ultieme bevrijding

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Op een dag zul je boeddha zijn.

Mijn verstand is nog niet helemaal mee, en zoekt bewijzen. Mijn hart kan volgen en ziet het als logisch en omarmt het.

Als ik over Boeddha praat dan is het eigenlijk niet meer dan fantaseren,
Het is niet omdat ik iets gelezen hebt over Boeddha dat het dan ook allemaal waar is, of dat ik nu met kennis van zaken zou spreken.
Het zijn meer logische verbindingen die ik maak tussen de verschillende verhalen in combinatie met mijn eigen levensinzichten.

Voor mij is : "op een dag zul je Boeddha zijn", een opkikker. ik besef wel dat ik nooit Boeddha zal zijn, maar toch kom ik op grond van de teksten en de eigen inzichten tot de conclusie dat nu op dit eigenste moment ergens in het universum een levend wezen tot het bevrijdende inzicht komt.  Een levend wezen dat met kennis van zaken de ketens kan doorbreken zodat er  geen wedergeboren worden in blindheid meer ontstaat.

Is het daarom " waar" ? , wat ik veronderstel, dat ik als aannemelijk ervaar ? Neen, want zolang het bevrijdende inzicht nog niet gerealiseerd is blijft het tasten in de duisternis.
Ja, opnieuw is er nu alweer een levend wezen ergens in het universum tot het bevrijdende inzicht gekomen, en nu ook.

Verstandelijke twijfels kunnen het vertrouwen in de mogelijkheid van de bevrijding stuk maken. Maar eigenlijk gelooft niemand in de slechte afloop. Ondanks, pijn, verdriet, spanningen, radeloosheid, verwarring ... loopt vrijwel iedereen rond met een zekere positiviteit en opgewektheid. Een zekere onverschilligheid en acceptatie tov het negatieve dat er in het leven te vinden is.
Leven is ook levenslust en levensvreugde.

De ondragelijke zinloosheid van het bestaan ligt altijd op de loer. Maar dat heeft eerder te maken met de onvervulde wensen. Want één druppel geluk is genoeg om de pijn te doen vergeten.
Het verstand wil weten, het hart wil leven. En soms zitten ze in conflict.

Niemand wil sterven en toch is het op een dag zo ver.
op een dag ben je boeddha,

Oh, kijk, er is net alweer eentje in het universum tot het bevrijdende inzicht gekomen.
Als je ziet dat er geen zelf is, zie je ook dat jij het bent die tot het bevrijdende inzicht is gekomen.

Als het bevrijdende inzicht mogelijk is, dan is het 100% zeker dat jij het zult zijn die tot inzicht komt.
Gevangen in dit lichaam, in deze geest, is het onmogelijk om te zien dat je groter bent dan dit.
Eén druppel geluk is voldoende om het vertrouwen te herstellen. In de druppels geluk ervaar je de duisternis niet meer als duisternis maar is het een bron van mentale kracht om verder te gaan.

Kijk, je bent net alweer ergens in het universum tot inzicht gekomen. Nog eventjes en dan is hier en nu aan de beurt.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Het doel van het leven is geen "ik" doel, maar een hoger doel, het hoogste doel. Vanuit het standpunt van de mens is zijn leven het middelpunt van het universum. Maar vanuit het standpunt van het hoogste doel, is het leven van de mens een druppel in de oceaan.

Voor het verstand is het hoogste doel ongrijpbaar, onbevattelijk, onbekend. Toch ervaart iedereen in momenten de onlosmakelijke verbondenheid met "AL". Momenten waarbij de mens zijn "middelpunt van het universum" ervaren transformeert in "ik ben groter dan dit". Dit grotere dat ben ik ook. op deze momenten is er ook een besef dat men een rol speelt in dit grotere. Een rol, een taak, een opdracht. Het boeddhistische woord hiervoor is "de dharma".

Voor het verstand blijft dit gegeven ongrijpbaar, onbevattelijk en onbekend. Een mens kent zijn rol, zijn taak, zijn opdracht niet. Er over nadenken alleen brengt een mens niet dichter bij het antwoord. Meestal blijft een mens steken in de dagdagelijkse beslommeringen, eisen, doelstellingen, plichten, strevingen. Daar is op zichzelf niets mis mee, het is natuurlijk en noodzakelijk en hoort bij het overleven.

Het Boeddhisme roept, kom en zie. Dit slaat niet zozeer op kennis omtrent het hoogste doel, maar wel omtrent de taak, de rol, de opdracht die men als mens kan opnemen binnen het grotere.
Kom en zie, dit zijn de inspanningen die gevraagd worden en kijk vervolgens ook naar de vruchten die de inspanningen opleveren.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Het gegeven dat je op een dag boeddha bent, is voor mij een belangrijk gegeven. Spiritualiteit is pas waardevol en zingevend vanaf een bepaald niveau, het niveau dat men het ook innerlijk kan ervaren en omarmen.
Het maakt me eigenlijk niet zoveel uit of het waar is of niet. Het staat veel meer symbool voor het (onbekende) einddoel dat positief dient gezien te worden.  Maar zelfs als dat gegeven veel te hoog is gegrepen (dus dat men zich geen illusie moet maken, er is geen positief einddoel), zelfs dan kan ik ervaren dat een illusie een andere illusie kan verdrijven. ik bedoel daarmee, wanneer spanningen en stress zo hoog kunnen zijn, maar tegelijkertijd zijn ze ook relatief. Want een denkbeeld, een fantasie, is in staat om ze verdrijven.
Het raakt me wanneer ik zie dat mijn blinde, wilde natuur pijnlijke richtingen uitgaat. Je valt, je staat op en gaat verder. Toch knelt het als een onaangename verrassing. Men kan de moed verliezen, maar moet men ook de moed verliezen. De moed verliezen verandert niets aan de feitelijkheden.

[teksten Siebe]

Het raakt me wanneer ik zie dat mijn blinde, wilde natuur pijnlijke richtingen uitgaat. Je valt, je staat op en gaat verder. Toch knelt het als een onaangename verrassing. Men kan de moed verliezen, maar moet men ook de moed verliezen. De moed verliezen verandert niets aan de feitelijkheden.

Zo is het. Beoefening is niet voor iedereen even gemakkelijk. Voor mij zeker niet. De teksten geven aan dat als je van nature sterk geneigd bent tot wellust/hebzucht, haat en begoocheling, dan ervaar je ook regelmatig de pijn en het misgenoegen wat daarbij hoort. Hier reken ik mezelf inmiddels wel toe.

Er kunnen nu twee dingen gebeuren, of de vermogens komen langzaam tot ontwikkeling maar dat hoeft niet. Met zo'n karakter kan het ook gebeuren volgens AN 4.162 dat de vermogens juist snel en krachtig tot ontwikkeling komen en iemand snel bevrijding realiseert. Dus pijnlijke beoefening hoeft niet perse te betekenen dat het heel lang duurt voordat je bevrijding realiseert.

Als je van nature niet zo sterk neigt naar hebzucht, haat en begoocheling, bijvoorbeeld van nature weinig verlangens hebt, veel tevreden bent, vriendelijk, mild, niet neigt naar trots/eigenwaan, ja dan blijft je gewoon veel ellende bespaard. Voor zo iemand is niet alleen het leven veel aangenamer maar ook beoefening is voor zo iemand iets plezierigs.

Er is weinig aan te doen hoe ik op dit moment in elkaar zit. Ik besef meer dan ooit dat ik toch wel erg neig naar vijandelijkheid, onvriendelijkheid, trots/eigenwaan, veel passie. Nou ja, het is gewoon niet anders. Het is als het  werkmateriaal en ik kan wel wensen dat het materiaal al van goud is, edel, vriendelijk, mild, vol wijsheid en mededogen, maar zo ligt het gewoon niet.

Thich Nhat Hahn vergelijkt dit met zaden. In het zogenaamde opslagbewustzijn ligt alles. Vele negatieve of onheilzame zaden maar ook vele positieve. De balans maakt iemands karakter. We zouden de heilzame zaden moeten bewateren, aandacht schenken, voeden en de onheilzame laten verdorren.

Tegelijkertijd zal het waarschijnlijk toch gebeuren dat als je dit beoefent, ook onheilzaam zaad rijpt en misschien zelfs wel juist wil rijpen. Alsof al die onheilzame zaden zelf wel bepalen dat ze rijpen! Ja, daar lijkt het veel op vind ik. Maar omstandigheden doen er ook erg toe. Als je werkloos thuis zit dan rijpt ook ander zaad dan wanneer je werkt en je nuttig voelt, gewaardeerd, geliefd en het leuk hebt met collega's.
Thich Nhat Hahn adviseert wat dat betreft ook de juiste omstandigheden te creeeren als dat maar even mogelijk is. Dus ga niet om met dwazen, mensen die je alleen maar ergeren, onheilzame wegen bewandelen. Het komt er eigenlijk op neer dat je een omgeving probeert te scheppen waarin heilzame zaden min of meer vanzelf worden aangesproken en onheilzame niet.

groet,

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

De waarheid van Boeddha is niet gebaseerd op visie, veronderstelling, hypothese. Maar is gegrondvest in de realiteit. Het directe ervaren. Het gevolg hiervan is , wanneer het correct is, dat het voor iedereen ook te ervaren moet zijn.

Ik constateer dat het zelfbewustzijn op zich geen lijden kent. Lijden is verbonden met gevoel, het lichamelijke, het emotionele.
Het onstoffelijke lijkt me geen lijden te kennen.
Enkel in de waarneming, de aandacht die gevestigd op, het gevoel, het lichamelijke, het emotionele verschijnt er lijden in die waarneming. Wanneer de waarneming, de aandacht gevestigd is op het zelfbewustzijn is er de ervaring van het lijden niet.
Ook de waarneming , de aandacht  kent geen lijden. De waarneming ervaart de waarneming niet als pijnlijk.
Niet het waarnemen is pijnlijk, maar wat men waarneemt kan pijnlijk zijn.
Ook het denken op zich is niet pijnlijk, er kunnen inderdaad pijnlijke gedachten zijn, maar de pijn zit niet in de gedachten maar wel in de lichamelijke/emotionele/gevoelsmatige reacties die men als pijnlijk waarneemt.

Een conclusie  is dat het menszijn ook een onstoffelijkheid omvat die geen lijden kent, naast het zintuigelijke, lichamelijke, gevoelsmatige, emotionele dat wel lijden kent. ik veronderstel dat iedereen dat voor zichzelf kan toetsen aan de realiteit.

Ervaar jij lijden wanneer je aandacht is gericht op het zelfbewustzijn, op de waarneming, op de aandacht, op het denken ?

[teksten Siebe]

Ik denk dat de waarheid van lijden ook pas echt in al diens subtielste aspecten wordt begrepen als we de waarheid van de beëindiging van lijden (Nibbana) rechtstreeks kennen. Zoals je ook pas goed inzicht krijgt in je eigen gespannenheid als daar tegenover ook ervaringen staan van diepe ontspanning.

Ik acht het heel goed mogelijk dat wat iemand nu ervaart als ontspanning, onthechting, geluk, vrede, door andere ogen, vanuit een andersoortige ervaring wordt beschouwd als gespannenheid, gehechtheid, ongeluk, onvrede. Zo relatief is het denk ik wel.

Ik denk wat dat betreft dat de Boeddha en diens verlichte leerlingen een soort vrede en subtiliteit en soepelheid hebben gevonden waar wij alleen nog maar naar kunnen raden hoe dat is.

Wat bedoel je trouwens met zelfbewustzijn? Ik vraag dit omdat ik dit zelf vind dat dit wel een vorm van ongemak is.

groet,

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Ik denk dat we niet mogen vergeten dat toevlucht zoeken tot "Sangha, Dharma en Boeddha" dient gezien te worden als toewijding.
De mens die zijn persoonlijk lijden draagt, alsook het feit dat elk leven eindigt met de dood. Maar in de toewijding tot het heilige doel deel gaat uitmaken van de Sangha, tegelijkertijd de Dharma tot leven wekt en meewerkt aan de realisatie van de ultieme bevrijding in de gedaante van Boeddha.
Hierin overstijgt de mens de dood.

Toevlucht zoeken is geen formele daad, maar is een magisch-spiritueel gebeuren. De mens die zichzelf loslaat, zijn persoonlijke drijfveren loslaat, de mens die het eigenbelang loslaat. De mens die de zorg en heil voor zijn eigen lichaam, succes, genot loslaat.

Toch moet het loslaten van de wereld binnen de middenweg gezien worden. De Dharma is geen dwingeland maar juist een kracht die de mens verheft.
Gautama ging op zoek en zijn methode van krampachtige onthechting bracht hem tot niets. Pas toen hij ook de onthechting relativeerde en terug tot de menselijke proporties bracht begon hij te zien hoe men het eeuwige rad van geboren worden en sterven als mens kan overstijgen.

Dit overstijgen is geen ontsnappen aan ellende, lijden, de dood, verdriet enz... . maar wel in de heilige toewijding voor Sangha, Dharma en Boeddha.
Deze wilsdaad van een mens schept een realiteit die niet verloren gaat bij de dood van de mens, maar is de voedingsbodem, is de erfenis waar een mens of bewust wezen zal weder verschijnen. En uiteindelijk tot weder verschijnen van Boeddha in de wereld der verschijnselen resulteert.