Lijden doorgronden dus inderdaad maar vervolgens teniet doen dus.
Inderdaad, eens het lijden doorgrond is, kan het pas echt met wortel en al uitgetrokken worden.
Maar er hebben ook realisaties plaatsgevonden.
Dat geloof ik zeer zeker. Til dus niet te zwaar aan wat ik schrijf, ik schrijf gewoon wat er opkomt bij het lezen van je schrijven of dit grond heeft of vind bij jou, is niet gezegd.
Zoals deze: de mooiste realisatie is toch wel dat het nooit de werkelijkheid (of dit nu de biomedische of de spirituele of de dagdagelijkse is) die niet voldoet, het is altijd een ik/ego die vind dat de werkelijkheid zoals die nu eenmaal is niet voldoet. Dat wil niet zeggen dat men maar alles moet nemen zoals het is, maar dat wil zeggen dat men alles neemt zoals het nu eenmaal is en daar waar men in de mogelijkheid is om bij te dragen aan een verbetering dit gewoon ook spontaan doet, in plaats van frustraties op te bouwen over hoe men wenst dat het zou moeten zijn.
Zie je hier het lijden dat met wortel en al uitgetrokken kan worden en er toch responsiviteit over kan blijven? In zen zeggen ze soms: de werkelijkheid is al perfect, maar "daar waar mogelijk" kan het altijd nog ietsje perfecter.
Ik ging ooit naar een dokter omdat ik na een intensieve Tumo praktijk (Tibetaans praktijk waarbij je hitte oproept en je centrale kanaal in stuurt) erg slecht was geworden en dit na dagen nog niet verbeterd was. De dokter stelde vast dat mijn schildklier tilt was geslaan. De behandeling was: pilletjes slikken voor de rest van mijn leven. Ik vroeg nog voorzichtig of dit niet door een of andere intensieve yoga beoefening kon veroorzaakt zijn en als ik daarmee stopte dat het dan vanzelf opgelost zou geraken, het antwoord was natuurlijk "onmogelijk". Maar ik was de dokter heel dankbaar voor zijn diagnose, hitte en schildklier hebben met elkaar te maken, ik besefte dat er iets mis moest zijn gelopen met mijn hitte en hoe gevaarlijk zulke praktijken konden zijn (zonder dichte opvolging door een ervaringsdeskundige, hetgeen de dokter helemaal niet hoeft te zijn). Ik ben er sindsdien dus ook mee gestopt, en pas na maanden was mijn schildklier weer hersteld (zonder pilletjes), door bloedonderzoek bevestigd.
Is het de taak van een dokter om tumo en andere rare energetische of meditatieve dingen te doorgronden? Neen, dus geen reden voor frustratie.
Als ik mijn eigen kennis (weten dat de problemen ontstaan waren door die praktijk) en zijn kennis (weten dat het probleem zich in de schildklier bevond) combineer, kom ik tot een grotere wijsheid: "let toch op met die dingen, Dorje en stop daar ogenblikkelijk mee!".
Maar als ik verwacht dat de dokter mij moet begrijpen met de kennis die ik heb, voel ik mij niet begrepen, verkeerd geviseerd, gefrustreerd met alle gevolgen van dien op "mijn" lijden. Zie je?
De vraag is: waar zit de wotel van die frustratie? Zit die bij die dokter, bij de therapeuten en psychiaters, zit het in de biomedische werkelijkheid die tekort zou schieten? Of zit het in mijn verwachting naar hoe die biomedische werkelijkheid zou moeten zijn zodat die veel beter bij mijn spirituele werkelijkheid zou aansluiten en ik mij dus beter begrepen zou voelen? De "ik" die zich beter begrepen wil voelen, en die zich getranscendeert heeft boven de biomedische werkelijkheid, dat is misschien wel de wortel? Waar moet hij dus uitgetrokken worden?
Maar dit zijn zoals ik al zei gewoon bedenkingen die spontaan opkomen en goed mogelijk noch kant, noch wal raken en zeker al niet miskennen dat je prima bezig bent. Zoals in zen: alles is al prima, maar daar waar mogelijk kan het altijd nog ietsje meer prima.
Frustratie-vrije groeten,
Dorje.
