Oké dan.
Zolang je maar niets van mij verwacht.
ach, verwacht jij niks van je kinderen, je partner, van mij, je baas, jezelf?
Neen, gewoonlijk niet, en als het dan toch eens gebeurt, dan zie ik het, bekijk ik het en is het meestal even snel weer weg dan het opgekomen is.
Ook naar mijn vrouw niet. Telkens ik vroeger wel verwachtingen heb gehad naar een vrouw, is dat altijd slecht afgelopen.
Ook naar mijn kinderen niet. De oudste is nu in de puberteit, de moment dat ze zich af gaat zetten tegen alle verwachtingen, ze klaagt dan wel eens dat ze zich zo moeilijk kan afzetten tegen mij.
Ook naar mijn baas niet, ik verwacht niet dat hij zich zo of zo naar mij gedraagd, ik gedraag mij wel naar het werk dat mij te doen staat, maar gedraag mij gewoon niet naar de verwachtingen die "hij" daarbij naar mij heeft en dat botst wel regelmatig, maar ik verwacht dan ook niet dat er geen botsingen kunnen zijn. Als je verwachtingen beantwoordt met verwachtingen loopt het meestal ook weer slecht af. Met mijn baas en ik is het nog nooit slecht afgelopen tot nu toe. Hij kan altijd vaststellen dat het werk prima gedaan is, ondanks de botsingen door het niet voldoen aan zijn niet bij mij passende verwachtingen (bvb. dat ik volgzaam zou moeten zijn, hem altijd gelijk moet geven, ...).
Ook naar mezelf niet. Ik verwacht niets, maar heb wel ambities en kijk met nieuwsgierigheid uit hoe dat deze zich ontplooien, zonder naar een bepaald vooropgezet resultaat toe te werken.
Zijn wij echt zo verschillend in dit opzicht?
Tuurlijk, iedereen is verschillend, iedereen is uniek en iedereen is voortdurend in verandering, in evolutie, gaat door allerlei fasen heen ... Waarom vergelijkingen maken? Als ik jou was, zou ik dat vergelijk en het jezelf als referentie nemen in het kijken naar anderen, gewoon achter wege laten, of toch tenminste onderzoeken wat het met je doet en of het wel heilzaam is. Als ik jou was, zo schrijf ik het, de verwachting dat je bent of wordt als mij, heb ik niet. Ik reageer gewoon op wat je schrijft, je kan er iets mee of niet.
Ik denk dat het al heel wat is als verwachtingen niet te hoog gespannen zijn, en dat je een beetje flexibel bent
...
Niks van anderen verwachten vind ik eigenlijk een teken dat je de Ander hebt opgegeven.
Niks van anderen verwachten is eigenlijk je eigen projecties van hoe de ander volgens jou zou moeten evolueren, los laten, zodat de ander zijn eigen evolutie kan maken. Het is een opgeven van jouw projecties, niet het opgeven van de ander, integendeel. Het is de ander in zijn authenticiteit plaatsen.
Met kinderen opvoeden is er wel bijsturing nodig, dat is opvoeden zoals het zou moeten zijn, gewoon bijsturen, niet sturen. Als je verwachtingen hebt naar je kinderen dan ga je ze daar naar sturen. Als je geen verwachtingen hebt, dan stuur je ze nergens naar toe, maar stuur je gewoon bij als ze uit de bocht dreigen te vliegen, als ze hun kansen dreigen te verspelen doordat ze zich overgeven aan neigingen waardoor hun algemene, authentieke, zelfontplooiing in het gedrang komt: luiheid, (scherm-)verslaving, verkeerde visies op de wereld, de ander en zichzelf, ... . Dat zijn geen verwachtingen, dat heet liefde. En hoe onvoorwaardelijker (hoe minder verwachtingen op resultaat of wederdienst) hoe echter deze liefde is.
Anecdote:
Mijn vader had veel verwachtingen naar mij, mijn moeder was hier heel anders in. Ik was redelijk goed in wiskunde, dus mijn vader stippelde voor mij een onderwijsloopbaan uit als burgerlijk ingenieur (universitaire ingenieursopleiding). Ik volgende Latijn-Wetenschappen-Wiskunde, met 8 uur wiskunde (de enige richting met 2 uur extra school per week). Ik poogde prima te voldoen aan de verwachtingen van mijn vader. Ik studeerde hard en als ik te had sturdeerde kwam mijn moeder mij altijd bijsturen: "jongen, leer toch niet te hard, met een beetje minder punten en een beetje meer genieten van het leven, kom je er ook wel").
Toen ik 18 werd, begon ik, danzij de aanmoedinging van mijn moeder vooral het leven te proeven en te proeven wat er echt in mij zat, meer te ervaren waar mijn echte passie lag, en die lag niet in de wiskunde, in 40h per week achter een bureau zitten berekeningen te maken en mensen aan te sturen, maar meer in het leven en de mens daarin ten volle zich te laten ontvouwen zoals het zich ontvouwen wil. Ik heb uiteindelijk beslist, tegen de verwachting van mijn vader in, om niet voor Burgerljk ingenieur te gaan, maar voor indurstrieel ingenieur (minder theroretisch, minder zwaar, technischer, ...) als compromis, voor de verwachting van mijn vader, met veel moeite kon hij dat toch laten gebeuren, hij en ik wisten dat ik de capaciteit had, maar niet uit luiheid, maar uit geen perspectief zien voor mezelf in die richting, ben ik er niet voor gegaan. Mijn vader had hier moeite mee, mijn moeder stond achter mij.
Een compromis maken, als het over je eigen leven gaat, kan zich op den duur ook beginnen wreken en dat heeft het gedaan. Dat eerste jaar was heel theoretisch, en hoewel ik de bloemekes tijdens het jaar goed buiten zette, blokte ik tijdens de blok-periode de sterren er van af en kwam er zo zelfs met onderscheiding nog van af. Het tweede jaar werd techischer (electronica, electriciteit, labo's) en daardoor moeilijker, maar ik kwam er nog zonder herxamens van af.
En dan belandde ik in het derde jaar (nog twee te gaan). Toen werd het zo technisch, en toen kwam de drang om meer met het leven en mensen bezig te zijn zo sterk op (ik begon mij te verdiepen in psychologie, religie, spiritualiteit, sociale enganementen, ...), dat ik begon te twijfelen of ik hiermee wel verder zou gaan. De eerste tussentijdse examens vielen zwaar tegen, ik ging dit niet halen. Ik wist van mijn eigen dat als ik zou doorgaan, en desnoods elk jaar zou dubbelen, dat ik dat diploma zeker wel zou binnen halen, zelfs al was het zo technich geworden, wat mij echt niet lag. Maar ik zag voor mijzelf geen toekomst meer als ingenieur.
Toen heb ik iets gedaan wat wel heel erg tegen de verwachtingen van mijn vader inging. Ik ben gestopt. Mijn vader was in alle staten, en heeft maanden geen woord meer tegen mij gezegd. Mijn moeder stond achter mij.
Uit angst dat ik nu een andere keuze zou maken en daar weer hetzelfde ging tegenkomen, heb ik zelfstandig beslist een sabat jaar te nemen, een jaar zonder opleiding of doelstelling, een jaar om het leven te ontdekken en de richting die het met mij uit wilde. Als vrije student proefde ik van de universitaire opleiding psychologie, want dat boeide mij heel erg, maar nog meer tijd stak ik in allerlei vrijwilligerswerken in de sociale sector en vond daar echt mijn ding in. Ik bloeide helemaal open, had mij vrij gemaakt van alle verwachtingen, die van mijn vader, die van de maatschappij, en daardoor ontdekte ik zoveel in mijzelf, een vreugde, een passie, die van binnen uit kwam en zijn eigen richting uitging tegen alle verwachtingen in. Ik verliet zelfs de piste van universitaire opleding psychologie, hoewel ik hier alle interesse en capaciteiten voor had, neen, ik had ervaren dat ik veel sneller iets men mensen wou gaan doen en daarom besloot ik voor maatscappelijk werker te gaan (MAAR een bachelor opleiding).
Mijn vader die mij ondertussen zag openbloeien, zag dat ik sterk, zelfstandig en gedreven in het leven kwam te staan. Ik herinner mij nog, zoals wel vaker dat we samen in de auto zaten, in ijzige stilte, maar dat hij opeens de stilte doorbrak met de woorden "Ik zie dat het je heel goed gaat, en ik ben zo blij dat te zien, ik sta nu helemaal achter je beslissingen die je genomen hebt", dat was nogal een moment, we vlogen elkaar in de armen en onze band is sindsdien zo goed geworden.
Zo zie je maar: verwachtingen leiden tot het stuur willen overnemen voor de ander, liefde stuurt gewoon bij waar nodig, en als je de liefde in jezelf volgt, dan kunnen op den duur ook verwachtingen op jou, bijgestuurd worden.
Ja, Dorje, daar heb je niet van terug he! Dorje met de mond vol tanden. Eindelijk eens stil dankzij Siebje.
Is dat je verwachting Siebe? Ai, ai, ai...
Sinds ik geen verwachtingen meer heb naar jou, ben ik zooo bevrijdt!
Ik 'wens' jou gewoon hetzelfde toe.
En ik hoop dat jij ook nog steeds een mond vol tanden hebt.
