De gebarsten emmer

[lushan3]

Een waterdrager in India had twee grote emmers; elke emmer hing aan één kant van een juk dat hij over zijn schouders droeg. Eén van de emmers had een barst en de andere emmer was in perfecte staat. Terwijl die tweede emmer aan het einde van de lange weg tussen de rivier en het huis van de meester een volle portie water afleverde was tegen die tijd de gebarsten emmer nog maar halfvol.

Dat ging zo twee volle jaren verder. De waterdrager leverde altijd maar anderhalve emmer water af in het huis van zijn meester. Natuurlijk was de goede emmer bijzonder trots op zijn prestaties omdat hij perfect voldeed voor het doel waarvoor hij gemaakt was. Maar de arme gebarsten emmer was beschaamd om zijn gebrek en voelde zich ellendig omdat hij maar de helft kon presteren van wat je van hem had mogen verwachten. Nadat hij zich zo twee jaar lang als een mislukking had beschouwd begon hij op een dag bij de rivier tegen de waterdrager te praten.

“Ik ben beschaamd over mezelf en ik wil me bij jou verontschuldigen.”

“Waarom?”, vroeg de waterdrager. “Waarom ben je beschaamd?”

“Omdat ik de laatste twee jaar slechts in staat ben geweest om maar een halve portie water af te leveren. Door die barst in mijn zijwand verlies ik voortdurend water onderweg naar het huis van je meester. Door mijn falen moet jij zo hard werken en krijg je niet het volle loon voor je inspanning”, antwoordde de emmer.

De waterdrager kreeg echt medelijden met de oude gebarsten emmer; hij wilde hem troosten en zei: “Als we dadelijk teruggaan naar het huis van mijn meester moet je eens goed op die prachtige bloemen letten aan de kant van de weg”.

En inderdaad: toen ze de heuvel opliepen zag de gebarsten emmer de prachtige wilde bloemen langs de kant van de weg en dat bracht hem toch een beetje troost. Maar aan het einde van de reis voelde hij zich toch weer ongelukkig omdat de helft van het water weer was weggelopen en hij verontschuldigde zich opnieuw bij de waterdrager omdat hij weer gefaald had.

De waterdrager bekeek de emmer en zei: “Heb je dan niet gezien dat er alleen maar bloemen groeien langs jouw kant van de weg en niet langs de kant van de andere emmer?

Dat komt omdat ik altijd al wist dat je een beetje lekte en ik heb daar mijn voordeel mee gedaan. Ik heb bloemzaadjes geplant aan jouw kant van de weg en elke keer we terugkwamen van de rivier heb jij ze water gegeven.

En zo heb ik twee jaar lang telkens prachtige bloemen kunnen plukken om de tafel van mijn meester mee te versieren. Als jij niet zou zijn zoals je nu eenmaal bent dan zou zijn huis er nooit zo prachtig uitzien.”

En zo heeft ieder van ons zijn eigen “lekken”. We zijn allemaal als het ware 'gebarsten emmers'.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Een mooi verhaal.

Een mens ontkomt niet aan het scherpe oordeel in zijn hoofd. Het lijkt alsof men toestemming nodig heeft om de zelfpijniging los te laten.
Wat me opvalt bij aanvaarding en berusting dat is zodra je bewust probeert tot aanvaarding en berusting te komen dat er toch een spanning blijft hangen. Dat de kracht van opwinding en onrust krachtig is. En die onrust en opwinding produceert een stroom van gedachten dat voelt als een mes en vervolgens onrust en opwinding blijft voeden.

Er was een tijd dat ik dacht je niet meer moest denken om uit de stroom te geraken. Ik had het ergens gelezen en het bleek een domme raad.
Wat wel correct is, dat de gedachten versterken, ze maken een horrorverhaal, net zoals ze extase veroorzaken.
Wanneer kun je al die oordelen, al die horrorverhalen loslaten ? Ze niet meer ernstig nemen, niets meer dan hersenspinsels.
Maar door de vraag te stellen kom ik alweer terecht bij het volgende verhaal, de hersenen produceren een voortdurende stroom van antwoorden. En er zijn altijd wel een paar antwoorden die de onrust versterken.
En wat als ik nu eens mijn aandacht op de onrust richt en niet op de gedachten en geen antwoorden zoek.

Er is de werkelijkheid zoals ze is, er is mijn begripsvermogen op de werkelijkheid zoals ze is, er is mijn reactie op de werkelijkheid zoals ze is.
Soms is mijn begripsvermogen van de werkelijkheid pijnlijk.
Soms is mijn reactie pijnlijk, hetzij voor mij, hetzij voor de ander.

Zie de werkelijkheid zoals ze is, zegt het boeddhisme. Een wijze raad. En door mijn begripsvermogen en reactie toch alweer een pijnlijke raad.
Is het de werkelijkheid die me doet lijden ? Is het mijn begripsvermogen ? Is het mijn reactie ?

Maar door de vraag te stellen kom ik alweer terecht bij het volgende verhaal, de hersenen produceren een voortdurende stroom van antwoorden. En er zijn altijd wel een paar antwoorden die de onrust en opwinding versterken.
Terwijl onrust en opwinding gewoon onrust en opwinding te zijn en door ze niet overmatig te voeden ze gewoon een deel uitmaken van een geheel dat dynamisch is, niet altijd hetzelfde , onrust en opwinding, geen pijnlijk horrorverhaal.