De wereld is irrationeler
Het gaat allemaal zo snel.
Als ik kijk naar de relatie met mijn baas dan zie ik dat er zoveel zaken spelen.
Zaken die nooit zijn besproken en zelfs totaal onbespreekbaar zijn en blijven. Al die dingen, al die kleine dingetjes spelen een rol op de achtergrond.
Je wilt zo graag dat elke ontmoeting als een nieuw onbeschreven blad is. Maar dat is het niet. Al die pijntjes, al die verdrietjes, al die conflicten spelen toch een rol.
Ergens wil je toch een zekere zuiverheid blijven behouden in de omgang met de ander.
Met sommige mensen klikt het zo makkelijk, met deze mensen is elke ontmoeting bijna een feest. En met sommigen is het zo vaak een moeras. Je wilt zo graag dat dit ook een feest kan zijn of zal worden. En toch zal dit waarschijnlijk nooit gebeuren.
Met sommigen is het makkelijk praten, je ziet dat er iets mis zit, en je begint erover, en zonder al te veel weerstand kom je tot een ontmoeting.
Maar bij mijn baas mis ik de skills om zulk een ontmoeting tot stand te brengen. En ruimer gesproken, bij sommige mensen mis ik de skills. Ook al zie ik klaar en duidelijk dat er iets mis zit.
Ook al wil je graag een hand uitsteken, maar je beseft dat je niet de juiste persoon bent. En dat wringt.
Je ziet iemand lijden en je bent niet de persoon die er iets aan kan doen.
En tegelijkertijd is dat allemaal verbonden met de ganse situatie.
Als mens wil je toch ook vrij en onafhankelijk en sterk in het leven staan.
Een vittende, zeurende baas hoort niet in dat plaatje. Je wordt door het leven gedwongen om daar een positie in kiezen, terwijl je helemaal geen positie daarin wil kiezen.
Dat is natuurlijk mijn irrationaliteit. Het leven moet zijn zoals ik het graag zie. En het leven trekt zich daar geen moer van aan.
Je probeert een uitweg te zoeken, maar er is geen uitweg. Of de uitweg is totaal verschillend van mijn verwachtingen en verlangens. Op een bepaalde manier probeer ik de wereld naar mijn hand te zetten, maar de wereld laat zich niet naar mijn hand zetten.
