Ik denk dat je moet oppassen iemand als leraar te zien, als voorbeeld, als wijs, die je in feite niet kent anders dan via woorden op een scherm. Woorden kunnen heel makkelijk een zweem van diepzinnigheid opwekken, maar dat wil helemaal niet zeggen dat iemand als mens in de wereld zo diepzinnig is, zo wijs, zo liefdevol. Vaak genoeg blijkt iemand een heel gewoon mens met onhebbelijkheden, misschien wel met naardere trekken dan jou zelf. Moet je daar dan een voorbeeld aan nemen?
Je kunt volgens mij veel beter eerst met iemand persoonlijk kennismaken, een tijdje rondhangen bij iemand, en iemand goed observeren in zijn dagelijkse doen en laten. Zodat je een beetje een indruk krijgt van die persoon voordat je op basis van woorden alleen iemand op het schild hijst.
Ik vind het ook een zorgelijke ontwikkeling om bevrijding en gedrag van elkaar los te koppelen. Want liefde, mededogen, wijsheid, dat soort mooie kwaliteiten, dat toont zich mijns inziens in en via je je gedrag en niet in wat je meent te bezitten of ontdekt meent te hebben. Als je zulke zaken meent te bezitten, dan is dat volgens mij begoocheling. Dat kan ook nooit onthechting zijn.
Onthecht ben je jezelf. En dat is geen staat die er nu niet is. Het is iets van de gewone geest. Met ontdekkingen, met wijsheid, met zaken in je bezit, ben je nooit meer jezelf.
In feite is onthechting een ontwapening. Ont-wapend ben je jezelf. Maar inzichten, ontdekkingen etc. worden wapens en ontwapenen niet. Dat bewijst zichzelf elke keer weer.
Mensen worden alleen maar tot de tanden toe bewapend. Vind ik.
Waarom wordt er getolereerd dat ik wordt uitgemaakt voor het prototype van een schriftgeleerde? Weet je, het zijn altijd de Al-wijzen die zulke dingen doen, toch? Misschien moeten we eens paal en perk gaan stellen aan zulke neigingen om op de man te spelen? Zelfs al zou het waar zijn dat ik het prototype ben van een schriftgeleerde, dan nog, wat heeft het voor zin zo te oordelen en dit naar het hoofd te slingeren. Moet dat helpend zijn, heilzaam? Een leer-moment? Ja hoor...
Wat me vooral stoort is dat zulke mensen, de Al-wijzen, zelf zoiets zonder enige schaamte doen. Er moet constant over de ander geoordeeld worden. Op de man af.
Het moet allemaal doorgaan voor helderheid, objectiviteit, spiegelgelijke wijsheid, de waarheid...ja, ja...Dolle waanzin is het, niks meer en minder. Dat het iemand niks uitmaakt dat hij hiermee ook anderen tekort doet, kwetst, dat geeft me ook te denken.
Maar zulke personen menen ook altijd dat alles wat subjectief is, dat dit fout is en overwonnen moet worden.
Dus, als ze anderen bewust kwetsen, dan ligt de fout en het leer-moment bij de Ander die zich gekwetst voelt. Die moet daar dan een les uit trekken....i.p.v. dat ze zelf het als een hun taak zien niemand te kwetsen. Ze zien altijd lessen voor anderen nooit voor zichzelf...dat is ook al geen kwaliteit.
Ja, die gekwetste persoon moet dan de les krijgen over hoe diepe sereniteit nergens van afhankelijk is...bla, bla, bla, bla, bla....
Hallo, ga eerst zelf eens zelf leren niemand te kwetsen! Ga eens normaal doen. Ga eens je haat niet op anderen botvieren.
Dit is niks anders dan misbruik rechtvaardigen. Wangedrag rechtvaardigen. Kappen ermee.
Je moet als het ware eerst een on-mens worden, een dood stuk hout, gevoelloos, helemaal voorbij en voorafgaand aan alles, en dan mag je meepraten. Dan ben je ook de Al-wijze. Ik pas er voor. Die kant wil ik niet op want ik zie dat dat je een naar persoon maakt, een on-mens, heel ongevoelig en liefdeloos, en het leidt niet tot een bevrijding die persoonlijk is, en op persoonlijke wijze wordt ervaren en gerealiseerd, met een gezuiverd lichaam en geest. Al vliegt zo iemand door de lucht, ik ga aan zulke mensen geen voorbeeld nemen.
Er is helemaal niks mis met subjectiviteit maar eerder met die waan van objectiviteit die je hypnotiseert. Ben je eenmaal in die waan van objectiviteit dan ben je, naar mijn gevoel, vervreemd van jezelf. Je wordt steeds ongevoeliger, scherper, overtuigd dat je de waarheid ziet, en ook dat is al geen kwaliteit.
Dat wilde ik even kwijt
