Niemand hier (of waar dan ook denk ik) weet wat onthechting en bevrijding echt betekent, het uitdoven van de passies. Niet meer het ego voedsel nodig hebben. Het zijn praatjes. Euforie om bepaalde ont-dekkingen die lang blijft hangen, en eindeloos her-leefd wil worden via praatjes er over. Doen alsof je het ook allemaal kent en hebt gerealiseerd. Keeping the dream alive. Feeding the demons.
De werkelijkheid is waarschijnlijk heel anders. Zouden ze je een tijdje alleen in afzondering in een grotje zetten, met wat sober eten en wat water op zijn tijd, zou je gillend gek worden, en met de staart tussen de benen weer vertrekken naar je warme chocolademelk, je comfortabele bedje, je gezin, je werk, je biertje, je computer, je liefje, je hongerige luisteraars , de schapen die vol naieve bewondering voor je zijn omdat ze vallen voor je praatjes.
Als Opperschaap zou natuurlijk meteen weer je plaats opeisen als je uit de grot vertrokken bent. Daarvoor ben je bestemd als Opperschaap. Je zou natuurlijk meteen leren dat om onthecht te zijn, je best gehecht kunt zijn. Of dat je God gezien hebt in de grot. Of dat je nu eindelijk het licht hebt gezien in de grot. De waarheid is dat je van ellende bent gevlucht en werd opgevreten door je eigen behoeften maar je zou gewoon doorgaan met mensen belazeren. Keeping the dream alive. Feeding the demons.
Al die praatjes over stabiel geluk, de innerlijke zon, het voedselloze voedsel, rigpa, Nibbana, het ongekunstelde welzijn, de gerealiseerde vrede, het ongeboren gewaarzijn, de hartstochtloosheid, alle praatjes over ont-dekkingen, verlicht worden door alles en iedereen, in het hier en nu zijn, voorbij alles zijn, het licht van het universum, de Liefde van God, zullen leeg blijken, ijdel in je grotje. Ze zullen je niet meer weten te voeden zonder publiek, zonder je aanhang en de naieve schapen die vol bewondering naar je gekunstelde praat luisteren. Het is als verteerd voedsel, er zit geen enkele voedingswaarde aan zonder publiek.
Oh, wat zul je omkomen van de honger in je grotje. Alenig. Het is alsof je je medicijn mist. Op het nachtkastje stond altijd zo mooi de pil van spirituele ont-dekking, de pil van de Liefde, de pil van verlichting, de praatjespillen. Maar ze werken niet zonder naieve schapen die luisteren. Wie moet je nu nog dat alles wijsmaken? De demonen stormen op je af, nemen je in bezit.
De innerlijke zon maakt plaats voor woestenij. Het innerlijk licht maakt plaats voor innerlijke duisternis. De ingebeelde eenheid maakt plaats voor een kwellend besef van diepe eenzaamheid. De denkbeeldige rijkdom maakt plaats voor tergende armoede. De denkbeeldige realisatie maakt plaats voor de realiteit.
Dit is wat echt spiritueel ont-dekt wordt. De harde realiteit, de macht van Mara, de allermachtigste, de opperheer. Ook jouw heerser. De meester.
Pas in volledige afzondering, van alles en iedereen verstoken, kan enig begrip ontstaan van wat de Boeddha echt gerealiseerd heeft. De rest is eigenlijk allemaal praatjes. De praatjes van verslaafden, van hunker bunkers, die zich verlicht wanen, vol, leeg, compleet, heel, rijk, gevoed zonder voeding...ja, ja.... Praatjesmakers. Ze praten met anderen over hun vrijheid, onafhankelijkheid, onthechting, als junks die met een spuit in hun arm je op het hart bezweren dat ze best zonder kunnen hoor.
Zo, dat was mijn pep-talk voor vandaag. Misschien morgen een nieuwe pep-talk voor de hongerige zielen.
