Als het Dhamma oog zich opent.

[I'm a loser]

In plaats van te lachen, had je er beter aan gedaan om wat te leren van haar, Boni....maar je hield je vast aan die andere onwetende.

[ervaringsgetuige]

De Boeddhisten hebben de zelfkenners opgesloten in de forumgevangenis.

Tsja, hier zitten we dan in een uithoek op het internet. 
Ik had Mihaela vorig week uitgenodigd op onze after-party, die schreef zich in hier op het forum, startte zelf een topic, maar ik vond het niet en zij ons schrijven ook niet.
Voor iedere gast zijn eigen bubbel, schreef ze.

Dus ze hebben hun rust al terug.  (De ware Boeddhist heeft sowieso de rust van de stilte al).  (De oorspronkelijke forumleden zijn dus voor hun geestelijke rust nog altijd afhankelijk van de uiterlijke omstandigheden) (Maar er zijn dan ook geen 'wetenden' onder de oorspronkelijke leden heb ik begrepen)

Het zijn religieuzen, boeddhistische en christelijke,  met leefregels op dit forum hé.
Een ware Boeddha echter wordt niet beperkt door de leefregels, omdat de leefregels en zijn of haar ware natuur precies hetzelfde zijn.

[I'm a loser]

Tsja, hier zitten we dan in een uithoek op het internet. 
Ik had Mihaela vorig week uitgenodigd op onze after-party, die schreef zich in hier op het forum, startte zelf een topic, maar ik vond het niet en zij ons schrijven ook niet.
Voor iedere gast zijn eigen bubbel, schreef ze.

Ik kan niet zien wat een buitenstaander kan lezen, maar vermoedelijk is het dermate gruwelijk wat men in de forumgevangenis schrijft dat het onleesbaar is voor de buitenwacht.   Ik denk dat ik het lidmaatschap van een Sangha nog maar eventjes uitstel.   Ik denk niet dat het boeddhisme zoals dat in de lage landen gepraktiseerd wordt iets van doen heeft met het daadwerkelijk boeddhisme.

[I'm a loser]

Het zijn religieuzen, boeddhistische en christelijke,  met leefregels op dit forum hé.
Een ware Boeddha echter wordt niet beperkt door de leefregels, omdat de leefregels en zijn of haar ware natuur precies hetzelfde zijn.

De forumleden alhier streven  conditionering na, dat is juist niet-boeddhistisch. Daarom zullen ze de ego-gevangenis ook niet verlaten.  En dat terwijl de deur wijd open staat.....

[ervaringsgetuige]

In plaats van te lachen, had je er beter aan gedaan om wat te leren van haar, Boni....maar je hield je vast aan die andere onwetende.

Leren van kinderlijke Anna!
Ik krijg weer een schaterlach bij onderstaande te herlezen...

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens 
Bassie, Anna laat zich door niets afleiden dat is haar kracht.

Dat kan je nu toch niet menen Laurens?! 
Hieronder je 'krachtige' Anna nog in de gedaante van Iona op 25 oktober 2020...

Oorspronkelijk geplaatst door Iona 
Mihaela, Je bent een stekeblind stalker!
Ik ben hier niet meer van gediend. Of je stopt ermee en ik schrijf me uit van het forum.

Waarop Miha op 3 nov. 2020...

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela 
Laurens, een goeie oefening voor Iona..
Zich leren beheersen, voor dat ze zo kinderlijk vraagt:
"Schrijf me uit! Schrijf me in!"
De 'kracht' van kinderlijke Anna 

Darsho
22 okt. 2021

[ervaringsgetuige]

 Ik denk dat ik het lidmaatschap van een Sangha nog maar eventjes uitstel.

Oh, is er een sangha in de buurt van waar jij woont?
Sangha heeft nogal wat betekenissen lees ik daar > https://nl.wikipedia.org/wiki/Sangha_(boeddhisme)

Ik denk niet dat het boeddhisme zoals dat in de lage landen gepraktiseerd wordt iets van doen heeft met het daadwerkelijk boeddhisme.

Ik heb een kennis die wekelijks naar een sangha in een boeddhistische tempel in Vlaanderen gaat.
Zo vangt hij wat op van wat er gaande is. Volgens hem is er een tweestrijd gaande tussen:

1) https://nl.wikipedia.org/wiki/Orgyen_Trinley_Dorje

en 2) https://nl.wikipedia.org/wiki/Trinley_Thaye_Dorje

Zou het hier in de lage landen zo anders zijn dan in Tibet?

[I'm a loser]

 Ik denk dat ik het lidmaatschap van een Sangha nog maar eventjes uitstel.

Oh, is er een sangha in de buurt van waar jij woont?
Sangha heeft nogal wat betekenissen lees ik daar > https://nl.wikipedia.org/wiki/Sangha_(boeddhisme)

Ik denk niet dat het boeddhisme zoals dat in de lage landen gepraktiseerd wordt iets van doen heeft met het daadwerkelijk boeddhisme.

Ik heb een kennis die wekelijks naar een sangha in een boeddhistische tempel in Vlaanderen gaat.
Zo vangt hij wat op van wat er gaande is. Volgens hem is er een tweestrijd gaande tussen:

1) https://nl.wikipedia.org/wiki/Orgyen_Trinley_Dorje

en 2) https://nl.wikipedia.org/wiki/Trinley_Thaye_Dorje

Zou het hier in de lage landen zo anders zijn dan in Tibet?

Mocht er ergens een gemeenschap zijn waar ik me bij aan zou willen sluiten, dan is dat niet de boeddhistische Sangha denk ik.  Dat is wat ik poogde te zeggen.  Mijn opinie over het boeddhisme in de lage landen is mij te geconditioneerd.  Er zit geen liefde in.  Die opinie is gebaseerd op wat ik op dit forum aantref en wat in in het Boeddhistisch dagblad lees.  Liefde (niet de egoïstische liefde) is belangrijker dan meditatie.

[Bodhiboem]

Liefde (niet de egoïstische liefde) is belangrijker dan meditatie.

Niet alle sangha’s zijn hetzelfde. Over de liefde ben ik het wel met je eens, maar een relatie is geven zowel als nemen.

[ervaringsgetuige]

...maar een relatie is geven zowel als nemen.

Aha, het spel van geven en nemen! 
Daar weet ik alles van als ervaringsgetuige na een dozijn 'mislukte' relaties en de toelichting van verslaving-deskundige Jan Geurtz . Zie onder.

11

De relatiecrisis


Er is bijna geen activiteit, geen onderneming, die gestart wordt met zo verschrikkelijk veel hoop en verwachtingen en die toch zo vaak mislukt, als de liefde.


 Erich Fromm, Duits-Amerikaanse filosoof en psycholoog
 (1900-1980)


 
Je houdt zielsveel van iemand. Die iemand vindt jou ook de allerleukste en allerliefste die er is. Je wilt altijd samen blijven en je bent enorm gemotiveerd om van dat samenzijn een groot succes te maken. ‘Wat kan er dan eigenlijk nog misgaan?’ zou je zeggen. En toch gaat het met veel relaties mis. In het pijnlijkste geval lopen ze uit op een scheiding. Dat is eigenlijk nog de meest gunstige uitkomst, omdat het tenminste een kans biedt op verandering en groei. Veel vaker komen ze terecht in een gezapig soort bij elkaar blijven, niet al te eenzaam maar ook niet erg gelukkig, en altijd ver verwijderd van dat grootse ideaal van onvoorwaardelijke liefde en geluk waar de relatie mee begonnen is. Waarom gaat het mis?    In feite is het natuurlijk al ‘mis’ vóórdat de verliefdheid toeslaat, omdat we nou eenmaal verstrikt zitten in een zelfbeeld dat er uitsluitend op gericht is gevrijwaard te blijven van onze diepste gevoelens van waardeloosheid. In dit streven is wederzijdse verliefdheid het hoogst haalbare: je diepst verborgen zelfafwijzing lost tijdelijk op in de diepste onvoorwaardelijke liefde van je partner. Eventjes ben je vrij van zelfafwijzing en kom je in contact met de pure liefde uit je natuurlijke staat. Die pure liefde omhelst de diepst verborgen zelfafwijzing van je partner, waardoor die hetzelfde meemaakt. Beiden vangen een glimp op van de diepste natuur van alles, die doorgaans verborgen is achter ons individuele zelfbeeld. Maar omdat de meeste mensen dit in wezen spirituele gebeuren niet als zodanig herkennen, ontstaat onmiddellijk de neiging om de ervaring van dit moois vast te houden, te willen bewaren en beschermen tegen verlies. Je voelt een sterke motivatie om altijd samen te blijven en alles wat bedreigend zou kunnen zijn voor deze relatie achterwege te laten. Omdat we het diepe geluk niet herkend hebben als onze eigen onvervreemdbare natuur, wordt het geprojecteerd op de partner en op de relatie, en die worden daardoor het hoogste goed, het meest waardevolle bezit dat nooit verloren mag gaan. Het gedrag dat uit deze houding voortvloeit, dit beschermen en afschermen van de relatie, is de oorzaak van het op den duur vastlopen ervan.

Een van de eerste symptomen van die wederzijdse afhankelijkheid is het verschijnsel dat als je na een heerlijk gelukkig samenzijn met de geliefde weer alleen bent, je na een tijdje de ander heel erg gaat missen. Dit is eigenlijk een heel vreemd verschijnsel. Daarvóór voelde je je tamelijk oké als je alleen was. Vervolgens heb je een heerlijk liefdevol samenzijn met de geliefde. En daarna, als de euforie is weggeëbd, kun je je ineens niet meer zo oké voelen als je alleen bent. Er ontstaat een gemis en een sterke behoefte aan herhaling van dat fijne samenzijn. Zie je de overeenkomst met een verslavend middel? Ook daar ontstaat de afhankelijkheid aan een middel pas ná het gebruik. Hoe komt het dat gelukkig samenzijn met een geliefde datzelfde verslavende effect heeft?    We zagen hierboven al dat door dat gelukkige samenzijn en die totale omhelzing van elkaars zelfafwijzing er heel even – zij het meestal onbewust – contact is met je natuurlijke staat. Daardoor verliest je zelfafwijzing en het hele bouwwerk van afdekkingen ook tijdelijk zijn stevigheid, het wordt tijdelijk een beetje transparant, je natuur schijnt erdoorheen, je ‘straalt’ van geluk. Maar als je identiteit tijdelijk haar soliditeit verliest, betekent dat ook dat je na afloop van dat gelukkige samenzijn gevoeliger bent voor je diepe gevoelens van onvolkomenheid en waardeloosheid, die daarvoor nog veilig door je identiteit afgedekt waren. Deze afkick na een gelukkig samenzijn wordt doorgaans niet als zelfafwijzing gevoeld; het manifesteert zich meestal als een sterk gevoel van nodig hebben, van niet langer zonder de ander kunnen. Dit ‘behoeftigheidsbewustzijn’ wordt door ons niet herkend als het negatieve geloof, niet gevoeld als het afgewezen kleine kind in onszelf, maar in plaats daarvan meteen geprojecteerd op de geliefde: je kunt of wilt niet langer zonder hem of haar. En dat sterke gevoel van ‘missen’ en ‘nodig hebben’ wordt verward met, en neemt algauw de plaats in van, die aanvankelijk onvoorwaardelijke liefde vanuit de natuurlijke staat van zijn. Is die aanvankelijk onvoorwaardelijke liefde nog alleen gericht op geven van liefde en geluk aan de ander, de ‘behoeftige’ liefde die ervoor in de plaats komt, is vooral gericht op het krijgen van geruststelling. Zo wordt het uiten van ‘ik-kan-niet-zonder-jou’-gevoelens verward met liefde geven, terwijl geruststellende ‘ik-blijf-bij-je-tot-de-dood-ons-scheidt’-beloftes ervaren worden als liefde ontvangen. En dit gebeurt wederzijds: mijn behoeftigheid is jouw geruststelling, en andersom. Zo wordt een in wezen diep spirituele gebeurtenis, de wederzijdse omhelzing van de zelfafwijzing, meteen omgezet in een wederzijdse bedekking van de zelfafwijzing. De geliefde wordt onze grootste leverancier van liefde en erkenning, en daarmee het belangrijkste onderdeel van ons zelfbeeld. Wat een hulpmiddel bij de bevrijding van dat zelfbeeld had kunnen zijn, wordt een versteviging ervan.

Het spel van geven en nemen op de markt van liefde en erkenning vindt in de liefdesrelatie zijn meest complexe en geraffineerde hoogtepunt. Dat kan een tijd goed gaan en veel veiligheid en voldoening opleveren. Maar als de perfect op elkaar ingespeelde behoeftes en geruststellingen ergens beginnen te stagneren, ontstaat onmiddellijk een relatiecrisis, en verandert dit heerlijk versluierende spel in een slagveld van angst en verwijt, van kwetsen en jezelf afschermen tegen kwetsuren. Dan blijkt inderdaad dat ‘love is a battlefield’. Maar laten we eerst eens kijken hoe in de beginfase van de liefdesrelatie de veiligheidsbakens uitgezet worden.

In de eerste maanden van de relatie wordt al snel duidelijk waar ieders gevoeligheden liggen. Welk gedrag van de ander wekt in jou de angst voor verlating of een gevoel van behoeftigheid op? Het kan niet anders of je zult dat aan de ander laten merken. Krijg je bijvoorbeeld na twee dagen niks gehoord te hebben van de ander een gevoel van ongerustheid, al dan niet gemaskeerd als zorg voor de ander? Dan zul je heel gauw de gewoonte ontwikkelen om elkaar elke dag even te bellen. Wordt je geliefde ongerust als je op een feestje te lang met een andere vrouw of man staat te babbelen? Dan ga je al snel je contacten met andere vrouwen of mannen beperken of verhullen. Ga je twijfelen aan de liefde van je partner als er een paar weken geen seks geweest is? Dan zal er wat betreft seks al snel een gewoontepatroon ontstaan, zoals ‘één keer in de week, nodig of niet’, of ‘telkens als de kinderen bij opa en oma zijn’. Heb je een hekel aan je schoonfamilie, maar vindt je geliefde dat je mee moet naar familiefeesten, dan zul je algauw een middenweg vinden en af en toe meegaan. Natuurlijk kun je ook meegaan vanuit een oprechte behoefte om je partner een plezier te doen, maar dan vind je het gewoon leuk om mee te gaan. Is familiebezoek daarentegen een soort noodzakelijk kwaad geworden waar je je in schikt omwille van de lieve vrede, dan valt het in de categorie beveiligen tegen (de angst voor) afwijzing. Datzelfde geldt voor alle dingen die je uitsluitend doet of laat met het oog op je partner. Ga je mee naar zijn sportborrel omdat hij dat leuk vindt? Bezoek je samen die balletvoorstelling terwijl jij er geen moer aan vindt? Ga je niet meer alleen naar het café omdat zij daar ongerust van wordt? Ben je gestopt met zingen in een band omdat hij jaloers was? Ben je een avondstudie begonnen omdat je dan tenminste af en toe alleen kunt zijn zonder dat dat tot spanningen leidt? Ben je gestopt met werken omdat hij vond dat je vaker thuis moest zijn? Maak je juist veel overuren op je werk omdat je het niet meer zo leuk vindt om thuis te komen? Ga je niet meer alleen op vakantie omdat je nou eenmaal samen op vakantie hoort te gaan? Verzwijg je je slippertje, je kortstondige affaire of je bezoekje aan een prostituee omdat je opziet tegen alle ellende als de ander het zou weten? En ten slotte: blijf je éígenlijk bij elkaar omdat je opziet tegen alleen zijn? Of omwille van de kinderen?

Al die honderden kleine en grote concessies en uitvluchten worden doorgaans beschouwd als ‘investeren in de relatie’. Alleen die uitdrukking impliceert al dat de relatie dus iets belangrijkers is dan elk van de twee individuen afzonderlijk, en dat de investering gedaan wordt met het oog op een opbrengst, namelijk een soort toekomstige veiligheid en geluk. In werkelijkheid betekent ‘investeren in de relatie’ doorgaans jezelf verloochenen, bedreigende aspecten van je persoonlijkheid amputeren, onecht gedrag in stand houden, en dat alles om maar niet met je behoeftige zelf geconfronteerd te worden, alles om maar niet de angst voor afwijzing te voelen, alles om maar niet de bedekking kwijt te raken van het geloof dat je waardeloos bent of niet goed genoeg. Waarmee dat geloof dus juist versterkt wordt, en we de relationele bedekking ervan steeds harder nodig hebben.    In veel relaties ontstaat op den duur een situatie die heel erg lijkt op de afhankelijkheid en beknelling die je voelde als kind bij je ouders. Relaties zijn vaak een voortzetting van zowel de veiligheid als de afwijzing die je bij je ouders hebt ervaren, een verlenging van de ouder-kind-beknelling in je jeugd. Je durft elkaar niet als volwassenen te behandelen uit angst om elkaar als veilige ouder kwijt te raken. Maar die veilige ouder is tevens de afwijzende ouder. Zo blijf je gevangen tussen angst voor afwijzing en zelfafwijzing. En het bizarre is dat die veiligheid waar je je autonomie voor opgeeft, uiteindelijk een schijnveiligheid blijkt te zijn, zoals iedereen weet die een stukgelopen relatie gehad heeft. Die veiligheid is namelijk volledig afhankelijk van de wederzijdse behoefte eraan. Zodra een van de partners die veiligheid doorbreekt, loopt het hele symbiotische raderwerk met ongelooflijk veel pijn in de soep. Laten we eens kijken hoe het misging bij Bram en Gina.

We zagen al dat Gina er enorm veel energie in moest steken om te voorkomen dat ze anderen tot last is. Op haar werk liep ze altijd op haar tenen om voor iedereen klaar te staan, om maar te voorkomen dat anderen zouden zien dat ze ‘…eigenlijk niks voorstelt en niet goed genoeg is…’ (haar eigen negatieve geloof). Maar ook ten opzichte van Bram doet ze altijd haar best, ze kookt zijn lievelingseten, ze gaat mee naar zijn borrels op het werk, zijn tennisfeestjes, de uitvoeringen van zijn ensembles. Ze doet haar best om haar angstaanvallen en depressieve gevoelens voor hem te verbergen, of ten minste hem er niet te veel mee lastig te vallen. Al deze inspanningen leiden op haar 34ste tot een burn-out en een depressie. Steeds meer ervaart ze een gemis aan diepe gevoelens van liefde en verbondenheid in haar relatie, steeds duidelijker ziet ze hoe Bram deze gevoelens voortdurend uit de weg gaat met zijn snelle en uitbundige levensstijl.    Voor Bram is dit allemaal niet gemakkelijk: steeds vaker moet hij voor de kinderen zorgen en het huishouden doen als Gina te moe is om nog iets te doen. Steeds meer krijgt hij het gevoel dat zijn liefde niet goed genoeg is voor haar. Zij begint hem te manipuleren om meer warme knuffelaandacht van hem los te krijgen. Hij begint intimiteit met haar te vermijden omdat hij steeds het gevoel heeft daarin tekort te schieten, wat in haar beleving ook zo is. Ongedwongen vrijen komt steeds minder vaak voor: zij voelt zich gebruikt voor oppervlakkige seks, hij voelt zich afgewezen in zijn verlangens naar haar, krijgt steeds meer het gevoel dat ze iets van hem wil wat hij niet kan leveren. Zo sukkelt de relatie jarenlang door in een steeds toenemende beknelling en emotionele armoede, voornamelijk in stand gehouden door een sterk plichtsbesef ten opzichte van de kinderen, en dat vage gevoel van liefde voor elkaar, liefde voor die diepe essentie van puurheid in de ander. Die liefde verdwijnt echter steeds meer achter dikke lagen van neurotische beknelling en wederzijdse afwijzing.    Als Bram een leuke vrouw ontmoet op zijn tennisclub, gaat alles ineens heel snel. Hij is immers de doortastende die alles regelt zodat pijnlijke gevoelens snel opgelost kunnen worden. Hij speelt meteen open kaart, bekent dat hij een nieuwe vriendin heeft en met haar verder wil. Gina is aanvankelijk geschokt door deze snelle ommekeer, maar ervaart algauw ook enige opluchting, en zelfs waardering voor Brams doortastendheid. Ze ziet dat deze weg de enige mogelijkheid biedt tot zelfstandigheid en ontplooiing. Zelf zou ze nooit gedurfd hebben om de relatie te beëindigen, maar nu Bram de knoop heeft doorgehakt, voelt ze geleidelijk een grote last van zich afvallen. Na een periode van ontwenning, en rouw over de mislukte relatie, ontstaat er zelfs weer enig wederzijds respect en vriendschap voor elkaar als co-ouders van hun twee kinderen.

Zo zien we bij elke relatie een min of meer idyllische beginfase waarin beide partners genieten van elkaars liefde en erkenning, en waarin de aanvankelijke grote onrust over een mogelijke afwijzing tot rust komt, bedekt met de veilige zekerheid dat de ander jou net zo hard nodig heeft als omgekeerd. De relatie kent dan vaak een periode van bloei, de liefde is nog fris, de veiligheid nog niet verstikkend. Daarna, geleidelijk aan, beginnen de afwijzende eigenschappen in de partner, die aanvankelijk volledig bedekt werden door de ‘mantel der liefde’, aan de oppervlakte te komen. Of anders gezegd: de keerzijdes van de voordelen van de partner komen nu aan bod. De snelle, autonome regelaar blijkt niet erg goed in warme knuffelaandacht. De warme, lieve moedervrouw blijkt angstig en afhankelijk. De altijd vriendelijke man met wie je nooit ruzie hebt, manifesteert zich steeds vaker als een watje. Die pittige, niet op haar mondje gevallen, zelfstandige vrouw verandert regelmatig in een bitch.    Wat er eigenlijk gebeurt is dat de verliefdheid vervaagt, en dus ook het vermogen om alles van de geliefde op een positieve wijze te interpreteren. Nu blijkt ook steeds meer dat deze liefde zeker niet onvoorwaardelijk is. Het wordt steeds duidelijker welk gedrag beslist niet kan binnen de relatie op straffe van pijnlijke afwijzing, en welk gedrag wel de gewenste liefde en erkenning oplevert. Bepaalde aspecten van onafhankelijk gedrag die je aanvankelijk uit vrije wil achterwege liet om de ander gerust te stellen en te plezieren, blijken nu dus ook echt niet te mogen, omdat de ander zich er vreselijk onveilig door voelt. Vond je het in het begin nog leuk om tijdens je avondjes uit zonder je partner af en toe een geruststellend sms’je te sturen, nu wordt de partner ernstig ongerust als je alleen uitgaat en géén sms’jes stuurt. Vond je het in het begin nog leuk om mee te gaan naar zijn tenniswedstrijd of haar zangkooruitvoering, in een later stadium wordt thuisblijven als een afwijzing ervaren. Heb je aanvankelijk een levendige interesse getoond voor zijn uiteenzettingen over racewagens of klassieke muziek, nu blijkt dat je die verhalen eigenlijk niet echt interessant vindt, wordt dat als een pijnlijke afwijzing ervaren. Heb je in de beginfase je gewoonte om eens in de maand door te zakken in het café verzwegen of zelfs beheerst, nu worden die uitspattingen beslist niet gewaardeerd en zorgen steevast voor een koude crisis in de relatie. En natuurlijk wordt het relationele mijnenveld bij uitstek, de seksualiteit, al heel snel omgeven met diverse in- en expliciete waarschuwingsborden. Monogamie is in bijna alle liefdesrelaties een noodzakelijke voorwaarde voor beide partners om zich veilig te kunnen voelen, en alles wat maar de schijn opwekt van vreemdgaan of de behoefte daaraan, is doorgaans taboe, of – als het zich toch voordoet – een bron van veel pijn en afwijzing, en de meest voorkomende aanleiding tot het stuklopen van relaties.

In dit gewennende stadium van de relatie blijkt dat niets zo verslavend is als veiligheid: de minste afwijking van de veilige gang van zaken wordt als bedreigend opgevat, als een gevaar voor de relatie. In een ‘goede’ relatie zullen beide partners dan ook automatisch overgaan tot een meer of minder ernstige vorm van zelfamputatie: die eigenschappen in mij die in de ander angst oproepen en mogelijk tot afwijzing zullen leiden, moeten gedissocieerd worden. Houden partners daarentegen vast aan hun ‘vrijheid’ dan zal de relatie doorgaans in dit stadium al sneuvelen. Het is een pijnlijk dilemma waar je in terechtgekomen bent: óf de relatie gaat eraan, óf je moet onderdelen van jezelf amputeren.    In deze fase komen ook allerlei kunstgrepen voor die de veiligheid moeten garanderen en nieuw leven in de sleur moeten brengen. Een grootse huwelijksceremonie kan een feest zijn om je geluk met elkaar te vieren, maar het is meestal ook een vorm van ‘bezegeling’ van de afspraak elkaar nooit te zullen afwijzen. In het grootstedelijk milieu komt nog een andere vorm van bezegeling voor: beide partners hebben aanvankelijk hun eigen huis aangehouden, maar wonen steeds vaker samen in een van beide huizen. Dan komt het moment dat het huis dat toch haast nooit meer bewoond wordt, beter afgestoten kan worden. Het samenwonen krijgt nu een officiële status, er is geen plekje meer waar de partners zich afzonderlijk kunnen terugtrekken. De aanvankelijke openheid van de relatie wordt nu ook formeel beëindigd, en vaak zie je niet lang daarna de eerste symptomen van de relatiecrisis ontstaan.    De meest ingrijpende bezegeling van de wederzijdse belofte elkaar niet te zullen afwijzen, vindt plaats als er een kind komt. Natuurlijk is dat ook een uiting van liefde en verbondenheid, maar het neveneffect is toch ook een sterk geloof dat als er eenmaal een kind is, de partner je niet meer in de steek zal laten. Deze veiligheid leidt in een later stadium van de relatie vaak tot extra beknelling: er rust een groot taboe op uit elkaar gaan als je kinderen hebt omdat je die arme schatjes geen pijn wilt doen. Dat de kinderen ondertussen zwaar gebukt gaan onder de spanning van een permanente relatiecrisis wordt meestal niet onderkend. Uiteindelijk blijken ook kinderen slechts een schijnbare beveiliging tegen het stuklopen van de relatie. Het kan de levensduur van een vastlopende relatie wat rekken, maar het vergroot tevens de spanning tussen de partners, zodat de relatie uiteindelijk toch stukloopt, ongeacht – of zelfs mede door – de aanwezigheid van een of meer kinderen.

Houdt de relatie stand tijdens deze fase van bezegeling van de wederzijdse veiligheid, dan komt er een min of meer stabiele fase. De relatie wordt ervaren als veilig, als boven elke twijfel verheven, als een onvoorwaardelijk toevluchtsoord, als een symbiose. Elk ontwikkelt zijn of haar niet-bedreigende eigenschappen en is succesvol in het dissociëren van bedreigende eigenschappen. Deze relaties kennen vaak een hele duidelijke scheiding van taken: waar de een goed in is, wordt door de ander nooit meer gedaan. Traditioneel zit hij altijd achter het stuur, doet de klussen in huis en regelt de grote financiën als hypotheek en verzekeringen, terwijl zij de verzorgende taken in huis doet, meer tijd heeft voor de kinderen en familieaangelegenheden, en het huishouden bestuurt. Maar tegenwoordig kan de taakverdeling ook totaal anders liggen. Voor het principe maakt dat niks uit, beide partners stoten bepaalde complementaire delen van zichzelf af, en gaan samen één hele symbiotische entiteit vormen. En dat gebeurt niet alleen op praktisch gebied: hij had altijd al moeite met zijn diepere emoties, daar zorgt zij nu voor in de relatie. Zij had altijd al moeite met zich veilig voelen, daar zorgt hij nu voor. In het algemeen zien we dat de mannelijke partner beter is in het dissociëren van onwelkome eigenschappen, en de vrouwelijke partner beter is in het volledig versmelten met welkome eigenschappen. De ‘versmolten’ partner voelt zich onveilig als speelbal van haar eigen emoties en wordt daarom aangetrokken tot de ‘dissociërende’ partner, die zijn emoties immers onder controle schijnt te hebben. De ‘dissociërende’ partner voelt zich eenzaam of oppervlakkig vanwege zijn gedissocieerde emoties en wordt daarom aangetrokken door de warmte en diepgang van de ‘versmolten’ partner. Een ‘goede’ relatie is dus niets anders dan een succesvolle symbiose van twee ‘halve’ mensen. ‘De relatie’ wordt het hoofdbestanddeel van het zelfbeeld van beide partners, en in veel gevallen zelfs het hoofdzakelijke doel om voor te leven.

Hierboven werden de eigenschappen dissociatie en versmelting respectievelijk mannelijk en vrouwelijk genoemd. In de praktijk zie je dissociatie inderdaad vaker bij mannen en versmelting vaker bij vrouwen. Vrouwen dóén het meest en mannen láten het meest voor de veiligheid in de relatie. Niettemin komt het ook voor dat de vrouwelijke partner de dissociërende is, en de mannelijke de versmolten partner. We zien dan soms relaties waarin de vrouw een ‘mannelijke’ rol speelt, bijvoorbeeld als kostwinner, en de man een ‘vrouwelijke’ rol op zich heeft genomen, bijvoorbeeld als ‘huisman’, en dat beiden zich daar heel goed in voelen. En om het nog ingewikkelder te maken, kunnen beide partners een deel gedissocieerd hebben en met een ander deel versmolten zijn. Je versmelt met die eigenschappen die je partner gedissocieerd heeft, je onderdrukt of verwaarloost die eigenschappen waarmee je partner versmolten is. Tezamen vorm je een symbiose, een geheel van twee halve mensen. Trouwens, in liefdesrelaties tussen mannen of vrouwen onderling gebeurt dit op precies dezelfde wijze, vandaar dat je in dit boek geen apart hoofdstuk aantreft over homoseksuele relaties. Er is geen enkel verschil.

Natuurlijk zie je soms ook relaties die niet of maar ten dele in die ‘symbiosevalkuil’ terechtkomen, en waarin beide partners er tevens in slagen om belangrijke delen van hun autonomie in stand te houden. Daar zijn wel fundamentele keuzes voor nodig die niet altijd gemakkelijk zijn, hoewel ze beslist minder ellende opleveren en veel meer geluk dan in de symbiotische relatie ooit mogelijk is. Over die keuzes en over niet-symbiotische liefdesrelaties gaat het tweede deel van dit boek.


Uittreksel van: Jan Geurtz. 'Verslaafd aan liefde'.

[ervaringsgetuige]

11

De relatiecrisis

Er is bijna geen activiteit, geen onderneming, die gestart wordt met zo verschrikkelijk veel hoop en verwachtingen en die toch zo vaak mislukt, als de liefde.


Erich Fromm, Duits-Amerikaanse filosoof en psycholoog
(1900-1980)

Ja, ja, heb heel dit hoofdstuk 11 net nog is gelezen. Was lang geleden. Ik kocht dit boek in voorjaar 2015 en verslond het.
Heel herkenbaar was het citaat van Erich Fromm.
33 jaar geleden namelijk, in 1990, ik was toen al drie jaar gescheiden met een zoontje van 4 jaar, ontmoette ik mijn volgende 'geliefde'.
Een getrouwde vrouw.
Die vrouw triggerde iets in mij dat ik al lang verdrongen had: Fantasieën over Sado - Masochisme. Ik geraakte er totaal van in de war. Vond het afgrijselijk dat ik van zulke seksuele SM fantasieën opgewonden werd. Dus ging ik op zoek naar wat er met mij aan de hand was. Was ik bezeten van de duivel? Enfin, na lang zoeken gaf een toen bekend Vlaams psycholoog me het antwoord in de vorm van een boek, getiteld: "Sado - Masochisme de symbiotische behoefte en de angst en vlucht voor vrijheid" / auteur: Erich Fromm.

Zie dan de ‘symbiosevalkuil’ waarover Jan Geurtz het heeft...

Natuurlijk zie je soms ook relaties die niet of maar ten dele in die ‘symbiosevalkuil’ terechtkomen,...

Mijn God, ben ik dikwijls in die ‘symbiosevalkuil’ terechtgekomen! 
33 jaar geleden typte ik onderstaande over uit Erich Fromm's boek...

De eerste vorm van vlucht voor de vrijheid is de neiging om de onafhankelijkheid van de eigen persoonlijkheid op te geven en geheel in iemand of iets buiten de eigen persoon op te gaan, ten einde zich de kracht te verschaffen die men zelf mist.
Het is, met andere woorden, een zoeken naar nieuwe “secundaire’ bindingen als surrogaat voor de eens verloren primaire bindingen (dewelke hem echte zekerheid bieden en een weten van plaats en zin).
In het streven naar overheersing (Sadisme) en onderhorigheid (Masochisme) vindt men de twee duidelijkste vormen van dit proces.
Beide helpen het individu in zijn vlucht uit ondraaglijke gevoelens van eenzaamheid en onmacht.
Gevoelens van minderwaardigheid, onmacht en nietigheid vormen de meerderheid van gevallen waarin S.M. neigingen optreden.
De analyse van personen die onder deze gevoelens gebukt gaan, toont aan dat ondanks hun bewuste klachten en pogingen zich ervan te bevrijden, diep in het onderbewuste een macht zetelt, welke hen ertoe drijft zich minderwaardig en onbeduidend te voelen.
Tegelijk zijn deze personen geheel en al bezeten van een een angst voor eenzaamheid en onbeduidendheid. Vaak is dit gevoel niet bewust, maar gecamoufleerd onder de compenserende gevoelens van voortreffelijkheid en volmaaktheid.
Het individu ziet zichzelf ‘vrij’ in de negatieve zin van het woord. namelijk: alleen met zichzelf tegenover een vreemde vijandige wereld.
In deze situatie bezit hij geen dringender behoefte, dan om iemand te vinden aan wie hij / zij zo snel mogelijk de gave der vrijheid zou kunnen uitleveren, waarmee hij, onzalig schepsel, werd geboren.
De beangstigde mens zoekt iemand of iets aan wie of waaraan hij zich zou kunnen binden. Hij / zij kan het niet langer verdragen zijn eigen persoonlijkheid zelf te zijn en zoekt bezeten naar een verlossing daaruit om weer veiligheid te voelen door de vernietiging van deze zware last: De eigen persoonlijkheid.

Erich Fromm

bron: https://www.bol.com/be/nl/p/de-angst-voor-vrijheid/9300000112528405/?bltgh=kCy67hgy-FLSWu0bm51Grg.2_6.7.ProductTitle

Wat sluit het mooi aan bij Jan Geurtz toelichting over het spel van geven en nemen in relaties hé.

[I'm a loser]

Liefde (niet de egoïstische liefde) is belangrijker dan meditatie.

Niet alle sangha’s zijn hetzelfde. Over de liefde ben ik het wel met je eens, maar een relatie is geven zowel als nemen.

Liefde is geen handelaar, liefde ruilt niet het ene voor het andere uit.   Als een relatie geven en nemen is, dan is het een handelsrelatie en geen liefdesrelatie.
Zolang de mens nog wil 'nemen' kan hij niet ontvankelijk zijn.

[ervaringsgetuige]

Liefde (niet de egoïstische liefde) is belangrijker dan meditatie.

Niet alle sangha’s zijn hetzelfde. Over de liefde ben ik het wel met je eens, maar een relatie is geven zowel als nemen.

Liefde is geen handelaar, liefde ruilt niet het ene voor het andere uit.   Als een relatie geven en nemen is, dan is het een handelsrelatie en geen liefdesrelatie.
Zolang de mens nog wil 'nemen' kan hij niet ontvankelijk zijn.

Ik wou het Bodhiboom eerst ook al schrijven dat het niet over nemen gaat, maar over ontvangen.
Maar ja, men kan het Bodhiboom niet kwalijk nemen dat hij "nemen" in plaats van "ontvangen" schreef.
De handel in "liefde" is de standaard in de meeste relaties. Bij geven en nemen gaat het eigenlijk maar om 1 ding: zien en gezien worden. Relaties tussen mensen worden bepaald door wat er in de relatie gebeurt tussen de ik en de jij. Geven en nemen zijn een taal in die relatie.

[I'm a loser]

Liefde (niet de egoïstische liefde) is belangrijker dan meditatie.

Niet alle sangha’s zijn hetzelfde. Over de liefde ben ik het wel met je eens, maar een relatie is geven zowel als nemen.

Liefde is geen handelaar, liefde ruilt niet het ene voor het andere uit.   Als een relatie geven en nemen is, dan is het een handelsrelatie en geen liefdesrelatie.
Zolang de mens nog wil 'nemen' kan hij niet ontvankelijk zijn.

Ik wou het Bodhiboom eerst ook al schrijven dat het niet over nemen gaat, maar over ontvangen.
Maar ja, men kan het Bodhiboom niet kwalijk nemen dat hij "nemen" in plaats van "ontvangen" schreef.
De handel in "liefde" is de standaard in de meeste relaties. Bij geven en nemen gaat het eigenlijk maar om 1 ding: zien en gezien worden. Relaties tussen mensen worden bepaald door wat er in de relatie gebeurt tussen de ik en de jij. Geven en nemen zijn een taal in die relatie.

In de meeste relaties wil de een de ander bezitten.    En dat noemt men dan liefde....

[ervaringsgetuige]

In de meeste relaties wil de een de ander bezitten.    En dat noemt men dan liefde....

Zo is dat. De meeste, of iets voorzichtiger gezegd - zeker de helft, zijn eigenlijk Sado-Masochistische relaties, zij het dan emotioneel.
Degenen met emotioneel masochisme staan ​​erop dat ze proberen geluk te vinden, maar zoeken met opzet naar ellende. Emotionele sadisten lopen er genoeg rond.
Niemand die het beter kan uitleggen dan Jan Geurtz...

De liefdesrelatie: als twee ego’s elkaar als voorwaarde tot geluk beschouwen

Een van de belangrijkste voorwaarden waaraan we vanuit ons ego moeten voldoen om geluk te ervaren, is het vinden van een levenspartner. Dit is een bijzonder voorbeeld van projectie: het diepe gemis aan onze liefdevolle natuur wordt hier naar buiten geprojecteerd op een medemens.
‘De onvoorwaardelijke liefde, het samenzijn door dik en dun, die ene die er altijd voor je is en je bemint zoals je bent en die je nooit in de steek zal laten’, dat zijn eigenlijk heel treffende omschrijvingen van onze natuurlijke staat van Zijn. Maar omdat we daar geen contact mee hebben vanwege onze identificatie met ons ego, menen we dat het bereiken van deze gelukzalige staat van verbondenheid afhankelijk is van iemand anders. En zoals we allemaal weten moet die ander wel aan heel speciale voorwaarden voldoen om die functie te kunnen vervullen. Als een willekeurig mens voor wie je niets voelt je in vurige bewoordingen zijn of haar onstuimige liefde verklaart, dan ‘klikt’ het niet en vind je die liefdesbetuigingen waarschijnlijk zelfs vervelend. De voorwaardelijke projectie functioneert dus alleen als drager van geluk wanneer ze wederzijds is.
Zonder wederzijdsheid spreken we van een onbeantwoorde liefde en dat ervaren we als een vorm van lijden. Alleen als beide ego’s elkaar beschouwen als de unieke voorwaarde tot het grote geluk, vindt de magie plaats van de wederzijdse verliefdheid.

Zodra het ego erin slaagt om aan deze allerbelangrijkste voorwaarde van wederzijdse liefde te voldoen, komt er een enorme hoeveelheid liefde en geluk vrij uit onze natuurlijke staat van Zijn. Vandaar dat verliefde mensen zo kunnen stralen van geluk, zich soms veel minder geremd gedragen dan ze doorgaans doen, en veel creatiever en spontaner zijn dan gebruikelijk. Dit heerlijke gevoel van in de ‘flow’ van de liefde verkeren, wordt echter helemaal niet herkend als afkomstig uit onze eigen natuurlijke staat van Zijn! In plaats daarvan geloven we dat het de ander is die ons dit onmetelijke geluk verschaft. Het voelt als onvoorwaardelijke liefde omdat het uit onze natuurlijke staat van Zijn komt, maar omdat we het pas ervaren nadat we aan die meest fundamentele ego-voorwaarde van wederzijdsheid voldoen, verandert het toch in voorwaardelijke liefde.
Iedereen kent deze merkwaardige tegenstelling tussen het gevoel dat je liefde onvoorwaardelijk is, en de werkelijkheid die deze onvoorwaardelijkheid onmiddellijk doorprikt zodra de geliefde niet meer aan jouw voorwaarden voldoet. Wie voelt nog onvoorwaardelijke liefde voor de ander als die te kennen geeft de relatie met jou te willen beëindigen?

Stel je eens concreet voor dat je eigen partner van je weg wil, bijvoorbeeld voor een wereldreis, een langdurige retraite of zelfs voor een relatie met een ander? Flinke kans dat je gevoel van liefde dan verandert in boosheid, verwijt of verlatenheid. We willen de ander graag gelukkig zien, maar dan wel alleen met mij en vooral niet met een ander! Gaat je geliefde ervandoor met een ander dan doet het zelfs pijn als we zien dat hij of zij gelukkig is, en schenkt het ons zelfs vreugde als blijkt dat het met die ander een rot-relatie is geworden. Dat is de ‘onvoorwaardelijke’ liefde van het ego: het moet wel goed voelen en het mag geen pijn doen. Wederzijdsheid is de grote voorwaarde waaraan de relatie moet voldoen, en alles wat die wederzijdsheid bedreigt, moet vermeden worden op straffe van diepe pijnlijke gevoelens van verlating en zelf-afwijzing. Zo werkt ons aangeleerde zelfbeeld.

Een standaard liefdesrelatie is dus in feite een overeenkomst tussen twee ego’s om elkaars pijnlijke gevoelens van afhankelijkheid en verlatingsangst toegedekt te houden.
En wat een desastreuze gevolgen heeft het niet-begrijpen van deze automatismen voor de liefde!

bron: Jan Geurtz - Bevrijdt door liefde

[ervaringsgetuige]

Er is juist helemaal niks verbonden!   Onwetenden kunnen tenenkrommende onzin uitkramen.  Wat voortkomt uit ....denkbeelden!

Dat alles verbonden is, is leuk voor de romantische duiding, (Doet het altijd goed op de markt.) maar het is gewoon een fasistische vertaling van de gedachten beweging..
Denken, woorden, benoeming, duiding, verwijzing etc.. no way out.

Er is NIKS!...

En terwijl jullie denken dat er "NIKS" is, is alles verbonden met elkaar zoals mijn overleden ziener ooit vertelde. 

François: Als mensen aan mij een vraag stellen leg ik een lijn naar die inspiratie en ga ik naar de ethersfeer. Door dat alles verbonden is met elkaar, leg ik energetisch, vanuit mijn geest contact met de ethersfeer. Die ethersfeer is een bibliotheek die alles bevat van wat er op aarde is gebeurd sinds het begin van het leven op aarde. dus uiteindelijk is dat een heel geschiedenis. Er kan niets van wat er op aarde is gebeurd ontsnappen aan die ethersfeer. Dus dat is een bibliotheek waar alle mensen vanuit hun intuïtie contact kunnen mee krijgen. In feite kan je dat noemen: 'Gods intelligentie'. Het is simpel, wij kunnen reizen in de geest en dat heeft te maken met het contact met die ethersfeer.

Maar ja, als 'filosoof' kan je natuurlijk niet vatten dat alles met alles verbonden is, dan blijf je maar in dat koppie zitten.

Waar i'm a loser & Vrije Guido de connectie met Zijn verloren zijn en dus niet (meer) weten dat alles met alles verbonden in weten oude culturen dat al heel lang...

3 De invloed van het contact met andere mensen op onze biologische aspecten

Want elk atoom behoort mij even goed toe als jou.– Walt Whitman, ‘Song of Myself,’ in Leaves of Grass.


‘Al mijn relaties’. Deze groet heb ik vaak gehoord bij mijn bezoeken aan gemeenschappen van de inheemse bevolking van Canada. Dit zijn de plekken waar in mijn land schandalig genoeg de meeste lichamelijke en geestelijke ziekten, verslavingen en vroegtijdige overlijdens voorkomen. Deze trieste situatie lijkt op die van andere inheemse bevolkingsgroepen in de Verenigde Staten en Australië die op soortgelijke wijze zijn gekoloniseerd. Zoals ik het begrijp, verwijst de uitdrukking naar de multidimensionale verbinding van het individu met de wereld als geheel, inclusief alle mensen – van naaste verwanten tot vreemden, van mensen die nu leven tot voorouders die in een ver verleden hebben geleefd – maar bijvoorbeeld ook de rotsen, de planten, de aarde, de lucht en alle andere schepselen. Oude culturen weten al heel lang dat alles met alles is verbonden en dat alles en iedereen een bepaalde invloed op elkaar heeft.

In het hindoegeschrift de Bhagavad Gita verklaart de goddelijke avatar Krishna: ‘Zij die zichzelf in allen en allen in zichzelf zien, leven in wijsheid.’ En de 17e-eeuwse geestelijke en dichter John Donne mijmerde: ‘Geen mens is een eiland, geheel op zichzelf.’ Hij bedacht deze versregel, wellicht niet geheel toevallig, tijdens een periode van ziekte en herstel. Walt Whitman, die bovenstaand citaat halverwege de negentiende eeuw in Amerika schreef, zou het zo van de hedendaagse kwantumfysici overgenomen kunnen hebben.

En dan is er nog die man die 2500 jaar geleden als Gautama werd geboren. ‘Overdenk de aard van het op elk moment onderling afhankelijk samen ontstaan,’ zei Boeddha. ‘Als je naar een blad of een regendruppel kijkt, mediteer dan over de omstandigheden, dichtbij en veraf, die hebben bijgedragen aan de aanwezigheid van dat blad of die regendruppel. Weet dat de wereld uit onderling met elkaar verbonden draden is geweven. Dit bestaat omdat dat bestaat. Dit bestaat niet omdat dat niet bestaat. Dit wordt geboren omdat dat wordt geboren. Dit sterft omdat dat sterft.’ Boeddha impliceerde dat het blad zowel een op zichzelf staande entiteit is – een ding – als ook een proces dat voortkomt uit zon, lucht en aarde: licht, fotosynthese, regen, organisch materiaal en mineralen en misschien zelfs de activiteit van mens en dier. ‘Het ene bevat het vele en het vele bevat het ene. Zonder het ene kan het vele er niet zijn. Zonder het vele kan het ene er niet zijn.’ Dit zijn niet slechts esoterische wijsheden. Ze beschrijven nauwkeurig het fysieke en organische universum, met inbegrip van gezondheid en pathologie. Friedrich Nietzsche noemde Boeddha niet voor niets ooit een ‘diepzinnige fysioloog’.

De baanbrekende Amerikaanse internist en psychiater George Engel betoogde bijna een halve eeuw geleden dat de ‘verlammende tekortkoming’ van de moderne geneeskunde ‘is dat ze de patiënt en zijn eigenschappen niet als persoon ziet. Toch is een persoon in het dagelijkse werk van een arts het voornaamste studieobject.’ We moeten voor de hele persoon zorgen, voor zijn volledige ‘psychologische en sociale natuur,’, zei hij, en hij riep op tot een biopsychosociale benadering van mensen waarbij iedere relatie tussen emoties en fysiologie wordt erkend, in de wetenschap dat ze allebei uit dynamische processen bestaan die zich binnen een context van relaties ontvouwen, van het persoonlijke tot het culturele niveau.

De grote traumatoloog Bessel van der Kolk heeft opgemerkt dat ‘onze cultuur ons leert om ons te richten op onze persoonlijke uniciteit, maar op een dieper niveau bestaan we nauwelijks als individuele organismen.’ Dit zal voor het gemiddelde ego ongetwijfeld nieuws zijn. Het woord ‘ego’, zoals ik het hier gebruik, verwijst niet naar arrogantie of verwaandheid van bepaalde ‘egoïstische’ mensen, maar naar het innerlijk waargenomen afgescheiden zelf waarmee we onszelf identificeren: het ‘ik’,’ ‘mijzelf’ en ‘mij’ die we bedoelen als we deze persoonlijke voornaamwoorden gebruiken, wat we honderden keren per dag doen. Zelfs een gezond ego is overtuigd van zijn afgescheidenheid, wat een volkomen redelijke waarneming is. Het vermogen om het individuele zelf in al zijn facetten (lichamelijk, psychologisch, biografisch enzovoort) te ervaren hoort bij het mens-zijn. Er ontstaat een probleem wanneer we de andere kant van het verhaal uit het oog verliezen, die net zo reëel is, zij het minder zichtbaar.

De onderlinge verbondenheid van schijnbaar op zichzelf staande organismen is recentelijk ook bij bomen ontdekt, die blijkbaar levende netwerken vormen waarbinnen ze via elektrische impulsen met elkaar communiceren. Het lijkt een beetje op het zenuwstelsel, hormonen, chemische signalen en geuren bij mensen en dieren. In een artikel in Smithsonian Magazine staat: ‘Bomen van dezelfde soort vormen een gemeenschap en gaan vaak bondgenootschappen aan met andere boomsoorten.’ Peter Wohlleben, de Duitse boswachter die bekendheid verwierf met het populariseren van dit soort informatie, noemt het schertsend ‘the wood-wide web’.


Fragment uit: De mythe van normaal
Gabor Maté

[Bodhiboem]

Ik moet zeggen, vijf dagen stilte in de vrije spraak, dat is onverwacht.

[ervaringsgetuige]

Ik moet zeggen, vijf dagen stilte in de vrije spraak, dat is onverwacht.

Ja, verrast mij ook.

[ervaringsgetuige]

@Bodhiboom: Goei onderschrift van je... "“The game is not about becoming somebody, it’s about becoming nobody.” —Ram Dass" 

[Bodhiboem]

@Bodhiboom: Goei onderschrift van je... "“The game is not about becoming somebody, it’s about becoming nobody.” —Ram Dass" 

Ja, dank je, ik verander het eens in de zoveel tijd, om even wat nieuws te brengen. Maar zelfs zo een wijze uitspraak moet je met je eigen wijsheid benaderen. Als je te snel naar het “niet iemand willen zijn” wilt gaan, dan doe je jezelf ook schade toe. Het is beter om dat soort uitspraken niet als doelstelling te gebruiken, hoe mooi ze ook zijn.

https://youtu.be/0duDk5ErlvY

[ervaringsgetuige]

https://youtu.be/0duDk5ErlvY

Heb net de eerste 14 minuten beluisterd. Ze legt het goed uit.

[ervaringsgetuige]

Er is juist helemaal niks verbonden!   Onwetenden kunnen tenenkrommende onzin uitkramen.  Wat voortkomt uit ....denkbeelden!

Dat alles verbonden is, is leuk voor de romantische duiding, (Doet het altijd goed op de markt.) maar het is gewoon een fasistische vertaling van de gedachten beweging..Denken, woorden, benoeming, duiding, verwijzing etc.. no way out.Er is NIKS! te vertellen, dus waar ik iets te vertellen heb, bv dit, daar zie je gewoon  de werkzaamheid van een gedachten slaaf. Alle grote denkers, uitvinders, en uiteraard alle miljarden anoniemen,  op/in alle gebieden van de menselijke cultuur door de tijden heen, allemaal gedachten slaven.

Jij ben geen gedachten slaaf dus volgens eigen verklaringen.
Maar je bent het net zoals I'm a loser niet eens met onderstaand Theosofisch uitgangspunt...

...
Is geen toeval dat ik zo googlede want ben de laatste dagen tot de vaststelling gekomen dat ik in feite een theosofisch denker ben.
Zo vond ik vandaag dit..

Theosofie is van alle tijden, de principes die zij verwoordt zijn van toepassing op al wat leeft, ook al is al wat leeft zich daar niet ten volle van bewust. Zo staat de mens nog maar aan het begin van de ontdekking dat alles met alles verweven en verbonden is, ieder element met ieder ander element, telkens op een unieke manier. De gevolgen van die kennis strekken ver…
...

bron: http://logewittelotus.be/

Feit dat je het daar niet mee eens bent is toch een gedachte van je, of is het een 'waarneming'?

Er is NIKS! te vertellen, dus waar ik iets te vertellen heb, bv dit, daar zie je gewoon  de werkzaamheid van een gedachten slaaf. Alle grote denkers, uitvinders, en uiteraard alle miljarden anoniemen,  op/in alle gebieden van de menselijke cultuur door de tijden heen, allemaal gedachten slaven.

Jij niks te vertellen hebben???
Je vertelde onderstaande toch gisteren...

Theosofie is het kleverigste web voor het intellect om in gevangen te raken, met de grootste en meest giftige spinnen, die alles met huid en haar opvreten.

U bent gewaarschuwd..

[I'm a loser]

Ik moet zeggen, vijf dagen stilte in de vrije spraak, dat is onverwacht.

Maar de stilte in je zelf...?!

[Bodhiboem]

Ik moet zeggen, vijf dagen stilte in de vrije spraak, dat is onverwacht.

Maar de stilte in je zelf...?!

Die is er bij tijd en wijlen. Hangt er vanaf wie er in mijn oor toetert.

[I'm a loser]

Ik moet zeggen, vijf dagen stilte in de vrije spraak, dat is onverwacht.

Maar de stilte in je zelf...?!

Die is er bij tijd en wijlen. Hangt er vanaf wie er in mijn oor toetert.

Bij mij maakt dat helemaal niet uit, die stilte is er altijd.

[Bodhiboem]

Ik moet zeggen, vijf dagen stilte in de vrije spraak, dat is onverwacht.

Maar de stilte in je zelf...?!

Die is er bij tijd en wijlen. Hangt er vanaf wie er in mijn oor toetert.

Bij mij maakt dat helemaal niet uit, die stilte is er altijd.

Ik dacht dat jij aan tinnitus lijdde? Of was dat Vrij?

[I'm a loser]

Ik moet zeggen, vijf dagen stilte in de vrije spraak, dat is onverwacht.

Maar de stilte in je zelf...?!

Die is er bij tijd en wijlen. Hangt er vanaf wie er in mijn oor toetert.

Bij mij maakt dat helemaal niet uit, die stilte is er altijd.

Ik dacht dat jij aan tinnitus lijdde? Of was dat Vrij?

Nee, dat was ik.  Maar in de stilte is zelfs de tinnitus er niet.   Het is er alleen als ik er  aandacht aan schenk.     Ooit probeerde ik dat Boni aan zijn verstand te brengen.  Helaas, mislukte poging.

Het is 'de iemand' wat ergens aandacht aan schenkt en daarmee ook de iemand tot leven roept.   Als de aandacht zich op de stilte richt (ook als er omgevingslawaai is) dan blijft er 'niemand' over.    Zelfs de iemand die tinnitus heeft verdwijnt dan.

Alles wat je aandacht geeft dat groeit, zie hier de werking van 'iemand' in een notendop.

[ervaringsgetuige]

Ik dacht dat jij aan tinnitus lijdde? Of was dat Vrij?

Nee, dat was ik.  Maar in de stilte is zelfs de tinnitus er niet.   Het is er alleen als ik er  aandacht aan schenk.     Ooit probeerde ik dat Boni aan zijn verstand te brengen.  Helaas, mislukte poging.

Het is 'de iemand' wat ergens aandacht aan schenkt en daarmee ook de iemand tot leven roept.   Als de aandacht zich op de stilte richt (ook als er omgevingslawaai is) dan blijft er 'niemand' over.    Zelfs de iemand die tinnitus heeft verdwijnt dan.

Alles wat je aandacht geeft dat groeit, zie hier de werking van 'iemand' in een notendop.

Maakt allemaal niet uit hoe jij je aandoening mentaal kadert, verklaart, over redeneert met er aandacht schenkt of niet etc.

Al jouw filosofisch geklets is afleiding van je werkelijke opdracht.

Tinnitus doet zich in jouw leven voor en de theosoof Gottfried de Purucker schreef in 1892 al dit:


“Ziekten zijn in feite waarschuwingen om onze gedachten te verbeteren, en in overeenstemming met de natuurwetten te leven”.

bron: https://www.theosofie.net/onlineliteratuur/bron/70ziekte.html

Dus het signaal die je ziel jou geeft is duidelijk voor 'zieners' zoals ik.
Mij maak jij niets wijs.

[I'm a loser]

Ik dacht dat jij aan tinnitus lijdde? Of was dat Vrij?

Nee, dat was ik.  Maar in de stilte is zelfs de tinnitus er niet.   Het is er alleen als ik er  aandacht aan schenk.     Ooit probeerde ik dat Boni aan zijn verstand te brengen.  Helaas, mislukte poging.

Het is 'de iemand' wat ergens aandacht aan schenkt en daarmee ook de iemand tot leven roept.   Als de aandacht zich op de stilte richt (ook als er omgevingslawaai is) dan blijft er 'niemand' over.    Zelfs de iemand die tinnitus heeft verdwijnt dan.

Alles wat je aandacht geeft dat groeit, zie hier de werking van 'iemand' in een notendop.

Maakt allemaal niet uit hoe jij je aandoening mentaal kadert, verklaart, over redeneert met er aandacht schenkt of niet etc.

Al jouw filosofisch geklets is afleiding van je werkelijke opdracht.

Tinnitus doet zich in jouw leven voor en de theosoof Gottfried de Purucker schreef in 1892 al dit:


“Ziekten zijn in feite waarschuwingen om onze gedachten te verbeteren, en in overeenstemming met de natuurwetten te leven”.

bron: https://www.theosofie.net/onlineliteratuur/bron/70ziekte.html

Dus het signaal die je ziel jou geeft is duidelijk voor 'zieners' zoals ik.
Mij maak jij niets wijs.

Fijn dat je mijn gelijk bewijst.  Je hangt nog altijd rond in de tweedehands verhaaltjes.  Theosofische verhaaltjes in dit geval.  Al die psychedelische tripjes helpen tot dusver weinig.  Het is nog dezelfde Boni als 10 jaar terug, die hing ook al rond in de tweedehands verhaaltjes.

[ervaringsgetuige]

Het is nog dezelfde Boni als 10 jaar terug, die hing ook al rond in de tweedehands verhaaltjes.

Jij ben ook nog steeds dezelfde Theo als 10 jaar terug op Laurens' forum.
Er valt me wel één verschil op: Je verhaal over het gemoed te ledigen. Die onzin verkondigde je 10 jaar geleden niet.
Ach, je bent ook maar een mens, en mensen verzinnen graag verhalen om interessant over te komen. 

[I'm a loser]

Jij ben ook nog steeds dezelfde ........

Een kenmerk van ego is het reflecteren op anderen:

-Nee, jij bent zeker een helder licht?
-Maar hunnie doen het ook!
-Ik zie ego bij jou!
-Jij ben ook nog steeds dezelfde...

[ervaringsgetuige]

Je hangt nog altijd rond in de tweedehands verhaaltjes.  Theosofische verhaaltjes in dit geval....

Jij vind theosofie niet kunnen tippen aan jouw ontologisch filosofische verhaaltjes?

[ervaringsgetuige]

Jij ben ook nog steeds dezelfde ........

Een kenmerk van ego is het reflecteren....

Ha, reflecteren...

-Ik zie ego bij jou!

Dat was toch lachen op Lauren's forum. Jeetje toch. Er bestaat werkelijk niets hilarischer dan filosofische socksangs.
Wat zagen we ego lekker schoppen en trappen op Laurens' forum!

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie:
*gaap* Daar komt het "ik zie ego bij jou" argument weer eens langs.
Wel ego bij een ander zien, maar de blik eens naar binnen richten?
Nee, Laurens blijft liever onzin uitkramen en iedereen die het oneens is uitkafferen.

Er is wel een verzender (jij) maar geen ontvanger (ik). Dus kakel maar een eind heen.

Hier hoef ik niet lang op te reflecteren, ik zie hoe je te keer gaat elke keer moet dit welhaast projectie zijn.

Laurens
24 December 2021


http://88.159.182.142/waarheidvinding/showpost.php?p=149561&postcount=4

Ik houd niet van voetbal maar het spektakel op Lauren's forum wou ik niet missen!

[I'm a loser]

Je hangt nog altijd rond in de tweedehands verhaaltjes.  Theosofische verhaaltjes in dit geval....

Jij vind theosofie niet kunnen tippen aan jouw ontologisch filosofische verhaaltjes?

IK vind het verkopen van tweedehands verhaaltjes niet productief.

[ervaringsgetuige]

IK vind het verkopen van tweedehands verhaaltjes niet productief.

Ik vind het verkopen van ontologisch filosofische verhaaltjes niet productief.
Wie heeft er nou wat aan theorieën over een te ledigen gemoed?