Wellicht dat de belangrijkste aanname van elk onderzoek wel is dat er zoiets bestaat als een zelf, ware zelf, de realiteit, de werkelijkheid-zoals-ie-is, jezelf-zoals-je-echt-bent.
Het zou me niet verbazen dat God wel dobbelt. Dat Einstein er toch naast zat, en dat het meten zelf, het onderzoek doen zelf, de bepaling zelf, bepaalt wat je krijgt te zien, en dat je dit alles nooit los van elkaar kunt zien.
Het is allemaal niet te bevatten voor de logica, het verstand, dat bijvoorbeeld de locatie van iets niet vastligt. En dat dit niet alleen een model is, een idee, maar de realiteit.
Dat iets hooguit met zoveel kans hier, met zoveel kans daar is. Dus dat iets bestaat in de vorm van een wolk van waarschijnlijkheden, kans.
En ook dat iets qua kenmerken noch onbepaald is. Toch leert de kwantummechanica zoiets en het werkt uitstekend en het schijnt dat niks dit nog ontkracht.
Het experiment zelf, zeg maar, dat maakt dat er een bepaalde realiteit vorm krijgt. Dat van alle kansen een bepaalde kans 100% wordt. Maar is de opzet iets anders, dan verwezenlijkt zich een andere realiteit. Dan zie je andere dingen. Je mag het dus niet zien als "de" realiteit.
Het zou me niet verbazen dat het met zelf-onderzoek net zo is. Het is waarschijnlijk niet zozeer dat je ontdekt wie of wat je bent, noch de absolute werkelijkheid, maar je dwingt, als het ware,
bepaalde antwoorden af.
Ik vind dit een mooi idee. Het klopt met mijn intuïtie dat alles in beginsel volledig onbepaald is, open, ook wie/wat je bent en ook wie/wat de werkelijkheid is of wie/wat de Ander is. Als je maar niet onderzoekend wordt, niet inkeert, introspectief wordt, als je maar geen doel hebt, niks wilt weten, geen houvast verlangt, geen ware zelf zoekt, geen antwoorden zoekt, geen zekerheid, geen beheersing van geest, geen zuivering etc. Dat doet de intuïtieve waarheid geweld aan, lijkt wel, dat alles in beginsel helemaal open ligt en onbepaald is. Alsof er in beginsel alleen maar kans is, een potentie, en dat wat zich dan ook voordoet ook nooit iets anders is dan 1 van die potentiële mogelijkheden.
Iets wil je daar ook hebben, lijkt wel. Zo voel ik het aan. Is het Mara of het heilige vuur? Het is sowieso verschrikkelijk. Dan meen je weer eens iets te weten, te zien, ontdekt te hebben, en dan wordt dat weer aangetast. Alsof het comfort van weten je niet wordt gegund. Je houvasten, je antwoorden, je inzichten, je ontdekkingen.
Toch denk ik dat deze niet-gun-factor wel Oke is. Ik meen ook te zien dat de niet-gun-factor toch wel in hoofdzaak de oorzaak is van rusteloosheid, van onvrede, van onzekerheid, van beroering. Dat is allemaal niet comfortabel maar toch denk ik dat het nog beter is dan het comfort van weten.
Hoe zien jullie dit? Herkennen jullie hier iets in? Hebben jullie ook een Niet-Gun-Factor in je geestje?
