Op dit moment neig ik het zo te zien dat het moment dat je als mens beschouwend wordt, indachtig, inkeert, dan begint het gedonder. Dan gaat het leven branden.
Dit was bij mij het moment dat ik steeds meer zelf-en ander bewust werd. Zo rond het 11e levensjaar. Het moment dat identiteit een rol ging spelen. Wie ben Ik? Huh? Ik ben?
Dan begint seksualiteit ook te spelen. Opeens heb je een plasser en anderen ook. En dat krijgt me toch een andere betekenis. Bij jullie natuurlijk niet, boefjes.
Ik weet nog goed dat ik de lucht in keek, en een vliegtuig zag. Ineens drong het tot me door dat daar andere mensen in zaten met hun eigen doelen, plannen etc. Op weg, met hun eigen leven, zeg maar. Ik vond dat toen zo apart. Dat kwam zo bij me binnen. Het was echt een soort 'huh?-moment'. Ik vond dat zo vreemd idee. Eigen leventje? Huh?
Misschien begint voor sommigen dan juist het geluk, het leven, hun leven en pakken ze dat op. Daar lijkt het wel op.
Maar zo zie ik daar niet op terug. Bij mij begon toen het gedonder.
Vanaf dat moment werd ik een dolende ziel, Siebje. Zoekende naar mijn identiteit, wie ben ik, wat wil ik, wat is mijn rol, wat is het doel, wat is ware kennis, wat is goed, wat is waar? Dat soort dingen. Dat had ik nooit volgens mij. Ik was een vrolijk behulpzaam populair kind volgens de rapporten. Dat was toen echt wel afgelopen. Althans die vrolijkheid wel.
Dit is heus niet altijd zichtbaar geweest voor anderen, integendeel, want dat leerde ik wel verbergen. Ik heb altijd een verborgen leven geleid en nog wel.
Zelden deelde ik met mensen wat zichtbaar was voor mezelf, dat ik een dolende ziel was en ongelukkig.
Het zal wel de complexiteit zijn geweest van mijn karakter maar ik kwam er niet uit wie ik was, wat ik wilde. Het voelde altijd onwaarachtig. Ik deed maar wat.
Het moment dat ik beschouwend werd, werd ik ook mijn eigen psycho-analyticus. Ik lag bij mezelf op de bank.
Oh wat snapte ik mezelf toch goed...Wat kon ik alles toch goed verwoorden ook...Ondertussen, het hielp me niet gelukkig maken ofzo.
Voor mijn eigen gevoel begon ik wat op te leven toen ik voor het eerst in aanraking kwam met denkers, met grote filosofen, geestelijken. Een wereld ging voor me open maar ergens leek het ook wel een bekende wereld.
Ik ging langs Plato/Socrates, Krishnamurti, Heijmans, Jung, mahayana, tantra. Nooit alles tegelijkertijd hoor maar ik had een duidelijk gescheiden Plato tijd, Krishnamurti tijd etc en dat jaren kon duren. Dan was ik ook alleen maar met hen bezig. Dat raakte me echt. Er ging zo'n wereld voor me open en ik voelde me zo thuis in die wereld. Het was voor mij ook een esthetische beleving. Ik voelde zoveel schoonheid in hun visies maar ook in hun leven. Ik vond het allemaal zo mooi. Niemand om het mee te delen, totdat ik forums tegenkwam. Toen was ik hooked.
Het begon allemaal met bewondering, een gevoel van schoonheid, interesse, nieuwsgierigheid, enthousiasme, willen delen, leuke dingen. Het ging toen niet alleen maar om discussie, troeven afvangen, winnen. Dat werd het later.
Ik absorbeerde de verklaringen van mijn leraren als een spons en het leek wel alsof ik alles herkende en begreep. Ik voelde me dan ook Socrates, Plato, Jung, Krishnamurti.
Vooral in Krishnamurti kwam bij mij op dat moment zoveel samen. Zijn inzicht, zijn manier van denken, analyseren, zijn maatschappijkritiek, alles. Wat was ik dol op hem. Verliefd mag je wel zeggen.
In die bezielde decennia las ik nooit iets vanuit een soort kritische geest. Het kwam als het ware meteen in mijn zieltje binnen. Het is niet dat ik er op zat te kauwen of op wilde kauwen.
Toch, het is ook alsof iets je ook weer voortstuwt. Niet eens zozeer vanuit kritiek, verzet, onvrede over hun ideeen etc. Er is gewoon voortstuwing. Eigenlijk ben ik ook weer niet verder gegaan na Krishnamurti vanuit kritiek. Kritiek heeft mij hierin niet bewogen. Later toen ik meende dat ik boeddhist was en meende te weten wat goed is, kreeg ik kritiek op Krishnamurti. Jammer dat ik toen niet mezelf was. Sorry hiervoor.
Ik heb trouwens nooit de behoefte gevoeld al die decennia iets te beoefenen, of ergens aan te komen. Niet bij vrede, niet beeindiging van lijden, niet de vereniging met God, niet de verlichting, niet het beeindigen van samsara of wedergeboorte.
Zulke dingen leefden niet echt voor me en eigenlijk nog altijd niet. En ik ga daar ook geen probleem meer van maken ook.
Het is wel zo dat ik in zo'n diepe vertrouwenscrises ben beland dat ik toen wel heel erg zocht naar iets wat mij kon helpen. Dat heeft me vooral bij therapeuten gebracht en ook bij de Dhamma. Vanaf toen ben ik toch dingen gaan beoefenen, wilde ik ergens naartoe werken. Tuurlijk...al die pijn niet meer, die angsten.
Nu ben ik weer op een punt dat het voor mij toch ook weer teveel voelt als forceren omdat het ergens toch allemaal niet voor me leeft. Ik voel dat ik toch teveel moet forceren in visie, in intenties, in ijver, in geestesgerichtheid, in concentratie, in wat door moet gaan voor wijsheid, liefde en mededogen. Ik kan het niet.
Sommige mensen zeiden tegen me dat de Dhamma lessen niet binnenkomen bij me. Maar bij mij komt het zo binnen dat het gewoon niet meer goed voelt ergens heen te willen, ergens aan te komen. Ik heb ook last van Siebisme ook nog, en een enorm ego. Ik hoor alleen mezelf maar.
"Nu instappen Siebje anders is het te laat. Laat je ego nou eens los. Laat je ego varen Siebje, laat je raken", zeggen de conducteurs van de spoorwegen.
Ik volg mijn gevoel dan toch maar en stap niet in.
Ik zie om me heen blije vertrekkende mensen. Op weg naar de overkant. Op weg naar de top of zelfs al toppers, aangekomenen.
Ze hebben er zin in. Stabiele mensen. Zeker.
Ik voel me wel alenig. Maak ik wel de goede keuze?
Een gevoel van weemoed welt ook op. Nu ben ik nog meer alleen. En wat heb ik nu dan?
Soms bungelen tranen over mijn wangen en trekken tegelijkertijd zegeningen door lichaam en geest.
Misschien is het dan toch oke zo...ook al is het een hobbelig weggetje vol kuilen en discomfort.