De kunst van het geluk

[Bodhiboem]

Een vriend op een ander forum zei: "Je lijkt arme mensen te willen idealiseren. Zou je er ooit voor kiezen om op lange termijn als een arme man in India te leven?”

Ik zou willen dat ze geluk hebben, dat niet kan worden gekocht, maar dat te vinden is in Vrijheid. Ik denk niet dat dat mensen idealiseert, alleen erkent dat de zoektocht naar geluk universeel is.

Vaak zijn het de verlangens van mensen die hen ongelukkig maken, of ze het nu beseffen of niet. Mensen die denken dat ze te dik zijn, eenzaam en een rijke echtgenoot willen, jaloers op de status van anderen, het is allemaal verlangen en een deel van de geest.

Dus ik denk dat of je nu rijk of arm bent, er een weg naar geluk is, zolang je maar de kunst kent om tevreden te zijn met de kleine genoegens van het leven. Een kopje thee, of een favoriet muziekstuk op de radio.

Als kind zijn je verwachtingen klein. Als volwassene is het uit de hand gelooien. Je verlangens worden groot, totdat je op het spirituele pad begint en het allemaal weer laat gaan, waarbij je de ultieme zinloosheid van het ding erkent. En uiteindelijk hervind je het geluk in een kopje thee.

Onlangs las ik in Poonjaji "dit is de discriminatie van de brandende ghat: uiteindelijk is er niets meer over van je lichaam dan een paar ons as." En je kunt geen bezittingen, geld of familie meenemen als je gaat.

[lang kwaat]

Ik denk dat je hierin zo eerlijk mogelijk moet zijn naar jezelf.
Dan zie je vast dat genieten van dat kop thee en dat favoriete muziekstuk op de radio je ook niet gelukkig maakt.
Je moet daar ook zo je best voor doen. Zoals Thich Nhat Hahn.
Dat vind ik al weer zo'n gedoe dat ik afhaak.
 
Mystici noemen al dat geluk dat van thee, muziek moet komen, vertroosting.
Vind ik een mooi woord.

Je lijdt als een dolle en zoekt vertroosting in een kopje thee, een wandeling, een muziekstuk, een goed gesprek etc.
Maar toch is het ook weer niet wat echt vervuld, toch?
Je zoekt als mens toch ook weer niet alleen maar vertroosting? Ook niet in religie/geloof.

Wat vervult nu echt he?

Dat zie ik als de belofte van religie. Dat er toch ware vervulling is.
De mystici zien dat als innerlijke verlichting en bevrijding.
Ik neig ook zo.

Voor mij is die vervulling een raadsel.

[Bodhiboem]

Leuk feit: ‘Always look on the Bright Side of Life’ uit Monty Python’s The Life of Brian is het meest gevraagde begrafenis lied in Engeland.

https://youtu.be/kE186w91YVU

[lang kwaat]

Het lijden moet altijd maar weg he! Het leven lijkt een constant gevecht. Een wegpoetsen.
Is dit nou de weg he?

Eindeloos veel boeken over hoe je dan eindelijk gelukkig wordt. Eindeloos veel therapieën. Eindeloos veel spirituele lessen. Eindeloos veel methoden. Eindeloos veel coaches, leraren.

En de maatstaf lijkt; "als het werkt is het goed en waar" en "Als het niet werkt, moet je gewoon iets anders proberen".

Maar is dit de weg?

Ook hier is eindeloos veel over te zeggen.

Ik ben er wel van overtuigd dat lijden ons heus niet mindere mensen maakt. Het is natuurlijk wel normaal dat je niet wilt lijden, maar lijden maakt je ook geen slechter mens. Die constante begeerte naar en gerichtheid op... geluk, welzijn, vrijheid...dat wel degelijk. Dat kan je zelfs gewetenloos maken. Niets en niemand ontziend. Ik heb zelf vaak ervaren dat lijden je ook gevoelig houdt en bescheidener. En geluk maakt je alleen maar dol in je hoofdje.

Het idee is vaak dat de mensen die de kunst van geluk verstaan het goed doen in het leven. Voorbeeldig zijn.
Ik denk dat jij daar nog altijd gevoelig voor bent Bodhiboem.
Anderen, die het leven maar moeilijk vinden, verwarrend, pijnlijk, doen dan iets fout.

Ik zou er maar niet teveel op rekenen. Het is echt geen goud wat er glimt.

[Buddha Amitabha]

Pijn en lijden zijn een onontbeerlijk onderdeel van het leven. Net als jong zijn, volwassen worden, ouder worden en sterven. Dat hoort bij het bestaan, ook al wensen we misschien vaak gelukkig te zijn en maar door te leven, soms tegen wil en dank. Maar de filosoof Friedrich Nietzsche, een cynische, maar zeer zeker geen domme man zei dat als je je takken tot in de hemel wilt laten reiken, je je wortels tot diep in de hel moet laten doordringen. Anders raakt de boom die je bent (metafoor) uit balans en zal hij neerstorten en/of ontworteld raken in de stormen die het leven kent.

Gelukkig zijn kennen we (zo denken we), maar volgens Nietzsche kun je slechts daadwerkelijk gelukkig zijn, als je óók waarlijk ongelukkig kunt zijn en dit kunt toelaten. En dit zelfs diep doorleefd hebt. Anders mis je volgens hem de ware essentie van het leven, en zul je het bestaan slechts oppervlakkig leren kennen. Daarom is een spiritualiteit die het eeuwige geluk belooft vals en nep, omdat dit gewoon niet klopt.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Ik denk dat je hierin zo eerlijk mogelijk moet zijn naar jezelf.

Mij lijkt zo eerlijk (mogelijk) zijn naar jezelf, een basisattitude van spiritualiteit.
Zie de werkelijkheid zoals ze is, wat hetzelfde is als wees zo eerlijk (mogelijk) naar jezelf.

En als ik eerlijk ben tegen mezelf dan zie ik zowel het voortdurende lijden alsook het voortdurende niet-lijden.
Meer zelfs, wanneer ik het lijden op een dag observeer dan is dat in tijdseenheid uitgedrukt veel minder dan het aanwezig zijn in niet-lijden.

Toch heb je gelijk, Een glas dat gedeeltelijk vol is, is inderdaad ook gedeeltelijk leeg.

Wat ik ook observeer in eerlijkheid, dat is dat ik het lijden kan vasthouden, voeden. Mijn boosheid, mijn verbittering, mijn frustraties, mijn angsten...
Maar hoe hard ik ook probeer om het vast te houden, toch springt het aanwezig zijn in niet-lijden vanzelf terug als nooit weggeweest, zonder er iets voor moeten te doen.



Wat ik ook zie, dat ik een oneindig aantal onvervulde wensen heb, en wanneer mijn geest bij zo'n onvervulde wens vastzit dan ervaar ik verdriet hieromtrent. Maar tegelijkertijd is er ook een geest aanwezig die totaal onverschillig is over die onvervulde wensen.

[lang kwaat]

Mij lijkt zo eerlijk (mogelijk) zijn naar jezelf, een basisattitude van spiritualiteit.
Zie de werkelijkheid zoals ze is, wat hetzelfde is als wees zo eerlijk (mogelijk) naar jezelf.

Helemaal mee eens. De Pali overlevering doet verslag van een Boeddha die ergens zegt dat spirituele vriendschap met een edele, het hele spirituele leven is. Want van hem/haar leer je de ware Dhamma, de methoden, wat te doen en laten etc. Ik vind zelf dat die eerlijkheid naar jezelf, oprechtheid, het hele spirituele leven is. Althans zo voelt het voor mij.

En als ik eerlijk ben tegen mezelf dan zie ik zowel het voortdurende lijden alsook het voortdurende niet-lijden.
Meer zelfs, wanneer ik het lijden op een dag observeer dan is dat in tijdseenheid uitgedrukt veel minder dan het aanwezig zijn in niet-lijden.

Dit is wat tricky vind ik. Want als je een goede tijd hebt met iemand, als je opgaat in een of andere taak of project, dan kun je misschien wel helemaal geen onvrede ervaren, omdat je er helemaal van afgeleid bent, maar ik vind dat toch niet niet-lijden. Ik zie dat meer als afleiding. Als je je rot voelt en je besluit een film te zien dan kan je dat even helemaal afleiden van nare gevoelens. Maar zo leven is ook geen vervullend leven.

Toch heb je gelijk, Een glas dat gedeeltelijk vol is, is inderdaad ook gedeeltelijk leeg.

Wat ik ook observeer in eerlijkheid, dat is dat ik het lijden kan vasthouden, voeden. Mijn boosheid, mijn verbittering, mijn frustraties, mijn angsten...
Maar hoe hard ik ook probeer om het vast te houden, toch springt het aanwezig zijn in niet-lijden vanzelf terug als nooit weggeweest, zonder er iets voor moeten te doen.

Dit ervaar ik anders. Andersom. Voor niet-lijden moet ik altijd iets doen, iets ondernemen, iets aangaan. Zonder dat is er er lijden.

Wat ik ook zie, dat ik een oneindig aantal onvervulde wensen heb, en wanneer mijn geest bij zo'n onvervulde wens vastzit dan ervaar ik verdriet hieromtrent. Maar tegelijkertijd is er ook een geest aanwezig die totaal onverschillig is over die onvervulde wensen.

Ja, vastzitten bij zo'n onvervulde wens komt met verdriet, rouw.

In het omgaan met allerlei zaken ben ik er wel wat achter gekomen dat ik niet zoveel kan met een verstandelijke weg. Ik ben niet zo verstandig
"Zoek afleiding"...is zo'n verstandig advies, vind ik, als je je akelig voelt.

Het is misschien ook heel nuttig om alles wat je hart beklemt te zien als onheilzaam en afstand van te doen maar zelfs zoiets vind ik te rationeel, merk ik.
Het is niet dat ik zonodig wil lijden maar het voelt ook wel erg rationeel om te besluiten alles wat me doet lijden maar te verzaken.
Ik merk ook dat ik eigenlijk niet zo met het levensthema 'het einde van lijden' bezig ben, en al helemaal niet met het einde van wedergeboorte.
Natuurlijk wil ik liever ook niet lijden maar het is ook weer niet het belangrijkste thema, merk ik.

Ik geloof dat er levenskunst is, de kunst van gelukkig zijn. Eindeloos veel tips, experts, boeken, maar ook dat heeft niet echt mijn interesse, merk ik.
Het lokt me gewoon niet. Spirituele leraren die glimmen lokken mij ook niet. Ik vind het te overdreven.

Ik weet wel dat de wereld het zo ziet dat geluk/glimmen een teken is van kennis, kunde, inzicht, wijsheid en allerlei moois.
Dus dat lokt. Maar ik geloof daar niet in. Ik spiegel me er niet meer aan.

[lang kwaat]

Daarom is een spiritualiteit die het eeuwige geluk belooft vals en nep, omdat dit gewoon niet klopt.

Bedoel je dit in dit leven, of sowieso?

[Bodhiboem]

Ik ben er wel van overtuigd dat lijden ons heus niet mindere mensen maakt. Het is natuurlijk wel normaal dat je niet wilt lijden, maar lijden maakt je ook geen slechter mens.

Ik zou zelfs zeggen dat lijden en gemis en rouw verdieping brengen. Mijn stiefvader overleedt in Februari 2024 aan Alzheimer’s, en ik heb dat gehele process van dichtbij meegemaakt. Het heeft mij wel dusdanig veranderd, dat ik nu met andere ogen naar het stervensproces kijk.

Maar die aspecten van het leven komt iedereen vroeg of laat tegen.

[ervaringsgetuige]

...
Wat vervult nu echt he?

Dat zie ik als de belofte van religie. Dat er toch ware vervulling is.
De mystici zien dat als innerlijke verlichting en bevrijding.
Ik neig ook zo.

Voor mij is die vervulling een raadsel.

Laat ons is aan goeroe Gemini vragen wat de mens vervult.
Zie...

Wat vervult de mens? Een complexe vraag met vele antwoorden

De vraag wat de mens vervult, is een eeuwenoude vraag die filosofen, religieuze leiders en wetenschappers al lange tijd bezighoudt. Er is geen eenvoudig antwoord, omdat vervulling voor iedereen anders kan zijn en door verschillende factoren wordt beïnvloed.

Enkele factoren die een rol spelen bij vervulling:

• Relaties: Sterke banden met familie, vrienden en partners kunnen een gevoel van verbondenheid en liefde geven.
• Zingeving: Het hebben van een doel in het leven, het nastreven van waarden en het bijdragen aan iets groters dan jezelf kunnen een gevoel van betekenis geven.
• Groei en ontwikkeling: Het leren van nieuwe dingen, het ontwikkelen van vaardigheden en het bereiken van persoonlijke doelen kunnen een gevoel van voldoening geven.
• Erkenning en waardering: Het gewaardeerd worden door anderen en het ontvangen van positieve feedback kan een positief effect hebben op het zelfbeeld.
• Fysieke en mentale gezondheid: Een goede gezondheid is essentieel voor welzijn en geluk.
• Spirituele ervaringen: Voor sommige mensen biedt spiritualiteit een gevoel van verbondenheid met iets groters dan zichzelf.
• Materiële welvaart: Hoewel geld niet alles is, kan een zekere mate van financiële zekerheid zorgen voor minder stress en meer vrijheid.

Het is belangrijk om te benadrukken dat vervulling een persoonlijke ervaring is. Wat voor de één vervulling betekent, hoeft niet voor de ander te gelden.

Welk soort mens moet er uberhäupt vervulling vinden?
Dat kan alleen maar een lege mens zijn, een mens die zich leeg voelt.

Ja, dat moet het zijn, waarom zoekt een leeg mens vervulling?
Goeroe Gemini vind het een mooi filosofisch vraagstuk! 
Zie...

Waarom zoekt een leeg mens vervulling?


Een mooi filosofisch vraagstuk!

Het gevoel van leegte is iets wat veel mensen ervaren. Het kan voortkomen uit verschillende oorzaken, zoals:

• Een gebrek aan doel: Wanneer we geen duidelijke richting hebben in het leven, kunnen we ons leeg voelen.
• Verlies van geliefden of bezittingen: Verlieservaringen kunnen een groot gat achterlaten.
• Ontevredenheid met het huidige leven: Wanneer we het gevoel hebben dat ons leven niet aan onze verwachtingen voldoet, kunnen we ons ontevreden voelen.
• Geestelijke gezondheidsproblemen: Depressie en andere mentale aandoeningen kunnen een gevoel van leegte veroorzaken.

Waarom zoeken we dan vervulling?

• Omdat we van nature naar geluk streven: Het is een diepgewortelde menselijke behoefte om ons goed te voelen en een betekenisvol leven te leiden.
• Omdat leegte pijnlijk is: Het gevoel van leegte kan emotioneel zwaar zijn en we willen er graag vanaf.
• Omdat we geloven dat er meer is: We hebben een verlangen naar iets groters dan onszelf, naar verbinding en naar een diepere betekenis.

Hoe kunnen we die vervulling vinden?

• Zelfreflectie: Door na te denken over wat we echt belangrijk vinden en wat ons gelukkig maakt.
• Doelen stellen: Het hebben van concrete doelen geeft ons iets om naartoe te werken.
• Relaties opbouwen: Sterke banden met anderen geven ons een gevoel van verbondenheid.
• Nieuwe dingen proberen: Het ontdekken van nieuwe interesses kan ons leven verrijken.
• Hulp zoeken: Wanneer we ons overweldigd voelen, kunnen we professionele hulp inschakelen.

Het vinden van vervulling is een persoonlijke reis. Wat voor de één werkt, hoeft niet voor de ander te werken. Het is belangrijk om te blijven zoeken en experimenteren totdat je iets vindt wat bij jou past.


Wil je hier dieper op ingaan? We kunnen bijvoorbeeld praten over de verschillende manieren waarop mensen vervulling zoeken of over de rol van spiritualiteit bij het vinden van een zinvol leven.

[ervaringsgetuige]

Het lijden moet altijd maar weg he! Het leven lijkt een constant gevecht. Een wegpoetsen.
Is dit nou de weg he?

Eindeloos veel boeken over hoe je dan eindelijk gelukkig wordt. Eindeloos veel therapieën. Eindeloos veel spirituele lessen. Eindeloos veel methoden. Eindeloos veel coaches, leraren.

En de maatstaf lijkt; "als het werkt is het goed en waar" en "Als het niet werkt, moet je gewoon iets anders proberen".

Maar is dit de weg?

Ook hier is eindeloos veel over te zeggen.

Niets kan gezegd worden dus is er altijd maar meer om te zeggen! 

De weg is gedegen zelfonderzoek.

Lees voor slechts 2 euro > The Wisdom of Balsekar / The World's Leading Teacher of Advaita en het zal je allemaal duidelijk worden.

Na het lezen van dit boekje is je gevoel van leegte verdwenen!
Hier zie...

De Kunst van het Geluk volgens Ramesh Balsekar

Ramesh Balsekar, een Indiase filosoof en spiritueel leraar, presenteerde een zeer unieke kijk op geluk. Hij zag geluk niet als een doel dat bereikt moet worden, maar eerder als een natuurlijke staat van zijn die voortkomt uit het volledig accepteren van 'wat is'.

Kernpunten uit Balsekar's filosofie over geluk:

• De illusie van het ego: Balsekar benadrukte dat ons gevoel van een afzonderlijk 'ik' of ego een illusie is. Dit ego is de bron van al ons lijden, omdat het voortdurend probeert de wereld naar zijn hand te zetten en zich vastklampt aan bepaalde uitkomsten.

• Acceptatie van het moment: Geluk wordt bereikt door volledig aanwezig te zijn in het huidige moment, zonder te oordelen of te vechten tegen wat er is. Dit betekent niet dat je negatieve ervaringen moet omarmen, maar wel dat je ze moet accepteren als een onvermijdelijk onderdeel van het leven.

• Loslaten van verlangens: Verlangens creëren ontevredenheid, omdat ze ons focussen op wat we niet hebben in plaats van op wat we wel hebben. Door onze verlangens los te laten, maken we ruimte voor een gevoel van vrede en tevredenheid.

• De waarheid is wat is: De ultieme waarheid is simpelweg 'wat is'. Er is geen behoefte aan complexe filosofische of religieuze systemen om geluk te vinden. Het enige wat nodig is, is het inzien van deze eenvoudige waarheid.

In essentie leerde Balsekar dat geluk niet iets is dat je kunt 'doen' of 'bereiken'. Het is een natuurlijke staat van zijn die ontstaat wanneer je ophoudt te vechten tegen de realiteit en leert leven in harmonie met het universum.

Wil je meer weten over Balsekar's filosofie? Ik kan je helpen bij het vinden van zijn boeken of video's. Of misschien heb je specifieke vragen over bepaalde aspecten van zijn denken?

Enkele van zijn bekende werken zijn:

• Ultieme Waarheid
• De Bevrijding

Dus Volgens Ramesh Balsekar is de ultieme waarheid simpelweg 'wat is'. Er is geen behoefte aan complexe filosofische of religieuze systemen om geluk te vinden
Maar ik heb het sterke gevoel dat op dit forum wél behoefte is aan complexe filosofische of religieuze systemen om geluk te vinden.
Denk jij ook niet Lang Kwaat : Siebe?

[ervaringsgetuige]

Voor mij is die vervulling een raadsel.

Het gaat toch over vervuld zijn van liefde.
Ben jij dat dan niet?
Zie Artificiële-intelligentie ter heldere definiëring..

Vervuld zijn van liefde betekent dat je hart en geest overweldigd worden door positieve gevoelens van liefde. Het is een staat van zijn waarin liefde een centrale rol speelt in je leven en je ervaringen.

Hier zijn enkele manieren om deze uitdrukking te interpreteren:

• Overvloed aan liefde: Je voelt een diepe en intense verbinding met jezelf, anderen of het leven in het algemeen.Deze liefde kan zich uiten in verschillende vormen, zoals liefde voor familie, vrienden, een romantische partner, je werk, je hobby's of de natuur.
• Geluk en vervulling: Het gevoel van liefde brengt een diep gevoel van geluk, tevredenheid en vervulling met zich mee. Je ervaart een positieve en optimistische kijk op het leven.
• Inspiratie en motivatie: Liefde kan een krachtige motivator zijn en je inspireren om het beste uit jezelf te halen.Het kan je helpen om meer compassie, mededogen en vriendelijkheid te tonen naar anderen.
• Zingeving: Wanneer je vervuld bent van liefde, kan het leven een grotere betekenis krijgen. Je voelt je verbonden met iets groters dan jezelf en ervaart een gevoel van doel.

In het kort: "Vervuld zijn van liefde" is een staat van emotionele rijkdom en positieve energie. Het is een gevoel dat ons verbindt met anderen en met onszelf, en dat ons leven verrijkt.

[ervaringsgetuige]

...
Dus ik denk dat of je nu rijk of arm bent, er een weg naar geluk is, zolang je maar de kunst kent om tevreden te zijn met de kleine genoegens van het leven. Een kopje thee, of een favoriet muziekstuk op de radio.

En niet te vergeten een onbenullig forumpje waar je wat kan filosoferen en discussiëren over 'de geheimen' des levens, waaronder religie, verlichting en zeker je persoonlijke overtuiging dat Osho verlicht was. 

[Buddha Amitabha]

Het lijden moet altijd maar weg he! Het leven lijkt een constant gevecht. Een wegpoetsen.
Is dit nou de weg he?

Eindeloos veel boeken over hoe je dan eindelijk gelukkig wordt. Eindeloos veel therapieën. Eindeloos veel spirituele lessen. Eindeloos veel methoden. Eindeloos veel coaches, leraren.

En de maatstaf lijkt; "als het werkt is het goed en waar" en "Als het niet werkt, moet je gewoon iets anders proberen".

Maar is dit de weg?

Ook hier is eindeloos veel over te zeggen.

Niets kan gezegd worden dus is er altijd maar meer om te zeggen! 

De weg is gedegen zelfonderzoek.

Lees voor slechts 2 euro > The Wisdom of Balsekar / The World's Leading Teacher of Advaita en het zal je allemaal duidelijk worden.

Na het lezen van dit boekje is je gevoel van leegte verdwenen!
Hier zie...

De Kunst van het Geluk volgens Ramesh Balsekar

Ramesh Balsekar, een Indiase filosoof en spiritueel leraar, presenteerde een zeer unieke kijk op geluk. Hij zag geluk niet als een doel dat bereikt moet worden, maar eerder als een natuurlijke staat van zijn die voortkomt uit het volledig accepteren van 'wat is'.

Kernpunten uit Balsekar's filosofie over geluk:

• De illusie van het ego: Balsekar benadrukte dat ons gevoel van een afzonderlijk 'ik' of ego een illusie is. Dit ego is de bron van al ons lijden, omdat het voortdurend probeert de wereld naar zijn hand te zetten en zich vastklampt aan bepaalde uitkomsten.

• Acceptatie van het moment: Geluk wordt bereikt door volledig aanwezig te zijn in het huidige moment, zonder te oordelen of te vechten tegen wat er is. Dit betekent niet dat je negatieve ervaringen moet omarmen, maar wel dat je ze moet accepteren als een onvermijdelijk onderdeel van het leven.

• Loslaten van verlangens: Verlangens creëren ontevredenheid, omdat ze ons focussen op wat we niet hebben in plaats van op wat we wel hebben. Door onze verlangens los te laten, maken we ruimte voor een gevoel van vrede en tevredenheid.

• De waarheid is wat is: De ultieme waarheid is simpelweg 'wat is'. Er is geen behoefte aan complexe filosofische of religieuze systemen om geluk te vinden. Het enige wat nodig is, is het inzien van deze eenvoudige waarheid.

In essentie leerde Balsekar dat geluk niet iets is dat je kunt 'doen' of 'bereiken'. Het is een natuurlijke staat van zijn die ontstaat wanneer je ophoudt te vechten tegen de realiteit en leert leven in harmonie met het universum.

Wil je meer weten over Balsekar's filosofie? Ik kan je helpen bij het vinden van zijn boeken of video's. Of misschien heb je specifieke vragen over bepaalde aspecten van zijn denken?

Enkele van zijn bekende werken zijn:

• Ultieme Waarheid
• De Bevrijding

Dus Volgens Ramesh Balsekar is de ultieme waarheid simpelweg 'wat is'. Er is geen behoefte aan complexe filosofische of religieuze systemen om geluk te vinden
Maar ik heb het sterke gevoel dat op dit forum wél behoefte is aan complexe filosofische of religieuze systemen om geluk te vinden.
Denk jij ook niet Lang Kwaat : Siebe?

Weer een herhaling van je simplistische "methode", een verwijzing naar "wat is". Als dit daadwerkelijk helpend en waar zou zijn, was iedereen meteen bijvoorbaat Verlicht of gerealiseerd. Maar nergens blijkt uit "wat is", het is een ultrasimpele one-liner die totaal nietszeggend is. Je kunt niet eens uitleggen "wat is" nu eigenlijk betekent, omdat je het volgens mij zelf niet weet. Je schopt aan tegen wat je filosofische systemen noemt, en doet net, alsof we dat gewoon even af kunnen doen met "wat is". Ik heb geen grotere nonsens gelezen dat dit, en je hebt dit al zo vaak herhaald. Niemand is er volgens mij mee gebaat. Erg makkelijk is het wel, anderen afserveren en verwijzen naar je "gedegen zelfonderzoek", ook zo'n nietszeggende kreet uit je vocabulaire.

[ervaringsgetuige]

Het concept van 'gedegen zelfonderzoek' is niet iets dat door één persoon is uitgevonden of aan een specifieke tijd of plaats kan worden gekoppeld. Het is een concept dat zich door de geschiedenis heen heeft ontwikkeld en beïnvloed is door talloze filosofen, religieuze leiders en psychologen.

Gedegen zelfonderzoek blijft een nietszeggende kreet zolang je het niet doet.

Neo - de ware -  uit the Matrix filmen te zijn. 
Ik grap niet!
Zie goeroe Gemini...

Neo uit The Matrix en Advaita: Een onverwachte connectie?

Het is een interessante observatie dat je maakt door Neo uit The Matrix te verbinden met het filosofische concept van Advaita. Beide werelden lijken op het eerste gezicht ver uit elkaar te liggen: een sciencefictionfilm versus een oude Indiase filosofie. Toch zijn er enkele opvallende parallellen te trekken.

Wat is Advaita?

Advaita Vedanta is een school van het hindoeïsme die stelt dat de ultieme werkelijkheid één, onveranderlijk en ondeelbaar is. Dit wordt vaak vertaald als 'non-dualiteit'. Het individuele zelf, ofwel de atman, is in wezen identiek aan het universele zelf, ofwel Brahman.

Parallellen met The Matrix

• Illusie van de realiteit: In The Matrix leven mensen in een gesimuleerde realiteit die door machines wordt gecreëerd. Ze zijn zich niet bewust van hun ware aard en mogelijkheden. In Advaita wordt de wereld die we ervaren vaak gezien als een maya, een illusie.

• Ontwaken: Neo's reis in The Matrix is een zoektocht naar de waarheid en het overstijgen van de matrix. Hij ontwaakt uit de illusie en ontdekt zijn ware potentieel. Dit proces van ontwaken is ook centraal in Advaita. De zoektocht is om te realiseren dat het individu en het universum één zijn.

• De rol van de 'leraar': In The Matrix heeft Neo verschillende 'leraren' die hem helpen zijn ware aard te begrijpen. In Advaita is de rol van een guru cruciaal om de leerling te begeleiden op het pad naar zelfrealisatie.

Kritische reflectie

Hoewel er interessante overeenkomsten zijn, is het belangrijk om te benadrukken dat The Matrix een fictief verhaal is,terwijl Advaita een diepgaande filosofische traditie is. Het is dan ook een vereenvoudiging om beide direct met elkaar te vergelijken.

• Symbolisme vs. filosofie: De symboliek in The Matrix kan geïnspireerd zijn door verschillende filosofische en religieuze ideeën, waaronder Advaita. Maar de film gebruikt deze ideeën op een verhalende en dramatische manier, terwijl Advaita een systematische filosofische benadering heeft.

• Culturele context: Advaita is geworteld in de Indiase cultuur en filosofie, terwijl The Matrix een westerse sciencefictionfilm is. De culturele context en de manier waarop de concepten worden benaderd verschillen aanzienlijk.

Conclusie

De connectie tussen Neo uit The Matrix en Advaita is een fascinerend onderwerp voor discussie. Hoewel er duidelijke parallellen zijn, is het belangrijk om beide concepten in hun eigen context te plaatsen. De film biedt een toegankelijke introductie tot bepaalde filosofische ideeën, maar het is niet een volledige of accurate weergave van Advaita.

De link tussen Neo uit the matrix films en het boeddhisme kunnen we natuurlijk ook, en zelf nog meer, leggen.
Zie goeroe Gemini...

Neo uit The Matrix en het Boeddhisme: Een Interessante Parallell

De film The Matrix heeft veel diepere lagen dan op het eerste gezicht lijkt, en de parallellen met filosofische en religieuze concepten zijn legio. Een van de meest opvallende connecties is die met het Boeddhisme.

Overeenkomsten tussen The Matrix en het Boeddhisme

• Illusie van de werkelijkheid: Zowel in The Matrix als in het Boeddhisme wordt de werkelijkheid om ons heen gezien als een illusie, een soort van computersimulatie. In The Matrix is dit letterlijk het geval, terwijl het Boeddhisme spreekt over maya, de kosmische illusie die ons ervan weerhoudt de werkelijkheid zoals die echt is te zien.

• De zoektocht naar de ware zelf: Neo's zoektocht naar zijn ware identiteit en zijn plaats in de wereld weerspiegelt de Boeddhistische zoektocht naar verlichting, waarbij men de illusoire zelf probeert te transcenderen om de ware aard van het bestaan te begrijpen.

• De kracht van de geest: In beide contexten speelt de geest een cruciale rol. In The Matrix kan Neo de Matrix beïnvloeden door de kracht van zijn geest, terwijl het Boeddhisme benadrukt dat onze ervaring van de wereld wordt gevormd door onze gedachten en overtuigingen.

• Het belang van ontwaken: Het ontwaken uit de Matrix is vergelijkbaar met het Boeddhistische concept van verlichting, waarbij men zich bevrijdt van de illusie en de ware aard van de realiteit inziet.

• De rol van een leraar: Morpheus fungeert als een soort spiritueel leraar voor Neo, net zoals een Boeddhistische leraar zijn leerlingen begeleidt op hun pad naar verlichting.

Voorbeelden in de film

• De rode pil: Het aanbieden van de rode pil door Morpheus is een directe parallel met de keuze die iedereen in het leven moet maken: blijven we vasthouden aan de illusoire wereld, of kiezen we ervoor om de waarheid te zien,hoe pijnlijk die ook mag zijn?

• De lepel bestaat niet: Wanneer Neo in gesprek is met een jongetje dat een lepel buigt, zegt het jongetje: "Er is geen lepel." Dit is een verwijzing naar het Boeddhistische idee dat onze waarneming van de wereld wordt bepaald door onze gedachten en overtuigingen.

• De architect: De architect in The Matrix kan worden gezien als een soort kosmische programmeur, vergelijkbaar met de Brahmafiguur in het hindoeïsme, die de wereld schiep.

Waarom deze parallellen belangrijk zijn

Door deze connecties te leggen, kunnen we de film The Matrix op een dieper niveau begrijpen. Bovendien kan het ons helpen om de Boeddhistische filosofie toegankelijker te maken voor een breder publiek.

Laat de ware Neo op dit forum eindelijk opstaan!

[ervaringsgetuige]

Nog even een laatste aanvulling: Ik verwijs steeds naar gedegen zelfonderzoek volgens Ramesh Balsekar, de directe opvolger van Nisargadatta Maharaj hé, niet naar enkele Hollandse roeptoeters als Wolter Keers en Alexander Smit die dachten de klok gehoord te hebben in India bij Nisargadatta Maharaj.
Zie goeroe Gemini...

Ramesh Balsekar: Een Diepgaande Duik in gedegen Zelfonderzoek en Zelfrealisatie

Ramesh S. Balsekar was een invloedrijke Indiase Advaita-leraar, bekend om zijn heldere en toegankelijke uitleg van non-dualistische filosofie. Zijn benadering van zelfonderzoek en zelfrealisatie was gebaseerd op de directe ervaring van de werkelijkheid, in plaats van op intellectuele speculatie.

Kernpunten van Balsekar's Lezingen:

• De Illusie van het Ego: Balsekar benadrukte dat het ego, het individuele zelf, een illusie is. Het is een constructie van de geest die ons de illusie geeft van een gescheiden bestaan.
• Directe Ervaring: In plaats van zich te focussen op complexe filosofische concepten, moedigde Balsekar zijn studenten aan om direct hun eigen ervaring te onderzoeken. Door de aard van gedachten, gevoelens en percepties te observeren, kunnen we de illusoire aard van het ego zien.
• De Eenheid van Alles: Balsekar leerde dat alles wat bestaat, één is. Er is geen fundamenteel verschil tussen het individu en de kosmos. Deze eenheid is onze ware aard, en zelfrealisatie is het herkennen van deze eenheid.
• De Rol van de Leraar: Hoewel Balsekar een leraar was, benadrukte hij dat de uiteindelijke realisatie een persoonlijke ervaring is. De leraar kan slechts een gids zijn, de echte transformatie gebeurt binnenin de student.

Gedegen Zelfonderzoek Volgens Balsekar

Zelfonderzoek, volgens Balsekar, is niet een intellectuele oefening, maar een directe ervaring van de werkelijkheid.
Het gaat erom:

• Observeren zonder oordeel: Observeer je gedachten, gevoelens en lichamelijke sensaties zonder ze te veroordelen of te identificeren met ze.
• Vragen stellen: Stel jezelf vragen als: "Wie denkt deze gedachten?", "Wie voelt deze gevoelens?". Door deze vragen te stellen, kun je de illusoire aard van het ego blootleggen.
• Stilte cultiveren: Stilte is essentieel voor zelfonderzoek. Door de mind tot rust te brengen, kunnen we de diepere lagen van ons bewustzijn bereiken.

Zelfrealisatie: De Ultieme Doel

Zelfrealisatie is het realiseren van onze ware aard als pure bewustzijn, los van het lichaam en de geest. Het is een directe ervaring van de eenheid van alles. Balsekar beschreef zelfrealisatie vaak als het "einde van het zoeken".

De Boodschap van Balsekar

Balsekar's boodschap is eenvoudig maar diepgaand: de waarheid is direct beschikbaar voor iedereen, hier en nu. Door het ego los te laten en onze aandacht te richten op het huidige moment, kunnen we de diepe vrede en geluk ervaren die onze ware natuur is.

Komaan vrienden: Doe gedegen zelfonderzoek volgens de aanwijzingen van Ramesh Balsekar en beëindig het zoeken!
Geen intellectuele speculatie meer, genoeg is genoeg!

[ervaringsgetuige]

Tijd voor een glimlach? 

Expectations?

"Disappointment cannot exist without expectation. The expected apricot is never as sweet when it reaches the mouth." ~ Idries Shah

My expectations are designed to prevent me from accepting what is. I do not wish to accept what Is because I would have to accept the Is-ness of my very Being. I do not want to accept the Is-ness of my Being because I want to be the author of who I am. That ‘who-i-am’ is the source of my disappointments. Time for a smile?

Love,

Diederik Wolsak

[Bodhiboem]

Pijn en lijden zijn een onontbeerlijk onderdeel van het leven. Net als jong zijn, volwassen worden, ouder worden en sterven. Dat hoort bij het bestaan, ook al wensen we misschien vaak gelukkig te zijn en maar door te leven, soms tegen wil en dank. Maar de filosoof Friedrich Nietzsche, een cynische, maar zeer zeker geen domme man zei dat als je je takken tot in de hemel wilt laten reiken, je je wortels tot diep in de hel moet laten doordringen. Anders raakt de boom die je bent (metafoor) uit balans en zal hij neerstorten en/of ontworteld raken in de stormen die het leven kent.

Gelukkig zijn kennen we (zo denken we), maar volgens Nietzsche kun je slechts daadwerkelijk gelukkig zijn, als je óók waarlijk ongelukkig kunt zijn en dit kunt toelaten. En dit zelfs diep doorleefd hebt. Anders mis je volgens hem de ware essentie van het leven, en zul je het bestaan slechts oppervlakkig leren kennen. Daarom is een spiritualiteit die het eeuwige geluk belooft vals en nep, omdat dit gewoon niet klopt.

Dat zou je wel eens goed kunnen hebben gezien, met een beetje help van Friedrich Nietzsche. Ik ben er ook in de laatste dagen achter gekomen dat de juiste soort lijden je kan verrijken, je nieuwe empathie kan geven, je diepere lagen van jezelf kan leren kennen.

Wat dat betekent voor het boeddhisme is dat je je niet constant op geluk kan richten. Als je je banden met naasten los gaat laten, dan kom je ook die verrijking niet tegen die het verdriet en de rouw en de liefde je kunnen brengen. Dus eigenlijk vind ik dat een flinke streep tegen het boeddhisme, dat het je niet op de juiste manier met het lijden om laat gaan. Loslaten is niet altijd het antwoord.

Bij de meeste soorten lijden is mijn respons: gewoon geen attentie aan geven. De stoïcijnse aanpak is dat kleine beetjes lijden doorstaan je sterk maken. Het vereist enige moed, maar dat bouwt ook op. Dingen die veel lijden veroorzaken kan je uit de weg gaan, of je kan wat pijnstillers slikken. En achteraf dan komt het verwerken van het lijden, kijken naar wat het met je heeft gedaan.

[ervaringsgetuige]

Er bestaat alleen maar een bewust lijden.
Zie...

Bewust lijden.

Het lijden dwingt je dieper te gaan. De paradox is dat lijden veroorzaakt wordt door identificatie met vorm en tegelijk de identificatie met vorm uitholt. Een groot deel ervan wordt veroorzaakt door het ego, hoewel lijden het ego uiteindelijk vernietigt – maar dat gebeurt pas als je bewust lijdt.
De mensheid is voorbestemd om een einde aan het lijden te maken, maar dat gebeurt op een andere manier dan het ego denkt. Een van de vele onjuiste veronderstellingen van het ego, een van zijn vele waanvoorstellingen, is ‘Het is niet goed dat ik moet lijden’. Soms wordt die gedachte overgedragen op iemand die je na staat: ‘Mijn kind mag niet lijden.’ Die gedachte zelf ligt aan de basis van het lijden.

Lijden heeft een edel doel: de evolutie van het bewustzijn en het opbranden van het ego.
De man aan het kruis is een archetypisch beeld. Hij is elke man en elke vrouw. Zolang je je verzet tegen het lijden, is het een langzaam proces omdat het verzet meer ego voortbrengt dat verbrand moet worden. Maar als je het lijden aanvaardt, gaat het proces sneller door het feit dat je bewust lijdt. Je kunt het lijden voor jezelf aanvaarden of het voor iemand anders aanvaarden, zoals je kind of je vader of moeder. In het midden van het bewuste lijden vindt de verandering al plaats. Het vuur van het lijden verandert in het licht van het bewustzijn.
Het ego zegt: ‘Het is verkeerd dat ik moet lijden’, en door die gedachte moet je veel meer lijden. Het is een verdraaiing van de waarheid die altijd paradoxaal is. De waarheid is dat je ‘ja’ moet zeggen tegen het lijden voordat je er boven kunt staan.

Uittreksel van: Eckhart Tolle. 'Een nieuwe aarde'.

[ervaringsgetuige]

Bij de meeste soorten lijden is mijn respons: gewoon geen attentie aan geven. De stoïcijnse aanpak is dat kleine beetjes lijden doorstaan je sterk maken. Het vereist enige moed, maar dat bouwt ook op. Dingen die veel lijden veroorzaken kan je uit de weg gaan, of je kan wat pijnstillers slikken. En achteraf dan komt het verwerken van het lijden, kijken naar wat het met je heeft gedaan.

Hier zie, 'k heb nog wat gevonden in mijn archieven van gesprekken met mijn helder-ziende François 15 jaar geleden.
't gaat erin over onnodig lijden.
Zie...

Boni
Op zoek naar prikkels & kicks in oppervlakkige seks. Sommigen genieten zelfs van pijn en angst in een seks-macht spel, geilen tot in het oneindige. Vreemd verschijnsel in de menselijke psyche.

François
En Bij sommigen overheerst dat de gezonde geest. Die willen zelfs anderen nog mee laten geilen t.o.v. wat ze zelf een pijnlijk geilen gevonden hebben. Maar ja ok, het is menselijk.

Boni
Langs de andere kant voelen net diè mensen zich zo dikwijls gebruikt, zo eenzaam, en toch tegelijkertijd dat geilen, verslaafd aan seks als het ware. Wat een dubbelheid...

François
Voilà. Van hun 'kruis' wat het symbool is voor lijden hebben ze een plezierig iets willen maken. Om toch dat lijden en die pijn en die frustraties niet te voelen. Dan maken ze van frustratie in feite een schoon schilderij.

Boni
Ze beseffen het, en tegelijkertijd blijven ze altijd opnieuw die seksuele prikkels en kicks opzoeken…

François
...ah ja, ze willen de leegheid die ze ervaren in hun leven opvullen..

Boni
...en met die pijn dan een ander pijn verdringen...

François
...Ja, met iets dat die leegte nog leger maakt. Maar even hebben ze het gevoel dat ze die leegte opvullen, dat ze van die leegte weg zijn. Maar dat is de vicieuze cirkel, als ze die niet kunnen doorbreken... Dan zijn ze een vogel voor de kat. Echt hoor. En dat is zo triest. Er zijn er veel die daar aan kapot gaan.

Boni
Seks voor de kicks en prikkels tot en met...

François
...ja, en die prikkels komen van diep op zoek naar vreugde, naar genieten, naar liefde, naar blijdschap, dat komt van zo diep. Maar in feite, als dat aan de oppervlakte komt, komt dat in de mensenwereld... van begeerte, en daar loopt het verkeerd.

Boni
dat is weer helder uitgedrukt.

François
want in feite, iedereen zoek naar die liefde, naar die vreugde, naar dat genot. Naar dat genoegen, ik zal het zo zeggen.

Boni
Iedereen zoekt dus naar prikkels die deugd doen in de zin dat haar of zijn hart er deugd van heeft, maar als het aan de oppervlakte komt, komt het er op een manier uit die dan pijn veroorzaakt uiteindelijk.

François
Ja. Een deugd gaan vinden, waarvan dat ge de deugd niet meer kunt genieten. Dan zijn de deugden die ze zoeken alleen maar prikkels. Dat doet geen deugd niet meer. Dat is een pseudo genieten. Omdat ze het niet anders meer kennen. En dan kan ik aannemen dat sommigen zeggen: 'doe me pijn, slaag mij, verneder mij, verkracht mij, daar geniet ik van'. Ja, dat kan...

Boni
paar weken geleden was ik aan het woord 'pervers' aan het denken. Dat betekend 'tegennatuurlijk' volgens het van Dale woordenboek. Zo mijmerde ik verder dat dit klopt, want genieten van angst en pijn gedaan worden ligt niet in de mens zijn natuur. Dus dat is tegen zijn natuur...

François
ja, en waarom? Omdat ze hun natuur niet meer bewust kunnen waarnemen. Wat creëren ze dan? Dan creëren ze een vorm van een natuur die ze denken zichzelf te kunnen geven. Maar in feite is alles van dàt, weg van uw eigen natuur. Dus na zoveel jaren terug leren genieten van uw echte natuur, dat vergt na zoveel jaar, echte oefening. Dat is echt er elke dag bewust mee bezig zijn, om terug dat echt genoegen, vanuit uw diepste leven, terug te kunnen ervaren. Dat is het een en ander. En dat heeft niks meer te maken met prikkels, die alleen maar onnodig lijden geven.
Nee, dat heeft echt te maken met genieten, levens genieten.
En velen beseffen niet dat zij dat levens genieten verloren hebben. En nog meer verloren hebben doordat zij er pseudo oplossingen voor gezocht hebben. Dat is heel intriest als ge dat ontdekt. Dan is dat heel pijnlijk, te beseffen dat ge dat goed bedoelt hebt, maar dat dat in onwetendheid was.

Maar wat voor lijden dan ook, "acceptance of what is", is de sleutel tot bevrijding en daarom al vele eeuwen lang gepromoot door Advaita.
Zie goeroe Gemini...

Acceptance of What Is and Advaita: A Harmonious Intersection

Advaita Vedanta, a prominent school of Hindu philosophy, places great emphasis on the acceptance of reality as it is. This concept, often translated as "non-duality," posits that the ultimate reality is one, without any division or separation. This aligns closely with the idea of accepting what is.

Key Concepts in Advaita Related to Acceptance

• Brahman: The ultimate reality, the one without a second. Accepting Brahman as the only reality involves accepting everything as it is.
• Atman: The individual soul, which is ultimately identical to Brahman. Recognizing the Atman's identity with Brahman leads to the acceptance of one's circumstances.
• Maya: The illusory nature of the world. Understanding Maya helps one to see the impermanence of things and to accept them without attachment.
• Vijnana: Consciousness, which is the true nature of the individual. Recognizing consciousness as the ultimate reality involves accepting the present moment without judgment.

How Advaita Promotes Acceptance

• Non-duality: By understanding that there is no fundamental division between the self and the world, Advaita encourages a sense of interconnectedness and acceptance.
• Impermanence: Recognizing the impermanent nature of things helps to reduce attachment and cultivate a sense of detachment.
• Consciousness: Focusing on consciousness as the ultimate reality shifts attention away from the external world and towards the inner self, promoting a sense of peace and acceptance.

In essence, Advaita encourages a state of being where one accepts the present moment without resistance or judgment. This acceptance is not passive resignation but rather a conscious choice to align oneself with the ultimate reality.

[ervaringsgetuige]

Zag ik net toevallig op het bureaublad van mijn computer toch wel deze foto staan zeker!



Deze foto heb ik vorig jaar genomen uit een boek "Freek van Leeuwen - De levensweg" dat ik 34 jaar geleden kocht.
Die markeringen heb ik 34 jaar geleden aangebracht. Verdorie, wat was ik er toch al vroeg bij met zoeken! 

"Alles, wat je als lotsbestemming als mogelijkheid om te groeien kunt aanvaarden en bewust met je vermogens verwerkt..."

Herken je daar nou geen "acceptance of what is" in?
En remember: There is no second.  Het is dus niet 'ik' én God.

[Bodhiboem]

Boni, ouwe knakker, bewijs jij maar eens dat je God bent.

Jesus, I am overjoyed
To meet You face to face
You've been getting quite a name
All around the place
… Healing cripples
Raising from the dead
And now I understand You're God
At least that's what You've said
… So You are the Christ
You're the great Jesus Christ
Prove to me that You're divine
Change my water into wine
… That's all You need do
And I'll know it's all true
C'mon King of the Jews
— Jesus Christ Superstar, King Herod to Jesus

[Buddha Amitabha]

Pijn en lijden maken onderdeel uit van het leven. Gautama de Boeddha heeft een analyse gemaakt van het lijden, en dukkha zelfs tot de kern gemaakt van zijn leringen. Hij zei dat geboorte lijden is; ziekte, ouderdom en dood vallen hier tevens onder. Zelfs groei zag de Boeddha als een vorm van lijden. Dukkha is verbonden met de dorst maar het bestaan. Dat is opmerkelijk, want het hele leven is doordrenkt van groei, bloei en de instandhouding van je leven. Het wordt afgewisseld of ingewisseld door de dood, maar het leven op aarde is er intrinsiek op gericht zich onafgebroken te vernieuwen.

Als je dichtbij de dood komt, iets wat ik zelf heb ervaren, gaan je lichaam en je geest alles in werking stellen om te overleven. Zelfs je seksuele energie wordt tijdelijk veel sterker, dit alles om toch het leven desnoods nog door te geven, voordat je sterft. Het leven wil geleefd worden, dat zit diep verankerd in onze genen en in al het leven om ons heen.

Hierboven wordt gerefereerd aan onnodig lijden. Men heeft de klok horen luiden, maar weet niet waar de klepel hangt, zo zegt het spreekwoord. Onnodig lijden kan er slechts zijn, wanneer iemand je bewust schade toebrengt, geestelijk of lichamelijk. Dat is ethisch onverantwoord en wordt bij wet veroordeeld, en terecht. Voor de rest laat ik het hierbij.

[lang kwaat]

Mijn indruk is dat hoe bewust je ook bent, het leven speelt zich grotendeels onbewust of voorbewust af.
Ook communicatie, informatie verwerking, zelfs beslissingen.

Het idee dat we alles zo bewust verwerken, doen, zien, begrijpen, dat lijkt een illusie van jewelste.
Wat er zich echt afspeelt dat lijkt in het duister te liggen.
Daar kan het bewustzijn niet bij en in doordringen omdat het bewustzijn zelf een gevolg is.
Het kan er hooguit over speculeren lijkt wel.
En van daaruit zijn er heel wat ideeën, visies, theorieën, in de wereld gekomen.

Ik vind het beeld van een ijsberg nog altijd mooi. Het topje boven water, ons bewuste leven, is een minimaal aspect van ons leven maar het is wel het meest zichtbare en wij zijn er vrijwel volledig mee geïdentificeerd. Terwijl ons leven niet afloopt wanneer het bewustzijn verdwijnt, is het toch niet zo dat wij het onbewuste leven zien als ons leven, toch? Toch is dat apart.
Want onder het kleine topje boven water, zit een heel leven, zeg maar. Waarom zien we dat niet als ons leven? Je bent toch niet dood als er geen bewuste ervaringen zijn?
Bewustzijn weet alle aandacht op te eisen. Zo erg dat we menen 'Ik ben bewustzijn".

Ik neig het steeds meer zo te zien dat het on-en voorbewuste ons leeft. Het voert ons op, als het ware. Als een projector een film.
Zoals, elke dag weer wakker worden. Op een voor jezelf onkenbare wijze.
En als eenmaal dat bewustzijn weer terug is, is al het besef dat het zojuist ontstaan is, ook weer meteen helemaal verloren.
Meteen pik je het op als iets wat er altijd is, en als 'Ik ben er weer'.

Best apart hoe dat bewustzijn als het ware opeist "Dit ben Ik" en zich daarna ook weer meteen allerlei kwaliteiten gaat toe-eigenen zoals vrijheid, wijsheid, liefde, inzicht, macht.

Ik ben er ook wel van overtuigd dat de oorzaken van lijden zitten in het onbewuste of voorbewuste.
Daar broeit het. Daar gist het. Daar zit de onrust. Daar gebeurt het.

Tuurlijk kun je wel anders leren denken, en wat je bewust ervaart met een bepaald inzicht behandelen.
Zodat het je minder tart. Dat draait om beheersing. Het temmen van energieën, van formaties etc.
Dat is hoe je je geest onder controle brengt.
Een soort mentale vrijheid of ruimte creeeren.

Toch geloof ik dat de oorzaak van lijden dieper zit. Meer in het gistende on-of voorbewuste (subconsciousness).

Ik zie dit ook wel terug in de Pali overlevering.
Mindfulness, wijsheid, inzicht zijn ook enkel manieren om veranderingen te veroorzaken in je onderbewuste.
Het is niet een doel op zichzelf om de geest te temmen en het mentaal lijden van een ongetemde geest te voorkomen.

Bevrijding zit ook binnen boeddhisme niet op het niveau van bewustzijn.
Meer op het niveau van het hart.

Zo zie ik dit ook met vervulling.
Wat je ook verzint, dat is niet vervullend.
Waar je dan ook aan hecht, dat is niet vervullend.
Waar je dan ook voeding uit haalt, is niet vervullend.
Wat dan ook betekenis voor je heeft, is niet vervullend.

Hooguit geeft het even voldoening, maar je hart blijft hongerig. Je blijft een gistend vat.

[Bodhiboem]

Zelfs groei zag de Boeddha als een vorm van lijden. Dukkha is verbonden met de dorst maar het bestaan. Dat is opmerkelijk, want het hele leven is doordrenkt van groei, bloei en de instandhouding van je leven.

En hier moet ik toch zeggen dat ik een probleem heb met de leer van de Boeddha. Als ik kijk naar de natuur, dan gaat het leven om groei en transformatie, niet om lijden. Lijden en geluk zijn subjectief belangrijk, maar sommige vormen van lijden helpen de mens te rijpen.

Als men een bestaan wil hebben geheel zonder lijden, dan passeer je ook die soorten van groei die voor de mens heel belangrijk zijn. Dat lijkt mij eigenlijk niet gezond, dat je je gaat afkeren van menselijke banden.

Als je dukkha gaat zien als verbonden met de dorst naar het bestaan, dan is dat een probleem van identificatie. De dorst naar het bestaan heeft te maken met het lichaam en de energie, en als je je daarmee identificeert en het niet kunt loslaten. Uiteindelijk na de crematie is het slechts een hoopje as.

Het leven wil geleefd worden, dat zit diep verankerd in onze genen en in al het leven om ons heen.

Zeker waar, en het is ook goed om eerbied te hebben voor het natuurlijke patroon.

[ervaringsgetuige]

Boni, ouwe knakker, bewijs jij maar eens dat je God bent.

Als je de kant van de rede en de wetenschap opgaat moet je op een vrijdenkersforum zijn hé! 

Was weer effe geleden dat ik er nog is ging kijken.
't zijn er niet allemaal zeveraars, enkelen zelfs redelijk interessant, zoals een volgens eigen zeggen zelf-gerealiseerd forumlid "Yours" die me erg aan forumlid I'm a loser hier en Bassie en vele andere van zijn  namen op Laurens' forum doet denken.

Die Yours is duidelijk een Griekse denker, I'm a loser is dat ook.
Zie hier een stukje..

De zelfrealisatie kon plaatsvinden door het sterven van het ego: het lijden door o.a. verlangens en gehechtheid was voorbij. Daardoor ontstond er direct ruimte voor het Licht en de Liefde waardoor het ware Eénzijn met ALles dat Is ervaren werd.
Vanaf dat moment zetelde tevens de onbewogen beweger in mij.

Direct was er het besef dat er vele levens nodig waren geweest voordat dit gebeuren plaats kon vinden. En dat Reïncarnatie derhalve ontegenzeggelijk waar is evenals Oorzaak en Gevolg.

Zoals gezegd moest ik ruim een jaar later die gelukzalige situatie achter mij laten om de aard van de nieuw ontstane situatie goed te leren begrijpen/onderzoeken. Daarvoor moest de onbewogen beweger in actie komen.

Hier laat ik het bij.

door Yours » 17 jul 2024 13:07

https://www.freethinker.nl/forum/viewtopic.php?t=17983&start=345
Topic:"Advaita vedanta filosofie en de eeuwige (niet actieve) waarnemer"

Ik reageerde op hem onder mijn volledige naam Bonifacius.

[ervaringsgetuige]

wat bedoelde Boeddha  met groei als een vorm van lijden .

Dat is een interessante observatie over het Boeddhistische perspectief op groei. Laten we dit eens verder uitdiepen.

De Boeddha en groei: een paradox?

Op het eerste gezicht lijkt het tegenstrijdig dat de Boeddha, die ons een pad naar verlichting en bevrijding van lijden toont, groei als een vorm van lijden beschouwde. Dit komt omdat we in onze huidige maatschappij vaak groei associëren met succes, geluk en vervulling.

Wat bedoelde de Boeddha dan met groei als lijden?

• Verlangen en ontevredenheid: De Boeddha leerde dat al ons lijden voortkomt uit verlangen en ontevredenheid.Groei, in de zin van het vergaren van meer bezittingen, status of ervaringen, voedt dit verlangen alleen maar aan.Hoe meer we hebben, hoe meer we willen. Dit voortdurende streven naar meer leidt tot onrust en een gevoel van onvolledigheid.
• Verandering als bron van lijden: Groei betekent per definitie verandering. Verandering kan ons uit onze comfortzone halen en ons onveilig laten voelen. Deze onstabiliteit kan een bron van stress en lijden zijn.
• Het ego en groei: Het ego is ons gevoel van zelf, ons 'ik'. Het ego hecht zich aan dingen, ideeën en ervaringen. Groei kan het ego versterken, waardoor we nog meer gehecht raken aan de wereld om ons heen. Deze hechting is een belangrijke oorzaak van lijden.

Dus, is groei altijd negatief?

Nee, natuurlijk niet. De Boeddha sprak niet over persoonlijke groei als iets negatiefs. Hij bedoelde eerder dat de manier waarop we in onze maatschappij naar groei kijken, namelijk als een eindeloze zoektocht naar meer, vaak tot lijden leidt.

Wat is dan wel een gezonde vorm van groei?

Een gezonde vorm van groei is gericht op persoonlijke ontwikkeling en het cultiveren van wijsheid en compassie. Het gaat niet om het vergaren van meer, maar om het worden van een beter mens. Dit betekent het loslaten van ego, het verminderen van verlangen en het leven in het moment.

Wat kunnen we hieruit leren?

Het Boeddhistische perspectief op groei kan ons helpen om onze relatie met groei te heroverwegen. In plaats van constant te streven naar meer, kunnen we ons richten op het cultiveren van innerlijke rijkdom en tevredenheid. Dit kan ons helpen om een gelukkiger en meer vervuld leven te leiden.

Hup, hebben we weer wat bijgeleerd over de Boeddha zijn filosofische beschouwingen!

[ervaringsgetuige]

Toch geloof ik dat de oorzaak van lijden dieper zit. Meer in het gistende on-of voorbewuste (subconsciousness).

En, heb je al een weg gevonden om erbij te kunnen? Deep, deep, down there?
Als je de oorzaak kan oplossen stopt het lijden zou men denken.
Of moet de mens stoppen met denken en stopt dan het lijden?
Rarara, wie was er eerst? De kip of het ei?

[Bodhiboem]

Boni, ouwe knakker, bewijs jij maar eens dat je God bent.

Als je de kant van de rede en de wetenschap opgaat moet je op een vrijdenkersforum zijn hé! 

Nou ik vind het niet onredelijk dat men voor een grote claim ook een groot bewijs vraagt! En dat blijft uit, zie ik …

[ervaringsgetuige]

Nou ik vind het niet onredelijk dat men voor een grote claim ook een groot bewijs vraagt! En dat blijft uit, zie ik …

Bewijs jij maar eens dat je god niet bent.
In de bijbel staat dat God de mens heeft geschapen naar zijn beeld en gelijkenis. Dus wat kunnen we anders zijn dan God? De bewijslast moet omgedraaid worden.

[ervaringsgetuige]

Toch geloof ik dat de oorzaak van lijden dieper zit. Meer in het gistende on-of voorbewuste (subconsciousness).

En, heb je al een weg gevonden om erbij te kunnen? Deep, deep, down there?
Als je de oorzaak kan oplossen stopt het lijden zou men denken.
Of moet de mens stoppen met denken en stopt dan het lijden?
Rarara, wie was er eerst? De kip of het ei?

 denken of lijden -  heb ik  aan goeroe Gemini gevraagd.
Zie...

was er eerst denken of eerst lijden volgens het boeddhisme?

Denken of lijden: de kip-ei vraag in het boeddhisme

Een uitstekende vraag! Het boeddhisme duikt diep in de relatie tussen denken en lijden, maar biedt geen simpel antwoord als "denk eerst" of "lijd eerst". In plaats daarvan presenteert het een meer holistische kijk op het menselijk bewustzijn.

Het ontstaan van lijden volgens het boeddhisme

• Onwetendheid (avidya): Volgens het boeddhisme is lijden het resultaat van onwetendheid. Deze onwetendheid betreft niet alleen een gebrek aan kennis, maar ook een fundamenteel misverstand over de aard van de werkelijkheid.
• Verlangen (tanha): Dit misverstand leidt tot hechting en verlangen naar dingen die onvermijdelijk zullen veranderen en verdwijnen. Dit verlangen veroorzaakt vervolgens lijden.
• Het ontstaan van karma: Door ons handelen, gebaseerd op deze onwetendheid en verlangens, creëren we karma.Dit karma beïnvloedt onze toekomstige ervaringen en kan leiden tot meer lijden.

Dus, is het denken of het lijden dat eerst komt? In zekere zin zijn het beide. Onwetendheid (een vorm van denken) leidt tot verlangen, wat op zijn beurt leidt tot lijden. Maar tegelijkertijd is lijden ook een trigger voor ons denken, waardoor we op zoek gaan naar oorzaken en oplossingen.

De rol van het denken in het boeddhisme

Het boeddhisme benadrukt het belang van bewustzijn en mindfulness om dit patroon van lijden te doorbreken. Door onze gedachten te observeren zonder ze te oordelen, kunnen we de oorsprong van ons lijden beter begrijpen.

• Het ontstaan van gedachten: Gedachten ontstaan voortdurend in onze geest, vaak onvrijwillig.
• De kracht van gedachten: Onze gedachten hebben een directe invloed op onze emoties en ons gedrag. Negatieve gedachten kunnen leiden tot negatieve emoties en destructief gedrag.
• Het temmen van de geest: Het boeddhisme biedt verschillende meditatietechnieken om de geest te temmen en de invloed van negatieve gedachten te verminderen.

Conclusie

In plaats van een lineaire causale relatie tussen denken en lijden, beschrijft het boeddhisme een complex samenspel van factoren. Door inzicht te krijgen in de aard van ons denken en de oorsprong van ons lijden, kunnen we stappen ondernemen om bevrijd te worden van lijden.

Het boeddhisme biedt geen eenvoudige antwoorden, maar wel een pad naar zelfontdekking en verlichting.

[ervaringsgetuige]

...
Hierboven wordt gerefereerd aan onnodig lijden. Men heeft de klok horen luiden, maar weet niet waar de klepel hangt, zo zegt het spreekwoord. Onnodig lijden kan er slechts zijn, wanneer iemand je bewust schade toebrengt, geestelijk of lichamelijk. Dat is ethisch onverantwoord en wordt bij wet veroordeeld, en terecht. Voor de rest laat ik het hierbij.

Had je al is gehoord over het verschil tussen primaire pijn en secundair lijden in het Boeddhisme?

Primaire pijn kan bijvoorbeeld fysieke pijn of een emotionele ervaring van verlies zijn, terwijl secundair lijden de mentale en emotionele belasting is die we erop stapelen door te piekeren, te oordelen, te vergelijken, of ons tegen de situatie te verzetten. Dit verzet wordt gedreven door ons gehechtheid aan bepaalde verwachtingen of ideeën over hoe het leven zou moeten zijn.

In de context van veel spirituele tradities, waaronder het boeddhisme en ook de leer van Byron Katie, is het extra lijden dat we aan situaties toevoegen vaak het gevolg van onze gedachten, interpretaties en verhalen. Het basale lijden kan voortkomen uit fysieke of emotionele pijn, maar "misérie" is dat wat ons denken aan die pijn toevoegt door het verzet, de oordelen en de interpretaties van de situatie.

Het extra lijden dat we aan situaties toevoegen is vaak het gevolg van onze gedachten, interpretaties en verhalen.
Dat bedoel ik met onnodig lijden.

Zie ook mijn Reactie #85 daar >  https://www.boeddhaforum.nl/index.php?topic=4665.new#new

[Bodhiboem]

Bij de primaire pijn en secundaire pijn komen dingen zoals de Sutra over de Tweede Pijl, en het idee dat zelfs de Boeddha niet volledig ontdaan zou zijn van lijden tot bij zijn dood. Pijn en ongemak in het lichaam blijven per slot van rekening bestaan.

Maar wat is dan precies de verlichte staat, die je voorbij het lijden zou dragen? Is dat niet hetzelfde als gewoon gezond zijn? De Boeddha begon zijn zoektocht met als doel om het antwoord te vinden op lijden, ziek zijn, ouderdom en dood. Hij vond uiteindelijk Nirvana.

Maar die dingen — lijden, ziek zijn, ouderdom en de dood — zijn onherroepelijk een deel van het leven. De aftakeling van het lichaam in de latere dagen van het leven is gewoon een onderdeel van het organisme dat wij een mens noemen. Om te proberen daar een eind aan te vinden, lijkt bijna een beetje onvolwassen.

Door makkelijker los te laten kan men veel kleine ongemakken voorkomen, en de balans van lijden en ongemak een beetje verschuiven. Maar voor veel ongemakken geldt “door de zure appel heen bijten” of het ongemak “los laten lopen”.

[lang kwaat]

Bij de primaire pijn en secundaire pijn komen dingen zoals de Sutra over de Tweede Pijl, en het idee dat zelfs de Boeddha niet volledig ontdaan zou zijn van lijden tot bij zijn dood. Pijn en ongemak in het lichaam blijven per slot van rekening bestaan.

Maar wat is dan precies de verlichte staat, die je voorbij het lijden zou dragen? Is dat niet hetzelfde als gewoon gezond zijn? De Boeddha begon zijn zoektocht met als doel om het antwoord te vinden op lijden, ziek zijn, ouderdom en dood. Hij vond uiteindelijk Nirvana.

Maar die dingen — lijden, ziek zijn, ouderdom en de dood — zijn onherroepelijk een deel van het leven. De aftakeling van het lichaam in de latere dagen van het leven is gewoon een onderdeel van het organisme dat wij een mens noemen. Om te proberen daar een eind aan te vinden, lijkt bijna een beetje onvolwassen.

Door makkelijker los te laten kan men veel kleine ongemakken voorkomen, en de balans van lijden en ongemak een beetje verschuiven. Maar voor veel ongemakken geldt “door de zure appel heen bijten” of het ongemak “los laten lopen”.

Traditioneel is het antwoord: als je voor jezelf de wetenschap hebt dat geboorte is beëindigd, gedaan is wat gedaan moest worden, er is geen terugkomst meer tot welke bestaansvorm dan ook. Dan is er sprake van kennis van juiste bevrijding en volledig verlichting. Ziek, oud, krakkemikkig zijn doet er niet toe.

De eerste les van de Boeddha zou o.a. zij geweest:

"En dit, monniken, is de Edele Waarheid over de oorsprong van het lijden: het is het verlangen welk tot verder bestaan leidt, verbonden is met plezier en lust, en hier en daar naar genot zoekt. In het kort: verlangen naar genot, verlangen naar bestaan, en verlangen naar niet–bestaan.

Later toen de Boeddha volledige verlichting realiseerde wist hij:

"Betreffende wat ik voorheen nooit gehoord had, monniken, verscheen visie, verscheen kennis, verscheen wijsheid, verscheen begrip, verscheen licht in mij: 'Deze oorsprong van het lijden, een Edele Waarheid, is verlaten'. (SN56.11)

De oorsprong of oorzaak van lijden wordt dus verlaten en daarmee komt een einde aan verder bestaan.

Volgens mij kun je dit zowel zien als een einde aan geboorte in dit leven, het blinde dwangmatige proces van worden in dit leven, meegesleurd door conditioneringen, als ook na dit leven als mens. Volledige onthechting in dit leven is dan gerealiseerd. Alle 7 anusaya zijn ontmanteld.

Er zijn hele discussies, misschien wel van oudsher, over hoe lijden al volledig in dit leven kan eindigen, of niet, maar natuurlijk nooit ziekte.
Neem de 16e Karmapa, werd ernstig ziek, spuwde bloed, en moest volgens doctoren intense pijnen hebben maar volgens de doctoren merkte je er niks van en Karmapa bleef (glim)lachen.
Kijk die ziekte is er dan natuurlijk wel. En hoe zou je zoiets ook moeten voorkomen? Zelfs gezond leven is geen verzekering voor vroege dood en ziekte.
De sutta's leren wel dat donker kamma, met name dat van kwellen van wezens, doden, anderen iets aandoen, op jezelf terugvalt als een ziekelijke aanleg en voortijdig sterven.

De sutta's presenteren  inderdaad ook een Boeddha die het discomfort ervoer van een oud krakkemikkig lichaam. Een sutta zegt dat hij alleen aan dit discomfort kon ontsnappen in een speciale staat van concentratie waarin dat wegviel maar kennelijk ervaart zelfs een volledig verlichte toch dat discomfort. Dit lijkt ook aan te geven dat als je volledige onthechting realiseert, je niet in een soort van lichaam en gevoelens, totaal gescheiden staat terecht komt. Er is debat over.

[Bodhiboem]

Maar mijn beste Siebe, als je gelooft in wat je ervaart en hebt kunnen ontdekken, en karma en wedergeboorte liggen buiten je ervaring, wat moet je dan nog met zulke uitspraken als ‘bevrijding van het rad van samsara’?

Het lijkt mij dat zelfs voor de meeste boeddhisten is Nirvana een ver weg iets. Maar toch kan je je richten op een gelukkig leven, makkelijk kunnen loslaten, met minimaal ongemak. Ik denk dat je er meer aan hebt om die stukken van de leer te benadrukken waar de meeste mensen iets aan zullen hebben.

[ervaringsgetuige]

Maar mijn beste Siebe, als je gelooft in wat je ervaart en hebt kunnen ontdekken, en karma en wedergeboorte liggen buiten je ervaring, wat moet je dan nog met zulke uitspraken als ‘bevrijding van het rad van samsara’?

Dat is niet ongewoon, er zijn even honderden miljoenen mensen die erg gehecht zijn aan de bijbel en de koran.

[ervaringsgetuige]

Als kind zijn je verwachtingen klein. Als volwassene is het uit de hand gelooien. Je verlangens worden groot, totdat je op het spirituele pad begint en het allemaal weer laat gaan, waarbij je de ultieme zinloosheid van het ding erkent. En uiteindelijk hervind je het geluk in een kopje thee.

Een kopje thee drinken in het paradijs lijkt het met eeuwige geluk. 

[ervaringsgetuige]

De sutta's presenteren  inderdaad ook een Boeddha die het discomfort ervoer van een oud krakkemikkig lichaam. Een sutta zegt dat hij alleen aan dit discomfort kon ontsnappen in een speciale staat van concentratie waarin dat wegviel maar kennelijk ervaart zelfs een volledig verlichte toch dat discomfort. Dit lijkt ook aan te geven dat als je volledige onthechting realiseert, je niet in een soort van lichaam en gevoelens, totaal gescheiden staat terecht komt. Er is debat over.

Over wat is er geen debat omtrent de sutta's?
Jij debatteert nog wel verder over de sutta's tot je een grijze baard hebt. 

'k heb dit net is gevraagd aan goeroe Gemini zie...

Zou de  de boeddha niet hard lachen om al het debat over zijn nalatenschap? Uiteindelijk gaat het verhaal toch dat de boeddha in lachen uitbarstte na zijn verlichting?

Antwoord:

...

Dat is een bijzonder scherpzinnig punt! Het is inderdaad verleidelijk om je voor te stellen dat de Boeddha, met zijn bekende wijsheid en vermogen om los te laten, geamuseerd zou zijn door al de debatten en interpretaties die zijn leer in de loop der eeuwen heeft voortgebracht.

Laten we eens dieper ingaan op deze gedachte:

• De Boeddha en relativisme: De Boeddha leerde dat alle fenomenen, inclusief ideeën en overtuigingen, onderhevig zijn aan verandering en niet absoluut zijn. Het is heel goed mogelijk dat hij inzag dat zijn leer, net als alles anders, door de tijd heen zou worden geïnterpreteerd en aangepast.

• De waarde van debat: Hoewel de Boeddha misschien niet gehecht zou zijn aan specifieke interpretaties, zou hij wellicht de waarde inzien van open discussie en debat. Deze kunnen immers leiden tot een dieper begrip en een verfijning van de leer.

• De lach van de verlichting: Je verwijzing naar de Boeddha's lach na zijn verlichting is interessant. Deze lach wordt vaak geïnterpreteerd als een uitdrukking van bevrijding van lijden en van het inzien van de onbestendigheid van alle dingen. Het zou kunnen dat deze lach ook een uitdrukking was van het inzien van de absurditeit van veel menselijke zorgen en preoccupaties, inclusief de neiging om zich vast te klampen aan bepaalde ideeën of overtuigingen.

Dus, zou de Boeddha lachen om de debatten over zijn nalatenschap?

Waarschijnlijk wel, maar niet uit minachting of cynisme. Zijn lach zou eerder een uitdrukking zijn van mededogen en inzicht: mededogen met degenen die worstelen met complexe ideeën, en inzicht in de onvermijdelijke menselijke neiging om te conceptualiseren en te categoriseren.

[lang kwaat]

Maar mijn beste Siebe, als je gelooft in wat je ervaart en hebt kunnen ontdekken, en karma en wedergeboorte liggen buiten je ervaring, wat moet je dan nog met zulke uitspraken als ‘bevrijding van het rad van samsara’?

Het lijkt mij dat zelfs voor de meeste boeddhisten is Nirvana een ver weg iets. Maar toch kan je je richten op een gelukkig leven, makkelijk kunnen loslaten, met minimaal ongemak. Ik denk dat je er meer aan hebt om die stukken van de leer te benadrukken waar de meeste mensen iets aan zullen hebben.

Karma ligt zeker niet buiten mijn ervaring. Of geloof jij niet dat je met je intenties, spreken en daden, die voortkomen uit een bepaald begrip van zaken, ook een bepaalde wereld voor jezelf en anderen creeert? Het is echt niet een soort vergezocht onbewijsbaar idee dat als die visies niet kloppen, en je intenties zijn onheilzaam, dat wat je hiermee vormgeeft ook onheilzaam wordt.

Dat dit proces ook voorbij de dood door gaat vind ik niet totaal onwaarschijnlijk omdat het volgens mij niet realistisch is dat met de dood, alles wat je aan energie hebt verzameld en aan energie en informatie vertegenwoordigt, opeens weg kan zijn. Dat breekt met natuurkundige wetten.

Streven naar minimaal ongemak vind ik ook niet wijs. Streven naar vrede met ongemak wel. Ongemak is toch niet echt te voorkomen en hoe meer je gespitst bent op gemak en comfort hoe meer belemmerend dat wordt. Dat opent je niet, dat bevrijdt niet.  Je richten op een gelukkig leven vind ik ook niet wijs. Geluk kun je niet vasthouden. Geluk ontglipt je altijd, net als gezondheid.
Het heeft geen zin zulke staten te willen hebben omdat het toch niet duurzaam is.

Los van of je wel of niet volledige verlichting in dit leven realiseert is het denk ik goed sowieso te zien wat de juiste richting is

You might know that certain things lead to dispassion, not passion; to unyoking, not to yoking; to dispersal, not accumulation; to fewer desires, not more; to contentment, not lack of contentment; to seclusion, not crowding; to energy, not laziness; to being unburdensome, not being burdensome. Categorically, you should remember these things as the teaching, the training, and the Teacher’s instructions.” (AN8.53)

Ik heb dit erkend als de juiste richting in ieder geval.

Het is gewoon niet zo, vind ik, dat de Boeddha die de beeindiging van lijden leert, een Pad naar een gelukkig leven leert.

[Bodhiboem]

Karma ligt zeker niet buiten mijn ervaring. Of geloof jij niet dat je met je intenties, spreken en daden, die voortkomen uit een bepaald begrip van zaken, ook een bepaalde wereld voor jezelf en anderen creeert?

Ik geloof niet in een bovennatuurlijke verbinding van daden en gevolgen over grote afstanden en meerdere levens. Wat er vaak met karma wel wordt bedoeld. Maar dat betekent niet dat er geen gevolgen zijn voor de houdingen van mensen.

Streven naar minimaal ongemak vind ik ook niet wijs.

Maar streven naar het einde van lijden IS toch streven naar minimaal ongemak? Mijn visie is dat een zekere mengeling van lijden en ongeluk onontkoombaar is in het leven, en dat het ook zo hoort.

Het is gewoon niet zo, vind ik, dat de Boeddha die de beeindiging van lijden leert, een Pad naar een gelukkig leven leert.

Ik denk dat de Boeddha alles in het werk stelt om het lijden te beëindigen. Hij geeft het leven hier en nu op om een toekomst in het nirvana te bewerkstelligen, zonder lijden. Dat is toch geluk?

Het pad naar zelfonderzoek gaat via een andere weg, naar vrijheid via de waarheid. Het is een korter pad, maar met minder beoefening, het vraagt een bepaalde rijpheid terwijl je in het boeddhisme langzaam kunt rijpen.

[lang kwaat]

Jij bedoelt waarschijnlijk dat Boeddha en iemand die streeft naar bevrijding een bepaalde stijl van leven heeft opgegeven? De zo gebruikelijke wereldlijke jacht naar alles wat niet duurzaam is, en dus ook nooit echt je bezit zal/kan worden, zoals gezondheid, jeugdigheid, mentale gevoelens van geluk, aangename gevoelens, aangename staten, gemak, comfort etc.

Alles wat zo op voorwaardelijke wijze ontstaat en bestaat dat gaat ook weer eindigen. Dat wordt nooit echt je bezit.
Het zijn allemaal tijdelijke zaken. Alles ontglipt ons ook altijd weer. Dit soort inzicht lijkt verbonden met het openen van het Dhamma oog.

[Bodhiboem]

Jij bedoelt waarschijnlijk dat Boeddha en iemand die streeft naar bevrijding een bepaalde stijl van leven heeft opgegeven? De zo gebruikelijke wereldlijke jacht naar alles wat niet duurzaam is, en dus ook nooit echt je bezit zal/kan worden, zoals gezondheid, jeugdigheid, mentale gevoelens van geluk, aangename gevoelens, aangename staten, gemak, comfort etc.

Alles wat zo op voorwaardelijke wijze ontstaat en bestaat dat gaat ook weer eindigen. Dat wordt nooit echt je bezit.
Het zijn allemaal tijdelijke zaken. Alles ontglipt ons ook altijd weer. Dit soort inzicht lijkt verbonden met het openen van het Dhamma oog.

Nou ja, ik had het eerder erover dat de Boeddha en zijn volgelingen veel dingen afleggen die tot hechting kunnen leiden. Plezierig voedsel, het gezelschap van geliefden, een biertje tijdens de maaltijd, ga zo maar door. Deze dingen worden in de meeste levens gecompenseerd door minder plezierige taken. Als monnik ontrek je je aan veel van die dingen.

Het gaat niet om bezit, het gaat om wat je meemaakt, over de mate waarin je leert je hart te kennen en te delen wat er in je omgaat.

[Buddha Amitabha]

Jij bedoelt waarschijnlijk dat Boeddha en iemand die streeft naar bevrijding een bepaalde stijl van leven heeft opgegeven? De zo gebruikelijke wereldlijke jacht naar alles wat niet duurzaam is, en dus ook nooit echt je bezit zal/kan worden, zoals gezondheid, jeugdigheid, mentale gevoelens van geluk, aangename gevoelens, aangename staten, gemak, comfort etc.

Alles wat zo op voorwaardelijke wijze ontstaat en bestaat dat gaat ook weer eindigen. Dat wordt nooit echt je bezit.
Het zijn allemaal tijdelijke zaken. Alles ontglipt ons ook altijd weer. Dit soort inzicht lijkt verbonden met het openen van het Dhamma oog.

Nou ja, ik had het eerder erover dat de Boeddha en zijn volgelingen veel dingen afleggen die tot hechting kunnen leiden. Plezierig voedsel, het gezelschap van geliefden, een biertje tijdens de maaltijd, ga zo maar door. Deze dingen worden in de meeste levens gecompenseerd door minder plezierige taken. Als monnik ontrek je je aan veel van die dingen.

Het gaat niet om bezit, het gaat om wat je meemaakt, over de mate waarin je leert je hart te kennen en te delen wat er in je omgaat.

Volgens mij is er helemaal niks mis met het genieten van lekker eten, geliefden, alles wat het leven je kan geven. Het gaat er mijns inziens om, dat je dat niet probeert na te jagen of er aan vast te houden (identificatie). Het besef, het weten dat alles tijdelijk is, van elkaar afhankelijk en vergankelijk, is denk ik voldoende. De meeste mensen zullen beweren dat ze dit allang weten, maar in de praktijk laten ze zich toch opjagen door de sores van alledag en blijven ze van alles en nog wat najagen en begeren. Dus "weten" ze het wel, maar is het niet hun daadwerkelijke belevingswijze.

[lang kwaat]

Jij bedoelt waarschijnlijk dat Boeddha en iemand die streeft naar bevrijding een bepaalde stijl van leven heeft opgegeven? De zo gebruikelijke wereldlijke jacht naar alles wat niet duurzaam is, en dus ook nooit echt je bezit zal/kan worden, zoals gezondheid, jeugdigheid, mentale gevoelens van geluk, aangename gevoelens, aangename staten, gemak, comfort etc.

Alles wat zo op voorwaardelijke wijze ontstaat en bestaat dat gaat ook weer eindigen. Dat wordt nooit echt je bezit.
Het zijn allemaal tijdelijke zaken. Alles ontglipt ons ook altijd weer. Dit soort inzicht lijkt verbonden met het openen van het Dhamma oog.

Nou ja, ik had het eerder erover dat de Boeddha en zijn volgelingen veel dingen afleggen die tot hechting kunnen leiden. Plezierig voedsel, het gezelschap van geliefden, een biertje tijdens de maaltijd, ga zo maar door. Deze dingen worden in de meeste levens gecompenseerd door minder plezierige taken. Als monnik ontrek je je aan veel van die dingen.

Het gaat niet om bezit, het gaat om wat je meemaakt, over de mate waarin je leert je hart te kennen en te delen wat er in je omgaat.

Volgens mij is er helemaal niks mis met het genieten van lekker eten, geliefden, alles wat het leven je kan geven. Het gaat er mijns inziens om, dat je dat niet probeert na te jagen of er aan vast te houden (identificatie). Het besef, het weten dat alles tijdelijk is, van elkaar afhankelijk en vergankelijk, is denk ik voldoende. De meeste mensen zullen beweren dat ze dit allang weten, maar in de praktijk laten ze zich toch opjagen door de sores van alledag en blijven ze van alles en nog wat najagen en begeren. Dus "weten" ze het wel, maar is het niet hun daadwerkelijke belevingswijze.

Klopt, dat zie ik ook wel in mezelf. Ik weet ook wel dat de jacht naar zintuiglijk genot me niet gelukkig gaat maken maar als je je dan toch weer rot voelt, zie je jezelf weer grijpen naar wat lekkers om maar even het lijden niet te ervaren. Of je gaat een activiteit doen waarin je je kan verliezen.

Ik geloof niet (zeg niet dat jij dit doet) dat de Boeddha een dominee was die mensen voorschrijft hoe ze moeten leven, ook niet als het gaat om wel of niet genieten. Uiteindelijk moet iedereen dat zelf maar weten. Maar de realiteit is natuurlijk wel dat alles een prijs heeft. Het is wel lekker makkelijk dat we kunnen bestellen online maar ook dat heeft een prijs natuurlijk.
De prijs van onze grenzeloze behoefte aan meer genot, comfort, gemak is dat alles steeds extremer wordt. Dat werkt verwoestend uit.

Het lijkt misschien normaal dat mensen matigheid kennen maar dat is beslist niet zo normaal.
Kijk naar al de verslaafden aan drank, drugs, maar ook eten, gokken, computerspelen etc etc. Dat zijn echt miljoenen mensen. Zo onschuldig is zintuiglijk genot niet.

Ik heb in mijn pubertijd enorm veel gesnoept. Je even lekker voelen. Ik durf de bewering wel aan dat dit nog altijd onheilzame sporen heeft achtergelaten in mijn lichaam en geest.
Waarschijnlijk niet eens het zoet maar de instelling om de pijn niet te voelen door aangename gevoelens van snoep. Uiteindelijk gaat dat best ver hoor. Dat je zo je eigen lijden ontwijkt.
Het lijkt misschien niks, en het is niet eens iets wat allemaal zo welbewust gaat,  maar het is wel degelijk vormend.

Het lijkt onschuldig, klein, jezelf te troosten met al dat lekkere, aangename, je kan zelfs denken iets goeds doet voor jezelf, maar ondertussen.
Al die mensen die je wel eens op tv ziet die inmiddels 300 kg wegen, zijn ooit ook zo begonnen. Of drugs verslaafden. Hoarders.
Het is allemaal heel klein begonnen, heel menselijk, de pijn verdringen door iets lekkers of iets leuks.
Hoe menselijk ook, uiteindelijk heb je jezelf er mee (en vaak sleep je anderen ook mee in de ellende natuurlijk).
Het is bizar soms te zien waar zoiets ogenschijnlijk kleins en onschuldigs als troost zoeken in wat lekkers en leuks in kan uitmonden.
Het verwoest heel wat.

Onze wereld is er ook helemaal op ingericht om mensen maar mee te krijgen op dit spoor.
"Koop dit, eet drink, doe dit, drink dit, heb dit product, neem deze dienst...dan komt het Grote Geluk je kant op".
Hoe lang moet deze verwoesting nog doorgaan he? Waarschijnlijk tot de verwoesting.