Iets wat ik ben tegengekomen: veel mensen prefereren hun spiritualiteit in rationele verpakking. Ze willen iets dat uitgelegd kan worden, een stappenplan met duidelijke doelen. Maar de spirituele meester is vaak niet zo, hij heeft de last van de rationaliteit afgelegd.
Er is een Zen verhaal…
“Toen Rinzai op sterven lag, kwamen zijn discipelen naar hem toe met een vraag. ‘Meester,’ zeiden zij, ‘u heeft zoveel leer achter gelaten dat wij het niet samen kunnen vatten. Zou u in een zin de essentie willen vangen, zodat wij het kunnen vereren?’
Rinzai was een moment stil, en liet toen een enorme schreeuw los, een leeuwen gebrul. Zijn discipelen waren geschokt, ze konden niet geloven dat op zijn sterfbed de meester zo’n geluid kon maken.
Rinzai zei toen “dit is het!” En toen deed hij zijn ogen dicht en stierf.”
Osho was ook zo, hij gebruikte vaardige middelen. Zijn acties hadden een doel, alhoewel ze leken op irrationaliteit. De sprong in het diepe, het nemen van sannyas, was iets dat veel mensen niet durven.
