Als de Pali sutta's het daadwerkelijk zo zeggen als jij hier weergeeft, dan hou je nadat je hebt geconstateerd wat "Ik niet ben, wat Ik niet bezit" het Zelf is.
Nee, je snapt het niet. De uitnodiging is om alles te zien zoals het werkelijk is.
Neem pijn. Als pijn zich voordoet, doet opeens veel meer zich voor dan alleen die pijn, namelijk ook weerzin, en ook de beleving van
Ik voel die pijn, en de beleving 'die pijn is van mij'.
Dat licht enorm fel op in de geest, vooral bij hevige pijnen.
De geest vult dit allemaal volautomatisch zo in, op basis van gewenning.
Maar wat de Boeddha leert is dat dit soort belevingswijzen niet een soort gefixeerde natuurwetten zijn maar kunnen veranderen.
Het kan naar een situatie gaan dat geen weerzin meer wordt toegevoegd aan de ervaring van pijn.
En het kan ook naar een situatie gaan dat de indruk
Ik heb pijn en "die pijn is van mij" afwezig is.
Die normale belevingswijze van ons, die zo draait om 'een Ik die dit en dat beleeft" en dit en dat als van-mij beleeft, kan verdwijnen. Het is niet de aard van geest.
Uiteindelijk is het verbeelding.
Zintuiglijk contact brengt de neiging op gang een Ik te verbeelden (mana anusaya) die ervaart maar zonder die neiging gebeurt dit niet.
Zo kwam Boeddha uit bij wat eigenlijk de natuur van geest is. Als het ware een schone en pure beleving waaraan niks wordt toegevoegd.
Naar mijn smaak is dit de weg naar bevrijding.
De weg naar bevrijding is alles zien zoals het werkelijk is: pijn als pijn, aarde als aarde, Nibbana als Nibbana, een onaangenaam gevoel als een onaangenaam gevoel, bewustzijn als bewustzijn etc etc. Gaat de verbeelding aan de haal met wat wordt ervaren, dan ga je het beleven door een bril van "Ik beleef dit" maar dan zit je al niet in zuiver waarnemen maar ben je al aan het verbeelden geslagen.
Het is helemaal niet de bedoeling, volgens mij, om tot de ontdekking te komen van het zelf, maar de bedoeling is dat je goed weet en ziet wat er wordt toegevoegd aan het beleven, en hoe toevoegingen onze belevingswijze kleuren en als oorzaak van lijden optreden. Met name hoe onze belevingswijze steeds weer, ongewild en razendsnel, wordt ingekleurd door "Ik en mijn maken".
Daarom leren mahayanisten ook dat bevrijding komt van het kennen van de natuur van geest, dus geest ontbloot van zijn verstorende belevingswijzen.
Dit is echter geen zelfkennis.
Wat wij eigenlijk voor een zo vanzelfsprekende belevingswijze houden, volgens mij jij ook, namelijk vanuit de perceptie van een Ik die beleeft en een Ik die leeft een Ik die weet, dat is helemaal niet zo vanzelfsprekend. Dat zie ik de Boeddha zeggen. Die belevingswijze is geen natuurwet ofzo.
In de manier waarop we zaken beleven zit heel veel winst te behalen als het gaat om de opheffing van lijden.
Vooral het Ik maken en mijn maken drukt zwaar op het hart.
Boeddha leert dat wanneer de eigenwaan "Ik ben" weg is, dan is dat een ultiem geluk (Ud2.1)
Helaas, vind ik, bij zelfkenners is zelfs niet de kleinste opening te vinden.
Jullie zijn allemaal gesloten als oesters.
Ja, een ander is altijd maar de denker, de intellectueel , ja, ja....
Er kan zoveel misgaan als je je baseert op de praktijk maar een zelfkenner zal nooit iemand raadplegen, nooit.
Een zelfkenner geeft raad.
Hiermee bewijst zich...door zelfkennis stagneer je volledig. Je leert niks meer, je wordt alleen maar eigenwijze oester, je ontwikkelt je niet meer.
De pretenties groeien als kool ook.
De Pali Boeddha waarschuwde voor het pad van zelfkennis, in die zin dat hij adviseerde je niet te richten op vragen als wie of wat ben Ik maar op...wat is lijden, wat veroorzaakt mijn lijden, wat is de beeindiging en wat is de weg (MN2. Ik vind dat ie gewoon gelijk heeft. Ik zie wat hij bedoelt.
Al die antwoorden die zelfkenners op hun Pad hebben ontdekt, daarin zitten ze naar mijn smaak muurvast.
Ook de leraren van de Boeddha zaten er eigenlijk in vast. In hun zelfkennis.
Ik geloof dat jullie mooie dingen hebben gezien en ontdekt maar jullie blazen het veel te veel op. Laat los
Ga gewoon verder met leren, ontwikkelen.
