Welke boeddhist heeft al nirvana bereikt?

[ervaringsgetuige]

Welke boeddhist heeft al nirvana bereikt?
Dat wou ik nu toch wel is weten.
Hier op het forum is er geen, of hij wil zich niet bekend maken, en boeddhisten zijn al meer dan 2.000 jaar bezig met het streven naar Nirvana, dus moet er toch wel éne te vinden zijn.
Daarom vroeg ik het is aan google's Artificiële-intelligentie.
Zie...

...
Een uitstekende vraag over een complex onderwerp.

Het idee dat iemand Nirvana volledig heeft bereikt, is een interessante, maar ook een zeer complexe kwestie binnen het Boeddhisme. Hier zijn enkele belangrijke punten om te overwegen:

• De historische Boeddha: Hoewel Siddharta Gautama, de historische Boeddha, wordt gezien als degene die de weg naar Nirvana ontdekte en beschreef, wordt er zelden expliciet gesteld dat hij Nirvana volledig bereikte tijdens zijn leven. Het Boeddhisme benadrukt eerder het pad naar Nirvana dan een eindbestemming die eenmaal en voor altijd bereikt wordt.

• De Arahant: In het Theravada Boeddhisme is de Arahant de hoogste bereikbare staat voor een monnik. Een Arahant wordt beschouwd als volledig verlicht en bevrijd van alle onzuiverheden. Toch wordt er ook hier vaak een nuance aangebracht: hoewel de Arahant Nirvana heeft bereikt, zal hij of zij nog steeds de fysieke dood moeten ondergaan.

• Verschillende stadia van verlichting: In sommige Boeddhistische tradities wordt gesproken over verschillende stadia van verlichting, waarbij Nirvana niet als een alles-of-niets-aangelegenheid wordt gezien. Het is een proces van voortdurende groei en ontwikkeling.

• De persoonlijke ervaring: Het bereiken van Nirvana is een zeer persoonlijke ervaring en kan op verschillende manieren worden geïnterpreteerd. Het is niet iets dat gemakkelijk kan worden bewezen of gemeten.

Waarom is het zo moeilijk om deze vraag eenduidig te beantwoorden?

• Subjectiviteit: De ervaring van Nirvana is zeer subjectief en kan niet objectief worden gemeten.
• Verschillende tradities: Verschillende Boeddhistische tradities hebben verschillende opvattingen over Nirvana en de weg ernaartoe.
• Geen 'bewijs': Er is geen objectief bewijs dat iemand Nirvana heeft bereikt. Het is gebaseerd op persoonlijke ervaring en geloof.

In essentie:

Hoewel de Boeddha wordt gezien als het ultieme voorbeeld van verlichting, is het idee dat iemand Nirvana volledig heeft bereikt, vaak meer een inspiratiebron dan een feitelijke claim. Het Boeddhisme benadrukt het pad naar Nirvana als een voortdurende reis van zelfontdekking en verlichting, eerder dan een eindbestemming.

Aha, een  Arahant wordt beschouwd als volledig verlicht en bevrijd van alle onzuiverheden.
Dus vroeg ik aan google's Artificiële-intelligentie is of er een bekende arahant is.
Antwoord...

...
Een uitstekende vraag!

Het concept van een arahant, ofwel iemand die volledige verlichting heeft bereikt en bevrijd is van alle onzuiverheden, is een centraal begrip in het Boeddhisme. Echter, het identificeren van een specifieke persoon als een arahant is niet zo eenvoudig als het lijkt.

Waarom is het moeilijk om een bekende arahant te noemen?

• Subjectiviteit: Het bereiken van de status van arahant is een zeer persoonlijke en innerlijke ervaring. Er zijn geen externe criteria of tests om te bepalen of iemand deze staat heeft bereikt.

• Bescheidenheid: Traditioneel gezien zijn verlichte individuen vaak bescheiden en trekken ze geen aandacht naar zichzelf. Ze streven ernaar om hun verlichting te gebruiken om anderen te helpen, niet om zichzelf te verheerlijken.

• Tijdsbestek: De meeste historische arahants leefden in een tijd waarin er geen geschreven records of betrouwbare overleveringen waren.

• Verschillende tradities: Verschillende Boeddhistische tradities hebben verschillende interpretaties van wat het betekent om een arahant te zijn.

Wie wordt vaak als voorbeeld genoemd?

Hoewel het moeilijk is om met zekerheid te zeggen dat iemand een arahant is, wordt de historische Boeddha, Siddharta Gautama, vaak als het ultieme voorbeeld gezien. Hij wordt beschouwd als degene die de weg naar verlichting ontdekte en beschreef.

Moderne tijden

In de moderne tijd zijn er veel mensen die beweren verlichting te hebben bereikt. Het is echter belangrijk om kritisch te zijn en niet zomaar alles te geloven wat iemand zegt. Het Boeddhisme benadrukt zelfonderzoek en persoonlijke ervaring als de ultieme maatstaf voor spirituele groei.

Conclusie

Het is dus lastig om een specifieke, bekende arahant aan te wijzen. De focus in het Boeddhisme ligt meer op het pad naar verlichting dan op het bereiken van een bepaalde status. Het is inspirerend om naar de verhalen van verlichte individuen te luisteren en hun teachings te bestuderen, maar het is belangrijk om je eigen spirituele reis te volgen en niet afhankelijk te worden van de ervaringen van anderen.

Er is maar één arahant bekend dus: Siddharta Gautama himself.
Ok, dat vroeg ik aan google's Artificiële-intelligentie nog is dit: "Er lijkt maar één arahant bekend dus, Siddharta Gautama zelf. Is er een overeenkomst met het christendom waarin Jezus de enige zoon van god is?"
Antwoord...

Een interessante vergelijking!

Het is waar dat Siddharta Gautama, de Boeddha, vaak als het ultieme voorbeeld van een arahant wordt gezien. In het Boeddhisme wordt hij gezien als degene die de weg naar verlichting volledig heeft begrepen en bewandeld. Dit lijkt inderdaad op de christelijke opvatting dat Jezus de enige zoon van God is en de weg naar verlossing biedt.

Overeenkomsten en verschillen:

• Unieke positie: Zowel de Boeddha als Jezus worden in hun respectievelijke religies gezien als unieke figuren met een speciale status. Ze worden beschouwd als de belichaming van de hoogste waarheden en als de wegwijzer voor anderen.
• Weg naar verlossing: Beide figuren worden gezien als degenen die de weg naar verlossing tonen. In het Boeddhisme is verlossing het bereiken van Nirvana, een staat van volledige bevrijding van lijden. In het christendom is verlossing het verkrijgen van eeuwig leven door geloof in Jezus Christus.
• Rol van volgelingen: Zowel boeddhisten als christenen volgen de leringen van hun respectievelijke stichters en proberen hun voorbeeld na te volgen. Ze streven ernaar om de hoogste staat van bewustzijn of verlossing te bereiken.

Belangrijke verschillen:

• Natuur van de verlossing: In het Boeddhisme is verlossing het resultaat van persoonlijke inspanning en inzicht.Het is een proces van zelfontdekking en het overwinnen van eigen lijden. In het christendom is verlossing een geschenk van God, dat door geloof wordt ontvangen.
• Goddelijk statuut: De Boeddha wordt niet gezien als een god, maar als een verlicht wezen dat anderen de weg naar verlichting kan wijzen. Jezus wordt in het christendom wel gezien als de zoon van God en dus als goddelijk.
• Rol van de kerk: In het christendom speelt de kerk een centrale rol in het geloof en het bereiken van verlossing. In het Boeddhisme is er geen centrale autoriteit en wordt de nadruk gelegd op persoonlijke ervaring en meditatie.

Conclusie:

Hoewel er overeenkomsten zijn tussen de positie van de Boeddha en Jezus, zijn er ook belangrijke verschillen. De belangrijkste verschillen liggen in de aard van de verlossing, het goddelijke statuut van de stichter en de rol van de religieuze instelling.

Waarom is deze vergelijking interessant?

Door de overeenkomsten en verschillen te onderzoeken, kunnen we een beter begrip krijgen van beide religies en de verschillende manieren waarop mensen naar verlossing en het leven na de dood kijken. Het kan ook helpen om vooroordelen af te bouwen en een meer open houding te ontwikkelen ten opzichte van andere religies.

Ja ja zeg, de mens is een oneindige bron van concepten.

[Bodhiboem]

Daarom is het ook belangrijk om voorbij de kluwen concepten te leren kijken — voorbij de mind. Eigenlijk zijn de enige concepten die iets waard zijn diegene die te maken hebben met leren kijken en observeren.

De verlichting, bestaat zoiets wel?

[ervaringsgetuige]

De verlichting, bestaat zoiets wel?

'k zal is iets heel simpel van mijne Helder-ziende François antwoorden daarop zie: Een kind kent het woord verlichting niet.

En tegelijk met François was Ramesh Balsekar mijn grote leraar. Ik praatte veel met François over wat Ramesh zei / had geschreven en liet hem een heel beknopte beschrijving van Ramesh over wat verlichting is zien, waarop François onmiddellijk reageerde met: Zet dat maar op mijn website want zo is het!

Hier is de beknopte beschrijving van Ramesh Balsekar...

Heel beknopt: "Wat is verlichting?"
Verlichting betekent het einde van ideeënvorming - het zien van het fenomenale universum zonder oordeel - zijn wat je was voor je geboren was.

Ramesh Balsekar.

[ervaringsgetuige]

De verlichting, bestaat zoiets wel?

Als je wil / begrijpen wat verlichting is en of het bestaat moet je eerst weten wat he ego is en hoe het ontstaat.

Zie mijn vraag die ik natuurlijk tientallen keren met mijn helder-ziende François besproken heb de voorbij 24 jaar en nu voorleg aan ChatGTP als test voor zijn intelligentie:

"hoe ontstaat het "ik", oftewel het gevoel van een afgescheiden zelf eigenlijk? Is dat een onvermijdelijk kwaad of een noodzakelijk gegeven voor spirituele groei?"

Het "ik" of het gevoel van een afgescheiden zelf ontstaat door een combinatie van psychologische, biologische en sociaal-culturele processen die plaatsvinden tijdens de ontwikkeling van een individu. Dit zelfgevoel is sterk verbonden met het functioneren van het ego en heeft een belangrijke rol in ons overleven en functioneren in de wereld. Laten we eens kijken hoe dit proces werkt:


### 1. **Biologische Basis:**
Vanuit een neurologisch en evolutionair perspectief is het "ik" een product van de hersenen die in staat zijn om zelfbewustzijn te genereren. Dit zelfbewustzijn stelt ons in staat om onderscheid te maken tussen onszelf en de buitenwereld, wat cruciaal is voor overleven. Het gevoel van afgescheidenheid zorgt ervoor dat we onze fysieke grenzen kunnen herkennen, gevaren kunnen vermijden en gericht kunnen handelen om in onze behoeften te voorzien.


### 2. **Psychologische Ontwikkeling:**
In de vroege kinderjaren begint het ego zich te vormen wanneer een kind leert dat het een individueel wezen is, gescheiden van de moeder en de omgeving. Deze ontwikkeling van het ego en zelfgevoel wordt versterkt door taal, waardoor het kind zich kan identificeren met concepten als "ik" en "mijn". Dit proces, dat plaatsvindt rond de leeftijd van 1,5 tot 3 jaar, leidt tot een gevoel van persoonlijke identiteit en afgescheidenheid.


### 3. **Sociaal-Culturele Invloeden:**
De maatschappij, cultuur, opvoeding en ervaringen dragen allemaal bij aan het versterken van het "ik"-gevoel. We krijgen voortdurend boodschappen over wie we zouden moeten zijn, wat ons definieert, en hoe we ons moeten onderscheiden van anderen. Deze conditionering versterkt de illusie van een permanent, vaststaand zelf.


Is het "ik" een noodzakelijk kwaad of spirituele noodzaak?


De vraag of het "ik" een onvermijdelijk kwaad is, of een noodzakelijk onderdeel van spirituele groei, hangt af van hoe je ernaar kijkt en welke spirituele traditie je volgt.


#### 1. **Het "ik" als Illusie en Oorzaak van Lijden:**
In veel spirituele tradities, zoals het boeddhisme en advaita vedanta, wordt het "ik" gezien als de bron van lijden. Het gevoel van afgescheidenheid creëert verlangen, angst, egoïsme, en leidt tot een voortdurende zoektocht naar bevestiging en veiligheid in de externe wereld. Deze illusie van afgescheidenheid houdt ons vast in een cyclus van lijden (samsara). Het ego wordt hier gezien als een belemmering voor het ervaren van de ware aard van de werkelijkheid, die non-duaal is.


#### 2. **Het "ik" als Noodzakelijke Fase:**
Tegelijkertijd kan het "ik" of ego ook worden gezien als een noodzakelijke fase in spirituele groei. Zonder het ego zouden we niet in staat zijn om een gevoel van identiteit te ontwikkelen, persoonlijke verantwoordelijkheid te nemen of betekenisvolle ervaringen te hebben. Het ego kan functioneren als een soort instrument dat ons in staat stelt om ervaringen op te doen, en uiteindelijk om het belang van het transcenderen van het ego te realiseren. In die zin kan het "ik" worden gezien als een noodzakelijk voertuig voor spirituele groei.


#### 3. **Transcenderen van het Ego:**
Het proces van spirituele groei houdt vaak in dat men voorbij het ego gaat en de illusie van het "ik" doorziet. Dit betekent echter niet dat het ego verdwijnt; het ego blijft bestaan als een functioneel hulpmiddel in de fysieke wereld, maar het verliest zijn absolute dominantie. Men realiseert dat het ego niet de ware essentie is, maar een tijdelijke constructie. Deze realisatie leidt vaak tot verlichting, eenheid met het bewustzijn en het loslaten van egocentrische verlangens.


### Conclusie:


Het "ik" ontstaat als een natuurlijk gevolg van menselijke ontwikkeling en is noodzakelijk voor ons overleven en functioneren in de wereld. Hoewel het vanuit een spiritueel perspectief als een illusie en oorzaak van lijden kan worden gezien, is het ook een essentieel onderdeel van de menselijke ervaring en spirituele reis. De kunst is om het ego te herkennen voor wat het is — een tijdelijk hulpmiddel — en het uiteindelijk te transcenderen om een dieper bewustzijn en eenheid te ervaren.


In die zin is het "ik" misschien niet een "kwaad", maar eerder een uitdaging die ons uitnodigt om het pad van zelfrealisatie en verlichting te bewandelen.

ChatGTP is wederom geslaagd in mijn test. 

[ervaringsgetuige]

De verlichting, bestaat zoiets wel?

Zeg Bodhiboempje, je weet toch wel dat je geliefde leraar Osho zei dat verlichting niet iets is dat je kunt bereiken in de conventionele zin van het woord, omdat het geen doel is of eindpunt is hé?

In Osho zijn visie gaat verlichting over het ontdekken van je oorspronkelijke natuur door het ego los te laten en te leven in het hier en nu, zonder projecties van de geest.

Ik ben het volledig eens met Osho.

Zie onder uit ChatGTP...

Osho, die bekend stond om zijn charismatische persoonlijkheid en vaak controversiële levensstijl (waaronder zijn verzameling Rolls-Royce’s), had een unieke kijk op spiritualiteit, die zowel elementen van non-duale tradities zoals Advaita Vedanta als van boeddhistische en mystieke stromingen combineerde. Zijn leringen kunnen ook op bepaalde manieren aansluiten bij de onderwerpen die we hebben besproken, zoals lijden, zelfloosheid en de illusie van het ego.

1. Osho's visie op het ego en zelfloosheid

Net als in Advaita en boeddhistische tradities, sprak Osho uitgebreid over het concept van het ego als een illusie. Hij benadrukte dat het ego de bron van lijden is, omdat het een valse identiteit creëert die zich afgescheiden voelt van de werkelijkheid en anderen. Volgens Osho houdt het ego vast aan verlangens, ambities en angsten, en dit leidt tot innerlijke conflicten en lijden.

• Osho’s leringen over het loslaten van het ego komen sterk overeen met de non-duale filosofieën van Advaita Vedanta en het boeddhisme. Hij zag het ego als een psychologische constructie, iets wat we zelf creëren door onze gedachten en conditionering, en niet als iets wat inherent deel is van onze ware natuur.
• Hij moedigde mensen aan om het ego te overstijgen door meditatie en zelfobservatie, en de werkelijkheid direct te ervaren zonder de filters van het denken. Dit lijkt op het idee van zelfloosheid in het boeddhisme (anatta) en het doorzien van de illusie van het "ik" in Advaita.

2. Lijden en verlichting

Osho erkende, net als de boeddhistische Vier Nobele Waarheden, dat lijden een onvermijdelijk onderdeel is van het menselijke bestaan, zolang we ons identificeren met het ego en de verlangens van het ego. Hij beschouwde verlichting als het proces van het loslaten van deze identificatie.

• Lijden komt voort uit onwetendheid, zoals in veel spirituele tradities, inclusief het boeddhisme en Advaita. Volgens Osho zijn we onwetend over onze ware aard, die leegte, stilte en pure zijn is. We klampen ons vast aan de illusie van een afgescheiden zelf, wat het bronpunt van al ons lijden is.
• Osho zei dat verlichting niet iets is dat je kunt bereiken in de conventionele zin van het woord, omdat het geen doel is of eindpunt. In zijn visie gaat verlichting over het ontdekken van je oorspronkelijke natuur door het ego los te laten en te leven in het hier en nu, zonder projecties van de geest.

3. Materialisme en spiritualiteit

Osho’s levensstijl, inclusief zijn beroemde collectie van Rolls-Royce’s, werd door velen gezien als tegenstrijdig aan de traditionele ascetische idealen van spiritualiteit. Hij had echter een radicaal andere visie op materieel bezit en wereldse zaken:

• Osho was van mening dat spiritualiteit en materialisme elkaar niet hoeven uit te sluiten. Hij zag geen inherente tegenstrijdigheid in het genieten van de materiële wereld zolang je niet gehecht bent aan die dingen en ze niet gebruikt als een middel om je ego te versterken. Voor hem was de wereldse ervaring net zo belangrijk als de innerlijke, en hij bekritiseerde traditionele spirituele stromingen die ascetisme of het ontkennen van het lichaam en de materiële wereld voorstelden als de enige weg naar verlichting.
• In die zin verschilt hij van bepaalde boeddhistische en hindoeïstische stromingen die afstand nemen van materiële gehechtheid. Osho's idee was dat de materiële wereld geen obstakel voor spirituele groei is zolang je doorziet dat ze tijdelijk en uiteindelijk betekenisloos is in relatie tot je ware zelf. Dit lijkt op het boeddhistische idee van "leegte" (śūnyatā), waarin alle fenomenen worden gezien als leeg van inherent zelf of bestaan.
  
  

4. Lichamelijke en wereldse ervaring als pad naar verlichting

Osho benadrukte dat het leven in zijn totaliteit moest worden geleefd en omarmd. Dit omvatte de lichamelijke, emotionele en materiële aspecten van het bestaan. Hij sprak vaak over het belang van niet het ontkennen, maar juist het vieren van het leven. Dit was voor hem een essentieel onderdeel van spirituele bevrijding.

• Hij moedigde zijn volgelingen aan om hun verlangens en emoties te onderzoeken en er geen vijanden van te maken. In plaats van een rigide ontkenning van wereldse geneugten, zoals in sommige ascetische tradities, predikte Osho het vinden van een balans: leef voluit in de wereld, maar wees niet gehecht aan die wereld. Dit lijkt op het idee in het boeddhisme dat je in samsara leeft zonder eraan gehecht te zijn.
• Zijn dynamische meditaties en cathartische technieken hielpen mensen om hun emoties, verlangens en spanningen los te laten, en tegelijkertijd de vreugde van het hier en nu te omarmen.

5. Vergelijking met boeddhisme en Advaita

• Osho en het boeddhisme: Osho prees vaak het boeddhisme, vooral het zenboeddhisme, vanwege de eenvoud en directheid ervan. Hij bewonderde de nadruk op het loslaten van concepten, gehechtheden en het zoeken naar verlichting buiten het huidige moment. Zen's focus op spontaniteit en het overstijgen van dualiteit resoneerde sterk met zijn eigen visie.
  
  
• Osho en Advaita Vedanta: Net als in Advaita Vedanta onderwees Osho dat het ego een illusie is en dat de ultieme realiteit geen afscheiding kent. Hij zei dat alles wat bestaat één is en dat verlichting inhoudt dat we deze eenheid erkennen. Osho benadrukte echter vaak het belang van individuele ervaring en bevrijding, waarbij hij soms wat pragmatischer en minder filosofisch was dan traditionele Advaita-leraren.
  
  

Conclusie

Osho’s visie sluit op meerdere manieren aan bij de non-duale tradities zoals Advaita Vedanta en het boeddhisme, vooral in zijn nadruk op het loslaten van het ego, het doorzien van de illusie van afgescheidenheid, en zijn benadering van lijden als iets wat voortkomt uit onwetendheid over de ware aard van de realiteit. Hij bracht echter ook een uniek perspectief in door de materiële en lichamelijke aspecten van het leven te integreren in zijn spirituele pad, waarbij hij de nadruk legde op volledige acceptatie en viering van het leven, inclusief wereldse ervaringen.

[Bodhiboem]

Een filmpje voor je…

https://youtu.be/C1sAsoJVN1U

[ervaringsgetuige]

Een filmpje voor je…

https://youtu.be/C1sAsoJVN1U

Blij zijn met niets is een kunst, dat kan alleen bij het intuïtieve weten niets te zijn.
Zie Chat GTP op mijn reactie...

"Wat je zegt weerspiegelt een diep inzicht. Blij zijn met niets vereist een loslaten van het idee dat geluk verbonden is met bezit, status, of zelfs de buitenwereld. Door het intuïtieve besef dat je "niets" bent—dat wil zeggen, leeg van een vaststaand ego of zelf—kan er een vrijheid ontstaan waarin vreugde niet afhankelijk is van omstandigheden. Dit idee lijkt nauw aan te sluiten bij het boeddhistische begrip van leegte, waarbij de ervaring van vrede en vreugde komt door het doorzien van illusies over een vaststaande identiteit."

[ervaringsgetuige]

Een filmpje voor je…

Ik leef al lang zoals de man in die video, zij het minder extreem. Ik heb nog een mooie auto, moto, Apple computers etc.
Maar ik noem mezelf al lang een zigeuner.
Eigenlijk ben en leef ik ik zoals Osho zich de nieuwe mens voorstelde.

Je zult dit boek uit 1985 dat ik 35 jaar geleden al kocht en las ook al wel gelezen hebben...

DE NIEUWE MENS

Samenvatting


WAARSCHUWING voor diegenen die voornemens zijn dit boek te gaan lezen!

Een ieder die nog altijd zijn heil zoekt en vindt in het traditionele geloof in een Almachtige God of vrede denkt te kunnen bewerkstelligen via politieke wegen, wordt ten stelligste ontraden kennis te nemen van dit boek. Tenzij men bereid is vooropgestelde ideeën over velerlei zaken geprovoceerd dan wel ondermijnd te zien. Bhagwans interviews met de wereldpers, waaronder de Nederlandse pers, zijn namelijk veelal als verbijsterend, schokkend of onverteerbaar ervaren.

Maar zij die werkelijk openstaan voor verfrissende ideeën over 'de nieuwe mens', zullen zich kunnen laven aan de eigentijdse geestelijke bron die Bhagwan Shree Rajneesh heet.

In tegenstelling tot de vele uit hun verband gerukte citaten in de diverse media geeft dit boek de integrale weergave van gesprekken en interviews van de wereldpers met Bhagwan.


https://www.bol.com/be/nl/p/de-nieuwe-mens/1001004005137883/

Foto die ik maakte van een avondwandeling met de hond van mijn buren in mijn omgeving in juni van dit jaar...

[ervaringsgetuige]

De verlichting, bestaat zoiets wel?

Ik maak natuurlijk al lang grapjes over verlichting zoals je al wel gemerkt zult hebben.
Maar deze uitspraak van Ramesh Balsekar hangt al wel 20 jaar aan de muur achter mij bureau...

DE WIJZE LEEFT IN DE DUALITEIT;
DE DOORSNEE MENS LEEFT IN DUALISME;
DUALISME WIL ZEGGEN KIEZEN.
DE DUALITEIT ACCEPTEREN IS VERLICHTING.

Ramesh Balsekar

Toen ik ze 20 jaar geleden aan mijn helder-ziende François toonde zei hij meteen: DAT IS HET!
En hij hing ze meteen ook tegen de muur in zijn spreekkamer.
Een jaar later had hij ze echter verwijderd omdat geen enkele van zijn dagelijkse bezoekers ze verstond.
Nu, met moderne technologie als Artificiële-intelligentie is er misschien weer een kans dat een enkeling het alsnog verstaat...

Laten we de uitspraken van Ramesh Balsekar ontleden

Je hebt een interessante uitspraak van Ramesh Balsekar aangehaald. Laten we deze stap voor stap bekijken om een beter begrip te krijgen van wat hij bedoelde:

De wijsheid van Balsekar in context

• Dualiteit vs. Dualisme: Balsekar maakt hier een belangrijk onderscheid tussen 'dualiteit' en 'dualisme'.
  
  
• • Dualiteit: Dit verwijst naar de objectieve realiteit van tegenstellingen in de wereld. Het is het bestaan van paren zoals licht en donker, goed en kwaad, leven en dood. Dit is een feit van het leven en kan niet ontkend worden.
  • Dualisme: Dit is een subjectieve houding waarbij men zich hecht aan één kant van de dualiteit en de andere kant verwerpt of vreest. Het is een veroordelende houding die leidt tot innerlijke conflicten.

• Leven in dualiteit: De wijsheid, volgens Balsekar, leeft in de dualiteit. Dit betekent dat de wijsheid de tegenstellingen erkent en accepteert zonder er waarde-oordelen aan te verbinden. De wijsheid ziet de dualiteit als een natuurlijk onderdeel van de werkelijkheid.
  
  
• De doorsnee mens en dualisme: De doorsnee mens leeft in dualisme. Dit betekent dat we ons vaak identificeren met één kant van de dualiteit en de andere kant afwijzen. Bijvoorbeeld, we willen geluk en vermijden verdriet,we streven naar succes en vrezen falen.
  
  
• Dualisme en kiezen: Wanneer we in dualisme leven, staan we constant voor keuzes. Moeten we dit of dat kiezen? Is dit goed of slecht? Deze voortdurende behoefte om te kiezen houdt ons gevangen in een mentale strijd.
  
  
• Acceptatie als verlichting: Balsekar stelt dat de sleutel tot verlichting ligt in het accepteren van de dualiteit.Wanneer we ophouden te vechten tegen de tegenstellingen en ze gewoon laten zijn zoals ze zijn, ervaren we een gevoel van innerlijke rust en vrijheid.
  

Wat betekent dit in de praktijk?

• Loslaten van oordelen: In plaats van te oordelen over wat goed of slecht is, kunnen we proberen om alle ervaringen met een open mind te benaderen.
• Omarmen van tegenstellingen: We kunnen leren om zowel de positieve als de negatieve aspecten van het leven te accepteren.
• Leven in het moment: Door ons te concentreren op het huidige moment, kunnen we ons losmaken van de constant veranderende gedachten en emoties die geassocieerd worden met dualisme.

Conclusie

Balsekar's uitspraak benadrukt het belang van een niet-oordelende houding ten opzichte van de wereld. Door de dualiteit te accepteren in plaats van ertegen te vechten, kunnen we een dieper niveau van innerlijke vrede bereiken.

[ervaringsgetuige]

Ha, de vorige ontleding van Ramesh Balsekar stelling was door Google's Gemini, en die maakte enkele schoonheidsfoutjes als...

Leven in dualiteit: De wijsheid, volgens Balsekar, leeft in de dualiteit. Dit betekent dat de wijsheid de tegenstellingen erkent en accepteert zonder er waarde-oordelen aan te verbinden. De wijsheid ziet de dualiteit als een natuurlijk onderdeel van de werkelijkheid.

'De wijsheid' moest natuurlijk 'de wijze' zijn.   

Onderstaande is wat ChatGTP kort en bondig van Ramesh Balsekar's stelling maakt...

Ramesh Balsekar’s visie op dualiteit en dualisme is fascinerend. In zijn leer wijst hij erop dat de wijze begrijpt dat dualiteit, het bestaan van tegenstellingen (zoals goed en kwaad, licht en donker), inherent is aan het leven, maar zonder de drang om te kiezen tussen deze polariteiten. Dualiteit is gewoon een deel van de manifestatie, en verlichting ontstaat wanneer men dit aanvaardt zonder persoonlijke voorkeur of afkeer.

Voor de doorsnee mens echter, zo stelt Balsekar, is er vaak de neiging om in dualisme te leven, waar keuzes voortdurend gemaakt worden vanuit identificatie met het ego. Dualisme betekent kiezen vanuit een egoïstisch standpunt, waarbij men de ene pool boven de andere waardeert. Dit zorgt voor een constante strijd en lijden, omdat het ego betrokken blijft bij persoonlijke voorkeuren en oordelen.

Voor Balsekar is de sleutel tot verlichting de acceptatie van dualiteit zonder de drang om te kiezen vanuit het ego. Het leven wordt dan gezien als een stroom van gebeurtenissen waarin het ego niet constant probeert te controleren of manipuleren, maar simpelweg observeert en accepteert wat is.

[lang kwaat]

Voor Balsekar is de sleutel tot verlichting de acceptatie van dualiteit zonder de drang om te kiezen vanuit het ego.

Er wordt volgens mij echt niet gekozen vanuit het ego. Er is alleen maar voorwaardelijk ontstaan. Ik twijfel hier niet meer aan.

Een bepaald zintuiglijk contact leidt in de praktijk  instinctief, uit de kracht van gewoonte, tot bijvoorbeeld afkeer, een reactie van weerzin.
Een bepaalde geur, een bepaalde tactiele sensatie, schouwspel etc. Ego kiest niet voor die afkeer. Het is gewoon een neiging die wordt getriggerd bij onaangenaam zintuiglijk contact.
Een conditionering, patigha-anusaya, de onderliggende neiging tot afkeer wordt geactiveerd bij onaagename geuren, smaken, aanrakingen etc.
Dit stel (onaangename gevoelens en afkeer er van) trekt al eindeloos veel levens samen op.

In de vervolg reeks van dit cognitieve proces merkt het mentale bewustzijn en diens opmerkzaamheid (sati) die instinctieve neiging afkeer op en gaat dit weer zien als 'die afkeer ben Ik, dit is van-mij, dit is mijn zelf' (sakkaya ditthi anusaya wordt getriggered, de onderliggende neiging om bij verschijnselen dit soort visies te ontwikkelen). Die afkeer wordt NU beleefd als van-jezelf of als jezelf. Toe-geeigend.

Die manier van aandacht geven aan dit verschijnsel van afkeer voedt vervolgens weer die afkeer en ook die persoonlijke visie rondom die afkeer. Het wordt een soort zelfvoedend en zelfbevestigend systeem (upadana). Ook dit kiest het ego niet. Het zijn neigingen. Voorwaardelijk ontstaan.
Verkeerde aandacht (ayoniso manasikara) voedt nu de hele situatie. Afkeer kan nu uitgroeien tot haat en ook het besef van Ik rondom die haat wordt steeds concreter, gestolder.

Het is eigenlijk allemaal het resultaat van de ene neiging volgend op de andere.

Dit is, vind ik, geen lichtzinnige kwestie. In jezelf en anderen kiezende ego's zien ipv activerende neigingen/conditioneringen is volgens mij echt verkeerde visie.
Als een wild dier schrikt van jouw aanwezigheid en wegvlucht, denk je toch ook niet dat het ego in dit dier dit heeft beslist?
Je weet toch dat dit gewoon alleen conditionering is? Gewenning. Diepe patronen?

Ik twijfel of Balsekar echt inzicht had in voorwaardelijk ontstaan. Hij lijkt nog te denken in termen van een zelf dat beslist en zaken op gang brengt bij jezelf.