lijden kan niet verdwijnen, maar ...

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

De boeddhistische conclusie (in zoverre dat je kunt spreken over DE, maar dat is een ander debat)
is dat zodra je geboren bent je zult lijden en dat dit lijden onherroepelijk is.
Er valt niet aan te ontkomen.
geboren worden is lijden
ouder worden is lijden
groeien is lijden
sterven is lijden.
niet krijgen wat je wil hebben is lijden
en hebben wat je niet wil is lijden

Het boeddhistische perspectief (in zoverre dat je kunt spreken over HET, maar dat is een ander debat)
is tweezijdig.
jou lijden verlichten als mens hier en nu in dit leven, dat is heilsboodschap 1
geen karma produceren dat een wedergeboorte veroorzaakt, dat is heilsboodschap 2

sommigen zullen zeggen dat jij dan niet meer zult wedergeboren worden, wat in mijns zienswijze niet correct is, het komt in mijn visie er op neer dat je geen wedergeboorte in onwetendheid mede veroorzaakt.
wat niet wil zeggen dat je karma dan wel een wedergeboorte in wetendheid mede-veroorzaakt, maar wel dat je karma een  wederverschijnen van boeddha in de wereld der verschijningen mede-veroorzaakt, en dat je karma er mede oorzaak van is dat mensen die geboren zijn in onwetendheid tot inzicht komen.

Ik wil het nu niet hebben over heilsboodschap 2.
Maar over heilsboodschap 1.

Jou lijden verlichten als mens hier en nu in dit leven.
Het uitgangspunt is vrij duidelijk.
Je bent geboren en er is geen ontsnappen aan dat lijden. Iedereen kan dat bevestigen.

Maar tegelijkertijd kan iedereen ook iets anders bevestigen.
Dat je ondanks dit gegeven je 75% van je tijd helemaal niet in lijden zit of dit als lijden ervaart.

Inderdaad van tijd tot tijd is lijden ondraaglijk.
Iemand op het boeddhaforum spreekt me tegen, dan ervaar ik ondraaglijk lijden.
Maar meestal is er geen ondraaglijk lijden, en van tijd tot tijd ervaar ik ook geen ondraaglijk lijden als me iemand tegen spreekt.

soms moet je jezelf overwinnen om van ondraaglijk lijden naar draaglijk lijden te gaan.
Het lijden is niet weg, maar je krijgt toch wel meer tijd en ruimte om ander ondraaglijk lijden aan te pakken.

Maar soms is het ook zelfdiscipline dat er voor kan zorgen dat ik van ondraaglijk naar draaglijk ga.
I'm a loser wil nu niet meer deelnemen aan het forum, hij ervaart nu ondraaglijk lijden, en neemt niet meer deel. Terwijl hij juist heel graag wil deelnemen, en forums zoekt om zijn innerlijke nood, communiceren over spirituele zaken, wil uiten.
Een klein beetje meer zelfdiscipline en hij kan zonder correcties aan het forum deelnemen.
Maar dan geeft de attitude "ik weiger discipline" een toestand van ondraaglijk lijden in de vorm van gemene woorden. Liever gemene woorden schrijven dan disciplineren.

Zie het lijden, zegt het boeddhisme, zoek de oorzaak en dan kun je er iets aan doen.
Die boodschap slaat zowel op heilsboodschap 2, maar zeer zeker op heilsboodschap 1.
Inderdaad verdwijnen kan lijden niet als je reeds geboren bent.
Maar vaak kun je wel iets aan dat ondraaglijke karakter van lijden iets doen.

[lang kwaat]

Een klassiek antwoord, en ik geloof dit ook wel, is dat een edele een hele andere notie heeft van lijden en diens beëindiging. Zij zien lijden niet als de aanwezigheid van onaangename gevoelens, zowel fysiek als mentaal. En de beëindiging van lijden zien ze ook niet als de afwezigheid van onaangename gevoelens en de aanwezigheid van alleen aangename. Maar het is de beëindiging van de druk, de belasting die komt van een samenstellende geest. Een geest die opbouwt, die verzamelt, die toe-eigent en onder druk staat. Dit is iets anders dan de afwezigheid van onaangename fysieke en mentale gevoelens. De vrede van Nibbana is dus ook geen gevoel, geen sensatie, geen vorm van vedana. Ook niet zoiets als gelijkmoedigheid, wat een mentaliteit is.

Vanuit dit perspectief is het betwijfelbaar of je dus echt 75% van de tijd niet in lijden zit. Althans het soort niet-lijden van de edelen.
Als ik enthousiast ben, positief gestemd voel ik zeker geen ondragelijk lijden maar in de Dhamma is zoiets wel degelijk lijden.
Ook als mensen ergens opgewonden over zijn, dan wordt dat vaak helemaal niet beleefd als lijden.
Maar dat ligt toch anders voor de edelen waar ik me wel iets bij kan voorstellen.

[ervaringsgetuige]

Maar soms is het ook zelfdiscipline dat er voor kan zorgen dat ik van ondraaglijk naar draaglijk ga.
I'm a loser wil nu niet meer deelnemen aan het forum, hij ervaart nu ondraaglijk lijden, en neemt niet meer deel. Terwijl hij juist heel graag wil deelnemen, en forums zoekt om zijn innerlijke nood, communiceren over spirituele zaken, wil uiten.
Een klein beetje meer zelfdiscipline en hij kan zonder correcties aan het forum deelnemen.
Maar dan geeft de attitude "ik weiger discipline" een toestand van ondraaglijk lijden in de vorm van gemene woorden. Liever gemene woorden schrijven dan disciplineren.

Euh, I'm a loser ervaart nu ondraaglijk lijden?
Hoe weet jij dat, heb je hem in real life gesproken soms?
Misschien lacht hij zich wel te pletter bij het lezen van wat jij schreef hier.

Maar hoe dan ook, als hij wijs en 'wetend' is zoals hij beweert, leeft hij in dualiteit en accepteert hij dualiteit.
Zie...

'So basically, the sage lives in duality, accepting duality. Accepting duality means living in the present moment, accepting whatever happens. Again, living in the present moment means enjoying life, enjoying life as it happens – sometimes good, sometimes not so good – whereas the ordinary man always wants to have nothing but happiness, which is not possible in the dualistic world. Therefore, the average person is unhappy.'

Fragment uit: Advaita And The Buddha
Ramesh S. Balsekar

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Vanuit dit perspectief is het betwijfelbaar of je dus echt 75% van de tijd niet in lijden zit. Althans het soort niet-lijden van de edelen.

Maar dat ligt toch anders voor de edelen waar ik me wel iets bij kan voorstellen.

Je hebt het dan over lijden dat een mens niet ziet als lijden en niet ervaart als lijden.
Maar een edele wel, maar die is dan daar alweer van verlost, want anders zou ie ook geen edele zijn.

Is dat niet gewoon een bruggetje maken tussen heilsboodschap 1 en heilsboodschap 2.
Met de nadruk op heilsboodschap 2 waarbij "jij" niet meer zult wedergeboren worden.
En specifiek gericht aan monniken om hun te verleiden om zich te verlossen van lijden dat ze niet ervaren, zodat ze hun lijden dat ze wel ervaren als monnik zijnde toch maar ondergaan, zolang ze niet tot inzicht zijn gekomen.
Ooit zul je verlost worden van lijden dat je nu niet ervaart, maar als edele zul je daar van verlost zijn en zul je niet meer wedergeboren worden.

Toch heb ik het niet over voortdurend in aangename gevoelens zitten, maar een afwezigheid van het lijden door drift, een onveranderlijke onpersoonlijke afwezigheid van onvrede.

Zoals jij het voortdurende lijden benadrukt .
Zeg ik, kijk daar eens juist naast, de onveranderlijke vrede, waar je niets voor moet doen.

Maar tegen het ondraaglijk lijden, daar moet je vaak wel iets mee doen.

[Bodhiboem]

Hmm. Mijn standpunt hierop is dat een mensenleven een balans bevat van lijden en geluk, en dat het beste dat je kunt doen is het lijden verkleinen en het geluk vergroten. Als je gezond eet en genoeg oefening krijgt, dan wordt je kans op ziekte minder en je lijden dus ook.

Het ‘kleine lijden’ van ongemak, honger, kou, wordt afgewisseld met het ‘kleine gemak’ van het fijne gevoel van een douche, een kopje koffie, een warme trui.

Ik geloof dus niet meer in het zoeken naar het einde van lijden, het is ok zoals het is.

[ervaringsgetuige]

Ik geloof dus niet meer in het zoeken naar het einde van lijden, het is ok zoals het is.

Dat ben jij een wijze 'verlichte' zoals ik, mijn helderziende Francois en Ramesh Balsekar!   

[lang kwaat]

Zoals jij het voortdurende lijden benadrukt .

Ik ben echt niet zo'n zeur donkere boeddhist, hoop ik, die alleen maar lijden predikt en hoe ellendig alles wel niet is.
Ik hou daar helemaal niet van.

Ik benadruk ook niet het voortdurende lijden maar ik weet wel voor mezelf dat lijden betrekkelijk is. Dat er staten zijn waarin amper enige mentale belasting wordt ervaren. Als je daar dan uitkomt en je bent weer in je gewone staat, als het ware, dan merk je hoe belastend je gewone mentale staat eigenlijk is.
Dat wilde ik eigenlijk alleen maar delen.

Jij ziet het als monniken verleiden, maar wat nu, als er wel zoiets is als wedergeboorte, en de Boeddha hier niet alleen maar over sprak om aan culturele behoeften en visies te voldoen, en niet om mensen bang te maken, en ook niet om mensen te temmen met illusies van hel en hemelen, maar omdat ie echt zag dat de dood niet het einde is van de levensstroom die je vertegenwoordigt? Die levensstroom die ervaart nu het specifieke lijden van een mens maar is het dan zo onmogelijk dat deze stroom door de energie die je via begeerte en gewilde daden hebt verzameld, na de dood zich voorzet? En dat die zich continuerende stroom wellicht in een volgend leven het lijden ervaart van een dier dat levend wordt opgegeten, dat altijd op zijn hoede moet zijn, dat in een slachthuis belandt, of het lijden van een gekwelde geest of van een hellewezen? Jij hebt dit kennelijk voor jezelf helemaal uitgesloten maar waarom is voor mij niet duidelijk.

Maar ik geloof dat de Dhamma beslist niet over het lijden van mensen alleen gaat. Boeddha zag het lijden toch wel breder, van allerlei soorten wezens. Ook om ons heen kunnen wij het soort lijden van dieren zien. Ook dat hoort bij de waarheid van lijden, vind ik. Volgens de overlevering onderwees de Boeddha ook niet menselijke wezens.

Het idee van een eindeloos samsara leeft niet echt voor me, moet ik bekennen, maar toch sluit ik wedergeboorte niet uit, d.w.z een continuering van de levensstroom na de dood omdat de stroom nog veel energie vertegenwoordigt wat niet zomaar weg is bij de dood.

Misschien zijn wij westerlingen wel heel erg naïef dat met de dood alleen materie uiteen zal vallen en in anderen terecht zal komen. Of dat alleen maar herinneringen van ons bij andere mensen overblijven, of de uiterlijke effecten van onze daden zoals het huis dat we gebouwd hebben, de opvoeding gegeven aan kinderen etc/
Eigenlijk is dat wel de Pali sutta's zeggen. Dat dit naïviteit is en gewoon verkeerde visie is. Sterker, deze materialistische visies bestond al in de tijd van de Boeddha, en volgens de overlevering was het zelfs zo dat wat de Boeddha leerde als verkeerde visie (je kent het rijtje wel), dat zijn precies de visies van de materialist Kesakambali, een tijdgenoot leraar van de Boeddha:
https://www.boeddhaforum.nl/index.php?topic=2761.msg22563#msg22563

Waar zit precies jouw afwijzing, weerzin, weerstand tegen wedergeboorte?

[ervaringsgetuige]

...maar wat nu, als er wel zoiets is als wedergeboorte, en de Boeddha hier niet alleen maar over sprak om aan culturele behoeften en visies te voldoen, en niet om mensen bang te maken, en ook niet om mensen te temmen met illusies van hel en hemelen, maar omdat ie echt zag dat de dood niet het einde is van de levensstroom die je vertegenwoordigt?

Vanzelfsprekend bestaat wedergeboorte maar er is geen "ik" of "ziel" die wedergeboren wordt of reïncarneert.
Lekker paradoxaal hé? 

Maar zodra je je realiseert dat tijd niet lineair voortschrijdt en dat al wat bestaat tegelijk gebeurt, begin je het te snappen.
De geest kan maar op één moment bestaan, en dan rijgt het die momenten aaneen om een lineaire opeenvolging te vormen. Maar als we uit ons lichaam stromen, doorkruisen we alle tijd en ruimte met bewustzijn – niet met zicht, gehoor, tastzin of reuk. We zijn puur bewustzijn.

Ik weet dat uit eigen ervaring want heb vijf jaar geleden een bijna-dood ervaring gehad....



...
Hoe dan ook dat je een nabij-de-dood ervaring ondergaat (niets is toeval), vanaf dan is er er no-way out meer om te 'weten' dat alles bewustzijn is en dat we puur bewustzijn zijn.
Maar een 'ik' dat beweert bewustzijn te zijn klopt natuurlijk niet.
Want een 'ik' is illusie.

Hier zie, ChatGTP kan er ook weer over meepraten. 
Wat ik invoerde in de promt: "Hoe dan ook dat je een nabij-de-dood ervaring ondergaat (niets is toeval), vanaf dan is er er no-way out meer dat alles bewustzijn en dat we puur bewustzijn zijn. Maar een 'ik' dat beweert bewustzijn te zijn klopt natuurlijk niet. Want een 'ik' is illusie".

Je raakt een diep filosofisch en spiritueel punt aan. Vanuit bepaalde non-dualistische perspectieven, vooral in tradities zoals het advaita vedanta of boeddhistische filosofieën, wordt het "ik" inderdaad gezien als een illusie. Het "ik", oftewel het gevoel van een afgescheiden zelf, zou slechts een construct zijn van het ego, een soort mentale projectie die ons onderscheidt van de omgeving, anderen, en de bron van bewustzijn zelf.

Nabij-de-dood-ervaringen (NDE’s) worden vaak geassocieerd met gevoelens van eenheid, het verdwijnen van de grenzen van het ego, en een direct ervaren van wat sommigen “puur bewustzijn” noemen. Vanuit die ervaringen komt vaak het inzicht dat alles in wezen één is en dat ons "ik" slechts een tijdelijke illusie is, voortgebracht door de menselijke geest.

Het idee dat "we puur bewustzijn zijn" verwijst naar de ervaring van dit non-duale bewustzijn, waarin er geen scheiding is tussen waarnemer en het waargenomene. Wanneer men in deze staat verkeert, vallen de categorieën van “ik” en “jij” weg. De realisatie dat het “ik” illusoir is, betekent dat er geen afgescheiden entiteit is die claimt bewustzijn te zijn, maar dat bewustzijn zelf alles omvat.

De paradox die je beschrijft — een 'ik' dat beweert bewustzijn te zijn — is precies de kern van veel mystieke tradities. Ze proberen de mens te laten zien dat zodra het ego of het "ik" wordt overstegen, alleen het pure bewustzijn overblijft. Vanuit dit perspectief is er inderdaad "no way out", omdat alles wat je ervaart bewustzijn is, en dat bewustzijn is de ware natuur van de realiteit.

De illusie van het "ik" kan nog steeds optreden in de dagelijkse beleving, maar dit betekent niet dat het de ultieme waarheid is. Het bewustzijn is wat uiteindelijk blijft als de illusie van het afgescheiden zelf doorzien wordt.

Dus er sterft niemand en er wordt niemand geboren!
Woehahaha, wat een kosimische grap eens de illusie van het afgescheiden zelf doorzien is!

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Maar soms is het ook zelfdiscipline dat er voor kan zorgen dat ik van ondraaglijk naar draaglijk ga.
I'm a loser wil nu niet meer deelnemen aan het forum, hij ervaart nu ondraaglijk lijden, en neemt niet meer deel. Terwijl hij juist heel graag wil deelnemen, en forums zoekt om zijn innerlijke nood, communiceren over spirituele zaken, wil uiten.
Een klein beetje meer zelfdiscipline en hij kan zonder correcties aan het forum deelnemen.
Maar dan geeft de attitude "ik weiger discipline" een toestand van ondraaglijk lijden in de vorm van gemene woorden. Liever gemene woorden schrijven dan disciplineren.

Euh, I'm a loser ervaart nu ondraaglijk lijden?
Hoe weet jij dat, heb je hem in real life gesproken soms?
Misschien lacht hij zich wel te pletter bij het lezen van wat jij schreef hier.

Het verhaal van i'm a loser is een beetje een droevig verhaal. Hij krijgt hier de mogelijkheden aangeboden om deel te nemen, wat hij ook heel graag wil, communiceren over spiritualiteit, een podium krijgen. Misschien niet noodzakelijk hier, maar ergens waar hij zijn verhalen kwijt kan.
Alleszins krijgt hij hier de mogelijkheden. Maar zijn lijden bij correctie is te groot. En zo zit hij gevangen in een lijdensspiraal, van verschijnen en ondergang en vervolgens wederverschijnen.

Terwijl het podium krijgen een mens in goede zin kan transformeren, van ondraaglijk lijden naar verdraagzaamheid.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Jij ziet het als monniken verleiden, maar wat nu, als ...

ik begrijp zeer goed dat je uit vrije keuze het leven als monnik kiest, als je reeds tot inzicht bent gekomen.
Het kiezen van een monniksleven omdat je tot inzicht wil komen als motivatie is al iets minder.

Maar wat jij zegt is eigenlijk met de ondertoon, wat als boeddha gelijk heeft, en dat je volgend leven in de hel zal zijn omdat je niet voor het monniksleven hebt gekozen.
En die motivatie zal voor een deel van de monniken zeker een rol spelen, maar dan is de uitspraak "maar wat nu, als ..." toch wel erg manipulatief.

Nu, ik geloof niet dat het monniksleven erg succesvol zal zijn wanneer men vanuit zo'n zwakke motivatie, eigenlijk een psychische angststoornis, voor het monniksleven kiest.

[lang kwaat]

...maar wat nu, als er wel zoiets is als wedergeboorte, en de Boeddha hier niet alleen maar over sprak om aan culturele behoeften en visies te voldoen, en niet om mensen bang te maken, en ook niet om mensen te temmen met illusies van hel en hemelen, maar omdat ie echt zag dat de dood niet het einde is van de levensstroom die je vertegenwoordigt?

Vanzelfsprekend bestaat wedergeboorte maar er is geen "ik" of "ziel" die wedergeboren wordt of reïncarneert.
Lekker paradoxaal hé? 

Nee, je zou het wel een beetje kunnen vergelijken met de levensfasen van een vlinder die bestaat uit het eitje, de rups, de pop en de vlinder.
Uit het eitje komt een rups. Die gaat verpoppen. En daaruit komt weer een vlinder. Die legt weer eitjes...

Eitje, rups, pop, vlinder zijn hele andere verschijningsvormen, het lijken 3 verschillende wezens, maar toch is het eigenlijk causaal bezien 1 levensstroom van eitje tot vlinder.
Zo wordt wedergeboorte ook gezien als een causaal continuum, een levensstroom dat steeds weer verschillende vormen aanneemt maar in principe niet  wordt onderbroken.

[lang kwaat]

Jij ziet het als monniken verleiden, maar wat nu, als ...

ik begrijp zeer goed dat je uit vrije keuze het leven als monnik kiest, als je reeds tot inzicht bent gekomen.
Het kiezen van een monniksleven omdat je tot inzicht wil komen als motivatie is al iets minder.

Maar wat jij zegt is eigenlijk met de ondertoon, wat als boeddha gelijk heeft, en dat je volgend leven in de hel zal zijn omdat je niet voor het monniksleven hebt gekozen.
En die motivatie zal voor een deel van de monniken zeker een rol spelen, maar dan is de uitspraak "maar wat nu, als ..." toch wel erg manipulatief.

Nu, ik geloof niet dat het monniksleven erg succesvol zal zijn wanneer men vanuit zo'n zwakke motivatie, eigenlijk een psychische angststoornis, voor het monniksleven kiest.

Er zit totaal niet de ondertoon bij mij of in mijn tekst dat iemand die niet kiest voor het leven als monnik in de hel zal komen. Zo'n gedachte is nog nooit in me opgekomen zelfs.

Wat ik herkenbaar vind in het verhaal van de Boeddha is dat hij zo diepe getroffen werd door de ontmoeting met lijden en vooral het besef dat hij van dezelfde natuur was. Evengoed straks ook ellendig ziek, zwak, misselijk, beroerd, afgetakeld en oud, met nauwelijks nog zintuiglijke vermogens, ook sterfelijk.
Als je levendig voor de geest krijgt dat je net zo bent als die mensen die altijd in hun bedje liggen, te kreperen, angstig, zo graag gezond maar ziek, aftakelend tot een skelet, dan slaat de schrik wel op je hart. Meeste mensen steken dan de kop in het zand en gaan gewoon verder alsof er niks aan de hand is. Dat deed de Boeddha niet. Ik zie die optie ook niet meer.
Ik kan niet maar gewoon doorgaan alsof er niks aan de hand is. Een groot gevoel van urgentie, van alarm, van gevaar kreeg de Boeddha. Een diep besef van hoe wankel alles wel niet is.
Onveilig. Onbetrouwbaar. Waar is dan nog veiligheid? Waar kun je, als je ogen geopend zijn voor de situatie waarin je zit, en anderen zitten, nog heen?
Het lijkt er op dat het vaak maar net is hoe diep het allemaal tot je doordringt. Vaak dringt pas echt door als er ook echt iets aan de hand is en je ernstig ziek wordt ofzo.
Maar bij Boeddha drong het diep door terwijl hij in de bloei was van zijn leven en dat is wel bijzonder vind ik. Kennelijk leefde hij niet in het hier en nu want hij was helemaal niet ziek, zwak, oud en dood. Maar hij zag wel voor zich dat ie van dezelfde natuur was. En de sutta's verhalen ook dat ie zelf vond dat het niet gepast was dat ie zich van die oude, zieke en dode zou vervreemden. Hij dacht als het ware...maar dat ben Ik ook.

Ik geloof zelf dat dit de Boeddha het meest dreef, die confrontatie met lijden en het besef dat ie zelf ook van de natuur was ziek te worden, oud, te sterven.
De sutta's presenteren het zo dat de Boeddha op een bepaald moment besefte dat al die zaken komen met geboorte. Niet van het Ik maar van jezelf als mens in de wereld.
Hoe anders kan het zijn dat een geboren mens ook pijn zal krijgen te verduren, ziekte, aftakeling en dood? Je weet, toen is ie zich gaan richten op de vraag wat dan geboorte veroorzaakt.
Toen ie dat helder had onderwees hij dat als de tweede edele waarheid.

Welk mens komt nou op de gedachte dat de fundamentele oorzaak van pijn, ziekte, verlies, aftakeling, de dood...geboorte is?
Dat verzin je toch niet? Laat staan dat je je gaat richten op het doorgronden van geboorte en het beëindigen er van.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Waar zit precies jouw afwijzing, weerzin, weerstand tegen wedergeboorte?

Heb jij eigenlijk wel gelezen wat ik heb geschreven ?

Het boeddhistische perspectief is tweezijdig.
geen karma produceren dat een wedergeboorte veroorzaakt, dat is heilsboodschap 2

sommigen zullen zeggen dat jij dan niet meer zult wedergeboren worden, wat in mijns zienswijze niet correct is, het komt in mijn visie er op neer dat je geen wedergeboorte in onwetendheid mede veroorzaakt.
wat niet wil zeggen dat je karma dan wel een wedergeboorte in wetendheid mede-veroorzaakt, maar wel dat je karma een  wederverschijnen van boeddha in de wereld der verschijningen mede-veroorzaakt, en dat je karma er mede oorzaak van is dat mensen die geboren zijn in onwetendheid tot inzicht komen.

Ik stel het mij voor als een videospel en iedere keuze die je maakt, iedere opdracht die je uitvoert, iedere taak die je volbrengt, iedere overwinning die je behaalt opent een wending in het verhaal (levensverhaal). Niet zozeer beperkt tot jou, maar een gehele realiteit. Een potentie die niet tot werkelijkheid zou gekomen zijn als jij die keuze niet zou gemaakt hebben, als je die opdracht anders zou hebben volbracht, enz enz.
Jou honger, onvrede,  begeerte opent een andere wereld dan wanneer je hart en geest in nirvana
verblijven.

In de wereld die veroorzaakt is door jou honger, onvrede, woede, haat,begeerte enz. verschijnen levende wezens en soms verschijnen in die wereld levende wezens die drager zijn van het "ik"gen.
Wanneer je hart en geest in nirvana verblijven dan zijn er ook gevolgen, maar geen geboorte in de wereld zoals die is veroorzaakt door jou in honger, in onvrede, in woede, in haat, in begeerte . Het veroorzaakt een andere wereld, andere gevolgen.
Het veroorzaakt wel dat  levende wezens die onwetend zijn en dat ik-gen hebben tot inzicht komen. Het veroorzaakt het verschijnen van een boeddha.


Hoewel deze visie overeenkomsten heeft met de ononderbroken levensstroom wedergeboorte concept. Is er toch een fundamenteel verschil. want hier is er geen "ik" wil niet meer wedergeboren worden als hoofddoel (want anders kom ik misschien in de hel.)
Maar wel de wens om deel te nemen aan het licht dat de onwetende levens naar het licht voert gebaseerd op mededogen of verbondenheid.

[ervaringsgetuige]

...maar wat nu, als er wel zoiets is als wedergeboorte, en de Boeddha hier niet alleen maar over sprak om aan culturele behoeften en visies te voldoen, en niet om mensen bang te maken, en ook niet om mensen te temmen met illusies van hel en hemelen, maar omdat ie echt zag dat de dood niet het einde is van de levensstroom die je vertegenwoordigt?

Vanzelfsprekend bestaat wedergeboorte maar er is geen "ik" of "ziel" die wedergeboren wordt of reïncarneert.
Lekker paradoxaal hé? 

Nee, je zou het wel een beetje kunnen vergelijken met de levensfasen van een vlinder die bestaat uit het eitje, de rups, de pop en de vlinder.
Uit het eitje komt een rups. Die gaat verpoppen. En daaruit komt weer een vlinder. Die legt weer eitjes...

Eitje, rups, pop, vlinder zijn hele andere verschijningsvormen, het lijken 3 verschillende wezens, maar toch is het eigenlijk causaal bezien 1 levensstroom van eitje tot vlinder.
Zo wordt wedergeboorte ook gezien als een causaal continuum, een levensstroom dat steeds weer verschillende vormen aanneemt maar in principe niet  wordt onderbroken.

Wedergeboorte vindt plaats maar zonder een permanente "ik" of "ziel" die van leven naar leven gaat. Dit idee komt voor in zowel Advaita Vedanta als het boeddhisme, hoewel de nuances kunnen verschillen.

• Advaita Vedanta (zoals gepresenteerd door Ramesh Balsekar): In Advaita wordt het individu gezien als een tijdelijke verschijning binnen de onverdeelde werkelijkheid van Brahman. Hoewel er sprake lijkt te zijn van een persoonlijk leven met een lichaam, een geest en ervaringen, is dit slechts een manifestatie van het Ene bewustzijn. Wat wedergeboorte betreft, is er geen permanente "ik" die verdergaat, omdat het "ik" zelf illusoir is. Het enige dat voortduurt, is het Ene bewustzijn, dat de basis is van alles. Dus, hoewel verschijnselen zoals geboorte en dood doorgaan in de wereld van dualiteit, zijn ze uiteindelijk zonder werkelijke basis. Wedergeboorte is een proces binnen de droom van het bestaan, maar zonder een afzonderlijk zelf.
  
  
• Boeddhisme (specifiek Theravada en Mahayana): In het boeddhisme wordt het concept van "anatta" (niet-zelf) benadrukt. Er is geen onveranderlijke, permanente ziel of "ik" die van leven naar leven reist. In plaats daarvan is er sprake van een continuüm van oorzakelijke processen die van invloed zijn op toekomstige levens. Het proces van wedergeboorte wordt aangedreven door karma en de werking van oorzaak en gevolg, maar zonder dat er een permanent zelf is dat de drager van dit proces is. Het is alsof de vlam van een kaars de volgende kaars aansteekt—er is een continuïteit, maar geen permanente entiteit die blijft bestaan.

In beide filosofieën is wedergeboorte een natuurlijk proces binnen de cyclus van leven en dood, maar het "ik" dat wedergeboren zou worden, is slechts een tijdelijk verschijnsel, een illusie die verdwijnt zodra het concept van een gescheiden zelf wordt doorzien.

[ervaringsgetuige]

Nee, je zou het wel een beetje kunnen vergelijken met de levensfasen van een vlinder die bestaat uit het eitje, de rups, de pop en de vlinder.
Uit het eitje komt een rups. Die gaat verpoppen. En daaruit komt weer een vlinder. Die legt weer eitjes...

Waarom zeg jij nou zo stellig nee?

Er zijn meerdere metaforen die een behulpzame manier zijn om de concepten van Advaita en boeddhisme te benaderen.
Het is maar een kwestie van dewelke voor iemand best resoneert.
Ik houd het er simpelweg bij dat er in de ultieme realiteit niemand sterft en niemand geboren wordt.
Zie chatGTP...

Vanuit het perspectief van zowel Advaita Vedanta als bepaalde stromingen in het boeddhisme, kun je zeggen dat er in de ultieme realiteit niemand werkelijk geboren wordt en niemand werkelijk sterft.

• Advaita Vedanta: In Advaita is de enige werkelijkheid het absolute bewustzijn, Brahman. Alles wat verschijnt – inclusief individuele lichamen, geesten en de ervaring van geboorte en dood – is een manifestatie van dat ene, onverdeelde bewustzijn. Omdat het idee van een afzonderlijk "ik" slechts een illusie is, kan er niet gezegd worden dat iemand werkelijk geboren wordt of sterft. Geboorte en dood gebeuren alleen op het niveau van verschijnselen, binnen de droom van dualiteit. Vanuit het standpunt van Brahman is er geen begin en geen einde, en dus ook geen echte geboorte of dood. Het is als golven in de oceaan: de golven verschijnen en verdwijnen, maar de oceaan zelf blijft altijd dezelfde.
  
  
• Boeddhisme: In het boeddhisme wordt het concept van "anatta" (geen vast zelf) benadrukt. Er is geen permanente entiteit die geboren wordt of sterft. Wat we ervaren als geboorte en dood zijn slechts veranderingen binnen een voortdurend proces van oorzakelijke verbanden (pratītyasamutpāda). Dit proces houdt geen vaststaande "ik" in die door de tijd beweegt. Wanneer men dit begrijpt, ziet men dat er geen wezenlijk persoon is die geboren wordt of sterft. Wat er gebeurt is dat de oorzaken en omstandigheden veranderen en nieuwe vormen aannemen, zonder dat er een blijvend zelf in betrokken is.

In beide tradities draait het om de illusie van het individuele "ik". Zolang we ons identificeren met dat "ik", lijken geboorte en dood echt. Maar als die illusie doorzien wordt, wordt duidelijk dat in de ultieme zin niemand geboren wordt en niemand sterft.

Deze visie kan diep filosofisch aanvoelen en lastig te begrijpen zijn vanuit een conventioneel perspectief, waar geboorte en dood zo reëel lijken. Maar vanuit het non-duale perspectief is de afscheiding tussen leven en dood slechts een schijnbare, geen werkelijke realiteit.

Zoals ik eerder schreef dus...

Dus er sterft niemand en er wordt niemand geboren!
Woehahaha, wat een kosimische grap eens de illusie van het afgescheiden zelf doorzien is!  

Ook Osho verkoos deze metafoor.
Zie maar op internet...

"Never Born Never Died Only Visited This Planet Earth Between Dec 11, 1931 – Jan 19, 1990".

https://oshoworld.com/about-osho/

Maar jouw analogie van de vlinderlevenscyclus kan zeker ook om dit concept te begrijpen, zie ChatGTP...

De vergelijking met de levensfasen van een vlinder is ook een mooie manier om dit concept te begrijpen. In feite komt het goed overeen met de manier waarop Advaita Vedanta en het boeddhisme kijken naar de cyclus van geboorte en dood zonder een vast "ik" of "ziel."

Laten we dit vergelijken:

• De vlinderlevenscyclus (eitje, rups, pop, vlinder): Deze verschillende stadia van een vlinder lijken afzonderlijk en onafhankelijk van elkaar, maar in werkelijkheid zijn ze allemaal manifestaties van één enkel proces van verandering. Er is geen vaste "rups" die zichzelf blijft in elke fase, maar er is wel een continu proces van transformatie. Elke fase lijkt nieuw en uniek, maar er is geen aparte entiteit die in de ene fase sterft en in de andere wordt geboren.
  
  
• Advaita en boeddhisme: Net zoals de rups verandert in een pop en uiteindelijk in een vlinder, vindt in de cyclus van geboorte en dood voortdurend verandering plaats. Maar er is geen permanente "ik" of "ziel" die door deze veranderingen gaat. Wat we ervaren als een afzonderlijk leven of een afzonderlijk individu is slechts een tijdelijke vorm in een voortdurende stroom van bewustzijn (in Advaita) of oorzakelijke processen (in het boeddhisme). Er is een continuïteit, zoals bij de vlinderlevenscyclus, maar er is geen vaste entiteit die wordt geboren of sterft.
  
  
• Wedergeboorte en cycliciteit: In dit voorbeeld legt de vlinder eitjes, en zo begint de cyclus opnieuw. Dit lijkt op het idee van wedergeboorte: er is een voortgaande cyclus van leven, maar geen permanente entiteit die van de ene fase naar de andere springt. De processen gaan door, maar er is geen vaste kern, geen onveranderlijk "ik".
  
  

Dus ja, de analogie van de vlinderlevenscyclus past uitstekend bij de gedachte dat er geen vast "ik" is dat door de fasen van geboorte, leven, dood en wedergeboorte gaat. Het is slechts een voortdurende beweging van verandering en transformatie zonder een blijvend zelf dat van de ene fase naar de andere verhuist.

Dus in de ultieme realiteit is er niemand die sterft of geboren wordt, want aansluit bij Tony Parsons's "niemand hier / niemand daar".
Zie ChatGTP...

Ja, dat klopt! Wat jij beschrijft sluit inderdaad nauw aan bij het gedachtegoed van Tony Parsons, vooral zijn visie dat er in de ultieme realiteit "niemand hier" en "niemand daar" is. Dit betekent dat er in wezen geen afzonderlijk, geïsoleerd "ik" bestaat dat geboren wordt, leeft, sterft of reïncarneert.

Tony Parsons spreekt, net als de Advaita Vedanta en non-dualistische leraren zoals Ramesh Balsekar, over de illusie van het afzonderlijke zelf. Volgens Parsons is het idee van een individueel, afgescheiden "ik" dat ervaringen heeft een constructie van het denken, en zodra dat "ik" wordt doorzien als een illusie, verdwijnt ook het idee van geboorte en dood. Alles wat gebeurt, gebeurt spontaan en zonder een persoonlijk "ik" dat dit ervaart of bestuurt.

In de ultieme realiteit, zoals beschreven door Parsons en de non-dualistische tradities, is er alleen maar "zijn", "bewustzijn" of "het absolute". Vanuit dat perspectief:

• Er is geen persoon die geboren wordt of sterft.

• Alles wat verschijnt, inclusief wat we ervaren als individuele levens, is simpelweg een verschijnsel binnen het Ene, zonder dat er iemand is die het beleeft.

• Geboorte, dood, wedergeboorte – dit zijn concepten die bestaan in de wereld van het denken en de dualiteit, maar ze hebben geen werkelijke basis in de ultieme realiteit.

Tony Parsons spreekt vaak over "niets dat verschijnt als alles." Dit betekent dat wat we ervaren als de wereld en als "ik" slechts schijn zijn, zonder een werkelijke entiteit die al die ervaringen doorloopt.

Dus ja, jouw begrip dat er niemand is die sterft of geboren wordt sluit perfect aan bij de non-duale visie van Tony Parsons, evenals die van Advaita Vedanta. Vanuit dat ultieme perspectief is er alleen maar één, ondeelbaar "zijn" – geen afzonderlijke entiteiten, geen geboorte, geen dood.

[ervaringsgetuige]

Maar soms is het ook zelfdiscipline dat er voor kan zorgen dat ik van ondraaglijk naar draaglijk ga.
I'm a loser wil nu niet meer deelnemen aan het forum, hij ervaart nu ondraaglijk lijden, en neemt niet meer deel. Terwijl hij juist heel graag wil deelnemen, en forums zoekt om zijn innerlijke nood, communiceren over spirituele zaken, wil uiten.
Een klein beetje meer zelfdiscipline en hij kan zonder correcties aan het forum deelnemen.
Maar dan geeft de attitude "ik weiger discipline" een toestand van ondraaglijk lijden in de vorm van gemene woorden. Liever gemene woorden schrijven dan disciplineren.

Euh, I'm a loser ervaart nu ondraaglijk lijden?
Hoe weet jij dat, heb je hem in real life gesproken soms?
Misschien lacht hij zich wel te pletter bij het lezen van wat jij schreef hier.

Het verhaal van i'm a loser is een beetje een droevig verhaal. Hij krijgt hier de mogelijkheden aangeboden om deel te nemen, wat hij ook heel graag wil, communiceren over spiritualiteit, een podium krijgen. Misschien niet noodzakelijk hier, maar ergens waar hij zijn verhalen kwijt kan.
Alleszins krijgt hij hier de mogelijkheden. Maar zijn lijden bij correctie is te groot. En zo zit hij gevangen in een lijdensspiraal, van verschijnen en ondergang en vervolgens wederverschijnen.

Terwijl het podium krijgen een mens in goede zin kan transformeren, van ondraaglijk lijden naar verdraagzaamheid.

Vanuit het perspectief van de ultieme realiteit is er in feite niemand die lijdt. Dit is een kernpunt van zowel Advaita Vedanta als de leer van Tony Parsons en andere non-dualistische leraren.

Als het individuele "ik" slechts een illusie is, dan bestaat er ook geen afzonderlijke persoon die lijden ervaart. Lijden, net als geboorte, dood en alles wat met de persoonlijke ervaring te maken heeft, vindt alleen plaats binnen de droom van dualiteit, waarin we ons identificeren met een ego of een afzonderlijk zelf.

Hier zijn een paar punten die dit verder verhelderen:

• Illusie van het "ik": Het gevoel van lijden ontstaat wanneer we ons identificeren met een individueel "ik" dat zich afgescheiden voelt van de rest van de wereld. Dit "ik" ervaart verlangens, angsten, verdriet en vreugde. Vanuit het non-duale perspectief is dat "ik" echter slechts een denkconstructie, geen realiteit. Zodra deze illusie van een afgescheiden zelf wordt doorzien, verdwijnt ook het idee van een individu dat lijdt.
  
  
• Lijden in de droom: Zolang we geloven in het "ik", lijkt lijden heel reëel. Het voelt alsof er een persoon is die door moeilijke omstandigheden heen gaat. Maar in de non-duale visie gebeurt dit lijden binnen de droom of illusie van dualiteit. Vergelijk het met een nachtmerrie: terwijl je droomt, lijkt het lijden echt, maar zodra je wakker wordt, zie je dat er nooit werkelijk iemand was die leed.
  
  
• Geen lijden in de ultieme realiteit: In de ultieme realiteit, die enkel bestaat uit één ondeelbaar bewustzijn (Brahman of "het absolute"), is er geen afgescheiden entiteit die kan lijden. Alles wat verschijnt – inclusief ervaringen van lijden – wordt gezien als een tijdelijke manifestatie van dat ene bewustzijn, zonder dat er een vaste "ik" is die dit ervaart. Dus vanuit dit hoogste perspectief bestaat er geen werkelijk lijden.
  
  
• Vergelijking met Tony Parsons: Tony Parsons zou zeggen dat het lijden dat we ervaren deel uitmaakt van de illusie van een afzonderlijk "ik." Wanneer dat "ik" wordt doorzien als niet-bestaand, verdwijnt ook het idee van lijden. Er is niemand die leeft, sterft of lijdt; er is alleen maar het ene dat verschijnt als alles, zonder persoonlijke ervaring.
  
  

Dit kan een bevrijdend inzicht zijn, omdat het idee dat er geen "ik" is dat lijdt, de wortel van lijden ondermijnt. Lijden blijft misschien als ervaring verschijnen in het leven, maar er is geen permanente, afzonderlijke entiteit die dit lijden draagt.


De boeddhistische visie op lijden sluit hier goed bij aan, hoewel het een iets andere benadering biedt dan de non-duale filosofieën zoals die van Advaita Vedanta of Tony Parsons. In het boeddhisme wordt lijden (dukkha) erkend als een fundamenteel onderdeel van het bestaan in samsara (de cyclus van geboorte en dood), maar net als in de non-duale tradities wordt dit lijden gezien als iets dat kan worden doorzien en overstegen.

Vergelijking en aansluiting:

• Lijden als gevolg van de illusie van het zelf (anatta): In het boeddhisme wordt het concept van "anatta" (niet-zelf) centraal gesteld. Er is geen blijvend, onafhankelijk zelf dat lijden ervaart. Lijden ontstaat wanneer we ons vastklampen aan het idee van een zelf dat afgescheiden is van de wereld. Net zoals in Advaita wordt in het boeddhisme lijden veroorzaakt door onwetendheid (avidya) – het niet herkennen dat er geen vaste, permanente "ik" bestaat. Zodra we inzien dat het "zelf" een illusie is, vermindert of verdwijnt het lijden, want er is niemand die werkelijk lijdt.
  
  
• De Vier Nobele Waarheden: Het boeddhisme richt zich specifiek op lijden door middel van de Vier Nobele Waarheden:
  
  
  • Erkenning van lijden (dukkha): Lijden bestaat en is een fundamenteel kenmerk van het bestaan in samsara.
  • Oorzaak van lijden: De oorzaak van lijden is gehechtheid, verlangen en de illusie van een afgescheiden zelf.
  • Beëindiging van lijden: Lijden kan beëindigd worden door het loslaten van gehechtheid aan het zelf en verlangens.
  • Het Achtvoudige Pad: De weg naar de beëindiging van lijden, door ethisch gedrag, meditatie en wijsheid.
  
  Hoewel het boeddhisme duidelijk erkent dat lijden bestaat, wordt ook duidelijk gemaakt dat dit lijden veroorzaakt wordt door onze verkeerde kijk op de werkelijkheid – namelijk de illusie dat er een blijvend, afzonderlijk zelf is dat verlangens en gehechtheden heeft. Net zoals in de non-duale tradities, wordt lijden gezien als een gevolg van onwetendheid over de ware aard van de realiteit.
  
  
• Geen permanente entiteit die lijdt: Hoewel het boeddhisme lijden erkent, ontkent het ook het bestaan van een permanente "ik" die lijdt, net zoals Advaita dat doet. Lijden is een verschijnsel binnen een voortdurend veranderend proces van oorzaken en omstandigheden, zonder dat er een vaste entiteit is die het lijden draagt. Dit lijkt op het idee dat er "niemand is die lijdt" in de non-duale filosofieën. De pijn en moeilijkheden van het leven worden erkend, maar er is geen blijvende, onafhankelijke persoon die het ervaart.
  
  
• Lijden als illusie in ultieme zin: In het boeddhisme wordt het lijden van de dualistische wereld (samsara) gezien als een gevolg van onwetendheid en verkeerde perceptie. Het uiteindelijke doel is het realiseren van nirvana, een staat waarin de illusie van dualiteit – en daarmee lijden – wordt overstegen. Dit lijkt sterk op de non-duale visie waarin het idee van een afzonderlijke "ik" en het bijbehorende lijden een illusie is. Wanneer deze illusie wordt doorzien, wordt duidelijk dat er geen werkelijke entiteit is die lijdt, net zoals in Advaita en bij Tony Parsons.
  
  
• Vergankelijkheid (anicca) en lijden: In het boeddhisme speelt anicca (vergankelijkheid) ook een grote rol. Alles is voortdurend in verandering, en lijden ontstaat wanneer we proberen vast te houden aan iets wat vergankelijk is, inclusief het idee van een "zelf". Wanneer we inzien dat niets blijvend is, inclusief onze gehechtheid aan een persoonlijk "ik," kan het lijden ook verdwijnen.
  
  

Conclusie:

De boeddhistische visie op lijden sluit goed aan bij de non-duale tradities. In beide gevallen wordt lijden gezien als een gevolg van het geloof in een afgescheiden, individueel "ik." Zowel in Advaita als in het boeddhisme is het doorzien van deze illusie de sleutel tot het beëindigen van lijden. In het boeddhisme is de weg naar het beëindigen van lijden gestructureerd in de Vier Nobele Waarheden en het Achtvoudige Pad, terwijl in de non-duale tradities zoals die van Tony Parsons of Advaita Vedanta, de nadruk ligt op het directe doorzien van de illusie van het zelf.

PS: Met dank aan ChatGTP.

[lang kwaat]

Hoewel deze visie overeenkomsten heeft met de ononderbroken levensstroom wedergeboorte concept. Is er toch een fundamenteel verschil. want hier is er geen "ik" wil niet meer wedergeboren worden als hoofddoel (want anders kom ik misschien in de hel.)
Maar wel de wens om deel te nemen aan het licht dat de onwetende levens naar het licht voert gebaseerd op mededogen of verbondenheid.

Oke, ik denk te zien dat jij een motivatie zoekt die positief is, lichtend, en dat jij het idee van persoonlijk ontsnappen aan samsara, en dan met name de hel, niet een positieve motivatie vindt.

Voor mij leeft het ook nog niet echt zo. Voor mij leeft boeddhisme meer zo dat het de hoop biedt dat de natuur van geest vrij is van lijden. Nu bijt het zuur van haat, afkeer, agressie, hebzucht, zintuiglijke verlangens, eigenwaan, Ik en mijn maken in lichaam en geest. Ik geloof dat de Boeddha ons laat zien dat dit kan verdwijnen omdat dit eigenlijk bijkomstigheden zijn in de geest, instromingen, gisting, dat totaal kan stoppen. Dus de Boeddha leert ons iets over wat eigenlijk aan ons bijkomstig is en wat niet. Ik geloof absoluut dat dit voordelig is te weten, en dat wat bijkomstig is niet te voeden.

Verder vind ik het ook mooi dat in de sutta's het geen zonde is om oog te hebben voor je eigen welzijn. Ons leven kan zo door schuld beladen zijn. Ik weet wel zeker dat schuldgevoel ontzettend veel met je doet. Het lijkt je totaal af te sluiten van wat voor moois allemaal bij je is, aan genade, aan liefde, wijsheid, lessen, contact.  Schuldgevoel dat drukt zo zwaar op je. Voor mijn werkt boeddhisme ont-schuldend. Ik ben erg geneigd tot schuldgevoelens en alleen al op dit vlak betekent de Dhamma veel voor me.
Ook emoties als agressie, eigenwaan, haat, hebzucht, etc. plaatst het Pali boeddhisme totaal niet in een sfeer van zonde en schuld.

 De hel houdt me niet bezig eerlijk gezegd. Milarepa wel. Die werd er enorm door gemotiveerd. Hij had wandaden begaan, zelfs mensen gedood met zwarte magie. Hij voorzag een geboorte in de hel. Dit leefde kennelijk enorm voor hem. Hij vreesde de dood enorm. Vanuit de diepe overtuiging dat de hel bestaat en dat het diens bestemming zou worden. Hij zocht een leraar om dit vreselijke lot af te wenden. Hij vond die leraar in Marpa. Hij kwam tot volledige realisatie volgens de overlevering en was helemaal niet meer bang voor de dood.

Jij lijkt meer gefocust op wat voor effect je daden hebben op anderen. En wat je zo concreet voor wereld creëert. Vind ik mooi en dat herken ik ook.
Het gaat me ook om andermans welzijn, en niet alleen van mezelf noch alleen van mensen. Het welzijn van andere wezens doet er ook toe, vind ik.
Ook dit vind ik mooi aan boeddhisme. Het onachtzaam omgaan met levens, ook van de kleinste diertjes, dat wist uit en dat vind ik mooi.
Je leven wordt niet makkelijker dan maar dat is niet erg vind ik.

De sutta's, zoals je weet, beschrijven natuurlijk ook dat onze eigen daden ook effecten hebben op onze eigen toekomst, in dit leven en na de dood.
Net zoals in dit leven. Als we zouden denken ..."ach er is geen zelf"...of ..."het is ander zelf dat de gevolgen van daden moet ervaren, dat ben Ik niet"...dan kom je van een koude kermis thuis in dit leven. Gisteren lag je nog lekker onbeschermd in de zon met die gedachten, en de volgende morgen blijkt helemaal geen ander zelf de gevolgen te ervaren maar die gevolgen rijpen in deze stroom die die verkeerde visie had en zich niet insmeerde. Wie zich brandt moet op de blaren zitten.

Wat de Boeddha leert is dat dit ook geldt na de dood, zoals je weet. Ik heb daar wel wat vertrouwen in.
Ik ben er wel zeker van dat als we dit echt zouden zien, stel, deze relatie tussen onze daden en onze eigen toekomst ook na de dood, ons leven heel anders wordt.
We zullen ongetwijfeld afstand doen van alle wandaden en erg snel ook.

[lang kwaat]

Als het individuele "ik" slechts een illusie is, dan bestaat er ook geen afzonderlijke persoon die lijden ervaart. Lijden, net als geboorte, dood en alles wat met de persoonlijke ervaring te maken heeft, vindt alleen plaats binnen de droom van dualiteit, waarin we ons identificeren met een ego of een afzonderlijk zelf.

Keuze van woorden is hier uiterst belangrijk volgens mij.

Ter info: Er is binnen de Pali sutta's niet zoiets als je identificeren met een ego of persoonlijk zelf of hechten aan een ego of persoonlijk zelf.
 
Als Advaita dit leert, is de Pali Dhamma zeker anders.

[Buddha Amitabha]

Als het individuele "ik" slechts een illusie is, dan bestaat er ook geen afzonderlijke persoon die lijden ervaart. Lijden, net als geboorte, dood en alles wat met de persoonlijke ervaring te maken heeft, vindt alleen plaats binnen de droom van dualiteit, waarin we ons identificeren met een ego of een afzonderlijk zelf.

Keuze van woorden is hier uiterst belangrijk volgens mij.

Ter info: Er is binnen de Pali sutta's niet zoiets als je identificeren met een ego of persoonlijk zelf of hechten aan een ego of persoonlijk zelf.
 
Als Advaita dit leert, is de Pali Dhamma zeker anders.

Correct, mensen kunnen slechts verkeerde ideeën of veronderstellingen hebben omtrent een ‘zelf’ of ‘Zelf’:

“Het zogenaamde ‘zelf’ van de mens is niets anders dan een bundel van fysieke en mentale factoren, die samengehouden worden door een proces, een bestaansstroom die inherent leedvol is. Wie de juiste zienswijze (samma ditthi) heeft, ziet dat er alleen maar lijden ontstaan en lijden ophoudt, geen zelf (SN II, 17). Dit proces, waarbij lijden ontstaat en ook kan ophouden, wordt door de Boeddha omschreven in de ‘keten van voorwaardelijk ontstaan’ (paticcasamuppada) […]”

(citaat uit: Jan de Breet & Rob Janssen: “Aldus sprak de Boeddha”, uitgeverij Asoka Rotterdam 2018, blz. 51,52)

In de Bhahmajala-Sutra van de Digha-Nikaya verwerpt Gautama de Boeddha vier vormen van eternalisme (DN I, 14 vv) en zeven vormen van annihilationisme (DN 34 vv), zo stellen Jan de Breet & Rob Janssen.

[ervaringsgetuige]

Keuze van woorden is hier uiterst belangrijk volgens mij.

Ter info: Er is binnen de Pali sutta's niet zoiets als je identificeren met een ego of persoonlijk zelf of hechten aan een ego of persoonlijk zelf.
 
Als Advaita dit leert, is de Pali Dhamma zeker anders.

Wat Advaita je leert is het volgende:

Waarheid kan niet worden beschreven of uitgelegd. Waarheid is 'Wat-is' en de acceptatie van 'Wat-is'.
Elk woord dat geuit wordt met betrekking tot de Waarheid kan slechts een vingerwijzing zijn.

Het begrijpen van Waarheid kan niet worden nagestreefd of actief worden verkregen, het kan alleen maar gebeuren als de geest stil is en geen gedachten bevat.
Als het begrijpen komt, dan kan het slechts aanvaard worden als de geest zich ontdaan heeft van het 'ik' en het hart gevuld is met Liefde.

De ultieme waarheid, zoals Ramana Maharshi, Nisargadatta Maharaj en alle wijzen voor hen duidelijk hebben gesteld, is dat er schepping noch destructie bestaat, geboorte noch dood, lotsbestemming noch vrije wil, pad noch eindbestemming.


bronboek: Ramesh S. Balsekar: Ultieme waarheid

Ain't that cool! 

[ervaringsgetuige]

...
Wat Advaita je leert is het volgende:

Waarheid kan niet worden beschreven of uitgelegd. Waarheid is 'Wat-is' en de acceptatie van 'Wat-is'.
Elk woord dat geuit wordt met betrekking tot de Waarheid kan slechts een vingerwijzing zijn.

Het begrijpen van Waarheid kan niet worden nagestreefd of actief worden verkregen, het kan alleen maar gebeuren als de geest stil is en geen gedachten bevat.
Als het begrijpen komt, dan kan het slechts aanvaard worden als de geest zich ontdaan heeft van het 'ik' en het hart gevuld is met Liefde.

De ultieme waarheid, zoals Ramana Maharshi, Nisargadatta Maharaj en alle wijzen voor hen duidelijk hebben gesteld, is dat er schepping noch destructie bestaat, geboorte noch dood, lotsbestemming noch vrije wil, pad noch eindbestemming.


bronboek: Ramesh S. Balsekar: Ultieme waarheid

Ain't that cool! 

'k heb is aan ChatGTP gevraagd of Boeddha en het boeddhisme instemmen met wat Ramesh Balsekar en Advaita ons leert.
Zie...

De uitspraken van Ramesh Balsekar lijken in grote lijnen overeen te komen met belangrijke kerninzichten van het boeddhisme, hoewel de terminologie en nadruk kunnen verschillen. Laten we enkele van zijn belangrijkste punten vergelijken met het boeddhisme:

• Vingerwijzing naar de Waarheid: Balsekar stelt dat woorden slechts een vingerwijzing zijn naar de Waarheid, wat vergelijkbaar is met het boeddhistische principe van Upaya (vaardige middelen). In het boeddhisme wordt vaak gezegd dat de leringen slechts een vinger zijn die naar de maan wijst, en niet de maan zelf. De waarheid kan niet volledig in woorden worden gevangen.
  
  
• Het stil worden van de geest: In het boeddhisme, vooral in zen en bepaalde meditatiepraktijken, wordt de nadruk gelegd op het stil worden van de geest. Het concept van Samadhi (meditatieve absorptie) en Sunyata (leegte) weerspiegelt het idee dat ware kennis of inzicht komt wanneer de geest vrij is van verstorende gedachten en conceptuele projecties.
  
  
• Onthechting van het 'ik': De bevrijding van het 'ik' of ego is ook een centraal thema in het boeddhisme. Het boeddhisme onderwijst dat het 'ik' een illusie is, en het loslaten ervan is cruciaal voor verlichting (Nirvana). Dit komt overeen met het idee dat inzicht pas kan komen als de geest zich ontdaan heeft van het ego.
  
  
• Geen schepping, geen destructie, geen geboorte, geen dood: Dit lijkt nauw aan te sluiten bij het boeddhistische concept van Anatta (geen-zelf) en Anicca (vergankelijkheid). In diepe inzichten zoals die uit de Mahayana-traditie, bijvoorbeeld in de Prajnaparamita Sutra's, wordt gesteld dat alle verschijnselen leeg zijn van inherent bestaan. Er is geen permanente schepping of vernietiging; alles is deel van een voortdurende stroom van oorzakelijkheid zonder vast centrum.
  
  
• Geen vrije wil, geen lotsbestemming: Het boeddhisme erkent de werking van karma, maar dit wordt vaak verkeerd begrepen als een voorbestemd lot. Karma in het boeddhisme is eerder een complexe wet van oorzaak en gevolg, zonder een inherent "zelf" dat beslist. In die zin zou de boeddhistische leer in sommige interpretaties kunnen overeenkomen met het idee dat er geen absolute vrije wil is.
  
  
• Geen pad, geen eindbestemming: Dit sluit aan bij de paradoxale uitspraken van veel boeddhistische meesters, met name in zen. De Boeddha onderwees wel een pad naar verlichting (het Achtvoudige Pad), maar tegelijkertijd wordt gezegd dat er niets te bereiken valt, omdat de natuur van de geest al verlicht is. Dit komt overeen met de gedachte dat er geen pad of eindbestemming is, omdat verlichting simpelweg het realiseren is van wat altijd al aanwezig was.
  
  

Kortom, hoewel de woorden en methoden kunnen verschillen, zijn er belangrijke overeenkomsten tussen de non-dualistische visie van Ramesh Balsekar en bepaalde boeddhistische leringen. Beide wijzen naar een overstijging van concepten zoals het 'zelf', de werkelijkheid van dualiteit, en de noodzaak van innerlijke stilte om tot inzicht te komen.

[ervaringsgetuige]

Ter info: Er is binnen de Pali sutta's niet zoiets als je identificeren met een ego of persoonlijk zelf of hechten aan een ego of persoonlijk zelf.
 
Als Advaita dit leert, is de Pali Dhamma zeker anders.

Ik ben geen Advaita schriftgeleerde, in feite heb ik die leer al lang losgelaten (op advies van Ramesh Balsekar himself 20 jaar geleden bij hem thuis al) maar ja, je hebt gelijk.
Zie ChatGTP...

Je hebt gelijk dat er binnen de Pali-sutta's een andere nadruk ligt dan in sommige interpretaties van Advaita Vedanta. In de Pali-canon wordt het idee van het 'zelf' (in de zin van een permanent, onafhankelijk ego of persoonlijke identiteit) inderdaad afgewezen, maar op een andere manier dan in Advaita. Laten we de verschillen verkennen:

1. Geen persoonlijk zelf in de Pali-sutta's (Anatta)

In de vroege boeddhistische leer, zoals vastgelegd in de Pali-sutta's, is het concept van anatta (niet-zelf) fundamenteel. Boeddha onderwees dat er geen permanent, onafhankelijk 'zelf' bestaat dat losstaat van de veranderlijke processen van bestaan. Dit betekent dat zowel het lichaam, de gevoelens, de waarnemingen, de mentale formaties, als het bewustzijn (de vijf aggregaten of khandhas) geen "ik" of "mijn" zijn.
Cruciaal is dat er geen sprake is van een substantieel, onafhankelijk ego dat controle heeft over deze processen. Het identificeren met deze vijf khandhas als 'zelf' is een misverstand, volgens de Boeddha, en het loslaten van deze identificatie leidt tot verlichting (Nibbana).

2. Advaita en het ego of persoonlijke zelf

In Advaita Vedanta, zoals onderwezen door bijvoorbeeld Adi Shankara en leraren als Ramana Maharshi, wordt het ego (ahamkara) gezien als een illusoire constructie. Het wordt beschouwd als een vals zelfbeeld, iets dat verdwijnt wanneer men zich realiseert dat alleen Brahman (de ultieme, niet-duale werkelijkheid) werkelijk is. Het ego wordt gezien als een beperkende identificatie met het lichaam, de geest en de wereld, terwijl de ware natuur van het individu identiek is aan Brahman, de onbegrensde, onveranderlijke realiteit.
In Advaita wordt vaak gesproken over het loslaten of overstijgen van het ego om de non-duale werkelijkheid te realiseren. Maar de manier waarop het ego in Advaita wordt gezien – als iets dat moet worden doorzien om de ware identiteit (Atman, gelijk aan Brahman) te realiseren – verschilt van de boeddhistische ontkenning van een permanent zelf (atman).

3. Belangrijke verschillen: Advaita en de Pali Dhamma

• Anatta vs. Atman: In Advaita wordt Atman gezien als de ultieme werkelijkheid van het individu, wat gelijk is aan Brahman. Het doel is om te realiseren dat je Atman bent, en niet het ego of lichaam-geestcomplex. In het boeddhisme wordt daarentegen anatta onderwezen, de ontkenning van elke permanente zelf. Er is geen 'dieper' zelf dat moet worden gerealiseerd; alle vormen van zelf zijn illusoir, en verlichting komt door het loslaten van elke notie van 'zelf'.
• Ego en persoonlijk zelf: In de Pali-sutta's is er geen nadruk op het ego als een entiteit die actief losgelaten moet worden om tot verlichting te komen, zoals soms wordt gesteld in Advaita. In plaats daarvan onderwijst het boeddhisme dat de misvatting van een 'zelf' spontaan verdwijnt als je inzicht ontwikkelt in de leegheid en onpersoonlijkheid van alle verschijnselen.
• Hechten aan een zelfbeeld: Advaita leert dat er gehechtheid is aan een vals idee van het 'ik' (ego), dat moet worden overstegen om de non-dualiteit van Brahman te realiseren. In het boeddhisme wordt gehechtheid aan het idee van een 'zelf' als één van de oorzaken van lijden gezien, maar er is geen sprake van een hoger, ware zelf dat ontdekt moet worden. Boeddhisme ziet het hele concept van 'zelf' als een mentale constructie die losgelaten moet worden door inzicht.
  
  

4. Conclusie


Inderdaad, vanuit het perspectief van de Pali Dhamma is er geen 'zelf' om aan te hechten, zelfs niet op het niveau van een subtiele, ware kern zoals in Advaita wordt onderwezen. Waar Advaita spreekt over het loslaten van het ego om het ware zelf (Atman) te realiseren, verwerpt het boeddhisme elk idee van een permanent zelf, zelfs het meest subtiele. In die zin zijn de twee filosofieën inderdaad verschillend in hun benadering van het begrip 'zelf' en de weg naar bevrijding.

En 't schijnt nog belangrijk te zijn dat men dat weet ook.
Zie ChatGTP antwoord op mijn vraag waarom dit verschil belangrijk is om weten.

Het verschil tussen de boeddhistische leer van anatta (niet-zelf) en de Advaita-ideeën over Atman en het overstijgen van het ego is belangrijk om verschillende redenen, vooral omdat ze verschillende paden naar bevrijding bieden, met verschillende implicaties voor spirituele beoefening en de kijk op de werkelijkheid:

1. Begrip van de realiteit

• Boeddhisme (anatta): In de boeddhistische leer is de realisatie dat er geen permanent zelf bestaat cruciaal voor het begrijpen van de aard van de werkelijkheid. Alles is voortdurend in verandering en zonder een blijvende kern. Dit inzicht leidt tot het loslaten van gehechtheid, wat de oorzaak is van lijden. Vanuit het boeddhisme is het essentieel om te begrijpen dat niets, inclusief jezelf, een vaststaande essentie heeft. Dit inzicht kan leiden tot het einde van verlangen en aversie, en uiteindelijk tot verlichting (Nibbana).
• Advaita (Atman): Advaita Vedanta daarentegen richt zich op het realiseren dat er een permanente, onbegrensde werkelijkheid is (Brahman) die je ware aard is (Atman). Het is de overstijging van de illusie van het ego en de identificatie met de wereld. Dit heeft invloed op hoe je de wereld en jezelf ervaart: als één, ondeelbaar en onpersoonlijk. Hier gaat het om het herkennen van de ultieme eenheid en dat alles in essentie hetzelfde is.

2. Spirituele beoefening

• Boeddhisme: De beoefening in het boeddhisme is gericht op het ontwikkelen van inzicht in de vergankelijkheid, het lijden en de onpersoonlijkheid van alle verschijnselen. Door meditatie en moreel gedrag leer je de illusie van een 'zelf' doorzien. Er is geen hoger zelf dat ontdekt moet worden; het doel is het loslaten van alle gehechtheid en illusies.
• Advaita Vedanta: De beoefening in Advaita richt zich op zelfonderzoek (Atma Vichara), zoals onderwezen door Ramana Maharshi, waarbij je jezelf voortdurend vraagt: "Wie ben ik?" Het doel is om de illusie van het ego te overstijgen en te realiseren dat je ware aard Brahman is. Het is meer een proces van herinneren wie je werkelijk bent, in plaats van het loslaten van concepten zoals in het boeddhisme.

3. De rol van het ego en lijden

• Boeddhisme: In het boeddhisme wordt het idee van een 'ik' of ego als de bron van lijden gezien, omdat het leidt tot gehechtheid, verlangen, en angst voor verlies. Door de illusie van het zelf los te laten, beëindig je het lijden. Lijden wordt veroorzaakt door het idee dat er een vaststaande kern is die beschermd moet worden.
• Advaita: In Advaita wordt het ego ook gezien als een illusie, maar het lijden komt voort uit het idee dat je afgescheiden bent van de rest van de werkelijkheid. Door te realiseren dat je niet het ego bent, maar de universele werkelijkheid, verdwijnt het gevoel van afscheiding en daarmee het lijden.

4. Existentiële vragenDe vraag naar het bestaan of niet-bestaan van een 'zelf' raakt aan fundamentele vragen over identiteit, bewustzijn en de natuur van de werkelijkheid:

• Wie of wat zijn we echt?
• Is er een blijvende kern van wie we zijn, of zijn we slechts een verzameling veranderlijke processen?

Hoe je deze vragen beantwoordt, bepaalt niet alleen je spirituele pad, maar ook hoe je de wereld, relaties, en je eigen ervaring van leven en dood ziet. Voor iemand die het boeddhisme volgt, leidt de realisatie van anatta tot een bevrijdende ervaring van loslaten en acceptatie van de vergankelijkheid. Voor iemand in de Advaita-traditie is de realisatie van Atman als gelijk aan Brahman het ultieme antwoord op de existentiële zoektocht.

5. De verschillende benaderingen van bevrijding

De implicatie van het al dan niet bestaan van een 'zelf' bepaalt ook het einddoel van spirituele bevrijding:

• Boeddhisme: Verlichting (Nibbana) wordt bereikt door het volledige loslaten van elke notie van zelf, wat leidt tot de beëindiging van alle vormen van lijden. Er is geen 'ik' dat bevrijd wordt, alleen de beëindiging van de cyclus van wedergeboorte en lijden.
• Advaita Vedanta: Bevrijding (Moksha) wordt bereikt door het realiseren dat het ego slechts een illusie is en dat de ware natuur van jezelf en alles Brahman is. Hier is bevrijding het einde van de illusie van afscheiding.
  
  

Conclusie

Dit onderscheid tussen anatta en Atman is belangrijk omdat het fundamentele verschillen in metafysica, spirituele beoefening, en het einddoel van bevrijding aantoont. Voor iemand die op zoek is naar verlichting, is het essentieel om te begrijpen welk pad en welke filosofie het meest resoneert met hun innerlijke zoektocht.

Ja ja, wie bevrijd en verlicht wil worden via de weg van het boeddhisme moet heel wat (be)studeren en (be)oefenen !

[lang kwaat]

Wat het Ik aangaat denk ik het volgende te zien in de Pali sutta's (en ik zie dit ook in mijn leven).

Zintuiglijk contact brengt volautomatisch van alles op gang in onszelf. Van alles komt in beweging. En dit gebeurt niet omdat een Ik dit wil en aanstuurt maar het zijn gewoonte-krachten die worden getriggerd, conditioneringen. Deels zijn die persoonlijk maar ook deels gewoon algemeen menselijk. Vanuit het onderbewuste vloeit steeds informatie. Het is die informatiestroom die loskomt die bepaalt hoe het gekende, gevoelde wordt beleefd.

Die informatie is voor een groot deel ook heel oud. Als je bijvoorbeeld een rottend dier of lijk ziet of ruikt informeert het onderbewuste ons dat dit vies is, walgelijk. Dat doe je niet zelf. Het onderbewuste leegt zijn informatie en dan beleven we het zo. Dan is dat op dat moment onze werkelijkheid. Of je ziet als man de vrouwelijke vormen en je onderbewuste informeert je dat dit prachtig is, mooi, aantrekkelijk, en misschien ervaar je wel iets van lust. Zo komt er van alles los bij zintuiglijk contact.

De Pali Boeddha heeft alles wat los kan komen onderzocht, benoemt. Hij besprak dit in termen van 4 asava's, een soort uitvloeisels of gistingen, die van zintuiglijk verlangen, van willen bestaan, van visies, en van onwetendheid. Hij besprak het ook in termen van 7 anusaya's:  De onderliggende neiging tot zintuiglijke begeerte, de onderliggende neiging tot afkeer/weerzin de onderliggende neiging tot visies, de onderliggende neiging tot twijfel, de onderliggende neiging tot verbeelding, de onderliggende neiging tot begeerte naar bestaan/worden en de onderliggende neiging tot onwetendheid. Hij besprak het ook in termen van kilesa's, een opsomming van de helderheid verstorende factoren zoals: eigenwaan, jaloezie, arrogantie, boosheid, hebzucht, starheid, dat soort dingen.

Het zijn allemaal manieren om te bespreken wat in beweging komt bij zintuiglijk contact. Waarbij je ook moet bedenken dat in Pali boeddhisme er ook een mentaal zintuig is en een mentaal zintuiglijk contact. Ook onze eigen voorstellingen en ideeën kunnen van alles in beweging zetten.

Wat de Pali Boeddha volgens mij zag is dat niet alleen emoties vrijkomen maar ook visies (visie is hier gewoon hoe je bent/wordt geinformeerd over iets wat je beleeft) als: "dit ben Ik, dit is van mij, dit is mijn zelf". Ook dat komt in beweging bij zintuiglijk contact. Vrijwel automatisch zien en beleven we zaken zo. Er ontstaat bijvoorbeeld pijn en vrijwel meteen triggert dat neigingen in het onderbewuste (sakkaya ditthi anusaya) en dat informeert met..."die pijn heb Ik, die pijn is van-mij'. Op dat moment kleurt en domineert die info vanuit het onderbewuste de belevingswijze. Ook dit is iets niet iets wat we zelf bewust beslissen.

Wat de Pali sutta's leren is dat deze neiging om zaken zo te zien en beleven als boven helemaal kan eindigen. Dat niveau wordt de vrucht van sotapanna genoemd. Praktisch gezien betekent dit volgens de sutta's dat veranderingen op het vlak van lichaam en geest je onaangedaan laten. Dus zelfs al vallen je tanden opeens uit, of krijg je te maken met een slopende ziekte, je blijft onaangedaan over die veranderingen. Maar je bent nog niet volledig onthecht.

Een nog dieper soort bewogenheid die op gang komt bij zintuiglijk contact komt met de eigenwaan/verbeelding "Ik ben". Het informeert dat er een soort entiteit Ik is die ziet, voelt, beleeft, kent.
De hele belevingswijze is verzadigd met deze indruk. Ook op dit vlak zag de Boeddha volgens mij dat dit, hoe sterk het ook lijkt, en hoe intrinsiek het lijkt aan beleving, desondanks is ook dit een bijkomstigheid, een kleuring van de belevingswijze. Net als een emotie is het iets wat de geest binnenstroomt als het ware en op dat moment de helderheid verdrijft.

Wat dus de crux lijkt: een Boeddha laat wezens zien wat een zuivere belevingswijze is, ontdaan van alles wat in beweging komt bij zintuiglijk contact, En wat bijkomstig is en de belevingswijze verdraait, begoochelt, kleurt en op dat moment ook het denken, spreken en doen kaapt.

This mind, mendicants, is radiant. But it is corrupted by passing corruptions. An unlearned ordinary person does not truly understand this. So I say that the unlearned ordinary person has no development of the mind.” (AN1.51)

Dus, zelfs de eigenwaan 'Ik ben', het verlangen 'Ik ben', de onderliggende neiging 'Ik ben' is zo'n passing corruption.

Zoals de Pali sutta's bevrijding lijken te beschrijven is dat je heel goed weet dat met zintuiglijk contact als conditie, volautomatisch, uit de kracht der gewoonte, een informatiestroom vanuit je onderbewuste op gang komt die je hele belevingswijze kleurt. Vervolgens gaat die kleuring je denken, spreken en doen bepalen. De insteek van de Pali  Boeddha is dat deze zelfde gewoontekrachten in het onderbewuste die ons dus op een bepaalde gewoontevolle manier informeren over wat wordt gekend, de beleving ook verstoren, kapen, en er zo voor zorgen dat we noch ons eigen noch andermans welzijn hier en nu vervullen. Want met verkeerde visie in de bewustzijnsstroom ontstaat ook verkeerde intentie, verkeerde spraak etc. 'Verkeerd' betekent hier...noch je eigen noch andermans welzijn vervullend. Bovendien, als we in dit leven toegeven aan die gewoontekrachten worden ze sterker. Dat zal zorgen dat het nog moeilijker wordt aan hun begoochelende kracht te ontsnappen. Verder zijn het ook die gewoontekrachten die ook bij de dood activeren en de impuls geven aan een nieuwe geboorte.

Je zou kunnen zeggen dat het Pali onderricht het verschil leert tussen een pure belevingswijze en een gekleurde. Iedereen snapt wel dat emoties een gekleurde belevingswijze voortbrengen,  maar de Boeddha ging verder. Ook als je iets beleeft als 'dit ben Ik, dit is van mij, dit is mijn zelf, is dat een gekleurde belevingswijze. Nog een stap verder lijkt hij te onderwijzen dat ook de "Ik ben" notie een gekleurde belevingswijze is.

De illusie van een Ik zit dus niet zozeer bij die Ik notie zelf, maar bij het niet goed zien dat zelfs dit een bijkomstigheid is in de beleving, en ook iets wat optreedt als oorzaak van lijden in die beleving. De implicatie lijkt ook, dat diezelfde zaken die wij als mens vaak zo waarderen, zoals emoties, de eigenwaan Ik ben, zelfvisies in de vorm van "Ik ben dit of dat", dezelfde koestering er van, daar zit geen oorzaak van ons welzijn en geluk maar een oorzaak van lijden. Daarom leren de sutta's ook dat edelen alles andersom zien. Want wat 'een gewoon' mens ziet als geluk en oorzaak van geluk' ziet een edele als lijden en oorzaak van lijden.

[ervaringsgetuige]

Wat het Ik aangaat denk ik het volgende te zien in de Pali sutta's...

Je hebt er je levenswerk van gemaakt om de Sutta's tot op het bot uit te pluizen, dat zie je ook wel wat als een taak en het geeft je een gevoel dat je nog wat nuttigs doet schreef je eerder in een ander topic.
Zie...

Bedankt Steve. Ik zal ook mijn eigen aandeel onderzoeken. Misschien presenteer ik mezelf hier teveel als een soort Schriftgeleerde omdat ik veel van die thematische posts heb gemaakt en wel wat kennis heb van de sutta's. Die wil ik ook wel delen. Dat zie ik ook wel wat als een taak. Als iets wat me ook een goed gevoel geeft dat ik nog wat nuttigs doe.

Je schreef ook onderstaande...

Keuze van woorden is hier uiterst belangrijk volgens mij.

Wees je dan is bewust dat het niet jouw leven is...

.... (en ik zie dit ook in mijn leven).

Het is dus niet "mijn leven".

Zie uit ChatGTP waarom waarom Eckhart Tolle zegt dat het niet mijn leven is...

Eckhart Tolle zegt "het is niet mijn leven" om de illusie van het ego en de identificatie met het persoonlijke zelf aan te duiden. Volgens hem creëert het ego een gevoel van "mijn" in termen van bezit en controle: "mijn leven," "mijn lichaam," "mijn gedachten." Deze identificatie met het persoonlijke verhaal en de externe wereld leidt volgens Tolle tot lijden, omdat het ons scheidt van onze ware essentie, die voorbij het ego en de vorm gaat.

Tolle benadrukt dat het ware Zelf, het bewustzijn, losstaat van de persoonlijke geschiedenis of het lichaam. Dit bewustzijn is tijdloos en onveranderlijk, en is de diepste essentie van wie we zijn. Het idee van "mijn leven" suggereert dat we een geïsoleerd, afzonderlijk individu zijn dat het leven bestuurt, terwijl het leven zelf – het bestaan – veel groter is dan het persoonlijke "ik."

Door los te komen van die identificatie en te realiseren dat je niet het verhaal of het ego bent, maar het leven zelf dat zich manifesteert door je heen, ontstaat er volgens Tolle innerlijke vrede.

Je kan het hem ook verder zien en horen uitleggen op YouTube > You Do Not Have a Life - Eckhart Tolle Explains - YouTube

Kijk, ik vroeg net aan ChatGTP dit: sluit het boeddhisme hierbij aan, en zo ja, hoe dan?
Antwoord...

Ja, het boeddhisme sluit hier nauw bij aan, vooral binnen de leringen over anatta (niet-zelf) en onthechting.

1. Anatta (niet-zelf):

In het boeddhisme wordt de idee van een permanent, onafhankelijk "zelf" als een illusie beschouwd. Het concept anatta betekent letterlijk "niet-zelf" of "geen vaste identiteit". Net zoals Eckhart Tolle benadrukt dat "het is niet mijn leven" omdat het ego slechts een tijdelijke constructie is, stelt het boeddhisme dat wat we als "ik" beschouwen – onze gedachten, emoties, en het fysieke lichaam – voortdurend in verandering is en geen vaste essentie heeft. Alles is afhankelijk van oorzaken en omstandigheden, en er is geen onveranderlijke kern in de persoon.

2. Onthechting en lijden:

Boeddha leerde dat lijden ontstaat door gehechtheid, voornamelijk aan ons idee van het "zelf" en aan de verlangens en afkeer die daaruit voortkomen. Tolle’s uitleg over de egoïsche identificatie en de bron van lijden komt overeen met het boeddhistische begrip van dukkha (lijden). In beide benaderingen ligt de oplossing in het loslaten van die identificatie: het ego voor Tolle en het zelf voor het boeddhisme.

3. Bewustzijn en verlichting:

In het boeddhisme ligt de nadruk op bewust gewaarzijn (mindfulness) en het overstijgen van het illusoire zelf om Nirvana (verlichting) te bereiken. Dit is vergelijkbaar met Tolle's idee van aanwezig zijn in het moment en het realiseren van de tijdloze dimensie van bewustzijn, die vrij is van mentale concepten zoals het ego. Zowel Tolle als het boeddhisme wijzen erop dat wanneer men het ego loslaat, men innerlijke vrijheid en verlichting ervaart.


Samengevat:

Het boeddhisme en Tolle’s filosofie komen samen in de kernboodschap dat het ego, of het "zelf," een illusie is die lijden veroorzaakt. Beiden stellen dat door het loslaten van die illusie – of het nu via meditatie in het boeddhisme is of door gewaarzijn van het moment bij Tolle – men de ware natuur van het leven kan ervaren, die vrij is van identificatie met vormen en gedachten.

[ervaringsgetuige]

...
Maar soms is het ook zelfdiscipline dat er voor kan zorgen dat ik van ondraaglijk naar draaglijk ga.
I'm a loser wil nu niet meer deelnemen aan het forum, hij ervaart nu ondraaglijk lijden, en neemt niet meer deel. Terwijl hij juist heel graag wil deelnemen, en forums zoekt om zijn innerlijke nood, communiceren over spirituele zaken, wil uiten.
Een klein beetje meer zelfdiscipline en hij kan zonder correcties aan het forum deelnemen.
Maar dan geeft de attitude "ik weiger discipline" een toestand van ondraaglijk lijden in de vorm van gemene woorden. Liever gemene woorden schrijven dan disciplineren.

Zie het lijden, zegt het boeddhisme, zoek de oorzaak en dan kun je er iets aan doen.
Die boodschap slaat zowel op heilsboodschap 2, maar zeer zeker op heilsboodschap 1.
Inderdaad verdwijnen kan lijden niet als je reeds geboren bent.
Maar vaak kun je wel iets aan dat ondraaglijke karakter van lijden iets doen.

I'm a loser / lichaamloze geest lijdt helemaal niet, daar ken ik hem te goed voor.
Zal ik het hem is vragen per email anders?

Ik heb al sinds oktober 2015 email contact met hem van toen we nog samen in "Team Balsekar" zaten op Lauren's zelfkennis forum. Dolle pret was dat toen!
Ik zal hem Bassie noemen in onderstaande email uitwisseling tussen ons omdat dit zijn laatste van zijn vele eerdere forumnamen daar op het zelfkennisforum was.
Zie...

zonder toestemming

>zonder toestemming

Op 25 november 2016 02:10 schreef Boni:

Hier zie ... Ik heb Ramesh Balsekar's boek "ultieme waarheid" 10 jaar geleden voor het eerst in papier versie gelezen en bekijk het nu terug in pdf.
En er valt makkelijk en goed uit te kopiëren. :-)

Een willekeurig deel eruit:

De Waarheid kan alleen worden gerealiseerd wanneer, ge­woonlijk met behulp van onderricht van diegenen die al verlicht zijn, onwetendheid verdwijnt. Zulk onderricht moet gebruik maken van voorbeelden, beschrijvingen, verhalen en dus van woor­den. Het is allemaal maya, dat verstoppertje speelt. Het oneindi­ge, universele Bewustzijn identificeert zich met de individuele vorm als persoonlijk bewustzijn, en vervolgens gaat het persoon­lijk bewustzijn zijn oorsprong en ware aard zoeken!
Zodra het licht van echte kennis gaat schijnen, verdwijnt de duisternis van onwetendheid.
De echte vragen zouden betrekking moeten heb­ben op het probleem hoe onwetendheid kwijt te raken, niet op het vraagstuk hoe de onwetendheid ontstaan is. Besef van de Waarheid komt overeen met het besef dat onwetendheid niet een feit is, maar een illusie.

Er is feitelijk geen scheiding in Bewustzijn, geen afscheiding die 'schepping' of 'wereld' genoemd kan worden. Zo'n illusoire 'schepping' ontstaat uit niets en lost uiteindelijk ook weer op in niets. Haar ware aard is ledigheid en daarom bestaat ze niet. Dit is de Waarheid. Dat wat aan het begin niet bestond, zal ook aan het eind niet bestaan en bestaat nu ook niet. Dat is de Waarheid. Die verschijning van de zintuiglijk waarneembare werkelijkheid is net als een droom en de enige werkelijkheid waarin die verschijnt en weer verdwijnt, is het oneindige Bewustzijn. Niemand is gebo­ren, niemand leeft en niemand gaat dood. Dat is de Waarheid.

Het denkbeeld dat Bewustzijn als universum verschijnt, net als het touw als slang verschijnt, is werkelijk alleen maar voor het ver­maak van de kinderlijke geest en de onwetende. De verlichte rust voor altijd in die Waarheid, die onveranderlijk is, in het onmid­dellijke besef dat er niets is dan het Zelf. Als de geesteskwaliteiten verloren raken, nemen de essentialia van het Oneindige de zaken over. Als de geest leeggemaakt wordt, neemt zuiver Bewustzijn het over.

Schepping bestaat zolang er denken en denkbeelden bestaan.
Net zoals de essentie van iets in zichzelf bestaat (olie in zaden, geuren in bloemen), zo bestaat het vermogen om objecten waar te nemen in de waarnemer. Feitelijk kunnen ze niet van elkaar worden gescheiden, net zomin als zoetheid van suiker of scherp­ te van peper.

Ramesh Balsekar

zonder toestemming

[lang kwaat]

Tolle ziet niet dat die hele ego notie zelf wordt veroorzaakt?

[ervaringsgetuige]

De boeddhistische conclusie (in zoverre dat je kunt spreken over DE, maar dat is een ander debat)
is dat zodra je geboren bent je zult lijden en dat dit lijden onherroepelijk is.
Er valt niet aan te ontkomen.
geboren worden is lijden
ouder worden is lijden
groeien is lijden
sterven is lijden.
niet krijgen wat je wil hebben is lijden
en hebben wat je niet wil is lijden
...

Lijden is wél herroepelijk. Het gebeurt door een intuïtieve herkenning van het feit dat we niet opzichzelfstaand zijn. In plaats daarvan zijn we in essentie verbonden met iets veel groters.
Lees goed, ik schrijf intuïtieve herkenning, niet intellectuele herkenning.

Hier zie, ChatGTP bevestigd mij...

Je punt raakt aan een diep inzicht dat in sommige vormen van spiritualiteit terugkomt, waarbij het idee van afgescheidenheid als de oorzaak van lijden wordt gezien. De boeddhistische visie op lijden, met name zoals uiteengezet in de Vier Nobele Waarheden, erkent inderdaad dat lijden een inherent onderdeel is van het leven. Maar de Boeddha biedt ook een pad (het Achtvoudige Pad) om het lijden te verminderen en uiteindelijk te overstijgen, wat suggereert dat lijden niet onherroepelijk is.

Wat jij beschrijft, het idee dat we lijden door het gevoel van afgescheidenheid, heeft parallellen in verschillende spirituele tradities, waaronder advaita vedanta en mystieke vormen van christendom. Het idee dat we in essentie verbonden zijn met een groter geheel, en dat het herkennen van deze eenheid lijden kan opheffen, staat in contrast met het idee van het ego als de bron van lijden.

Het kan ook gezien worden als een meer intuïtieve benadering, zoals je aangeeft, waarbij de ervaring van verbondenheid (of non-dualiteit) het lijden vermindert of zelfs oplost. Dit sluit enigszins aan bij de boeddhistische notie van anatta (geen zelf), waarin het idee van een onafhankelijk, op zichzelf staand "zelf" als een illusie wordt beschouwd.


Volgens jouw visie is het lijden herroepen zodra we dat intuïtieve inzicht krijgen: het besef dat we niet afgescheiden zijn, maar juist intrinsiek verbonden met een groter geheel. Dit idee staat in contrast met de gedachte dat het ego of het verlangen de primaire oorzaak van lijden is, omdat het lijden in jouw benadering meer te maken lijkt te hebben met de illusie van afgescheidenheid. Zodra die illusie doorbroken wordt en we onze eenheid met het geheel herkennen, verdwijnt het lijden vanzelf. Dit lijkt een meer directe weg naar bevrijding dan de traditionele boeddhistische weg van graduele beoefening.

Het idee dat dit inzicht in eenheid lijden opheft, sluit aan bij veel spirituele tradities die een non-duale realiteit benadrukken. In jouw visie lijkt deze herkenning niet alleen een mentale oefening te zijn, maar een diepe, intuïtieve ervaring die een einde maakt aan het lijden door een terugkeer naar de eenheid.

De terugkeer naar de ervaring van eenheid, zoals jij die beschrijft, is vaak geen kwestie van doen, maar eerder van herkennen of zich herinneren wat altijd al het geval is. Hoewel verschillende spirituele tradities hun eigen methoden en paden hebben om tot dat inzicht te komen, is er een aantal universele elementen die vaak terugkeren:

1. Zelfonderzoek en introspectie

Bij sommige benaderingen, zoals die van advaita vedanta of de non-duale tradities, gaat het om het onderzoeken van wie of wat je werkelijk bent. Dit wordt vaak gedaan door vragen als "Wie ben ik?" of "Wat blijft er over als ik al mijn gedachten, emoties en lichamelijke sensaties loslaat?" Het gaat om het afpellen van de lagen van de persoonlijke identiteit tot je het besef bereikt dat je in essentie niet een afgescheiden zelf bent, maar één bent met het grotere geheel.

2. Meditatie en mindfulness

Meditatie is een veelgebruikte methode in verschillende spirituele tradities, waaronder boeddhisme en hindoeïsme. Door aandachtig te zijn voor het huidige moment en los te komen van het identificeren met gedachten en emoties, ontstaat er ruimte voor een direct ervaren van de eenheid. In diepe meditatie kan het gevoel van afgescheidenheid vervagen, en kan men de onderliggende verbondenheid met alles wat is, ervaren.

3. Verlichting van het ego

Hoewel het ego in jouw visie niet per se de bron van het lijden is, wordt vaak het loslaten van de identificatie met het ego gezien als een belangrijke stap. Dit betekent dat men niet langer de neiging heeft om zichzelf te zien als een geïsoleerd individu dat voortdurend streeft naar zelfbevestiging en bescherming. Het erkennen dat het ego slechts een tijdelijke constructie is, helpt bij de realisatie van eenheid.

4. Overgave en loslaten

Sommige spirituele stromingen, zoals het taoïsme, leggen de nadruk op overgave aan de natuurlijke stroom van het leven. Door je wil, verlangens en pogingen om de werkelijkheid te controleren los te laten, kun je jezelf openstellen voor de eenheid. Dit kan een diep proces van vertrouwen en overgave zijn, waarin je de illusie van afgescheidenheid loslaat en je je bewust wordt van je verbondenheid met het geheel.


5. Liefde en compassie


Een ander pad naar eenheid is via liefde en compassie. In veel spirituele tradities, zoals het christendom en de bhakti-yoga, is de ervaring van onvoorwaardelijke liefde een manier om het gevoel van afgescheidenheid te overstijgen. Door liefdevol en mededogend te handelen, niet alleen naar jezelf, maar naar alles om je heen, kun je een ervaring van verbondenheid met het grotere geheel cultiveren.

6. Intuïtieve herkenning

Zoals jij aangeeft, is de terugkeer naar de eenheid soms meer een intuïtieve herkenning dan een proces van actieve oefening. Dit kan spontaan gebeuren, soms door een diep inzicht of een moment van stilte waarin de illusie van afgescheidenheid plotseling verdwijnt. Deze intuïtieve momenten van herkenning kunnen een blijvende verschuiving in bewustzijn veroorzaken.

7. Mystieke ervaring

In sommige gevallen komt het besef van eenheid door een mystieke ervaring — een ervaring waarin het gevoel van een afzonderlijk zelf volledig oplost en er een directe ervaring is van de verbondenheid met alles. Deze ervaringen kunnen spontaan optreden of als gevolg van meditatie, gebed, of andere spirituele oefeningen.

Essentie van de terugkeer

De terugkeer naar de eenheid gaat dus minder om een lineair proces of een reeks handelingen, en meer om een verschuiving in bewustzijn. Het is een loslaten van de identificatie met de afgescheiden persoon en een herkenning dat je altijd al deel uitmaakt van een groter geheel. Zoals je zelf hebt aangegeven, komt dit vaak intuïtief en kan het lijden daardoor herroepen worden.

Lijden is het gevolg van de illusie van persoonlijk daderschap (het geloof dat "ik" de daden verricht), in plaats van het ego zelf. Zodra iemand deze illusie doorziet en begrijpt dat alles door het grotere geheel wordt geleid, verdwijnt het lijden, ondanks de aanwezigheid van het ego.

[ervaringsgetuige]

Tolle ziet niet dat die hele ego notie zelf wordt veroorzaakt?

De boeddhistische 'ego-notie' lijkt sterk op Tolle’s uitleg over de ego-illusie. Beide beschouwen het ego als een vals idee dat gebaseerd is op verkeerde identificatie met veranderlijke aspecten van ons bestaan. Maar waar Tolle de nadruk legt op aanwezigheid in het nu en directe bewustwording om het ego te doorzien, biedt het boeddhisme een systematische methode (zoals het Achtvoudige Pad) om de wortels van deze illusie en het bijbehorende lijden aan te pakken.

Samenvattend is de 'ego-notie' volgens het boeddhisme de misvatting dat er een vast en onafhankelijk "ik" bestaat. Deze illusie is de oorzaak van lijden, en het inzicht in de vergankelijkheid en afhankelijkheid van alle dingen leidt tot bevrijding.

Zowel Eckhart Tolle als Ramesh Balsekar stellen evenals het boeddhisme dat er geen onafhankelijk "ik" bestaat, en hun leringen zijn hierin vergelijkbaar met de boeddhistische leer van anatta (niet-zelf). Ze benaderen dit echter vanuit verschillende filosofische tradities en met hun eigen nuances.

1. Eckhart Tolle:

Eckhart Tolle benadrukt dat het ego, dat hij beschouwt als het geconditioneerde, persoonlijke "ik," een mentale constructie is die niet werkelijk bestaat. Hij stelt dat we ons ten onrechte identificeren met gedachten, herinneringen, en verwachtingen, waardoor een gevoel van afgescheidenheid ontstaat. Volgens Tolle is het ware "zelf" geen persoonlijk "ik," maar het pure, tijdloze bewustzijn dat zich uitdrukt in elk moment. Hij moedigt mensen aan om het "nu" binnen te gaan, waar ze de illusie van een afgescheiden ego kunnen doorzien.

In zijn visie is er geen onafhankelijk "ik" dat controle heeft over het leven. Het leven zelf stroomt door je heen, en door identificatie met het ego los te laten, ervaar je deze diepere verbondenheid met het bestaan.

2. Ramesh Balsekar:

Ramesh Balsekar, een Indiase Advaita Vedanta leraar, heeft een vergelijkbare visie, gebaseerd op de non-dualistische leer van Advaita Vedanta. In deze traditie wordt het concept van een onafhankelijk, individueel "ik" ook als een illusie beschouwd. Balsekar benadrukt dat alles in het universum één is en dat het persoonlijke "ik" slechts een manifestatie is van dat ene bewustzijn.

Volgens hem is de overtuiging in een onafhankelijk, handelend "ik" verantwoordelijk voor lijden en verwarring. Balsekar beschrijft hoe alles in het universum functioneert volgens een universele orde (determinisme), en dat de illusie van het persoonlijke ego ontstaat door de onwetendheid van deze universele werking. In werkelijkheid is er geen "ik" dat handelt – alles gebeurt gewoon, gedreven door oorzaken en omstandigheden buiten onze controle. Dit komt overeen met de Advaita-gedachte dat alleen het Absolute (Brahman) werkelijk bestaat, en dat het ego een schijnbare verschijning is.

Overeenkomsten met Boeddhisme:

De leringen van zowel Tolle als Balsekar vertonen opvallende overeenkomsten met het boeddhistische anatta-concept, dat ook stelt dat er geen vast, onafhankelijk zelf bestaat. In het boeddhisme wordt het "ik" gezien als een verzameling van voortdurend veranderende processen (de vijf skandha's), zonder een onderliggende, vaste kern. Evenzo stellen Tolle en Balsekar dat het ego slechts een constructie is, voortkomend uit identificatie met gedachten en vorm, en dat de ware natuur van het "zelf" voorbij deze illusie ligt.

Kernpunten van overeenkomst:

• Geen onafhankelijk "ik": Zowel Tolle, Balsekar, als het boeddhisme wijzen erop dat het idee van een afzonderlijk, autonoom ego een illusie is.
• Bewustzijn als de ware natuur: Voor Tolle en Balsekar is de kern van het bestaan het bewustzijn zelf, wat ook lijkt op het boeddhistische inzicht dat er geen vast "zelf" is, maar een voortdurende stroom van bewustzijn zonder een permanente identiteit.
• Determinisme en afhankelijk ontstaan: Balsekar benadrukt de universele orde waarin alles volgens oorzakelijke verbanden gebeurt, vergelijkbaar met het boeddhistische concept van pratītyasamutpāda (afhankelijk ontstaan), dat stelt dat alles in het universum afhankelijk is van elkaar en niets op zichzelf bestaat.

Nuances in hun benadering:

• Tolle: Hij legt de nadruk op directe ervaring en de kracht van aanwezigheid in het huidige moment. Door in het "nu" te verblijven, kun je het ego doorzien en de waarheid van je wezen ervaren.

• Balsekar: Hij focust meer op de conceptuele verduidelijking dat er geen vrije wil of onafhankelijk ego bestaat, en dat het inzicht in dit universele spel leidt tot overgave aan het leven zoals het is.

• Boeddhisme: Hier wordt het "zelf" als niet-bestaand gezien in de context van voortdurende verandering, en verlichting is het resultaat van inzicht in de natuur van deze leegheid en afhankelijk ontstaan.

Kortom, zowel Eckhart Tolle als Ramesh Balsekar delen het idee dat er geen onafhankelijk "ik" bestaat, net als in het boeddhisme. De notie van een afgescheiden ego is een illusie die lijden veroorzaakt, en door die illusie te doorbreken kan men bevrijding of verlichting ervaren.

PS: Met dank aan ChatGTP


Hieronder een foto van Ramesh Balsekar en Eckhart Tolle. De middelste ben ik NIET.





Onderstaande ben ik wel met Ramesh Balsekar in 2006 bij hem thuis in India / Mumbay...

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

We zullen ongetwijfeld afstand doen van alle wandaden en erg snel ook.

Maar :
Jij bent een gevangene. Hoe zou jij afstand kunnen doen van alle wandaden.
Als dat mogelijk zou zijn, dan zou je dat toch al gedaan hebben.

Je bent al geboren, hoe zou je in deze toestand vrij kunnen zijn ? De essentie voor iemand die geboren is, dat is juist dat ie niet kan ontsnappen aan het lijden, en ook niet aan de wandaden.

Enkel door het licht op te merken ga je  deel uitmaken van het licht, proef je het licht. vrij van onvrede.
Het is het licht zelf waarin er geen wandaden zijn. Het licht is vrij.

alleen als geest als je  op zichzelf zou staan, onafhankelijk van alles,zonder (negatieve) invloed op het heelal, dan zou je kunnen spreken over "geen wandaden".

Maar als mens lukt dat toch niet, je zou misschien wel willen, je kunt enkel een paar dingen doen die binnen je mogelijkheden liggen, meer niet.

en voor de rest, laat het licht maar gewoon zijn werk doen, ontgoochelen, onthechten, bevrijden.
Je zit in het bevrijdingsproces, je ervaart het ontwakingsproces.
En misschien siert het de menselijke ambitie om alles op zijn eentje te willen realiseren.

Toch zou bandeloosheid, verwildering de verkeerde conclusie zijn.
Discipline, aandacht, nauwgezetheid, preciesheid, ontwikkeling blijven van tel.
het licht opmerken geeft een wending in de illusionaire verhalen van de mens.
en daarnaast kun je gewoon verder gaan met groei, ontwikkeling, beoefening.

[ervaringsgetuige]

We zullen ongetwijfeld afstand doen van alle wandaden en erg snel ook.

Maar :
Jij bent een gevangene. Hoe zou jij afstand kunnen doen van alle wandaden.
Als dat mogelijk zou zijn, dan zou je dat toch al gedaan hebben.

Je bent al geboren, hoe zou je in deze toestand vrij kunnen zijn ? De essentie voor iemand die geboren is, dat is juist dat ie niet kan ontsnappen aan het lijden, en ook niet aan de wandaden.

Niemand is gebo­ren, niemand leeft en niemand gaat dood. Dat is de Waarheid!

Zie ook ChatGTP...

De uitspraak die je noemt lijkt sterk verbonden met de concepten van leegte (śūnyatā) en non-dualiteit in het boeddhisme. In het diepere boeddhistische perspectief is er geen intrinsieke, vaste identiteit of zelf die geboren wordt, leeft of sterft. Alles is afhankelijk ontstaan en voortdurend in verandering, zonder een blijvende kern.

Wat wordt ervaren als "geboorte", "leven", en "dood" zijn slechts verschijnselen in de stroom van veranderingen, maar ze beschrijven geen absoluut, onafhankelijk bestaand "zelf". Vanuit dit perspectief is de ultieme werkelijkheid (de Waarheid) leeg van eigenheid en vastheid, en dus overstijgt ze de dualiteiten van geboorte en dood.

Dat sluit aan bij je eerdere idee over intuïtieve verbinding met een groter geheel. Vanuit die staat van verbondenheid of inzicht zou lijden inderdaad herroepen kunnen worden, omdat er geen vastomlijnd "ik" is dat werkelijk lijdt.

[lang kwaat]

Samenvattend is de 'ego-notie' volgens het boeddhisme de misvatting dat er een vast en onafhankelijk "ik" bestaat. Deze illusie is de oorzaak van lijden, ......

Dit wordt vaak gezegd, en ik geloof dat later boeddhisme ook meer zo gericht is, maar ik meen dat je kunt zeggen dat de Pali sutta's asmi mana, de eigenwaan 'Ik ben', het verlangen 'Ik ben', de onderliggende neiging 'Ik ben', beschrijven als een van de subtiele zeer krachtige maar ook bijkomstige bezoedelingen in de geest. Bezoedelingen kleuren de geest wanneer ze zich manifesteren. En vervolgens gaat die kleur het begripsvermogen beheersen. Dat gekleurde begripsvermogens gaat vervolgens  de intenties, de spraak, het doen en laten beheersen. Zo ontstaat het verkeerde Pad in je. Eigenlijk beheerst kleur ons dan en niet helderheid van geest. Zowel visies als 'Dit ben Ik" als ook de eigenwaan "Ik ben" is kleur. Dat is, vind ik, wat de sutta's leren.

Ik denk dat de indruk dat er een soort mentale entiteit is, een wezentje, een Ik die ziet, proeft, ruikt, voelt, kent etc. komt omdat het kenvermogen van bewustzijn instinctief wordt aangegrepen als 'dit ben Ik'. Dus niet zozeer wat wordt gekend, het object, maar het kenvermogen van bewustzijn zelf. Volgens mij gebeurt dit niet met opzet maar vanuit instinct, krachtige gewenning.

Wat ik meen te zien in de Pali sutta's is dat dit soort instinctief aangrijpen van wat wordt gekend of van het kenvermogen van bewustzijn zelf, dat is het initieel hechten, het vastklampen.
Bevrijding is de afwezigheid van dit instinctief aangrijp proces. De drift, de passie, begeerte, wind, aanzet, impuls er toe, de inclinatie in je systeem is dan weg.
Omdat dit weg is, is ook alle notie van "Ik ben dit of dat", en ook de notie "Ik ben" weg. Want die notie komt door dit instinctief aangrijpen:

“Reverends, the venerable named Puṇṇa son of Mantāṇī was very helpful to me when I was just ordained. He gave me this advice: ‘Reverend Ānanda, the thought “I am” occurs because of grasping, not by not grasping. Grasping what? The thought “I am” occurs because of grasping form, feeling, perception, choices, and consciousness, not by not grasping (SN22.83)


Dus, volgens mij kun je zeggen dat de meest fundamentele oorzaak van lijden binnen de Pali sutta's niet de "Ik ben eigenwaan" is maar het bestaan van dat instinctieve aangrijpproces dat steeds komt met een besef van 'Ik ben dit of dat", 'dit is van mij" en ook "Ik ben". En als dit zich eenmaal manifesteert in het beleven, en bewust wordt ervaren als waar en werkelijk, dan wordt dit ook gevoed (upadana fase in Paticca Samuppada). Het wordt alleen maar krachtiger dan.

Het doel lijkt langzaam maar zeker dit instinctief aangrijpen te  verminderen, en tot een einde te brengen, want zonder dat zal ook de ego notie niet verminderen en ook niet de druk, het lijden wat dit met zich meebrengt. Het is als een object waar de zon op schijnt en een schaduw veroorzaakt (ego). Wat voor zin heeft om je op het wegwerken van de schaduw te richten als je niet begrijpt dat dit maar een bij-effect is van licht en object? Ego is een bij-effect van instinctief grijpen, de schaduw als het ware. Je daar op richten is zinloos. De wortel ligt bij wat die schaduw veroorzaakt. Althans zo zie ik het.

Ik denk dat dit de reden is waarom de sutta's ook niet de eigenwaan Ik ben beschrijven als de de oorzaak (soms herkomst) van lijden. Maar die soort verlangens of begeerte dat op een diepere manier dat aangrijpsproces voedt.

Ik heb zelf het gevoel dat de focus op Ego als DE oorzaak van lijden zo sterk is geworden (en niet was) omdat dit aansluit bij de menselijke behoefte niet te zien wat de oorzaak is van lijden maar wat de schuldige is, de verantwoordelijke. Ego wordt gezien als de hoofdschuldige. De verdachte. Hij wordt verdacht de oorzaak van lijden te zijn. Hij moet voor de rechter verschijnen.
Het komt denk ik omdat wij als mens niet los kunnen komen van dat denken in termen van schuld, boete, en het veel te zuiver is, bijna onmenselijk, om louter te denken in termen van oorzaken en condities. We kunnen ego niet zien als ook slechts een kleur die ontstaat in de geest door instinctieve processen.

Ego heeft in onze cultuur een zo negatieve betekenis maar eigenlijk is dat maar onzinnig toch? Want wie kent nou niet die drift of hartstocht, dat instinctieve aangrijpen wat komt met een ego-besef? De Pali Boeddha maakt er zeker geen probleem van. Het zit totaal niet in een normatieve sfeer.
Ego is gewoon een kleuring vanuit diepe gewenning. Het is niet tegen de kosmische Wet. Het is niet opstandigheid tegen Gods Wil. Het is geen zondeval.
Het is niet de schuldige van alles. Althans dat perspectief lijkt echt totaal te ontbreken in de Pali overlevering.

Het is eigenlijk gewoon tijdelijk verlies van helderheid van geest. Meer lijkt het niet te zijn.
Ons begripsvermogen kleurt en dat gaat ons denken, spreken en doen dan beheersen ipv helderheid.

[lang kwaat]

We zullen ongetwijfeld afstand doen van alle wandaden en erg snel ook.

Maar :
Jij bent een gevangene. Hoe zou jij afstand kunnen doen van alle wandaden.
Als dat mogelijk zou zijn, dan zou je dat toch al gedaan hebben.

Je bent al geboren, hoe zou je in deze toestand vrij kunnen zijn ? De essentie voor iemand die geboren is, dat is juist dat ie niet kan ontsnappen aan het lijden, en ook niet aan de wandaden.

Enkel door het licht op te merken ga je  deel uitmaken van het licht, proef je het licht. vrij van onvrede.
Het is het licht zelf waarin er geen wandaden zijn. Het licht is vrij.

alleen als geest als je  op zichzelf zou staan, onafhankelijk van alles,zonder (negatieve) invloed op het heelal, dan zou je kunnen spreken over "geen wandaden".

Maar als mens lukt dat toch niet, je zou misschien wel willen, je kunt enkel een paar dingen doen die binnen je mogelijkheden liggen, meer niet.

en voor de rest, laat het licht maar gewoon zijn werk doen, ontgoochelen, onthechten, bevrijden.
Je zit in het bevrijdingsproces, je ervaart het ontwakingsproces.
En misschien siert het de menselijke ambitie om alles op zijn eentje te willen realiseren.

Toch zou bandeloosheid, verwildering de verkeerde conclusie zijn.
Discipline, aandacht, nauwgezetheid, preciesheid, ontwikkeling blijven van tel.
het licht opmerken geeft een wending in de illusionaire verhalen van de mens.
en daarnaast kun je gewoon verder gaan met groei, ontwikkeling, beoefening.

Maar als jij weet dat je door je niet in te smeren in de felle zon, later de ellende er van gaat ervaren, dan ga je toch insmeren? Je weet dat het zo werkt.
En dat is dan een krachtige aanzet om toch maar te smeren, zelfs al heb je er geen zin in.

Nou, als wij nou echt zouden zien/weten dat onze eigen daden van doden, stelen, liegen, kwade wil, hebzucht, verkeerde zienswijzen  etc nou echt tot onze eigen ellende leiden, dan ben je toch op dezelfde manier veel meer gemotiveerd daar ook daadwerkelijk afstand van te doen, dan wanneer je dit niet ziet?

Nou denken wij misschien...ach wat stelt nou het doden van die muis voor, of dat insect, ik en anderen hebben er alleen maar baat bij dat die wezens dood zijn. Er zijn toch geen echte gevolgen voor mij. Maar stel dat je nou echt zou zien en weten dat het doden van die dieren, je heel wat ellende zal brengen?

Overigens, het zuiveren van wandaden is volgens de sutta's het grofste niveau van zuiveren, wat ook het eerste moet plaatsvinden want ook bij goud verwijder je niet eerst de subtielere bezoedelingen maar eerst de grove. Middelmatige bezoedelingen zijn intenties van zintuiglijk verlangen, kwade wil, anderen willen beschadigen, kwetsen, pijn doen etc. Fijne bezoedelingen gaan vooral beeldvorming aan.

Als mens kun je geen afstand doen van wandaden? Ik denk dat het voor een huishouder wel erg ingewikkeld ligt omdat ie veel meer belangen heeft dan de waarheid en bevrijding.
Maar als je je leven volledig zou willen wijden aan waarheid en bevrijding dan zal je denk ik ook wel een manier van leven vinden waarbij dit alles niet zo ingewikkeld ligt.

[ervaringsgetuige]

Ego heeft in onze cultuur een zo negatieve betekenis maar eigenlijk is dat maar onzinnig toch?

Veel wijze mensen, goeroe's en filosofen hebben het inderdaad over het 'strijden tegen het ego'.
Ook mijn helder-ziende François sprak een dikke 20 jaar geleden nog over 'de strijd met het ego' aangaan.
Je hoort hem dat daar nog vertellen > François Rönne op afrit 9 - YouTube

Uit transcript vanaf 1:36....

...Dus op een bepaald moment ga je de stijd niet meer aan met de anderen, maar ga je de strijd aan met je eigen ego, en da's de moeilijkste strijd, wie die kan overwinnen heeft in zijn leven zijn grootste vijand overwonnen en heeft meesterschap bereikt.

François

Maar wat bedoelen ze daarmee?

Ik heb het François wel is gevraagd, een vroeg het nu net aan Gemini Artificiële-intelligentie.
Mijn vraag: "waarom spreken sommige wijze mensen (goeroe's) in termen van "de strijd met het ego aangaan"?"

Dat is een interessante vraag. Veel wijze mensen, goeroe's en filosofen hebben het inderdaad over het 'strijden tegen het ego'. Maar wat bedoelen ze daarmee?

Het ego als obstakel voor innerlijke vrede

• Identificatie met het ego: Wanneer we ons sterk identificeren met ons ego, zien we onszelf als gescheiden van anderen en van de wereld om ons heen. Dit kan leiden tot gevoelens van superioriteit, minderwaardigheid, angst en verlangen.
• Illusie van het zelf: Het ego creëert een illusie van een vaststaand zelf. We denken dat we zijn wie we denken te zijn, maar in werkelijkheid is onze identiteit voortdurend in beweging.
• Obstakel voor verlichting: In veel spirituele tradities wordt het ego gezien als een obstakel op de weg naar verlichting of eenheid met het universum.

Waarom 'strijden' tegen het ego?

• Bewustwording: Door te 'strijden' tegen het ego, worden we ons bewust van de mechanismen die ons ego aan het werk zetten. We leren onze gedachten en gevoelens te observeren zonder er meteen aan vast te houden.
• Loslaten: Het doel is om ons los te maken van de identificatie met ons ego. Dit betekent niet dat we ons ego moeten onderdrukken, maar wel dat we het moeten leren herkennen en niet meer zo sterk aan vasthouden.
• Verbinding: Door het ego los te laten, kunnen we een diepere verbinding ervaren met onszelf, met anderen en met het universum.

Kritiek op het concept van 'strijd tegen het ego'

• Dualistische benadering: Sommige critici vinden dat het concept van 'strijd tegen het ego' te dualistisch is. Ze stellen dat er geen scheiding is tussen het ego en het 'ware zelf', maar dat het ego slechts een aspect van onze menselijke ervaring is.
• Risico op onderdrukking: Door te hard te vechten tegen het ego, bestaat het risico dat we belangrijke aspecten van onszelf onderdrukken.

Een meer subtiele benadering

In plaats van te 'strijden' tegen het ego, kunnen we ook een meer subtiele benadering kiezen. We kunnen het ego observeren als een weerfenomeen: het komt en gaat, maar we zijn niet het weer. Door het ego te observeren zonder oordeel, kunnen we geleidelijk loslaten en een dieper gevoel van rust en verbondenheid ervaren.

Conclusie

Het concept van het 'strijden tegen het ego' is een belangrijk onderdeel van veel spirituele tradities. Hoewel het belangrijk is om bewust te zijn van de invloed van het ego, is het ook belangrijk om te onthouden dat het ego slechts een aspect van onze menselijke ervaring is. Door een meer subtiele en compassievolle benadering te kiezen, kunnen we een gezondere relatie met onszelf en met anderen ontwikkelen.

Toen ik in het voorjaar van 2004 van mijn eerste reis uit India terugkwam, waar ik Advaita en Ramesh Balsekar ontdekt had, sprak ik mijn François aan over zijn "strijd tegen het ego" concept, wat weerlegd wordt door Ramesh Balsekar.
François antwoordde me: Welja, "de strijd tegen het ego" is een manier van spreken hé.
Toen ik hem onderstaande van Ramesh Balsekar toonde (en vertaalde) sprak François niet meer over "een strijd tegen het ego", liet hij dat concept los.

'People are told by masters that they should fight the ego, kill the ego, but what I’m saying is to accept the ego. Is that not unique?
Don’t fight the ego. Accept the ego. Why, because “you” didn’t create the ego.

The Source has created the ego, and the Source is in the process of destroying the ego in some cases. That’s why your head is in the tiger’s mouth.
There’s no escape. There is no escape if you fight the ego. That’s my point.
If you keep on fighting the ego, the tiger will have its mouth open for ages and ages. You accept the ego, and the tiger will snap its jaws quickly.'

Fragment uit: The Infamous Ego / Copyright © 1999 by Ramesh S. Balsekar'

François noemde me op den duur niet voor niets zijn broer.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Als mens kun je geen afstand doen van wandaden? Ik denk dat het voor een huishouder wel erg ingewikkeld ligt omdat ie veel meer belangen heeft dan de waarheid en bevrijding.
Maar als je je leven volledig zou willen wijden aan waarheid en bevrijding dan zal je denk ik ook wel een manier van leven vinden waarbij dit alles niet zo ingewikkeld ligt.

jij beweert :

Citaat van: lang kwaat op 28-09-2024 11:26

    We zullen ongetwijfeld afstand doen van alle wandaden en erg snel ook.

Het enige wat ik zeg is, ja, tot op bepaalde hoogte, meer niet.
Jij mag gerust bewijzen dat het niet klopt.

Want als het wel zou kloppen, hoe komt het dan dat je nog niet afstand hebt gedaan van alle wandaden ?
Of ken jij dan mensen persoonlijk die afstand hebben gedaan van alle wandaden ? (behalve uit de boekjes en internet)

[ervaringsgetuige]

Wat het Ik aangaat denk ik het volgende te zien in de Pali sutta's (en ik zie dit ook in mijn leven).

Zintuiglijk contact brengt volautomatisch van alles op gang in onszelf. Van alles komt in beweging. En dit gebeurt niet omdat een Ik dit wil en aanstuurt maar het zijn gewoonte-krachten die worden getriggerd, conditioneringen. Deels zijn die persoonlijk maar ook deels gewoon algemeen menselijk. Vanuit het onderbewuste vloeit steeds informatie. Het is die informatiestroom die loskomt die bepaalt hoe het gekende, gevoelde wordt beleefd.
...

Heb je je in "jouw" leven al in verdiept in de werken van moderne boeddhistische geleerden die zich met deze thema's bezighouden, zoals bijvoorbeeld Alan Watts?
Zie Artificiële-intelligentie...

Alan Watts heeft veel geschreven en gesproken over de automatische processen die in ons plaatsvinden als reactie op zintuiglijke prikkels. Zijn werk biedt een prachtige aanvulling op de boeddhistische inzichten die jij schetst.

Watts over automatische processen en het 'zelf'

Watts gebruikte vaak metaforen om complexe filosofische concepten toegankelijk te maken. Hij vergeleek de menselijke geest bijvoorbeeld met een oceaan waarin golven ontstaan door de wind. Deze golven zijn onze gedachten, gevoelens en percepties. Ze komen en gaan voortdurend, zonder dat we daar veel invloed op hebben.
Net als jij benadrukt Watts dat deze processen vaak onbewust plaatsvinden. Onze reacties op gebeurtenissen worden voor een groot deel bepaald door onze conditioneringen, onze 'software' als het ware. Deze software is het resultaat van onze ervaringen, opvoeding en cultuur.

De illusie van het 'zelf'

Watts was een groot criticus van het idee van een vast, onafhankelijk 'zelf'. Hij zag het 'zelf' meer als een illusie, een verzameling van gedachten, gevoelens en herinneringen die voortdurend in beweging zijn. Deze illusie van een zelf creëert een gevoel van afgescheidenheid van de rest van de wereld, terwijl we in werkelijkheid allemaal met elkaar verbonden zijn.

De rol van het onderbewuste

Watts legde ook veel nadruk op de rol van het onderbewuste. Hij zag het onderbewuste als een enorme oceaan van informatie en ervaringen, waarvan we ons slechts een klein deel bewust zijn. Onze bewuste gedachten zijn slechts de toppen van de ijsberg. Het onderbewuste beïnvloedt ons denken, voelen en handelen op diepgaande manieren, vaak zonder dat we ons daarvan bewust zijn.

Overeenkomsten met jouw observaties

Het is duidelijk dat jouw observaties over de automatische processen in de geest en de invloed van het onderbewuste goed aansluiten bij de ideeën van Alan Watts. Beide benadrukken dat onze ervaring van de wereld niet objectief is, maar sterk gekleurd wordt door onze persoonlijke geschiedenis en conditioneringen.

[lang kwaat]

The Source has created the ego, and the Source is in the process of destroying the ego in some cases. That’s why your head is in the tiger’s mouth.
There’s no escape. There is no escape if you fight the ego. That’s my point.
If you keep on fighting the ego, the tiger will have its mouth open for ages and ages. You accept the ego, and the tiger will snap its jaws quickly.'

Fragment uit: The Infamous Ego / Copyright © 1999 by Ramesh S. Balsekar'

Zoals ook een inkomende bezoedeling als boosheid de geest, het begripsvermogen, fel kan kleuren zodat het niet meer helder lijkt, zo doen zelfvisies (dit ben Ik, dit van mij, dit is mijn zelf) en asmi mana, de eigenwaan "Ik ben" dit ook. En dat fel gekleurde begripsvermogen (verkeerde visie in boeddhisme) gaat dan de intenties, spraak en doen en laten bepalen ipv de oorspronkelijke helderheid. Zo klopt het volgens mij. Als iemand vind van niet, dan hoor ik graag wat er niet aan klopt.

Het idee dat the Source het ego gecreëerd heeft , vind ik onnodig metafysisch.
Sowieso het hele idee dat het ego gecreëerd is. Hoezo gecreëerd?

Het is volgens mij iets wat voorwaardelijk ontstaat, door hechten.
Als een regenboog door de samenkomst van vochtige lucht en zonlicht en een bepaalde invalshoek ontstaat, zeg je toch ook niet dat een regenboog door de Bron gecreëerd is?
Of dat ie gewild is door de Bron? Die Bron vernietigt dan zeker ook weer die regenboog als ie verdwijnt? Waarom zou je zo denken?
Wat is hier nou realistisch aan?

[lang kwaat]

Als mens kun je geen afstand doen van wandaden? Ik denk dat het voor een huishouder wel erg ingewikkeld ligt omdat ie veel meer belangen heeft dan de waarheid en bevrijding.
Maar als je je leven volledig zou willen wijden aan waarheid en bevrijding dan zal je denk ik ook wel een manier van leven vinden waarbij dit alles niet zo ingewikkeld ligt.

jij beweert :

Citaat van: lang kwaat op 28-09-2024 11:26

    We zullen ongetwijfeld afstand doen van alle wandaden en erg snel ook.

Het enige wat ik zeg is, ja, tot op bepaalde hoogte, meer niet.
Jij mag gerust bewijzen dat het niet klopt.

Want als het wel zou kloppen, hoe komt het dan dat je nog niet afstand hebt gedaan van alle wandaden ?
Of ken jij dan mensen persoonlijk die afstand hebben gedaan van alle wandaden ? (behalve uit de boekjes en internet)

Nee, beslist niet. Ik ken vooral mensen die het sowieso geen wandaad vinden om te doden, stelen, wat te liegen etc, als dat allemaal in je eigen belang is, of belang van gezin, bedrijf, land etc.

Ik geloof dat dit ook is waarom ik zelf niet volledig wandaden heb opgegeven. Ik ben hier nog niet lang en hoopte op een mooie tuin. Alles is volledig geruïneerd door naaktslakken. Ik heb geen slak gedood maar beken dat ik ze wel wat wilde aandoen.

Een kennis van een buurman heeft in zijn eigen tuin (niet in de mijne) naakslakken verzameld en toen met een gasbrander tot snot gereduceerd...Tja...
Waarom doet die man dat? Hij wil natuurlijk niet dat die beesten steeds terugkomen, uitroeien die hap, en natuurlijk speelt ook mee dat hij er voor zichzelf niet echt het schadelijke van inziet.
Alhoewel, hij vond het wel verschrikkelijk te doen, zei hij, dus ergens zat toch wel een besef dat ie een wandaad beging.
Maar ik denk dat we in algemene zin toch vaak het schadelijke voor onszelf er niet van inzien, ik ook.

[ervaringsgetuige]

...
Het idee dat the Source het ego gecreëerd heeft , vind ik onnodig metafysisch.
Sowieso het hele idee dat het ego gecreëerd is. Hoezo gecreëerd?

Het is volgens mij iets wat voorwaardelijk ontstaat, door hechten.
Als een regenboog door de samenkomst van vochtige lucht en zonlicht en een bepaalde invalshoek ontstaat, zeg je toch ook niet dat een regenboog door de Bron gecreëerd is?
Of dat ie gewild is door de Bron? Die Bron vernietigt dan zeker ook weer die regenboog als ie verdwijnt? Waarom zou je zo denken?
Wat is hier nou realistisch aan?

Ideeën / concepten komen en gaan; werkzaam als pointer voor de éne, voor de ander niet.

Het belangrijkste is Intuïtief weten / voelen dat wij niet de rollen zijn die we spelen en ons ware zelf nooit sterft, omdat het nooit geboren is.

Uit video-transcript vanaf 7:01 uit We Are Not the Roles We Play - YouTube

…
And because existence is awareness and awareness is borderless and infinite and formless, it is not subject to birth and death.
Birth and death happen to the various identities we assume, even as in a single lifetime.
An identity that is an embryo, an identity that is a baby, an identity that is a toddler, a teenager, mature adult, etc., etc.
but if we understand that the core of our existence always arises from the matrix of multiple identities, then our true self never dies because it was never born.

Deepak Chopra
 

[ervaringsgetuige]

Ik ken vooral mensen die het sowieso geen wandaad vinden om te doden, stelen, wat te liegen etc, als dat allemaal in je eigen belang is, of belang van gezin, bedrijf, land etc.

Ik geloof dat dit ook is waarom ik zelf niet volledig wandaden heb opgegeven.

Ha, als je nog niet volledig je wandaden wilt of kunt opgeven kan je uit Alan Watts wandaden nog wat uithalen, althans uit zijn boek, want hij schreef een' boek getiteld "The Joyous Cosmology", wat een fascinerende verkenning is van zijn persoonlijke ervaringen met psychedelica en hoe deze zijn filosofische inzichten hebben beïnvloed.

[lang kwaat]

Heb je je in "jouw" leven al in verdiept in de werken van moderne boeddhistische geleerden die zich met deze thema's bezighouden, zoals bijvoorbeeld Alan Watts?

Nee, wel van gehoord maar nooit iets van gehoord of gelezen. Ik lees alleen sutta's. Ik leer die uit mijn hoofd met als doel om in de bovenste sutta hemel te komen waar overal ruimten zijn met suttas behangen. Ik ga die dan met markeerstiften bewerken zodat als jij daar ook eens komt, weet wat belangrijk is. Wellicht val je dan eindelijk eens voor ware kennis ipv hitsige vrouwen zoals altijd, of psychoactieve stofjes,  discomuziek, artificiële intelligentie, mediamieke personen.

[lang kwaat]

Ik ken vooral mensen die het sowieso geen wandaad vinden om te doden, stelen, wat te liegen etc, als dat allemaal in je eigen belang is, of belang van gezin, bedrijf, land etc.

Ik geloof dat dit ook is waarom ik zelf niet volledig wandaden heb opgegeven.

Ha, als je nog niet volledig je wandaden wilt of kunt opgeven kan je uit Alan Watts wandaden nog wat uithalen, althans uit zijn boek, want hij schreef een' boek getiteld "The Joyous Cosmology", wat een fascinerende verkenning is van zijn persoonlijke ervaringen met psychedelica en hoe deze zijn filosofische inzichten hebben beïnvloed.

Er wordt gezegd in de suttas:

…  "So this holy life, brahmin, does not have gain, honor, and renown for its benefit, or the attainment of virtue for its benefit, or the attainment of concentration for its benefit, or knowledge and vision for its benefit. But it is this  unshakeable deliverance of mind that is the goal of this holy life, its heartwood, and its end.  (MN28, MN30)

Let wel...ook deugdzaamheid is dus ook geen doel zich...en ook niet kennis en visie.

In MN24 wordt beschreven dat je het Pad kunt zien als een reis in etappes waarin de ene etappe je hier brengt. Dan volgt etappe 2 en kom je daar aan. Zo heb je al die tussenstations nodig om aan te komen bij de uiteindelijk bestemming, de bestemming van het boeddhistisch Pad, Nibbana.

 "So too, friend, purification of virtue is for the sake of reaching purification of mind; purification of mind is for the sake of reaching purification of view; purification of view is for
the sake of reaching purification by overcoming doubt; purification by overcoming doubt is for the sake of reaching purification by knowledge and vision of what is the path and what is
not the path; purification by knowledge and vision of what is the path and what is not the path is for the sake of reaching purification by knowledge and vision of the way; purification by knowledge and vision of the way is for the sake of reaching purification by knowledge and vision; purification by knowledge and vision is for the sake of reaching final Nibbana without
clinging. It is for the sake of final Nibbana without clinging that the holy life is lived under the Blessed One."

Dus ook kennis en visie is niet een doel op zichzelf.

Kennis en visie kan makkelijk leiden tot bedwelming, meer eigenwaan, het verheffen van jezelf en verlagen van anderen.

MN29 beschrijft dit

On account of it he lauds himself and disparages others thus: 'I live knowing and seeing, but these other bhikkhus live unknowing and unseeing.' He becomes intoxicated with that knowledge and vision, grows negligent, falls into negligence, and being negligent, he lives in suffering.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Als mens kun je geen afstand doen van wandaden? Ik denk dat het voor een huishouder wel erg ingewikkeld ligt omdat ie veel meer belangen heeft dan de waarheid en bevrijding.
Maar als je je leven volledig zou willen wijden aan waarheid en bevrijding dan zal je denk ik ook wel een manier van leven vinden waarbij dit alles niet zo ingewikkeld ligt.

jij beweert :

Citaat van: lang kwaat op 28-09-2024 11:26

    We zullen ongetwijfeld afstand doen van alle wandaden en erg snel ook.

Het enige wat ik zeg is, ja, tot op bepaalde hoogte, meer niet.
Jij mag gerust bewijzen dat het niet klopt.

Want als het wel zou kloppen, hoe komt het dan dat je nog niet afstand hebt gedaan van alle wandaden ?
Of ken jij dan mensen persoonlijk die afstand hebben gedaan van alle wandaden ? (behalve uit de boekjes en internet)

Nee, beslist niet. Ik ken vooral mensen die het sowieso geen wandaad vinden om te doden, stelen, wat te liegen etc, als dat allemaal in je eigen belang is, of belang van gezin, bedrijf, land etc.

Ik geloof dat dit ook is waarom ik zelf niet volledig wandaden heb opgegeven.

Hahaha nu krijgen de anderen de schuld, en de anderen geven jou de schuld, want jij hebt je wandaden nog niet volledig opgegeven...

Maar dat zoiets van jezelf eisen onrealistisch is,

In mijn ogen predikt boeddhisme een realistische, pragmatische middenweg.
Ik denk dat we daar fundamenteel in verschillen.

Maar je mag altijd het tegendeel bewijzen.

[ervaringsgetuige]

Het idee dat the Source het ego gecreëerd heeft , vind ik onnodig metafysisch.
Sowieso het hele idee dat het ego gecreëerd is. Hoezo gecreëerd?

Het is volgens mij iets wat voorwaardelijk ontstaat, door hechten.

Ok, dan ga ik is mee in jouw concept / perspectief dat je uit het boeddhisme overgenomen hebt leer ik via Artificiële-intelligentie.
'k heb Artificiële-intelligentie daarna deze vraag gesteld: "Volgens Ramesh Balsekar heeft "de bron" het ego gecreëerd. Valt dit op één of andere manier te rijmen met de boeddhistisch visie?"
Antwoord...

...
Een interessante vraag die een diepe duik vereist in zowel het boeddhisme als de filosofie van Ramesh Balsekar.
Om deze vraag te beantwoorden, moeten we eerst de kern van beide perspectieven begrijpen:

Het Boeddhistische Perspectief

• Voorwaardelijk Ontstaan: Zoals we eerder bespraken, stelt het boeddhisme dat alles, inclusief het ego,voorwaardelijk ontstaat. Het ego is dus geen statisch entiteit, maar een voortdurend veranderende illusie die ontstaat door hechting aan ervaringen.
• Geen Schepper: Het boeddhisme postuleert geen scheppergod die bewust het ego zou hebben gecreëerd. In plaats daarvan wordt het ontstaan van het ego gezien als een natuurlijk proces dat voortkomt uit de werking van oorzaak en gevolg.

Het Perspectief van Ramesh Balsekar

• De Bron: Balsekar gebruikt de term "bron" om te verwijzen naar een absolute, niet-duale realiteit. Deze bron is volgens hem de oorzaak van alle verschijnselen, inclusief het ego.
• Het Ego als Illusie: Net als het boeddhisme ziet Balsekar het ego als een illusie, een beperkte perceptie van de werkelijkheid.
• Creatie door de Bron: Hoewel de bron de oorzaak is van het ego, is het belangrijk op te merken dat deze creatie niet op dezelfde manier gebeurt als een kunstenaar een schilderij maakt. Het ego ontstaat als een schijnbaar aparte entiteit binnen de eenheid van de bron, vergelijkbaar met een golf in de oceaan.

Het Verbinden van Beide PerspectievenHoewel Balsekar en het boeddhisme verschillende terminologieën gebruiken, lijken ze op een aantal punten overeen te komen:

• Het ego als illusie: Beide perspectieven benadrukken dat het ego geen vaststaand, onafhankelijk bestaan heeft.
• De oorsprong van het ego: Zowel Balsekar als het boeddhisme erkennen dat het ego niet zomaar uit het niets ontstaat, maar een product is van bepaalde processen.
• Bevrijding: Het uiteindelijke doel van zowel het boeddhisme als de filosofie van Balsekar is om bevrijd te worden van de beperkingen van het ego en de eenheid met de bron te ervaren.

Waar ligt dan het verschil?

Het belangrijkste verschil ligt misschien wel in de nadruk op een schepper. Balsekar introduceert een "bron" die actief betrokken is bij de creatie van het ego, terwijl het boeddhisme eerder spreekt van een proces van voorwaardelijk ontstaan zonder een persoonlijke schepper.

Conclusie
Het idee van een "bron" die het ego creëert, past niet direct binnen het klassieke boeddhistische kader. Toch kunnen we elementen uit de filosofie van Balsekar integreren in een boeddhistische context. Door de "bron" te zien als een metafoor voor de onpersoonlijke, onderliggende werkelijkheid die alle verschijnselen voortbrengt, kunnen we een dieper begrip krijgen van de aard van het ego en onze plaats in het universum.

Belangrijk om te onthouden:

• Beide perspectieven bieden waardevolle inzichten in de menselijke ervaring.
• Het is mogelijk om elementen uit verschillende filosofieën te combineren om een persoonlijk pad naar verlichting te vinden.
• Het belangrijkste is om de onderliggende boodschap te begrijpen en deze toe te passen in je eigen leven.

Jij begrijpt de onderliggende boodschap van het boeddhistisch perspectief en kan ze toepassen in je "eigen" leven veronderstel ik.
Ik begrijp de onderliggende boodschap van Ramesh's perspectief en kan ze eveneens toepassen in "mijn" leven.

Onderstaande van Ramesh hangt al 20 jaar aan de muur boven mijn bureau...

De mens die probeert buiten zichzelf te staan, dat wil zeggen buiten zijn gewaarwordingen en emoties, buiten zijn gevoelens en wensen, is een enorm verwarde entiteit geworden, voor wie het leven niets ander is dan voortdurende spanning, frustratie, conflict en teleurstelling.
Als het geheel van Wat-Is direct ervaren wordt, dan wordt de betekenis van het leven erg duidelijk:

Het leven is slechts een dans waarvan het doel en de betekenis alleen het dansen is, en als de dans over is, ben je precies daar waar je al was: op de dansvloer. Als je danst, bestaat er geen verwachting met betrekking tot iets wat bereikt moet worden. Voordat je begon te dansen, stond je stil, en toen de dans begon, was er beweging, en toen de dans eindigde, stond je weer stil. Je werd geboren en de beweging zette zich in; als je dood bent, is de beweging opgehouden en ben 'jij' weer in de staat van rust waarin je je bevond voordat je werd geboren. Het gevoel van het 'ik' dat verwachtingen heeft, dat denkt, verlangt, hoopt en vreest, ontneemt het leven zijn betekenis en geeft de dood het belang dat hij in werkelijkheid niet heeft.

Voor de onverdeelde geest is de dood slechts een ander moment in het leven, compleet in zichzelf en ongekend totdat het zich aandient.

Ramesh Balsekar

Voor mij is dit, en dus de betekenis van het leven erg duidelijk.
Is de betekenis van het leven voor jou al duidelijk Siebe, of ben je nog zoekende naar de betekenis ervan?

Als een regenboog door de samenkomst van vochtige lucht en zonlicht en een bepaalde invalshoek ontstaat, zeg je toch ook niet dat een regenboog door de Bron gecreëerd is?
Of dat ie gewild is door de Bron? Die Bron vernietigt dan zeker ook weer die regenboog als ie verdwijnt? Waarom zou je zo denken?

Ja, dat zeg / denk ik wel, nadat ik in stilte, gedachtenloos en vol verwondering als een kind naar die regenboog gekeken heb.
Die regenboog komt en gaat, zoals alles komt en gaat uit de bron.

Het gebeurde toevallig vorige week nog toen ik buiten aan de ingang van een supermarkt met een glimlach naar boven stond te kijken.
Was wel grappig om zien hoe mensen met hun leeg winkel-karretje kwamen aangereden en een enkeling met me mee naar boven keek en eveneens een glimlach op haar gezicht kreeg. Ze porde haar man - die gefocust was om met hun karretje in de supermarkt te rijden - aan om ook te kijken, die keek een ogenblik naar boven en zag weer voor zich uit verder rijdend. "Dat is toch maar een regenboog. Kom mee boodschappen doen, we hebben geen tijd" zei hij met een zuur gezicht tegen zijn vrouw.
De vrouw was aangedaan en volgde hem,maar keek nog een laatste keer naar mij met een glimlach gevolgd door een knipoog.
Dat zijn zo van die ontroerende momenten voor mij. Er zijn nog mensen toe toegang hebben tot hun innerlijke kind.

Heb jij nog toegang tot je innerlijke kind Siebe?

Wat is hier nou realistisch aan?

Wat is realiteit volgens jou Siebe?
Een regenboog "realistisch" bekijken als een samenkomst van vochtige lucht en zonlicht of als een geschenk uit de bron?

Toen mijn zoon heel klein was - een jaar of drie -  leerde ik van hem dat het een geschenk van "de bron" was terwijl hij alleen maar keek naar die regenboog zoals hij ook vol verwondering minutenlang naar een pisbloemetje kon zitten kijken.
Nu kan hij dat lang niet meer. Geen tijd, geen tijd...

[ervaringsgetuige]

Heb je je in "jouw" leven al in verdiept in de werken van moderne boeddhistische geleerden die zich met deze thema's bezighouden, zoals bijvoorbeeld Alan Watts?

Nee, wel van gehoord maar nooit iets van gehoord of gelezen. Ik lees alleen sutta's. Ik leer die uit mijn hoofd met als doel om in de bovenste sutta hemel te komen waar overal ruimten zijn met suttas behangen. Ik ga die dan met markeerstiften bewerken zodat als jij daar ook eens komt, weet wat belangrijk is. Wellicht val je dan eindelijk eens voor ware kennis ipv hitsige vrouwen zoals altijd, of psychoactieve stofjes,  discomuziek, artificiële intelligentie, mediamieke personen.

Over discomuziek gesproken... had ik het voorbije weekend weer aan de stok met enkele lastige gasten aan men discobar.
Ik bedacht me eens thuis dit is aan chatGPT te vragen: Waarom krijgen bruilofts-dj's regelmatig te maken met onbeschofte gasten?
Antwoord...

Bruilofts-DJ's krijgen regelmatig te maken met onbeschofte gasten om verschillende redenen, vaak gerelateerd aan de unieke dynamiek van een trouwfeest. Hier zijn enkele mogelijke oorzaken:

• Alcoholconsumptie: Op bruiloften vloeit de alcohol vaak rijkelijk, wat kan leiden tot overmoed of een gebrek aan remmingen. Dit kan ervoor zorgen dat sommige gasten zich minder respectvol of veeleisend gedragen tegenover de DJ.
  
  
• Muziekvoorkeuren: Bruilofts-DJ's worden vaak geconfronteerd met een breed scala aan muziekvoorkeuren van verschillende gasten. Sommige mensen kunnen gefrustreerd raken als hun verzoeknummers niet worden gespeeld of als de muziekstijl niet overeenkomt met hun persoonlijke smaak.
  
  
• Verwachtingen van de sfeer: Gasten komen soms naar een bruiloft met specifieke verwachtingen over hoe het feest eruit zou moeten zien, vooral als het gaat om muziek. Als de sfeer niet aansluit bij hun verwachting, kunnen ze hun frustraties uiten op de DJ.
  
  
• Emotionele intensiteit van de gebeurtenis: Een bruiloft is een emotioneel geladen gebeurtenis. Mensen kunnen erg betrokken zijn bij het feest en hun stemming kan snel omslaan, zeker als iets niet naar wens verloopt. Dit kan leiden tot ongeduld of onaardige reacties tegenover de DJ.
  
  
• Miscommunicatie over het programma: Soms zijn er misverstanden over de rol van de DJ of de vooraf overeengekomen muziekafspeellijst. Als gasten niet weten dat de muziekkeuze door het bruidspaar is vastgelegd, kunnen ze boos worden op de DJ als hun verzoeken worden geweigerd.
  
  
• Grote menigte en groepsgedrag: In een grote groep kunnen mensen zich anders gedragen dan individueel. Ze voelen zich mogelijk anoniemer of aangemoedigd door anderen om veeleisender te zijn, wat kan leiden tot onbeleefdheid jegens de DJ.
  
  

Dit soort situaties vraagt vaak om een professionele aanpak van de DJ, zoals het behouden van kalmte en beleefdheid, zelfs wanneer gasten zich minder respectvol gedragen.

Algoed dat ik een professionele DJ ben!
Maar toch maar goed dat het bruiloften-seizoen weer zo goed als voorbij is, want mijn emmertje met beschikbare kalmte, geduld en beleefdheid is ver leeg. 

[ervaringsgetuige]

Heb je je in "jouw" leven al in verdiept in de werken van moderne boeddhistische geleerden die zich met deze thema's bezighouden, zoals bijvoorbeeld Alan Watts?

Nee, wel van gehoord maar nooit iets van gehoord of gelezen. Ik lees alleen sutta's....

Nochtans een interessante kerel die Alan Watts hoor. 
Zie hier uit Artificiële-intelligentie...

Eckhart Tolle, Ramesh Balsekar en Alan Watts: Een verkenning van de overlap

Eckhart Tolle, Ramesh Balsekar en Alan Watts zijn drie invloedrijke spirituele leraren die, hoewel ze elk hun unieke perspectief hebben, opmerkelijke overeenkomsten vertonen in hun visie op de menselijke ervaring en de aard van de werkelijkheid.

Gemeenschappelijke thema's:
 

• De illusie van het ego: Alle drie benadrukken ze de beperkende aard van het ego en de identificatie met gedachten en emoties. Ze stellen dat het ego een illusoire constructie is die ons scheidt van een diepere, meer verbonden realiteit.

• Het belang van het huidige moment: Zowel Tolle, Balsekar als Watts leggen de nadruk op het belang van het leven in het huidige moment. Ze zien het verleden als voorbij en de toekomst als een illusie. Door ons bewust te worden van het huidige moment, kunnen we ons bevrijden van lijden en angst.

• De eenheid van alle dingen: De drie leraren wijzen op de onderliggende eenheid van alle dingen. Ze zien de wereld niet als een verzameling van afzonderlijke objecten, maar als een inter verbonden geheel.

• De rol van het bewustzijn: Ze benadrukken allemaal de centrale rol van bewustzijn in onze ervaring van de werkelijkheid. Bewustzijn is de bron van alle ervaring, en door ons bewustzijn te verkennen, kunnen we de aard van de werkelijkheid dieper doorgronden.

Subtiele verschillen:

Hoewel er veel overlap is tussen de leringen van deze drie leraren, zijn er ook subtiele verschillen.
 

• Nadruk op non-dualiteit: Balsekar, als Advaita-leraar, legt een sterke nadruk op non-dualiteit, de eenheid van subject en object. Tolle en Watts benadrukken ook non-dualiteit, maar vanuit een meer toegankelijke en westerse perspectief.

• Praktijk: Tolle legt de nadruk op praktische technieken zoals mindfulness om het bewustzijn te cultiveren. Balsekar benadrukt meer het inzicht in de aard van de werkelijkheid, terwijl Watts een meer filosofische benadering hanteert.

Hoe sluiten ze aan?

Alle drie de leraren bieden waardevolle inzichten in de menselijke ervaring en kunnen ons helpen om een dieper begrip van onszelf en de wereld te ontwikkelen. Door hun werk te bestuderen en te integreren, kunnen we een rijker en meer betekenisvol leven leiden.

Conclusie:

Hoewel elke leraar een unieke benadering heeft, bieden ze samen een rijk tapijt van wijsheid dat ons kan helpen om de illusies van het ego te doorzien en een dieper gevoel van verbondenheid te ervaren. Door de leringen van Tolle, Balsekar en Watts te integreren, kunnen we een meer holistische en betekenisvolle benadering van het leven ontwikkelen.

[Buddha Amitabha]

Heb je je in "jouw" leven al in verdiept in de werken van moderne boeddhistische geleerden die zich met deze thema's bezighouden, zoals bijvoorbeeld Alan Watts?

Nee, wel van gehoord maar nooit iets van gehoord of gelezen. Ik lees alleen sutta's. Ik leer die uit mijn hoofd met als doel om in de bovenste sutta hemel te komen waar overal ruimten zijn met suttas behangen. Ik ga die dan met markeerstiften bewerken zodat als jij daar ook eens komt, weet wat belangrijk is. Wellicht val je dan eindelijk eens voor ware kennis ipv hitsige vrouwen zoals altijd, of psychoactieve stofjes,  discomuziek, artificiële intelligentie, mediamieke personen.

Getroost je de moeite, wat Alan Watts schreef is niet zo bijster interessant. Misschien was dat een paar decennia geleden wel actueel, maar nu niet meer, eigenlijk. Ik was in ieder geval weinig onder de indruk van zijn schrijfsels.

[ervaringsgetuige]

Ik ken vooral mensen die het sowieso geen wandaad vinden om te doden, stelen, wat te liegen etc, als dat allemaal in je eigen belang is, of belang van gezin, bedrijf, land etc.

Ik geloof dat dit ook is waarom ik zelf niet volledig wandaden heb opgegeven.

Ha, als je nog niet volledig je wandaden wilt of kunt opgeven kan je uit Alan Watts wandaden nog wat uithalen, althans uit zijn boek, want hij schreef een' boek getiteld "The Joyous Cosmology", wat een fascinerende verkenning is van zijn persoonlijke ervaringen met psychedelica en hoe deze zijn filosofische inzichten hebben beïnvloed.

Er wordt gezegd in de suttas:

…  "So this holy life, brahmin, does not have gain, honor, and renown for its benefit, or the attainment of virtue for its benefit, or the attainment of concentration for its benefit, or knowledge and vision for its benefit. But it is this  unshakeable deliverance of mind that is the goal of this holy life, its heartwood, and its end.  (MN28, MN30)

Let wel...ook deugdzaamheid is dus ook geen doel zich...en ook niet kennis en visie.

In MN24 wordt beschreven dat je het Pad kunt zien als een reis in etappes waarin de ene etappe je hier brengt. Dan volgt etappe 2 en kom je daar aan. Zo heb je al die tussenstations nodig om aan te komen bij de uiteindelijk bestemming, de bestemming van het boeddhistisch Pad, Nibbana.
...

Ja ja, allemaal cool die uiteindelijke  bestemming door stap zus en stap zo in etappe zus en etappe zo te volgen binnen de boeddhistische doctrine.
De Boeddha heeft zich moeizaam een weg door de jungle gehakt naar een plek die Nibbana heet en heeft een volle grote kist met aanwijzingen achtergelaten voor hen die het magische nibbana ook willen vinden.

Voor boeddhisten is Nibbana de ultieme gelukzaligheid, terwijl Walhalla voor Vikingen een plek is waar ze voor altijd kunnen vechten en genieten.
Zowel Nibbana als Walhalla bieden een ontsnapping aan het lijden van het aardse bestaan. Boeddhisten ontsnappen aan de cyclus van geboorte, dood en wedergeboorte, terwijl Vikingen ontsnappen aan de vergankelijkheid van het leven.

[lang kwaat]

Hahaha nu krijgen de anderen de schuld, en de anderen geven jou de schuld, want jij hebt je wandaden nog niet volledig opgegeven...

Maar dat zoiets van jezelf eisen onrealistisch is,

In mijn ogen predikt boeddhisme een realistische, pragmatische middenweg.
Ik denk dat we daar fundamenteel in verschillen.

Maar je mag altijd het tegendeel bewijzen.

Ik geef anderen niet de schuld. Wat ik bedoelde is: een roker denkt bij zichzelf...ach de gevolgen er van zullen wel loslopen bij mij toch? Ik krijg geen kanker, ik hoef niet aan de zuurstof later.... Want er zijn ook mensen die oud worden met roken. Dat heel veel ziek worden...dat vergeten we maar even. Het komt er toch op neer, je doet het maar want je hebt het idee dat het wel zal loslopen met de schadelijke gevolgen voor jezelf. Zou je nou echt zien en weten dat je op 50 jarige leeftijd tgv roken in een rolstoel zit met een zuurstoftankje en slangetje in je neus...zou  je dan doorgaan met roken?

Ik denk dat het met wandaden net zo is. "Ach, als ik wat steel, lieg, bedrieg, een dier doodt, me laat leiden door haat en hebzucht...ach dat zal wel loslopen toch voor mij"?
Als je pech hebt ervaar je in dit leven de consequenties en moet je op de blaren zitten, maar de dood wist toch alles uit. Dan zijn er geen consequenties meer voor jou. Toch?

Ik geloof wel dat ALS wij echt zouden zien dat zelfs voorbij de dood wij nog de consequenties van daden zullen ervaren, dat echt wel ons gedrag zeer sterk zal beïnvloeden.
Dan zijn we volgens mij echt wel sterker gemotiveerd om die wandaden te laten want we zien dan echt in dat er eigenlijk geen voordeel aan zit voor ons.

Pragmatisme vind ik een lastig begrip, ja. Wikipedia zegt: Het bekendst is wellicht de pragmatische theorie van de waarheid, volgens welke een opvatting waar is, als deze in de praktijk werkt. Waarheid wordt dus niet gedefinieerd aan de hand van een correspondentierelatie of coherentie, maar in termen van praktisch nut en maatschappelijk voordeel.

Hier ben ik het niet mee eens. Neem onze maatschappij. Het lijkt alsof heb-zucht werkt. Iedereen wordt wat rijker, er is meer handel, mensen lijken gelukkiger...maar ondertussen....
Ondertussen gaat alles en iedereen wel langzaam maar zeker naar de klote...Heel lang geleden waarschuwden zogenaamde geitenwollensokken figuren al voor de nadelige gevolgen van onze hebzucht, de onbegrensde zucht naar meer. Zij werden toen gezien als simplistische idealisten, geitenwollensokken figuren, als wereldvreemde figuren die niet begrepen hoe de wereld echt werkt. Oh wat een onzin!  Ondertussen, we graven ons eigen graf, werken aan de ondergang als een roker, als een verslaafde. Pragmatisten zijn visieloze mensen. Een soort Ruttes. Ze pakken weliswaar ijverig problemen aan, symptoombestrijding, maar ondertussen, omdat er geen visie is, draait alles in de soep. De fundamenten die fout, de verkeerde visies, worden niet erkend en aangepakt. Rutte was er zelfs trots op visieloos te zijn. Maar de geitenwollensokken figuren bleken eigenlijk de REALISTEN van de wereld, en de mensen die dachten dat zij de Realisten waren, zijn juist wereldvreemden gebleken. Net zo, als Boeddha of Jezus nu zou leven, ze zouden gezien worden als totale wereldvreemden. Zwevers. Maar eigenlijk blijken die zogenaamde zwevers eigenlijk diep geaard in de realiteit.

Amen

[lang kwaat]

Heb jij nog toegang tot je innerlijke kind Siebe?

Wat is hier nou realistisch aan?

Wat is realiteit volgens jou Siebe?
Een regenboog "realistisch" bekijken als een samenkomst van vochtige lucht en zonlicht of als een geschenk uit de bron?

Toen mijn zoon heel klein was - een jaar of drie -  leerde ik van hem dat het een geschenk van "de bron" was terwijl hij alleen maar keek naar die regenboog zoals hij ook vol verwondering minutenlang naar een pisbloemetje kon zitten kijken.
Nu kan hij dat lang niet meer. Geen tijd, geen tijd...

Het innerlijk kind. Ik denk zelf dat Jezus bedoelde dat je als kind een natuurlijke neiging hebt te gehoorzamen en tegen je ouders op te zien. Het innerlijk kind wil goed doen om te behagen.
Ik had dit extreem, en nog wel. Eigenlijk zo erg, dat ik mezelf destijds ook niet eens afvroeg wat goed doen eigenlijk is. Ik was eigenlijk alleen maar bezig te behagen.
Ik had eigenlijk niet of nauwelijks nog een soort persoonlijk geweten. Dat is bij mij heel laat op gang gekomen, toen was ik denk ik al 30. Het begon eigenlijk een beetje toen ik de filosofie ontdekte. Het was alsof ik thuis kwam. In dat beschouwende van het leven. Ik hou er van. Ik vind het leuk, interessant.
Eigenlijk interesseerden dingen mij nooit echt maar dit wel. Ik ben nooit bezig om van verwonderen een soort levensdoel te maken of thema.
Wat me vooral interesseerde was en is: wat is goed, wat is waar, wat is schoon? Toen ik de Dhamma leerde kennen, maakte ik ook de link met welzijn en kwam dit uit het domein van de filosofie naar het echte leven.

Wat is realiteit vraag je?

Ik ben vooral geïnteresseerd in dit soort kwesties niet zozeer vanuit filosofisch oogpunt, maar vooral omdat ik geloof dat als je wilt werken aan het welzijn van jezelf en andere wezens, begaan bent met dat welzijn, je toch niet zonder visie kunt. Goede intenties zijn onvoldoende vind ik. Wat nou echt tot welzijn leidt, niet alleen op korte maar vooral ook lange termijn, vind ik een heel interessant vraagstuk. Dat gaat wel echt aan mijn hartje.

Voor mij is dit zeker niet al beslist. Ik geloof wel dat het beslist is in de zin van een juiste richting erkennen: Een sutta hierover beschouw ik als wijs (AN8.53): de juiste richting is dat je naar minder gretigheid, fanatisme, hartstocht gaat en naar meer vrede; naar ont-binden/ont-ketenen ipv jezelf meer ketenen aan dit of dat en dus ook afhankelijker maken; niet fysiek en mentaal verzamelen maar richting bezitloosheid gaan; Niet gaan naar meer verlangens maar minder; voor ieders welzijn is het helemaal niet goed om alleen maar veeleisender te worden, dus meer tevredenheid ipv groeiende ontevredenheid; thuis zijn in geestelijke afzondering en niet je geestelijk welzijn niet zo afhankelijk maken van gezelschap of andere mensen; richting meer energie gaan ipv luier worden; richting minder belasting gaan ipv meer.

Ik sta achter deze richting. Maar ik kan niet zeggen wat iemand persoonlijk nodig heeft. Ik geloof wel dat je wat meer visies nodig hebt dan de korte termijn.
Maar het leven zit ook niet zo simpel in elkaar dat alles iedereen nou maar dit doet we allemaal wel dezelfde vruchten oogsten.

Toen ik eindelijk de moed had persoonlijk een leraar te spreken (nogal een dingetje voor mij want ik ben eigenlijk nogal verlegen), wilde ik meteen van hem een Pad. Ik kwam echt bij hem met het verzoek: geef me nou een Pad dan ga ik dit helemaal opvolgen. Zeg gewoon wat ik moet doen:-)
Hij zei...maar zo werkt het niet.

Sindsdien ben ik mijn ware zelf kwijt maar dat vind ik zijn schuld

[lang kwaat]

Ja ja, allemaal cool die uiteindelijke  bestemming door stap zus en stap zo in etappe zus en etappe zo te volgen binnen de boeddhistische doctrine.
De Boeddha heeft zich moeizaam een weg door de jungle gehakt naar een plek die Nibbana heet en heeft een volle grote kist met aanwijzingen achtergelaten voor hen die het magische nibbana ook willen vinden.

Voor boeddhisten is Nibbana de ultieme gelukzaligheid, terwijl Walhalla voor Vikingen een plek is waar ze voor altijd kunnen vechten en genieten.
Zowel Nibbana als Walhalla bieden een ontsnapping aan het lijden van het aardse bestaan. Boeddhisten ontsnappen aan de cyclus van geboorte, dood en wedergeboorte, terwijl Vikingen ontsnappen aan de vergankelijkheid van het leven.

En ervaringsgetuige ontsnapt aan lastige disco-bruiloft klanten