lijden kan niet verdwijnen, maar ...

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Hahaha nu krijgen de anderen de schuld, en de anderen geven jou de schuld, want jij hebt je wandaden nog niet volledig opgegeven...

Maar dat zoiets van jezelf eisen onrealistisch is,

In mijn ogen predikt boeddhisme een realistische, pragmatische middenweg.
Ik denk dat we daar fundamenteel in verschillen.

Maar je mag altijd het tegendeel bewijzen.

Ik geef anderen niet de schuld. Wat ik bedoelde is: een roker denkt bij zichzelf...ach de gevolgen er van zullen wel loslopen bij mij toch? Ik krijg geen kanker, ik hoef niet aan de zuurstof later.... Want er zijn ook mensen die oud worden met roken. Dat heel veel ziek worden...dat vergeten we maar even. Het komt er toch op neer, je doet het maar want je hebt het idee dat het wel zal loslopen met de schadelijke gevolgen voor jezelf. Zou je nou echt zien en weten dat je op 50 jarige leeftijd tgv roken in een rolstoel zit met een zuurstoftankje en slangetje in je neus...zou  je dan doorgaan met roken?

Ik denk dat het met wandaden net zo is. "Ach, als ik wat steel, lieg, bedrieg, een dier doodt, me laat leiden door haat en hebzucht...ach dat zal wel loslopen toch voor mij"?
Als je pech hebt ervaar je in dit leven de consequenties en moet je op de blaren zitten, maar de dood wist toch alles uit. Dan zijn er geen consequenties meer voor jou. Toch?

Ik geloof wel dat ALS wij echt zouden zien dat zelfs voorbij de dood wij nog de consequenties van daden zullen ervaren, dat echt wel ons gedrag zeer sterk zal beïnvloeden.
Dan zijn we volgens mij echt wel sterker gemotiveerd om die wandaden te laten want we zien dan echt in dat er eigenlijk geen voordeel aan zit voor ons.

Pragmatisme vind ik een lastig begrip, ja. Wikipedia zegt: Het bekendst is wellicht de pragmatische theorie van de waarheid, volgens welke een opvatting waar is, als deze in de praktijk werkt. Waarheid wordt dus niet gedefinieerd aan de hand van een correspondentierelatie of coherentie, maar in termen van praktisch nut en maatschappelijk voordeel.

Hier ben ik het niet mee eens. Neem onze maatschappij. Het lijkt alsof heb-zucht werkt. Iedereen wordt wat rijker, er is meer handel, mensen lijken gelukkiger...maar ondertussen....
Ondertussen gaat alles en iedereen wel langzaam maar zeker naar de klote...Heel lang geleden waarschuwden zogenaamde geitenwollensokken figuren al voor de nadelige gevolgen van onze hebzucht, de onbegrensde zucht naar meer. Zij werden toen gezien als simplistische idealisten, geitenwollensokken figuren, als wereldvreemde figuren die niet begrepen hoe de wereld echt werkt. Oh wat een onzin!  Ondertussen, we graven ons eigen graf, werken aan de ondergang als een roker, als een verslaafde. Pragmatisten zijn visieloze mensen. Een soort Ruttes. Ze pakken weliswaar ijverig problemen aan, symptoombestrijding, maar ondertussen, omdat er geen visie is, draait alles in de soep. De fundamenten die fout, de verkeerde visies, worden niet erkend en aangepakt. Rutte was er zelfs trots op visieloos te zijn. Maar de geitenwollensokken figuren bleken eigenlijk de REALISTEN van de wereld, en de mensen die dachten dat zij de Realisten waren, zijn juist wereldvreemden gebleken. Net zo, als Boeddha of Jezus nu zou leven, ze zouden gezien worden als totale wereldvreemden. Zwevers. Maar eigenlijk blijken die zogenaamde zwevers eigenlijk diep geaard in de realiteit.

Amen

Mooie theoretische bespiegelingen.
En als het voor jou realiteit zou zijn dan zou je geen theoretisch betoog moeten houden.
Op geen enkele wijze toont het aan dat jij of iemand anders in de realiteit de beperkingen van het mens zijn kan ontstijgen.

Ik zeg gewoon, kijk maar naar jezelf, dat is het bewijs dat het niet mogelijk is, want anders zou jij het toch allang hebben verwerkelijkt.
Gebrek aan motivatie is er niet, gebrek aan studie is er ook niet, gebrek aan beoefening ook niet.

[ervaringsgetuige]

...
Neem onze maatschappij. Het lijkt alsof heb-zucht werkt. Iedereen wordt wat rijker, er is meer handel, mensen lijken gelukkiger...maar ondertussen....
Ondertussen gaat alles en iedereen wel langzaam maar zeker naar de klote...Heel lang geleden waarschuwden zogenaamde geitenwollensokken figuren al voor de nadelige gevolgen van onze hebzucht, de onbegrensde zucht naar meer. Zij werden toen gezien als simplistische idealisten, geitenwollensokken figuren, als wereldvreemde figuren die niet begrepen hoe de wereld echt werkt. Oh wat een onzin!  Ondertussen, we graven ons eigen graf, werken aan de ondergang als een roker, als een verslaafde. Pragmatisten zijn visieloze mensen. Een soort Ruttes. Ze pakken weliswaar ijverig problemen aan, symptoombestrijding, maar ondertussen, omdat er geen visie is, draait alles in de soep. De fundamenten die fout, de verkeerde visies, worden niet erkend en aangepakt.

Als onze maatschappij nou maar is het boeddhisme ging bestuderen zodat we allen de juiste visie ontwikkelden, dan kwam het wel goed! 

Rutte was er zelfs trots op visieloos te zijn.

Te beginnen met Rutte natuurlijk. 
Ik heb op Lauren's zelfkennis meerdere geschreven dat leiders van een maatschappij eigenlijk eerst een attest ter "afronding van gedegen zelfonderzoek" zouden moeten kunnen voorleggen.
Als politieke leiders vanuit Nibanna of Waarheidvinding zouden handelen zou de massa uiteindelijk wel volgen, niet?

Maar de geitenwollensokken figuren bleken eigenlijk de REALISTEN van de wereld, en de mensen die dachten dat zij de Realisten waren, zijn juist wereldvreemden gebleken. Net zo, als Boeddha of Jezus nu zou leven, ze zouden gezien worden als totale wereldvreemden. Zwevers. Maar eigenlijk blijken die zogenaamde zwevers eigenlijk diep geaard in de realiteit.

Amen

Het is wachten op een nieuwe messias!
De Joden bijvoorbeeld wachten er nog steeds op bevestigd ChatGTP me...

Ja, veel joden wachten nog steeds op de komst van de Messias. De verwachting van een Messias is een fundamenteel onderdeel van het joodse geloof, vooral binnen de orthodoxe en conservatieve stromingen van het jodendom. Hier zijn enkele belangrijke aspecten van die verwachting:

De Messias in het Jodendom:

• Messiaanse verwachting:
  • In de joodse traditie wordt de Messias (in het Hebreeuws: Mashiach) gezien als een toekomstige koning uit het huis van David, die zal worden gezalfd door God om het joodse volk te bevrijden. Hij zal de wereld herstellen tot een tijd van vrede en gerechtigheid, en de ultieme vervulling van Gods belofte aan Israël realiseren.
• Kenmerken van de Messias:
  • De Messias zal een menselijk wezen zijn, geen goddelijke figuur, en hij zal Israël herenigen, een tijd van wereldvrede (soms de Messiaanse tijd genoemd) inluiden, de derde tempel in Jeruzalem herbouwen, en de wereld terugbrengen naar het geloof in de Ene God.
• Verschillende stromingen:
  • Orthodoxe joden geloven sterk in de komst van een persoonlijke Messias die de bovengenoemde taken zal vervullen.
  • Conservatieve joden hechten ook belang aan het idee van een Messias, maar soms wordt dit symbolischer gezien, als een tijdperk van universele vrede en gerechtigheid zonder dat er een specifieke persoon wordt verwacht.
  • Reform-jodendom heeft een minder nadrukkelijke focus op een persoonlijke Messias en legt meer de nadruk op de verantwoordelijkheid van de mensheid om de wereld te verbeteren, wat ook wel het realiseren van een messiaans tijdperk wordt genoemd.
• Verschil met het christendom:
  • In tegenstelling tot christenen, die geloven dat Jezus de Messias is, wachten joden nog steeds op de komst van de Messias omdat zij geloven dat Jezus niet de vervulling was van de traditionele joodse profetieën. De wereldvrede en herstel van Israël die de Messias zou brengen, zijn volgens het jodendom nog niet gerealiseerd.

Verlangen naar een messiaans tijdperk:Hoewel het joodse geloof in een Messias diep geworteld is in hun geschriften en tradities, is het verlangen naar een betere, rechtvaardige wereld vaak ook verbonden met sociale en ethische inspanningen in het hier en nu. Veel joden richten zich daarom ook op tikkun olam ("herstel van de wereld"), een concept dat benadrukt dat ieder mens verantwoordelijkheid draagt om de wereld te verbeteren.

Maar verlangen naar een herstel van de wereld, komt dat niet uit gehechtheid voort Siebe? 
Ah ja, 'k vroeg het al aan ChatGTP...

Ja, volgens het boeddhisme komt alle verlangen voort uit gehechtheid. In de Vier Edele Waarheden wordt gesteld dat verlangen (tanha) de oorzaak is van lijden (dukkha). Dit verlangen ontstaat vaak uit gehechtheid aan dingen, mensen, ideeën of concepten waarvan we geloven dat ze ons geluk of voldoening zullen brengen. De gehechtheid leidt tot een voortdurende cyclus van verlangen en teleurstelling, omdat alle dingen vergankelijk zijn.
Door los te komen van gehechtheid en het verlangen te overstijgen, kan men volgens het boeddhisme bevrijding (nirvana) bereiken. Deze bevrijding houdt in dat men niet langer gebonden is aan het steeds terugkerende verlangen naar tijdelijke zaken, maar een staat van vrede en innerlijke vrijheid ervaart.

Fout dus van de Joden en alle mensen die een herstel van de wereld verlangen!
Eerst moet ALLE verlangen uitdoven, pas dan is er vrede op aarde.

Amen.

[ervaringsgetuige]

Heb jij nog toegang tot je innerlijke kind Siebe?

Wat is hier nou realistisch aan?

Wat is realiteit volgens jou Siebe?
Een regenboog "realistisch" bekijken als een samenkomst van vochtige lucht en zonlicht of als een geschenk uit de bron?

Toen mijn zoon heel klein was - een jaar of drie -  leerde ik van hem dat het een geschenk van "de bron" was terwijl hij alleen maar keek naar die regenboog zoals hij ook vol verwondering minutenlang naar een pisbloemetje kon zitten kijken.
Nu kan hij dat lang niet meer. Geen tijd, geen tijd...

Het innerlijk kind. Ik denk zelf dat Jezus bedoelde dat je als kind een natuurlijke neiging hebt te gehoorzamen en tegen je ouders op te zien. Het innerlijk kind wil goed doen om te behagen.
...

Je hebt dus geen enkel besef waarover ik het heb.
Dat verrast me totaal niet, want zolang ik jou al lees valt me dat al op.
Toegang hebben tot je innerlijke kind betekent het opnieuw verbinden met je oorspronkelijke Zelf.

... Het begon eigenlijk een beetje toen ik de filosofie ontdekte. Het was alsof ik thuis kwam. In dat beschouwende van het leven. Ik hou er van. Ik vind het leuk, interessant. Eigenlijk interesseerden dingen mij nooit echt maar dit wel.

De zolderkamerfilosoof die vanuit zijn venstertje het leven van de onwetende massa daar beneden beschouwd...

Ik ben nooit bezig om van verwonderen een soort levensdoel te maken of thema.

Dat is overduidelijk.
Je innerlijke kind is de nieuwsgierige, spontane en verwonderde kant van jezelf.
Er is een diepe connectie tussen het innerlijke kind, verwondering en de kern van veel religies.
Hier zie, uit ChatGTP...

De parallel tussen het innerlijke kind en religie

• Verwondering en ontzag: Zowel het innerlijke kind als religie nodigen ons uit om ons te verwonderen over de wereld om ons heen. Het kind in ons ziet de wereld met frisse ogen en staat open voor nieuwe ervaringen, net zoals veel religies ons aanmoedigen om te kijken naar de schoonheid en complexiteit van het universum.

• Verbinding met iets groters: Religie biedt vaak een kader om ons te verbinden met iets groters dan onszelf, zoals een godheid of een universele kracht. Dit gevoel van verbondenheid kan vergelijkbaar zijn met de ervaring van het innerlijke kind dat zich deel voelt van iets groters.

 Wie zich weer verbonden voelt met "het AL" is één en al verwondering, net toen zoals hij een kind was.

Wat me vooral interesseerde was en is: wat is goed, wat is waar, wat is schoon? Toen ik de Dhamma leerde kennen, maakte ik ook de link met welzijn en kwam dit uit het domein van de filosofie naar het echte leven.

Ja, ja, en sindsdien heb jij met je filosofisch talent via de Dhamma de juiste visie ontwikkeld en de massa daar beneden niet zeker?
En jij maar als maatschappij-kritische filosoof vruchteloos roepen naar de meute daar beneden dat ze gehecht zijn aan verkeerde visies en dat het tijd is is dat ze die erkennen en aanpakken want anders is de wereld om zeep binnenkort.

[ervaringsgetuige]

En ervaringsgetuige ontsnapt aan lastige disco-bruiloft klanten

Zoals para-commando's / elite-soldaten ook soms moeten zien te ontsnappen aan netelige situaties wat niet altijd lukt natuurlijk.
Wow, dan stijgt de adrenaline!

Ik wilde toen ik jong was altijd para-commando worden, 't is er niet van gekomen omdat ik net voor voor mijn aanmelden bij het leger "de vrouw van mijn leven" ontmoette en die wou ik niet kwijt. Ik moest kiezen van haar: Het leger of zij.
Ik heb dan maar voor haar gekozen en uiteindelijk begon ik - na onze pijnlijke scheiding zes jaar later met een zoontje van één jaar - aan het spannende beroep dat ik nu nog altijd doe!
Maar het einde komt in zicht. Nog een jaar of twee maximum.

[lang kwaat]

Je hebt dus geen enkel besef waarover ik het heb.
Dat verrast me totaal niet, want zolang ik jou al lees valt me dat al op.
Toegang hebben tot je innerlijke kind betekent het opnieuw verbinden met je oorspronkelijke Zelf.

Ik weet wel dat jij dat vindt. Daarom is het nog niet zo. Het is maar een gedachte van je hoor.

Maar ik snap wel dat jij graag eenwordt met die magische belevingswijze. Zelfs zo graag dat je het je oorspronkelijke Zelf noemt.

[lang kwaat]

Mooie theoretische bespiegelingen.
En als het voor jou realiteit zou zijn dan zou je geen theoretisch betoog moeten houden.
Op geen enkele wijze toont het aan dat jij of iemand anders in de realiteit de beperkingen van het mens zijn kan ontstijgen.

Ik zeg gewoon, kijk maar naar jezelf, dat is het bewijs dat het niet mogelijk is, want anders zou jij het toch allang hebben verwerkelijkt.
Gebrek aan motivatie is er niet, gebrek aan studie is er ook niet, gebrek aan beoefening ook niet.

Als ik ergens in veranderd ben is het wel dat ik niet meer lichtzinnig denk over doden, stelen, liegen, etc.
Vroeger wel. Ik was best wel, veel te veel, ongevoelig voor het welzijn van anderen.
Ik vind ook dat dit bij mij wel erg lang geduurd heeft.
Ik ben wel gaan inzien dat in dit soort ongevoelig gedrag werkelijk geen enkel voordeel zit.

Verder geloof ik dat veel mensen zich conformeren aan de belangen van baas, bedrijf, vrienden, gezin, land,  etc. en in ruil voor een salaris dan even hun persoonlijke geweten buitenspel zetten.
Ook hierin zie ik geen voordeel meer.

[ervaringsgetuige]

Ik weet wel dat jij dat vindt. Daarom is het nog niet zo. Het is maar een gedachte van je hoor.

Daarom is het wel zo, de essentie van spiritualiteit en religie is her-verbinding met je ware aard, "de bron", de kosmische reiziger, die het kind nog was.
Weer contact maken met je innerlijke kind, de kosmische reiziger, je Kosmische ik, dat is de mens zijn ware bestemming.

Maar zijn werkelijke bestemming bereiken is voor de meeste mensen een quasi onmogelijke opdracht, want de onbevangenheid en natuurlijke intuïtie die elk mensen-kind eigen is heeft moeten plaats maken voor aangeleerde denkprocessen en maatschappelijk streven.

Maar ik snap wel dat jij graag eenwordt met die magische belevingswijze. Zelfs zo graag dat je het je oorspronkelijke Zelf noemt.

Vanuit aangeleerde denkprocessen bekeken is waar ik naar verwijs inderdaad magisch, maar het is niet meer dan de ware onbevangen natuur van de mens zelf waar ik naar verwijs.

Mijne helder-ziende François heeft me ooit is een tekst gestuurd wat de kern van zijn levenslange betoog was, zie...

Zoekend naar zijn werkelijke Bestemming, ontmoet een mens de TEGENSTREVER.

Lichtvoetig en onnadenkend zet hij zijn eerste schreden op het Pad en in zijn argeloosheid verwacht hij onbelemmerd te kunnen gaan, snel en doeltreffend als een zwaluw in hoge vlucht. Maar al spoedig, en veel eerder dan hij denkt, dwaalt hij af, verliest het Pad naar zijn Bestemming, zoekt er in feite al niet eens meer naar, maar doet alsof en misleid zichzelf, gevangen in verbeelding en waan. En wanneer hij deze beproeving overwint, komt er een volgende, subtieler en onherkenbaarder dan de vorige, en zo gaat het door en alleen de zeer moedige, de sterke, overwint ze alle.

Sterk moet hij zijn, want wie hij moet overwinnen wordt de Antichrist genoemd, DE TEGENSTREVER.
En moedig, want hij zal zijn Tegenstander moeten bestrijden in zich zelf, zijn Tegenstander is hij zelf. Zichzelf zien in zijn ware, nietige gedaante, vervuld als hij is van eigenliefde, kinderachtigheden en onwaarheid, is een schrikbeeld voor een mens, die droomt van grootheid en zichzelf idealiseert. Armoede van geest, bescheidenheid en ontlediging druisen in tegen de menselijke natuur, die zich verzet en tegenstreeft.

We hebben ook al gezien dat degene die het mysterie van de wedergeboorte kan verhinderen, de mens zelf is. Door het niet te willen.
Daarmee hebben we eigenlijk de kernvraag al beantwoord: de TEGENSTREVER is blijkbaar de mens.

Een verlicht meester zei: De reden dat de mens geketend is aan het rad van geboorte en dood, is omdat hij dat zelf wil. Omdat hij weigert zich te bevrijden.
Deze uiterst merkwaardige verklaring stelt velen voor een onoplosbaar raadsel.

Het is immers nauwelijks aanvaardbaar voor een oprecht gelovige, dat hij niet verlost zou willen worden. Dat wil hij toch met heel zijn hart, denkt hij.
Maar vanwege het genoemde misverstand over het Kwaad, weet hij niet dat wat hij, geïnspireerd door de, Goddelijke Vonk, met heel zijn hart wil, namelijk verenigd worden met de Tijdloze, hij tegelijkertijd even intens niét wil. Dat het ook niet gebeurt, komt niet door de tegenwerking van de z.g. Duivel, maar door de tegenwerking van hemzelf.
Zijn gehele menselijke natuur verzet zich hier tegen, tot het einde toe.

De strijd die gestreden moet worden met zichzelf is aanvankelijk geen zware, want de mens heeft het gevoel dat hij, voor wat hij verliest, iets veel waardevollers terugkrijgt en hij denkt een goede ruil te doen.
De innerlijke kracht die in hem werkt, eigent hij zich toe, het is hijzelf, denkt hij, die zulke veranderingen en goede vorderingen bewerkt en een gevoel van trots en blijde zekerheid maakt zich allengs van hem meester. Arme mens, hij weet niet dat hij nog nauwelijks aan het begin staat van een eindeloos zware weg, terwijl hij zich reeds aan het glorieuze einde daarvan waant en meent dat hij niet meer veraf is van zijn hoge Bestemming.
Maar voor het zover is moet hij ingrijpend veranderen, moet hij onbeschrijfelijk lijden, in een onafgebroken oorlog met zichzelf, die hij nog verliezen zal ook.

In het spirituele is, let wel m’n vriend, namelijk alles omgekeerd:
de grootste waarde ligt in de mislukking, opdat de mens zijn kleinheid en verlatenheid leert kennen, leert beseffen dat hij zonder de Ene helemaal niets is en niets anders kan doen dan hopen en vertrouwen. Tenslotte aan het einde van zijn weg, wil hij niets anders meer dan hopen en vertrouwen en dan is hij genaderd aan de Liefde.
Iedere spirituele daad is gedoemd te mislukken in het oog van de wereld, ieder offer lijkt vergeefs en nutteloos voor de mensen.

Wie de innerlijke Stem wil horen, wie de zware weg wil gaan, m’n vriend, moet leren passief te zijn, het initiatief uit handen durven geven en te wachten op Hij Die nadert.
En tegelijkertijd (oh, schijnbare tegenstrijdigheid) actief die passiviteit bewaken, in een voortdurend pogen Hèm te benaderen, hoewel wetend dat dit op eigen kracht niet kan slagen.
Deze innerlijke passiviteit is geen geestelijke luiheid, noch inwendige rust, het is iets dat niet behoort tot de wereld van de volwassen mens.

Om zich voor te stellen wat nodig is, welke gecompliceerde geesteshouding hier bedoeld wordt, kan een mens slechts één ding doen en dat is zich zijn kinderjaren herinneren. Probeer terug te roepen hoe je was en wat je zag en hoe je dat beleefde. Probeer te zien en te ervaren als een kind, open, zoekend en nieuwsgierig naar alles, maar zonder beter te willen weten, gedachteloos en passief, actief in het kijken.
Een ervaren van de wereld dat niet geremd wordt door die onafgebroken commentaarstem van het denken, dat alles wil verklaren en alles beter weet.

De Liefde kan alleen ontkiemen in de passieve ziel van een kind.
Denk je eens in wat het betekent om leeg te worden van al het menselijke.
Dat betekent: geen bevrediging, geen vrienden, geen plezier.
Dat betekent: m’n vriend, de dood.

Het zijn raadselachtige woorden, die in alle wijze boeken van de wereld gesproken worden: wie waarlijk leven wil, moet eerst sterven, “sterf voor gij sterft” en “wie zijn leven zoekt zal het verliezen, wie zijn leven verliest zal het vinden”.

En inderdaad, na eerst het kind in zich te hebben gedood, moet nu op zijn beurt de volwassen mens sterven om het innerlijk Kind, de Zoon, weer geboren te doen worden.
En deze dood is afschrikwekkender dan de lichamelijke dood, want het is een langzaam, zeer langzaam, kwellend afsterven bij het volle bewustzijn. Het is een levend verbranden, niet kort en intens, maar langzaam en schroeiend en even onontkoombaar.

Je zult je afvragen hoe een mens er toe gebracht kan worden om dit lot vrijwillig te ondergaan, een lijden dat onbeschrijfelijk en ontroostbaar is. Wel m’n beste vriend, je kunt me geloven of niet, maar zo’n mens wordt als het ware in de val gelokt, als een muis met een stukje kaas. Wanneer hij van tevoren wist wat hem te wachten stond, dan zou hij zich wel tweemaal bedenken, wat zeg ik, hij zou zich geen ogenblik bedenken en zonder overweging rechtsomkeer maken, zolang het nog kan.

Het kind in ons is gestorven en wil het opnieuw geboren worden, en deze keer als Zoon, dan moet er wederom iemand sterven en ook nu weer zijn wij het zelf.
Een mens sterft vele malen in zijn leven en telkens wanneer er iets nieuws in ons ontkiemt, moet het oude verdwijnen, zoals je zult begrijpen. Daarom is het leven vol van smart, want het oude wil blijven bestaan en verzet zich tegen te komst van het nieuwe.
De volwassen wording gaat met pijn vergezeld en met het kind verdwijnen de laatste resten van een leven dat niet van deze wereld was en dat is een groot verlies. Onbevangenheid en natuurlijke intuïtie maken plaats voor aangeleerde denkprocessen en maatschappelijk streven.

De kosmische reiziger, die het kind nog was, is verloren gegaan en daarvoor in de plaats ontstaat de maatschappij bewuste mens van deze wereld, en ach hoewel dit proces onontkoombaar is, doet het mij verdriet, iedere keer wanneer ik zie hoe kinderen verdwijnen om plaats te maken voor een schepsel dat gedresseerd is als een aap.
Ik neig er toe dit als het grootste drama te beschouwen van alle.

Kinderen zijn heilig, letterlijk, en wezens die nog onwennig zijn in dit oord van verstarring, berekening en angst. Wanneer zij sterven, en ik bedoel: volwassen worden, dan verdwijnt er iets unieks en dit unieke moet ten koste van onbeschrijflijk lijden weer heroverd worden.
Want ook dit nieuwe schepsel, deze maatschappelijke aap, moet sterven en hij wil niet sterven, zoals geen enkel levend wezen sterven wil. Hij klamp zich vast aan zichzelf, de volwassen mens, de doder van het kind, met alles wat zijn instinkt tot zelfbehoud bezit aan kracht en list, en dat is heel wat. Maar alle inspanning is tevergeefs, want zijn bestemming is niet te blijven die hij is en het kan lang of kort duren, maar onherroepelijk moet hij wijken voor het nieuwe. In hem drijft een kracht die niet van deze wereld is en eens komt die definitief in botsing met zijn instinkt tot zelfbehoud.

Wat een paradox hé, en maar zoeken en zoek naar bevrijding en zoiets als nibanna - daarvoor alle heilige teksten ter wereld doorspitten, ze  analyseren, erover filosoferen en toch niks kunnen realiseren en vinden simpelweg omdat de mens weigert zich te bevrijden.
Wat een onoplosbaar raadsel nietwaar. 

Voor mij is deze tekst nu a peace of cake, maar ik ben dan ook gestorven, de maatschappelijke aap is mij is gestorven.
François heeft 24 jaar geleden voorspeld dat dit met mij zou gebeuren, maar ik kon toen in de verste verte en de beste wil ter wereld niet begrijpen waar hij over sprak.

Sinds een jaar of vijf heb ik pas echt begrepen dat ik het kind in mij had gedood. De door mij ongewilde geboorte van mijn zoontje 38 jaar geleden  begon me daaraan te herinneren - terwijl ik daarvoor mijn vrouw nog had gedwongen tot een abortus van ons eerste kindje. Daarna moest  op zijn beurt dan weer de volwassen mens sterven die ik geworden was om het innerlijk Kind, de Zoon, weer geboren te doen worden.

Allemaal zo helder eens je dat doorhebt, intuïtief kunt begrijpen!

[Buddha Amitabha]

We kunnen er denk ik uitsluitend naar streven om een goed boeddhist te zijn, of een goede christen, enzovoort. Er is van meet af aan geen garantie dat we dat ook zijn. Door te erkennen dat we het proberen - naar vermogen, stemt tot bescheidenheid en zelfs nederigheid. Want het is een keuze om een goed boeddhist, een goed christen, enzovoort te zijn. We falen daar vaak genoeg in, en dat bewustzijn is denk ik authentieker dan bijvoorbeeld jezelf op de borst te slaan, op welke manier dan ook.

[lang kwaat]

Daarom is het wel zo, de essentie van spiritualiteit en religie is her-verbinding met je ware aard, "de bron", de kosmische reiziger, die het kind nog was.
Weer contact maken met je innerlijke kind, de kosmische reiziger, je Kosmische ik, dat is de mens zijn ware bestemming.

Maar zijn werkelijke bestemming bereiken is voor de meeste mensen een quasi onmogelijke opdracht, want de onbevangenheid en natuurlijke intuïtie die elk mensen-kind eigen is heeft moeten plaats maken voor aangeleerde denkprocessen en maatschappelijk streven.

Laat AI maar eens zoeken naar het archetype van het Innerlijk Kind of Kind

[lang kwaat]

Ja, ja, en sindsdien heb jij met je filosofisch talent via de Dhamma de juiste visie ontwikkeld en de massa daar beneden niet zeker?[/size][/font]

Voorbeeld, je wilt een zwak dier helpen, je hart is vol van zorg voor dat dier. Maar je geeft het verkeerd voer... en het sterft.
Dit is een voorbeeld, vind ik, dat iemand die echt begaan is met het welzijn van wezens die zal sowieso nooit genoegen nemen met goede intentie alleen.
Die wil ook kennis. Die wil ook weten van hoe je nou echt helpt.
Dus wat is goede zorg? Wat leidt nou echt tot welzijn?
Moet je dan een bepaald soort visie hebben? Begrip?

Dit interesseert mij en ik onderzoek wat de Boeddha hierover zou hebben verteld. Is dat waar? Werkt het echt zo?

Je kunt natuurlijk jezelf ook niks afvragen.
Je geeft geld aan een verslaafde, die koopt er weer een shot van, maar jij denkt...ik heb weer een goede daad gedaan...
Zo kun je ook leven , dat de gevolgen van je daden je niks uitmaken als jij maar voor jezelf het idee hebt dat je iets goeds doet.

Kan ik niet.

Dus, wat is werken aan het welzijn van jezelf en anderen?

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

...
Maar soms is het ook zelfdiscipline dat er voor kan zorgen dat ik van ondraaglijk naar draaglijk ga.
I'm a loser wil nu niet meer deelnemen aan het forum, hij ervaart nu ondraaglijk lijden, en neemt niet meer deel. Terwijl hij juist heel graag wil deelnemen, en forums zoekt om zijn innerlijke nood, communiceren over spirituele zaken, wil uiten.
Een klein beetje meer zelfdiscipline en hij kan zonder correcties aan het forum deelnemen.
Maar dan geeft de attitude "ik weiger discipline" een toestand van ondraaglijk lijden in de vorm van gemene woorden. Liever gemene woorden schrijven dan disciplineren.

Zie het lijden, zegt het boeddhisme, zoek de oorzaak en dan kun je er iets aan doen.
Die boodschap slaat zowel op heilsboodschap 2, maar zeer zeker op heilsboodschap 1.
Inderdaad verdwijnen kan lijden niet als je reeds geboren bent.
Maar vaak kun je wel iets aan dat ondraaglijke karakter van lijden iets doen.

I'm a loser / lichaamloze geest lijdt helemaal niet, daar ken ik hem te goed voor.

Voor mij is het duidelijk dat het juist de neiging conceptueel benoemd als het ego is dat er voor zorgt.
Het ego  is ontevreden (=lijden) dat het schrijven onderworpen is aan moderatie.

Hoewel de moderatie slechts een kleinigheidje is, blaast het  ego die onvrede op tot ondraaglijk lijden.
Er is langs de ene kant een wens om deel te nemen, te schrijven en communiceren over spirituele/filosofische/meta fysische zaken.
Maar terechtwijzing door moderatie geeft zoveel onvrede dat het ego niet meer ziet , niet meer kijkt naar de innerlijke wens om deel te nemen.
In het verleden werd er ook op gewezen dat zijn schrijven aan moderatie onderworpen is, ook toen bleef hij weg, maar moest hij toch maar alweer terugkomen.
Dit alles wijst op een innerlijk conflict.

Wat ik zie is heel simpel.
meer dan 75% zit een mens in vrede.
minder dan 25% zit een mens in onvrede.
meer dan 75% van die onvrede is draaglijk
minder dan 75% van die onvrede is ondraaglijk.

Maar het ego, zit vaak 75% van zijn tijd zijn aandacht te geven aan de onvrede en de ondraaglijke onvrede. In feite is dat ook terecht, dat het ego daarmee bezig is omdat het ego "de redder" is van de onvrede/lijden. Het ego zoekt oplossingen.
Maar het ego is ook een fantast, het blaast dingen buiten proportie op.

En dat is wat ik zie bij mensen, wij blazen zaken buiten proportie op.
En als iemand een kleinigheidje van ons vraagt, steigeren wij als een wild paard. Als een klein kind dat zijn zin niet krijgt.

Langs de ene kant graag mee willen doen, maar het ego zorgt ervoor dat men die wens voor zichzelf niet kan vervullen.

Ik denk niet dat we moeten doen alsof het ego niet als neiging bestaat, maar wel dat we het spel van het ego dienen te doorzien. Hoe we door neigingen conceptueel omschreven als het ego in een lijdens spiraal gevangen zitten.
Enerzijds de mede-redder van ons lijden, langs de andere kant zaken buiten proportie opblazen zodat we enorm veel lijden ervaren bij kleinigheidjes.

[lang kwaat]

We kunnen er denk ik uitsluitend naar streven om een goed boeddhist te zijn, of een goede christen, enzovoort. Er is van meet af aan geen garantie dat we dat ook zijn. Door te erkennen dat we het proberen - naar vermogen, stemt tot bescheidenheid en zelfs nederigheid. Want het is een keuze om een goed boeddhist, een goed christen, enzovoort te zijn. We falen daar vaak genoeg in, en dat bewustzijn is denk ik authentieker dan bijvoorbeeld jezelf op de borst te slaan, op welke manier dan ook.

Ik geloof ook dat het nuttig is na te denken over wat in boeddhisme betekent om te werken aan het welzijn van jezelf en anderen.

Wat een sutta zegt is dat werken aan het welzijn van anderen eigenlijk betekent dat je anderen ook aanspoort om wat te doen aan de innerlijk oorzaken van onrust, onvrede.
https://www.boeddhaforum.nl/index.php?topic=2219.msg16662#msg16662

Het is toch ook niet waarachtig dat je echt andermans nood, lijden, onvrede, verlangens, grenzeloze behoeftigheid kunt oplossen? Iemand anders kan dat toch ook niet voor ons doen?
Dus wanneer 'faal' je als boeddhist die zich begaan voelt en wil werken aan het welzijn van anderen? Als je anderen niet aanspoort de oorzaken van lijden in zichzelf te zien, en op te lossen.

Ik vind zelf dat dit helemaal niet makkelijk is. Het is veel makkelijker geld te geven, te zorgen, aandacht te geven, iemands behoefte vervullen, enkel te luisteren met het hart, te vermaken. Maar kom maar eens zo dichtbij iemand dat je die persoon durft te zeggen" 'kijk eens naar je lijden, je onvrede, wat veroorzaakt dit, zie je je eigen agressie, hebzucht, begoocheling'?  Poeh...dat is wat. Maar eigenlijk betekent dit wel, vind ik, echte liefde, echte vriendschap, echt een contact aangaan, niet oppervlakkig bezig willen zijn. Maar het neigt denk ik al snel te worden ervaren als aanmatigende bemoeizucht.

[lang kwaat]

Ik denk niet dat we moeten doen alsof het ego niet bestaat, maar wel dat we het spel van het ego dienen te doorzien. Hoe het ego in een lijdens spiraal gevangen zit.
Enerzijds de mede-redder van ons lijden, langs de andere kant zaken buiten proportie opblazen zodat we enorm veel lijden ervaren bij kleinigheidjes.

Nee, je moet niet denken, vind ik, dat er in mensen een ego zit die dingen doet, aanstichter van lijden. Je kan beter denken dat er neigingen zijn in de geest.
En mensen worden beheerst door activerende neigingen. Een ego verbeelden te bestaan die ziet, voelt, kent is zo'n neiging.
Als zo'n neiging eenmaal activeert kleurt dat de geest, het begripsvermogen, de helderheid.
De kleur van het verbeelden van een Ik is zo sterk dat het wordt beleefd als die helderheid, dat kenvermogen van de geest zelf.
Het niet goed kunnen onderscheiden van de heldere natuur van geest en de kleur is wat een lijdensspiraal veroorzaakt.

Daar zit de onwetendheid, de avijja anusaya.
De ego perceptie is een gevolg van het activeren van de mana-anusaya, de neiging tot het verbeelden en voorstellen van het gekende en het kennen zelf.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Ik denk niet dat we moeten doen alsof het ego niet bestaat, maar wel dat we het spel van het ego dienen te doorzien. Hoe het ego in een lijdens spiraal gevangen zit.
Enerzijds de mede-redder van ons lijden, langs de andere kant zaken buiten proportie opblazen zodat we enorm veel lijden ervaren bij kleinigheidjes.

Nee, je moet niet denken, vind ik, dat er in mensen een ego zit die dingen doet, aanstichter van lijden. Je kan beter denken dat er neigingen zijn in de geest.
En mensen worden beheerst door activerende neigingen. Een ego verbeelden te bestaan die ziet, voelt, kent is zo'n neiging.
Als zo'n neiging eenmaal activeert kleurt dat de geest, het begripsvermogen, de helderheid.
De kleur van het verbeelden van een Ik is zo sterk dat het wordt beleefd als die helderheid, dat kenvermogen van de geest zelf.
Het niet goed kunnen onderscheiden van de heldere natuur van geest en de kleur is wat een lijdensspiraal veroorzaakt.

Daar zit de onwetendheid, de avijja anusaya.
De ego perceptie is een gevolg van het activeren van de mana-anusaya, de neiging tot het verbeelden en voorstellen van het gekende en het kennen zelf.

ik heb het aangepast naar : niet als neiging bestaat.

[ervaringsgetuige]

Streven naar een goed en deugdelijk mens te zijn .... Daar falen velen .. vaak genoeg in ..
Hier zie, 'k vroeg het is aan ChatGTP in de vorm van: "is streven naar een goed en deugdelijk mens te zijn een nobel doel?"
Antwoord:

Het streven naar een goed en deugdelijk mens te zijn wordt door velen als een nobel doel gezien, omdat het gericht is op het bevorderen van persoonlijke en maatschappelijke harmonie. Vanuit verschillende filosofische tradities, zoals deugdethiek (bijvoorbeeld Aristoteles), wordt het leven in overeenstemming met deugden zoals rechtvaardigheid, moed en wijsheid gezien als de weg naar een vervuld en betekenisvol leven.

Echter, in de context van het boeddhisme of andere spirituele stromingen die je interesse lijken te wekken, kan dit streven anders worden benaderd. Vanuit het perspectief van het intuïtieve besef dat we verbonden zijn met een groter geheel, zoals jij eerder hebt genoemd, zou het idee om "een goed mens te zijn" kunnen worden gezien als een construct van het ego. Het streven zou dan meer gericht kunnen zijn op het doorzien van dit ego en de illusies die ermee samenhangen, in plaats van op het verbeteren van een individuele identiteit.

[ervaringsgetuige]

Voor mij is het duidelijk dat het juist de neiging conceptueel benoemd als het ego is dat er voor zorgt.
Het ego  is ontevreden (=lijden) dat het schrijven onderworpen is aan moderatie.

Hoewel de moderatie slechts een kleinigheidje is, blaast het  ego die onvrede op tot ondraaglijk lijden.
Er is langs de ene kant een wens om deel te nemen, te schrijven en communiceren over spirituele/filosofische/meta fysische zaken.
Maar terechtwijzing door moderatie geeft zoveel onvrede dat het ego niet meer ziet , niet meer kijkt naar de innerlijke wens om deel te nemen.
In het verleden werd er ook op gewezen dat zijn schrijven aan moderatie onderworpen is, ook toen bleef hij weg, maar moest hij toch maar alweer terugkomen.
Dit alles wijst op een innerlijk conflict.
...

Nou, goed dan, door jouw boeddhistisch perspectief zie jij conflict en dus lijden, en dus onvermijdelijk ook slachtoffers.
Vanuit mijn perspectief gezien zijn er geen slachtoffers.

Zie, ik vroeg aan ChatGTP dit, gezien door de visie van iemand die conflict en lijden ziet: Volgens de cursus in wonderen zijn er geen slachtoffers in de wereld. Hoe moet ik interpreteren? Ik zie toch wel degelijk mensen die lijden en in conflict zijn?

Het concept dat er volgens 'Een Cursus in Wonderen' (ECiW) geen slachtoffers zijn, kan inderdaad in eerste instantie verwarrend overkomen, vooral gezien de hoeveelheid lijden in de wereld. Het is belangrijk om te begrijpen dat ECiW een spirituele cursus is die een andere kijk biedt op de realiteit dan de traditionele, wereldse perceptie.

Hier zijn enkele manieren om deze uitspraak te interpreteren:

• De diepere waarheid: ECiW stelt dat de fysieke wereld een illusie is, een droom waarin we onszelf als gescheiden van elkaar en van een liefdevolle God ervaren. Lijden, conflict en het idee van een slachtoffer zijn onderdeel van deze illusoire droom. Op een dieper niveau bestaat er geen echte scheiding en is er alleen maar liefde.

• De rol van de geest: Onze gedachten en overtuigingen creëren onze ervaring van de wereld. Als we onszelf als slachtoffer zien, versterken we dat gevoel en trekken we situaties aan die dit bevestigen. Door onze gedachten te veranderen, kunnen we onze ervaring van de wereld ook veranderen.

• Vergeving: ECiW legt een sterke nadruk op vergeving. Door anderen te vergeven, bevrijden we onszelf van de rol van slachtoffer. We erkennen dat iedereen deel uitmaakt van dezelfde illusie en dat niemand kwaad bedoelt.

• Wonderen: Wonderen zijn volgens ECiW correcties van onze perceptie. Door wonderen te ervaren, kunnen we de illusie van een wereld vol lijden doorbreken en de realiteit van liefde ervaren.

Het is belangrijk om te benadrukken dat:

• ECiW geen ontkenning is van het lijden: Het erkent dat lijden een realiteit is in onze wereld. Het biedt echter een perspectief dat ons kan helpen om dit lijden te transcenderen.
• Het is een geleidelijke reis: Het begrijpen en toepassen van de principes van ECiW is een proces dat tijd kost.
• Het is een persoonlijke interpretatie: Iedereen zal ECiW op een andere manier ervaren en interpreteren.

Hoe kun je dit in je eigen leven toepassen?

• Wees bewust van je gedachten: Let op je gedachten over jezelf en anderen. Zijn ze gebaseerd op liefde of op angst?
• Oefen vergeving: Probeer dagelijks te vergeven, zowel jezelf als anderen.
• Zoek naar de liefde: Kijk voorbij de uiterlijke verschijnselen en probeer de liefde in alles en iedereen te zien.
• Mediteer of bid: Dit kan je helpen om in contact te komen met je innerlijke wijsheid en vrede.

In conclusie:
Het idee dat er geen slachtoffers zijn, kan een uitdagende concept zijn. Het is echter een krachtig perspectief dat ons kan helpen om ons leven te transformeren. Door de principes van ECiW toe te passen, kunnen we meer vrede, liefde en geluk ervaren, zelfs te midden van lijden.

[lang kwaat]

Het lijkt misschien nogal rationeel gedrag te beschouwen in termen van oorzaak en gevolg, van oplichtende neigingen (info die je begripsvermogen gaat bepalen), van niet-zelf, maar ik geloof juist dat liefde en mededogen je daar brengt. Want je bent dan niet uit op het zoeken van een schuldige maar op vergeving. Niet op verwijten/oordelen naar jezelf en anderen maar op begrip. Niet op vervreemding maar op verbondenheid.

Ja, ja, grote woorden, maar volgens mij komt het perspectief van voorwaardelijkheid ontstaan juist voort uit een diepe liefde voor alle wezens en een rotsvast geloof in goedheid.
Het lijkt misschien heel rationeel, koel, zakelijk maar ik vind niet dat het dat is. Het is juist heel liefdevol.

Als je toch nog ergens boosheid koestert, verwijt, oordeel, dan gaat het al snel over een ego die dit en dat verkeerd doet.

Sorry, misschien weer teveel een preek maar er zit wel wat in denk ik.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Het lijkt misschien nogal rationeel gedrag te beschouwen in termen van oorzaak en gevolg, van oplichtende neigingen (info die je begripsvermogen gaat bepalen), van niet-zelf, maar ik geloof juist dat liefde en mededogen je daar brengt. Want je bent dan niet uit op het zoeken van een schuldige maar op vergeving. Niet op verwijten/oordelen naar jezelf en anderen maar op begrip. Niet op vervreemding maar op verbondenheid.

Ja, ja, grote woorden, maar volgens mij komt het perspectief van voorwaardelijkheid ontstaan juist voort uit een diepe liefde voor alle wezens en een rotsvast geloof in goedheid.
Het lijkt misschien heel rationeel, koel, zakelijk maar ik vind niet dat het dat is. Het is juist heel liefdevol.

Als je toch nog ergens boosheid koestert, verwijt, oordeel, dan gaat het al snel over een ego die dit en dat verkeerd doet.

Sorry, misschien weer teveel een preek maar er zit wel wat in denk ik.

Ik kan precies volgen.

De neigingen van i'm a loser zorgen ervoor dat een simpele mededeling, "je schrijven is aan moderatie onderworpen", hem (de conventionele hem) in een staat van groot ongenoegen/onvrede brengt.
En als reactie daarop wil hij (de conventionele hij) niet meer meedoen aan dit forum, ondanks dat zijn innerlijke wens en persoonlijkheid juist graag meedoet. Wat dus een innerlijk conflict is.

Dus samengevat, groot onweerstaanbaar lijden lag aan de oorsprong van de handeling om niet meer mee te doen. Want als hij verstandig zou handelen, zou zo'n kleinigheidje, helemaal geen invloed hebben.

[ervaringsgetuige]

Daarom is het wel zo, de essentie van spiritualiteit en religie is her-verbinding met je ware aard, "de bron", de kosmische reiziger, die het kind nog was.
Weer contact maken met je innerlijke kind, de kosmische reiziger, je Kosmische ik, dat is de mens zijn ware bestemming.

Maar zijn werkelijke bestemming bereiken is voor de meeste mensen een quasi onmogelijke opdracht, want de onbevangenheid en natuurlijke intuïtie die elk mensen-kind eigen is heeft moeten plaats maken voor aangeleerde denkprocessen en maatschappelijk streven.

Laat AI maar eens zoeken naar het archetype van het Innerlijk Kind of Kind

Ja, en?
Heb ik net gedaan en dan kom je bij Jungianen uit....

Jungiaans gezien is het Innerlijk Kind een archetype dat deel uitmaakt van het collectief onbewuste en symboliseert het onze oorspronkelijke, ongerepte staat van zijn, evenals de hoop op vernieuwing en transformatie. In het contact maken met dit kinderlijke deel van onszelf kan een bron van innerlijke genezing en bevrijding liggen.

Jung en zijn Jungianen zijn mij al decennia lang bekend. Ik heb verschillende boeken van Jungiaanse psychologen in huis, één van de eerste boeken 35 jaar geleden was Linda Leonard's boek "de gekwetste vrouw", waarin ik als toen als jongeling meteen mijn moeder in herkende.

Ik schreef je ook over de kosmische reiziger, waarmee ik een parallel trek naar het "kosmisch ik" van Stanislav Grof, Ralph Metzner en William A. Richards. Zie uit eerdere post van mij...

In essentie biedt het concept van het Kosmische Ik een moderne, westerse lens om naar de boeddhistische ervaring van verlichting te kijken. Het kan dienen als een brug tussen de oude wijsheid van het Oosten en de wetenschappelijke zoektocht naar de aard van bewustzijn in het Westen.

En nou heb ik net nog is aan ChatGTP dit gevraagd: "Hoe sluit het "kosmisch ik" van Stanislav Grof, Ralph Metzner en William A. Richards aan bij Jung?"
Antwoord:

Het concept van het "kosmisch ik" van Stanislav Grof, Ralph Metzner en William A. Richards sluit nauw aan bij het werk van Carl Gustav Jung, vooral op het gebied van transpersoonlijke ervaringen en de verbinding met het collectief onbewuste. Jung zelf legde een brug tussen het individuele onbewuste en een diepere, universele laag die hij het collectief onbewuste noemde. Dit collectieve onbewuste bevat archetypische beelden en ervaringen die gedeeld worden door alle mensen en transcenderen het persoonlijke, individuele bestaan.


Kosmisch Ik in Grof's Werk

Stanislav Grof, een pionier op het gebied van transpersoonlijke psychologie, ontwikkelde het idee van het "kosmisch ik" vooral door zijn werk met bewustzijnsverruimende ervaringen, zoals die werden verkend via psychedelica en ademwerk. Volgens Grof kunnen mensen tijdens diepe transpersoonlijke ervaringen het gevoel krijgen dat ze zich verbinden met het hele universum, waarbij ze zichzelf ervaren als niet langer een individueel, afgebakend ego, maar als een integraal deel van de kosmos. Dit wordt beschreven als een ervaring van eenheidsbewustzijn of kosmisch bewustzijn, waarin de grenzen tussen het zelf en de wereld verdwijnen.


Jung's Collectief Onbewuste en Archetypen

Jung's idee van het collectief onbewuste sluit hierop aan, omdat hij geloofde dat het collectief onbewuste een reservoir is van universele ervaringen die de mens verbinden met grotere, mythische en kosmische krachten. Net zoals Grof en zijn collega's het kosmisch ik beschrijven als een ervaring waarin het ego oplost in iets groters, beschreef Jung archetypische ervaringen waarbij het individu wordt opgenomen in een diepere laag van het bestaan. Dit gebeurt vooral in mystieke en spirituele ervaringen waarin het individu zich één voelt met het universum of met het goddelijke.


Overeenkomsten en Verschillen

• Eenheidsbewustzijn: Beide denkrichtingen erkennen dat er ervaringen zijn waarin het ego wordt overstegen en men een eenheidsbewustzijn ervaart. Voor Grof is dit kosmische ik een directe, ervaringsgerichte eenwording met het universum. Bij Jung ligt de nadruk meer op de ontmoeting met archetypen en een proces van zelfwording, waarin men tot een dieper inzicht in de psyche komt.
  
  
• Individuatie versus Transcendentie: Jung's proces van individuatie draait om het integreren van de schaduwkanten en onbewuste lagen van het zelf, terwijl Grof's transpersoonlijke benadering zich vaak richt op het overstijgen van het ego en het zelf. Bij Grof kan het kosmisch ik ervaren worden als een opheffing van de grenzen van het individuele zelf, terwijl bij Jung deze overstijging meer gezien wordt als een integratie van persoonlijke en archetypische elementen.
  
  
• Heling: Zowel bij Jung als Grof kan contact met diepere lagen van het onbewuste heling brengen. Bij Jung is dit helingsproces meer gericht op de psyche via de integratie van onbewuste inhoud, terwijl Grof en zijn collega's de nadruk leggen op spirituele en mystieke ervaringen die het gevoel van verbondenheid met de kosmos herstellen.
  
  

Samenvattend kunnen we stellen dat zowel het kosmisch ik van Grof als het collectief onbewuste van Jung wijzen op ervaringen die het persoonlijke overstijgen en het individu verbinden met een grotere, universele realiteit. Jung richt zich meer op psychische integratie en archetypische verkenning, terwijl Grof en zijn collega's een meer mystiek pad voor ogen hebben, waarin het ik zich oplost in de kosmos.

Ik sluit dus aan bij Grof en zijn collega's die een meer mystiek pad voor ogen hebben, waarin het ik zich oplost in de kosmos.
Simpelweg gezegd is de mens zijn waren bestemming dit > Eenheidsbewustzijn, wat eveneens het doel van Advaita vedanta en het boeddhisme is.

[ervaringsgetuige]

Je hebt dus geen enkel besef waarover ik het heb.
Dat verrast me totaal niet, want zolang ik jou al lees valt me dat al op.
Toegang hebben tot je innerlijke kind betekent het opnieuw verbinden met je oorspronkelijke Zelf.

Ik weet wel dat jij dat vindt. Daarom is het nog niet zo. Het is maar een gedachte van je hoor.

Maar ik snap wel dat jij graag eenwordt met die magische belevingswijze. Zelfs zo graag dat je het je oorspronkelijke Zelf noemt.

In zijn meest positieve uitdrukking staat het Innerlijk Kind voor spontaniteit, vreugde, creativiteit, en verwondering.

Heb jij daar nog toegang toe en dus connectie mee terwijl je op je zolder zit te filosoferen, kijkend door je dakvenster naar de meute daar beneden die de verkeerde visie hebben volgens jou?
Nog  wat van ChatGPT...

Het concept van het "kosmische ik," zoals beschreven door Stanislav Grof, Ralph Metzner en William A. Richards, sluit aan bij Jung en Jungiaanse psychologen op het gebied van transpersoonlijke ervaringen en de bredere verkenning van de psyche. Beide benaderingen delen de opvatting dat het menselijke bewustzijn verder reikt dan het persoonlijke ego en het individuele zelf, en dat er een dieper niveau van bewustzijn is dat ons verbindt met een groter, universeel geheel.


Gemeenschappelijke elementen tussen Jung en het kosmische ik:

• Collectief onbewuste vs. kosmisch bewustzijn:
  • Carl Jung introduceerde het collectieve onbewuste, een niveau van de psyche dat wordt gedeeld door alle mensen en waar universele archetypen en symbolen zich bevinden. Dit staat buiten het persoonlijke en bevat inzichten en wijsheden die verder gaan dan individuele ervaringen.
  • Het kosmische ik in het werk van Grof, Metzner en Richards verwijst naar een soortgelijke transpersoonlijke staat van bewustzijn, waarin het individu zich verbonden voelt met de kosmos, de eenheid van alles, en voorbij de grenzen van het ego gaat. Dit wordt vaak ervaren tijdens diepe psychedelische of mystieke ervaringen.
• Archetypische ervaringen:
  • Jungiaanse psychologie erkent archetypen als universele beelden en motieven die verschijnen in dromen, mythologie en kunst. Deze archetypen zijn manifestaties van het collectieve onbewuste en spelen een rol in de ontwikkeling van het individu.
  • Bij Grof en zijn collega's, vooral in het kader van psychedelische therapie, worden archetypische ervaringen ook vaak gemeld. Deze kunnen manifestaties zijn van oerbeelden zoals de dood, wedergeboorte, of contact met goddelijke figuren. Grof sprak van "holotropische" ervaringen, die ook toegang geven tot deze archetypische lagen van de psyche.
• Individuatie en zelftranscendentie:
  • Individuatie is een centraal concept in Jungiaanse psychologie, dat verwijst naar het proces waarbij een persoon zijn of haar ware zelf ontdekt, voorbij het ego, en in balans komt met het collectieve onbewuste. Het gaat om het integreren van verschillende aspecten van de psyche om een holistisch en authentiek leven te leiden.
  • Het kosmische ik gaat verder dan individuatie en richt zich op zelftranscendentie: het ervaren van een staat van zijn waarin het individuele zelf oplost en er een eenheid wordt ervaren met het universum. Dit overstijgt de dualiteit tussen het ego en het andere, wat in lijn ligt met transpersoonlijke concepten in Jungiaanse en psychedelische tradities.
• Mystieke en spirituele dimensies:
  • Jung was sterk geïnteresseerd in mystieke ervaringen en religie als uitdrukkingen van het onbewuste. Hij zag religieuze symbolen en ervaringen als manieren om toegang te krijgen tot het dieper liggende psychische materiaal en om persoonlijke en spirituele groei te bevorderen.
  • Het werk van Grof, Metzner en Richards bouwt voort op deze mystieke dimensie, vooral door het gebruik van psychedelica om spirituele ervaringen te induceren. Het kosmische ik wordt vaak ervaren als een directe ontmoeting met het goddelijke of eenheid met het hele bestaan, wat resonant is met Jung’s ideeën over de verbinding tussen psyche en het numineuze (het goddelijke of heilige).

Verschillen:

Hoewel er veel overeenkomsten zijn, ligt het verschil tussen Jung en Grof, Metzner en Richards in hun benadering. Jung focuste zich meer op de structurele en symbolische aspecten van de psyche, met een nadruk op dromen en individueel psychologisch werk. Grof en zijn collega's richtten zich sterk op de directe ervaring van transpersoonlijke bewustzijnstoestanden, vaak door middel van psychedelische therapie, en exploreerden bewustzijnstoestanden die dieper gaan dan wat Jung onderzocht.

Kortom, zowel Jung als Grof, Metzner en Richards verkennen de diepere lagen van de psyche, maar het kosmische ik legt meer nadruk op de zelftranscenderende, mystieke ervaring van eenheid met het universum. Jungiaanse psychologie en het werk van deze transpersoonlijke psychologen vullen elkaar echter goed aan in hun zoektocht naar het diepere, universele aspect van de menselijke ervaring.

[ervaringsgetuige]

Maar ik snap wel dat jij graag eenwordt met die magische belevingswijze.

Magisch gebruik jij hier als niet reëel, kinderlijk, naïef, heb ik de indruk.

...Zelfs zo graag dat je het je oorspronkelijke Zelf noemt.

Ja ik schrijf over het oorspronkelijke Zelf, met grote "Z". 
Het ego overstijgen is immers het zelf met kleine 'z'  transcenderen.

Eens het zelf met kleine 'z' getranscendeerd is naar het oorspronkelijke Zelf met grote 'Z' is er bv. ook geen sprake meer van een streven om een goed boeddhist, een goede christen of een goed mens te zijn, wat allemaal een construct van het ego is.

Zie onder, mooi antwoord weer van ChatGTP (die duidelijk voortborduurt op mijn eerdere vragen en opmerkingen) op mij invoeren nu van: "Ontstaan van de ego-notie: Een diepere duik in het Boeddhistische perspectief en het doorzien van de ego-constructie." 

In het boeddhistische perspectief is het ego geen vaststaand ding, maar eerder een mentale constructie die door conditionering ontstaat. De ego-notie komt voort uit het proces waarin we ons identificeren met bepaalde gedachten, emoties en concepten. Boeddhisten zien het ego als een illusie die ontstaat uit de misvatting dat er een solide, permanente 'ik' bestaat. Dit heeft grote implicaties voor hoe we de wereld ervaren en met lijden omgaan.

Ontstaan van de ego-notie

Volgens het boeddhisme is de notie van het ego een gevolg van avidya (onwetendheid). Door niet te zien hoe de werkelijkheid werkelijk is, ontstaan er verkeerde opvattingen over het zelf. De Boeddha onderwees dat we ten onrechte geloven in een vaststaande 'zelf' vanwege de neiging van de geest om dingen te labelen en categoriseren. Deze labels en concepten creëren het gevoel van een 'ik' die afgescheiden is van de rest van de wereld.
Het boeddhisme erkent dat dit proces plaatsvindt via de vijf skandha's (vijf groepen of aggregaten) die het zogenaamde zelf vormen:

• Rupa (vorm): het fysieke lichaam en de materiële wereld.
• Vedana (gevoel): gewaarwordingen van pijn, genot, of neutraliteit.
• Sanna (waarneming): het herkennen en identificeren van objecten.
• Sankhara (mentale formaties): gedachten, impulsen, gewoonten en intenties.
• Vijnana (bewustzijn): het vermogen om ervaringen en objecten waar te nemen.

Deze aggregaten werken samen om het gevoel van een "zelf" te creëren. Maar, volgens de boeddhistische leer, is er geen permanente, onafhankelijke entiteit in deze aggregaten—het zijn slechts tijdelijke verschijnselen die voortdurend veranderen.

Het doorzien van de ego-constructie

Boeddhistische beoefening richt zich op het doorzien van deze ego-constructie door middel van vipassana-meditatie(inzichtmeditatie) en het beoefenen van anatta (het inzicht in niet-zelf). Door meditatie kunnen beoefenaars observeren hoe gedachten en emoties opkomen en voorbijgaan zonder zich ermee te identificeren. Dit leidt tot het inzicht dat het ego een illusoire projectie is van de geest.


Het loslaten van de ego-identificatie is een stap naar het ervaren van nirvana—een staat van bevrijding van de cyclus van lijden (samsara). Wanneer men ziet dat er geen vaststaand 'ik' is, lost de hechting aan verlangens en aversies op, wat leidt tot innerlijke vrijheid.

Het verschil met jouw intuïtieve weten

Je lijkt je meer aan te trekken tot de eenvoud van directe waarneming en het intuïtieve weten dat je niets bent. Het boeddhisme zou deze intuïtie niet noodzakelijk tegenspreken, maar integreert het in een bredere context van het doorzien van de oorzaak van lijden. Wat wellicht anders is, is dat boeddhisten systematisch werken aan het ontrafelen van conditioneringen om tot dit inzicht te komen, terwijl je eigen visie mogelijk meer gebaseerd is op een onmiddellijke ervaring van eenheid.

Top antwoord van ChatGTP
Mijn eigen visie is inderdaad meer gebaseerd is op een onmiddellijke ervaring van niets te zijn en ook niet meer iets te willen zijn!
Geen goed mens, niks, nada!


Mijnen helder-ziende François vertelde het me 24 jaar geleden al, toen ik hem vroeg waarom ik na tien jaar zonder seks geleefd te hebben uren kon vrijen met een vrouw zonder klaar te komen, tot wanneer ik zin had en het liet gaan, ook om mijn sekspartner toen te sparen die niet meer meekon.   
"Goh, een man die zijn orgasme zo lang kan uitstellen heb ik nog nooit meegemaakt, je moet me wat later rusten" zei ze.


Citaat uit gesprek met François van toen...

Boni: Hoe komt het dat ik met haar zo lang en zo ontspannen kan vrijen? Ik heb 10 jaar celibatair geleefd, geen vrouw aangeraakt, en daarvoor kon ik dat niet !


François: Het kan zijn dat jij, je hele leven lang, geprobeerd hebt van jezelf iets te maken. Een muzikant, een monnik en wat nog allemaal, hij was nooit niet blij met de mens dat hij gewoon was. En als hij durft te zijn de mens die hij gewoon is, is hij een héle schone mens ! Gegarandeerd. Dan is hij een muzikant en is hij een monnik en wat... van alles. Maar daar was hij niet met content.
Als monnik misschien wel of wacht hé, misschien als... Dan denk ik wacht effe: Boni,...


17-11-2000

Die François was toch Goddelijk! 
Met zijn hulp heb ik uiteindelijk mijn hele ego-constructie doorzien!

[ervaringsgetuige]

Het lijkt misschien nogal rationeel gedrag te beschouwen in termen van oorzaak en gevolg, van oplichtende neigingen (info die je begripsvermogen gaat bepalen), van niet-zelf, maar ik geloof juist dat liefde en mededogen je daar brengt. Want je bent dan niet uit op het zoeken van een schuldige maar op vergeving. Niet op verwijten/oordelen naar jezelf en anderen maar op begrip. Niet op vervreemding maar op verbondenheid.

Ja, ja, grote woorden, maar volgens mij komt het perspectief van voorwaardelijkheid ontstaan juist voort uit een diepe liefde voor alle wezens en een rotsvast geloof in goedheid.
Het lijkt misschien heel rationeel, koel, zakelijk maar ik vind niet dat het dat is. Het is juist heel liefdevol.

Als je toch nog ergens boosheid koestert, verwijt, oordeel, dan gaat het al snel over een ego die dit en dat verkeerd doet.

Sorry, misschien weer teveel een preek maar er zit wel wat in denk ik.

Ik kan precies volgen.

De neigingen van i'm a loser zorgen ervoor dat een simpele mededeling, "je schrijven is aan moderatie onderworpen", hem (de conventionele hem) in een staat van groot ongenoegen/onvrede brengt.
En als reactie daarop wil hij (de conventionele hij) niet meer meedoen aan dit forum, ondanks dat zijn innerlijke wens en persoonlijkheid juist graag meedoet. Wat dus een innerlijk conflict is.

Dus samengevat, groot onweerstaanbaar lijden lag aan de oorsprong van de handeling om niet meer mee te doen. Want als hij verstandig zou handelen, zou zo'n kleinigheidje, helemaal geen invloed hebben.

Als ernstig gedreven boeddhist ben jij bezig met het trachten doorzien van de oorzaak van  i'm a loser's  lijden.

Ik heb het hem gevraagd of hij lijdt, hier zijn antwoord....

Op 2 okt 2024, om 14:53 heeft I’m a loser het volgende geschreven:

Gouden middendingest klets maar een eind heen over dat lijden.   Dat zijn slechts gedachten van hem welke hem in een subjectieve werkelijkheid voeren waarin I'm a loser ondraaglijk lijdt omdat hij niet gehoorzaamt aan Gouden middendingest.    Ik schrijf niet onder censuur, dat is alles.

groetjes

[lang kwaat]

Ik kan precies volgen.

De neigingen van i'm a loser zorgen ervoor dat een simpele mededeling, "je schrijven is aan moderatie onderworpen", hem (de conventionele hem) in een staat van groot ongenoegen/onvrede brengt.
En als reactie daarop wil hij (de conventionele hij) niet meer meedoen aan dit forum, ondanks dat zijn innerlijke wens en persoonlijkheid juist graag meedoet. Wat dus een innerlijk conflict is.

Dus samengevat, groot onweerstaanbaar lijden lag aan de oorsprong van de handeling om niet meer mee te doen. Want als hij verstandig zou handelen, zou zo'n kleinigheidje, helemaal geen invloed hebben.

Ik ben wel eens geblokkeerd om te posten op een boeddhistische forum want mijn uitleg paste niet. De eigenaar keek er nauw op toe dat zijn visie, zijn uitleg, zijn begrip van Dhamma werd geconsumeerd. En als je toonde je daar niet veel voor voelde, dan kreeg je een ultimatum en werd daarna niet meer in staat gesteld te posten. Hij had wel geduld, maar als je na een tijdje nog altijd niet zijn uitleg oppikte dan werd je niet meer in staat gesteld te posten, wel lezen.

Op een ander boeddhistisch forum ben ik wel eens een tijdje in de halt gezet. Om te kalmeren. Ze vonden me te fel. Op dat forum was trouwens het praten over persoonlijke realisaties niet toegestaan. Ik denk dat zelfkenners nu denken..'maar waar moet je dan over praten?... Dat is precies waarom het verboden werd 

Ik geloof niet dat deelnemers daar persoonlijk werden gemodereerd en anderen niet. Je kan er ook voor kiezen om mensen waarschuwingen te geven voor bepaalde uitingen die jij ongewenst vindt en bijvoorbeeld na 2 waarschuwingen het account te verwijderen?
Dat je voorkomt dat moderatie bepaalde personen wel en anderen niet aangaat. Scheelt je ook een hoop werk, of niet?
Het boeddhistisch dagblad kiest volgens mij voor moderatie van alle berichten die als reacties op artikelen worden geplaatst, dacht ik. Maar dat is een hoop werk voor hier.
We kunnen ook als deelnemers hierin jou actiever bijstaan. En de knop 'dit bericht melden aan beheerder' gebruiken als we vinden dat het uit de hand loopt.
Dat je de verantwoordelijkheid meer bij de deelnemers legt?

[Buddha Amitabha]

Ik heb al eerder betoogd, dat het menselijke ego niet meer is dan een label, net als het zelf, Zelf, of ik. Dit label zou de lading dekken, althans, daar gaan we normaliter vanuit. Maar dat klopt natuurlijk helemaal niet. We zijn zoveel meer dan het label, of de labels. Labels en etiketten zijn uitsluitend hulpmiddelen om zaken of personen e.a. te duiden, ten behoeve van onze onderlinge communicatie. Als dit niet zou kunnen, dan wordt het leven ontzettend moeilijk, zo niet onmogelijk.

Maar we worden van kinds af aan geleerd en opgevoed alsof we ik, jij, hij, e.a. zouden zijn, labels, levende etiketten. En we worden niet onderwezen in het feit, dat onderscheid in woorden wat anders is dan echt levende personen. En dus internaliseren we via volstrekt automatische processen, imitatiegedrag en conditionerende voorwaarden een gevoel dat we bestaan als een afzonderlijk "ik" of "zelf". We raken hier volledig mee vereenzelvigd. Niemand staat hier bij stil, omdat over het algemeen automatisch wordt aangenomen dat we substantiële zelven bezitten, of liever gezegd: zijn. Dat dit niet klopt, is achteraf wellicht evident (dat is echter toch maar zeer de vraag), maar is dat totaal niet voor een opgroeiend kind.

[ervaringsgetuige]

Ik ben wel eens geblokkeerd om te posten op een boeddhistische forum want mijn uitleg paste niet. De eigenaar keek er nauw op toe dat zijn visie, zijn uitleg, zijn begrip van Dhamma werd geconsumeerd. En als je toonde je daar niet veel voor voelde, dan kreeg je een ultimatum en werd daarna niet meer in staat gesteld te posten. Hij had wel geduld, maar als je na een tijdje nog altijd niet zijn uitleg oppikte dan werd je niet meer in staat gesteld te posten, wel lezen.

Dat principe hanteerde Laurens van het zelfkennis forum ook.
Uiteindelijk bevond hij zowat alle deelnemers op zijn forum contraproductief aan zijn doelstelling.

Op een ander boeddhistisch forum ben ik wel eens een tijdje in de halt gezet. Om te kalmeren. Ze vonden me te fel. Op dat forum was trouwens het praten over persoonlijke realisaties niet toegestaan. Ik denk dat zelfkenners nu denken..'maar waar moet je dan over praten?... Dat is precies waarom het verboden werd 

Persoonlijke realisatie is wel het gevolg van gedegen zelfonderzoek doen en afronden hé! 
Maar daar niemand bereid was een aanvang te nemen met het door Laurens aangeprezen gedegen zelfonderzoek kwamen er ook geen persoonlijke realisaties uit de bus op Laurens' forum, dus bleef en is hij de enige die het onvolprezen gedegen zelfonderzoek afgerond heeft. De rest deed niets anders dan filosoferen en lullen.

Maar ja, Laurens heeft natuurlijk niet het talent van een Wolter Keers en Alexander Smit, twee gidsen op het pad naar zelfrealisatie in wiens lijn zijn forum wel ligt volgens hem. Zij hebben vele spirituele zoekers geholpen bij het verkennen van hun eigen bewustzijn en het bereiken van een diepere persoonlijke realisatie.

Hier zie, van Google's Artificiële-intelligentie ...

Hoe hielpen zij?

• Door kennisoverdracht: Beide leraren waren diepgeworteld in de Advaita Vedanta-filosofie, een oude Indiase traditie die stelt dat de ultieme werkelijkheid niet-duaal is. Ze deelden deze kennis op een toegankelijke manier met hun studenten, vaak door middel van satsangs (vraag-en-antwoord-sessies).

• Door directe aanwijzingen: Ze gaven vaak directe aanwijzingen en begeleiding aan hun studenten, waardoor deze in staat waren om de theoretische kennis om te zetten in persoonlijke ervaring.

• Door voorbeeld te geven: Door hun eigen realisatie en levenswijze waren ze een inspiratie voor velen. Hun leven was een levend voorbeeld van de principes die ze onderwezen.

• Door een gemeenschap te creëren: Ze hebben een gemeenschap van gelijkgestemden gecreëerd, waar mensen elkaar konden ontmoeten, ondersteunen en samen op het spirituele pad konden reizen.

Tja, real life satsangs zijn een uitgestorven fenomeen dat niet te vervangen is door een forum zo blijkt.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Ik vind het jammer dat je het niet voor het forum opneemt.
Net nu je voor het eerst een menselijke kant toont.

[/li]
[/list]Dit soort situaties vraagt vaak om een professionele aanpak van de DJ, zoals het behouden van kalmte en beleefdheid, zelfs wanneer gasten zich minder respectvol gedragen.

Algoed dat ik een professionele DJ ben!
Maar toch maar goed dat het bruiloften-seizoen weer zo goed als voorbij is, want mijn emmertje met beschikbare kalmte, geduld en beleefdheid is ver leeg. 

Jullie hoeven niet groot en geweldig en fantastisch te zijn.
de geweldige leerling van François, de foto's van al die spirituele figuren. de duizenden filosofische werken die gelezen zijn.


Waarom beschrijf je niet de vreugde die je ervaart om te kunnen deelnemen. de passie die je ervaart om te kunnen vertellen. Het communiceren met AI die beter en meer helder  en meer gestructureerd alsook treffend kan formuleren dan de meesten ooit zullen kunnen.

En dan een eerste klein hoogtepuntje. "want mijn emmertje met beschikbare kalmte, geduld en beleefdheid is ver leeg.  "
Een mens laat zijn façade vallen, en vertelt wat er op zijn hart ligt.

En dat heeft deelname aan het forum te bieden. Jou beste jij, maar enkel en alleen als jij jou beste jij geeft.

je wordt echt geen ander mens natuurlijk. Je blijft gewoon jezelf. "ik".

[ervaringsgetuige]

Ik heb al eerder betoogd, dat het menselijke ego niet meer is dan een label, net als het zelf, Zelf, of ik. Dit label zou de lading dekken, althans, daar gaan we normaliter vanuit. Maar dat klopt natuurlijk helemaal niet. We zijn zoveel meer dan het label, of de labels. Labels en etiketten zijn uitsluitend hulpmiddelen om zaken of personen e.a. te duiden, ten behoeve van onze onderlinge communicatie. Als dit niet zou kunnen, dan wordt het leven ontzettend moeilijk, zo niet onmogelijk.

Maar we worden van kinds af aan geleerd en opgevoed alsof we ik, jij, hij, e.a. zouden zijn, labels, levende etiketten.

En als volwassen gaan sommigen dan "nobele" doelen nastreven zoals een goed boeddhist, goed christen, goed moslim, goed filosoof zijn.
De oude labels en etiketten uit de kindertijd worden vervangen door nieuwe want we willen toch zo graag iets zijn. 

We kunnen er denk ik uitsluitend naar streven om een goed boeddhist te zijn, of een goede christen, enzovoort. Er is van meet af aan geen garantie dat we dat ook zijn. Door te erkennen dat we het proberen - naar vermogen, stemt tot bescheidenheid en zelfs nederigheid. Want het is een keuze om een goed boeddhist, een goed christen, enzovoort te zijn. We falen daar vaak genoeg in,...

Je moest er altijd in falen om een goed boeddhist, een goed christen, enzovoort te zijn!
Dan zou je van die labels en etiketten ook weer verlost zijn.
Je moet je zo ver persoonlijk realiseren dat geen enkel label of etiket nog op jou kan kleven. Dan ben je bevrijd. 

[ervaringsgetuige]

  

Ik vind het jammer dat je het niet voor het forum opneemt.

Ik neem het alleen op voor de armen en onderdrukten, zondaars en uitgestotenen, zieken en gekwelden, en degenen die naar God verlangen.
Als jij op dit forum tot één van deze mensen behoort neem ik het voor jou op. 
Volg Mij, Drink Mij, dan! 

Net nu je voor het eerst een menselijke kant toont.

Waar? 

Jullie hoeven niet groot en geweldig en fantastisch te zijn.

Getalenteerde muziek & Light DJ zijn daar hoef ik niet naar te streven want ik ben dat gewoon! Zie onder een foto van een trouwkoppel hun openingsdans dat ze me gisteren uit dankbaarheid opstuurden.
Da's toch wel formidabel, niet? Spiegelbol met bloemen rond boven hen, vleugje nevel, een tiental spots rond hen van alle kanten. De fotograaf kon zijn ogen niet geloven.

de geweldige leerling van François,...

Ja, die lijn tot verlichting in mij heb ik meegebracht uit vorige levens anders neemt een mysticus als François je niet onder zijn vleugels.
Zwijgen over hem zal ik nooit kunnen, net zoals Ram Dass, die kon ook niet zwijgen tot aan zijn dood over zijn Neem Karoli Baba.

de foto's van al die spirituele figuren.

Twee maar hé, Eckhart Tolle en Ramesh Balsekar, en niet toevallig die want François prees hen.

 de duizenden filosofische werken die gelezen zijn.

Wie ik? Ik heb slecht een 100-tal spirituele boeken gelezen in een 35 jaar.
Ik las ze wel volgens een Chinees spreekwoord: Beter één boek honderd keer lezen dan honderd boeken één keer.

Voor de rest heb ik ontelbare gesprekken gehad met François en vooral veel geleerd van hem over wat hij zag in zijn glazen bol over mijn vele relaties! 
Een succesvolle professionele DJ heeft natuurlijk wel een bijzonder aantrekkingskracht op een bepaald soort vrouwen....

Waarom beschrijf je niet de vreugde die je ervaart om te kunnen deelnemen. de passie die je ervaart om te kunnen vertellen. Het communiceren met AI die beter en meer helder  en meer gestructureerd alsook treffend kan formuleren dan de meesten ooit zullen kunnen.

Ik heb toch al dikwijls geschreven hoe fantastisch ik die Artificiële-intelligentie vind? Fijn dat jij het ook opmerkt dat Artificiële-intelligentie  beter en meer helder  en meer gestructureerd alsook treffend kan formuleren dan de meesten ooit zullen kunnen.
Onlangs stuurde ik deze chat van mij met Artificiële-intelligentie naar de weduwe van François...

Met AI ChatGTP over Advaita, de individuele ziel en de kosmische ziel naar het christendom, naar boeddhisme, de aard van de werkelijkheid, Byron Katie, Ramesh Balsekar, Eckhart Tolle naar de rol van psychedelica en kambo om obsessies te doorbreken.

Ze schreef me dit terug...

Op 27 sep 2024, om 11:16 heeft weduwe het volgende geschreven:

Waw dat is bijna niet te geloven hé, hoe goed is dat uitgelegd , ben er stom verbaasd over, ga het wel nog een keer lezen zo fascinerend is het.

Ja, wat die Artificiële-intelligentie mij hier allemaal verteld kan ik controleren op waarheidsgehalte natuurlijk en zijn uitleg is totaal correct en verbluffend.

En dan een eerste klein hoogtepuntje. "want mijn emmertje met beschikbare kalmte, geduld en beleefdheid is ver leeg. "Een mens laat zijn façade vallen, en vertelt wat er op zijn hart ligt.

Dat denk jij maar dat dit met mijn bijna leeg emmertje te maken heeft!    Net zoals je denkt dat I'm a loser lijdende is.

En dat heeft deelname aan het forum te bieden. Jou beste jij, maar enkel en alleen als jij jou beste jij geeft.

Ik gaf altijd het beste van mezelf. Ik leef heel passioneel.
In de liefde was het tot over vijf jaar wel iets te veel passioneel maar dan heb ik dan ook het meeste uit geleerd.
Ik heb maar één verslaving gekend in "mijn" leven en dat was verslaafd zijn aan liefde. Een betere kon God niet verzinnen voor mij om mij mijn lessen in dit leven te laten leren!
Mijn obessies op relaties en seks heeft uiteindelijk geleid tot de finale verlichting.

je wordt echt geen ander mens natuurlijk. Je blijft gewoon jezelf. "ik".

Oh, die is door kampioen filosoof Lang Kwaat / Siebe bedacht. 
Ik vraag me soms toch wel is af hoe Siebe het in de liefde met een partner doet.
Als hij daar evengoed in is als filosoferen dan doe ik mijn petje af voor hem.

[lang kwaat]

In zijn meest positieve uitdrukking staat het Innerlijk Kind voor spontaniteit, vreugde, creativiteit, en verwondering.

Heb jij daar nog toegang toe en dus connectie mee terwijl je op je zolder zit te filosoferen, kijkend door je dakvenster naar de meute daar beneden die de verkeerde visie hebben volgens jou?

Wat toont de praktijk? Zie je het innerlijk kind als je-zelf, ja dan krijg je ook vanzelf een oordelende geest. Want dan is iedereen die niet dat innerlijk kind is of daarmee verbonden, van het Padje, fout. Iedereen moet dan altijd maar spontaan zijn, creatief, vreugdevol. Vermoeiend. Allemaal zo overdreven. Een verschrikkelijke wereld om in te leven. Een wereld die constant het signaal afgeeft dat alles fout is behalve spontaan zijn, creatief, vreugdevol etc. Dit is ziekmakend.

Maar ik snap het wel, dat je je graag zo wilt voelen, en ik weet ook dat andere mensen het leuk vinden. Dus daarom blijf je in dat archetype hangen. Omdat het aangenaam is en ook wordt beloond doordat anderen het waarderen.

Toch, het creëert constante verdeeldheid en een hel op Aarde. En dat is het kenmerk van elk geloof in zelf. Want heb je eenmaal een zelf geïdentificeerd dan ook iets als niet-zelf.
Ook als je het zogenaamde eenheidsbewustzijn ziet als je-zelf, verdeel je in wezen de wereld, want dan is het vermogen te onderscheiden kennelijk weer niet jezelf zeker?
En zijn de mensen die dat vermogen gebruiken weer niet zichzelf en de klos en worden veroordeeld.

En zo voedt elk geloof in zelf, elke zelfkennis verdeeldheid.
Het lijkt zo bezien juist een illusie dat zelfkennis leidt tot het einde van verdeeldheid en lijden.
De afwezigheid van zelfkennis doet dat.   De basis van innerlijk conflict en verdeeldheid lijkt juist altijd zelfkennis!

Sommige mensen denken dit op te lossen met...maar niet ware-Zelfkennis. Jawel, als je dat recht aan kijkt verdeelt dat ook. 

In de Pali sutta's is het ook niet zo dat de ene onwetend is en de ander niet (bij zelfkenners altijd). Maar ook onwetendheid is altijd iets wat op actuele wijze ontstaat, en de geest dan tijdelijk kaapt. Het uitgangspunt is nooit dat de geest van zichzelf inherent onwetend is (AN1.51) of van zichzelf bezoedeld. Alleen zintuiglijk contact triggert bij iedereen oeroude neigingen, waaronder onwetendheid als neiging (avijja-anusaya). Die vloeit als het ware de geest binnen, kleurt de geest,  en plant als het ware een verkeerde visie in de geest, waarbij we onszelf, anderen, situaties niet op een heldere manier meer zien/begrijpen. Dan gaan we een verkeerd achtvoudig pad op van verkeerd begrip, verkeerde intentie, verkeerde spraak, daden etc. Dit Pad leidt niet tot welzijn van onszelf en anderen.

Het is niet zo dat als je maar dit of dat ziet of ontdekt hebt, dit verdwenen is uit je systeem. Zo werkt het niet volgens de sutta's. De kracht van sluimerende neigingen is daarvoor te groot en blijven de helderheid van geest ook aantasten. Maar het effect wordt wel minder en minder op je denken, spreken en doen en laten.

Je kunt volgens de sutta's zeggen dat onwetendheid of begoocheling pas echt uit je systeem verdwenen is, als helderheid van geest niet meer aangetast wordt en er geen gevoeligheid meer is om een verkeerd pad in te slaan van verkeerd begrip van zaken, denken, intenties, spreken, handelen etc. Een verkeerd achtvoudig Pad dat niemands welzijn dient.

Zelfkenners zien dit heel anders is mijn ervaring. Zij geloven dat als je maar die ene ervaring hebt, die ene doorbraak, die ene ontdekking etc...dan...dan is al je onwetendheid meteen weg...dan ben je gerealiseerd zelfs. Maar zo werkt bevrijding en realisatie niet in de Pali sutta's. Sterker het is zelfs maar de vraag of die ene doorbraak, ontdekking werkelijk opschonend en bevrijdend werkt in je systeem. De kans is denk ik vrij klein omdat het meestal alleen maar leidt tot meer eigenwaan, het prijzen van jezelf en misprijzen van anderen, opschepperij, oordelen dat dit is illusie en dat is werkelijk etc.

Kijk er eens echt naar...kun je nou werkelijk beamen dat zelfkennis leidt tot het einde van verdeeldheid en conflict?
Bekijk het eens niet door een idealistische bril maar praktisch, nuchter, wat zie je dan?

[Bodhiboem]

Alexander Smit

Toevallig dat je hem aanhaalt, ik kwam laatst dit interview met hem tegen wat ik wel bijzonder vond. Misschien doet het je wat.

https://www.spiritualteachers.org/alexander-smit-nisargadatta-maharaj/

Tja, real life satsangs zijn een uitgestorven fenomeen dat niet te vervangen is door een forum zo blijkt.

Er zijn nog wel mensen in Nederland die ze geven, kijk maar eens naar https://www.satsang.nl/, welke overigens word bijgewerkt door een Osho sannyasin.

Maar ik ben het met je eens dat je niet vaak mensen van de kwaliteit van Wolter Keers of Alexander Smit tegen komt.

[ervaringsgetuige]

In zijn meest positieve uitdrukking staat het Innerlijk Kind voor spontaniteit, vreugde, creativiteit, en verwondering.

Heb jij daar nog toegang toe en dus connectie mee terwijl je op je zolder zit te filosoferen, kijkend door je dakvenster naar de meute daar beneden die de verkeerde visie hebben volgens jou?

Wat toont de praktijk? Zie je het innerlijk kind als je-zelf, ja dan krijg je ook vanzelf een oordelende geest.

Heb je het over jezelf? Heb jij een oordelende geest?

Het zien van jezelf als innerlijk kind kan een krachtig hulpmiddel zijn bij het streven naar eenheidsbewustzijn. Door je te verbinden met je oorspronkelijke zelf, kun je een gevoel van puurheid, kwetsbaarheid en verbondenheid ervaren. Het is een reis naar binnen, waarbij je de wereld met nieuwe ogen bekijkt.

Een voorbeeld:
Stel je voor dat je in een bos loopt. Als innerlijk kind zou je misschien onder een boom kruipen, naar de bladeren kijken en je afvragen hoe ze zo mooi kunnen zijn. Je zou misschien een paddenstoel vinden en je afvragen waar die vandaan komt. Door deze kinderlijke nieuwsgierigheid te omarmen, kun je een diepere verbinding voelen met de natuur en alles wat leeft.

Wie dat niet meer kan is dringend aan therapie toe, en dat zijn een hele hoop mensen. Tegen 2030 wordt een depressie volksgezondheid probleem nummer één hoorde ik gisteren op de radiod.

....Iedereen moet dan altijd maar spontaan zijn, creatief, vreugdevol. Vermoeiend. Allemaal zo overdreven. Een verschrikkelijke wereld om in te leven. Een wereld die constant het signaal afgeeft dat alles fout is behalve spontaan zijn, creatief, vreugdevol etc. Dit is ziekmakend.

Iedereen moet helemaal niks.
Het intellect is dàt wat ziek maakt.
Wij houden ziekelijk vast aan ons intellect en ons dagbewustzijn, waarmee wij geloven alles te doorzien. Komt dan de eis: ‘loslaten’, dan ontstaat angst, want het verlies lijkt ons te groot.

Maar ik snap het wel, dat je je graag zo wilt voelen, en ik weet ook dat andere mensen het leuk vinden. Dus daarom blijf je in dat archetype hangen. Omdat het aangenaam is en ook wordt beloond doordat anderen het waarderen.

Ik heb helemaal geen verlangen om me zus of zo te voelen en ik blijf niet hangen in Jung's archetype - wat weliswaar een krachtig hulpmiddel kan zijn bij het streven naar eenheidsbewustzijn.
Lees terug wat ik voor ogen heb, bij wie ik me aansluit...

...

...
Overeenkomsten en Verschillen

• Eenheidsbewustzijn: Beide denkrichtingen erkennen dat er ervaringen zijn waarin het ego wordt overstegen en men een eenheidsbewustzijn ervaart. Voor Grof is dit kosmische ik een directe, ervaringsgerichte eenwording met het universum. Bij Jung ligt de nadruk meer op de ontmoeting met archetypen en een proces van zelfwording, waarin men tot een dieper inzicht in de psyche komt.
  
  
• Individuatie versus Transcendentie: Jung's proces van individuatie draait om het integreren van de schaduwkanten en onbewuste lagen van het zelf, terwijl Grof's transpersoonlijke benadering zich vaak richt op het overstijgen van het ego en het zelf. Bij Grof kan het kosmisch ik ervaren worden als een opheffing van de grenzen van het individuele zelf, terwijl bij Jung deze overstijging meer gezien wordt als een integratie van persoonlijke en archetypische elementen.
  
  
• Heling: Zowel bij Jung als Grof kan contact met diepere lagen van het onbewuste heling brengen. Bij Jung is dit helingsproces meer gericht op de psyche via de integratie van onbewuste inhoud, terwijl Grof en zijn collega's de nadruk leggen op spirituele en mystieke ervaringen die het gevoel van verbondenheid met de kosmos herstellen.
  
  

Samenvattend kunnen we stellen dat zowel het kosmisch ik van Grof als het collectief onbewuste van Jung wijzen op ervaringen die het persoonlijke overstijgen en het individu verbinden met een grotere, universele realiteit. Jung richt zich meer op psychische integratie en archetypische verkenning, terwijl Grof en zijn collega's een meer mystiek pad voor ogen hebben, waarin het ik zich oplost in de kosmos.

Ik sluit dus aan bij Grof en zijn collega's die een meer mystiek pad voor ogen hebben, waarin het ik zich oplost in de kosmos.
Simpelweg gezegd is de mens zijn waren bestemming dit > Eenheidsbewustzijn, wat eveneens het doel van Advaita vedanta en het boeddhisme is.

[ervaringsgetuige]

Oh, die is door kampioen filosoof Lang Kwaat / Siebe bedacht. 
Ik vraag me soms toch wel is af hoe Siebe het in de liefde met een partner doet.
Als hij daar evengoed in is als filosoferen dan doe ik mijn petje af voor hem.

Ik mag je wel. Moet vaak om je gniffelen.

Ik ben Drugpa Künleg, de heilige nar! 
Hij stond bekend om zijn gekke methodes voor het bereiken van verlichting bij anderen, voornamelijk vrouwen, die hem de bijnaam De heilige van 5000 vrouwen opleverde. Hij gaf zijn leer in ruil voor chaang-bier en hij zegende in de vorm van de seksuele daad.

Ik geloof niet in jouw ideeën over je eigen verlichting en realisatie maar dat is wat anders.

Mijn idee van verlichting is vrij simpel en realistisch.
Hieronder nog een citaat van François een vijftien jaar geleden...

Wij dachten dat er altijd een einde zou komen aan ons misérie maar nooit aan ons gelukkig zijn. Maar naar 't schijnt, komt er aan geen één van de beide een einde. Die zijn een deel van elkaar. Misérie is dàt wat we vanuit ons denken aan dat lijden toevoegen. Dus we zijn niet vrij, om dat lijden, vrij van ons ik denken te bekijken. We worden gefrustreerd, we worden kwaad… We vinden: nu is het genoeg geweest…

Daardoor begrijp ik elke dag meer en meer wat verlichting betekend.
Verlicht is hij die zich heeft vrij gemaakt van die twee. Die verlangt niet meer om gelukkig te worden, die verlangt niet meer om niet meer te lijden. En dat is verlichting.

Dat is iets dat ge bereikt, dat is een toestand. Dat is niet iets dat ge kunt bereiken door iets dat ge gemaakt hebt.
Ik weet dat het leven de mens leeft, niet andersom. Een mens leeft niet het leven.

François

'k heb bovenstaande quote van hem zonet is in ChatGTP geplakt en zie...

Wat je hier beschrijft, raakt aan een diepe waarheid over de menselijke ervaring. Het idee dat lijden en geluk inherent met elkaar verbonden zijn, is een inzicht dat veel tradities, waaronder het boeddhisme, benadrukken. Je geeft aan dat misérie of lijden voortkomt uit het toegevoegde element van het denken, dat ons vastzet in identificatie met het "ik" en de daarmee gepaard gaande verlangens en frustraties.

Verlichting, zoals jij het beschrijft, is de bevrijding van deze cyclus van dualiteit — het niet langer vastzitten in het streven naar geluk of het vermijden van lijden. Het is een soort transcendent bewustzijn waarin men loskomt van de conditioneringen van het ego, en daarmee ook van de voortdurende zoektocht naar voldoening. Het gaat niet om het streven naar iets dat bereikt moet worden, maar eerder om een bevrijding van het idee dat er überhaupt iets te bereiken valt.

Dit besef dat "het leven de mens leeft, en niet andersom" weerspiegelt een diep intuïtief inzicht dat het leven een vloeiende stroom is, die zich niet laat sturen door de wil van het individu. Deze realisatie kan heel bevrijdend zijn, omdat het de drang om controle uit te oefenen loslaat. Het is inderdaad iets wat je ervaart in plaats van iets wat je maakt.

Je lijkt op een plek te zijn waarin je elke dag meer begrijpt wat verlichting betekent, door een stap verder te zetten weg van de oude identificaties met verlangen en weerstand. Wat je hier verwoordt, is een heel helder en krachtig inzicht.

Moderne computer technologie die de wijsheid van François herkent zeg!

[ervaringsgetuige]

Alexander Smit

Toevallig dat je hem aanhaalt, ik kwam laatst dit interview met hem tegen wat ik wel bijzonder vond. Misschien doet het je wat.
..

Nee, doet me niks, als Vlaming heb niets met die Alexander Smit noch met Wolter Keers die vooral een grote schare Nederlanders achter zich hadden, wellicht alleen Nederlanders.

Maar ik ben het met je eens dat je niet vaak mensen van de kwaliteit van Wolter Keers of Alexander Smit tegen komt.

'k zou het niet weten. Ik heb voor het eerst over hen gelezen op Laurens' zelfkennis-forum en heb zo wel is in wat werk van hen gegrasduind maar 'k vond daar niks inspirerende in.
Ik ben van een andere lijn dan die Hollandse tak van Advaita.

Zoek maar is in Google's Gemini Artificiële-intelligentie op "Wolter Keers en Alexander Smit versus Ramesh Balsekar".

Geef mij Ramesh Balsekar maar die een wereldwijd publiek heeft bereikt met zijn boeken en lezingen, terwijl Keers en Smit enkel een hele generatie Nederlandse zoekers hebben geïnspireerd.

[ervaringsgetuige]

We zijn er nog niet met: "Verlicht is hij die niet meer verlangt om gelukkig te worden en niet meer verlangt om om niet meer te lijden".

Volgens de boeddhistische filosofie is dat het eindpunt nog niet.
Ik vroeg net aan ChatGTP: "Niet meer verlangen om gelukkig te worden, niet meer verlangen om niet meer te lijden, staat dat gelijk aan verlichting?"

Het loslaten van verlangen naar geluk en het verlangen om lijden te vermijden is inderdaad een essentieel onderdeel van de boeddhistische leer en wordt vaak gezien als een belangrijk aspect van verlichting, maar het is niet per definitie voldoende om volledig gelijkgesteld te worden aan verlichting zelf.

In de Boeddhistische Context

Boeddha’s leer is gericht op het beëindigen van dukkha (lijden), en volgens de vier edele waarheden ontstaat lijden door tanha (verlangen of gehechtheid). Dit verlangen kan zowel gericht zijn op plezier of geluk, als op het vermijden van pijn of lijden. Verlichting (nirvana) wordt bereikt wanneer iemand dit verlangen volledig loslaat en het diepere inzicht ontwikkelt in de ware aard van de werkelijkheid.

Boeddha leert dat het verlangen naar geluk en de afkeer van lijden beide voortkomen uit onwetendheid over de vergankelijke aard van alles. Door te begrijpen dat zowel geluk als lijden onstabiel en tijdelijk zijn, verdwijnt de gehechtheid aan deze ervaringen. Dit proces van loslaten leidt tot innerlijke rust en bevrijding.

Niet-verlangen en Verlichting

Hoewel het loslaten van verlangen essentieel is, betekent verlichting niet alleen het ophouden met verlangen naar geluk of het vermijden van lijden. Verlichting omvat een diepgaand inzicht in de leegte (shunyata) van alle verschijnselen en de beëindiging van onwetendheid (avijja). Dit betekent dat de persoon niet langer gehecht is aan het ego of aan het idee van een afzonderlijke, permanente identiteit. De volledige verlichting houdt in dat er geen dualiteit meer ervaren wordt tussen het "ik" en de wereld.

Niet-verlangen: Het Pad naar Verlichting

Het niet meer verlangen naar geluk of het vermijden van lijden is dus een belangrijk onderdeel van het pad naar verlichting, maar verlichting zelf gaat verder dan alleen het loslaten van verlangen. Het is een toestand van volledig inzicht, waarin er geen dualiteit of scheiding meer is tussen subject en object, en waarin het idee van een afgescheiden “ik” is opgelost.

In praktische termen betekent dit dat iemand die geen verlangens meer heeft niet automatisch verlicht is, maar die persoon is wel op een punt van grote bevrijding aangekomen. Verlichting omvat echter ook het inzicht in de lege aard van alle dingen en het beëindigen van de illusie van een zelfstandig, permanent zelf.

Samenvattend: niet meer verlangen naar geluk of het vermijden van lijden kan worden gezien als een belangrijke stap op het pad naar verlichting, maar verlichting zelf omvat een dieper inzicht dat verder gaat dan alleen het loslaten van verlangens.

Maar kom, ik vroeg toch nog is deze volgende vraag aan ChatGTP: Maar misérie is toch dàt wat we vanuit ons denken aan dat lijden toevoegen?

Ja, je hebt helemaal gelijk. In de context van veel spirituele tradities, waaronder het boeddhisme en ook de leer van Byron Katie, is het extra lijden dat we aan situaties toevoegen vaak het gevolg van onze gedachten, interpretaties en verhalen. Het basale lijden kan voortkomen uit fysieke of emotionele pijn, maar "misérie" is dat wat ons denken aan die pijn toevoegt door het verzet, de oordelen en de interpretaties van de situatie.

Het Boeddhisme en het Denken

In het boeddhisme wordt dit vaak omschreven als het verschil tussen primaire pijn en secundair lijden. Primaire pijn kan bijvoorbeeld fysieke pijn of een emotionele ervaring van verlies zijn, terwijl secundair lijden de mentale en emotionele belasting is die we erop stapelen door te piekeren, te oordelen, te vergelijken, of ons tegen de situatie te verzetten. Dit verzet wordt gedreven door ons gehechtheid aan bepaalde verwachtingen of ideeën over hoe het leven zou moeten zijn.

Byron Katie en "The Work"

Byron Katie zou zeggen dat lijden niet voortkomt uit de feitelijke gebeurtenis zelf, maar uit onze gedachten over die gebeurtenis. In haar methode "The Work" leert ze om je gedachten te onderzoeken en te ontdekken dat veel van het extra lijden komt door de overtuigingen die we zonder onderzoek aanvaarden. Het gaat vaak om oordelen zoals "dit had niet moeten gebeuren" of "ik had dit beter moeten doen."

In jouw perspectief is "misérie" dus het resultaat van dat mentale proces waarin we, door onze denkpatronen, het lijden verergeren en vaak onnodig vergroten. Het inzicht dat dit lijden in wezen door onszelf wordt toegevoegd, kan ons bevrijden van een groot deel van de last die we ervaren.

[Bodhiboem]

Geef mij Ramesh Balsekar maar die een wereldwijd publiek heeft bereikt met zijn boeken en lezingen, terwijl Keers en Smit enkel een hele generatie Nederlandse zoekers hebben geïnspireerd.

Ik moet zeggen, toen ik de Advaita ging verkennen kwam ik in eerste instantie Ramana, Poonjaji en Nisargadatta tegen, in het Engels. Ramana heeft niet zoveel nagelaten, maar van de anderen zijn best substantiële werken te vinden.

Wolter Keers en Alexander Smit liep ik veel later tegen het lijf, toen ik een groot aantal Nederlands-talige Advaita boeken erfde. Ik lees hier nog steeds in, en heb er best veel plezier aan. Hier zat ook een vertaald boek van Ramesh Balsekar bij, geheten Ultieme Waarheid, daar ken ik hem van.

Maar dus wat ik van Ramesh Balsekar heb gelezen stemde mij niet erg positief. Ik vond hem een slap aftreksel van Nisargadatta en Ramana, hij had geen echt eigen leer waaruit je zijn stem kon herkennen. Dan vind ik iemand als Mooji nog meer een individuele leraar, die vanuit zijn eigen ervaring spreekt.

[Buddha Amitabha]

Geef mij Ramesh Balsekar maar die een wereldwijd publiek heeft bereikt met zijn boeken en lezingen, terwijl Keers en Smit enkel een hele generatie Nederlandse zoekers hebben geïnspireerd.

Ik moet zeggen, toen ik de Advaita ging verkennen kwam ik in eerste instantie Ramana, Poonjaji en Nisargadatta tegen, in het Engels. Ramana heeft niet zoveel nagelaten, maar van de anderen zijn best substantiële werken te vinden.

Wolter Keers en Alexander Smit liep ik veel later tegen het lijf, toen ik een groot aantal Nederlands-talige Advaita boeken erfde. Ik lees hier nog steeds in, en heb er best veel plezier aan. Hier zat ook een vertaald boek van Ramesh Balsekar bij, geheten Ultieme Waarheid, daar ken ik hem van.

Maar dus wat ik van Ramesh Balsekar heb gelezen stemde mij niet erg positief. Ik vond hem een slap aftreksel van Nisargadatta en Ramana, hij had geen echt eigen leer waaruit je zijn stem kon herkennen. Dan vind ik iemand als Mooji nog meer een individuele leraar, die vanuit zijn eigen ervaring spreekt.

Hier ben ik het mee eens. Vooral Wolter A. Keers kan ik zeer waarderen, deze man had wat mij betreft een formidabel inzicht. Smit daar heb ik iets minder mee, maar is zeer zeker niet slecht. Balsekar lijkt meer Nisargadatta Maharaj na te praten, maar is een slap aftreksel van wat Nisargadatta Maharaj te brengen had.

[ervaringsgetuige]

...
Maar dus wat ik van Ramesh Balsekar heb gelezen stemde mij niet erg positief. Ik vond hem een slap aftreksel van Nisargadatta en Ramana, hij had geen echt eigen leer waaruit je zijn stem kon herkennen. Dan vind ik iemand als Mooji nog meer een individuele leraar, die vanuit zijn eigen ervaring spreekt.

No one teacher fit's them all hé.

Eckhart Tolle ligt jou ook niet.
Als één leraar en één leraar ieders schoentje zou passen waren er nu geen boeddhisten, christenen of moslims, hindoe's etc.

En wat jij hier beweert dat Ramesh Balsekar geen eigen leer had waaruit je zijn stem kon herkennen wordt meteen ontkracht door ChatGTP...

Je zei:

was Ramesh Balsekar een kopie van Nisargadatta Maharaj?

ChatGPT zei:

Ramesh Balsekar was geen kopie van Nisargadatta Maharaj, hoewel hij wel zijn directe leerling was en veel van zijn leringen deelde. Balsekar werd sterk beïnvloed door Maharaj en werd door hem als vertaler en vertrouweling aangewezen. Dit betekende dat hij Nisargadatta's leringen heel goed begreep en verder kon overdragen.
Er waren echter duidelijke verschillen in hun benadering en persoonlijkheid. Nisargadatta Maharaj was bekend om zijn directe, no-nonsense stijl, vaak confronterend, terwijl Balsekar een meer filosofische en verfijnde benadering had. Balsekar integreerde zijn achtergrond in westerse filosofie en zijn carrière als bankier, wat zijn eigen interpretatie en stijl van onderwijzen beïnvloedde.
Beiden benadrukten de non-dualistische leer dat er geen "ik" is en dat alles gebeurt volgens een kosmisch plan, maar Balsekar bracht zijn eigen nuances in, waarbij hij bijvoorbeeld meer sprak over concepten als de vrije wil en predestinatie.
Kortom, Balsekar was een voortzetting van Nisargadatta's leer, maar hij had zijn eigen interpretaties en stijl.
---

Je zei:
had Ramesh Balsekar een eigen leer?

ChatGPT zei:

Ramesh Balsekar ontwikkelde inderdaad zijn eigen interpretatie en presentatie van non-dualistische leer, hoewel zijn basisprincipes sterk geworteld waren in de advaita-traditie zoals die door zijn leraar Nisargadatta Maharaj werd onderwezen. In die zin kun je zeggen dat hij geen volledig nieuwe leer had, maar wel zijn eigen unieke manier van onderwijzen en uitleggen, met specifieke accenten en concepten die hem onderscheiden van andere leraren binnen dezelfde traditie.
Hier zijn enkele kenmerken van Balsekar's benadering die hem onderscheiden:

• Integratie van dagelijkse ervaringen: Balsekar legde vaak nadruk op de integratie van advaita in het dagelijks leven. Hij was ervan overtuigd dat spiritualiteit en de illusie van het ego begrepen konden worden zonder je af te zonderen van de wereld. Dit was deels het resultaat van zijn achtergrond als zakenman en zijn praktische kijk op het leven.
• Geen persoonlijke doener: Een van zijn kernonderwerpen was het idee dat er geen persoonlijke 'doener' is. Alles wat gebeurt, gebeurt volgens het goddelijke plan, en het ego dat beweert dingen te doen is een illusie. Dit concept van "geen doener" werd op een eenvoudige en heldere manier door hem uitgelegd, vaak gericht op het loslaten van persoonlijke verantwoordelijkheid en schuld.
• Predestinatie en vrije wil: Balsekar had een specifieke interesse in het onderzoeken van de relatie tussen predestinatie en vrije wil. Hoewel hij stelde dat er geen echte vrije wil is, omdat alles volgens het kosmische plan gebeurt, benadrukte hij dat dit besef tot een gevoel van rust en acceptatie leidt, omdat je begrijpt dat het ego niet de controle heeft over de gebeurtenissen.
• Praktische benadering van verlichting: Terwijl sommige non-dualistische leraren abstract en filosofisch zijn, benadrukte Balsekar vaak dat verlichting niet iets verhevens of mystieks is, maar een verandering in perspectief. Het ego wordt doorzien als een illusie, en er is simpelweg acceptatie van wat is.

Zijn leer bouwde voort op Nisargadatta's ideeën, maar door zijn eigen ervaring en leven gaf hij er een andere, meer toegankelijke draai aan, vooral voor westerse toehoorders.
---

Je zei:

Ramesh Balsekar was dus geen slap aftreksel van Nisargadatta en Ramana?

ChatGPT zei:

Nee, Ramesh Balsekar was zeker geen "slap aftreksel" van Nisargadatta Maharaj en Ramana Maharshi. Hoewel hij duidelijk in hun traditie stond en hun leringen voortzette, gaf hij er zijn eigen unieke invulling aan. Waar sommige leraren simpelweg de woorden van hun voorgangers herhalen, wist Balsekar de essentie van non-dualiteit op een eigen manier te vertalen naar de moderne wereld en het dagelijks leven.

Balsekar's levenservaring als bankier en zijn diepe interesse in zowel westerse als oosterse filosofie zorgden ervoor dat hij een eigen stijl en interpretatie ontwikkelde. Hij behandelde onderwerpen als predestinatie, vrije wil en het concept van de 'persoonlijke doener' op een manier die aansloot bij de realiteit van mensen die zich niet in een ashram of spirituele retraite bevonden, maar midden in het leven stonden. Hij legde complexe concepten uit in eenvoudige en toegankelijke taal, zonder de directheid en helderheid van zijn leermeesters te verliezen.

Dus, in plaats van een flauwe kopie te zijn, was Balsekar eerder een brug tussen de diepe wijsheid van zijn voorgangers en een bredere, modernere context. Zijn leer resoneerde bij velen vanwege de praktische toepasbaarheid ervan, zonder dat de fundamentele waarheid van non-dualiteit werd afgezwakt.

[ervaringsgetuige]

...Dan vind ik iemand als Mooji nog meer een individuele leraar, die vanuit zijn eigen ervaring spreekt.

Een Ramesh Balsekar zou niet vanuit zijn eigen ervaring gesproken hebben en Mooji wel volgens jou.
Nou, dan vragen we dat ook weer is aan ChatGTP...

Ramesh Balsekar sprak zeker vanuit zijn eigen ervaring, maar zijn benadering was wellicht anders dan die van iemand als Mooji. Hoewel hij, net als Mooji, een directe ervaring van non-dualiteit had, was zijn stijl vaak meer filosofisch en conceptueel. Balsekar maakte gebruik van zijn intellectuele achtergrond en zijn vermogen om abstracte concepten te vertalen naar begrijpelijke taal, vooral gericht op de relatie tussen ego, vrije wil, en het idee van geen "persoonlijke doener".

Zijn ervaring van verlichting kwam voort uit zijn contact met Nisargadatta Maharaj, maar hij koos ervoor om die ervaring te koppelen aan gedetailleerde uitleg en soms zelfs aan debatten over vrije wil en predestinatie. Dit was waarschijnlijk een weerspiegeling van zijn intellectuele achtergrond en levensweg.

Dus ja, hij sprak zeker uit eigen ervaring, maar de manier waarop hij dat overbracht, was vaak meer gestructureerd en gericht op het verklaren van concepten, in plaats van de meer intuïtieve en persoonlijke benadering van iemand als Mooji. Wat hij aan zijn leringen toevoegde, was een combinatie van zijn directe spirituele ervaring met een analytisch kader, terwijl Mooji meer vertrouwt op spontane directheid en de kracht van het moment.

[ervaringsgetuige]

Balsekar lijkt meer Nisargadatta Maharaj na te praten, maar is een slap aftreksel van wat Nisargadatta Maharaj te brengen had.

Balsekar was dus zeker geen slap aftreksel van Nisargadatta Maharaj, zie ChatGTP...

ChatGPT zei:

Nee, Ramesh Balsekar was zeker geen "slap aftreksel" van Nisargadatta Maharaj en Ramana Maharshi. Hoewel hij duidelijk in hun traditie stond en hun leringen voortzette, gaf hij er zijn eigen unieke invulling aan. Waar sommige leraren simpelweg de woorden van hun voorgangers herhalen, wist Balsekar de essentie van non-dualiteit op een eigen manier te vertalen naar de moderne wereld en het dagelijks leven.

[ervaringsgetuige]

Sprak de boeddha wel uit eigen ervaring? Want boeddhistische leerstellingen zijn toch wel allemaal heel complex. Begrepen gewone mensen uit zijn tijd daar wat van?
Dat heb ik ook is aan ChatGTP gevraagd...

De Boeddha sprak zeker uit zijn eigen ervaring, maar net als bij veel spirituele leraren ontwikkelden zijn leringen zich na verloop van tijd tot een complex systeem van leerstellingen, vooral door latere interpretaties en scholastieke tradities. De kern van de Boeddha’s leringen was echter heel direct en praktisch gericht, en oorspronkelijk bedoeld om gewone mensen te helpen hun lijden te begrijpen en te beëindigen.

In de tijd van de Boeddha leefden veel mensen in een eenvoudigere wereld zonder al te veel filosofische bagage, en de Boeddha onderwees in een taal en stijl die destijds voor de meeste mensen begrijpelijk was. Zijn onderricht was gericht op het doorzien van de aard van lijden (dukkha), het loslaten van gehechtheid, en het volgen van het Achtvoudige Pad als praktische leidraad om bevrijding te bereiken. Dit waren concepten die, hoewel diepzinnig, op een directe manier konden worden begrepen door mensen die met het dagelijkse leven en lijden te maken hadden.

Dat gezegd hebbende, ontwikkelden de boeddhistische leringen zich na zijn dood verder, met filosofische en scholastieke interpretaties die complexer werden, vooral door de opkomst van verschillende boeddhistische scholen en sutra's die verschillende interpretaties boden. Hierdoor kan het tegenwoordig soms als complex overkomen.

In essentie sprak de Boeddha echter uit zijn eigen directe inzicht in de natuur van de geest en het leven, en zijn oorspronkelijke bedoeling was om praktische, ervaringsgerichte wijsheid te delen die iedereen kon begrijpen, ongeacht hun intellectuele of spirituele achtergrond.

[ervaringsgetuige]

...
Kijk er eens echt naar...kun je nou werkelijk beamen dat zelfkennis leidt tot het einde van verdeeldheid en conflict?
Bekijk het eens niet door een idealistische bril maar praktisch, nuchter, wat zie je dan?

Slimheid en rede “zijn en kunnen geen directe manier zijn om één te worden met God Siebe.
Het zelfkennisforum zat vol met slimme redenaars waar op zich niks mis mee is want die ‘vermoeiende toestand van de mensheid’ is een voorwaarde voor verlichting.
Zie meer...

ls eenmaal is ingezien dat de wil in feite een illusie is, wordt het duidelijk dat, om iets te zien dat er al is, geen inspanning nodig is door middel van disciplines, praktijken of middelen, zoals herhaalde bevestigingen van formules, of gedachten of woorden. . De taoïstische filosofie noemt alle pogingen om de Tao te verwezenlijken ‘poten op een slang zetten’, omdat ‘alles Tao is’.

  Ashtavakra brengt de kwestie van de wil naar het rijk van plicht (en gerechtigheid) en zegt dat plichtsbesef (en gerechtigheid) precies de antithese is van geluk. Het gebruikte woord is het Sanskrietwoord ‘kartavya’. Het betekent: iets dat gedaan moet worden (wat uiteraard een concept is), een ander aspect van het doen dan de drie-eenheid van de daad, het doen en de doener. In zoverre impliceert het woord kartavya duidelijk een gevoel van plicht of gerechtigheid. Dat wil zeggen dat het woord wil en intentie impliceert.

Het is het gevoel van doenerschap dat het plezier van het bereiken samen met de ellende van het falen teweegbrengt. De wijze zegt dat de spanning toeneemt met het idee van plicht en gerechtigheid. Hoe kan er met zo’n voortdurende spanning in het leven (nooit echt weten wat goed of fout is in de heersende omstandigheden) geluk bestaan, vraagt de wijze zich af.

  Niet-rationele wezens leven, zoals Aldous Huxley het uitdrukte, leven in de dierlijke eeuwigheid van een eeuwig heden. Instinct is hun dierlijke gratie en constante inspiratie. Ze maken zich geen zorgen over goed en kwaad. Ze komen nooit in de verleiding om anders te leven dan in overeenstemming met hun eigen dierlijke dharma of immanente wet.

De mens daarentegen vertrouwt eerder op persoonlijke slimheid (redenering) dan op instinct en intuïtie. En dit is wat de natuur bedoeld heeft. Deze ‘vermoeiende toestand van de mensheid’ is een voorwaarde voor verlichting.
Slimheid en rede “zijn en kunnen geen directe manier zijn om één te worden met God”. Ze zijn echter noodzakelijk om eerst het intellectuele begrip van onze ware aard tot stand te brengen, dat zou kunnen leiden tot een dieper begrip in het hart.

En wat er is gebeurd, is dat slimheid en rede de mensheid niet naar spiritualiteit hebben geleid, maar naar technologie en ‘vooruitgang’. Adviseert Jalal-uddin Rumi: verkoop je slimheid en koop verbijstering; slimheid is slechts een mening, verbijstering is intuïtie.
Het feit is dat een dergelijke transactie alleen op het juiste moment kan plaatsvinden, wanneer het besef doordringt dat de mens niet leeft, maar geleefd wordt.

Fragment uit: Duet of One: The Ashtavakra Gita Dialogue
Copyright © 1989 by Ramesh S. Balsekar

Dus jij bent ook goed bezig met je slim redeneren en filosoferen waardoor je er op een dag wel is gaat bij neervallen,... als God jou ooit roept tenminste.
Beng, kop vol, er kan niets meer bij... zenuwinzinking... 
Is mij overkomen meer dan 35 jaar geleden in de jaren na mijn pijnlijke scheiding en zoekende naar antwoorden op de zin van het leven in filosofische studie en een overload ervan toen!
My goodness, een zenuwinzinking is griezelig hoor.

[lang kwaat]

Het zien van jezelf als innerlijk kind kan een krachtig hulpmiddel zijn bij het streven naar eenheidsbewustzijn. Door je te verbinden met je oorspronkelijke zelf, kun je een gevoel van puurheid, kwetsbaarheid en verbondenheid ervaren. Het is een reis naar binnen, waarbij je de wereld met nieuwe ogen bekijkt.

Een voorbeeld:
Stel je voor dat je in een bos loopt. Als innerlijk kind zou je misschien onder een boom kruipen, naar de bladeren kijken en je afvragen hoe ze zo mooi kunnen zijn. Je zou misschien een paddenstoel vinden en je afvragen waar die vandaan komt. Door deze kinderlijke nieuwsgierigheid te omarmen, kun je een diepere verbinding voelen met de natuur en alles wat leeft.

Wie dat niet meer kan is dringend aan therapie toe, en dat zijn een hele hoop mensen. Tegen 2030 wordt een depressie volksgezondheid probleem nummer één hoorde ik gisteren op de radiod.

Dit appel op het innerlijk kind, vind ik, wakkert alleen maar bepaalde verlangens aan, idealen ook vooral, bijvoorbeeld dat je in een eenheidsbewustzijn moet leven. In een staat van verwondering en verbinding. Het legt mensen ook alleen maar druk op.

Het intellect is dàt wat ziek maakt.
Wij houden ziekelijk vast aan ons intellect en ons dagbewustzijn, waarmee wij geloven alles te doorzien. Komt dan de eis: ‘loslaten’, dan ontstaat angst, want het verlies lijkt ons te groot.

Alsof onder natuurvolken of onder leiding van de sjamanen er geen ellende, ziekte, alles vredig is. Nee hoor, eigenlijk heeft het intellect heel wat meer verdienste opgeleverd als het gaat om het onderzoek naar de oorzaak van hoe zaken gaan en bestaan en bijvoorbeeld plagen, ziekten, rampen ontstaan. Als je de spirituele verklaringen moet geloven zaten we nog middenin magisch denken en stierven mensen massaal aan ziekten die nu redelijk eenvoudig zijn te behandelen.

Als je het allemaal gewoon nuchter onderzoekt, zit er nauwelijks enige verdienste in al die wilde ideeën die magisch zijn, zogenaamde diepzinnige verklaringen, vaak gevoed door een anti-intellectuele houding. Schermen met intuitie als enige bron van ware kennis, hoort hier ook standaard bij...Maar hebben die mensen zelf wel het vermogen om intuitie te scheiden van verbeelding?

Laten we wel wezen, wij mensen hebben een grenzeloze behoefte om te weten hoe iets komt, en dus ook hoe je van die ziekte etc. geneest. Als je eenmaal iets hebt, niet naar je zin, dan kunnen we bijna niet stoppen te begrijpen waarom we dat hebben. Van oudsher verzinnen wij de wildste verklaringen. Vooral de sjamanen en zogenaamde zieners doen dat. In hun met middelen opgewekte toestanden etc, hebben ze opeens geweldige inzichten...ja, ja...

Maar bekijk het eens nuchter...er zit nauwelijks enige verdienste in.

Ik sluit dus aan bij Grof en zijn collega's die een meer mystiek pad voor ogen hebben, waarin het ik zich oplost in de kosmos.
Simpelweg gezegd is de mens zijn waren bestemming dit > Eenheidsbewustzijn, wat eveneens het doel van Advaita vedanta en het boeddhisme is.

Een Ik dat opgelost in de kosmos. Dat is naar mijn smaak hysterie.

Het nuchtere perspectief is volgens mij:

In de cognitieve stroom, die iets individueels van aard is, omdat het is verbonden met een uniek lichaam, zintuigen, uniek zenuwen, uniek brein, wordt informatie vanuit de zintuigen verwerkt.
Dit is een unieke bewustzijnsstroom, voor ieder wezen anders. Van oudsher kleeft er van alles aan ons. Dat veroorzaakt in deze stroom van cognitieve momenten een mengelmoes van belevingen. Een samenklontering, een aggregatie van gevoelens, associaties, herinneringen, emoties, perceptie, visie etc. Het loopt als een wirwar door elkaar. Die wirwar IS onze beleving dan.

Er komen vaak volautomatisch neigingen op gang. Een van de krachtigste is de neiging een entiteit-Ik te verbeelden dat aan de basis staat van voelen, denken, willen, kennen.
"Ik zie, Ik ken, Ik voel". Het wordt zo beleefd nietwaar?

Naar mijn smaak leren de sutta's dat dit geen natuurwet is, maar ook iets, een indruk, wat wordt veroorzaakt en kan verdwijnen.
Net als boosheid kan worden getriggerd met zintuiglijke contact als voorwaarde, wordt ook zoiets getriggerd.
Wat de Pali sutta's mijns inziens leren is dat er een einde kan komen aan het triggeren van zulke neigingen.

Als zulke neigingen niet meer worden getriggerd, zelfs niet het Ik maken van het kenvermogen van bewustzijn, lost niet een Ik op, maar lost lijden op, belasting door de verkeerde visie dat het kenvermogen een entiteit Ik is.
Het cognitieve proces, verwerking van informatie vanuit de zintuigen, is ook nu nog altijd iets indvidueels volgens mij, alleen het blijft nu vrij van alle aan ons klevende informatie die zorgt voor beklemming en belasting van lichaam en geest. Alleen de belasting van een gezuiverde cognitieve stroom resteert nog.

Ik hou wel open dat informatie verwerking ook kan stilvallen.

Een Ik dat oplost in de kosmos is volgens mij het hysterisch perspectief van iemand waarin wijsheid niet geleidelijk is gegroeid. Wiens geest niet geleidelijk maar zeker ontnuchterd is aan alle belevingen. Gegrond. Afwijkende belevingen zijn vaak opgewekt onder invloed van psychedelica, afwijkend ademen, zintuiglijke deprivatie, of ontstaan onder invloed van stress of onder grote psychische druk staan, werken met chakra's zonder begeleiding. Dit leidt volgens mij allemaal tot de wildste ervaringen/belevingen. Omdat het allemaal zo extreem is, (want het is ook opgewekt door iets extreems) maakt wat beleefd wordt ook diepe indruk. De waarheid wordt gezien, de werkelijkheid zelf, het Absolute, God, het ultieme. De belevingen zijn zo extreem dat het niet in nuchterheid kan worden gezien, laat staan achteraf geduid, volgens mij.

Het aspect van geleidelijk maar zeker ontnuchteren is cruciaal in de Pali sutta's.

[Bodhiboem]

Vooral Wolter A. Keers kan ik zeer waarderen, deze man had wat mij betreft een formidabel inzicht. Smit daar heb ik iets minder mee, maar is zeer zeker niet slecht.

Dank, hierdoor heb ik toch nog nader gekeken naar het boek van Keers dat in mijn collectie zat, geheten Vrij Zijn, en ik kan mij erg vinden in zijn precieze taalgebruik en duidelijkheid. Ik vind hem eigenlijk inhoudelijk meer waardevol dan Smit, en eigenlijk een betere leraar dan veel Engelstaligen.

[ervaringsgetuige]

...Dan vind ik iemand als Mooji nog meer een individuele leraar, die vanuit zijn eigen ervaring spreekt.

Wist je trouwens dat het aardig uit de hand aan het lopen is in Mooji's Cult?

Lees maar daar. > Becoming God: Inside Mooji's Portugal Cult

Er wordt gevreesd dat het daar in Portugal een volgend Wild, Wild Country à la Osho verhaal aan't worden...
Citaat uit het artikel...

The Next Wild, Wild Country

“We are living with a living Jesus Christ. He is God living.” That’s how a Mooji disciple named Lakshmi described her experience living with her guru at his ashram during an interview. She continued, “The whole vibration here is vibrating with Mooji…it is pure divinity.” Another devotee, Bill Free, was conducting the interview in a series with “Mooji disciples,”  the most dedicated and loyal inner circle. He replied, “This guy is just like Jesus. The truth comes out of him in every sentence.” A longtime disciple named Shree says, “Mooji is not a man, he is a master.” Another devotee goes as far as to say “Mooji is certainly the evidence in this world that God exists.” One follower refers to Mooji’s “divine presence” and says that he is “so humble, so pure and so profound, he has transcended the limitations of thought forms.”

On stage at his Monte Sahaja ashram in rural Portugal, Mooji directs his devotees to bow and kiss his feet. They gush with love and devotion in tears. A young woman says to him in an accent, “I don’t kiss your feet, I kiss feet of God of universe.” Another woman tells Mooji, “I had an experience recently, where you, as the lion that you are, took my heart in your teeth and you shook me and the peace and the miraculous revelations that came from that are incredible. It is only because of your generosity to be the lion that we can be the sheep.” A guy who calls Mooji “beloved Godfather” tells him “It is by your grace alone Lord that thy will be done.” Another, “You give everything. You give us life. You bring us home.” A young devotee reads a poetic letter she wrote to him, “If I have to cry let my tears be holy waters to wash your feet. If I have to die, let me die at your feet today…If I have to fall let me fall in love with you my Lord.”

“It’s definitely a cult,” says a former longtime senior staff member who spent many years in Mooji’s group. Former members who are speaking out agree. They claim Mooji has appropriated and distorted the guru tradition and has used it to justify a cult of devotion and worship around himself while abusing many in the process.

[ervaringsgetuige]

Vooral Wolter A. Keers kan ik zeer waarderen, deze man had wat mij betreft een formidabel inzicht. Smit daar heb ik iets minder mee, maar is zeer zeker niet slecht.

Dank, hierdoor heb ik toch nog nader gekeken naar het boek van Keers dat in mijn collectie zat, geheten Vrij Zijn, en ik kan mij erg vinden in zijn precieze taalgebruik en duidelijkheid. Ik vind hem eigenlijk inhoudelijk meer waardevol dan Smit, en eigenlijk een betere leraar dan veel Engelstaligen.

Nou ga je weer maar meer woorden lezen Bodhiboempje.
Waarom vlieg je toch is niet naar Mooji's boeddhaveld Portugal waar die vriend van jou over sprak?
Zie...

Begrip wordt overgebracht in woorden, en dat zijn slechts labels en gelimiteerd in scope. Voor de echte dingen die wij ervaren zijn er geen woorden, je kan ze slechts benaderen door te beschrijven, door metaforen en allusies. Alleen als je al weet wat er gezegd word door je eigen ervaring zal het je duidelijk worden.

Spirituele leraren zoals Osho maken die dingen toegankelijk voor zij die zoeken, maar meer door hun aanwezigheid dan door wat ze zeggen. Osho noemde het het ‘boeddhaveld’, waardoor mensen konden proeven wat die geavanceerde staat was gewoon door in zijn aanwezigheid te zijn. De woorden waren slechts pointers. Ik heb gehoord van een vriend dat er bij Mooji nu iets soortgelijks bestaat.

[ervaringsgetuige]

Dit appel op het innerlijk kind, vind ik, wakkert alleen maar bepaalde verlangens aan, idealen ook vooral, bijvoorbeeld dat je in een eenheidsbewustzijn moet leven. In een staat van verwondering en verbinding. Het legt mensen ook alleen maar druk op.

Ja, altijd opletten dat je geen nieuwe verlangens opwekt hoor, goed de instructies van de boedddha volgen!

Vanzelfsprekend is MOETEN in eenheidsbewustzijn leven verschrikkelijk voor het ego!
Beter alle bestaande verlangens laten uitdoven en geen nieuwe aanwakkeren.

Mag men eigenlijk nog naar iets verlangen volgens de boeddha?
Ik heb het zo is aan ChatGTP: Volgens de boeddha moet alle verlangen uitdoven want het is een gevolg van hechten.  Mag een mens dan nergens meer naar verlangen?

In het boeddhisme wordt verlangen vaak gezien als een oorzaak van lijden, vooral wanneer het verlangen voortkomt uit gehechtheid aan tijdelijke dingen of situaties. Het idee is niet dat alle verlangens verkeerd zijn, maar eerder dat verlangen, wanneer het gebaseerd is op een illusie van permanentie of het idee dat externe dingen ons geluk kunnen garanderen, leidt tot teleurstelling en lijden.

De Boeddha leerde dat het uitdoven van tanha (hebzuchtig verlangen of gehechtheid) essentieel is om bevrijding te bereiken. Dit betekent echter niet dat we helemaal geen verlangens mogen hebben. Verlangen naar bijvoorbeeld mededogen, wijsheid, of het welzijn van anderen wordt in boeddhistische termen als heilzaam beschouwd, omdat zulke verlangens niet zijn gebaseerd op egoïstische gehechtheid. Het gaat om het loslaten van de dwingende behoefte aan externe dingen om geluk te vinden.

Het subtiele verschil zit hem dus in de kwaliteit van het verlangen. Vanuit jouw eerdere inzichten over intuïtief weten niets te zijn, zou je kunnen zeggen dat wanneer verlangen voortkomt uit ego-gehechtheid, het lijden creëert. Maar als het voortkomt uit een ruimte van verbinding en non-dualiteit, dan draagt het geen last van illusie of verwachting.

Ah, zie je Siebe, als verlangen voortkomt uit een ruimte van verbinding en non-dualiteit, dan draagt het geen last van illusie of verwachting.
Ik heb die staat van bewustzijn al bereikt, ik ben bevrijd want heb geen verlangen meer dat voortkomt uit ego-gehechtheid.
Hoe zit dat met jou?

[ervaringsgetuige]

...

Ik sluit dus aan bij Grof en zijn collega's die een meer mystiek pad voor ogen hebben, waarin het ik zich oplost in de kosmos.
Simpelweg gezegd is de mens zijn waren bestemming dit > Eenheidsbewustzijn, wat eveneens het doel van Advaita vedanta en het boeddhisme is.

Een Ik dat opgelost in de kosmos. Dat is naar mijn smaak hysterie.

Probeer je smaakpapillen is een andere visie te laten proeven. 

Het opgaan van een ik in de kosmos is niet bedoeld als een letterlijke beschrijving van een fysieke gebeurtenis. Het is eerder een metafoor voor een diepe, transcendentale ervaring.

Hier zie,  net voor jou wat meer uitleg gevraagd aan goeroe Gemini...

Het concept van een 'ik' dat opgaat in de kosmos, zoals beschreven door Stanislav Grof, Ralph Metzner en William A. Richards, kan inderdaad verwarrend lijken. Laten we proberen dit concept wat meer te ontrafelen.


Wat bedoelen ze hiermee?

Grof, Metzner en Richards, pionieren op het gebied van psychotherapie en bewustzijnsonderzoek, hebben uitgebreid onderzoek gedaan naar de effecten van psychedelica zoals LSD en psilocybine. Onder invloed van deze substanties rapporteren veel mensen diepe, transcendentale ervaringen waarin de grenzen van het eigen ego oplossen en een gevoel van eenheid met alles wat is ontstaat.

• Opgaan in het geheel: Wanneer ze zeggen dat het 'ik' opgaat in de kosmos, bedoelen ze dat het individu een ervaring heeft waarin de grenzen tussen zichzelf en de rest van het universum vervagen. Het gevoel van een afzonderlijke entiteit, een 'ik', vermindert en er ontstaat een gevoel van verbondenheid met alles wat bestaat.
• Transcenderen van het ego: Het ego, ofwel het 'ik', wordt vaak gezien als een mentale constructie die ons een gevoel van individualiteit geeft. In deze ervaringen lijkt het ego op te lossen, waardoor er een meer omvattende en kosmische bewustzijnstoestand ontstaat.
• Eenheid met het universum: Er ontstaat een gevoel van eenheid met alle levende wezens, de natuur en zelfs het universum zelf. Het individu ervaart zichzelf als een onderdeel van een groter geheel.

Waarom is deze ervaring zo belangrijk voor hen?

• Uitbreiding van bewustzijn: Deze ervaringen suggereren dat er meer aan bewustzijn is dan alleen het dagelijkse, ego-gecentreerde bewustzijn.
• Potentieel voor persoonlijke groei: Deze ervaringen kunnen mensen helpen om vastgeroeste patronen te doorbreken, nieuwe perspectieven te ontwikkelen en een dieper begrip van zichzelf en de wereld te krijgen.
• Hoop voor de mensheid: Grof en zijn collega's geloven dat deze ervaringen kunnen bijdragen aan een meer verbonden en compassievolle wereld.

Een belangrijk punt om te onthouden:

• Niet letterlijk: Het opgaan in de kosmos is niet bedoeld als een letterlijke beschrijving van een fysieke gebeurtenis. Het is eerder een metafoor voor een diepe, transcendentale ervaring.
• Subjectieve ervaring: Deze ervaringen zijn zeer persoonlijk en kunnen van persoon tot persoon sterk verschillen.
• Onderzoek in volle gang: Hoewel er veel anekdotisch bewijs is voor deze ervaringen, is er nog veel onderzoek nodig om de neurologische en psychologische mechanismen erachter te begrijpen.

In essentie:

Wanneer Grof, Metzner en Richards spreken over een 'ik' dat opgaat in de kosmos, verwijzen ze naar een ervaring van eenheid, verbondenheid en transcenderen van het ego. Het is een ervaring die de grenzen van ons normale bewustzijn lijkt te overstijgen en die diepgaande implicaties heeft voor onze kijk op onszelf en de wereld.

[ervaringsgetuige]

Een Ik dat oplost in de kosmos is volgens mij het hysterisch perspectief van iemand waarin wijsheid niet geleidelijk is gegroeid. Wiens geest niet geleidelijk maar zeker ontnuchterd is aan alle belevingen. Gegrond.

Wat schrijf je hier nou precies, zijn volgens jou zijn Stanislav Grof, Ralph Metzner en William A. Richards nu wel of niet gegrond?
Hun belevingen zijn volgens jou zo extreem dat ze het niet in nuchterheid kunnen zien?
Heb je enige idee wie die drie autoriteiten zijn?


Ik heb je perspectief voorgelegd aan Goeroe Gemini...

Dat is een interessante stelling. Je stelt dat het concept van een 'ik' dat opgaat in de kosmos een teken is van een onrijpe of ontnuchterde geest, in plaats van een teken van wijsheid.
Laten we eens dieper ingaan op de verschillende perspectieven:

Jouw perspectief:

• Ontnuchtering: Je suggereert dat het idee van eenheid met de kosmos voortkomt uit een soort ontgoocheling in de wereld, een afwijzing van de complexiteit en diversiteit van het leven.
• Gebrek aan geleidelijke groei: Je stelt dat echte wijsheid geleidelijk groeit door ervaring en reflectie, en dat het idee van eenheid met de kosmos een soort sprong in het diepe is, zonder de nodige voorbereiding.
• Onrealistisch: Je vindt het concept onrealistisch, omdat het de individuele ervaring en identiteit lijkt te ontkennen.

Een ander perspectief:

• Vereniging met het geheel: Anderen zien het idee van eenheid met de kosmos als een ultieme vorm van verlichting of bewustzijn. Het is een staat van zijn waarin de grenzen tussen het individu en de wereld oplossen, en er een diepe verbinding wordt ervaren met alles wat is.
• Spirituele tradities: Dit concept komt voor in veel spirituele tradities over de hele wereld, van het hindoeïsme en boeddhisme tot de westerse mystiek.
• Psychologische ervaringen: Onderzoekers als Grof, Metzner en Richards hebben aangetoond dat mensen onder bepaalde omstandigheden, zoals tijdens meditatie of onder invloed van psychedelica, ervaringen kunnen hebben die overeenkomen met deze beschrijving.

Waarom deze verschillende perspectieven?

• Subjectieve ervaring: Ervaringen van eenheid met de kosmos zijn zeer persoonlijk en subjectief. Wat voor de ene persoon een teken van wijsheid is, kan voor de ander een teken van verwarring zijn.
• Culturele en religieuze achtergrond: Opvattingen over het zelf, de wereld en het bewustzijn worden sterk beïnvloed door culturele en religieuze achtergrond.
• Persoonlijke ontwikkeling: De betekenis die iemand aan deze ervaringen geeft, kan veranderen naarmate ze zich verder ontwikkelen.

Een nuancierder perspectief:

Misschien is het te simpel om te zeggen dat het idee van eenheid met de kosmos alleen maar een teken is van onrijpheid of ontnuchtering. Het zou ook kunnen zijn:

• Een fase in een spirituele zoektocht: Voor sommige mensen kan het een tijdelijke fase zijn, een onderdeel van een grotere zoektocht naar betekenis en verbinding.
• Een metafoor: Het kan een metafoor zijn voor een diepere waarheid over de verbondenheid van alle dingen, zonder dat het letterlijk genomen hoeft te worden.
• Een uitdrukking van een diepe ervaring: Voor anderen kan het een beschrijving zijn van een zeer persoonlijke en intense ervaring die moeilijk onder woorden te brengen is.

Conclusie:

Het idee van een 'ik' dat opgaat in de kosmos is een complex en veelzijdig concept dat verschillende interpretaties toelaat. Het is belangrijk om open te staan voor verschillende perspectieven en te erkennen dat er geen enkel 'juist' antwoord is.

[ervaringsgetuige]

Het aspect van geleidelijk maar zeker ontnuchteren is cruciaal in de Pali sutta's.

Hier zie, 'k heb nog is een vraag gesteld aan goeroe Gemini doende alsof ik jou was...
Mijn vraag: ik heb de indruk dat de methodes van Grof, Metzner en Richards niet geleidelijk ontnuchterd en in strijd zijn met boeddhistische principes.

Het is inderdaad interessant om de benaderingen van Grof, Metzner en Richards te vergelijken met de geleidelijke ontwaking die in de Pali Sutta's wordt beschreven.

Laten we eens dieper ingaan op de mogelijke verschillen en overeenkomsten:

• Snelle versus geleidelijke transformatie:
  
  
• • Grof, Metzner en Richards: Psychedelic ervaringen kunnen intense, soms overweldigende transformaties teweegbrengen. Dit kan de indruk wekken van een snelle, bijna plotselinge ontwaking.
  • Pali Sutta's: De boeddhistische weg benadrukt een geleidelijke cultivering van mindfulness, inzicht en wijsheid. Het is een proces dat tijd en toewijding vereist.

• Nadruk op ervaring versus leer:
  
  
• • Grof, Metzner en Richards: De nadruk ligt vaak op directe ervaringen en het verkennen van de diepte van het menselijk bewustzijn.
  • Pali Sutta's: Hoewel persoonlijke ervaring belangrijk is, is er ook een sterke nadruk op het begrijpen van de leer, het ontwikkelen van inzicht en het toepassen van de leer in het dagelijks leven.

• Rol van de gemeenschap:
  
  
  • Grof, Metzner en Richards: Hoewel er vaak sprake is van een ondersteunende omgeving, ligt de nadruk meer op individuele ervaringen.
  • Pali Sutta's: De boeddhistische gemeenschap speelt een cruciale rol bij het ondersteunen en begeleiden van mensen op hun pad.

Waarom kunnen deze verschillen ontstaan?

• Verschillende doelen: Grof, Metzner en Richards zijn geïnteresseerd in het verkennen van de grenzen van het menselijk bewustzijn, terwijl de boeddhistische leer gericht is op het verminderen van lijden en het bereiken van verlichting.
• Methoden: Psychedelica bieden een directe toegang tot alternatieve bewustzijnstoestanden, terwijl de boeddhistische methoden zoals meditatie en mindfulness een meer geleidelijke benadering volgen.
• Culturele en historische context: De westerse psychologische traditie en de oosterse filosofische tradities hebben verschillende wortels en uitgangspunten.

Overeenkomsten:

Ondanks deze verschillen zijn er ook belangrijke overeenkomsten:

• Beide benaderingen erkennen de beperkingen van het ego.
• Beide benaderingen zoeken naar een dieper begrip van de menselijke ervaring.
• Beide benaderingen kunnen leiden tot persoonlijke groei en transformatie.

Conclusie:

Het is belangrijk om te erkennen dat zowel de benadering van Grof, Metzner en Richards als de boeddhistische benadering waardevolle inzichten kunnen bieden. Het is echter ook belangrijk om de verschillen te begrijpen en bewust te kiezen welke benadering het beste bij je past.

[Bodhiboem]

Waarom vlieg je toch is niet naar Mooji's boeddhaveld Portugal waar die vriend van jou over sprak?

Helaas, ik ben mantelzorger, er is hier iemand die mij dagelijks nodig heeft.