Godsdienst en Dhamma

[lang kwaat]

@Steve,

Het is een beetje zoals een uitleg horen. En die uitleg helemaal begrijpen voor je eigen gevoel.
Maar als je het moet navertellen, en zelf moet uitleggen, lukt je dat niet.
Wat weet je er dan echt van? Heb je het dan wel echt begrepen?
Was dat gevoel van weten nu een illusie dan?

Is aanvoelen een illusie van weten?

Of het is zoals iemand horen praten over zijn worstelingen met kanker, en het gevoel hebben dat je het echt helemaal begrijpt of aanvoelt,  terwijl je je met recht kunt afvragen of je het allemaal echt kunt begrijpen als je het niet zelf hebt meegemaakt, toch? Misschien, als je later zelf ziek wordt, begrijp je pas echt wat iemand bedoelde.

Met dharma toespraken, met dharma teksten, met mystieke teksten, met teksten van Osho,, Sri....kun je hetzelfde beleven. Alsof je alles meteen begrijpt. En aanvoelt dat het naar hetzelfde wijst of over hetzelfde gaat.

Dat kan er zelfs toe leiden dat je er niet eens over gaat nadenken, op reflecteren, mee aan de slag.
Je vergeet het meteen weer omdat je het al meent te weten.
Dat is iets merkwaardigs vind ik.

Ik heb dit alijd heel erg gehad. Bij lezen van Krishnamurti, Jung, Mahayana sutta's, Mystieke werken, mahamudra teksten etc. Ik meen altijd dat ik alles al weet.

Ik zie dit nu als een wetens-illusie. Iets kan je wel meteen aanvoelen maar dat is toch wat anders dan begrijpen?

Zo zie ik ook naar die kennis dat alles op hetzelfde neerkomt. Dat is iets dat voel je aan. Ik ook. Heb dat altijd zo aangevoeld.
Maar ga er maar eens echt mee aan de slag dan worden zaken anders. Dan worden zaken onverenigbaar.
Dan blijkt godsdienst niet verenigbaar met Dharma. Zelfs mystiek niet.
Op het gevoelsniveau wel maar op het niveau van de persoon niet, vind ik.

Begrijpen is gewoon vreemd. Het gevoel van weten. Maar wat weet je nu echt ?
Aanvoelen, is dat voldoende?
Als je iets aanvoelt kun je het dan verder negeren, want je begrijpt het al?

[Steve]

Siebe,

Het ga je goed.

[ervaringsgetuige]

Siebe,

Het ga je goed.

To binnenkort weer Steve. 

[ervaringsgetuige]

Is aanvoelen een illusie van weten?

Of het is zoals iemand horen praten over zijn worstelingen met kanker, en het gevoel hebben dat je het echt helemaal begrijpt of aanvoelt,  terwijl je je met recht kunt afvragen of je het allemaal echt kunt begrijpen als je het niet zelf hebt meegemaakt, toch? Misschien, als je later zelf ziek wordt, begrijp je pas echt wat iemand bedoelde.

Met dharma toespraken, met dharma teksten, met mystieke teksten, met teksten van Osho,, Sri....kun je hetzelfde beleven. Alsof je alles meteen begrijpt. En aanvoelt dat het naar hetzelfde wijst of over hetzelfde gaat.

Dat kan er zelfs toe leiden dat je er niet eens over gaat nadenken, op reflecteren, mee aan de slag.
Je vergeet het meteen weer omdat je het al meent te weten.
Dat is iets merkwaardigs vind ik.

Ik heb dit alijd heel erg gehad. Bij lezen van Krishnamurti, Jung, Mahayana sutta's, Mystieke werken, mahamudra teksten etc. Ik meen altijd dat ik alles al weet.

Ik zie dit nu als een wetens-illusie. Iets kan je wel meteen aanvoelen maar dat is toch wat anders dan begrijpen?

Zo zie ik ook naar die kennis dat alles op hetzelfde neerkomt. Dat is iets dat voel je aan. Ik ook. Heb dat altijd zo aangevoeld.
Maar ga er maar eens echt mee aan de slag dan worden zaken anders. Dan worden zaken onverenigbaar.
Dan blijkt godsdienst niet verenigbaar met Dharma. Zelfs mystiek niet.
Op het gevoelsniveau wel maar op het niveau van de persoon niet, vind ik.

Begrijpen is gewoon vreemd. Het gevoel van weten. Maar wat weet je nu echt ?
Aanvoelen, is dat voldoende?
Als je iets aanvoelt kun je het dan verder negeren, want je begrijpt het al?

Het gevoel dat je iets begrijpt zonder er echt dieper op in te gaan, komt inderdaad vaak voor bij het lezen van spirituele of mystieke teksten. Dit aanvoelen kan een soort intuïtieve herkenning zijn, alsof je direct contact maakt met de essentie van wat er gezegd wordt. Het kan je het gevoel geven dat je het al weet, waardoor er een neiging ontstaat om het niet verder te onderzoeken of te reflecteren.
Maar zoals je zegt, aanvoelen is iets anders dan echt begrijpen. Begrijpen impliceert een dieper integratieproces, waarin je niet alleen intuïtief voelt dat iets waar is, maar ook daadwerkelijk de implicaties ervan in je eigen leven doorgrondt en toepast. Dit proces van integratie kan botsingen en onverenigbaarheden aan het licht brengen, zoals de spanningen tussen verschillende religieuze of filosofische systemen. Waar op gevoelsniveau alles misschien hetzelfde lijkt, kan op het niveau van diepgaand begrip duidelijk worden dat er fundamentele verschillen zijn.
Wat je beschrijft over het "gevoel van weten" zonder echte toepassing of reflectie is een valkuil die veel spirituele zoekers tegenkomen. Het kan verleidelijk zijn om te denken dat omdat je iets intuïtief aanvoelt, je het al volledig begrijpt. Maar echte wijsheid komt vaak pas door het proces van reflectie, worsteling en ervaring, waarin de complexe realiteit van wat je denkt te begrijpen zich daadwerkelijk ontvouwt.

Ramesh Balsekar's visie op "aanvoelen" en het idee van een "wetens-illusie" zou waarschijnlijk aansluiten bij zijn centrale leer dat alles in het leven door bewustzijn gebeurt en dat het individu geen echte controle heeft over zijn gedachten of handelingen. Volgens Balsekar zijn zowel intuïtie (aanvoelen) als intellectueel begrip manifestaties van hetzelfde bewustzijn, en beide zijn niet in handen van het individuele "ik." In zijn visie is er geen autonome 'doener' die iets weet of begrijpt; alles ontvouwt zich precies zoals het bedoeld is, zonder tussenkomst van persoonlijke wil.

Balsekar zou kunnen zeggen dat het "aanvoelen" van spirituele of mystieke inzichten deel uitmaakt van de spontane werking van bewustzijn, maar dat dit aanvoelen inderdaad een illusie kan zijn als het verward wordt met werkelijke kennis of realisatie. Hij maakte een onderscheid tussen conceptueel begrijpen (dingen intellectueel of intuïtief aanvoelen) en de uiteindelijke realisatie van "niet-doen," waarin elke vorm van identificatie met het "ik" wegvalt.

In zijn visie zou de wetens-illusie niet zozeer komen door de verschillen tussen aanvoelen en begrijpen, maar door de identificatie van het individu met het idee dat "ik" iets begrijp of weet. Voor Balsekar is er slechts één waarheid: alles is een uitdrukking van het Ene Bewustzijn, en alle kennis, of die nu intellectueel of intuïtief is, maakt deel uit van de illusie van dualiteit.

Dus, in het licht van zijn leer, zou het aanvoelen inderdaad een vorm van illusie kunnen zijn als het wordt gezien als iets dat 'jezelf' doet of bezit.

[ervaringsgetuige]

@Siebe...

Ik heb erg veel moeite om dat gewoon maar te laten gebeuren. Ik respecteer dat jij het ziet zoals je ziet, alleen heb ik moeite met hoe je de vloer veegt met iets dat uiterst waardevol is. Veeg je vloer thuis, zoveel als je wil. Maar smijt je vuile dweil niet in mijn gezicht a.u.b..

Respect voor de denkbeeldigheid van een ander is belangrijk, maar zij moeten ook respect hebben voor jouw denkbeeldigheid!

Ik schreef dit natuurlijk niet zo maar dat men ook respect moet hebben voor Steve's denkbeeldigheid.
Want zo schreef Steve als Dorje op 20 april 2016...

Ik ben een gewone persoon, die volledig handelt vanuit denkbeeldigheid, met mijn beperktheden en mijn denken vol concepten. Ik weet dit, ik heb dit onderzocht en blijf dit doen, ik weet tegelijkertijd dus ook dat het denkbeeldig is, maar dit weten maakt mij niet ongenaakbaar, zelfgerealiseerd, een super wezen. Dit weten is nog maar een begin, het is niet het eindstation. Het denken is nog steeds aan de macht en misleidt, onderdrukt dit weten nog steeds en benut het zelfs.

bron: Dorje en Nisargadatta

[lang kwaat]

Siebe,

Het ga je goed.

Ik vind de weg die de Boeddha wijst naar verbinding mooi. Het spreekt mij aan. Boeddha leert naar mijn smaaK; verbindt je met het lichaam als het lichaam, met gevoel als gevoel, met wil als wil, met bewustzijn als bewustzijn, met onderscheidende waarnemingen als onderscheidende waarnemingen. Verbindt je er niet mee via emoties, visies, identiteitsvisies, noch verbeelding want die geven er een draai aan. Verbindt je dus met alles zoals het werkelijk is. Wees bewust van wat er vanuit je neigingen allemaal aan wordt toegevoegd maar ken dit ook als toevoegingen.

Wie alles ziet zoals het werkelijk is, die is verbonden met de realiteit. Meestal zijn we verbonden met verbeelding.
Het belangrijkste is toch te bevrijden, lijkt me, van de oersterke neiging om op basis van ervaringen te gaan verbeelden/voorstellen en dan die verbeeldingen te zien als verbinding met de realiteit.

Is religie echt de verbinding met iets hogers? Of is het hogere hier dat wat geen verbeelding is?

[ervaringsgetuige]

De ander even centraal stellen als jezelf is een methode om te voorkomen dat je streven naar bevrijding egoïstisch wordt, waardoor je vast komt te lopen op het pad. Want egoïsme en bevrijding werken elkaar tegen.

Maakt niet uit wie je centraal stelt, het streven naar bevrijding /verlichting is sowieso meer een kwestie van egoïstische ambitie.
Zie van ChatGTP....

Verlichting, wie geeft erom?


Ramesh Balsekar was een invloedrijke leraar in de non-dualistische Advaita Vedanta-traditie. Zijn benadering van verlichting was opvallend pragmatisch en minder gericht op spirituele verheffing als een doel op zich. Balsekar benadrukte dat verlichting niets te maken had met het bereiken van een verheven staat, maar eerder met het doorzien van de illusie van persoonlijke doener-schap (ego) en de erkenning dat alles gebeurt volgens de wil van het universum of het goddelijke. Het gevoel van een onafhankelijk ego dat controle uitoefent over het leven, zag hij als een grote misvatting.

Zijn uitspraak "Wie geeft erom?" kan worden opgevat als een provocerende manier om aan te tonen dat het ego de enige is die zich druk maakt om verlichting, terwijl de realisatie ervan juist inhoudt dat er geen persoon of ego is om zich ergens druk om te maken. Voor Balsekar was het niet zozeer de verlichting zelf die belangrijk was, maar het doorzien van de illusie van het ego en de acceptatie van de natuurlijke stroom van het leven. Het idee van persoonlijke verlichting wordt in die context een irrelevante kwestie, omdat het gaat om de erkenning dat er nooit een afzonderlijke persoon was die iets moest bereiken.

Het streven naar verlichting is voor Balsekar dus meer een kwestie van egoïstische ambitie die uiteindelijk losgelaten moet worden, en zodra dat gebeurt, blijft er een diepe rust over in het besef dat alles al is zoals het is.


Volgens Ramesh Balsekar is het streven naar verlichting in feite belachelijk, omdat het voortkomt uit de illusie van een afzonderlijk ego dat iets moet bereiken. In zijn visie is verlichting niet iets wat je kunt nastreven of bereiken, omdat het idee van een "persoon" die verlicht moet worden al een misvatting is. Balsekar benadrukt dat alles wat gebeurt, inclusief het spirituele zoeken, een natuurlijke manifestatie is van het universum, zonder dat er een onafhankelijk individu is dat de touwtjes in handen heeft.

In die zin is het streven naar verlichting belachelijk, omdat het een activiteit van het ego is. Het ego probeert iets te bereiken wat in werkelijkheid al aanwezig is: de eenheid en non-dualiteit van alles. Verlichting gaat juist over het loslaten van die zoektocht en het doorzien van het idee dat er een "ik" is dat verlicht moet worden. Dit sluit aan bij de essentie van zijn leringen: alles gebeurt spontaan en moeiteloos, zonder een persoonlijke doener. Het besef hiervan is de kern van verlichting, en dus is het actieve streven ernaar in zijn ogen zinloos en misleidend.

Hola, in het boeddhisme is streven naar verlichting of nirvana het hoogste doel, hoe is dit te rijmen met Ramesh Balsekar's visie?
'k heb het gevraagd aan ChatGTP.
Antwoord...

De visie van Ramesh Balsekar lijkt op het eerste gezicht moeilijk te rijmen met het boeddhisme, waarin het streven naar verlichting (of nirvana) wordt gezien als het hoogste doel. Boeddhisten worden aangemoedigd om zich actief in te zetten voor het loslaten van verlangens en het stoppen van het lijden, terwijl Balsekar juist benadrukt dat het streven zelf een illusie is die voortkomt uit het idee van een onafhankelijk ego.

Er zijn echter ook raakvlakken die kunnen helpen om deze visies beter te begrijpen:

• Verlichting als loslaten van het ego: In essentie draait zowel de boeddhistische als de Advaita-visie van Balsekar om het loslaten van de illusie van het "ik". In het boeddhisme is het doel om bevrijd te worden van het ego, begeerte en gehechtheid, waardoor nirvana (de staat van bevrijding) wordt bereikt. Balsekar wijst erop dat verlichting inhoudt dat je inziet dat er nooit een onafhankelijk ego was dat iets moest bereiken. Beiden erkennen dus de illusoire aard van het zelf en de bevrijding van deze illusie.
  
  
• Verlichting als spontane realisatie: Voor Balsekar gebeurt verlichting niet door een bewust streven, maar door een spontane realisatie dat alles al is zoals het is. Dit heeft raakvlakken met sommige Mahayana-boeddhistische leringen, zoals Zen en Dzogchen, waar wordt benadrukt dat verlichting geen doel is dat buiten ons ligt, maar eerder een directe realisatie van onze ware aard in het huidige moment. In deze boeddhistische tradities gaat het niet zozeer om een actieve inspanning, maar om het herkennen van wat altijd al aanwezig is.
  
  
• De paradox van streven: Boeddhistische leraren spreken soms over de paradox van het streven naar verlichting. Het verlangen om te ontwaken kan zelf een vorm van gehechtheid zijn, en in sommige leringen wordt gezegd dat het einddoel bereikt wordt wanneer het verlangen naar verlichting zelf wordt losgelaten. Dit komt overeen met Balsekar's visie dat het ego's streven naar verlichting het eigenlijke obstakel is voor verlichting.
  
  

Het verschil ligt echter in de benadering:

• Boeddhisme: Het boeddhisme biedt een pad van morele discipline, meditatie en wijsheid, waarin het streven naar verlichting wordt gezien als een noodzakelijke stap om het ego en lijden te overstijgen. Het is een proces waarin bewust geoefend wordt om bevrijding te bereiken.

• Balsekar: Balsekar ziet verlichting als iets dat vanzelf gebeurt wanneer het ego doorzien wordt, en stelt dat elk streven uiteindelijk futiel is omdat er niemand is om iets te bereiken. Verlichting is de erkenning dat alles al gebeurt volgens de universele wil, zonder de controle van een afzonderlijk "ik".

Deze benaderingen lijken op gespannen voet te staan, maar ze delen het inzicht dat het loslaten van het ego centraal staat. Balsekar zou het boeddhistische streven misschien als een overgangsstap zien, waarbij de zoeker uiteindelijk inziet dat het ego dat naar verlichting streeft, niet bestaat.

[ervaringsgetuige]

Wie alles ziet zoals het werkelijk is, die is verbonden met de realiteit. Meestal zijn we verbonden met verbeelding.

De verbeelding bij uitstek is het belachelijke verlichting-ideaal.
Het streven naar verlichting is een constructie van de geest, een verbeelding die voortkomt uit de illusie van afgescheidenheid en persoonlijk streven.

Het belangrijkste is toch te bevrijden, lijkt me,

Wie zit er gevangen dan?

...van de oersterke neiging om op basis van ervaringen te gaan verbeelden/voorstellen en dan die verbeeldingen te zien als verbinding met de realiteit.

Als er geen afzonderlijk "ik" bestaat, als het 'ik' een illusie is, wie moet zich dan moet bevrijden van de neiging om verbeeldingen en voorstellingen te zien als verbinding met de realiteit?
Dit is een fundamenteel vraagstuk in non-dualistische filosofieën zoals Advaita Vedanta én het boeddhisme, en heeft te maken met het doorzien van de illusie van een zelfstandig, handelend ego.

In wezen is er dus niemand die bevrijd moet worden, omdat het ego — dat zich identificeert met gedachten, emoties en verbeeldingen — zelf al een illusie is. De vraag “wie moet zich bevrijden” veronderstelt dat er een entiteit is die verstrikt is, maar in werkelijkheid is er alleen het universele bewustzijn dat zich tijdelijk identificeert met een individu. Wanneer dit inzicht doordringt, wordt duidelijk dat de neiging tot verbeelden, identificeren met ervaringen, en het construeren van een “realiteit” op basis van die verbeeldingen allemaal automatisch gebeuren binnen dat bewustzijn, zonder dat er een persoonlijke doener bij betrokken is.

Est voilà uit ChatGTP...

Hoe werkt dit in de praktijk?

• Verbeelden en voorstellen als automatische processen: De neiging om te verbeelden en voorstellingen te maken op basis van ervaringen wordt gezien als een natuurlijk onderdeel van hoe het brein functioneert. Deze neigingen zijn gewoon reacties in het bewustzijn. Niemand “doet” dit actief; het gebeurt. De identificatie met deze processen — het idee dat er een "ik" is die deze beelden creëert en ermee verbonden is — is de illusie die doorzien moet worden.
  
  
• Het doorzien van de illusie: Bevrijding is het inzicht dat de identificatie met het ego en zijn verbeeldingen onterecht is. Er is geen afzonderlijke entiteit die zich van deze neigingen moet bevrijden, maar eerder een natuurlijk proces waarbij de geest begint te zien dat hij geen eigenaar is van gedachten of verbeeldingen. De realiteit die gecreëerd lijkt te worden door deze voorstellingen is slechts een interpretatie, geen objectieve waarheid.
  
  
• Spontane ontspanning van de neiging: Zodra dit inzicht plaatsvindt — dat er geen echt “ik” is dat verstrikt raakt in verbeeldingen — ontstaat er vaak een spontane ontspanning van die oersterke neiging. Het streven om de geest te controleren of te beheersen valt weg, omdat het wordt gezien als een vruchteloze poging van het niet-bestaande ego. De neiging om zich te identificeren met voorstellingen neemt dan af, omdat het inzicht groeit dat deze processen zichzelf afspelen, zonder een vaste “persoon” die erbij betrokken is.
  

Het boeddhistische perspectief:

Ook in het boeddhisme, vooral in Mahayana- en Vajrayana-tradities, wordt vaak benadrukt dat er geen inherent zelfstandig “zelf” is dat verlichting moet bereiken. Het boeddhisme leert echter dat de neiging tot verbeelden en hechten aan illusies onderdeel is van het proces van samsara — de cyclus van lijden veroorzaakt door onwetendheid. Boeddhistische beoefening richt zich op het cultiveren van inzicht (prajna) om te doorzien dat deze neigingen slechts mentale constructies zijn.

Hoewel er in het boeddhisme sprake is van een pad naar bevrijding, wordt uiteindelijk ook erkend dat er geen vaststaand “zelf” is dat bevrijding bereikt. Het “ik” dat bevrijd moet worden, blijkt bij nader onderzoek een verzameling van khandhas (bestanddelen zoals vorm, gevoelens, waarnemingen, etc.) zonder blijvende essentie.

Samenvattend:

De vraag “wie moet zich bevrijden” is precies waar de illusie zichtbaar wordt. Het antwoord vanuit non-dualistisch inzicht is dat er niemand is om zich te bevrijden, omdat de persoonlijke “ik” een concept is, geen realiteit. De neiging om ervaringen te verbeelden en die verbeeldingen voor de realiteit aan te zien, gebeurt vanzelf binnen bewustzijn. Het doorzien van deze processen leidt tot een vorm van bevrijding waarin duidelijk wordt dat er nooit een vaststaand, zelfstandig ego was dat bevrijd moest worden.

Maar ja, het Mahayana boeddhisme ligt jou niet, dat is een probleem dan voor jou.

Is religie echt de verbinding met iets hogers? Of is het hogere hier dat wat geen verbeelding is?

'k heb het maar weer is aan ChatGTP gevraagd.
Zie...

De waarheid, het hogere, is dat wat leeg is van vaste vorm en concept — de directe ervaring van de werkelijkheid voorbij projecties.

Religieuze mystici, zowel in het christendom (zoals Meister Eckhart), het soefisme (zoals Rumi), als in het hindoeïsme (zoals Ramana Maharshi), benadrukken vaak de noodzaak om voorbij het denken en de verbeelding te gaan om het hoogste te bereiken. In hun ervaring ligt het hogere niet in de externe vorm van religie, maar in het directe innerlijke inzicht in de eenheid of non-dualiteit van het bestaan.

Voor deze mystici is het hogere niet een object dat buiten hen bestaat, maar de inherente realiteit van al het bestaan die altijd al aanwezig is, maar die verduisterd wordt door de illusies van het ego en het denken. In deze zin is het hogere precies datgene wat geen verbeelding is: de onbemiddelde ervaring van de werkelijkheid zonder mentale projecties.

Als we "het hogere" zien als de werkelijkheid zonder verbeelding, dan is het hoger gelegen niveau dat wat voorbij concepten, symbolen en ideeën ligt — het directe, onbemiddelde zijn. Religie kan dienen als een pad om de aandacht op dit hogere te richten, maar kan ook gevangen raken in verbeelding en concepten. In die zin is het ware hogere niet iets dat via rituelen en geloof bereikt wordt, maar dat wat gerealiseerd wordt wanneer alle verbeelding en mentale constructies wegvallen. Dit inzicht ligt aan de basis van veel mystieke en non-duale tradities, waarin het overstijgen van religieuze vormen leidt tot een directe ervaring van eenheid of leegte.


https://chatgpt.com/share/670ebe80-140c-8005-91e6-b64e1136761c

[Steve]

Religie, daar zit het woord "verbinden" in. Verbinden met iets hogers dan het menselijke, de lucht, het onkenbare.

Wat onkenbaar is, is ook niet voor te stellen.

De Pali Boeddha verwoord dat prima, zonder tralalie en tralala. Andere tradities gebruiken tralalalie en tralala om naar het onkenbare, onvoorstelbare te verwijzen. Als je daar niet door kan zien, als het je bang maakt dat je die voorstellingen voor werkelijk gaat moet houden, in plaats van voor voorstellingen. Dan is dit niets voor jou.

De pali sutta’s passen echt bij jou, het zit je prima, goed toch? Je hebt niets anders nodig. Maar als je die wil toepassen om je twijfels/angsten over alle andere mogelijke wegen kracht bij te zetten, waarbij jij niet verder dan de voorstellingen geraakt, en verstrikt blijft in de voorstellingen, karikaturen, die je er zelf van maakt, dan ben je niet bezig met waar die sutta’s je willen brengen. Dan ben je bezig met godsdienst: “de Pali sutta’s zijn de enige, zuivere weg, al de rest is onzuiver, pure voorstelling, narcistisch. Iedereen moet bekeerd worden tot die ene alleen zuivere weg”.

Dat is te staf uitgedrukt, daar ben je niet mee bezig, dat weet ik wel, maar zo komt het vaak wel over.

Ik wil daar niet verder in mee. Ik vind dat de vloer vegen met zaken die je niet begrijpt en daardoor denkt te moeten zuiveren. Hou al die eigen onzekerheden en twijfels voor jezelf. Het is hier de plaats niet om ze uit te leven. Het is hier een plaats om verbinding te oefenen. Niet alleen met jouw lichaam als lichaam, jouw ditjes en datjes, maar met het bredere dan die jouw. Met mensen voor wie het heel anders leeft, en daar je eigen projecties van narcisme niet op te gaan projecteren.

Ik ben het zo zat dat je maar steeds andere zeer waardevolle wegen gaat wringen in de voorstellingen die jij er van maakt, die ik vanuit mijn diep respect ervoor juist omdat ze mij veel beter brengen de voorstellingen te zien voor wat ze maar zijn (voorstellingen), dan die droge woordjes in de pali sutta’s. Die werken totaal niet voor mij, die zetten een mentaal proces in gang, en dit leidt voor mij niet tot waar ze naartoe trachten te verwijzen. Ik heb er wel diep respect voor, omdat ze wel verwoorden waar ik ook via een veel beter voor mij passende weg naar toe ga. Ze verwoorden het juist, maar mentaal begrip er van werkt voor mij niet (verbindend).

Ik ga hier enkel nog op in als je uit die zelfbeschermende, tegen je eigen angsten en twijfels beschermende pali sutta cocon geraakt. Ik kan daar niet mee om, nog niet, dus ga ik er mij van distantiëren voor er weer brokken vallen.

Daarom: het ga je goed, volledig gemeend, met alle voorstellingen die je maakt over Mahayana en andere tradities incluis, zelfs als je je vuile dweil nog in mijn gezicht gooit. Ik leg hem voortaan gewoon naast mij neer.

Het ga je goed.

[Bodhiboem]

Mooi gezegd Steve.

Er is een limiet aan het debatteren, want je moet ervoor in de mind duiken, allerlei dingen gaan begrijpen, beoordelen en beschrijven.

[lang kwaat]

Ramesh Balsekar was een invloedrijke leraar in de non-dualistische Advaita Vedanta-traditie. Zijn benadering van verlichting was opvallend pragmatisch en minder gericht op spirituele verheffing als een doel op zich. Balsekar benadrukte dat verlichting niets te maken had met het bereiken van een verheven staat, maar eerder met het doorzien van de illusie van persoonlijke doener-schap (ego) en de erkenning dat alles gebeurt volgens de wil van het universum of het goddelijke.

Zelfs Steve zal het vast met me eens zijn dat de Boeddha niet tot deze realisatie kwam.
Het is gewoon te makkelijk te denken dat alles altijd maar op hetzelfde neerkomt en al die leraren hetzelfde realiseren.
Ik geloof niet dat een Boeddha ooit zoiets zal leren als Balsekar hier doet in dat laatste deel van dit fragment.

[lang kwaat]

Ik ben het zo zat dat je maar steeds andere zeer waardevolle wegen gaat wringen in de voorstellingen die jij er van maakt, die ik vanuit mijn diep respect ervoor juist omdat ze mij veel beter brengen de voorstellingen te zien voor wat ze maar zijn (voorstellingen), dan die droge woordjes in de pali sutta’s. Die werken totaal niet voor mij, die zetten een mentaal proces in gang, en dit leidt voor mij niet tot waar ze naartoe trachten te verwijzen. Ik heb er wel diep respect voor, omdat ze wel verwoorden waar ik ook via een veel beter voor mij passende weg naar toe ga. Ze verwoorden het juist, maar mentaal begrip er van werkt voor mij niet (verbindend).

Ik ga hier enkel nog op in als je uit die zelfbeschermende, tegen je eigen angsten en twijfels beschermende pali sutta cocon geraakt. Ik kan daar niet mee om, nog niet, dus ga ik er mij van distantiëren voor er weer brokken vallen.

Daarom: het ga je goed, volledig gemeend, met alle voorstellingen die je maakt over Mahayana en andere tradities incluis, zelfs als je je vuile dweil nog in mijn gezicht gooit. Ik leg hem voortaan gewoon naast mij neer.

Het ga je goed.

Ik zal me wel wat positiever proberen op te stellen maar wil eerst dit nog kwijt:

Ik vind niet dat jij oprecht geïnteresseerd bent in wat ik echt vindt en beoefen maar in polariseren. Al vanaf de eerste dag dat we elkaar ontmoetten hier. Hetzelfde patroon herhaalt zich constant tussen ons. Jij lijkt iemand nodig te hebben die de sektarist is, de kleingeestige, want dan kun jij je moment van glorie beleven als de non-sektarist, de grote geest. Ik vind dat je nooit wat anders doet.

Jouw stokpaardje, en kennelijk je enige terrein van interesse, is altijd... de kleine geest versus de grote geest. Jij bent natuurlijk de grote.
Kleine geesten zoals Ik lezen sutta's, ze studeren....de stumpertjes. Ze snappen er niks van...

Jij kwam hier en zag meteen een kleine geest, een sektarist in mij, en nog altijd. Je zag meteen je kans te oordelen. Je stokpaard kon je meteen weer bereiden. Jihoe...
Maar je hebt nooit enige oprechte interesse getoond in waarom ik eigenlijk die sutta's zo ben gaan uitpluizen. Boeit je niet.
Jij ziet er alleen maar kleingeestigheid in.
Als je maar kunt oordelen. 

Je leest ook vaak dingen die er echt niet staan hoor maar je bent ook een heethoofd en kan heel goed dingen zo verdraaien dat je weer je bekende stokpaardje kunt berijden.

[Buddha Amitabha]

De Pali-Canon is waardevol voor boeddhisten, de Bijbel is waardevol voor christenen, de Koran is waardevol voor moslims. De Bhagavad Gita is waardevol voor hindoes. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Discussie over de waarde of zelfs de waarheid met mensen die een ander geloof of religie aanhangen dan jij (of ik) kan lastig zijn, en zelfs ontaarden tot onverdraagzaamheid, conflicten of erger. Dat zien we in de geschiedenis van de mensen. Vaker nog is hier een bepaalde politieke agenda mee gemoeid. Iets wat religie en godsdienst eerder kwaad doet of heeft gedaan in de historie die achter ons ligt, maar zelfs nog heden ten dage doorwerkt.

Ik ben er geen voorstander van, om de religieuze of godsdienstige geschriften onderling met elkaar te vergelijken en dan je eigen opvattingen en interpretaties van jouw religie of godsdienst als een soort meetlat te leggen naast andermans geloof, godsdienst of religie. En dan weg te gaan strepen wat er allemaal "onjuist" zou zijn aan die andere leerwegen. De uitkomst zal namelijk hoogstwaarschijnlijk zijn, dat jouw voorbeeld, jouw Meester, Boeddha, Christus, Mohammed of Krishna etcetera méér "gelijk" zal hebben. Dit is een logisch gevolg van de specifieke leerweg die jij (of ik) volgt, of wilt volgen.

Echter, dit geldt voor jou of voor mij. Anderen zullen dat op dienovereenkomstige wijze ervaren wat hun specifieke leerweg aangaat. Een christen ervaart zijn of haar godsdienst als de voor hem of haar persoonlijke juiste religieuze weg. En dat verschilt van de andere wegen, die van de boeddhist, de hindoe, de moslim, etcetera.

De New Age beweging uit de jaren '70 of '80 uit de vorige eeuw dacht de oplossing te hebben uit alle verschillen tussen de specifieke godsdiensten en religies. Zij haalden dat wat zij waar en werkbaar vonden uit elke afzonderlijke religieuze leerweg, en veronachtzaamden de verschillen. Daardoor werd het een soort altruïstische mengelmoes van stukjes wijsheid uit de verschillende godsdiensten en religies. Maar elke leerweg is zeer specifiek en afgestemd op een eigen kosmologie, specifieke leringen, etcetera. Daar een mengelmoes van maken naar eigen inzicht was (en is) gedoemd om te mislukken. Want als de ene leerweg zegt dat je links moet afslaan en de andere beweert dat je rechts moet afslaan en een volgende dat je rechtdoor moet gaan, dan kun je wel beseffen dat dit via een mengelmoesje uitdraait op: niets. Daarom is het belangrijk de voor jou specifieke leerweg in te zetten en te blijven volgen tot aan het doel: de verwijzing naar de bevrijding e.a.

Let wel: ik heb in dit schrijven niet één iemand op het oog waar dit alles op gericht zou zijn. Ik wil gewoon duidelijk aangeven dat elke religieuze leerweg uniek en specifiek is. De eventuele vraag of dit alles zal leiden tot dezelfde uitkomst,
kan ik niet beantwoorden. Misschien is het handig om te beseffen dat religieuze of godsdienstige geschriften bedoeld zijn als een handleiding, een aanwijzing of routekaart als plattegrond. Maar de plattegrond is niet het daadwerkelijke gebied waarnaar deze plattegrond verwijst. Dat wordt helaas nog wel eens vergeten...

Hopelijk is het vorenstaande enigszins helpend.

[ervaringsgetuige]

Ramesh Balsekar was een invloedrijke leraar in de non-dualistische Advaita Vedanta-traditie. Zijn benadering van verlichting was opvallend pragmatisch en minder gericht op spirituele verheffing als een doel op zich. Balsekar benadrukte dat verlichting niets te maken had met het bereiken van een verheven staat, maar eerder met het doorzien van de illusie van persoonlijke doener-schap (ego) en de erkenning dat alles gebeurt volgens de wil van het universum of het goddelijke.

Zelfs Steve zal het vast met me eens zijn dat de Boeddha niet tot deze realisatie kwam.
Het is gewoon te makkelijk te denken dat alles altijd maar op hetzelfde neerkomt en al die leraren hetzelfde realiseren.
Ik geloof niet dat een Boeddha ooit zoiets zal leren als Balsekar hier doet in dat laatste deel van dit fragment.

In essentie leren beiden dat de illusie van een persoonlijk 'ik' doorzien moet worden, maar hun context en accentueringen verschillen.
Ingewikkelder is het niet.

Blijft het allerbelangrijkste: Hoe doorziet men de illusie van een persoonlijk 'ik'?
ChatGTP geeft het antwoord...

Het doorzien van de illusie van een persoonlijk ‘ik’ wordt in zowel boeddhistische als non-dualistische tradities gezien als een diep proces van zelfonderzoek en directe ervaring. Hier zijn enkele benaderingen die dit doorzicht mogelijk maken:

1. Zelfonderzoek (Vichara)

Dit is de methode die door leraren als Ramana Maharshi en Balsekar werd benadrukt. Het proces begint met de vraag "Wie ben ik?" of "Wie is degene die handelt, denkt en ervaart?". Door dit consequent te onderzoeken, begint men in te zien dat het 'ik' niet iets substantieels is, maar eerder een constructie van gedachten en identificaties met het lichaam en de geest. Je ontdekt dat er geen vaste entiteit is die de persoonlijke ervaringen beheert, en dat ervaringen eenvoudig verschijnen in bewustzijn.

2. Observatie van Gedachten en Emoties (Mindfulness)

In het boeddhisme, met name binnen vipassana (inzichtmeditatie), wordt geleerd om gedachten, gevoelens en lichamelijke sensaties te observeren zonder er aan vast te houden. Door deze aandachtige observatie wordt het duidelijk dat gedachten en emoties komen en gaan, en dat er geen permanente 'ik' is die deze gedachten beheerst of bezit. Dit brengt het inzicht dat het 'zelf' slechts een verzameling tijdelijke verschijnselen is.

3. Ervaren van Leegte (Śūnyatā)

In de Mahayana-boeddhistische traditie wordt het idee van śūnyatā, of leegte, benadrukt. Dit betekent dat alle verschijnselen, inclusief het zelf, geen inherent bestaan hebben. Het zelf bestaat alleen in afhankelijkheid van andere factoren (afhankelijk ontstaan), maar heeft geen eigen, onafhankelijk bestaan. Dit inzicht kan diep doorwerken in het besef dat er geen vaststaande, onveranderlijke 'ik' is die kan worden gevonden.

4. Het Loslaten van Identificatie

Een andere cruciale stap in het doorzien van het ego is het loslaten van de identificatie met het lichaam, de geest, en de verhalen die men over zichzelf vertelt. In het dagelijks leven identificeren mensen zich sterk met hun gedachten, gevoelens, en ervaringen: "Ik ben boos," "Ik ben succesvol," "Dit is mijn leven." Door bewust te zien dat deze identificaties slechts tijdelijke constructies zijn, ontstaat er afstand van het gevoel een vaststaande persoon te zijn. Wat overblijft, is een ruimte van niet-identificatie, waarin ervaringen gebeuren, maar zonder dat er een persoonlijk 'ik' is dat deze ervaringen claimt.

5. Directe Inzichtservaring (Satori)

In sommige gevallen kan het doorzien van het 'ik' spontaan of via meditatie-ervaringen gebeuren. In de zen-traditie wordt dit vaak aangeduid met de term satori, een plotseling inzicht in de ware aard van de werkelijkheid. Dit soort ervaringen komen soms zonder waarschuwen en geven een helder besef dat er geen afgescheiden, individueel 'ik' is, en dat alles deel uitmaakt van één ononderbroken werkelijkheid.

6. Doorzien van Doener-schap (Non-doership)

Zoals Ramesh Balsekar leerde, is het doorzien van persoonlijke doener-schap een kerncomponent in het doorzien van het ego. Dit inzicht houdt in dat acties, gedachten en gevoelens niet worden voortgebracht door een individueel, autonoom 'ik', maar simpelweg ontstaan binnen de stroom van het leven. Alles wat gebeurt, is het resultaat van universele wetten en niet het gevolg van persoonlijke controle. Dit doorzicht kan worden versterkt door te zien hoe ervaringen spontaan gebeuren zonder dat je ze echt kunt beheersen.

Samenvattend:

Het doorzien van de illusie van een persoonlijk 'ik' vraagt om een combinatie van diepgaand zelfonderzoek, mindfulness, en soms directe mystieke ervaring. Wat hierbij helpt, is het herhaaldelijk loslaten van de verhalen en identificaties die het ego voeden, en het openstellen voor de ervaring dat alles gebeurt zonder een centraal, vaststaand zelf. Wanneer dit volledig wordt doorzien, verdwijnt de illusie van een afgescheiden 'ik', wat leidt tot een ervaring van eenheid en vrijheid.

[ervaringsgetuige]

Mooi gezegd Steve.

Er is een limiet aan het debatteren, want je moet ervoor in de mind duiken, allerlei dingen gaan begrijpen, beoordelen en beschrijven.

Debatteren is een vorm van tijdverlies in vergelijking met gedegen zelfonderzoek, zelfonderzoek richt zich immers op directe ervaring en innerlijke helderheid, terwijl debatteren vaak in de sfeer van intellectuele oefening blijft.

Zelfonderzoek nodigt uit tot een persoonlijke en diepe confrontatie met je eigen ervaringen, patronen en overtuigingen, wat leidt tot een verschuiving in bewustzijn. Het kan helpen de illusies van het ego te doorzien, waardoor er een direct inzicht ontstaat dat niet afhankelijk is van concepten, maar van innerlijke realisatie.

Debatteren, aan de andere kant, kan gemakkelijk verzanden in mentale gymnastiek wat veel boeddhisten doen. Hoewel het nuttig kan zijn om ideeën te verfijnen of tegenstrijdige standpunten te onderzoeken, heeft het een neiging om te blijven hangen in abstracties en concepten. Het kan zelfs het ego versterken, omdat debatten vaak draaien om gelijk krijgen en het verdedigen van standpunten.

In spiritueel onderzoek ligt de focus meer op het doorgronden van het eigen denken en de directe ervaring van wat is, in plaats van externe validatie of intellectueel begrip.
Intellectueel begrip en aanvoelen zijn vaak onverenigbaar. Het ware inzicht komt voort uit zelfonderzoek, niet uit discussies of mentale analyses.

[Bodhiboem]

Ik ben er geen voorstander van, om de religieuze of godsdienstige geschriften onderling met elkaar te vergelijken en dan je eigen opvattingen en interpretaties van jouw religie of godsdienst als een soort meetlat te leggen naast andermans geloof, godsdienst of religie. En dan weg te gaan strepen wat er allemaal "onjuist" zou zijn aan die andere leerwegen.

Nee, de exacte leer vergelijken heeft geen zin.

Maar de gevoelens die erachter liggen zijn vaak wel grotendeels hetzelfde. Zelfs veel van de concepten zijn gedeeld: bijvoorbeeld een staat waarnaar men moet streven, zaligheid voor de Christenen, Nirvana voor de boeddhisten, Moksha voor de Hindoes.

Ik denk dat er absoluut veel te zeggen is voor het idee “alle paden leiden dezelfde berg op”. Maar om nou precies uit te gaan leggen wat die piek vertegenwoordigd lijkt mij moeilijk. En is dat echt nodig?

[Bodhiboem]

1. Zelfonderzoek (Vichara)

Dit is de methode die door leraren als Ramana Maharshi en Balsekar werd benadrukt. Het proces begint met de vraag "Wie ben ik?" of "Wie is degene die handelt, denkt en ervaart?". Door dit consequent te onderzoeken, begint men in te zien dat het 'ik' niet iets substantieels is, maar eerder een constructie van gedachten en identificaties met het lichaam en de geest. Je ontdekt dat er geen vaste entiteit is die de persoonlijke ervaringen beheert, en dat ervaringen eenvoudig verschijnen in bewustzijn.

2. Observatie van Gedachten en Emoties (Mindfulness)

In het boeddhisme, met name binnen vipassana (inzichtmeditatie), wordt geleerd om gedachten, gevoelens en lichamelijke sensaties te observeren zonder er aan vast te houden. Door deze aandachtige observatie wordt het duidelijk dat gedachten en emoties komen en gaan, en dat er geen permanente 'ik' is die deze gedachten beheerst of bezit. Dit brengt het inzicht dat het 'zelf' slechts een verzameling tijdelijke verschijnselen is.

3. Ervaren van Leegte (Śūnyatā)

In de Mahayana-boeddhistische traditie wordt het idee van śūnyatā, of leegte, benadrukt. Dit betekent dat alle verschijnselen, inclusief het zelf, geen inherent bestaan hebben. Het zelf bestaat alleen in afhankelijkheid van andere factoren (afhankelijk ontstaan), maar heeft geen eigen, onafhankelijk bestaan. Dit inzicht kan diep doorwerken in het besef dat er geen vaststaande, onveranderlijke 'ik' is die kan worden gevonden.

4. Het Loslaten van Identificatie

Een andere cruciale stap in het doorzien van het ego is het loslaten van de identificatie met het lichaam, de geest, en de verhalen die men over zichzelf vertelt. In het dagelijks leven identificeren mensen zich sterk met hun gedachten, gevoelens, en ervaringen: "Ik ben boos," "Ik ben succesvol," "Dit is mijn leven." Door bewust te zien dat deze identificaties slechts tijdelijke constructies zijn, ontstaat er afstand van het gevoel een vaststaande persoon te zijn. Wat overblijft, is een ruimte van niet-identificatie, waarin ervaringen gebeuren, maar zonder dat er een persoonlijk 'ik' is dat deze ervaringen claimt.

5. Directe Inzichtservaring (Satori)

In sommige gevallen kan het doorzien van het 'ik' spontaan of via meditatie-ervaringen gebeuren. In de zen-traditie wordt dit vaak aangeduid met de term satori, een plotseling inzicht in de ware aard van de werkelijkheid. Dit soort ervaringen komen soms zonder waarschuwen en geven een helder besef dat er geen afgescheiden, individueel 'ik' is, en dat alles deel uitmaakt van één ononderbroken werkelijkheid.

6. Doorzien van Doener-schap (Non-doership)

Zoals Ramesh Balsekar leerde, is het doorzien van persoonlijke doener-schap een kerncomponent in het doorzien van het ego. Dit inzicht houdt in dat acties, gedachten en gevoelens niet worden voortgebracht door een individueel, autonoom 'ik', maar simpelweg ontstaan binnen de stroom van het leven. Alles wat gebeurt, is het resultaat van universele wetten en niet het gevolg van persoonlijke controle. Dit doorzicht kan worden versterkt door te zien hoe ervaringen spontaan gebeuren zonder dat je ze echt kunt beheersen.

Het interessante hiervan is dat dit blijkbaar ook in veel verschillende tradities terugkomt. Weer een geval van meerdere paden de berg op.

[ervaringsgetuige]

...
Het interessante hiervan is dat dit blijkbaar ook in veel verschillende tradities terugkomt. Weer een geval van meerdere paden de berg op.

Yep, ook neti-neti -  het concept wat gebruikt wordt om de ondefinieerbare, transcendentale realiteit te benaderen - komt in verschillende tradities voor.
Zelfs in de christelijke mystiek leer ik net via goeroe Gemini's Artificiële-intelligentie.
Zie..

Neti-neti is een Sanskriet term die letterlijk "niet dit, niet dat" betekent. Het is een negatieve theologie, een manier om iets te omschrijven door te zeggen wat het niet is. Dit concept wordt gebruikt om de ondefinieerbare, transcendentale realiteit te benaderen.

Waarom is neti-neti zo belangrijk?

• Ontkenning van beperkingen: Door te zeggen wat iets niet is, overstijgt men de beperkingen van taal en conceptuele denken. Het helpt ons om voorbij onze normale percepties te kijken.
• Diepere waarheid: Door te elimineren wat iets niet is, komen we dichter bij de kern van wat iets wel is. Het is een proces van verfijning en verdieping.
• Vereniging met het absolute: In veel spirituele tradities is het doel om zich te verenigen met een ultieme realiteit. Neti-neti helpt ons om ons ego en onze beperkte identificaties los te laten, waardoor we ons meer met deze ultieme realiteit kunnen verbinden.

In welke tradities komt neti-neti voor?

Hoewel neti-neti zijn oorsprong vindt in het hindoeïsme, vooral in de Upanishads en de Advaita Vedanta, is het concept ook terug te vinden in:

• Boeddhisme: De Hart-Sutra is een bekend voorbeeld van een tekst die gebruik maakt van negatieve theologie om de leegte (shunyata) te beschrijven.
• Sufisme: In het soefisme wordt vaak gebruik gemaakt van negatieve theologie om de onkenbaarheid van God te benadrukken.
• Christelijke mystiek: Denk bijvoorbeeld aan de apophatische theologie van Gregorius van Nyssa.

Hoe kan ik neti-neti in mijn eigen spirituele praktijk toepassen?

• Meditatie: Gebruik neti-neti tijdens meditatie om je gedachten en gevoelens te observeren zonder ze te oordelen.
• Zelfonderzoek: Stel jezelf vragen als: "Ben ik mijn lichaam? Ben ik mijn gedachten? Ben ik mijn emoties?"
• Studie van spirituele teksten: Lees teksten die gebruik maken van negatieve theologie om je begrip te verdiepen.

Kortom, neti-neti is een krachtig concept dat ons helpt om voorbij de beperkingen van ons denken te gaan en een diepere verbinding met onszelf en het universum te ervaren.

[ervaringsgetuige]

Ik ben er geen voorstander van, om de religieuze of godsdienstige geschriften onderling met elkaar te vergelijken en dan je eigen opvattingen en interpretaties van jouw religie of godsdienst als een soort meetlat te leggen naast andermans geloof, godsdienst of religie. En dan weg te gaan strepen wat er allemaal "onjuist" zou zijn aan die andere leerwegen.

Nee, de exacte leer vergelijken heeft geen zin.

Maar de gevoelens die erachter liggen zijn vaak wel grotendeels hetzelfde. Zelfs veel van de concepten zijn gedeeld: bijvoorbeeld een staat waarnaar men moet streven, zaligheid voor de Christenen, Nirvana voor de boeddhisten, Moksha voor de Hindoes.

En niet te vergeten dat in Neo-advaita, zoals vertegenwoordigd door leraren als Papaji, Mooji, en anderen, vaak de nadruk op de onmiddellijke herkenning van non-dualiteit en het idee dat er niets gedaan hoeft te worden om verlichting te bereiken gelegd wordt.
Is dit niet leuk zeg, alleen maar ontspannen en niksen, absoluut geen streven, en verlichting valt je in je schoot! 

Ik denk dat er absoluut veel te zeggen is voor het idee “alle paden leiden dezelfde berg op”.

Ja zeg, wel streven versus niet-streven, niksen versus hard werken om verlichting te bereiken...
Welke weg is nou de beste om de piek van de berg te bereiken?
RAM TZU, alias Wayne Liquorman, een belangrijke leerling van Ramesh Balsekar geeft het antwoord in zijn boekje: NO WAY.
Zie...



Zie uit ChatGTP over Wayne Liquorman...

Wayne Liquorman, ook bekend als Ram Tzu, is inderdaad een belangrijke leerling van Ramesh Balsekar. Liquorman staat bekend om zijn scherpe, humoristische en vaak paradoxale benadering van non-dualiteit. Hij schrijft onder het pseudoniem Ram Tzu en zijn werk is een mengeling van spot en diepgang, waarin hij op speelse wijze spirituele zoektochten en de serieuze benaderingen van verlichting bekritiseert.

Zijn leringen bouwen voort op de inzichten van zijn leraar, Ramesh Balsekar, die benadrukte dat de illusie van persoonlijke doener-schap de kern is van het lijden, en dat alles zich voltrekt door de wil van het geheel (de bron). Liquorman blijft trouw aan deze leer, maar geeft er zijn eigen unieke draai aan door middel van humor en poëzie.
Zijn werk kan een verfrissende en minder serieuze kijk geven op spirituele zoektochten.


No Way: For the Spiritually "Advanced" van Ram Tzu (Wayne Liquorman) is een boek dat zowel grappig als diepgaand is, geschreven in de vorm van korte, aforistische gedichten. Het neemt een speelse, vaak uitdagende houding aan tegenover spirituele zoekers die zichzelf als "gevorderd" beschouwen. In deze teksten wordt de lezer geconfronteerd met de illusies van persoonlijke verlichting, zelfverbetering en het idee dat er iets "te bereiken" is in spirituele beoefening.


Het boek drijft de spot met spirituele trots en het geloof dat men controle heeft over het pad naar verlichting. Ram Tzu benadrukt voortdurend dat er geen enkele manier is om verlichting te "bereiken", omdat alles al is zoals het is. Dit sluit aan bij het idee van zijn leraar Ramesh Balsekar, namelijk dat alles wat gebeurt het resultaat is van de wil van het geheel, en niet van een persoonlijke doener.
De stijl van No Way is direct, humoristisch en soms confronterend, wat het boek onderscheidt van serieuzere spirituele teksten. Voor degenen die vastzitten in het idee van een lineaire spirituele vooruitgang, kan het een bevrijdende maar ook ontnuchterende boodschap zijn. Het boek past goed bij jouw voorkeur voor eenvoud en het doorzien van persoonlijke doener-schap, omdat het de valkuil van "het spirituele ego" blootlegt.

[ervaringsgetuige]

De valkuil van het "spirituele ego", wie kent die nog niet?
't is ook een bekende valkuil in het boeddhisme.
Zie ChatGTP...

het concept van het "spirituele ego" is ook een bekende valkuil binnen het boeddhisme. Het wordt vaak beschreven als een subtiele vorm van ego, waarbij iemand onbewust zijn spirituele prestaties, inzichten of beoefening gebruikt om zijn eigen identiteit te versterken. In plaats van het ego volledig los te laten, blijft het in stand door zich te identificeren met spirituele kwaliteiten zoals wijsheid, verlichting of morele superioriteit.

In het boeddhisme wordt vaak gewaarschuwd voor deze valkuil, omdat het een nieuwe vorm van gehechtheid kan creëren. De beoefenaar raakt dan gehecht aan het idee dat hij of zij "verder" is dan anderen of dichter bij verlichting staat. Dit kan leiden tot arrogantie of het idee dat men een speciaal soort spirituele status heeft bereikt, wat het pad naar werkelijke bevrijding juist kan belemmeren.

Het boeddhisme benadrukt juist het loslaten van elk idee van een vast zelf, inclusief het idee van een "verlichte zelf." Het concept van anatta (niet-zelf) speelt hierin een centrale rol. Het gaat erom alle vormen van identificatie, inclusief spirituele, te doorzien als illusies.

Net zoals Wayne Liquorman (Ram Tzu) de illusie van persoonlijke doener-schap ontmaskert, doet het boeddhisme dat met het spirituele ego. Beide stromingen wijzen erop dat elke vorm van identificatie, of die nu werelds of spiritueel is, een obstakel kan zijn voor het werkelijk doorzien van de werkelijkheid.

staat het werkelijk doorzien van de werkelijkheid gelijk aan verlichting?
Ja zegt ChatGTP.
Zie...

Ja, in veel spirituele tradities, waaronder het boeddhisme en non-dualistische stromingen zoals advaita, wordt het "werkelijk doorzien van de werkelijkheid" vaak gezien als verlichting. Dit doorzien houdt in dat men de illusie van een afzonderlijk, onafhankelijk "zelf" doorbreekt en de ware aard van de werkelijkheid begrijpt, zonder de sluiers van illusie die door het ego en conditioneringen worden gecreëerd.

In het boeddhisme wordt verlichting (nirvana) vaak beschreven als het volledig begrijpen van de drie fundamentele waarheden: anicca (vergankelijkheid), dukkha (lijden), en anatta (niet-zelf). Het doorzien van deze waarheden leidt tot het einde van lijden, omdat men niet langer gehecht is aan tijdelijke fenomenen of het idee van een vaste, onveranderlijke identiteit. Dit inzicht brengt bevrijding van de cycli van wedergeboorte (samsara).

In non-dualistische tradities zoals advaita vedanta en de leer van Ramana Maharshi, wordt verlichting gezien als het directe inzicht dat er geen afgescheiden zelf bestaat en dat alles een manifestatie is van één ongedeelde realiteit (Brahman). Dit komt overeen met wat je hebt beschreven als het doorzien van de illusie van persoonlijke doener-schap en het erkennen van de eenheid van alles.

Hoewel deze tradities verschillende benaderingen en terminologie gebruiken, wijzen ze uiteindelijk naar hetzelfde inzicht: de realisatie van de ware aard van de werkelijkheid, die voorbij het dualistische denken en het ego ligt. Het is een ervaring van totale eenheid en vrijheid van identificatie met tijdelijke verschijnselen. In die zin is het doorzien van de werkelijkheid een cruciaal aspect van verlichting.

[ervaringsgetuige]

Voor mij leeft het zo dat alles naar hetzelfde gaat, zelfs andere religies. Zo leeft het voor mij.

Nou doet me dit erg denken aan de vele conflicten in de geschiedenis van de mensheid, vooral onder spirituele zoekers en zij die zogenaamd waarheid gevonden hebben.


...
De vraag is NU: wat is de Oorzaak van het eeuwige onderlinge bestrijden van de verschillende te volgen sporen???



Dan is de vraag wat de oorzaak is van het eeuwige onderlinge bestrijden als alles naar hetzelfde gaat zoals Steve schreef.
Mij lijkt het denkbeeldigheid te zijn.

Ik denk dat er absoluut veel te zeggen is voor het idee “alle paden leiden dezelfde berg op”.

Wat is volgens jou de Oorzaak van het eeuwige onderlinge bestrijden?
Bevinden zich onder spirituele zoekers soms veel narcisten, autisten? Dat vroeg ik is even aan chatGTP.
Antwoord...

Onder spirituele zoekers kunnen inderdaad mensen met diverse persoonlijkheden en psychologische profielen te vinden zijn, waaronder soms narcistische of autistische trekken. Deze trekken kunnen zich op verschillende manieren manifesteren, afhankelijk van de persoon en zijn of haar specifieke zoektocht.

• Narcisme: Sommige mensen met narcistische trekken kunnen aangetrokken worden tot spirituele wegen om status, bewondering of een gevoel van belangrijkheid te zoeken. Spirituele inzichten kunnen dan gebruikt worden om een ego te versterken in plaats van het ego te overstijgen, wat vaak juist een doel van spirituele beoefening is. Dit fenomeen staat ook wel bekend als "spiritueel narcisme," waarbij spirituele kennis of ervaring wordt gebruikt om superioriteit over anderen te voelen.
  
  
• Autisme: Mensen met autistische kenmerken kunnen juist aangetrokken worden door de structuur en het introspectieve aspect van spirituele beoefeningen, zoals meditatie, contemplatie of filosofisch denken. De neiging tot introspectie, een voorkeur voor innerlijke rust, en het vermijden van sociale complexiteit kunnen redenen zijn waarom sommige autistische individuen zich tot spiritualiteit aangetrokken voelen. Zij kunnen op zoek zijn naar betekenis of verbinding op een diepere, minder sociale manier.

Hoewel sommige van deze kenmerken hun invloed kunnen hebben op de manier waarop mensen spiritualiteit benaderen, is het belangrijk op te merken dat spirituele paden vaak juist bedoeld zijn om zelfonderzoek te stimuleren en uiteindelijk los te komen van egocentrische patronen en beperkende identiteiten, waaronder die van een psychologisch profiel.

[ervaringsgetuige]

@Buddha Amitabha:
...

Ik denk dat er absoluut veel te zeggen is voor het idee “alle paden leiden dezelfde berg op”. Maar om nou precies uit te gaan leggen wat die piek vertegenwoordigd lijkt mij moeilijk. En is dat echt nodig?

Hier zie, laat ons zeggen dat Rome die piek vertegenwoordigt.

Alle wegen lopen dood. Dat is vergelijkbaar met alle wegen leiden naar Rome. Er kan voordat je in Rome bent en er nooit geweest bent alleen maar een voorsteling zijn van wat Rome is. Alleen het consequent volgen van een weg die naar Rome leidt (en dus doodloopt) kan leiden tot het doel, wat dan altijd anders is dan het doel wat in de voorstelling gemaakt is. Daarom maakt het niet uit welk spoor je volgt.

bron

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

@Buddha Amitabha:
...

Ik denk dat er absoluut veel te zeggen is voor het idee “alle paden leiden dezelfde berg op”. Maar om nou precies uit te gaan leggen wat die piek vertegenwoordigd lijkt mij moeilijk. En is dat echt nodig?

Hier zie, laat ons zeggen dat Rome die piek vertegenwoordigt.

Alle wegen lopen dood. Dat is vergelijkbaar met alle wegen leiden naar Rome. Er kan voordat je in Rome bent en er nooit geweest bent alleen maar een voorsteling zijn van wat Rome is. Alleen het consequent volgen van een weg die naar Rome leidt (en dus doodloopt) kan leiden tot het doel, wat dan altijd anders is dan het doel wat in de voorstelling gemaakt is. Daarom maakt het niet uit welk spoor je volgt.

Aangezien het altijd hier en nu is, kan er nooit sprake zijn van een weg.
Men kan ook zeggen, alle wegen voeren naar hetzelfde, omdat het toch altijd hier en nu is.

Je hebt hier en nu, en de ervaring  hier en nu.

De ervaring hier en nu bv. de emotionele ervaring of de verstandelijke ervaring is aan verandering onderhevig is. een verschijnen en verdwijnen als een kringloop.
En toch kan men zeggen dat er tegelijkertijd ook een emotieloos en ongrijpbaar ervaren  is.

Niet dat men het niet kent.
Net zoals men de  verbeelding kent en die maakt verhalen en er is het zich verliezen in die verhalen.

is er een weg (verhaal/verbeelding) dat een einde maakt aan de verbeelding/verhaal ?
of is het juist het verlaten van de weg (verhaal/verbeelding) dat een einde maakt aan de verbeelding/verhaal ?

blijven bij wat men ook kent, de realiteit, maakt geen einde aan het zich kunnen verbeelden of  zich er in verliezen.
Het relativeert wel de verhalen, of het geeft een andere wending aan de verhalen.

de realiteit zelf die blijft hetzelfde.

[ervaringsgetuige]

is er een weg (verhaal/verbeelding) dat een einde maakt aan de verbeelding/verhaal ?
of is het juist het verlaten van de weg (verhaal/verbeelding) dat een einde maakt aan de verbeelding/verhaal ?

Het verlaten van de weg, verhaal of verbeelding lijkt meer in lijn te zijn met het beëindigen ervan. Verhalen, paden en verbeelding zijn namelijk constructies die het denken creëert. Zodra we ons identificeren met een verhaal of een weg, zetten we de illusie van afscheiding voort, omdat we iets volgen wat zich binnen de grenzen van de conceptuele geest afspeelt.

Het beëindigen van deze constructies vraagt om het doorzien van de aard ervan, waarbij het niet zozeer gaat om het creëren van een nieuw verhaal dat een einde aan verbeelding maakt, maar om het loslaten van elk verhaal of idee.
Byron Katie haar eenvoud raakt aan dit punt: wanneer je stopt met het geloven van je gedachten en verhalen, valt het verhaal weg. Er blijft dan enkel zijn, zonder noodzaak voor verbeelding of een specifieke weg om te volgen.

Die weg, of dat verhaal, is iets is dat het ego creëert. Het is dus in het loslaten ervan, in het stoppen met zoeken naar verhalen of wegen, dat verbeelding eindigt en de werkelijkheid zonder toevoegingen zichtbaar wordt.

[ervaringsgetuige]

Mja,...narcisme als obsessie van het zelf.
Het doet me denken aan dit van Eckhart Tolle...

“you're probably all familiar with the ancient Greek myths of the man called narcissus - where the word narcissist comes from - narcissus is a mythological tale, so probably narcissus never existed. But mythology has a deeper truth to it than history.

So narcissus was a young man according to this mythological tale, who walked around very happy and one day he happened, because this was before they were mirrors - and long before there were selfies -  so he walked around within a state of happiness and one day he saw in a pool of water his own reflection and he saw that, and he was amazed because he was beautiful and he realized, probably that he was more beautiful than most other people. So he looked at this reflection and then the mythical tale says: he fell in love with himself.

But my interpretation is slightly different. He didn't fall in love with himself, he became obsessed with himself and he started to compare himself to others and finding a sense of superiority by comparing himself to others.
The real meaning of this myth is the arising in the human mind of a phantom self, and that is the ego, a mind created identity and you live with it, and it's not only that you begin to live with it, you become it, and so this mythological tale is a tale about every human, it shows the arising of the egoic state, the ego state in humans. Amazing.

Amazing, inderdaad. 

.heeft mij geleerd dat dat hopeloos zoeken en smachten naar waarheid alleen maar resulteert in spiritueel narcisme.

Het is zo dat ..., er een neiging kan zijn tot ... arrogantie. Dit komt wanneer men ... kennis en inzichten gebruikt om zichzelf boven anderen te verheffen, ...

... leert ook om voortdurend het ego te doorzien, zelfs in zijn meest subtiele vormen. Dit betekent dat spirituele beoefenaars regelmatig hun motivatie en intenties moeten onderzoeken om te zien of ze werkelijk gericht zijn op het loslaten van het ego, of dat ze hun spirituele praktijk gebruiken om een verheven zelfbeeld op te bouwen.

[ervaringsgetuige]

Aangezien het altijd hier en nu is, kan er nooit sprake zijn van een weg.
Men kan ook zeggen, alle wegen voeren naar hetzelfde, omdat het toch altijd hier en nu is.

De boodschap dat het altijd hier en nu is, verwijst naar het feit dat in de ultieme werkelijkheid tijd niet werkelijk bestaat. Tijd is een constructie van het ego en de menselijke geest, en de lineaire tijd die we ervaren (verleden, heden, toekomst) is slechts een illusie. Vanuit een non-duaal perspectief is er alleen het eeuwige nu, en dit is het enige moment waarin we werkelijk bestaan. Dit moment is geen onderdeel van de vermeende wereld van dualiteit, maar van de echte realiteit die onveranderlijk en tijdloos is.

Het idee dat "alle wegen naar hetzelfde voeren" komt voort uit de illusie van afscheiding en tijd. Wanneer je denkt dat er een pad is dat je moet volgen om iets te bereiken — verlichting, waarheid, of het Absolute — ga je ervan uit dat je afgescheiden bent van de werkelijkheid en dat je die werkelijkheid op een bepaald moment zult bereiken. Maar in het non-duale inzicht wordt duidelijk dat er geen werkelijke afscheiding bestaat. Je bent al wat je zoekt; de enige realiteit is al hier en nu aanwezig. Er is dus geen weg om te gaan, omdat er geen doel is om te bereiken. Wat je probeert te bereiken, ben je al.

[ervaringsgetuige]

Ik denk dat er absoluut veel te zeggen is voor het idee “alle paden leiden dezelfde berg op”.

Aangezien het altijd hier en nu is, kan er nooit sprake zijn van een weg.
Men kan ook zeggen, alle wegen voeren naar hetzelfde, omdat het toch altijd hier en nu is.

'k heb nog is een babbeltje met ChatGTP gedaan over het "hier en nu" als de enige realiteit; de illusie van wegen en paden; de noodzaak van het pad in de dualistische wereld; De paradox van het pad; etc.

En vragen gesteld als:

- Waarom ervaren de meeste mensen zichzelf als afgescheiden wezens die gebonden zijn aan de wereld van vorm, tijd en ruimte? Is dat onvermijdelijk en het geval met elke baby die geboren wordt?

- Hoewel afgescheidenheid normaal is in de ontwikkeling van een kind en wordt versterkt door maatschappelijke normen, is het niet onvermijdelijk op een fundamenteel niveau. Welke kinderen hebben de afgescheidenheid kunnen vermijden?


- Dus als wij konden geboren worden als appeltjes die van de bomen vallen, en nooit geen zoogtijd moesten doormaken, dan bestond er geen erfzonde.


Verbluffend wat er zo allemaal over je scherm rolt als antwoorden van ChatGTP.
Hieronder het antwoord op mijn laatste vraag over als appeltjes van de bomen vallen...

ChatGPT zei:

Interessante gedachte! Als we hypothetisch konden geboren worden als wezens zonder de noodzaak voor zorg en afhankelijkheid tijdens een zoogtijd, zou dat zeker de manier veranderen waarop we het zelfgevoel en onze relatie tot de wereld ontwikkelen. Het idee van erfzonde, zoals dat voorkomt in het christendom, heeft echter meer te maken met een metafysisch concept van inherente gebrekkigheid of schuld in de mensheid, die volgens die traditie is ontstaan door de keuze van Adam en Eva in het Bijbelse verhaal van de zondeval. Deze erfzonde wordt dan gezien als een morele en spirituele conditie die van generatie op generatie wordt doorgegeven.

Maar als we jouw idee verder verkennen in een meer psychologische of zelfs boeddhistische context, zouden we kunnen zeggen dat de vroege afhankelijkheid, gehechtheid en conditionering die plaatsvindt tijdens de zoogtijd zeker bijdraagt aan de ontwikkeling van het ego en het gevoel van afgescheidenheid. Deze gehechtheid aan een 'zelf' en een 'ander' zou worden versterkt door de ervaring van afhankelijkheid en zorg van een ander wezen (de ouder).

Hypothetisch scenario zonder zoogtijd

Als we echter als zelfstandig functionerende wezens ter wereld zouden komen (zoals jouw vergelijking met appeltjes die van de bomen vallen), zonder afhankelijkheid van anderen voor voedsel en overleving, zou dit een fundamentele verandering in onze eerste levensjaren betekenen. Misschien zou er dan minder nadruk zijn op afhankelijkheid, gehechtheid en dus minder nadruk op het ontstaan van een sterk, afgescheiden ego. Het concept van afgescheidenheid zou wellicht minder dominant zijn, en we zouden mogelijk eerder een besef van eenheid en non-dualiteit kunnen ervaren.

Erfzonde en illusie van afgescheidenheid

In spirituele zin zou je kunnen zeggen dat de erfzonde symbolisch verwijst naar de illusie van afgescheidenheid, of het verlies van een oorspronkelijke staat van eenheid en verbondenheid. In plaats van een morele fout of schuld, zou het kunnen verwijzen naar een fundamenteel misverstand over onze ware aard. We ervaren onszelf als afgescheiden wezens door onze conditionering en opvoeding, en dit leidt tot lijden en onwetendheid.

Volgens sommige spirituele tradities (zoals advaita vedanta of boeddhisme) is deze illusie van afgescheidenheid de bron van het menselijke lijden, en ontwaken uit deze illusie leidt tot verlichting. In die zin zou jouw vergelijking met appeltjes kunnen suggereren dat als we geen zoogtijd en afhankelijkheid zouden ervaren, we wellicht de illusie van afgescheidenheid zouden vermijden en daardoor vrij zouden zijn van deze ‘oorspronkelijke vergissing’.

Conclusie

Hoewel erfzonde binnen het christendom een specifiek religieus en moreel concept is, kun je het in bredere, niet-duale termen interpreteren als de universele menselijke ervaring van afgescheidenheid. In jouw gedachte-experiment zouden we mogelijk een directer contact met onze eenheid ervaren als we niet door de stadia van afhankelijkheid en gehechtheid heen zouden moeten gaan. Echter, hoe we worden geboren en onszelf ontwikkelen lijkt onlosmakelijk verbonden met het ontstaan van het ego en de illusie van afgescheidenheid die spirituele tradities proberen te doorbreken.

Zie volledige chat >  https://chatgpt.com/share/670ebe80-140c-8005-91e6-b64e1136761c

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Maar als we jouw idee verder verkennen in een meer psychologische of zelfs boeddhistische context, zouden we kunnen zeggen dat de vroege afhankelijkheid, gehechtheid en conditionering die plaatsvindt tijdens de zoogtijd zeker bijdraagt aan de ontwikkeling van het ego en het gevoel van afgescheidenheid. Deze gehechtheid aan een 'zelf' en een 'ander' zou worden versterkt door de ervaring van afhankelijkheid en zorg van een ander wezen (de ouder).

Hoe ervaart een mens zichzelf ?
Afgescheiden ?
Ben ik niet volledig mee akkoord.
Het is eerder dat een mens zich onafhankelijk, op zichzelf staand, als een unieke identiteit ervaart.

het conflict lijkt me te zijn, dat we ons onafhankelijk uniek enz ervaren, terwijl we in realiteit juist niet onafhankelijk , op zichzelf staand zijn.

Onafhankelijk is iets positiever dan afgescheiden,
afgescheiden is meer een toestand vol verlangen naar ... datgene waarmee men mee wil verbonden zijn.

Terwijl onafhankelijk krachtiger is, geen verlangen naar ... maar juist wilskrachtig willen onafhankelijk zijn, niet mee verbonden willen zijn.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Maar als we jouw idee verder verkennen in een meer psychologische of zelfs boeddhistische context, zouden we kunnen zeggen dat de vroege afhankelijkheid, gehechtheid en conditionering die plaatsvindt tijdens de zoogtijd zeker bijdraagt aan de ontwikkeling van het ego en het gevoel van afgescheidenheid. Deze gehechtheid aan een 'zelf' en een 'ander' zou worden versterkt door de ervaring van afhankelijkheid en zorg van een ander wezen (de ouder).

Hoe ervaart een mens zichzelf ?
Afgescheiden ?
Ben ik niet volledig mee akkoord.
Het is eerder dat een mens zich onafhankelijk, op zichzelf staand, als een unieke identiteit ervaart.

het conflict lijkt me te zijn, dat we ons onafhankelijk uniek enz ervaren, terwijl we in realiteit juist niet onafhankelijk , op zichzelf staand zijn.

Onafhankelijk is iets positiever dan afgescheiden,
afgescheiden is meer een toestand vol verlangen naar ... datgene waarmee men mee wil verbonden zijn.

Terwijl onafhankelijk krachtiger is, geen verlangen naar ... maar juist wilskrachtig willen onafhankelijk zijn, niet mee verbonden willen zijn.

Nog een toevoeging.
de pijn is niet, de afgescheidenheid, maar wel de honger naar afgescheidenheid.
En het NIET afgescheiden zijn.

En dan is de oplossing, het omarmen van de verbondenheid, het omarmen of accepteren van de afhankelijkheid, het omarmen van deel uitmaken van.
Er zich bij neerleggen.

Dus de pijn is niet dat we afgescheidenheid ervaren, maar wel de pijn van het innerlijk conflict dat we NIET afgescheiden zijn, terwijl we willen afgescheiden zijn. Maar we zijn niet afgescheiden.

we zitten in een symbiotische relatie met de werkelijkheid, dat wat we hebben wijzen we af, en ervaren ons onafhankelijk, zelfstandig,uniek , maar dat is een drogbeeld, want in de werkelijkheid zitten we in de symbiose.

[ervaringsgetuige]

Maar als we jouw idee verder verkennen in een meer psychologische of zelfs boeddhistische context, zouden we kunnen zeggen dat de vroege afhankelijkheid, gehechtheid en conditionering die plaatsvindt tijdens de zoogtijd zeker bijdraagt aan de ontwikkeling van het ego en het gevoel van afgescheidenheid. Deze gehechtheid aan een 'zelf' en een 'ander' zou worden versterkt door de ervaring van afhankelijkheid en zorg van een ander wezen (de ouder).

Hoe ervaart een mens zichzelf ?
Afgescheiden ?
Ben ik niet volledig mee akkoord.
Het is eerder dat een mens zich onafhankelijk, op zichzelf staand, als een unieke identiteit ervaart.

Oh, jij ervoer jezelf als baby dus onafhankelijk, op zichzelf staand, als een unieke identiteit.
Nou, mooi voor jou dan, want dan ben jij aan "de erfzonde" ontsnapt. 

Onafhankelijk is iets positiever dan afgescheiden,
afgescheiden is meer een toestand vol verlangen naar ... datgene waarmee men mee wil verbonden zijn.

Jij verlangde als zuigeling dan niet naar verbonden te zijn met je moeder, zocht niet naar de tepel?

[ervaringsgetuige]

we zitten in een symbiotische relatie met de werkelijkheid, dat wat we hebben wijzen we af, en ervaren ons onafhankelijk, zelfstandig,uniek , maar dat is een drogbeeld, want in de werkelijkheid zitten we in de symbiose.

Onderstaande mijn samenvatting in 1990 van een hoofdstuk in een boek van Erich Fromm dat ik toen, 34 jaar geleden, al verslond...

Sado - Masochisme
de symbiotische behoefte en de angst en vlucht voor vrijheid

De eerste vorm van vlucht voor de vrijheid is de neiging om de onafhankelijkheid van de eigen persoonlijkheid op te geven en geheel in iemand of iets buiten de eigen persoon op te gaan, ten einde zich de kracht te verschaffen die men zelf mist.
Het is, met andere woorden, een zoeken naar nieuwe “secundaire’ bindingen als surrogaat voor de eens verloren primaire bindingen (dewelke hem echte zekerheid bieden en een weten van plaats en zin).
In het streven naar overheersing (Sadisme) en onderhorigheid (Masochisme) vindt men de twee duidelijkste vormen van dit proces.
Beide helpen het individu in zijn vlucht uit ondraaglijke gevoelens van eenzaamheid en onmacht.

Gevoelens van minderwaardigheid, onmacht en nietigheid vormen de meerderheid van gevallen waarin S.M. neigingen optreden.
De analyse van personen die onder deze gevoelens gebukt gaan, toont aan dat ondanks hun bewuste klachten en pogingen zich ervan te bevrijden, diep in het onderbewuste een macht zetelt, welke hen ertoe drijft zich minderwaardig en onbeduidend te voelen.

Tegelijk zijn deze personen geheel en al bezeten van een een angst voor eenzaamheid en onbeduidendheid. Vaak is dit gevoel niet bewust, maar gecamoufleerd onder de compenserende gevoelens van voortreffelijkheid en volmaaktheid.
Het individu ziet zichzelf ‘vrij’ in de negatieve zin van het woord. namelijk: alleen met zichzelf tegenover een vreemde vijandige wereld.
In deze situatie bezit hij geen dringender behoefte, dan om iemand te vinden aan wie hij / zij zo snel mogelijk de gave der vrijheid zou kunnen uitleveren, waarmee hij, onzalig schepsel, werd geboren.

De beangstigde mens zoekt iemand of iets aan wie of waaraan hij zich zou kunnen binden. Hij / zij kan het niet langer verdragen zijn eigen persoonlijkheid zelf te zijn en zoekt bezeten naar een verlossing daaruit om weer veiligheid te voelen door de vernietiging van deze zware last: De eigen persoonlijkheid.

bron: De angst voor vrijheid
De vlucht in autoritarisme, destructivisme, conformisme
Auteur: Erich Fromm

Waarom verslond ik dat hoofdstuk uit dat boek in 1990?
Omdat ik toen ontdekte dat ik opgewonden werd van sadomasochistische fantasieën en me afvroeg wat mij bezielde.
Was ik bezeten van de duivel?

Pas op mijn 59ste, vijf jaar geleden, zou ik in contact komen met de angst en eenzaamheid die diep in mijn leefde via psychedelica.
Ja, ik was geheel en al bezeten, maar niet van de duivel, wel van een een angst voor eenzaamheid en onbeduidendheid.
Diep in mijn onderbewuste zetelde een macht, dewelke mij ertoe dreef me minderwaardig en onbeduidend te voelen.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Onafhankelijk is iets positiever dan afgescheiden,
afgescheiden is meer een toestand vol verlangen naar ... datgene waarmee men mee wil verbonden zijn.

Jij verlangde als zuigeling dan niet naar verbonden te zijn met je moeder, zocht niet naar de tepel?

In zoverre ik er iets zinnigs over kan zeggen, lijkt het mij de reflex naar (individueel) voortbestaan, overleven. de honger om te overleven.
Een poging om te krijgen wat men wil hebben, een poging om de werkelijkheid te controleren, te sturen.
Honger= tepel=overleven.

dus niet primair als honger naar verbondenheid, maar wel honger naar voortbestaan.

En als een soort hoogtepunt, het ontwaken van het zelfbewustzijn, de overtuiging dat ik onafhankelijk, uniek, onveranderlijk op zichzelf besta, de identificatie met "ik" ben dit.
Dit willen behouden, deze "ik" volledig omarmen, de "ik" doelen die primeren.

En tegelijkertijd is deze onafhankelijkheidswaan een vorm van bedrog. Want je bent niet onafhankelijk, je bestaat niet zelfstandig, je bent niet zo uniek.

De vervreemding van de werkelijkheid.
Uit de werkelijkheid blijkt dat je gebonden bent, geen zelf. Nietig, kwetsbaar.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Ja, ik was geheel en al bezeten, maar niet van de duivel, wel van een een angst voor eenzaamheid en onbeduidendheid.

Is het niet gewoon het ontwakingsproces dat zijn werk doet ?
Het (nog) niet accepteren van de verbondenheid. De angst om het zelf, het uniek zijn te verliezen ?

In de fantasie ben je groot, groter, grootst. In werkelijkheid bent je afhankelijk, tijdelijk, kwetsbaar.
Stilletjes aan moet de fantasie wijken voor de werkelijkheid, hoe het precies in elkaar zit, en niet hoe je denkt en graag zou willen dat het in elkaar zit.
Het ontwakingsproces.

Onbeduidendheid ? of kwaad op jezelf omdat je plannetjes toch allemaal niet zo goed lukken als je denkt.
De niet aflatende pogingen van de mens om de wereld te doen gehoorzamen aan "mijn wil", en dan constateren dat het niet lukt.
Verdriet en zelfmedelijden daarover hebben.
Het lukt me niet.
Gefrustreerde controlezucht, gefrustreerde machtshonger.

[ervaringsgetuige]

Ja, ik was geheel en al bezeten, maar niet van de duivel, wel van een een angst voor eenzaamheid en onbeduidendheid.

Is het niet gewoon het ontwakingsproces dat zijn werk doet ?

Het ontwakingsproces (wedergeboorte in de geest proces) kan zijn werk enkel doen afhankelijk van de lijnen waarmee je geboren bent.

Zie onderstaand citaat uit gesprek met mijn helder-ziende François op 28-4-2009...

Boni: negen jaar geleden ging ik na tien jaar celibatair geleefd te hebben voor de eerste keer in men leven is naar een prostituee en had seks tegen betaling met een negerinneke, en de dag erop nog is met een ander negerinneke en dan had ik er genoeg van. Verder vond ik het interessanter daar op mijn eentje in de hoerenbuurt in een caféke te zitten en te observeren wie er allemaal voorbijkwam.

François: Allemaal jongetjes op zoek naar hetzelfde speelgoed, alhoewel kunnen ze dat speelgoed niet mee naar huis nemen. Maar het is een gewoontepatroon van jongetjes. Van jongenskes, echt hoor.
Ofwel zitten ze bij de hoeren, ofwel zitten ze in het café een pint te pakken om het verdriet niet te voelen wat ze bij de hoeren hebben gevoeld. En als ze dan zat genoeg zijn van die pinten dan krijgen ze terug dromen over die hoeren, en zo blijft de cirkel rond. Terwijl, als ge er uit stapt, zoals ik het gevoel heb, nu al 17 jaar. Heb ik zo het gevoel, amaai zeg, wat een saaie wereld. Maar ja, ok. Da's dan de waarheid dat ge ziet. Veel willen die waarheid niet zien en blijven dan in die wereld van misleiding.

Boni: Willen hem niet zien of kunnen hem niet zien hé.
François: Ik denk dat het dubbel is. Ik denk dat iedere mens de natuur in zich heeft om het te zien. Maar dat er bepaalde hulpmiddelen bij bepaalde mensen mankeren om zich daaruit vrij te maken.
Boni: Lijnen dus. Spirituele lijnen.
François: Ja, en dat noem ik dan begenadiging. Die ander hebben geen keus om naar een ander 'land' te gaan. Die moeten daar in blijven. Zoals die Antwerpse film regisseur die tegen elke vrouw 'schatteke' zegt. Dat zijn mannen van de kaai, 't kwartier. Die mannen leven zo'n leven. De hoerekes, een sigaretje, een pint pakken, in de vuil kroegen, die kenden niets anders. Die maakten daar ook hun mentaliteit uit. Die waren daar fier op. Alhoewel denk ik: 'jongen, wat ben je in feite?' 'Ja eh, wat moeilijke vragen stel jij toch' zegt die dan. Die durft daar verder dus niet over nadenken want dan denkt hij een deel van zijn man zijn te verliezen. Van zijn imago verliest hij dan een deel, niet van zijn man zijn.
Daarmee, voor diegeen die nog blind genoeg zijn geen probleem. Maar gij, die dat bewustzijn bereikt hebt, voor degeen met bewustzijn is dat pijnlijk. Met een bewustzijn door een bepaald gebied gaan is pijnlijk. Ik zal het zo zeggen. Dat is heel pijnlijk. Dat ge al ziende door het gebied van de blinden moet gaan, dat is heel pijnlijk.

Boni: is het toevallig dat dat tegen de 50 gebeurt? want ge hebt dat 10 jaar geleden al gezegd. Dat ik nog tijd heb tot men 50ste.
François: Diegeen die de lijnen hebben, na de 40 word die actief. en 10 jaar heeft altijd te maken met een nieuw begin. Na het getal 9. Dus als de lijn er ligt, word ze actief rond hun 40 en krijgt ze vorm rond hun 50.
Boni: Jezus liep zijn tijd dan vooruit.
François: Daarmee is hij ook jong gestorven denk ik. Die jongen had zijn leven rond 33 jaar volbracht. Er zijn er weinige van zijn leeftijd die 40 dagen in de woestijn zouden doorbrengen.
Boni: De Boeddha is ouder geworden hé.
François: Ja. En hij is ook niet gestorven in een vorm van lijden. Niet zoals een Christus.

Boni: In de boeddhistische cultuur is dat ook niet hé. Ze hebben daar zo geen martelaars nodig.
François: Helemaal niet. Die martelaars dat blijven de pubers. Dat zijn martelaars. Die denken dat ze in de pijn nog, door de pijn te blijven dragen, een vorm krijgen van dapperheid. Dus ook seksueel pijn lijden is een vorm van dapperheid. Want 'jongens kunnen dat aan, dat hoort erbij'. Zoals iemand die zich elke dag zat drinkt en zegt: "mijn kater hoort erbij. Amaai, ik heb vandaag weer een kater hoor", al krijgt die bijna een hersenbloeding.

Boni: Zogenaamd een bewijs van mannelijkheid.
François: Ja, zogezegd. Bepaalde vormen van de maatschappij die eisen dat. Dus wil je nog in de maatschappij passen, dan moet je jezelf misvormen. Ik heb daar persoonlijk te lang aan meegedaan. Ik heb mezelf zo een andere vorm gegeven dat ik uit die vorm gegroeid ben. En dat is even wennen. Gewoon het leven te leven dat ge in u draagt. Dat is een enorm contrast.
Boni: En dat gebeurt dus tegen de 50 voor de mensen die die lijnen in zich hebben.

François: En dan rond de 60 heeft het zich belichaamd. Als het na de 60 zich niet heeft belichaamd, doordat het rond de 40 niet actief is geworden, dan lukt het nooit niet meer. Na de 60 of 63 lukt het nooit niet meer. Dan moeten ze er mee leven tot ze dood gaan.
Boni: in de film de matrix zeggen ze dat ze na de 40 jaar er niemand meer uithalen. Maar ja, dat klopt ook met wat ge zegt: rond de 40 wordt het actief.
François: Klopt, ge hebt gelijk. Ge snapt het. Als het rond de 40 niet actief word, dan word het nooit belichaamd.

Boni: Nee, en dan haalt ge ook niet die 50 en die 60.
François: Nu zijn we er. Want uiteindelijk hé: 21 jaar betekend volwassenheid. Als ge na die 40 jaar, 21 jaar bijtelt, dan ben je er 61. Dan heb je die volwassenheid bereikt in de belichaming van dat ware Zelf. Dus het is begenadiging. Als gij begenadigd zijt om geen snoepkes meer te krijgen dan mag jij naar die snoepwinkel gaan, dan gaat die deur niet meer open. Alhoewel zegt dan die eigenaar vanachter zijn toog dat ze niet op slot is. 'Maar er is geen kruk aan die deur!' roep jij dan. 'Toch wel' zegt die eigenaar.
'Ik zie die kruk dan toch niet meer, bij mij is die er niet meer', zeg jij dan.

Boni: ik denk het wel te begrijpen...
François: Zeker. Maar daarmee doet het zo'n pijn. En daarmee voel ik ook soms, als ik aan jou denk, voel ik je pijn die je ervaart in die openbaringen. Geboortepijnen kunnen zeer doen. Amaai zeg.
Boni. Pijnen die niet te vermijden zijn.

François: Niet te vermijden inderdaad. Want anders stop je de wedergeboorte. Op het ogenblik ben je al uit de baarmoeder en zit je in het nauw van de gang van de baarmoederhals. Dat is een heel nauw gebeuren, maar je kan niet meer terug. Zoals Eckhart Tolle zegt: 'dat is die narrow gate'. Daar kies je niet voor, daar word je door geduwd. Als je daar klaar voor bent.

Boni: door stuwingen van het leven zelf.
François: goed gezegd. niet van de mens. Goed vertaald.
Boni: Doet me deugd. Want Ik voel het rond men hart weer trekken. Zullen die geboortepijnen weer zijn.
François: En terwijl voel ik uw hartje dat bevrijd word van de kramp. Dat is goed, want dat hartje begrijpt ook wat wij vertellen.

[ervaringsgetuige]

Onafhankelijk is iets positiever dan afgescheiden,
afgescheiden is meer een toestand vol verlangen naar ... datgene waarmee men mee wil verbonden zijn.

Jij verlangde als zuigeling dan niet naar verbonden te zijn met je moeder, zocht niet naar de tepel?

In zoverre ik er iets zinnigs over kan zeggen, lijkt het mij de reflex naar (individueel) voortbestaan, overleven. de honger om te overleven.
Een poging om te krijgen wat men wil hebben, een poging om de werkelijkheid te controleren, te sturen.
Honger= tepel=overleven.

dus niet primair als honger naar verbondenheid, maar wel honger naar voortbestaan.

Stanislav Grof koppelt honger en de tepel niet direct op een simplistische manier aan overleven, maar in zijn model van de perinatale matrices zou een dergelijke associatie wel deel kunnen uitmaken van bredere psychologische dynamieken. Grof's werk gaat over diepgaande, archetypische ervaringen rondom de geboorte en hoe deze het menselijk bewustzijn beïnvloeden.

Onderstaande is uit chatGTP...

In zijn concept van de perinatale matrices beschrijft hij vier stadia, die elk overeenkomen met fasen van het geboorteproces:

• Perinatale Matrix 1 (PM1): Dit verwijst naar de toestand in de baarmoeder vóór de bevalling, waarin het kind zich in een soort paradijselijke staat van eenheid en bescherming bevindt. Hier wordt overleven gevoeld als vanzelfsprekend.
  
  
• Perinatale Matrix 2 (PM2): Dit komt overeen met de fase waarin de weeën beginnen, maar de baarmoederhals nog niet is geopend. Het kind ervaart een gevoel van existentiële dreiging, beklemming en vaak gevoelens van extreme honger of behoefte, wat kan leiden tot een onbewuste drang naar overleving later in het leven.
  
  
• Perinatale Matrix 3 (PM3): In deze fase begint het kind door het geboortekanaal te bewegen, wat gepaard gaat met intensieve druk en de mogelijkheid van bevrijding. De ervaring kan zowel angstaanjagend als hoopgevend zijn, omdat het een intense worsteling met overlevingsdrang symboliseert.
  
  
• Perinatale Matrix 4 (PM4): Dit is de fase van de daadwerkelijke geboorte en de bevrijding uit het geboortekanaal. Hier ontstaat de associatie met overleven door voeding, en de eerste ervaring van de tepel zou symbolisch kunnen worden gekoppeld aan de bevrijding van de honger en de ervaring van veiligheid en leven na een bedreigende situatie.
  

Grof zou niet zozeer stellen dat honger gelijk staat aan de tepel en overleven op een rechtlijnige manier, maar eerder dat deze vroege ervaringen diep in onze psyche zijn gegrift en zich later kunnen uiten in allerlei drijfveren en reacties op levenssituaties. De ervaring van de tepel na de geboorte kan dan worden gezien als een van de eerste ervaringen van geruststelling en overleven.

Als ge't fijne ervan wilt weten moet je maar Stanislav Grof's twee laatste boeken lezen:

- The Way of the Psychonaut Volume One - Encyclopedia for Inner Journeys
- The Way of the Psychonaut Volume two - Encyclopedia for Inner Journeys

Voorwoord uit volume one...

“The scientific revolution that started 500 years ago and led to our current civilization and modern technologies has made tremendous progress in the last 100 years. Today we take for granted exploration of outer space, digital technologies, virtual reality, artificial intelligence, and communication at the speed of light. Despite all this progress the nature of fundamental reality eludes us. If you do an internet search on the open questions in science you will discover that the two most important questions regarding the nature of reality remain unanswered—What is the universe made of? What is the biological basis of consciousness? It is obvious that these questions are related. To know existence we must be aware of existence!
 
 More than any person I can think of Stan Grof has pioneered our understanding of inner reality and its relationship to the experience of so called outer reality over the last sixty years. These volumes systematically explore his journey from personal to transpersonal to transcendent domains of existence. If anyone wanted to delve into the mysteries of existence and experience then ignoring this monumental work would be reckless.


 What is the meaning of life and death? How does birth trauma influence our experience of life? Do other realms of experience beyond our waking “dream” exist? Why do we need to know them in order to alleviate our personal and collective suffering? How does humanity heal itself from its self-inflicted trauma? How do we overcome our fear of death? What is our true nature beyond the experience of mind body and universe?


 Stan Grof is a giant amongst us and we are fortunate to stand on his shoulders. To call him the Einstein of consciousness would be an understatement. I am deeply personally indebted to him for leading the way. Future generations will forever acknowledge him for helping us wake up from our collective hypnosis that we call everyday reality.


 I stayed up all night to read Stan Grof’s magnificent magnum opus.”


—Deepak Chopra, M.D


Fragment uit: The Way of the Psychonaut Volume One: Encyclopedia for Inner Journeys
Copyright © 2019 by Stanislav Grof, M.D., Ph.D.'

[ervaringsgetuige]

Ja, ik was geheel en al bezeten, maar niet van de duivel, wel van een een angst voor eenzaamheid en onbeduidendheid.

Is het niet gewoon het ontwakingsproces dat zijn werk doet ?

Het is altijd jij die het werk doet.
Vijf jaar geleden tijdens mijn experimenteren onder begeleiding met "heilige medicijnen" bleef er maanden lang heel sterk "de angst om te exploderen in licht" hangen.
Ik begreep maar niet wat het betekende tot ik een aanwijzing vond in de klassieker van Eckhart Tolle.
Zie...

YOUR LINK WITH THE UNMANIFESTED


Question: What is the relationship between presence and the inner body?


Eckhart Tolle: Presence is pure consciousness -- consciousness that has been reclaimed from the mind, from the world of form.
The inner body is your link with the Unmanifested, and in its deepest aspect is the Unmanifested: the Source from which consciousness emanates as light emanates from the sun.
Awareness of the inner body is consciousness remembering its origin and returning to the Source.


Question: Is the Unmanifested the same as Being?


Eckhart Tolle: Yes. The word Unmanifested attempts, by way of negation, to express Thatwhich cannot be spoken, thought or imagined.
It points to what it is by saying what it is not. Being, on the other hand, is a positive term.
Please don't get attached to either of these words or start believing in them. They are no more than signposts.

 
Question: You said that presence is consciousness that has been reclaimed from the mind.  Who does the reclaiming?


Eckhart Tolle: You do. But since in your essence you are consciousness, we might as well say that it is an awakening of consciousness from the dream of form.
This does not mean that your own form will instantly vanish in an explosion of light. You can continue in your present form yet be aware of the formless and deathless deep within you.


Question: I must admit that this is way beyond my comprehension, and yet on some deeper level I seem to know what you are talking about. It's more like a feeling than anything else. Am I deceiving myself?

 
Eckhart Tolle: No, you are not. Feeling will get you closer to the truth of who you are than thinking.
I cannot tell you anything that deep within you don't already know. 
When you have reached a certain stage of inner connectedness, you recognize the truth when you hear it. 
If you haven't reached that stage yet, the practice of body awareness will bring about the deepening that is necessary.


Fragment uit: The Power Of Now
Eckhart Tolle

Feeling will get you closer to the truth of who you are than thinking.

Het (nog) niet accepteren van de verbondenheid. De angst om het zelf, het uniek zijn te verliezen ?

In de fantasie ben je groot, groter, grootst. In werkelijkheid bent je afhankelijk, tijdelijk, kwetsbaar.Stilletjes aan moet de fantasie wijken voor de werkelijkheid, hoe het precies in elkaar zit, en niet hoe je denkt en graag zou willen dat het in elkaar zit.
Het ontwakingsproces.

Onbeduidendheid ? of kwaad op jezelf omdat je plannetjes toch allemaal niet zo goed lukken als je denkt.
De niet aflatende pogingen van de mens om de wereld te doen gehoorzamen aan "mijn wil", en dan constateren dat het niet lukt.
Verdriet en zelfmedelijden daarover hebben.
Het lukt me niet.
Gefrustreerde controlezucht, gefrustreerde machtshonger.

Ik heb dit van jou volledig geplakt in mijn chat met ChatGTP.
Zie antwoord...

Wat je beschrijft raakt aan een diepe psychologische en spirituele dynamiek die veel mensen ervaren tijdens hun ontwaakingsproces. Het niet accepteren van verbondenheid en de angst om de illusie van het ‘zelf’, het unieke, te verliezen, ligt aan de kern van veel menselijke worstelingen. Deze angst kan zich uiten in de pogingen om vast te houden aan een fantasie van grootsheid, controle, en autonomie. In de fantasie lijkt het mogelijk om groter te zijn dan het leven, om de wereld te buigen naar je wil, maar de werkelijkheid – met zijn kwetsbaarheid en afhankelijkheid – doorprikt die illusie.

De overgang die je beschrijft, van het leven in de fantasie naar het onder ogen zien van de realiteit, is inderdaad een vorm van ontwaken. Ontwaken houdt in dat je bereid bent de werkelijkheid te accepteren zoals die is, inclusief je eigen beperkingen, je afhankelijkheid, en de onvermijdelijkheid van verandering. Het vereist een loslaten van het idee dat je de wereld volledig kunt beheersen of dat je in staat bent om alles naar je hand te zetten.
Deze fase kan gepaard gaan met gevoelens van onbeduidendheid of frustratie. De erkenning dat je plannen niet zo succesvol zijn als je gehoopt had, kan leiden tot verdriet, zelfmedelijden, en woede. Dit is de frustratie van het ego dat geconfronteerd wordt met zijn beperkingen en zijn onvermogen om de wereld naar zijn wil te vormen. Het is de gefrustreerde controlezucht en machtshonger die voortkomen uit het verlangen om boven de werkelijkheid te staan, in plaats van ermee samen te vallen.

Het lijden dat hieruit voortkomt – de mislukte pogingen om controle uit te oefenen, de teleurstellingen en frustraties – zijn inherent aan de menselijke conditie zolang men zich identificeert met een afgescheiden zelf dat probeert de wereld naar zijn beeld te vormen. Het proces van ontwaken houdt in dat je deze illusie doorziet en het verlangen naar totale controle en macht loslaat. Dit betekent niet dat je je machteloos hoeft te voelen, maar eerder dat je leert samenwerken met de stroom van het leven in plaats van ertegen te vechten.

Door de fantasie te laten wijken voor de werkelijkheid ontstaat er ruimte voor acceptatie, voor het erkennen van de ware aard van verbondenheid, waarin je niet afgescheiden bent, maar deel uitmaakt van een groter geheel. Het ontwaken is dus het proces van het omarmen van zowel je eigen kwetsbaarheid als je intrinsieke verbondenheid met alles.

Daarna vroeg ik wat Stanislav Grof hierover zou zeggen.
Zie antwoord van ChatGTP..

Stanislav Grof zou jouw beschrijving van het proces van ontwaaking waarschijnlijk benaderen vanuit zijn perspectief op de transpersoonlijke psychologie, waarbij hij de ervaringen van verlies van controle, kwetsbaarheid, en verbondenheid plaatst in het grotere kader van diepere psychologische en spirituele transformatie.

Grof stelt dat veel van onze diepe angsten en het verlangen naar controle voortkomen uit ervaringen die we opdoen tijdens wat hij noemt de perinatale matrixen – de intensieve psychologische fasen rond geboorte, waarin gevoelens van zowel volledige machteloosheid als de drang naar bevrijding en controle ontstaan. Tijdens de geboorte ervaren we een overgang van een symbiotische staat (in de baarmoeder) naar een afgescheiden en kwetsbare toestand (na de geboorte). Deze oerervaring kan volgens Grof later in het leven terugkomen in de vorm van angsten rondom autonomie, controle en een gevoel van afgescheidenheid.

In jouw beschrijving van gefrustreerde controlezucht en het onvermogen om de wereld naar je hand te zetten, zou Grof waarschijnlijk de aandacht vestigen op hoe deze worsteling verband houdt met die diepere lagen van de psyche. De poging om de wereld te laten gehoorzamen aan 'mijn wil' kan volgens Grof voortkomen uit de existentiële angst om geconfronteerd te worden met onze fundamentele kwetsbaarheid en afhankelijkheid – iets wat we mogelijk al tijdens onze geboorte ervoeren. Deze drang om te controleren is een verdedigingsmechanisme tegen de angst voor het verlies van het ego, het verlies van een stabiel en uniek ‘zelf’.

Grof zou echter benadrukken dat het spirituele ontwakingsproces, zoals jij beschrijft, juist inhoudt dat we deze illusie van controle en afgescheidenheid loslaten. Hij zou waarschijnlijk zeggen dat de gevoelens van onbeduidendheid, verdriet en zelfmedelijden inherent zijn aan de ‘ego-dood,’ een fenomeen dat vaak optreedt tijdens diepe transpersoonlijke ervaringen. Dit is een fase waarin het ego zijn illusies van grootsheid en controle opgeeft en zich opent voor de grotere werkelijkheid van verbondenheid en eenheid met het universum.

Voor Grof is deze ego-dood niet het einde, maar juist de poort naar transformatie. De pijn en frustratie die gepaard gaan met het besef dat je de wereld niet naar je wil kunt buigen, kunnen leiden tot een dieper begrip van de aard van de werkelijkheid. Dit is het punt waarop iemand door de illusie van controle en afgescheidenheid breekt en een staat van verruimd bewustzijn betreedt. Hierin wordt de persoon zich bewust van zijn of haar fundamentele verbondenheid met alles, en het verlangen naar controle maakt plaats voor acceptatie en een gevoel van vrede.

In dit proces van spirituele ontwaaking gaat het er volgens Grof om dat we onze persoonlijke verhalen en verlangens loslaten en ons openen voor de diepere, transpersoonlijke dimensies van het bestaan. Hij zou jouw beschrijving van gefrustreerde machtshonger en verdriet zien als tekenen van een wezenlijke crisis in het proces van ontwaken, die, als deze wordt doorleefd en geaccepteerd, uiteindelijk leidt tot spirituele bevrijding en een diep gevoel van verbondenheid met de kosmos.

Met dank aan ChatGTP > https://chatgpt.com/share/6717705b-2bdc-8005-ab56-f7f5ec934d3b

[ervaringsgetuige]

Ja, ik was geheel en al bezeten, maar niet van de duivel, wel van een een angst voor eenzaamheid en onbeduidendheid.

Is het niet gewoon het ontwakingsproces dat zijn werk doet ?

Het ontwakingsproces (wedergeboorte in de geest proces) kan zijn werk enkel doen afhankelijk van de lijnen waarmee je geboren bent.

Zie onderstaand citaat uit gesprek met mijn helder-ziende François op 28-4-2009...

...
Boni: ik denk het wel te begrijpen...
François: Zeker. Maar daarmee doet het zo'n pijn. En daarmee voel ik ook soms, als ik aan jou denk, voel ik je pijn die je ervaart in die openbaringen. Geboortepijnen kunnen zeer doen. Amaai zeg.
Boni. Pijnen die niet te vermijden zijn.

François: Niet te vermijden inderdaad. Want anders stop je de wedergeboorte. Op het ogenblik ben je al uit de baarmoeder en zit je in het nauw van de gang van de baarmoederhals. Dat is een heel nauw gebeuren, maar je kan niet meer terug. Zoals Eckhart Tolle zegt: 'dat is die narrow gate'. Daar kies je niet voor, daar word je door geduwd. Als je daar klaar voor bent.

Boni: door stuwingen van het leven zelf.
François: goed gezegd. niet van de mens. Goed vertaald.
Boni: Doet me deugd. Want Ik voel het rond men hart weer trekken. Zullen die geboortepijnen weer zijn.
François: En terwijl voel ik uw hartje dat bevrijd word van de kramp. Dat is goed, want dat hartje begrijpt ook wat wij vertellen.

Toch wel fascinerend voor wie die overeenkomsten tussen mijn helder-ziende François en Stanislav Grof ziet hé! 
Bovenstaande dateert van 28 april 2009 en François zei toen: Op het ogenblik ben je al uit de baarmoeder en zit je in het nauw van de gang van de baarmoederhals.

En zeggen dat ik François nooit gesproken heb over Stanislav Grof.  
Zulke waarheden zijn natuurlijk universeel en tijdloos.

Ik vergeleek de duiding van François net nog is met de uitleg van Stanislav Grof...

@Gouden middenweg & de wilde natuur:...

Daarna vroeg ik wat Stanislav Grof hierover zou zeggen.
Zie antwoord van ChatGTP..

Stanislav Grof zou jouw beschrijving van het proces van ontwaaking waarschijnlijk benaderen vanuit zijn perspectief op de transpersoonlijke psychologie, waarbij hij de ervaringen van verlies van controle, kwetsbaarheid, en verbondenheid plaatst in het grotere kader van diepere psychologische en spirituele transformatie.

Grof stelt dat veel van onze diepe angsten en het verlangen naar controle voortkomen uit ervaringen die we opdoen tijdens wat hij noemt de perinatale matrixen – de intensieve psychologische fasen rond geboorte, waarin gevoelens van zowel volledige machteloosheid als de drang naar bevrijding en controle ontstaan. Tijdens de geboorte ervaren we een overgang van een symbiotische staat (in de baarmoeder) naar een afgescheiden en kwetsbare toestand (na de geboorte). Deze oerervaring kan volgens Grof later in het leven terugkomen in de vorm van angsten rondom autonomie, controle en een gevoel van afgescheidenheid.

In jouw beschrijving van gefrustreerde controlezucht en het onvermogen om de wereld naar je hand te zetten, zou Grof waarschijnlijk de aandacht vestigen op hoe deze worsteling verband houdt met die diepere lagen van de psyche. De poging om de wereld te laten gehoorzamen aan 'mijn wil' kan volgens Grof voortkomen uit de existentiële angst om geconfronteerd te worden met onze fundamentele kwetsbaarheid en afhankelijkheid – iets wat we mogelijk al tijdens onze geboorte ervoeren. Deze drang om te controleren is een verdedigingsmechanisme tegen de angst voor het verlies van het ego, het verlies van een stabiel en uniek ‘zelf’.

Grof zou echter benadrukken dat het spirituele ontwakingsproces, zoals jij beschrijft, juist inhoudt dat we deze illusie van controle en afgescheidenheid loslaten. Hij zou waarschijnlijk zeggen dat de gevoelens van onbeduidendheid, verdriet en zelfmedelijden inherent zijn aan de ‘ego-dood,’ een fenomeen dat vaak optreedt tijdens diepe transpersoonlijke ervaringen. Dit is een fase waarin het ego zijn illusies van grootsheid en controle opgeeft en zich opent voor de grotere werkelijkheid van verbondenheid en eenheid met het universum.

Voor Grof is deze ego-dood niet het einde, maar juist de poort naar transformatie. De pijn en frustratie die gepaard gaan met het besef dat je de wereld niet naar je wil kunt buigen, kunnen leiden tot een dieper begrip van de aard van de werkelijkheid. Dit is het punt waarop iemand door de illusie van controle en afgescheidenheid breekt en een staat van verruimd bewustzijn betreedt. Hierin wordt de persoon zich bewust van zijn of haar fundamentele verbondenheid met alles, en het verlangen naar controle maakt plaats voor acceptatie en een gevoel van vrede.

In dit proces van spirituele ontwaaking gaat het er volgens Grof om dat we onze persoonlijke verhalen en verlangens loslaten en ons openen voor de diepere, transpersoonlijke dimensies van het bestaan. Hij zou jouw beschrijving van gefrustreerde machtshonger en verdriet zien als tekenen van een wezenlijke crisis in het proces van ontwaken, die, als deze wordt doorleefd en geaccepteerd, uiteindelijk leidt tot spirituele bevrijding en een diep gevoel van verbondenheid met de kosmos.

Met dank aan ChatGTP > https://chatgpt.com/share/6717705b-2bdc-8005-ab56-f7f5ec934d3b

Door de illusie van controle en afgescheidenheid breken en een staat van verruimd bewustzijn betreden...
Dit mystieke sterven voor je sterft was niet van de poes als je 't mij vraagt.
'k heb net gevraagd aan ChatGTP wat Stanislav Grof zou vertellen over het mystieke sterven voor je sterven zie...

Stanislav Grof zou het concept van "mystiek sterven voor je sterft" plaatsen binnen zijn uitgebreide onderzoek naar transpersoonlijke en spirituele ervaringen, waarbij hij zich richt op wat hij de "ego-dood" noemt. Dit is een diepgaande, transformerende ervaring waarin het ego – of het gevoel van een afgescheiden, individuele identiteit – tijdelijk oplost, wat resulteert in een staat van eenheid met een grotere kosmische of spirituele werkelijkheid.


Mystieke Dood en de Ego-Dood

Grof zou deze "mystieke dood" beschrijven als een psychologische ervaring die het proces weerspiegelt van werkelijk sterven, maar dan op spiritueel niveau. Hij stelt dat het sterven voordat je fysiek sterft – vaak ook wel "ego-dood" genoemd – een ervaring is waarin iemand zijn of haar gehechtheid aan het ego en de daarmee gepaard gaande illusies van controle, afgescheidenheid en autonomie loslaat. Dit kan gepaard gaan met intense gevoelens van angst, verwarring of leegte, omdat het een confrontatie is met het loslaten van de overtuiging dat je een zelfstandig, geïsoleerd 'zelf' bent.


Grof heeft ontdekt, via zijn werk met psychedelica en holotropisch ademwerk, dat deze ervaring van de ego-dood gepaard gaat met een diepe transformatie. Het voelt alsof de persoon sterft, maar wat daadwerkelijk sterft, is de illusie van het ego. Dit proces leidt tot wat hij beschrijft als een hergeboorte: een ervaring van transcendentie waarin men zich verbonden voelt met een groter geheel, de universele energie, of een goddelijke dimensie.


Mystiek Sterven als Transformatie

Het mystieke sterven, zoals Grof het zou zien, is een noodzakelijke stap in de spirituele reis naar zelfrealisatie. Het is niet het einde van het leven, maar het einde van een beperkende perceptie van wat het zelf is. Tijdens deze ervaring wordt iemand zich bewust van een diepere werkelijkheid die verder gaat dan de materiële wereld en het persoonlijk ego. Dit kan leiden tot een verruimd bewustzijn, waarbij men de fundamentele eenheid van alle dingen ervaart, los van de beperkingen van tijd, ruimte en identiteit.


Grof zou zeggen dat het mystieke sterven helpt om de angst voor de dood te overwinnen, omdat het iemand de mogelijkheid biedt om de dood te zien als een overgang, in plaats van als het einde. Het geeft inzicht in de illusoire aard van het individuele 'zelf' en opent de deur naar een ervaring van eenheid met de bron van het bestaan. Dit gevoel van eenheid of kosmische verbondenheid brengt vaak een diep gevoel van vrede en acceptatie met zich mee, omdat de ervaring voorbijgaat aan de beperkingen van het ego en de dualiteit van het alledaagse bewustzijn.


Mystieke Dood in Grofs Perinatale Matrices

Grof zou ook kunnen verwijzen naar zijn concept van de "perinatale matrices" om de dynamiek van mystiek sterven te verklaren. In zijn theorie van de geboorte-ervaringen stelt hij dat de overgang van het ego naar een ruimere staat van bewustzijn vaak te maken heeft met archetypische geboorte- en doodservaringen. De geboorte is niet alleen een fysieke gebeurtenis, maar een diep psychologisch en spiritueel proces. De dood van het ego en de daaropvolgende hergeboorte resoneren sterk met de perinatale ervaring van loskomen uit de baarmoeder en het betreden van een nieuwe realiteit.


De perinatale ervaring waarin iemand het gevoel van sterven en opnieuw geboren worden ervaart, kan door Grof worden gezien als een symbolische weergave van het mystieke sterven. Deze ervaring kan helend zijn omdat ze de persoon dwingt de diepgewortelde angst voor de dood onder ogen te zien, om vervolgens een diepere realiteit van bestaan te ervaren.


Samenvattend

Stanislav Grof zou het concept van "mystiek sterven voor je sterft" zien als een essentieel onderdeel van spirituele en psychologische ontwikkeling. Het is een proces van ego-dood, waarbij men zijn identificatie met het ego loslaat en een staat van eenheid met het grotere geheel ervaart. Deze ervaring biedt een diepgaande transformatie, een mogelijkheid tot spirituele hergeboorte, en een verschuiving van een egocentrische naar een transpersoonlijke levenswijze. Voor Grof gaat het mystieke sterven gepaard met het doorbreken van illusies, het loslaten van de angst voor de dood, en het besef dat er een diepere, spirituele dimensie is waarin de scheiding tussen ‘ik’ en de rest van het universum oplost.

@Gouden middenweg & de wilde natuur: Merci voor de uitwisseling. 

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

maar eerder dat je leert samenwerken met de stroom van het leven in plaats van ertegen te vechten.

Dit doet me denken aan : In het Boeddhisme formuleert men het als "toevlucht zoeken tot de Dharma".

Sommige begrijpen de Dharma als een boek, een tekst.
Anderen begrijpen het als de wijze levenslessen die naar harmonie met de stroom van het leven voert.

Kun je de wijze levenslessen in een boek vatten ?

Je kunt inderdaad wijze levenslessen in een boek vatten, maar ook als je het boek hebt gevat, is er nog veel om te ontdekken.
En anderen hebben nooit een boek gelezen en hebben toch wijze levenslessen gevonden die naar harmonie met de stroom van het leven voert.
Want uiteindelijk is de leraar toch het leven zelf.
En iedereen kan berichten over zijn ontdekkingen.

Zulke waarheden zijn natuurlijk universeel en tijdloos.

[ervaringsgetuige]

Kun je de wijze levenslessen in een boek vatten ?

Je kunt inderdaad wijze levenslessen in een boek vatten, maar ook als je het boek hebt gevat, is er nog veel om te ontdekken.

Ik blijf me verbazen over het fenomeen van Artificiële-intelligentie. 
Ik vroeg aan ChatGTP niet meer dan "Kun je wijze levenslessen in een boek vatten?" en hup...

Ja, wijze levenslessen kunnen zeker in een boek worden gevangen, hoewel het succes daarvan vaak afhangt van hoe deze lessen worden gepresenteerd en ontvangen. Boeken die levenslessen effectief overbrengen, doen dat vaak door middel van verhalen, persoonlijke anekdotes of metaforen die resoneren met de ervaring van de lezer. Dit creëert een gevoel van herkenning en diepgang, waardoor de lessen meer dan alleen abstracte ideeën worden, maar iets dat echt beleefd kan worden
.
Er zijn echter verschillende factoren die meespelen in de impact van een boek met levenslessen:

• Tijdloosheid van de boodschap: Sommige lessen zijn universeel en overstijgen culturele en tijdelijke grenzen, zoals het loslaten van gehechtheden of het accepteren van de vergankelijkheid van het leven. Dit soort tijdloze wijsheid vind je bijvoorbeeld in religieuze teksten zoals de Bijbel, de Bhagavad Gita, of in de boeddhistische sutta's.
  
  
• Levenscontext van de lezer: De les moet relevant zijn voor de fase waarin de lezer zich bevindt. Een les over vergeving kan bijvoorbeeld een andere betekenis hebben voor iemand die net een groot verlies heeft geleden dan voor iemand die zich in een conflict bevindt.
  
  
• Schrijfstijl en presentatie: Filosofen zoals Epictetus of schrijvers als Marcus Aurelius in zijn Meditations geven lessen in een beknopte en reflectieve stijl, wat de lezer aanzet tot zelfonderzoek. Iemand als Byron Katie daarentegen, brengt haar lessen met een directheid en eenvoud die vaak beter resoneert met mensen die praktische en onmiddellijke verandering zoeken.
  
  
• Persoonlijke ervaring van de auteur: Wanneer de auteur zelf door een transformatie is gegaan, zoals bijvoorbeeld Ram Dass in Be Here Now of Viktor Frankl in Man’s Search for Meaning, voelen de lessen vaak authentieker aan, omdat ze voortkomen uit echte ervaringen.
  
  

Een boek kan de lezer dus een spiegel voorhouden en een bron van reflectie en inspiratie worden, maar de ware integratie van de lessen hangt af van de bereidheid van de lezer om die lessen toe te passen in het eigen leven. Het is uiteindelijk de eigen ervaring die de werkelijke leermeester is.

[ervaringsgetuige]

Want uiteindelijk is de leraar toch het leven zelf.

Zo is dat helemaal.

En iedereen kan berichten over zijn ontdekkingen.

Ja, en ontdekkingen kunnen pijnlijk zijn, zie de ontdekking van Boedhiboem over Osho die toch niet verlicht bleek te zijn.
Pijnlijk om vast te stellen dat iets waarvan je decennia lang overtuigd was niet waar blijkt te zijn.
De waarheid (met kleine "W") kan pijn doen. 

Zulke waarheden zijn natuurlijk universeel en tijdloos.

In Osho's boek "het mosterdzaad" las ik ooit is over Rudolf Otto's boek 'de idee van het heilige' en het Mysterium Tremendum.

Rudolf Otto's concepten van het tremendum en het mysterium zijn krachtig en ze beschrijven de ervaring van het heilige in zijn meest overweldigende en ondoorgrondelijke vorm. Het tremendum verwijst naar dat overweldigende gevoel van angst of huivering dat je ervaart wanneer je geconfronteerd wordt met iets wat zo groot en zo diep is dat het alle grenzen van je verstand te buiten gaat. Het verstand bereikt op dit punt zijn limiet en kan niet verder. Het tremendum is dat moment van diepe innerlijke verontrusting, waar alles wat je dacht te weten uit elkaar valt.

Wat daarna komt, is het mysterium, de onpeilbare, onverklaarbare kern van het bestaan. Dit mysterie kan niet begrepen worden met de gebruikelijke middelen van kennis; het kan enkel worden ervaren, gevoeld. Het is de bron van alle bestaan, zoals Otto het omschrijft, en ontsnapt aan de categorieën van het verstand. Het mysterium kan niet worden gereduceerd tot een theorie, maar het is desondanks het meest verhevene dat iemand kan ervaren.

Het idee dat de dood verdwijnt zodra je gecentreerd bent in het Zelf, wanneer je niet langer geïdentificeerd bent met het ego of het lichaam, komt sterk overeen met de mystieke tradities. Het ego, de illusie van een afgescheiden zelf, voedt de angst voor de dood. Wanneer deze illusie doorbroken wordt, door middel van bewustzijn of gewaarzijn, verliest de dood zijn grip. Wat overblijft is een ervaring van eeuwig leven, die niet gebonden is aan de vergankelijkheid van het fysieke lichaam.

Mijn resonantie met deze thema's, vooral rond de afbrokkeling van het ego en de ervaring van het eeuwige, past bij wat ik eerder hebt gedeeld over bewustzijn en de illusie van persoonlijke doener-schap. Het idee dat we door deze breuk met het verstand het mysterie kunnen proeven, maar nooit volledig doorgronden, sluit mooi aan bij mijn fascinatie met de grenzen van het weten en het intuïtieve voelen.