Bewustzijn is het enige constante principe. Het is datgene wat alles in de manifestatie mogelijk maakt, inclusief gedachten, gevoelens, ervaringen en waarnemingen. Echter, deze fenomenen komen en gaan binnen dat bewustzijn, zonder dat het bewustzijn zelf ooit verandert.
Het individu, met zijn persoonlijke identiteit en ervaringen is een tijdelijke verschijning binnen dit alomvattende bewustzijn, een product van het ego en de conditioneringen van het leven.
Waarom zou het niet zo kunnen zijn dat mensen die spreken over kennis van
een ongeboren bewustzijn misschien de sfeer van eindeloos bewustzijn zijn binnengegaan? (een jhana, tijdelijke meditatieve verstilde staat) En toen hebben gedacht..."dit is het absolute, de grond en basis van alles, het Zelf".
Moet ik maar blind aannemen dat ze zich niet kunnen vergissen? Dat lijkt altijd de pretentie van degenen die de zogenaamde ervaringsgericht weg gaan.
Dit is totaal ongeloofwaardig. Als iets zeer riskant is , is het de ervaringsgerichte weg. Je maakt heel snel verkeerde conclusies over wat je meent te zien, kennen, ervaren.
Het wordt volgens mij heel snel opgeblazen tot het ultieme, het uiteindelijke, het absolute....
Het lijkt me aannemelijk dat mensen zeer begeertevol zijn naar speciale kennis en onder invloed van die gretigheid verkeerde conclusies trekken. Boeddha's leraren deden dat ook. Zij waren zelfs nog voorbij gegaan aan de sfeer van eindeloos bewustzijn. De ene in een bepaalde staat van nietsheid waarin wordt gekend "er is niets", en een andere leraar in een staat van "noch waarneming noch niet waarneming". Elk meenden zij het Absolute te zien/kennen, het Zelf, de ultieme kennis. Maar Boeddha was er niet tevreden mee want die staten en wat in die staten wordt gekend is ook geconditioneerd. Dit was niet wat de Boeddha zocht. Maar zijn leraren zagen het wel als het einddoel, als het Zelf.
Toen de Boeddha ontwaakte wilde hij als eerste zijn leraren laten delen in wat hij had gerealiseerd, en eigenlijk dus hun vergissingen herstellen, maar hij zag met het geestesoog dat ze overleden waren (volgens de sutta's).
Ik vind dit acute voorbeelden van hoe je op basis van ervaring, of van een bepaalde staat en wat in die staat wordt gezien/ontmoet, toch verkeerde conclusies kan trekken.
Vaak wordt het zo gepresenteerd alsof dit onmogelijk is. Niet dus. Het lijkt me alleen maar goed ook twijfels te hebben bij de kennis-aanspraken van mensen die in een speciale staat waren.
Zeker als het onder invloed was van drugs. Ik denk dat het heel normaal is dat mensen altijd maar de meest speciale kennis claimen vanuit begeerte.
Recente berichten
