Ik heb de startpost e.a. van Siebe de Passievrucht nog eens doorgelezen. Goede info, mijn complimenten.
Wat betreft de beoefening van het boeddhistische pad het volgende. Toen ik voor de eerste maal over de Boeddha las in het boek "Het evangelie van Boeddha" van Paul Carus, was ik verkocht. Ik was zeer onder de indruk van de leer. Maar ik vond het ondanks alle wijsheid ook een "droge leer", sommigen beweren zelfs dat de Boeddha het nihilisme zou prediken. Dat is uiteraard niet waar, maar het leek er toen op alsof alle waarde van het leven geschaard werd onder de dorst naar het bestaan.
Mijn zoektocht nam een aanvang en heeft tientallen jaren in beslag genomen. Ik ging mediteren en las alles wat los en vast zat. In eerste instantie was ik nogal cerebraal bezig, kennis leek alles. Maar langzaam maar zeker daagde het besef, dat ik tegen een muur van conditionering aan liep. Ik heb een tijdlang een leraar bezocht, die me leerde de mind, het denken en de emoties te observeren. Dichter bij mijn gevoel te komen. Uiteindelijk ben ik ook solo meer gaan mediteren. Ik heb er diverse inzichten door verkregen, met name dat ik in een cirkel aan het ronddraaien was, de cirkel van de conditionering. Het leek een onhaalbare zaak om dit allemaal te observeren, te doorleven en los te weken.
Na vele jaren beoefening besefte ik, dat het geen kwestie is van het strikt naleven van leefregels, omdat dit in de praktijk gewoon niet lukt. Elke leefregel in het boeddhisme gaat in tegen het egocentrisme. Op zich juist, maar het toont aan, dat ik er niet aan kan voldoen. Ik ben van nature een vurige persoonlijkheid. Op zich hoeft dat geen probleem te zijn. Ik ervoer echter nogal emotionele stormen in de meditatie, waarna een diepe stilte volgde.
Ik heb de beoefening van al die leefregels los gelaten, omdat het zoals gezegd slechts aantoont, dat ik er niet aan kan voldoen. Het is pijnlijk, maar geeft bewustzijn van hoe sterk de conditionering in wezen is. Momenteel ben ik een stuk kalmer geworden, omdat ik door deze pittige weg veel zaken op zijn plaats heb gekregen. Eigenlijk heeft alles zichzelf min of meer gevoegd, is het op de juiste plaats gekomen.
Het pad heeft mij op een heel ander spoor gezet, dan dat ik aanvankelijk kon bevroeden. Ik dacht dat ik door de weg van de Boeddha te volgen een wijze zou worden. Ik ben mij echter eerder pijnlijk bewust geworden van het feit dat ik geen haar beter ben dan wie dan ook. Laat staan een wijze... En dat ik geen zuivere of zelfs heilige pretenties of aspiraties hoef te koesteren. Want ik ben een gewoon mens van vlees en bloed, die net zo goed fouten maakt als iedereen. Niks bijzonders dus.
De leerling vroeg aan de Meester: 'Ik kan de Weg niet vinden, wat moet ik doen?' De Leraar antwoordde: 'De Weg ligt pal voor je neus, hoe kun je hem over het hoofd zien?'
Ik heb er jarenlang overheen gekeken, ik meende daarentegen vol kennis te zitten en me steevast op de Weg te bevinden in de richting van de Verlichting. Vrijwel alle opgedane kennis (b)leek eerder een belemmering te zijn. Op een dag viel het kwartje. Ik was alleen thuis en een overweldigende liefde kwam overal vandaan. Het voelde als een diepe genade. Geen gedonder meer met onjuistheden, onzuiverheden en karma. Ik besefte dat wat de Zenboeddhisten en Taoïsten zeggen waar is: de Weg ligt pal voor je neus, het is het pad van het dagelijkse leven. De leer is een aanwijzing, de Weg is leren leven met jezelf, met alles wat er zich in je voordoet. Zonder bewuste levenservaring kom je nergens. Leefregels zijn prachtig, maar wie zichzelf kent, is zichzelf tot wet.
