betreffende liefde en boeddhisme.
Boeddhisme staat niet zozeer voor het najagen van zaken waar je hebzuchtige liefde voor hebt maar wel voor ongebonden innerlijke vrede die niet gehecht is.
Als je innerlijk kijkt kun je zien dat je iedere dag hoofdzakelijk in ongebonden innerlijke vrede zit. Een basistoestand van evenwicht en balans die er meestal is. Die innerlijke vrede is niet voorwaardelijk ze is er gewoon, moet je niets voor doen. Vooral niets voor doen.
Boeddhisme wil eerder zeggen dat de vrede die je zoekt niet zozeer in andere zaken te vinden is maar wel in je eigen geest. Hoewel de innerlijke vrede er grotendeels is, is het wel moeilijker om er zich van bewust te zijn, omdat een mens neigt naar najagen/streven naar die zaken die verschijnen in gedachten, gevoelens en emoties.
Ik ervaar verveling en dan ga ik zaken zoeken die de verveling verdrijven. lezen, schrijven, tv kijken, werken, klusjes opknappen enz.
Ik wil niet zeggen dat het verkeerd is om dat te doen. Maar als je naar het proces kijkt zie je ook dat het niet uitmaakt wat je doet. Zolang de ervaring "verveling" maar weg is, en dan is de natuurlijke toestand , de balans hersteld.
Als je een stap verder gaat, dan blijkt dat de verveling ook kan verdwijnen zonder dat je daar iets voor moet doen.
je hoeft niet noodzakelijk achter iets aan te lopen om de verveling te doen verdwijnen. En in die zin word je minder afhankelijk en verkrijg je een grotere keuzevrijheid dan achter zaken aan te lopen waar je een hebzuchtige liefde voor hebt. Onbedwingbaar, noodtoestand, nodig hebben.
Innerlijke vrede via de geestelijke weg versus innerlijke vrede via najagen van zaken waar je liefde voor hebt.
De middenweg zou niet de middenweg zijn wanneer je totaal alle liefdevolle doelen zou uitsluiten. Maar bestaat de vrijheid er niet juist uit dat je je innerlijke vrede er niet door laat bepalen.
