Ik geloof dat de kwaliteiten van geest vanzelf meer uit de verf komen als je als mens het hoofd vol instructies, richtlijnen, adviezen eens werkelijk laat varen. Misschien geldt dit niet voor iedereen maar ik denk wel voor heel wat mensen.
Ik geloof ook dat het maar al te vaak zo is dat instructies, adviezen, kortom allerlei opdrachten waarmee je rondloopt, in feite verhullen dat je doodsbang bent gewoon open en vanuit jezelf met alles en iedereen om te gaan. Je vindt het doodeng, eigenlijk, jezelf te zijn en zet je jezelf constant maar neer. Je neemt een houding aan. Je vindt het eigenlijk erg eng om jezelf te zijn.
Boeddhisme beoefenen kan dit 'neerzetten van jezelf' denk ik versterken. Het kan prima aansluiten bij de neurose. Je bent toch al gewend iets/iemand neer te zetten dus waarom dan niet de vriendelijke mens, de begripvolle mens, de medelevende mens, de wijze mens, de Boeddha etc. Je kunt zelfs denken dat dit heel verdienstelijk is want je brengt toch liefdevolle vriendelijkheid, mededogen etc in de praktijk?
We moeten toch eens door de angst heen, lijkt me, voor werkelijk open contact. De angst die komt wanneer je de wapens van instructies, beoefening, raadgevingen, adviezen weglegt en open en leeg met jezelf en anderen en situaties omgaat. Dit is gewoon beangstigend.
Juist als leek, denk ik, is het van belang we al die instructies eens los laten en onszelf ontwapenen. Veel eerder dan een vroom en goed boeddhist te willen zijn gaat het er volgens mij om jezelf te willen zijn. Veel eerder dan 5 of 233 richtlijnen na te leven, gaat het om het naleven van authenticiteit in elke situatie, in elk contact, jezelf zijn.
Dit is niet bedoeld als richtlijn 234.
groet,
Topic: richtlijn 234 (gelezen 1343 keer)