woede

[Moesa]

Vanaf gisteren zit ik al in een woede bui. ik kan er bijkomen, qua gevoel en als dit mij niet lukt, ga ik verhalen schrijven, met pen of op de PC. Het heeft te maken met rancuneuze schrijfsels. Uiteraard weet ik dat vergeven een betere optie is voor mijzelf, maar vergeven ( het woord alleen al) roept ook een vijandigheid bij mij op. Zo heb ik dat met het woord liefde en al die malle woordjes die engeltjes, hartjes en geitjes vertegenwoordigen ( om maar even de humor erin te houden)

Op het moment kan ik niet sporten ( altijd gedaan). Sporten heeft ook niet altijd de werking gehad, maar ik heb echt het idee dat ik iemand lekker in mekaar wil slaan. Niet echt boeddhistisch

Hebben jullie tips of een uitleg, zodat ik helpende gedachten kan creëren?

[teksten Siebe]

Ik twijfelde om te reageren want kan ik werkelijk aan moesa vertellen hoe je woede het beste beheerst? Ik ben ook maar een beginneling, een leerling hierin, lerende. Maar toch,

In ieder geval sta ik achter de Boeddha om woede/agressie/haat/vijandigheid niet te voeden en vooral ook niet te rechtvaardigen. Dit heeft me jaren gekost eerlijk gezegd. Daar heb ik nu spijt van. Nu vind ik het rechtvaardigen van woede/agressie/haat/vijandigheid gewoon dom. Je rechtvaardigt je eigen onheil.

Dus, mijn advies is wel, blijf weg van woede-voedende ideeen als: "mijn woede is goed, mijn woede is terecht, mijn woede beschermt de waarheid', 'ik heb gelijk', mijn vijandigheid is terecht' etc.

Agressie/woede/haat/vijandigheid (dosa) wordt in boeddhisme gezien als een onheilzame wortel. Daar kan geen heil uit voortkomen. Ik vind dat nu ook.
Ze zeggen dat woede en haat je verteert en dat is ook zo is mijn ervaring. Het is een soort gif wat zich een weg door je heen vreet. Een worm, een parasiet in je lichaam/geest. Ik vermoed ook dat als je gaat mediteren dat dit nog extra duidelijk gaat worden.

Tegelijkertijd, neem het jezelf niet kwalijk dat er haat en woede is. Dat is bij ieder mens zo. Als het niet manifesteert dan is het wel als latente neiging aanwezig. Maar het is denk ik wel goed het gevaar er van in te zien en dus weg te blijven bij dingen die makkelijk woede opwekken, en dat zijn natuurlijk vooral onze eigen ideeen. Als je bijvoorbeeld alleen maar het slechte in een ander ziet, ja, dan voedt je woede.
Als je dingen denkt als : "hij/zij heeft me onrecht aangedaan', ja dan komt woede niet tot bedaren.
Ik denk dat het vooral goed is dat je echt ziet en voelt dat je jezelf er mee hebt.

Het beeld van de worm van woede (of meer algemeen van de bezoedelingen) heb ik geleend van eerwaarde Maha Boowa. Wat ik ook van hem leen nu is dat een boeddhist (hij sprak over een monnik) het als zijn werk of taak moet zien om af te rekenen met zulke wormen van woede/haat/ergernis in zichzelf. Het zijn uiteindelijk enkel de bezoedelingen die zoveel onheil brengen.

Verder wat mij helpt is het beoefenen van liefdevolle vriendelijkheid. Dat kun je wel doen dwars door woede heen. Als je de geest maar richt op iets positiefs, iets heilzaams. Je zou kunnen denken aan de positieve kwaliteiten van de Boeddha of je moeder of iemand die je hoog hebt. Je kunt ook denken aan iets wat bij jezelf een gevoel van dankbaarheid opwekt. Je kunt ook dingen denken als; 'ach moge ook ik op een dag vrij worden van deze worm van woede en met mededogen kijken naar jezelf.

Ja, beweging helpt ook vind ik. Fietsen, wandelen, misschien hardlopen.

Als woede niet te sterk is en je het wel beheerst, kun je het leren enkel gewaar te zijn en het zo te beschouwen: 'dit ben ik niet, dit is niet van mij, niet mijn zelf'. Je kijkt er als het ware dwars doorheen met een combinatie van mindfulness en wijsheid. In ieder geval voedt je het dan ook niet.

Ik denk wel dat het goed is dat je woede niet koestert en er als het ware in blijft hange en je verzet tegen manieren om weer wat in een heilzamere mindset te komen.
Ik bedenk me hierbij vaak dat de Boeddha, volgens de overlevering, constant, dag in dag uit, zich trainde in het verdrijven van onheilzame staten als woede, haat, hebzucht, trots etc. Het is een vorm van juiste ijver als je dag in dag uit traint niet in onheilzame staten te blijven rondhangen maar bewust en actief werkt aan het heilzamer maken van je geest.

Volgens de leer zal woede/boosheid geleidelijk afzwakken door beoefening en zelfs op een gegeven moment als neiging helemaal verdwijnen.

groet,
Siebe

[Moesa]

Beste Siebe,

Dank je wel voor dit prachtige inzicht. Zal er vertrouwen in hebben dat ooit medeogen en compassie een tweede natuur van mij gaat worden. ja, ik weet ook dat woede mij helemaal niks heeft gebracht en alleen maar ellende, zeker als ik nu die spiegel terugzie. Bij mij hielp hardlopen zo, dat ik nog bozer werd. ik kreeg dan namelijk inzichten die de boosheid versterkte.

Zoals ik mij toen als persoon over liet komen ( ego ding) leek ik zelfvertrouwd, want zij heeft een mening of een antwoord wel klaar, of ik politiek beoefende en er eigenlijk niet voor betaald werd. Wel denk ik dat wij in deze maatschappij, want daar kan ik over meepraten, discussies voeren als een deugd zien.

Op de woede zitten qua gevoel en het dan omvormen in warmte, zonder erbij te denken gaat bij mij goed af. Ook heb ik de woede teruggegeven aan degene waar het toebehoorde. Wel heb ik dat gevoel in mijn warme omvorming teruggegeven. het is een vorm van magie, iets waar alleen mijn ego blij van wordt, maar het is gelukt. Ook besef ik dat ieder moment een neiging boven kan komen en dat net zo veranderlijk is als het weer. Ik accepteer dat nu meer, maar mijn ego moet daar wel even aan wennen, denk ik

Gr Moesa

[Moesa]

Hoi

Vandaag weer een depressieve dag en gepaard met innerlijke woede. Op het moment heb ik meteen weer van die "verbeterprojecten" op het oog, zoals groentensmooties. Mijn buik zit letterlijk en figuurlijk vol van een ego die zwelgt in van alles. Morgen begin ik met een "reset" van mijn lichaam. Op het moment zorg ik slecht voor mijn lichaam ( met anti-depressiva eet je van alles)  en daar baal "ik" van. Heel de dag is dat ikje aan het praten en houdt niet op. Dit is niet goed, dit is wel goed. Ik lijk de rijdende rechter wel. Een dikke bah voor deze dag.

Zwelgende Moesa

[Moesa]

Beste Borobodur,

Zo zet ik vaak mensen op een voetstuk en probeer daar uit te komen. Ook weet ik dat ik dit zelf doe. In mijn : grijze" verleden kon ik dan wel eens wraak nemen of "ze het wel eens zeggen", maar daar wil ik graag vanaf. Met mijn wraak had ik veel succes, zeg maar. Het is achteraf belachelijk vind ik dat ik er succes mee had. Dat neemt niet weg dat ik woede ervaar in mijn lijf en de bijbehorende gedachten.

Voorheen praatte ik veel over hoe ik boos was om het uit mijn systeem te krijgen, dat luchtte op en kreeg het een plaats. Dan kon ik daarna ook vergeven.

Nu ervaar ik het, laat de gedachten, zoveel mogelijk voor wat ze zijn, maar het duurt zo veel langer.

Al met al wil ik afstand nemen van rancune en discussie aangaan.

Nog steeds een zwelgende Moesa

[teksten Siebe]

Het helpt mij wel wat te bedenken dat boosheid/woede/haat/ergernis/afkeer/irritatie in eindeloos veel levens is opgebouwd. Zelfs als je niet gelooft in wedergeboorte, dan nog is dit een existentieel feit, want bijvoorbeeld ons stress-systeem, het willen vechten bijvoorbeeld, dat is via vele levens onderdeel geworden van het brein, van onze aanleg als mens.

In vele levens is boosheid bij ons opgekomen, was er een reactie van haat, van vijandigheid, woede, agressie. Het hield ons wellicht in leven. Het is zo een onderdeel geworden van onze aanleg, als mens. Per individu kan het wel verschillen qua sterkte, maar we hebben allemaal die neiging van willen gaan vechten. Zelfs kinderen hebben al driftbuien. Het heeft ook vele gezichten, van intense haat tot een kleine irritatie.

Het willen gaan vechten heeft niet alleen betrekking op uiterlijke tegenstanders maar ook op innerlijke. Kijk maar eens naar pijnlijke zaken. Dan is ook de neiging om terug te vechten. Alsof die pijnlijke zaken die je voelt je vijand zijn. Zo kun je ook, weet ik uit ervaring, weer geirriteerd raken van je pijnen, moeilijkheden.
 
De teksten (Pali sutta's) geven ook aan dat als iemand boeddhisme beoefent deze neiging toch ook lang blijft bestaan. Neigingen die via eindeloos veel levens onderdeel zijn geworden van onze aanleg, die zijn niet zomaar even af te zwakken of weg te werken. Ik denk dat het wel goed is hier ook realistisch over te zijn.

Het is wel zo dat het onderricht aangeeft dat de neiging van woede kan afzwakken uiteindelijk ook helemaal verdwijnen.

Woede, boosheid, ergernis wordt wel gezien als de andere kant van iets graag willen, van heb-zucht. De ene kant van die hebzucht is dat je zin aan iets hebt, je verheugt in iets, iets graag wilt maar de andere kant is dat als iets/iemand dat dwarsboomt dan kan de hel losbreken in onszelf. Dan wordt dat graag iets willen intense haat.

Ik ervaar ook veel rijpende woede, vanuit een oude gewoonte denk ik om ook teveel die woede te voeden.
Dat herken ik in jouw verslag.
Ik denk wel dat het zo werkt dat als je van zoiets afstand wilt nemen als woede, dan keert het zich eerst ook tegen je. Als je zou stoppen met drugs, dan keert zich dat ook tegen je. Je krijgt van alles voor je kiezen.

Ik zie ook geen voordeel of succes meer in woede. Het keert zich allemaal tegen je.
Er is uiteindelijk geen enkel succes in woede, wraak en allerlei vijandige toestanden. Ook in zintuiglijke verlangens niet. Ook dat kan heel succesvol lijken, als je die weet te bevredigen, maar uiteindelijk is ook dat geen succes. Het is juist een succes wanneer je nauwelijks meer impulsen van woede en zintuiglijk verlangen hebt. Dit ben ik helemaal met de Boeddha eens. Dit de heilzame weg.

groet,
Siebe

[MaartenD]

Beste allen,

In aanvulling op wat Borobudur zegt zou ik graag mijn eigen inzicht ernaast willen zetten. Woede.. woede is moeilijk grijpbaar juist omdat het alles opzij drukt om plaats te maken voor dat allesverterende vuur.

Al te intens ergens op hopen wekt mijns inziens teleurstelling op. Waar ontstaat woede dan? De teleurstelling dient zich aan en prikkelt de geest er iets mee te doen. Afhankelijk wat van jouw normale patronen zijn richt die zich naar binnen of naar buiten. Mensen die naar buiten gericht zijn zullen anderen verwijten maken. Mensen die naar binnen gericht zijn verwijten iets zichzelf. Dat heeft weer gevolgen. Een naar buiten gericht verwijt krijgt vervolgens vanzelf emotionele lading mee en daar hebben we boosheid. Die boosheid zelf voelt onprettig en noopt weer tot reactie. En zo voort.

Ik verbind, anders dan Sybe, boosheid niet met heb-zucht maar eerder met de zucht naar niet-bestaan. De wereld moet namelijk anders zijn dan die is. Dit is wel een beetje een technisch puntje en niet de essentie van de zaak.

Naar binnen gerichte verwijten richten net zo goed verwoestingen aan. De truc is om woede en teleurstelling net als alle andere emoties mindful te bezien en ze gewoon te laten zijn, ze los te laten om helemaal uit zichzelf weer te verdwijnen.

Met warme groet,

Maarten

[Moesa]

Beste Maarten,

En hoe laat je de gedachten dan los? De gedachten en gevoelens kan ik d.m.v oefenen wel zien en laten gaan, maar ze loslaten is dan een puntje voor mij. De gedachten en gevoelens komen gewoon weer terug, heel aanwezig en dwingend.

Het lijkt wel of het mij iets wil leren, maar soms ben ik moe van de educatie zeg maar.

Met warme groet,

Moesa

[remie]

ik zit me zo eens af te vragen is woede/boosheid niet meer en minder als het niet weten van het bewandelen van een ander pad?
vervang de boosheid in jezelf bijv. eens door compassie, compassie voor jezelf compassie voor degene waar je boos op bent, situatie waar je boos op bent.
volgens mij is het enige wat je kunt veranderen in welke situatie dan ook "jezelf" niet meer of minder als dat.
als siebe met hebzucht bedoeld, hebzucht om de situatie onder controle te houden, persoon waar je woede voor voelt anders te laten denken omdat deze volgens jou een verkeerd beeld heeft over het geen wat bij jou de boosheid veroorzaakt, ja dan zou je kunnen zeggen hebzucht.
hebzucht om de controle te houden.
ik vraag me af of dit is wat siebe bedoeld want dan kun je zeggen dat hebzucht de boosdoener is.
hebzucht als zijnde het ego wil bepalen en tevreden gesteld worden.
ben benieuwd hoe anderen dit zien.

[Moesa]

Beste Remie,


Het klopt ja, maar compassie in plaats van boosheid is voor mij een oefening die ik maar niet onder de knie krijg. Ook weet ik helemaal niet wat compassie is. Ik zie het ook als een wegveeg emotie. Dus de boosheid er niet laten zijn. Ik verwijs dan naar codepentie ( die topic ben ik gestart). Wat oorlog in jezelf betekent. Op het moment vecht ik een innerlijk conflict uit. Het liefst wil ik innerlijke vrede, maar compassie, vriendelijkheid en mildheid krijgt geen "stem".

Mijn onderliggende gedachten zijn: ja, compassie, maar dan wordt je opnieuw pijn gedaan, ik moet vechten. Ik ben te lief en te lieve mensen worden altijd neergehaald. Het is een totale ilussie, maar die gedachten raak ik zomaar niet kwijt.

Al met al, mijn vriendelijkheid is blijkbaar op vakantie

Groet

Moesa

[MaartenD]

Beste Moesa,

En hoe laat je de gedachten dan los? De gedachten en gevoelens kan ik d.m.v oefenen wel zien en laten gaan, maar ze loslaten is dan een puntje voor mij. De gedachten en gevoelens komen gewoon weer terug, heel aanwezig en dwingend.

Het lijkt wel of het mij iets wil leren, maar soms ben ik moe van de educatie zeg maar.

Met warme groet,

Moesa

Sadhu. Goed uitgedrukt.

Gedachten loslaten is ook niet makkelijk. Of eigenlijk razend simpel. (Boeddhisme kan enorm vermoeiend zijn. )

Mindfulness kun je stapelen. Je gaat zitten en begint mooi leeg. Zodra er een gedachte opkomt in je aandacht, laat je die daar gewoon. Je reageert er niet op, duwt hem niet weg, vind er niks van. Alle reactie, positief of negatief is een vorm van intiem zijn met die gedachte. Tot zover klinkt het mooi en het gaat je niet lukken. Natuurlijk komt er wel een volgende gedachten en/of een gevoel erbij.

Dat is niet erg. Het is volstrekt natuurlijk dus je kan het verwachten. Nou, als dat na de eerste gedachte nog een gedachte opkomt, of een gevoel.. hou die dan in je milde, open, niet-oordelende aandacht. Dat lukt misschien ook niet.

Dat is niet erg. Neem dan je frustratie in diezelfde aandacht. Het lukt vanzelf wel een keer. Zodra je gewoon door je aandacht vast te houden merkt dat je weer in staat bent om terug te keren naar de adem, dan doe je dat.

Meer is het niet. Bestraf in elk geval niet jezelf voor afgeleid worden. Afgeleid worden is normaal. Je gaat het toch niet tegenhouden. Langer durende aandacht is een vrucht of opbrengst van meditatie, niet het doel.

Met warme groet,

Maarten

[MaartenD]

Sadhu, sadhu, sadhu. Prachtig verwoord, Borobudur, en aangevuld waar ik het liet zitten.

Een oud verhaal komt bij me op, parabel.. hoe noem je het. Deze wil ik graag toevoegen omdat het zo mooi als in een sprookje iets verheldert zonder dat het om theorie gaat. Het is het verhaal van de woede-etende demon. Hieronder Ajahn Brahm die zijn versie vertelt. Hij vertelt het regelmatig. In boekjes als Who Ordered this Truckload of Dung? zal het vast wel staan.

Moge iedereen vrij worden van woede!

Er was eens een paleis, heel heel lang geleden, waar een demon naar binnen liep toen de koning weg was op een bezoek. De demon was zo lelijk en hij stonk zo erg en wat hij zei was zo afgrijselijk dat de wachters en dienaren van het paleis verstijfden van schrik. De demon liep door de grote, schitterende ontvangsthal heen. Hij liep door de gangen heen. Af en toe was er een heel dappere wachter die een poging deed om hem tegen te houden maar de demon was zo lelijk en hij stonk zo erg en wat hij zei was zo afgrijselijk dat zulke pogingen nooit ver kwamen. De demon liep rechtstreeks naar de troonzaal en ging daar op de koninklijke troon zitten. Toen de dienaren en de wachters de demon daar zagen zitten op de troon van de koning zelf – het schandaal! – werden ze zo boos dat ze nog bozer werden dan bang.

“Scheer je weg!”, “Jij hoort hier niet!”, “Ga van de troon af!” Toen de demon deze woorden hoorde werd hij een paar centimeter groter, hij begon nog meer te stinken en de taal die hij uitsloeg werd nog grover.

De wachters trokken hun zwaarden en dolken. “Verdwijn of we vallen aan, smerig monster!” Allemaal riepen ze barse bevelen, bedreigingen en verwensingen. En bij elk woord, elke zwaai met een wapen, bij elke woedende blik werd de demon een beetje groter, zijn stank werd nog erger en nog stuitender werden zijn woorden.

Het hele incident was al een uur of wat bezig toen de koning terugkwam. Hij zag een gigantische demon op zijn troon zitten. De demon was inmiddels zeker zeseneenhalve meter hoog – dit was een rijk land dus hij paste nog in de troonzaal ook – en verspreidde en werkelijk afschuwelijke stank en hij vloekte en schreeuwde ongelofelijk smerige dingen.

Deze koning, echter, was wijs. Hij wist wat hij moest doen. “Welkom,” sprak de koning. Niemand hoorde hem met alle kabaal en bedreigingen en verwensingen en gezwaai met zwaarden en dolken in de troonzaal. Hij liep verder naar de troon toe, tot recht voor de gigantische, lelijke, afzichtelijke, smerige, stinkende, druipende, vloekende, scheldende, schreeuwende demon.

“Welkom,” zei hij nog eens, met warmte in zijn stem. “Welkom in mijn paleis. Het is prettig je te ontmoeten. Heeft mijn butler u al een verfrissing aangeboden? Het diner is straks al om half acht. Wilt u blijven en mee aanzitten aan de dis?” Bij elk vriendelijk woord werd de demon een paar centimeter kleiner, een klein beetje minder lelijk en hij stonk wat minder. In het algemeen werd hij minder ergerlijk bij elk warm, vriendelijk woord dat de koning sprak. De wachters en de dienaren hadden dit snel door. Ook zij boden de demon een kop thee aan. Een ander kwam aandraven met mooie boterhammen. (Het waren koninklijke boterhammen en die zijn altijd mooi.) En koekjes voor bij de thee. Weer een ander bood aan om de massieve klauwen aan de voeten van de demon onderhanden te nemen en begon er ook maar meteen aan met zijn pedicure-set. Weer een ander masseerde de harde, zwarte lederen nek van de demon en voelde de enorme spanning in zijn spieren. “Hmmmm, “ dacht de demon, “dat is fijn.”

Met elk woord, elke vriendelijke daad, elke vorm van vrijgevigheid en verwelkoming werd de demon kleiner en kleiner, mooier en mooier, zachter en zachter. Hij sloeg steeds minder nare taal uit en hij begon bepaald lekkerder te ruiken. Maar de dienaren en de wachters stopten niet met hun vriendelijkheid. De koning ook niet. Al gauw was de demon zo klein dat hij nauwelijks nog te zien was. Met één extra daad van vriendelijkheid…. Verdween hij compleet.

Dit soort monsters noemen we woede-etende demonen. Soms is je collega of je partner een woede-etende demon. Als je boos word, dan wordt zij of hij lelijker en grauwer en begint hardere, lelijker taal te gebruiken. Het probleem tussen jullie in wordt een centimeter groter, als is het maar in gedachten. Soms zijn ziekten woede-etende demonen. “Ga weg, ziekte! Jij hoort hier niet! Rot op!”, zeggen we in gedachten en misschien wel hardop. Als we juist met een vriendelijke, verwelkomende houding staan tegenover een conflict of onze ziekte, dan komt veel makkelijker ontspanning in onze situatie, mildheid en positieve energie. Ga je hier elke conflict, elke confrontatie mee oplossen? Nee, net zo min als dat je er elke ziekte mee kan genezen. Het helpt wel, soms meer dan je zou denken. In elke situatie kun je als het ware de ruimte tussen jou en een ander of tussen jou en een probleem vullen met de grondhouding die jij kiest. Moet er veroordeling of afkeer in de tussenruimte? Dat kan en dan krijg je woede en dat soort gevoelens. Moet er mildheid en (poging tot) begrip tussen? Dat kan ook en dan krijg je heel een heel andere ervaring.

The anger eating demon as told by Ajahn Brahm

[Moesa]

Beste Borobodur en maarten,

Dank je wel voor de inzichten en Maarten? een prachtig verhaal. Hier kan ik wat mee.
 
Ben vandaag gestart met positief affirmeren: Vandaag ben ik een geluksvogel 

Met warme groet Moesa

[Dorje]

Mijn onderliggende gedachten zijn: ja, compassie, maar dan wordt je opnieuw pijn gedaan, ik moet vechten. Ik ben te lief en te lieve mensen worden altijd neergehaald. Het is een totale ilussie, maar die gedachten raak ik zomaar niet kwijt.

Let op, compassie heeft niets met over je heen laten lopen te maken (je laten kwetsen). Compassie gaat naar iedereen uit, ook naar jezelf, als je die laatste overslaat, dan ben je aan het opdelen, onderscheiden en daarmee doe je jezelf en de ander geen goed.

Jezelf opzij zetten is wel degelijk een boeddhistisch ideaal, maar zoals met elke idealen, als je het blind volgt, zonder de wijsheid waar het om gaat, dan kan het vaak meer slecht doen dan goed.

De wijsheid zit er in dat het in stand houden van de zelf-obsessie, het lijden in stand houdt, niet alleen bij jezelf, maar ook bij de ander. Dus als je "te lief" bent voor de ander, waardoor de ander de kans krijgt om daar misbruik van te maken: jou neerhalen en de eigen zelf-obsessie bevredigen, dan is dit niet echt het beoefenen van compassie. Zie je?

Waar ik niet mee wil veroordelen zoals het nu misschien soms loopt, ik wil alleen aantonen dat compassie niet hetzelfde is als over je heen laten lopen, soms vergt het juist een sterke aanpak. In het opvoeden van kinderen bvb. moet je soms streng en wie weet, soms zelfs hard zijn, juist uit compassie.

Daarom, net als voorheen, het gaat weer niet om een voornemen "Ik ga compassie ontwikkelen voor iedereen", maar om een verwijzing naar dat wat je werkelijk bent: pure compassie (vrij van zelf-obsessie). Al het geforceerd gemanipuleer in de richting van meer compassievol willen zijn, heeft weinig, tot geen resultaat, is eerder vermoeiend, zoals je zelf juist aangeeft. Het gaat dus om dit te zien, en niet te veroordelen, zelfs niet het feit dat je soms vecht en soms te lief bent. In het bewust zijn hiervan, zonder veroordeling, krijgen beiden: het vechten en het te lief zijn de kans om zichzelf te bevrijden, zodat echt compassie spontaan kan verschijnen. Dit is misschien een lang proces, maar het kost veel minder moeite dan het vechten tegen hoe je nu bent (en de weg is belangrijker dan het doel). Laat de toestanden zichzelf bevrijden, dit is boeddhisme voor luierikken. Het enige dat nodig is is, in het moment zien wat zich voordoet, zonder het te veroordelen, de rest gaat vanzelf. Concentreer je daar eerder op, dan op het controleren, manipuleren van je daden, gedachten en emoties.

[MaartenD]

Zo is dat, Dorje.

Nu ik moesa's bedankje lees, komt er een gedachte bij me op over de demon die kleiner en kleiner wordt. Met elk vriendelijk, verwelkomend, warm woord werd de woede-etende demon kleiner, minder lelijk, zachter, aardiger en zo voort.

Hoe mooi moet die demon wel niet zijn geweest vlak voor het moment dat hij voorgoed oploste en verdween? Dat moet een moment van schitterende vriendelijkheid en warmte zijn geweest. En dan.. poef!

Typisch idee.

Met warme groet,

Maarten

[Dorje]

En meditatie is juist een oefening in observeren, met frisse blik observeren.

En mediteren op een kussen is maar het oefenen-spel, de echte meditatie blijft doorlopen, het met frisse blik observeren kan (maar moet niet) plaats vinden in elk gewenst moment.

Verloren momenten bestaan daarbij niet, niet meer, niet nu, in dit moment, het enige moment waarin je kan observeren. Is er nu teleurstelling over de momenten die verloren zijn, dan is dat wat je nu kan observeren met frisse blik.

Toekomstige momenten bestaan daarbij nog niet, niet nu, in dit moment, het enige moment waarin je kan observeren. Is er nu bezorgdheid over de momenten die je niet zal benutten, dan is dat wat je nu kan observeren met een frisse blik.

Stel dus niet uit naar een toekomst die je nog niet kan observeren en jammer niet over een verleden die je niet meer kan observeren. Maar observeer elk moment dat je je herinnert dat je alleen maar nu, het moment kan observeren en wees steeds blij met de herinnering als zij zich in dit moment voordoet.


Warme groet aan iedereen!

[Moesa]

Hoi Borobodur, Dorje en Maarten,

Dank jullie wel. Ik ga het zeker proberen ( deed al oefenen)

Met warme groet,

Moesa

[Moesa]

Hoi allen,

En ja hoor vanmorgen trad het weer aan. gemediteerd, dat hielp even. Nieuwsgierig gekeken, gevoeld, maar er blijft een knoop in mijn maag zitten. Mijn kernwoord van vandaag is: saai. Ik haat saai. Heb er zelfs 3 a4tjes over volgeschreven, zo saai. Saai is hetzelfde als vervelend en dat is het, als ik het gevoel zo mag benoemen. Vriendelijkheid wordt totaal niet geaccepteerd. Direct ga ik mijn ego bashen

Groet Moesa

[MaartenD]

Arme moesa.

Ik voel met je mee. Ondanks alle goede voornemens en oefening lukt het gewoon niet altijd. Soms meer niet dan wel. We zijn trouwens geen heiligen dus het hoeft ook niet.

Accepteert de knoop in je maag. Accepteer je felle afkeer van wat je saai noemt.

Natuurlijk kan ik best uitleggen dat saaiheid niet bestaat - er is genoeg te beleven in dit universum! Toch, het meest heilzaam is denk ik persoonlijk dat je je niet verzet tegen je eigen gevoelens. Het is niet meer dan kamma dat het zo is. Oorzaak en gevolg. Hoe kon het anders zijn? Gelukkig leef je nu en niet in het verleden zodat je uitzicht hebt op beter.

Als het lukt, lach een beetje. Zo maar. Om jezelf, om de situatie, om de wereld.. Het verfrist op de meest onvermoede manieren.

Met warme groet,

Maarten

[Dorje]

Goeie moed Moesa, je bent niet alleen, je bent opgenomen in onze virtuele sangha hier en wij steunen jou.

Ik heb niets toe te voegen aan wat Maarten al schreef, het is prachtig verwoord.

Alleen dit:.... alles is veranderlijk, alles, ook de saaiheid, verveeldheid, de knoop in je maag. Aanschouw het en laat het doen wat dingen die aanschouwd worden altijd doen: ze verschijnen, verwijlen een tijd (soms kort, soms lang), maar verdwijnen altijd weer, tenzij we ze juist vasthouden door ze weg te willen.

Namaste!

[Moesa]

Borobodur, maarten en Dorje,

Dank jullie wel, vandaag weer gemediteerd en geschreven. Kreeg na meditatie meer inspiratie zoals vriendelijkheid naar mijzelf. Joe hoeee

Warme groet,

Moesa

[Moesa]

Beste Borobodur,

Nee, ik wijk niet van de tijd af, dan voel ik mij meteen teleurgesteld. 20 minuten is genoeg nu en als ik langer blijf suizen, dan is dat mooi meegenomen. Ben het aan het opbouwen. Ben met 3 minuten begonnen. ik doe veel via you tube en kijk wat bij mij past voor dat moment, wat heb ik nodig voor dat moment, zeg maar

Groet Moesa

[Moesa]

Beste Borobodur,

Ja, ik wist wel dat ik eigenlijk 1 meditatie techniek uit moest kiezen, bedankt dat je dit even aanstipt. Ga ik morgen kijken en die volhouden. Ik denk dat ademhalingsmeditatie het beste bij mij past. Visualisaties vul ik al in voordat de geleider al iets heeft uitgesproken. Ik kan dat met mijn fantasie en ben dan afgeleid.

Ik zal niet langer meer na-suizen. Dan kan ik het beter weer doen voordat ik ga slapen. Als ik ga slapen wil ik positieve mindset maken. Piekeren is namelijk wat ik voorheen deed, maar dat doorbreek ik daarmee.

Had laatst een metta meditatie gedaan en de geleider zei bij elke passage wat ik mogelijk zou moeten denken. Heel die meditatie zat ze er tussendoor en de metta was mislukt.

Ik bemerk wel dat letten op de ademhaling bij mij goed past.

Groet Moesa

[Moesa]

Beste Borobodur,

Ja ik weet dat ik meer moet bewegen, maar dat heb ik op een laag pitje gezet. De focus ligt op inzichten, nadenken, soms overdenken en soms een lijden. Opschrijven van al die onzin die ik vertel helpt ook. De emoties ervaren is ook energievretend, mijn hoofd laat niet alles toe. Bewegen is eigenlijk nu; ja klopt ja, maar ik doe het niet, zeg maar. Heb altijd ook teveel gesport en bewogen, dus nu even niet zoveel.

Ik poets nu of ruim op, ook adrenaline.

Groet Moesa

[MaartenD]

Ook begeleiders kunnen in de weg zitten.. heel goed dat je dat opmerkt!

Luister zo'n filmpje twee keer of zo, zou ik zeggen, en doe het daarna zonder. Een metta meditatie hoeft echt niet één heel bepaalde formele vorm te volgen. Zelfs als dat zo was dan is dat toch maar geldig voor die ene stroming en er zijn stromingen te over.

Heb enig vertrouwen in je eigen brein. Onthouden wat metta is lukt heus wel na één of twee keer begeleid luisteren.

Met warme groet,

Maarten

[Moesa]

Hoi Maarten,

vanaf gisteren doe ik ademhalingsmeditatie. gewoon gaan zitten en de focus op de ademhaling. Geen begeleiders, maar alleen ik die ademt. Ging het? hmmm, ik keek de laatste 5 minuten op de meditatieklok.

Trek veel met mijn schouders, gespannen, ga steeds verzitten. ik neem het wel waar, meer niet. Het denken zakte wel, met name de ochtenden als ik ontwaak, gaat meteen mijn denkmodus denken op een negatieve manier. Mediteren bracht toch wel rust in de tent/hoofd

groet Moesa

[MaartenD]

moesa,

Slechte meditatie bestaat niet.

Elke sessie doe je het toch maar weer. De ene keer gaat het soepel en zo makkelijk. De andere keer gaat het stroef en kruipen de seconden voorbij. Na een tijdje gaat het wel makkelijker en kun je langer volhouden. Pas op wanneer dat gebeurt! Een volgende keer zal weer stroef zijn en dan ben je misschien teleurgesteld.

Enkel doordat je steeds weer gaat zitten, leert je oppervlakkige geest dat grillen er minder toe doen. En minder. En minder... Trek maar met je schouders en ga verzitten. Probeer dat mindful te doen. Verdraag het ongemak maar even en als het dan niet meer gaat, besluit dan bewust om te gaan verzitten. Zie het begin van de beweging(en), de voortgang en het einde. Dan weer terug naar de ademhaling. Als dat niet lukt is dat niet erg. In elk geval had je door dat het niet lukte. Dat is alweer wat.

Ga je niet te lang zitten? Tien minuten lijkt me best voor een eerste keer. Liever dertig dagen zonder onderbreking tien minuten dan een half uur proberen te zitten wat je niet volhoudt.

Met warme groet,


Maarten

[Moesa]

Hoi Borobodur,

Ja hoor ik luister goed naar wat Maarten te vertellen heeft. Ik merk zeker, wel subtiel positieve effecten ervan.

Groet Moesa

[MaartenD]

Heel goed, Borobudur, heel goed!

Ik corrigeer mezelf: als je een goede meditatiegewoonte hebt, zijn er geen slechte meditaties. Maar heb je een slechte meditatiegewoonte, dan zul je steeds minder voordeel hebben van je meditaties.

Dat is een prachtig inzicht. Dank je wel.

Met warme groet,


Maarten

[Moesa]

Jeetje wat ben ik gegroeid

[Moesa]

Ik zag dat bezoekers deze topic bezochten. Wat ben ik jullie dankbaar voor de weg die ik toen bewandelde. Alles klopte wat jullie adviseerde,  ook in de privé mail.

Het heeft mij "rijk" in geest gemaakt.

[Bodhiboom]

Aardig wat wijze woorden in deze thread. Alleen over het toepassen van metta tegen woede heb ik mijn bedenkingen.

Ik herinner me wat Thich Nhat Hanh zei in zijn boek over woede, dat als je hem niet vasthoudt door erover na te denken dat woede maar iets van dertig seconden duurt. Dat als je mindfulness naar voren brengt en terugkeert naar de adem dat je dan de gelijkmoedigheid weer kan vinden, en datgene dat je kwaad maakte ook weer los kunt laten.

[Moesa]

Ik herinner me wat Thich Nhat Hanh zei in zijn boek over woede, dat als je hem niet vasthoudt door erover na te denken dat woede maar iets van dertig seconden duurt. Dat als je mindfulness naar voren brengt en terugkeert naar de adem dat je dan de gelijkmoedigheid weer kan vinden, en datgene dat je kwaad maakte ook weer los kunt laten.

Mooi van Thich, kan jij dat ook? En mijn volgende vraag is: ben jij ook Theravadist?

Probeer je mij nu te onderdrukken?

[bolletje]

De Boeddha zei


Als je niet boos bent. Probeer dan zoveel mogelijk woede op te wekken, vanuit het niets.


Nee, grapje. 

zei die niet hehehehhehehehehehe

Lust, verlangen, haat en ongenoegen, zijn de sleutel tot de verlichting

Nee, zei die ook niet


hehehhehehehehehe

Die kut neef van hem, zei dat


Uhmm, ja

Moesa


Mensen zeggen dan, vergeef je vijand, liefdevolle compassie, vriendelijkheid dit/dat. Dan zeg ik altijd, ja, ok, maar dat is wel makkelijker gezegd dan gedaan. Dat zeggen is heel makkelijk. Het doen is iets anders.

Neem niet teveel hooi op je vork

In de zen zeggen ze geloof ik meer zo van, kijk, je ervaart de woede, je beschouwt de woede, je erkent de woede. En je vind het niet per se goed/slecht. Je staat er slechts even bij stil

Misschien kan je dat doen. Mediteren en dan het gevoel helemaal voelen. Het helemaal erkennen.

Want als je het wegstopt, wordt het alleen maar erger

Ik ken het. In mij zit ook veel haat.

Wij mannen hebben veel testosteron. Die soort strijd drang. Ik denk dat het daar vandaan komt. We zijn Bokito's

hehehehehehehehehe

[gouden middenweg & de wilde natuur]

Aardig wat wijze woorden in deze thread. Alleen over het toepassen van metta tegen woede heb ik mijn bedenkingen.

Ik herinner me wat Thich Nhat Hanh zei in zijn boek over woede, dat als je hem niet vasthoudt door erover na te denken dat woede maar iets van dertig seconden duurt. Dat als je mindfulness naar voren brengt en terugkeert naar de adem dat je dan de gelijkmoedigheid weer kan vinden, en datgene dat je kwaad maakte ook weer los kunt laten.

Woede vasthouden duurt langer dan woede loslaten.
Maar dat is een conclusie in een toestand van helderheid en niet in volle woede.

[the innerspace]

Persoonlijk ben ik er wel van overtuigd dat boosheid best wel een goed signaal kan zijn naar een Ander, en iets in de Ander kan doen ontwaken wat niet verkeerd is, voor die Ander.  Boosheid hoeft ook niet lang te duren. Het kan bij wijze van spreken een kort en krachtig "kappe nou" zijn.

Dat soort boosheid is wat anders dan kwade wil, vind ik, en ook wat anders dan haat.

Als je veel boos bent, gefrustreerd, knorrig, opgefokt, dan vreet dat natuurlijk aan je en val je makkelijk uit, als een getergd dier.
Dat is ook weer heel wat anders. Als dat de situatie is, dan voel je zelf ook vast wel aan dat dit niet oke is.

Ik denk dat je eigenlijk zelf wel kan aanvoelen wanneer kwaadheid gepast is en opgepast.

[Bodhiboom]

Woede vasthouden duurt langer dan woede loslaten.
Maar dat is een conclusie in een toestand van helderheid en niet in volle woede.

Dat is zo, maar ik denk dat woede waarin je irrationeel handelt heel zeldzaam is. Ik heb me in mijn leven heel zelden laten gaan op het gevoel van woede, niet meer dan een handvol keren.

Ik dacht dat Siebe’s bijdrage ook goed doordacht was. Als je je woede met intentie toont, dan is dat iets anders dan in de woede verloren raken.

[gouden middenweg & de wilde natuur]

Woede vasthouden duurt langer dan woede loslaten.
Maar dat is een conclusie in een toestand van helderheid en niet in volle woede.

Dat is zo, maar ik denk dat woede waarin je irrationeel handelt heel zeldzaam is. Ik heb me in mijn leven heel zelden laten gaan op het gevoel van woede, niet meer dan een handvol keren.

Ik dacht dat Siebe’s bijdrage ook goed doordacht was. Als je je woede met intentie toont, dan is dat iets anders dan in de woede verloren raken.

Toen ik het had geschreven, dacht ik dat het niet uitdrukt wat ik wil zeggen.

Als ik als doel :'woede in haar totaliteit' wil loslaten dan zie ik dat ik bij frustraties terecht kom. Want dat lukt me niet.
Als ik in helderheid zit, maak ik doelstellingen op basis van de helderheid, maar er zit ook iets onrealistisch in.
Het transformeren van woede moet ook vertrekken vanuit de woede, dus niet enkel theoretisch maar ook ervaringsgericht.

Een boodschap zoals ; het duurt maar dertig seconden helpt wel degelijk.
en tegelijkertijd tot op bepaalde hoogte.

Zoals je schrijft, je hebt slechts een paar keer de woede laten overheersen, wat een totaal andere situatie is dan mensen zoals mij, die de woede met een factor duizend hebben laten overheersen.
Slogans en dooddoeners helpen dan niet voldoende, omdat niet krachtig genoeg.

[the innerspace]

Wat volgens mij een belangrijke rol speelt bij het ontstaan van emoties is wat je van zaken verwacht, wat je er in ziet, welk heil, welke redding, welk belang, etc de geest er aan toedicht. Vaak gaat dat heel snel, en onbewust.

Neem een verslaafde. Bij zo'n persoon is het gegroeid dat drugs heel belangrijk zijn geworden.
Zo belangrijk dat ie er een moord voor zou kunnen doen, letterlijk, of anders wel kleinere wandaden zoals liegen, stelen, bedriegen.

Wat je dan feitelijk ziet gebeuren is dat het geweten veel minder belangrijk wordt bevonden dan die kick, dan dat verkrijgen van drugs.
En wat stelt het voor? Alsof de drugs je echt zou kunnen redden, beschermen, heil brengen.

Als iets zo belangrijk wordt in je leven, dat het als het ware een soort reddingslijn is geworden, dan schieten emoties ook snel op in alle hevigheid.

Waar ik de Boeddha toe zie aansporen is te contempleren over dat belang en gewicht dat we zaken toekennen.
Zal het geconditioneerde, dat wat komt en gaat, dat wat zelf ook ontstaat en geboren is, je werkelijk beschermen, redden, gelukkig maken, heil brengen etc?

Ik denk dat hoe meer je dit er van verwacht, hoe heviger ook je emoties zijn.

[bolletje]

Voor mij is dit topic wel relevant

In mij zit extreem veel woede.

Ik bén bijna woede


Wat mij betreft, redelijk terecht.

Weetje wat het hiermee wel is. Kijk, monniken beheersen dan makkelijk hun woede ? Ja, ok, maar er is niets waar zij boos over zouden kunnen worden

Jij en ik, wij leven in een maatschappij die uit gaat van strijd. Elkaar een poot uitdraaien, is de norm. Voor ons is het dus een veel grotere uitdaging, om niet boos te worden. Wij zijn eigenlijk de echte monniken. Wij worden echt op de proef gesteld. JIj en ik, wij proberen het boeddhisme toe te passen, in een maatschappij vol haat, decadentie en corruptie ( let's be honest...)


Kijk, als ik niet boos ben zeg ik : Ik ben nooit boos.....

Totdat ik weer de haat in mij voel opborrelen. Ik visualiseer dan die slang. Een van de drie vergiften. Die slang zit dan in mij, zou je kunnen zeggen

Vandaag ook. Vandaag was ik ook boos

Het is niet zo pragmatisch. Je wordt uitgebuit op je werk, stel ? En laten we eens eerlijk zijn voor de verandering, in Nederland vind uitbuiting plaats, op de werkvloer. Wat heeft het voor zin, om boos te worden, als je wordt uitgebuit. Je kan dan beter responderen. Meer niet. Respondeer, hoe je maar wilt. Legaal, illegaal, wat jij wilt.

Wat voegt dat toe aan de strijd. Zo bekijk ik het. Puur pragmatisch, egoistisch.

Jouw verontwaardiging, doet niets. Het is geen gereedschap, het is heet gebakken lucht.

Maar, dat zeg ik nu wel. Maar, de haat overmeesterd mij wel vaak. Dan loop ik meestal gewoon weg.



Les van Bolletje