Aanbidding van de meester

[Bodhiboom]

Beste vrienden,

Ik kwam dit stukje tegen in een van Buddha Amitabha’s posts, en dacht dat het een aparte discussie verdiende.

ik heb een dergelijke adoratie ooit ook gekend, ik was helemaal ondersteboven van de Boeddha, maar vooral ook van Osho. Dat is waarschijnlijk een kwestie van charisma, van aantrekkingskracht van de Leraar, de Meester, de goeroe. Maar is dat niet een vorm van het projecteren van een soort vaderfiguur op de Leraar? ...[snip]... Op den duur merkte ik echter, dat ik niet op woorden kon blijven leven, dat het leven zelf mij riep. Ik moest, met vallen en opstaan, zelf in het dagelijkse leven mijn weg zien te vinden. Ik beken dat mij dat vrij moeilijk is gevallen, maar het is het begin van de individuatie.

Het fenomeen van de guru komt in boeddhisme in verschillende tradities voor, bijvoorbeeld bij de Tibetanen, die zelfs een vorm van guru yoga erop hebben gebaseerd. En voor veel westerlingen heeft het ook een bepaalde aantrekkingskracht.

Maar uiteindelijk kan men geen kopie worden van een andere meester. Hoeveel van de woorden van Siddhartha Gotama de Boeddha je ook absorbeert, je kan geen tweede Siddhartha Gotama de Boeddha worden. Dus waar ligt de grens waar men afstand moet doen van de leer van de meester, en je eigen pad gaat volgen?

Met rustige doch bewolkte groet,
Bodhiboom

[Ujukarin]

Wel, aanbidding schiet vaak te ver door. En een collectief van 'voorbeelden' is veel beter dan 1 persoon. Maar mocht het er al 1 zijn, zhij kiest JOU en niet andersom!

https://boeddhistischdagblad.nl/achtergronden/70351-dharma-overdracht-goeroes-en-spirituele-vriendinnen/

With folded palms,

<Ujukarin>

[Dorje]

In het Tibetaans boeddhisme is de guru er niet om te aanbidden, hoewel er zoals overal mensen zijn die het zo opvatten en beleven.

De guru is er om je te begeleiden op het gladde ijs.

Vergelijk het met een bevroren rivier. Je kan over het ijs, de kortste weg, maar je kan je daar zeer lelijk bezeren en zelfs door het ijs zakken. Je kan de rivier volgen tot aan de bron, de langste, maar veiligste weg. Of je kan samen met anderen en voor anderen een brug bouwen over de rivier. Hetgeen veiliger is en toch iets minder tijd kan vergen.

Als je de korste weg wilt nemen kan je niet zonder de ervaring van iemand die ook die kortere weg is gegaan. Die iemand is de guru. Hij is er niet om te aanbidden, aanbidden helpt jou niet naar de overkant, integendeel houdt het je daar aan de ene kant. Hij is er om nauwlettend instructies te geven, je op de zwakke ijspkekken te wijzen (je blinde vlekken), je methodes aan te reiken die je stabieler maken op het ijs. Er is een opvolging nodig, en vertrouwen ook, een guru zal je soms moeten kwetsen, je eer (ego) raken, om je juist te wijzen op je blinde vlekken, die "minder" kwaad kunnen als je de lange weg, of de weg samen met en voor anderen te nemen, maar moordend kunnen zijn op het ijs. Als je de weg over het ijs gaat kan je er letterlijk door zakken en bevriezen in het ijs (stagneren in een koude, afstandelijke, ongenaakbare ego-staat: "ik sta boven de anderen"). Zelfs met een goede guru is dit nog steeds mogelijk, daarom is het ook een grote verantwoordelijkheid van de guru om je te aanvaarden als zijn leerling.

Er is meer over te zeggen, maar hier ga ik het voorlopig bij houden.

Wat guru yoga betreft is dit eerder komen tot een herkennen van de kwaliteiten van de guru in jezelf, niet het aanbidden van iemand die hoger is dan jezelf.

[Bodhiboom]

https://boeddhistischdagblad.nl/achtergronden/70351-dharma-overdracht-goeroes-en-spirituele-vriendinnen/

Hmm een goed stuk over spirituele vrienden Ujukarin, ik heb deel 2 nog opgezocht, hier is de link:

https://boeddhistischdagblad.nl/achtergronden/70394-70394/

En goed ook om op een rijtje te hebben wat een spirituele vriend zijn nu inhoud vanuit een boeddhistisch standpunt. Ik denk dat veel westerse boeddhisten er wel iets van kunnen leren.

[teksten.BA]

Het is me nogal een "eer" dat ik hier in de startpost wordt geciteerd. Het is reeds 35 jaar geleden dat ik in die valkuil van de adoratie (nog geen daadwerkelijke aanbidding) voor de Meester ben gestapt. Maar vergis je niet, in het Oosten was en is (alhoewel dit hier en daar aan het afbrokkelen is) de Leraar vaak beschouwd als de verpersoonlijking van het goddelijke. Dat is voor de huidige Westerling moeilijk te begrijpen.

Ik kan slechts voor mezelf praten, maar het is wat mijzelf betreft een desillusie gebleken. Dat is iets, wat aan mijzelf lag, geheel aan mezelf zelfs. Want ik was zoekende en was nog zeer onervaren op het spirituele pad. Dus is het stappen in een valkuil mogelijk, en in sommige gevallen zelfs logisch. De Meester als autoriteit is op zich prima, maar de leerling dient wel te worden gewezen op het feit, dat de Leraar hooguit een coach kan zijn, niet je stand-in vader. Ieder blijft zijn of haar eigen verantwoordelijkheid dragen.

Het lijkt zo'n evidente valkuil, zo duidelijk. Maar de adoratie van de Leraar, de goeroe kan uiterst subtiele vormen aannemen. Daarom heb ik er voor gewaarschuwd. Want ook hier op dit forum neem ik soms waar dat de Boeddha welhaast wordt vergoddelijkt, ook al wordt het als zodanig niet genoemd of (h)erkend.

Hierbij teken ik aan, dat ik niemand iets wil voorschrijven. Iedereen kan daarin zelf een verantwoordelijkheid nemen.

Aanbidding en devotie kan ook een manier zijn voor de daarvoor geschikte typen mens om tot realisatie te komen. Ik denk dan vooral aan de meer emotioneel ingestelde mensen. Ik veroordeel het dus niet, alleen heb ik er in mijn verleden zelf niet zulke goede ervaringen mee.

[teksten Siebe]

Maar vergis je niet, in het Oosten was en is (alhoewel dit hier en daar aan het afbrokkelen is) de Leraar vaak beschouwd als de verpersoonlijking van het goddelijke.

In sommige religies gaat dit nog verder, de Leraar, Jezus, IS God. Christendom gaat dus nog een stapje verder.

[teksten Siebe]

Het lijkt zo'n evidente valkuil, zo duidelijk. Maar de adoratie van de Leraar, de goeroe kan uiterst subtiele vormen aannemen. Daarom heb ik er voor gewaarschuwd. Want ook hier op dit forum neem ik soms waar dat de Boeddha welhaast wordt vergoddelijkt, ook al wordt het als zodanig niet genoemd of (h)erkend.

Heb jij geen moeite met ongelijkheid? Dat de ene leraar superieur kan zijn aan de andere qua inzicht en zuiverheid. Waarom zou dat niet kunnen? Het is in ieder geval een heel gewoon principe in boeddhisme om te denken in dit soort niveaus. Een Boeddha staat voor het onovertrefbare niveau.

[teksten.BA]

Het lijkt zo'n evidente valkuil, zo duidelijk. Maar de adoratie van de Leraar, de goeroe kan uiterst subtiele vormen aannemen. Daarom heb ik er voor gewaarschuwd. Want ook hier op dit forum neem ik soms waar dat de Boeddha welhaast wordt vergoddelijkt, ook al wordt het als zodanig niet genoemd of (h)erkend.

Heb jij geen moeite met ongelijkheid? Dat de ene leraar superieur kan zijn aan de andere qua inzicht en zuiverheid. Waarom zou dat niet kunnen? Het is in ieder geval een heel gewoon principe in boeddhisme om te denken in dit soort niveaus. Een Boeddha staat voor het onovertrefbare niveau.

Ik heb nergens moeite mee, ik vertel slechts wat mijn ervaring is en wat mijn mening is. Net als jij. Ik geloof niet in superioriteit, en ik geloof al helemaal niet in niveauverschillen. Het enige wat ik geloof, is dat de Boeddha een soort spirituele coach is, die probeert om de on-Verlichte op het Verlichte pad te krijgen. Daaruit volgt dat ik dus ook niet geloof in jouw zinsnede – jouw huldiging - dat een Boeddha zou staan voor het onovertrefbare niveau. Ik doe niet aan dit soort aanbidding, en adoratie van de Boeddha is mij al meer dan ongeveer 35 jaar vreemd.

[teksten Siebe]

Dat zeg ik, je hebt moeite met ongelijkheid.

[teksten.BA]

Dat zeg ik, je hebt moeite met ongelijkheid.

Dat is een incorrecte beschrijving, ik heb er geen "moeite" mee. Het is helemaal geen probleem. Ik doe er gewoon niet aan mee, aan al die niveau's in de spiritualiteit. Wie hoog klimt, kan een lelijke val maken.

[Dorje]

Jongens, cut the crap.

Je kan de realisatie van Boeddha hoog achten zonder Boeddha als hoger dan eender wie te achten. Een proces is een proces.

Gelijkheid, ongelijkheid, wat maakt het uit, of beter: voor wie maakt het uit?

Het maakt enkel uit voor een zelf dat vergelijkt. Het vergelijkende zelf moet ultiem doorzien worden als illusie, niet-zelf. Zelfs Boeddha heeft geen zelf. Boeddha was een proces. Een heel inspirerend proces, dat wel. Van belang is de inspiratie, niet de vergelijking of de ongelijkheid of het gekibbel erover.

De inspiratie kan iets doen afbrokkelen: zelf-maken: in jezelf, in de ander, in de Boeddha. De inspiratie kan een proces in gang steken. Een proces van ontnuchtering, de-illusionering, ont-zelving, ont-verschillen, maar wel op een zeer eigen unieke manier, want elk proces, hoewel gewoon maar een proces, is wel uniek, anders, verschillend, het heeft gewoon geen zelf, kern, stabiele, identificeerbare basis.

Dan wordt alles eenvoudig. Dan wordt het geloof in 'wedergeboorte als een zelf' doorzien als illusie. Dan wordt ook gezien dat de illusie van wedergeboren te worden als zelf wel degelijk doorbroken dient te worden, anders blijft de illusie (en dus ook de wedergeboorte) eindeloos in stand gehouden en ook het lijden dat hier mee gepaard gaat.

Stop anders eens gewoon met kibbelen en laat je in de plaats inspireren, en laat ieder geïnspireerd worden op zijn eigen unieke (andere) manier, en laat die eigen manier van ieder jou zelfs inspireren, ja, waarom niet, laat anders gelovigen jou zelfs inspireren. Ook zij zijn maar processen zonder zelf. Als ze zo gezien worden (dat is de inspiratie) dan geven ze geen conflict in jezelf, geen willen verantwoorden van jezelf, geen honger naar bevestiging van je eigen kijk, die jou meer ont-spireeert, in de ban houdt, doet lijden, dan doet inspireren: open komen tot je eigen potentialiteit die niet verschilt van de potentialiteit van de ander of zelfs van de Boeddha.

Voor wat het waard is.

En of het wat waard is hangt helemaal af van de manier hoe je er op reageert: als een zelf dat zich aangevallen voelt, of als een proces zonder zelf.

Maar de manier hoe je erop reageert is zelf het proces. Het enige dat dus kan gebeuren is dit in wijsheid te zien. Dit en alleen dit opent het proces voor het kennen van zijn eigen aard en daardoor uiteindelijk de uitdoving ervan.

Wel te rusten.

[Bodhiboom]

Het lijkt zo'n evidente valkuil, zo duidelijk. Maar de adoratie van de Leraar, de goeroe kan uiterst subtiele vormen aannemen. Daarom heb ik er voor gewaarschuwd. Want ook hier op dit forum neem ik soms waar dat de Boeddha welhaast wordt vergoddelijkt, ook al wordt het als zodanig niet genoemd of (h)erkend.

Heb jij geen moeite met ongelijkheid? Dat de ene leraar superieur kan zijn aan de andere qua inzicht en zuiverheid. Waarom zou dat niet kunnen? Het is in ieder geval een heel gewoon principe in boeddhisme om te denken in dit soort niveaus. Een Boeddha staat voor het onovertrefbare niveau.

Leraren kunnen wel verschillende kwaliteiten hebben, en van een leraar kan je misschien meer leren dan van een andere. Maar superieuriteit is een waardeoordeel, en ik denk niet graag in die termen, alsof er een lineaire schaal is waarop je de mensen kan plaatsen. Ik vind het meer realistisch te zeggen dat van deze persoon kan je deze drie dingen leren, en van die persoon deze ene hele zeldzame vaardigheid. Wie zal zeggen wat beter is.

Maar een Boeddha, wie eigent zich het boeddhaschap toe zonder onmiddellijk door de mand te vallen. Dat is een niveau dat door velen zo hoog word geacht dat niemand eraan voldoet. Ik denk niet dat men moet zoeken naar supermensen die als leraar moeten gaan fungeren. De meeste echte leraren zijn een stuk meer menselijk, met sterktes en ook zwakheden.

Ik heb wel respect voor iedereen die zich als spiritueel leraar naar voren schuift, het vereist veel moed en zelfkennis om je publiekelijk naar voren te schuiven en te zeggen, van mij kan je iets leren. Maar om dan zo ver te gaan om iemand te vereren, te gaan zien als Boeddha of God? Dat lijkt mij onredelijk.

Osho zei altijd dat de verhouding tussen meester en discipel een liefdesaffaire was, dat diegene die echt gereed was om zijn meester te vinden liefde in zich zou vinden.

[Ujukarin]

Stop anders eens gewoon met kibbelen en laat je in de plaats inspireren, en laat ieder geïnspireerd worden op zijn eigen unieke (andere) manier, en laat die eigen manier van ieder jou zelfs inspireren, ja, waarom niet, laat anders gelovigen jou zelfs inspireren. Ook zij zijn maar processen zonder zelf. Als ze zo gezien worden (dat is de inspiratie) dan geven ze geen conflict in jezelf, geen willen verantwoorden van jezelf, geen honger naar bevestiging van je eigen kijk, die jou meer ont-spireeert, in de ban houdt, doet lijden, dan doet inspireren: open komen tot je eigen potentialiteit die niet verschilt van de potentialiteit van de ander of zelfs van de Boeddha.

Mooi gezegd. Een anekdote, ik weet niet precies meer via welk boek ik hem heb maar hij klinkt authentiek:

In de jaren vijftig in Noord India ging een Westerling om met drie beroemde lama's van een zekere school, die elkaar goed kenden. En die elk hun eigen schare volgelingen hadden, welke het soms naar elkaar toe niet konden laten te kibbelen over 'mijn lama is verder gevorderd dan de jouwe, lekker puh'.

Hij stelde deze vraag vervolgens aan een der lamas, of misschien zelfs aan meerderen van hen toen ze samen waren.
Het antwoord van een van hen:
"Jazeker, een van ons is wat dichter bij Verlichting dan de andere twee. Maar op jullie niveau, studenten, zul je nooit kunnen waarnemen wie dat is en daarmee is de vraag ook irrelevant voor jullie."

 

With folded palms,

<Ujukarin>

[teksten.BA]

Mmmm... Ik neem waar dat men zich hier ergert aan "gekibbel"? Mocht iemand zich aan mijn bijdragen hebben geërgerd, dan spijt mij dat oprecht. Ik dacht dat ik hier in debat was, maar blijkbaar is dat niet geheel naar wens. Als ik teruglees wat ik beschreven heb, is het wellicht inderdaad niet helemaal gegaan zoals het had moeten gaan.

Ik vind het lastig om op dit forum te manoeuvreren, dat zeg ik eerlijk. Dat heb ik trouwens altijd zo gevonden. Maar dat is verder mijn probleem. Ik zal de wijze waarop ik probeer bij te dragen aan de discussies aanpassen. Mocht daar toch nog ergenis over zijn, laat het dan s.v.p. zo spoedig mogelijk weten.

Met vriendelijke groet,

Buddha Amitabha.

[Noel]

Een leraar of gids lijkt me onmisbaar in de mist van het dagelijkse leven.

[Dorje]

Ergeren aan gekibbel doe ik mij niet, het gekibbel (daarom niet het debat) een beetje zinloos vinden wel (als er geen beschouwing van komt toch). Dat is gewoon een mening die ik naast die van jou en die van Passievrucht in het debat werp. Het debat kan volgens mij nog zinvol worden voor ons allemaal als we het debat zelf gebruiken als springplank om te gaan kijken welke drijfveren er zijn om het gaande te houden. Als die drijfveer constructief is, zowel voor jezelf, als voor de ander, dan zal het debat vanzelf uitmonden in een inspirerend resultaat. Is deze drijfveer dit niet, dan voel je dat wel aan hoe het debat verloopt.

Voor wat het waard is.

En of het wat waard is hangt helemaal af van de manier hoe je er op reageert: als een zelf dat zich aangevallen voelt [of iets lastig vind], of als een proces zonder zelf [dat niet kunstmatig moet gewijzigd worden, gewoon gezien kan worden als proces].

Maar de manier hoe je erop reageert is zelf het proces. Het enige dat dus kan gebeuren is dit in wijsheid te zien. Dit en alleen dit opent het proces voor het kennen van zijn eigen aard en daardoor uiteindelijk de uitdoving ervan.

Wel te rusten.

Manoevreer gewoon op dit forum zoals je dat doet, doe ik ook, hoe kan je het anders doen? Maar laten we ook "rustig" kijken naar ons eigen manoevers (zonder ze te veroordelen, zonder te willen dat ze anders verlopen waren als dat ze nu eenmaal gelopen zijn, doe ik ook niet), misschien valt er daar meer inzicht uit te halen dan in het manoevreren en manipuleren (onderdrukken, aanpassen) van het mavoevreren zelf?

Ik heb erg mooie dingen van je gelezen in dit debat Amitabha, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken. Gelieve dit niet in te houden of aan te passen in het vervolg, voeg er eventueel gewoon wat beschouwing aan toe, en kijk wat voor effect dit eventueel heeft op het verdere debat. Dat is iets anders dan je gewrongen voelen zus of zo te moeten manoevreren naar één of ander of iemands verwachting. Dan worden je eigen manoevers gewoon een grote ontdekkingstocht, hoe ze ook lopen. Oordelen zijn niet nodig, zien/beschouwen/inzien is daarentegen wel erg handig en meestal constructief voor iedereen.

En voel jou niet aangevallen, ik had het over gekibbel en bij gekibbel zijn er altijd meer dan één partijen, wie weet ben ik er nu ook al bij, so what? Zolang ik maar tot beschouwen kom, dan heeft gekibbel warempel zelfs nog zin.

Wij voelen ons altijd zo snel aangevallen, beoordeeld, veroordeeld, op de vingers getikt, ik ook, maar dat is toch super interessant, niet waar? Als het je interesse krijgt, dan wordt het een springplank.

Happy jumping!

[Dorje]

Een leraar of gids lijkt me onmisbaar in de mist van het dagelijkse leven.

Mij ook, zelfs Boeddha heeft gidsen gehad, zonder die gidsen had hij misschien niet kunnen ontdekken dat er nog iets voorbij lag dan waar die gidsen hem konden brengen.

Daarom de gids hoeft niet perfect te zijn, of aanbeden te worden als perfect. Hoewel, als vaardige methode om iets wakker te maken in jezelf, kan het wel tellen. Daarom wordt in het Tibetaans boeddhisme soms aangeraden om de guru als de boeddha zelf te zien. Wat hier mee bedoeld wordt is niet te concentreren op zijn menselijke fouten en onvolkomendheden. Als je je daar op concentreert dan kan het jou ook niet in contact brengen met je eigen boeddhanatuur die al even perfect is als die van je guru, ondanks zijn menselijke fouten en onvolkomendheden (dus nog niet perfect geactualiseerd in het mens-zijn). Dus door de boeddha te zien in je guru, kan je in jezelf ontdekken wat verder gaat dan die fouten en onvokomenheden, de boeddhanatuur in jezelf, en kan je die, net als de boeddha gedaan heeft, misschien zelfs verder actualiseren in je mens-zijn dan je eigen guru. Dit kan maar zolang je niet gericht blijft op zijn fouten en onvolkomendheden, maar hem/haar te gebruiken als verwijzing naar wat in jou ook voorbij ligt aan jouw fouten en onvolkomen. Door hier naar verwezen te worden, kan je een begin nemen met het zelf ook te gaan actualiseren in je mens-zijn. Dat is de ware betekenis van guru yoga.

Excuses, dat laatste was niet echt naar jou gericht, maar een algemene aanvulling in dit topic, waar jouw reactie mij gebracht heeft.

Nogmaals welkom!

[Noel]

Bedankt voor het welkom Dorje.

“De gids hoeft niet perfect te zijn”

Een echte eye-opener. Soms denk ik dat je vooral leert van voorbeelden hoe het niet moet.

Als je al van de boeddha kunt leren, heb je als het ware de verlichting al moeten bereiken ondervinden.

[teksten Siebe]

Ik geloof niet in het principe dat iets pas voldoende bewezen is als je het zelf ziet of hebt ervaren.
Ik vind dat te sceptisch. Als de Pali teksten duidelijk aangeven dat de Boeddha tijdens diens ontwaken onder de Bodhiboom bevrijd werd van de duisternis van onwetendheid mede dankzij de kennis aan zijn vorige levens en hoe wedergeboorte werkt, en meesters na hem die kennis ook hadden, of deels, wie ben ik dan om dan te beweren dat wedergeboorte onvoldoende bewezen is en dat mensen op een hellend vlak zitten als ze vinden dat het wel voldoende bewezen is? Als eerwaarde Thai meester Maha Boowa getuigt van diens ontwaken en ook diens kennis van vorige levens, wie ben je dan om te zeggen dat wedergeboorte toch onvoldoende bewezen is?

Ik vind dat een oproep tot volledig wantrouwen in de teksten en in andere mensen. Ik vind het een onzinnig standpunt dat iets pas voldoende bewezen is als je het zelf hebt ervaren. DIE visie, dat vind ik nou echt een hellend vlak. Jezelf zien als de maat aller dingen is onredelijk, geen gezond verstand, echt niet normaal. Als je zelf nooit een zwarte zwaan hebt gezien, bevindt je je dan op een hellend vlak als je gelooft dat het bestaan voldoende bewezen is omdat vele anderen wel zwarte zwanen hebben gezien? En als wetenschappers onthullen dat er Higgs-deeltjes bestaan, en jij ziet ze zelf niet, bevindt je je dan op een hellend vlak wanneer je er toch op vertrouwt dat ze er zijn? Het hele idee dat je zelf de maat der dingen bent is ongezond.

Dat iemand de Boeddha enkel ziet als een soort spirituele coach, en dus niet als een ultieme Ziener, iemand die de werkelijkheid diep doorgrond heeft en deze openbaart,  maar enkel als en soort psychologie coach,
zegt denk ik ook veel over die persoon maar niet over de Boeddha. Ik neem in ieder geval geen voorbeeld aan zulke mensen. In mijn optiek snap je dan echt niet wie de Boeddha was.

Verder zie ik ook niet in wat er mis mee is om de Boeddha te zien als de ultieme Leraar die qua wijsheid, zuiverheid en inzicht boven iedereen uitstak. Waarom mag je niet zo denken? Waarom moet alles altijd egaal zijn en wordt je meteen in de hoek weggezet van intoleranten als je niveauverschil erkent?
Kunnen die verdachtmakingen niet eens stoppen?

De Boeddha onderwijst dat er geen  Eeuwig wezen(s) is en niet een soort Opperheer die Vader en Schepper is van alle wezens. Als andere stichters precies dat dan wel prediken, en dat het hart is van hun geloof en hun leven, dan denk ik, wie heeft het nou bij het rechte eind?

Ik denk zelf dat een Eeuwig Wezen in wezen het idee van Atta is. Vanuit een persoonlijk beleefd eigen Ik, een persoonlijk atta, projecteert men denk ik een Opper-Ik, een opper atta.
Wat de Boeddha denk ik gezien heeft, is dat het eigen Ik, of atta, puur een projectie is, een perceptie (sanna) in de geest is, maar het is geen entiteit. Het Ik, atta, wordt wel beleefd als een entiteit maar is het niet. Het kan zelfs als projectie volledig verdwijnen, geven de teksten aan. Ik denk zelf dat dit ook gevolgen heeft voor de projectie van een Opper-Atta. Als er in wezen niet een persoonlijk atta is, een entiteit Ik, dan valt die verhouding tot het Opper-Ik ook weg. Daarom denk ik wel dat dat godsdienst sterk gerelateerd is aan het geloof in een persoonlijk zelf of atta als een soort entiteit of ziel.

Ik vind het geen makkelijke maar toch ook legitieme zaak om voor jezelf te onderzoeken wat nou waar is en ook wie zag het nou goed? Ik ben niet uit op verdeeldheid zaaien, groepen mensen tegen elkaar opzetten, al die onzin. Het gaat er om dat levensvisies, zoals een godsdienstige, enorme gevolgen hebben. Laat ze dan waar zijn, werkelijk, waarachtig. Laten we onderzoeken.

[teksten.BA]

Ik geloof niet in het principe dat iets pas voldoende bewezen is als je het zelf ziet of hebt ervaren.
Ik vind dat te sceptisch. Als de Pali teksten duidelijk aangeven dat de Boeddha tijdens diens ontwaken onder de Bodhiboom bevrijd werd van de duisternis van onwetendheid mede dankzij de kennis aan zijn vorige levens en hoe wedergeboorte werkt, en meesters na hem die kennis ook hadden, of deels, wie ben ik dan om dan te beweren dat wedergeboorte onvoldoende bewezen is en dat mensen op een hellend vlak zitten als ze vinden dat het wel voldoende bewezen is? Als eerwaarde Thai meester Maha Boowa getuigt van diens ontwaken en ook diens kennis van vorige levens, wie ben je dan om te zeggen dat wedergeboorte toch onvoldoende bewezen is?

Ik vind dat een oproep tot volledig wantrouwen in de teksten en in andere mensen. Ik vind het een onzinnig standpunt dat iets pas voldoende bewezen is als je het zelf hebt ervaren. DIE visie, dat vind ik nou echt een hellend vlak. Jezelf zien als de maat aller dingen is onredelijk, geen gezond verstand, echt niet normaal. Als je zelf nooit een zwarte zwaan hebt gezien, bevindt je je dan op een hellend vlak als je gelooft dat het bestaan voldoende bewezen is omdat vele anderen wel zwarte zwanen hebben gezien? En als wetenschappers onthullen dat er Higgs-deeltjes bestaan, en jij ziet ze zelf niet, bevindt je je dan op een hellend vlak wanneer je er toch op vertrouwt dat ze er zijn? Het hele idee dat je zelf de maat der dingen bent is ongezond.

Dat iemand de Boeddha enkel ziet als een soort spirituele coach, en dus niet als een ultieme Ziener, iemand die de werkelijkheid diep doorgrond heeft en deze openbaart,  maar enkel als en soort psychologie coach,
zegt denk ik ook veel over die persoon maar niet over de Boeddha. Ik neem in ieder geval geen voorbeeld aan zulke mensen. In mijn optiek snap je dan echt niet wie de Boeddha was.

Verder zie ik ook niet in wat er mis mee is om de Boeddha te zien als de ultieme Leraar die qua wijsheid, zuiverheid en inzicht boven iedereen uitstak. Waarom mag je niet zo denken? Waarom moet alles altijd egaal zijn en wordt je meteen in de hoek weggezet van intoleranten als je niveauverschil erkent?
Kunnen die verdachtmakingen niet eens stoppen?

De Boeddha onderwijst dat er geen  Eeuwig wezen(s) is en niet een soort Opperheer die Vader en Schepper is van alle wezens. Als andere stichters precies dat dan wel prediken, en dat het hart is van hun geloof en hun leven, dan denk ik, wie heeft het nou bij het rechte eind?

Ik denk zelf dat een Eeuwig Wezen in wezen het idee van Atta is. Vanuit een persoonlijk beleefd eigen Ik, een persoonlijk atta, projecteert men denk ik een Opper-Ik, een opper atta.
Wat de Boeddha denk ik gezien heeft, is dat het eigen Ik, of atta, puur een projectie is, een perceptie (sanna) in de geest is, maar het is geen entiteit. Het Ik, atta, wordt wel beleefd als een entiteit maar is het niet. Het kan zelfs als projectie volledig verdwijnen, geven de teksten aan. Ik denk zelf dat dit ook gevolgen heeft voor de projectie van een Opper-Atta. Als er in wezen niet een persoonlijk atta is, een entiteit Ik, dan valt die verhouding tot het Opper-Ik ook weg. Daarom denk ik wel dat dat godsdienst sterk gerelateerd is aan het geloof in een persoonlijk zelf of atta als een soort entiteit of ziel.

Ik vind het geen makkelijke maar toch ook legitieme zaak om voor jezelf te onderzoeken wat nou waar is en ook wie zag het nou goed? Ik ben niet uit op verdeeldheid zaaien, groepen mensen tegen elkaar opzetten, al die onzin. Het gaat er om dat levensvisies, zoals een godsdienstige, enorme gevolgen hebben. Laat ze dan waar zijn, werkelijk, waarachtig. Laten we onderzoeken.

Ik vind het zo jammer Passievrucht, dat je hier een hele samenvatting geeft van hoe jij mijn woorden ervaart in deze topic, waarin je mede ook wederom refereert aan de “wedergeboorte” topic. En dat je het allemaal op jouw manier interpreteert is natuurlijk je goed recht, maar wat ik beschreven en eigenlijk bedoeld heb, daar maak je helaas in mijn optiek een soort karikatuur van. Je hebt het zelfs over “verdachtmakingen”. Sorry hoor, maar dat kan ik helaas niet echt serieus nemen. Ik kan nogmaals gaan herhalen wat ik eigenlijk bijgedragen heb, maar ik denk dat ik dat maar beter niet ga doen. Het wordt zo een soort uitputtingsslag, waar ik weinig trek in heb. Er zijn al diverse forumleden die zich irriteren over het gegeven dat er zo langzamerhand geen debat meer plaatsheeft, maar eerder een soort twistgesprek. Ik denk dat ze wel gelijk hebben…

Ik herhaal dat ik het echt jammer vindt, dat je mijn woorden zo in extreme zin opvat, terwijl ik mijns inziens er van alles aan gedaan heb om de tekst steeds zoveel mogelijk open te laten, de zaken die ik beschreven heb te opperen als mogelijkheid, en niet als absolute waarheid. Ik heb denk ik voldoende waarborgen ingebouwd in mijn bijdragen, die ik steeds wel heb overwogen. Het is voor mij echt onbegrijpelijk – en dat zeg ik uit respect – dat je er ook weer steeds op terug komt in de herhaling.

Mijn mening is, dat iedereen het recht hier heeft om een bijdrage te leveren aan dit forum. Jij, ik en alle anderen. Mits de bijdragen natuurlijk respectvol zijn. Verder zal ik hierover het zwijgen toe doen, ieder kan en mag zijn of haar eigen gevolgtrekkingen doen en de teksten nalezen die ik geplaatst heb in de “wedergeboorte” topic, hier en elders op dit forum.

Ik sluit af met de opmerking, dat ik je nogmaals een handreiking doe. Mocht ik je op de een of andere wijze gekwetst hebben, dan is dat zeer zeker niet mijn bedoeling geweest. Je kunt dit van me aannemen of verwerpen. Dat is jouw keuze. Ik trek het me best wel aan dat het de verkeerde kant uit gaat, en wellicht zal ik mij voor kortere of langere tijd weer terugtrekken van dit forum. Ik zal zelf heus misschien niet alles even evenwichtig hebben aangepakt, dat spijt me dan ook. Maar in de tijd dat ik op dit forum ben of ben geweest, is er steeds weer sprake van het gegeven dat er sommigen zijn die het absoluut niet met mij eens zijn. En dat is nog daar aan toe, maar het ontaardt steeds weer in gehakketak. Hoe komt dat toch? Wellicht is mijn zienswijze te controversieel, misschien kan ik niet omgaan met mensen die zo enorm vasthouden aan teksten en geschriften of weet ik veel wat. Daarom heb ik hierboven al aangegeven dat ik zeer voorzichtig te werk wil gaan. En dat zal ik ook doen.

Ergeren aan gekibbel doe ik mij niet, het gekibbel (daarom niet het debat) een beetje zinloos vinden wel (als er geen beschouwing van komt toch). Dat is gewoon een mening die ik naast die van jou en die van Passievrucht in het debat werp. Het debat kan volgens mij nog zinvol worden voor ons allemaal als we het debat zelf gebruiken als springplank om te gaan kijken welke drijfveren er zijn om het gaande te houden. Als die drijfveer constructief is, zowel voor jezelf, als voor de ander, dan zal het debat vanzelf uitmonden in een inspirerend resultaat. Is deze drijfveer dit niet, dan voel je dat wel aan hoe het debat verloopt.

Voor wat het waard is.

En of het wat waard is hangt helemaal af van de manier hoe je er op reageert: als een zelf dat zich aangevallen voelt [of iets lastig vind], of als een proces zonder zelf [dat niet kunstmatig moet gewijzigd worden, gewoon gezien kan worden als proces].

Maar de manier hoe je erop reageert is zelf het proces. Het enige dat dus kan gebeuren is dit in wijsheid te zien. Dit en alleen dit opent het proces voor het kennen van zijn eigen aard en daardoor uiteindelijk de uitdoving ervan.

Wel te rusten.

Manoevreer gewoon op dit forum zoals je dat doet, doe ik ook, hoe kan je het anders doen? Maar laten we ook "rustig" kijken naar ons eigen manoevers (zonder ze te veroordelen, zonder te willen dat ze anders verlopen waren als dat ze nu eenmaal gelopen zijn, doe ik ook niet), misschien valt er daar meer inzicht uit te halen dan in het manoevreren en manipuleren (onderdrukken, aanpassen) van het mavoevreren zelf?

Ik heb erg mooie dingen van je gelezen in dit debat Amitabha, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken. Gelieve dit niet in te houden of aan te passen in het vervolg, voeg er eventueel gewoon wat beschouwing aan toe, en kijk wat voor effect dit eventueel heeft op het verdere debat. Dat is iets anders dan je gewrongen voelen zus of zo te moeten manoevreren naar één of ander of iemands verwachting. Dan worden je eigen manoevers gewoon een grote ontdekkingstocht, hoe ze ook lopen. Oordelen zijn niet nodig, zien/beschouwen/inzien is daarentegen wel erg handig en meestal constructief voor iedereen.

En voel jou niet aangevallen, ik had het over gekibbel en bij gekibbel zijn er altijd meer dan één partijen, wie weet ben ik er nu ook al bij, so what? Zolang ik maar tot beschouwen kom, dan heeft gekibbel warempel zelfs nog zin.

Wij voelen ons altijd zo snel aangevallen, beoordeeld, veroordeeld, op de vingers getikt, ik ook, maar dat is toch super interessant, niet waar? Als het je interesse krijgt, dan wordt het een springplank.

Happy jumping!

Prima Dorje, bedankt voor deze bijdrage (die ik pas achteraf heb gelezen (blijkbaar over het hoofd gezien, sorry).

Hopelijk heb ik dit alles netjes en naar behoren verwoord.

Met respectvolle groet,

Buddha Amitabha.

[Dorje]

Persoonlijk heb ik meer respect voor zij die niet snappen wat de Boeddha is, maar een pad gaan die hun geest rustiger maakt, liefdevoller en vrediger, dan voor zij die eventueel wel snappen wat de Boeddha is, maar dit snappen hen niet rustiger, liefdevoller en vrediger maakt.

Het meest respect heb ik voor zij die snappen wat de Boeddha is, en welk geloof of strekking ze ook aanhangen, rust, liefde en vrede cultiveren in hunzelf en om hen heen. Dat hoeven voor mij geen boeddhisten te zijn, want ook niet Boeddhisten kunnen snappen wat Boeddha is, soms, lijkt mij tegenwoordig, zelfs beter dan sommige boeddhisten.

De Dalai Lama, een gids waar ik veel respect voor heb, zegt duidelijk dat je je eigen geloof niet hoeft in te wisselen voor het boeddhistisch geloof, maar dat de Boeddha jou eventueel wel kan inspireren om je eigen geloof nog beter te doorgronden. Zo kan een christen bvb ontdekken dat God geen entiteit is, maar een verpersoonlijkt symbool voor je eigen goddelijkheid, je eigen boeddhanatuur, zoals de guru dat is voor een Tibetaanse praktiseerder. Dat god de schepper symbool staat voor een wetmatigheid, een oorzaak en gevolg keten dat alles in ontstaan brengt, iets wat boeddhisten karma noemen.

Ik ben geen Christen, maar door Boeddhsime heb ik meer begrepen waar God/Christus werkelijk voor staat. Ik heb Christenen ontmoet die door Boeddhisme ook God/Christus zijn gaan begrijpen als waar het werkelijk voor staat. Zij praten een gelijkaardige taal als mij. Wij vinden elkaar over de grenzen van onze concepten heen. Het God/Christus beeld kan ons misschien niet brengen tot waar de Boeddha ons brengen kan. Maar net als de Boeddha ons kan brengen tot daar waar we het beeld van hem moeten loslaten, kan het God/Christus beeld sommigen ook brengen tot daar waar dit beeld losgelaten moet worden, alleen moeten zij dit, net als de Boeddha gedaan heeft, zelf nog ontdekken wat er nog verder ligt achter dat beeld. Zij wisselen hun God/Christus beeld niet in voor een Boeddha beeld, zij zien gewoon de werkelijkheid zoals die is en drukken dat in hun termen uit.

Maar kibbel en jammer gerust verder. Ik heb mij gewoon maar even gemengd en trek ik mij nu ook weer terug.

Het ga jullie allen goed!

[Moesa]

Ik zal zelf heus misschien niet alles even evenwichtig hebben aangepakt, dat spijt me dan ook. Maar in de tijd dat ik op dit forum ben of ben geweest, is er steeds weer sprake van het gegeven dat er sommigen zijn die het absoluut niet met mij eens zijn. En dat is nog daar aan toe, maar het ontaardt steeds weer in gehakketak. Hoe komt dat toch? Wellicht is mijn zienswijze te controversieel, misschien kan ik niet omgaan met mensen die zo enorm vasthouden aan teksten en geschriften of weet ik veel wat. Daarom heb ik hierboven al aangegeven dat ik zeer voorzichtig te werk wil gaan. En dat zal ik ook doen.

Hopelijk heb ik dit alles netjes en naar behoren verwoord.

Met respectvolle groet,

Buddha Amitabha.

Beste BA,

Heb even heel snel er doorheen gelezen. Toen ik (bijna 2 jaar geleden) op het forum kwam, zag ik het meer als hulp bieden aan elkaar en konden we van elkaar ( in mijn optiek). Heb hier veel kunnen leren en veel inzichten komen terug die ik doorgaans meeneem door de dag heen en merk dat ik deze heb cultiveren en ben daar dankbaar, want dit kan voor mij geen toeval zijn. Wat je zegt bemerk ik ook, er is veel theorie, soms vermoeid mij dat en dan heb ik nog geen inzicht kunnen vinden wat ik op dat moment dan nodig heb.

Bezoek regelmatig een Theravada tempel, en bemerk dat boeddhisme niet steeds over de theorie gaat, maar over doen, je ego leren kennen, dus niet ontkennen en dat doe je met jezelf en soms heb je een inzicht nodig die een monnik of de sangha kan geven.

Een monnik leerde mij dat als het even niet goed gaat: "wat boeddha zegt te lezen of te kijken". Dan in stilte te zijn, dan komt dat mijmeren vanzelf, komen de inzichten die je onbewust eigenlijk opgeslagen hebt, dan kan het cultiveren. Misschien is dat wel in balans zijn?

Heb hier ook geleerd dat we anderen mee kunnen helpen om rivier over te steken, maar eenmaal aangekomen, het vlot weer lost te laten en de ander verder te helpen, met de eigen inzichten (volgens mij kwam dit van Dorje, weet ik niet zeker)

Van een monnik heb ik een boekje gekregen en elke dag 1 bladzijde te lezen, meer niet.  Wat ik op dit moment aan studie doe is mijmeren en pali teksten opschrijven, rituelen, mediteren.

BA? We zijn allemaal hier met een ego, de één schrijft meer in theorie, de ander is meer van de praktijk, de ander is multifunctioneel.

Wat ik mij wel voor kan stellen is dat mensen die op dit moment het forum komen bezoeken, dat die kunnen denken, boeddhisme is dus niet zo lief of kan een warboel veroorzaken. Overigens is Passiebloem overigens altijd een goede raadgever geweest en ook met zijn inzichten kon en kan ik nog steeds wat.

Het is ook wie Passiebloem is

Nu weer genoeg geriedeld ( is mijn ding/valkuil)

Met warme (hopelijk begrijpelijke) groet,

Moesa

[Noel]

@Moesa, het doel en nut van fora is mij niet helemaal duidelijk. Is er een doelstelling te verzinnen voor het boeddhaforum? Naast werken aan het ontdekken van aspecten van een ego?

[Moesa]

Dorje was mij weer voor

Persoonlijk heb ik meer respect voor zij die niet snappen wat de Boeddha is, maar een pad gaan die hun geest rustiger maakt, liefdevoller en vrediger, dan voor zij die eventueel wel snappen wat de Boeddha is, maar dit snappen hen niet rustiger, liefdevoller en vrediger maakt.

Sterker nog het kan een proces zijn met veel tegenstrijdigheden van het ik, een innerlijke revolutie. Wat veel bloed, zweet en tranen heeft gekost. Ik zie Boeddha soms als mezelf ( kijken door de ogen van Boeddha), maar ook als leraar om iets te vragen en dan bemerk ik dat ik innerlijke wijsheid bezit

Het meest respect heb ik voor zij die snappen wat de Boeddha is, en welk geloof of strekking ze ook aanhangen, rust, liefde en vrede cultiveren in hunzelf en om hen heen. Dat hoeven voor mij geen boeddhisten te zijn, want ook niet Boeddhisten kunnen snappen wat Boeddha is, soms, lijkt mij tegenwoordig, zelfs beter dan sommige boeddhisten.

En dat is een heel proces, totdat je uiteindelijk kunt aanvaarden, het zien zoals het is. Het oude wat niet meer functioneert, weg mag "gooien"en dat bij mij via meditatie in stilte.

De Dalai Lama, een gids waar ik veel respect voor heb, zegt duidelijk dat je je eigen geloof niet hoeft in te wisselen voor het boeddhistisch geloof, maar dat de Boeddha jou eventueel wel kan inspireren om je eigen geloof nog beter te doorgronden. Zo kan een christen bvb ontdekken dat God geen entiteit is, maar een verpersoonlijkt symbool voor je eigen goddelijkheid, je eigen boeddhanatuur, zoals de guru dat is voor een Tibetaanse praktiseerder. Dat god de schepper symbool staat voor een wetmatigheid, een oorzaak en gevolg keten dat alles in ontstaan brengt, iets wat boeddhisten karma noemen.

Ik ben geen Christen, maar door Boeddhsime heb ik meer begrepen waar God/Christus werkelijk voor staat. Ik heb Christenen ontmoet die door Boeddhisme ook God/Christus zijn gaan begrijpen als waar het werkelijk voor staat. Zij praten een gelijkaardige taal als mij. Wij vinden elkaar over de grenzen van onze concepten heen. Het God/Christus beeld kan ons misschien niet brengen tot waar de Boeddha ons brengen kan. Maar net als de Boeddha ons kan brengen tot daar waar we het beeld van hem moeten loslaten, kan het God/Christus beeld sommigen ook brengen tot daar waar dit beeld losgelaten moet worden, alleen moeten zij dit, net als de Boeddha gedaan heeft, zelf nog ontdekken wat er nog verder ligt achter dat beeld. Zij wisselen hun God/Christus beeld niet in voor een Boeddha beeld, zij zien gewoon de werkelijkheid zoals die is en drukken dat in hun termen uit.

[/quote]

Ik ben geen Christen, maar door Boeddhsime heb ik meer begrepen waar God/Christus werkelijk voor staat. Ik heb Christenen ontmoet die door Boeddhisme ook God/Christus zijn gaan begrijpen als waar het werkelijk voor staat. Zij praten een gelijkaardige taal als mij. Wij vinden elkaar over de grenzen van onze concepten heen. Het God/Christus beeld kan ons misschien niet brengen tot waar de Boeddha ons brengen kan. Maar net als de Boeddha ons kan brengen tot daar waar we het beeld van hem moeten loslaten, kan het God/Christus beeld sommigen ook brengen tot daar waar dit beeld losgelaten moet worden, alleen moeten zij dit, net als de Boeddha gedaan heeft, zelf nog ontdekken wat er nog verder ligt achter dat beeld. Zij wisselen hun God/Christus beeld niet in voor een Boeddha beeld, zij zien gewoon de werkelijkheid zoals die is en drukken dat in hun termen uit.

Had het niet beter kunnen verwoorden Dorje. Het is zo mooi om te zien, dat je rust hebt met "wat is". Die illusie doorprikken van het ik, verborgen agenda's doorgronden, ego's doorgronden, zo leer je het zelf kennen. Dat wat je werkelijk bent. Wat ik geleerd heb als mensen over God spreken: waar zit die dan, wijs eens aan, als ze naar de lucht wijzen zeg ik: je bent toch op aarde? Als ze in hun hart wijzen dan zeg ik: dan hoef je dus niet te zoeken ( die had ik overigens niet van mijzelf, maar overgenomen). Een Godsbewustzijn is wat anders dan een boeddha bewust zijn denk ik..........

Maar kibbel en jammer gerust verder. Ik heb mij gewoon maar even gemengd en trek ik mij nu ook weer terug.

Dat deed ik ook

Het ga jullie allen goed!

Jou ook Dorje

Verder allen in dit "draadje"een warme groet van Moesa

[Moesa]

@Moesa, het doel en nut van fora is mij niet helemaal duidelijk. Is er een doelstelling te verzinnen voor het boeddhaforum? Naast werken aan het ontdekken van aspecten van een ego?

Stel je hebt een vraag/vragen, dan kan je bv een topic starten. Je kan ook zoeken in de zoekbalk, maar persoonlijk raak ik dan de weg kwijt.

Heb je zelf een doel bij dit forum

Groet

[Noel]

@Moesa, persoonlijk denk ik aan het vinden van een gemeenschap waarin ik me thuisvoel.

[Ujukarin]

@Moesa, het doel en nut van fora is mij niet helemaal duidelijk. Is er een doelstelling te verzinnen voor het boeddhaforum? Naast werken aan het ontdekken van aspecten van een ego?

Wel we hebben een etikette

https://www.boeddhaforum.nl/index.php?topic=1271.0

en de laatste jaren is daar als extra regel bijgegroeid 'Discussies en vragen moeten in enige vorm met het boeddhisme te maken hebben. Wat dat dan precies omhelst dat zoeken we gezamenlijk wel uit, maar als iemand bijvoorbeeld een vraag 'hoe kun je jouw punt xyz koppelen aan boeddhistische teksten of uitspraken van boeddhistische leraren' alsmaar ontwijkt dan kan dat betekenen dat die persoon niet in het forum thuishoort. Je moet toch iets van een gezamenlijk thema hebben, zo niet dan wordt het een algemene praat-speeltuin over van alles en nog wat rond new age/zingeving zonder iets specifieks boeddhistisch toch?

Maar ik ben slechts moderator en niet de eigenaar, dus mogelijk dat die doelstelling nog wat gaat worden aangepast...

With folded palms,

<Ujukarin>

[Noel]

@Ujukarin, dank, nu verder met het onderwerp denk ik...

[Moesa]

@Moesa, persoonlijk denk ik aan het vinden van een gemeenschap waarin ik me thuisvoel.

Het is dan misschien even wennen 

Zelf ervaar ik het wel als een "warm bad"

groet

Moesa

[teksten Siebe]

Ik herhaal dat ik het echt jammer vindt, dat je mijn woorden zo in extreme zin opvat, terwijl ik mijns inziens er van alles aan gedaan heb om de tekst steeds zoveel mogelijk open te laten, de zaken die ik beschreven heb te opperen als mogelijkheid, en niet als absolute waarheid. Ik heb denk ik voldoende waarborgen ingebouwd in mijn bijdragen, die ik steeds wel heb overwogen. Het is voor mij echt onbegrijpelijk – en dat zeg ik uit respect – dat je er ook weer steeds op terug komt in de herhaling.

Ik vind het niet erg als je kritiek hebt, dat is misschien wel nuttig en gepast ook, maar presenteer het dan niet zo dat het niet bedoeld is als kritiek. Dat kan ik niet goed uitstaan. Verder ben ik helemaal niet uit op je vertrek, integendeel. Maar ik word confronterend als ik weet dat iets niet waar is. Het is vaak zinloos om confronterend te worden, maar toch. Ik zou jou het liefst dan willen dwingen om toe te geven, niet als gezichtverlies, dat je vaak zaken wel bedoeld als kritiek. Jouw presentatie dat je zaken niet bedoeld als kritiek maar slechts als overweging klopt niet, vind ik. Ja, zoiets kan me obsessief bezighouden. Het heeft iets onuitstaanbaars voor me. Niet goed. Ik ga me er ....weeeeer...op bezinnen.

wens je het beste.

[Moesa]

Beste Passievrucht

. Ja, zoiets kan me obsessief bezighouden. Het heeft iets onuitstaanbaars voor me. Niet goed. Ik ga me er ....weeeeer...op bezinnen.

wens je het beste.

Mag onuitstaanbaar er dan zijn voor jezelf Passiebloem?

Als alles in jou zit, wat is dan de obsessie?

 Kan je "zijn"met die ideeën en dat je dit gewoon vindt van jezelf?

Ook al keur je het af of goed en kunt berusten of afkeuring of goedkeuring, of niks na een tijdje?

Misschien kan je iets hiermee als je bezint............

Een probeerde te helpen groet

Moesa

[Bodhiboom]

Daarom de gids hoeft niet perfect te zijn, of aanbeden te worden als perfect. Hoewel, als vaardige methode om iets wakker te maken in jezelf, kan het wel tellen. Daarom wordt in het Tibetaans boeddhisme soms aangeraden om de guru als de boeddha zelf te zien. Wat hier mee bedoeld wordt is niet te concentreren op zijn menselijke fouten en onvolkomendheden. Als je je daar op concentreert dan kan het jou ook niet in contact brengen met je eigen boeddhanatuur die al even perfect is als die van je guru, ondanks zijn menselijke fouten en onvolkomendheden (dus nog niet perfect geactualiseerd in het mens-zijn). Dus door de boeddha te zien in je guru, kan je in jezelf ontdekken wat verder gaat dan die fouten en onvokomenheden, de boeddhanatuur in jezelf, en kan je die, net als de boeddha gedaan heeft, misschien zelfs verder actualiseren in je mens-zijn dan je eigen guru. Dit kan maar zolang je niet gericht blijft op zijn fouten en onvolkomendheden, maar hem/haar te gebruiken als verwijzing naar wat in jou ook voorbij ligt aan jouw fouten en onvolkomen. Door hier naar verwezen te worden, kan je een begin nemen met het zelf ook te gaan actualiseren in je mens-zijn. Dat is de ware betekenis van guru yoga.

Dank je Dorje voor de uitleg omtrent guru yoga. Het lijkt mij toch een vrij lastige beoefening. Maar het is wat anders om de Boeddha te zien in een leraar, dan om hem te zien als de Boeddha. Dat laatste lijkt mij te ver te gaan, maar het eerste misschien niet.

Het doet mij denken aan een stukje uit het boek van Stephen Batchelor, waarin hij schreef dat hij als Tibetaans monnik werd gevraagd een oud boek te bestuderen, met als bijsluiter dat de schrijver een volledig verlicht wezen was tijdens het schrijven.

Zulk soort praktijken doen je kijken naar de precieze eigenschappen van een volledig verlicht wezen, het bestaan van cosmische kennis, alwetendheid en dat soort zaken. Vaak kom je toch tegen dat een verlicht wezen toch lang niet helemaal perfect is.

[Moesa]

Dank je Dorje voor de uitleg omtrent guru yoga. Het lijkt mij toch een vrij lastige beoefening. Maar het is wat anders om de Boeddha te zien in een leraar, dan om hem te zien als de Boeddha. Dat laatste lijkt mij te ver te gaan, maar het eerste misschien niet.

Het doet mij denken aan een stukje uit het boek van Stephen Batchelor, waarin hij schreef dat hij als Tibetaans monnik werd gevraagd een oud boek te bestuderen, met als bijsluiter dat de schrijver een volledig verlicht wezen was tijdens het schrijven.

Zulk soort praktijken doen je kijken naar de precieze eigenschappen van een volledig verlicht wezen, het bestaan van cosmische kennis, alwetendheid en dat soort zaken. Vaak kom je toch tegen dat een verlicht wezen toch lang niet helemaal perfect is.

Soms als ik mediteer of als ik dagelijke dingen doe, dan stel ik mij de vraag: hoe zou boeddha dit zien of een monnik? Dan merk je dat je zelf innerlijke kennis en wijsheden hebt. Boeddhanatuur is voor mij eigenlijk: ik ben niet geboren met die gedachte, intentie, daad.

Eigenlijk zou je ook de imperfectie die er is, kunnen aanvaarden (moeilijk, moeilijk). Als je kijkt naar een boom en je zou die bekijken, kan je dan iets imperfect bedenken? Zo nee, waarom zie je die bij jezelf wel, of bij die ander? Een monnik vertelde mij dat elke boom je iets kan vertellen, als je daar dan over mijmert, kom je ook tot inzichten. Een boom groeit namelijk gewoon, hoeft er niks voor te doen.

Groet moesa

[teksten.BA]

Ik herhaal dat ik het echt jammer vindt, dat je mijn woorden zo in extreme zin opvat, terwijl ik mijns inziens er van alles aan gedaan heb om de tekst steeds zoveel mogelijk open te laten, de zaken die ik beschreven heb te opperen als mogelijkheid, en niet als absolute waarheid. Ik heb denk ik voldoende waarborgen ingebouwd in mijn bijdragen, die ik steeds wel heb overwogen. Het is voor mij echt onbegrijpelijk – en dat zeg ik uit respect – dat je er ook weer steeds op terug komt in de herhaling.

Ik vind het niet erg als je kritiek hebt, dat is misschien wel nuttig en gepast ook, maar presenteer het dan niet zo dat het niet bedoeld is als kritiek. Dat kan ik niet goed uitstaan. Verder ben ik helemaal niet uit op je vertrek, integendeel. Maar ik word confronterend als ik weet dat iets niet waar is. Het is vaak zinloos om confronterend te worden, maar toch. Ik zou jou het liefst dan willen dwingen om toe te geven, niet als gezichtverlies, dat je vaak zaken wel bedoeld als kritiek. Jouw presentatie dat je zaken niet bedoeld als kritiek maar slechts als overweging klopt niet, vind ik. Ja, zoiets kan me obsessief bezighouden. Het heeft iets onuitstaanbaars voor me. Niet goed. Ik ga me er ....weeeeer...op bezinnen.

wens je het beste.

Ik ben blij dat je reageert, en ik zal je proberen te begrijpen. Je schrijft dat ik beweer zaken niet als kritiek te presenteren, maar als overweging, terwijl het op jou wel degelijk als zijnde kritisch overkomt. Je kunt dat niet goed uitstaan. Je zou mij het liefst willen dwingen om dat toe te geven. Tja, dat zou dus - als ik het juist opvat - betekenen dat ik volgens jou eigenlijk niet altijd eerlijk ben in wat ik neerschrijf.

Misschien dat ik soms stellig kan overkomen, en dat het dan sterk de indruk wekt dat het kritisch van aard is, terwijl ik het eigenlijk niet zo kruidig bedoel, en het een overweging noem. Dat is wel jammer. Ik zal proberen daar op te letten, hopelijk slaag ik daarin. Kritiek is niet altijd even prettig, dat vind ik zelf ook.

Dat het welhaast een obsessie wordt en dat je mij het liefst zou dwingen om toe te geven, dat baart toch wel enige zorg, als je begrijpt wat ik bedoel. Het is niet mogelijk iemand te dwingen om toe te geven naar wat jij wil. Toch? Ook ik kan dat niet. En dat is maar gelukkig ook. Ik probeer het nu met respect te benaderen, hopelijk zie je dat. Misschien is het een overweging om te bedenken dat de ander - hoe eigenwijs die ook is of kan zijn - (als voorbeeld) zelfs het recht heeft om iets niet ruiterlijk toe te geven. Misschien bedoelt hij of zij het inderdaad niet zo kritisch, of is hij of zij gewoon inderdaad niet zo eerlijk als dat jij dat zou willen. Iedereen heeft daarin een eigen verantwoordelijkheid. En wellicht heeft iemand daar, om een ander voorbeeld te noemen, in het ernstigste geval helemaal geen zin in, of geen boodschap aan. Daar hebben we immers geen invloed op, alleen op ons eigen post-gedrag.

Ik zal kijken of ik in het vervolg het verschil tussen kritiek en een overweging kan waarnemen in mijn bijdragen, voordat ik ze post. Ik teken daarbij aan, dat het toch best zo kan zijn dat ik iets een overweging noem, terwijl jij het toch als kritiek opvat. Dat valt waarschijnlijk niet helemaal te voorkomen, lastig...

Nou ja, in ieder geval het beste.

Vriendelijke groet,

Buddha Amitabha.

[Dorje]

Vaak kom je toch tegen dat een verlicht wezen toch lang niet helemaal perfect is.

Om de verwarring ook nog wat groter te maken (waarom niet, het helpt om los te komen van het beeld dat we maken van Boeddha), was Boeddha ook niet perfect. Op een gegeven moment hebben er op de instructies die hij had gegeven in verband met het afstotelijke van het eigen lichaam, velen van Boeddha's volgelingen zelfmoord gepleegd. Ook hier kan je gaan concentreren op de fout, de onvolkomenheid van de Boeddha en dus gaan twijfelen aan zijn perfecte realisatie. Maar dat zou zonde zijn. Het maakt zijn realisatie niet minder perfect, maar het toont gewoon aan dat mens zijn nooit perfect kan zijn, zelfs niet als boeddha. Dus dat er als mens geen eindstreep is om over te gaan en dan te rusten op je lauweren. Ook een Boeddha heeft geen vat op hoe zijn woorden opgevat worden, en dus ook een Boeddha moet nog actief opletten wat en hoe hij iets zegt en doet. Ook een Boeddha kan nog steeds veranderen, evolueren, nieuwe omstandigheden tegenkomen waar hij nog moet leren op een best passende manier op te reageren.

Daarom ben ik het helemaal eens met Moesa dat we eigenlijk ook de imperfectie die er is, kunnen aanvaarden, ook en misschien vooral onze eigen imperfectie als mens. De Boeddha kreeg geen schuldgevoel voor de gevolgen die zich voordeden, hij viel niet terneergeslagen op de grond, of rende niet in schaamte weg, hij zag wat voor gevolgen zijn woorden hadden gehad, en paste onmiddellijk de wijze waarop hij zijn volgelingen liet beoefenen aan.

De imperfectie, de beperktheid aanvaarden, zelfs van je eigen mens-zijn, is dan geen passieve aanvaarding (gelatenheid), maar een actieve aanvaarding (een actieve participatie), één waarin je actief inspeelt op welk effect je blijkt te hebben en het dus over een andere boeg durven gooien als het nodig is, je aan te passen aan de situatie. Niet te gaan jammeren over je eigen imperfectie of de imperfectie van een ander, niet in vluchten of te vechten, maar responsief te gaan reageren op dat wat zich al voorgedaan heeft, maar dan zoekend naar een betere manier.

Ook wij kunnen dit, in het klein. In plaats van te jammeren hoe wij reageren of hoe anderen reageren op ons, kunnen we actief aanvaarden hoe het nu eenmaal loopt tot nu toe en zoeken hoe het beter kan lopen. Als zelfs een Boeddha hierin nog zoekend is, waarom onszelf of anderen veroordelen als wij of anderen dit ook nog zijn?

[Dorje]

Dank je Dorje voor de uitleg omtrent guru yoga. Het lijkt mij toch een vrij lastige beoefening. Maar het is wat anders om de Boeddha te zien in een leraar, dan om hem te zien als de Boeddha. Dat laatste lijkt mij te ver te gaan, maar het eerste misschien niet.

Het is maar lastig als je enkel de boeddha ziet in de guru, of nog lastiger als je zelfs dat niet ziet.

[marcel]

[...] Maar het is wat anders om de Boeddha te zien in een leraar, dan om hem te zien als de Boeddha. Dat laatste lijkt mij te ver te gaan, maar het eerste misschien niet.[...]

Dat laatste vind ik ook veel te ver gaan.

De weg naar misbruik ligt dan wijd open.

Als leerling dien je de guru kritisch te bekijken.
Niet alleen  wat hij zegt, maar zeker ook  zijn gedrag.

Als leerling ga je niet je gezond verstand
en je kritisch vermogen uitschakelen.
We zijn altijd zelf verantwoordelijk.
Dat kunnen we beter niet uit handen geven.

[Dorje]

[...] Maar het is wat anders om de Boeddha te zien in een leraar, dan om hem te zien als de Boeddha. Dat laatste lijkt mij te ver te gaan, maar het eerste misschien niet.[...]

Dat laatste vind ik ook veel te ver gaan.

De weg naar misbruik ligt dan wijd open.

Als leerling dien je de guru kritisch te bekijken.
Niet alleen  wat hij zegt, maar zeker ook  zijn gedrag.

Als leerling ga je niet je gezond verstand
en je kritisch vermogen uitschakelen.

Zeker niet en dat is ook nooit de bedoeling.

Velen hebben een erg onjuist beeld van de guru leerling verhouding, en dat is niet te verwonderen, want er zijn Tibetaanse leraren geweest die deze verhouding in een erg slecht daglicht gebracht hebben, door inderdaad misbruik te gaan nemen van de situatie. Maar dat is geenszinds de bedoeling.

Een guru vragen om zijn leerling/discipel te mogen zijn, betekent geenszins dat je, als het ware (symbolisch), je ziel aan hem/haar verkoopt. Dat is waanzin en heeft niets met de guru-leerling verhouding te maken. De leerling blijft zijn eigen autoriteit ten alle tijden. De guru is er gewoon om de leerling sneller op een hoger niveau te tillen, om de zere plekken bloot te leggen, om dat duwtje te geven waarzonder het moeilijk is de leegte in te springen. De guru is er niet om je dingen te laten doen waar je je niet goed bij voelt. Als je dingen blind doet waar je je niet goed bij voelt, gewoon omdat een hogere jou dit opdraagt, dan is dit absoluut geen weg naar verlichting/bevrijding, maar eerder naar nog meer verwarring en slaafsheid. Daarom is die sutta van de boeddha, hoe noemt die ook alweer, die waarbij je onderzoekt of wat een leeraar zegt tot bevrijding lijdt of juist niet, ook aan de orde in de guru-leerling relatie.

In plaats van hier vaag en filosofisch over uit te wijden, laat mij het even heel concreet maken:

Zelfs als de Boeddha mij zou opdragen iets te doen waar ik mij echt niet goed bij voelde, zou ik dat nooit doen, dan zou ik dit in vraag stellen, dan zou ik uitleg vragen en als die uitleg mij nog niet op mijn gemak zou stellen, zou ik het nog niet doen. Boeddha of niet, je blijft je eigen autoriteit, je blijft kritisch, je blijft je gezond verstand gebruiken, dit is zelfs een must op het pad.

Maar nu komt het, zelfs als Boeddha mij zoiets zou vragen, en ik zoiets zou afslaan, zou ik nog steeds de verwezenlijking, de realisatie van Boeddha blijven zien. Ik zou niet gaan twijfelen aan de perfectie van wat hij gerealiseerd had, hoogstens zou ik gaan twijfelen aan zijn actualisatie ervan in zijn mens zijn, en als het werkelijk de Boeddha betrof, zelfs dat niet, dan zou ik eigenlijk niet twijfelen aan zijn goede bedoelingen met mij. Misschien is het één of andere test, juist om te zien of ik zomaar mijn kritische blik blind afgestaan heb aan zijn "autoriteit" en daarmee blijk geef niet rijp te zijn om dieper te gaan. Want dat kritische is juist wat broodnodig is als je dieper wilt gaan.

Dus je mag gerust "neen" zeggen tegen je guru, zelfs tegen de Boeddha, je moet zelfs. Maar "neen" zeggen, "neen, dit kan ik echt niet plaatsen waarom ik zoiets zou moeten doen", is iets anders als "neen" zeggen, "neen, ik heb geen zin om dit te doen, ik voel mij te goed voor deze praktijk, ik doe liever mijn eigen ding, ik doe liever geen praktijken die confronterend zijn voor mezelf, ..." en dergelijke, dan is de guru er om je dat duwtje te geven waar je je zelf iets eerder uit de weg zou gaan, en dat is helemaal iets anders. Maar ook daar, de guru kan jou alleen maar wijzen op wat je vermijd, hij kan/mag je niet forceren. Dat heeft niets met guru/leerling verhouding te maken.

En dan komt nu nog het meest interessante deel. Zelfs als je een guru hebt die je onjuiste zaken vraagt, zelfs als je guru Trump zou zijn, dan nog zou je guru-yoga kunnen beoefenen met die guru, alleen is dat veel lastiger (om de Boeddha te zien in zo'n guru). Zelfs Trump heeft de Boeddhanatuur, alleen is dat veel moeilijker zo "werkelijk" te zien, moeilijker als iemand als de Dalai Lama bijvoorbeeld. Maar dat neemt niet weg dat het wel mogelijk is. Dus je guru bepaalt niet de mogelijkheid om guru-yoga succesvol te kunnen beoefenen, het ben jij die dit bepaalt, jouw vermogen om de Boeddhanatuur in je guru te zien, en (ik zelf raad je aan een zeer integere guru hiervoor te vinden) hoewel dit makkelijker is met een zeer respectabele guru, als het je lukt met Trump, dan is het nog maar een kleintje om dit ook in jezelf "werkelijk" te zien, kleiner als bij de Dalai Lama als guru bvb. Dus een nadeel kan ook weer een voordeel zijn, het is maar hoe je het bekijkt.

Daarom iedereen kan je guru zijn, zelfs Trump, maar neem nooit iemand als Trump als je guru als je hier niet rijp voor bent.

Dit gezegd zijnde moet je eigenlijk altijd rijp genoeg zijn om een guru aan te nemen, rijp genoeg om geen onvolwassen verhouding aan te gaan, om niet zomaar iemand blind te vertrouwen, om niet zo dom te zijn om je autoriteit over jezelf af te staan, zelfs al heeft die guru erg veel aanzien en charisma. Daar doe je niemand goed mee, noch jezelf, noch je "zogezegde" guru die in zijn menselijkheid misschien zelf nog zo onrijp is dat hij in de verleiding zou kunnen komen het onderdanig gedrag te misbruiken. Waarmee ik geenzins zeg dat het de leerling zijn fout is als het fout zou uitdraaien.

In die zin... zolang je je zorgen maakt om wat een guru met je kan doen of misdoen, ben je niet rijp genoeg om een guru/leerling verhouding aan te gaan, doe het dan gewoon niet.

Als je begrijpt dat een guru geen macht over je heeft, maar wel bij machte kan zijn om je verder te brengen dan waar je jezelf kan krijgen, dan ben je er rijp voor.

Hopelijk stelt dit de guru leerling verhouding en de bedoeling ervan in een realistischer perspectief.

[MaartenD]

Dat is prachtig gezegd, Dorje. Dank voor deze woorden.

Met warme groet,

Maarten

[Bodhiboom]

Ja dank je Dorje voor die heldere bijdrage.

Het hele guru gebeuren doet mij denken aan hoe Ram Dass met zijn guru omging. Dat was een hele speciale band, en Ram Dass heeft hem op bepaalde tijden van zijn leven vaak gezien, maar er waren ook lange perioden van scheiding.

Excuses voor de korte en weinig zeggende bijdrage, ik heb op het ogenblik een erge verkoudheid die het een en ander in de war stuurt.

[marcel]

[...]Dit gezegd zijnde moet je eigenlijk altijd rijp genoeg zijn om een guru aan te nemen, rijp genoeg om geen onvolwassen verhouding aan te gaan, om niet zomaar iemand blind te vertrouwen, om niet zo dom te zijn om je autoriteit over jezelf af te staan, zelfs al heeft die guru erg veel aanzien en charisma. Daar doe je niemand goed mee, noch jezelf, noch je "zogezegde" guru die in zijn menselijkheid misschien zelf nog zo onrijp is dat hij in de verleiding zou kunnen komen het onderdanig gedrag te misbruiken. Waarmee ik geenzins zeg dat het de leerling zijn fout is als het fout zou uitdraaien.

In die zin... zolang je je zorgen maakt om wat een guru met je kan doen of misdoen, ben je niet rijp genoeg om een guru/leerling verhouding aan te gaan, doe het dan gewoon niet.[...]

Het kan denk ik ook zo zijn dat je dan nog in de onderzoeksfase zit van of je de Guru kunt accepteren als leraar.
Er wordt ergens gezegd dat zo'n periode wel twaalf jaar kan duren.....
Er worden ook wel kriteria onderwezen op basis waarvan zo'n onderzoek plaats kan vinden.
Een van die kriteria is uiteraard zijn gedrag.

Kijk als je je aan het orienteren bent loopt dat allemaal niet zo'n vaart.
Maar als het gaat om tantra en guru yoga dan is grondig onderzoek van de leraar onontbeerlijk.
Pas als jezelf er van overtuigd bent, middels kriteria en gebruik van je rationeel vermogen,
kun je besluiten hem volledig te vertrouwen.
En dan wordt het ook pas werkbaar.

Verder denk ik dat als je zo ver bent dat je Trump of Rutte als guru kunt zien,
je dat ook in een drol kunt zien.

[Moesa]

Verder denk ik dat als je zo ver bent dat je Trump of Rutte als guru kunt zien,
je dat ook in een drol kunt zien.

Rutte lijkt sympathiek/positief, maar lijdt het land,wat geheel iets van hem is 

Trump zie ik als een zelfverzekerde man, die doet wat hij zegt (iets wat we van hem kunnen leren misschien?) , daar kan je het oneens over zijn, maar hij doet het wel. De gedachte die hierbij kriebelt, kan je dan weer heerlijk ervaren 

Groet Moesa

[Dorje]

Graag gedaan!

En...

Verder denk ik dat als je zo ver bent dat je Trump of Rutte als guru kunt zien,
je dat ook in een drol kunt zien.

Cynisch bedoeld waarschijnlijk maar klopt eigenlijk wel. Alles, elke verschijningsvorm, kan je guru zijn. Het leven kan je guru zijn, en drollen horen ook bij het leven. Net als Dorje's en zo van dat...

En voor alle duidelijkheid: ik had het wel degelijk over de verhouding tussen guru en leerling op vajrayana (tantra) niveau. In de traditie waarin ik beoefen, is de Dzogchen beoefening (en ook de Mahamudra beoefening) ingebed in het vajrayana (dat is niet altijd zo, voor Dzogchen toch niet). M.a.w. kan je in deze traditie maar beoefenen door een vajrayana samaya aan te gaan t.o.v. een guru.   

Ik schrijf niet graag over mijn eigen proces, over mijn eigen praktijken en dergelijke, want het heeft eigenlijk geen belang, iedereen is anders, iedereen heeft een eigen proces, er is daar geen rode draad in te trekken of regels op te zetten, of getallen/jaren op te plaken. Zo kan het goed zijn dat iemand 12 jaar nodig heeft om zijn guru af te tasten, voor mij was het na één jaar wel duidelijk genoeg. Zo ook heeft iemand die zo koppig en waanzinnig gedreven is als ik jaren van voorbereidende oefening nodig om tot meer rust (gewoon beoefenen om de beoefening, niet om iets te willen bereiken) en beter inzicht te komen in de praktijk, maar voor een ander (heb ik ook al gezien) is dit allemaal niet nodig. 

Laat ik dus toch even persoonlijk gaan, het lijkt hier wel gepast om wat meer kader te geven aan wat ik geschreven heb over de guru en guru-yoga, niet om het verhaal zelf, of het belang ervan, ieder schrijft zijn eigen verhaal, vind zijn eigen belang in de praktijk, maar om te kaderen dat ik dit alles niet zomaar uit mijn duim zit te zuigen, maar dat het wel gestoeld is op de eigen ervaring met een guru, guru yoga en vajrayana (tantra).

Het is zoals ik het ervaar, niet meer of niet minder.

Ik was al vrij jong enorm gefascineerd door vajrayana. Maar van een guru/lama wou ik niet weten. Ik wou lekker mijn eigen wegje gaan en dat deed ik ook. Ik vond een lama die vrij kwistig vajrayana beoefening overbracht op iedereen die maar inschreef op zijn weekends. Ik ga geen namen noemen, maar hij gaf bvb zomaar tummo onderricht en beoefening aan groepen mensen gewoon op basis van inschrijving. Ik ging hier heel gretig op in. En heb hier erg slechte ervaring mee opgedaan: door de beoefening zonder degelijke begeleiding die ik thuis stevig verder zette heb ik een mislukte tummo uitbraak gehad, die heel mijn systeem overhoop had gegooid. Ik ben onmiddellijk gestopt met de beoefening, maar ik bleef mij wekenlang erg slecht voelen, opgebrand, vermoeid, misselijk, zwak. Toch maar naar de dokter gegaan, bleek dat mijn schildklier helemaal op hol geslagen was. Volgens de arts zou ik voor de rest van mijn dagen pilletjes moeten pakken. Ik deed dit niet, en na zes maanden bleek het toch nog vanzelf hersteld.

Je hoeft mij niet vertellen dat vajrayana zonder goede begeleiding ronduit gevaarlijk is.

Sindsdien ben ik veel voorzichtiger geworden, maar even gedreven en koppig gebleven. Ik timmerde lekker verder aan mijn eigen pad. Tot ik mijn Dzogchen meester tegenkwam.

Tot dan toe hoorde ik andere mensen van de sangha lovend over hun lama spreken. "Mijn lama dit, mijn lama dat… en jouw lama?", "Ik heb er geen, ik wil er geen.". En mijn voornaamste reden was dat die lama mijn proces ging bepalen. Ik hoorde zo van die verhalen van "ik deed die praktijk, mijn favoriete praktijk, ik deed die zo graag, maar mijn lama besliste dat ik die niet meer mocht doen, en deze hier voortaan alleen maar mocht doen, alleen maar dat", daar kreeg ik de kriebels van. En op mijn vraag of ze dan niet gevraagd hadden waarom, kwam steevast het antwoord "dat is niet nodig, ik vertrouw mijn lama". Wat mij het gevoel gaf "steek die lama's maar in je gat, met alle chinezen, maar niet met den dezen".

Op een gegeven moment zat ik in een benarde situatie, het boterde echt niet meer tussen mij en mijn vrouw, de vraag begon in mij op te komen of het nog wel zinvol was om zo te blijven doorgaan. "Leg het toch voor aan Lama Karta", wierp iedereen mij toe, en tja, dat heb ik dan ook gedaan. En wat kreeg ik te horen: "in het Boeddhisme gaat de familie voor, probeer te leven met je problemen, leer er uit, maar blijf toch maar samen", mooi hoor. Nu, daar ben ik lekker ongehoorzaam in geweest, het was ook niet "mijn" lama. Hoe dan ook, ik ging hier nooit naar geluisterd hebben, wel naar de woorden "probeer te leven met je problemen, leer er uit", maar niet naar het gedeelte "blijf toch maar mooi samen". Uiteindelijk zijn mijn vrouw en ik, na een lang verhaal van zoeken of we echt wel bij elkaar hoorden, uit elkaar gegaan (wettelijk gescheiden, we waren getrouwd). En kijk nu, ik heb nu een veel rustiger, vrediger en gelukkiger bestaan (ben ondertussen hertrouwd) en mijn ex ook. Het was het beste wat ons kon overkomen. Dus nee hoor, ik laat mijn leven niet bepalen door een lama.

Maar dan kwam ik mijn Dzogchen meester tegen, hoewel hij van een andere strekking was (Nyingma), was hij uitgenodigd naar het Kagyupa centrum waar ik vaak kwam (Het Tibetaans instituut, Hoei, België) om voor de verandering eens wat Dzogchen onderricht te geven.   

Opeens was mijn weerstand tegen iemand die mijn proces zou sturen helemaal weg. Het heeft mij maar een jaar gekost om te besluiten dat dit mijn guru zou worden. En dit heeft mij enorm veel goeds gebracht. Uiteindelijk heb ik het gewoon aan hem gevraagd, en hij stemde tot mijn grote verbazing zomaar toe. Ik vroeg hem met een brandend verlangen of ik dan aan de Dzogchen beoefening kon beginnen.

Hij ging hier niet op in, hij vroeg mij eerst de voorbereidende beoefening van Mahamoedra (Kagyupa) te doorlopen, dat vond hij gepaster, omdat mijn Sangha ingebed was in de Kagyupa strekking (Mahamudra). Mahamudra en Dzogchen zijn heel erg verwant. Pas daarna zou ik de voorbereidende beoefening van de Dzogchen kunnen starten, hetgeen waar mijn hart en gedrevenheid echt naar uit ging. En dat was plots allemaal ok voor mij. En kijk, ik stelde het ook niet eens in vraag, maar ik voelde wel hoe het zat: hij stak gewoon een stokje voor mijn streven, voor mijn sterke doelgerichtheid. Bij een ander had hij dat misschien niet gedaan, een ander had hij misschien direct met Dzogchen voorbereiding laten beginnen, juist om zijn streven aan te wakkeren, maar ik was er te sterk op gebrand en dat zou mijn beoefening belemmeren. Dus ik kreeg een wel heel uitzichtloos pad voorgeschoteld: eerst vele jaren iets beoefenen waar ik niet helemaal voor koos en dan nog eens vele jaren beoefenen als voorbereiding op wat ik uiteindelijk wel wilde beoefenen: Dzogchen en niets anders.

Ik heb er 5 jaar over gedaan, op die voorbereiding voor de Mahamudra beoefening, elke ochtend om 5h30 opgestaan en stevig doorgeoefend, 100.000 keer dit, 100.000 keer dat, … en dan de kers op de taart de guru yoga. Ik heb dit alles intens beoefend. En het was soms moeilijk (vooral die 100.000 rijstmandala's), soms leuk, soms inspirerend, soms confronterend, vooral de eindeloze lengte van dit alles, maar juist dat heeft mijn streven, mijn doelgerichtheid afgebroken, op den duur is er geen doel meer, geen licht meer aan het einde van de tunnel. Gewoon beoefening om de beoefening. Gewoon doordoen, zonder doel.

Na 5 jaar kon ik dan eindelijk vragen om met de Dzogchen voorbereiding te beginnen, maar mijn guru beoordeelde dat het niet meer nodig was alles weer 100.000 keer te doen. Mijn 100.000 keer dit en dat bleek er opeens verrassend genoeg op te zitten, de voorbereiding voor de Mahamudra was gelijkaardig aan die van Dzogchen, dus dat moest niet nog eens allemaal op een meer specifieke manier overgedaan te worden. Ik kreeg opeens de toelating om met de echte Dzogchen praktijk te beginnen, Treckcho. De meer specifieke voorbereidende beoefening voor de Dzogchen diende ik enkel ter inleiding van elke sessie een paar keer te doorlopen.

Ik ben hem nu heel erg dankbaar dat hij niet op mijn brandende wens was ingegaan (dzogchen), maar mij eerst een wel heel lange weg had voorgespiegeld, dat heeft veel sneller een klik in mij doen ontstaan. Ik gaf hierdoor veel sneller mijn doelgerichtheid op. 

Dat is wat een guru bij machte is, hij kan jou een andere weg voorschotelen dan wat je zelf in gedachten hebt, om jou sneller door je belemmeringen heen te krijgen. Trouwens geen enkele van die 100.000 keer dit en dat zou ik beoefend kunnen hebben op mijzelf. Ik had mezelf zelfs voorgehouden nooit aan die onzin te beginnen: "100.000 keer iets doen, en dat dan nog liggen tellen ook, wat een waarzin!"

Maar een guru is bij machte je dingen te laten beoefenen waar je zelf nooit toe zou kunnen komen. Dat is de kracht van de guru-leerling verhouding, en die kracht ligt niet in hem, maar in jezelf. Maar een kracht die je haast niet uit jezelf krijgt zonder iemand waar je naar opkijkt die je vriendelijk vraagt dit en dat te doen. Hij ontsluit die kracht in jou. Je doet het schijnbaar voor hem, maar dan bij de laatste van die voorbereidende beoefening (guru-yoga) valt het onderscheid tussen jou en hem weg, dan ontdek je dat het je eigen kracht is, niet zijn kracht.

De laatste keer dat ik hem gezien heb, dat is al lang geleden, want hij komt tegenwoordig niet meer naar België, heeft hij mij iets bijzonders achter gelaten. Hij wees er mij op dat ik tot nu toe mijn praktijk had en mijn leven, als twee aparte dingen, en dat er tussen die twee nog een enorm gat zat. Mijn opdracht vanaf nu was dat gat te dichten. Mijn leven zou mijn praktijk moeten worden, en mijn praktijk mijn leven. M.a.w. tot nu toe had ik mijn praktijk, en mijn guru en daar tegenover stond mijn leven. Nu was het tijd om die twee niet meer gescheiden te houden, het leven zou mijn praktijk en mijn guru moeten worden.

Vandaar als ik nu nog eens in een drol trap, dan is die drol mijn guru, hij geeft mij de kans om de gevoelens van "shit, het is toch niet waar…" te zien opkomen, hij geeft mij de kans om de eventueel driftige reactie erop te zien opkomen en door dit zien kan er soms iets gebeuren, en soms ook niet, soms is het lastig, confronterend, moeilijk, wil ik liever het leven zoals het nu eenmaal is (dit trappen in een drol) verwensen, en ook dat kan dan weer gezien worden, achteraf dan meestal (en er nog eens goed mee lachen met mijn gevloek).

Zo wordt het leven, ook de drollen waar je in trapt, ook de moeilijkheden die je tegenkomt, ook de confrontaties die achter elke hoek op je liggen te wachten, je guru. En zelfs Trump en Rutten en … echt alles, ook de goeie dingen, de verleidelijke dingen, …, ook je kinderen, je vrouw, je werk, je collega's, je baas, … . En ook al je "mislukkingen", alle momenten dat je de guru niet meer in het leven kon zien, ook dan is het nog steeds je guru, of kan je dat als dusdanig nog achteraf terug ontdekken.

Maar het hoeft voor jullie zo niet te lopen, ik vertel het gewoon hoe het "kan" lopen en hoe het vaak ook niet zo loopt bij mij, maar de mogelijkheid is er wel. En die kan je wel zien.
En misschien kan dit een beetje beter kaderen wat ik bedoelde met Trump als guru zien.

Om af te sluiten nog een kleine anecdote van iemand die ik ken die een guru had die uiteindelijk beschuldigd is geworden van seksueel misbruik. Hij wist te vertellen dat dit geen enkele invloed had op zijn praktijk, waaronder ook nog steeds guru-yoga. Hij keurde hetgeen gebeurd was af, maar voor de rest had dit geen invloed op de beoefening die hij van hem overgeleverd had gekregen. Ook dit kan dus.
 
De groeten,

Dorje.

[marcel]

Het was niet cynisch bedoeld.
Ik meen het.
Veel hangt af van de manier van zien.

Verder duidelijk verhaal Dorje.
Er is veel mogelijk. 
En gelukkig zijn er ook heel veel goede,
betrouwbare, integere leraren/guru’s/meesters/rinpochee’s.

[Dorje]

Het was niet cynisch bedoeld.
Ik meen het.

Ik geloof je.

Er is veel mogelijk. 
En gelukkig zijn er ook heel veel goede,
betrouwbare, integere leraren/guru’s/meesters/rinpochee’s.

Heel veel. En gelukkig wel.

Misschien had die kennis toch beter wat langer afgetast, maar nu hij in zee is gegaan met zo'n guru, en hij de sterkte, rijpheid en helderheid heeft om het alsdusdanig te zien, te zien dat hij in zijn mens-zijn geen kopie moet worden van zijn guru (hopelijk echt niet in dit geval), maar in zijn actualisering van wat hij via zijn guru wel degelijk in zichzelf heeft teruggevonden, als mens zelfs verder, integerder, betrouwbaarder kan worden als zijn eigen guru, kan hij er toch nog mee voort in zijn praktijk. En dat "vind ik" sterk. Anderen zullen hier een andere mening over hebben, en dat is ook ok.

Hartelijke groeten,

Dorje.

[Moesa]

Heel veel. En gelukkig wel.

Misschien had die kennis toch beter wat langer afgetast, maar nu hij in zee is gegaan met zo'n guru, en hij de sterkte, rijpheid en helderheid heeft om het alsdusdanig te zien, te zien dat hij in zijn mens-zijn geen kopie moet worden van zijn guru (hopelijk echt niet in dit geval), maar in zijn actualisering van wat hij via zijn guru wel degelijk in zichzelf heeft teruggevonden, als mens zelfs verder, integerder, betrouwbaarder kan worden als zijn eigen guru, kan hij er toch nog mee voort in zijn praktijk. En dat "vind ik" sterk. Anderen zullen hier een andere mening over hebben, en dat is ook ok.

Hartelijke groeten,

Dorje.

Iedereen die je ontmoet, waar dan ook, is een guru, een leraar. Niks gebeurd eigenlijk voor niets op je pad.

Groet Moesa

[Dorje]

Iedereen die je ontmoet, waar dan ook, is een guru, een leraar.

Zo kan je het zien en het zo zien kan heel leerrijk zijn.

Niks gebeurd eigenlijk voor niets op je pad.

Ook dat is een manier van zien, voor sommigen nuttig.

Voor mij is het nuttiger te zien dat niets op je pad gebeurt voor iets. Wat er gebeurt is gewoon wat er gebeurt, m.a.w. de realiteit zoals die is, of je het nu leuk vindt of niet.

Net als een boom ook niet gaat klagen als een obstakel (een muur of een paal bijvoorbeeld) zijn groei belemmert. De boom gaat er ook geen betekenis/zin aan geven. Wat ie spontaan doet is gewoon doorgroeien tegen of om de belemmering heen.

Ook zo kan je het zien.

De groei gaat dan vanzelf door en nog vlotter (spontaner, complexloper) zonder al dat geklaag en zonder al dat betekenis/zin gegeef.

De groeten!

[Moesa]

Beste Dorje

Weer wijze woorden, dank je wel

Net als een boom ook niet gaat klagen als een obstakel (een muur of een paal bijvoorbeeld) zijn groei belemmert. De boom gaat er ook geen betekenis/zin aan geven. Wat ie spontaan doet is gewoon doorgroeien tegen of om de belemmering heen.

Leerde van een monnik uit België: elke boom heeft wat te vertellen, vanmorgen heb ik er weer 1 staan te bekijken. En ja de boom had geen binnenkant, meer (wilg), oude boom, maar blijft groeien, doet geen moeite. Mooi inzicht

Groet (geen bomenknuffelaar)

Moesa

[Dorje]

Met plezier.

En mooi van die boom zonder binnenkant die gewoon blijft groeien zonder moeite te doen.

Ben ook zo geen boomknuffelaar, dus gewoon een warme groet terug.

P.s. Wij hebben onlangs een mooie perenboom moeten uitdoen, omdat de achterbuur vond dat hij te dicht stond tegen zijn grond. Hij was in zijn recht, dus met toch enige spijt in het hart, maar zonder gemopper, omgezaagd. Maar nu gaan we er gewoon vijf of zes bijzetten, wel op de juiste afstand nu.

De één zijn dood is de ander zijn brood.

Ik zal ze vaak en goed bekijken, zien groeien en wie weet samen met mijn dochters in klimmen als ze groter zijn.

[bolletje]

Ik heb veel respect voor boeddhistische lama's etc.

Ik geloof ook zeker dat zij veel kennis hebben en inzicht. Meer dan jij en ik. Omtrent het boeddhisme dan. Maar zodra  men de dalai lama 'zijne heiligheid' gaat noemen, dan krijg ik daar wel kromme tenen bij. Ik denk dat hij dat zelf ook een beetje vervelend zou vinden. Hij wilt geen Paus zijn, lijkt mij. In dat programma met die Erika Terpstra hé. Op een gegeven moment ontmoet zij de Dalai Lama en dat gaat ze helemaal huilen en overdreven doen. I love you, i love you, zegt ze. Je ziet aan die Dalai Lama dat hij dit een beetje irritant vind. En terecht. Ik bedoel, i love you ? Je kent hem niet eens. Natuurlijk kan je veel aan zijn lessen gehad hebben, maar zodra je doet alsof hij een soort God is, wordt het creepy. Persoonsverheerlijking is altijd eng en past niet bij boeddhisme ( vind ik ).

 Hiërarchieën horen bij het aardse leven, niet bij het spirituele leven. Het vereren van mensen, hoort niet bij het spirituele leven. De boeddha leert een verlossingsleer, die je kán aanhangen. Hij zegt nergens : zie mij als een God en dan komt het goed. Dit is wat de gereformeerden bedoelde, met hun geloof, met hun christendom. Het gaat om je verhouding tot het hogere. Niet om jouw verhouding met Paus Pipo de derde. Ik ben geen christen, zeker niet, maar ik snap wel de instelling van de gereformeerden.

De boeddha zélf was niet eens zo'n soort superster hé. De man zat een paar maanden in het bos, totdat de kinderen van het dorp hem een keer tegenkwamen. Hij ging hen dan onderwijzen. Zo wordt het beschreven in het boek van de pas overleden Thaise monnik. Niets geen bombastische rituelen, hiërarchie, heiligheid of wat dan ook bij de échte boeddha. Hij was een anonieme asceet, die in het bos woonde. Die bescheidenheid is juist wat hem paradoxaal genoeg verheft. Het is allemaal ongedwongen bij hem. Er zit geen arrogantie in, geen overmoed, geen grote bek. Geen beelden, tempels, wierook, rituelen, geesten, hiërarchie, pikorde. Dat hebben de mensen er later omheen bedacht. Juist omdat hij ongedwongen en toegankelijk was, vielen mensen ervoor. Niet omdat hij een hoge hoed op had en in een dure tempel woonde.

Je hebt zoveel lama's en guru's en 'spirituele leiders' en sektes. Uiteindelijk moet het uit jezelf komen allemaal. Mijzelf onderdanig opstellen ten opzichte van een of andere 'leider' gaat mij echt niet verder helpen. Je houdt jezelf voor de gek. Wat je overigens zelf moet weten. I couldn't care less.

Autoritarisme maakt de wereld kapot. Ik heb geen koningen, staten, leiders, Pauzen, Stallinnen of lama's nodig, voor mijn eigen welzijn. We hebben nooit iets gehad aan presidenten, bazen, Trumpen, Guru's, Communistische bonsjes, Kaliefen, de Paus, of welke autoritaire charlatan dan ook.  Uiteindelijk hebben de mensen altijd alles zelf moeten doen. Je kan het niet op een ander afwentelen.

(A)

Als ik een leider wil, dan hang ik wel posters van rapper 50cent in mijn kamer. Zoals MaartenD zei.


Dit zal vast wel allemaal heel 'controversieel' zijn, wat ik hier zeg. Maar ik heb nog steeds een anarchistisch vuur in mijn hart. Met of geen boeddhisme. Dharma anarchist. Blijkbaar bestaat het.