Dharma vragen, van je bolletje

[bolletje]

Je bolletje heeft een vraag


Het zit namelijk zo. Bij 'mijn' dharma centra, zegt men : je mag de Dharma zelf invullen. Neem ervan wat je kan gebruiken, stop de rest weg. Cherry picking.

Zoals je misschien met een genre muziek zou doen. Je gaat de jazz luisteren en je scant steeds verder, je zoomt in. Misschien kom je uit bij fusion jazz ( bij wijzen van ) en daar ga je dan nog selectiever in zijn en uiteindelijk blijven er een paar artiesten over die je wilt inkopen op vinyl bijv. Máár,daar ligt dan wel écht je hart.

Hetzelfde geld voor de Dharma. Kijk, je neemt hetgeen ervan, dat je écht raakt. Dat waar je iets meer kan, als fundament. Je kan niet iets nemen, dat je gewoon niet kán accepteren. Dan bouw je niet op een goed fundament. Dan heb je een gammel fundament. Je bouwt dan op los zand.

Dit is wellicht een postmoderne invulling van boeddhisme, van mij. Deze ietwat oppertune/individualistische invulling. In vroegere tijden, in Azië, moest je niet met dit soort fratsen aankomen. Luister naar wat de lama/priester zegt en hou je brutale mond verder. Niet geen 'individuele invulling'. Gemeenschap en individu waren één. ( ik weet niet in hoeverre dit nog steeds het geval is )

Dat idee van het autonome, zelf beschikkende individu ( ik kies de Dharma, ik neem ervan wat ík wil ), dat is heel westers/Europeaans. Ik geloof dat het voort komt uit de verlichting, het liberalisme, later, na de tweede wereldoorlog het existentialisme etc. Azië heeft een andere geschiedenis doorgemaakt. Misschien botsen westerse leken en Aziatische boeddhisten, over deze kwesties, daardoor ?.  Een cultuur verschil, miscommunicatie ? Zij denken dat wij dit/dat bedoelen, wij denken dat zij dit/dat bedoelen en zo lullen we langs elkaar heen. Wij zien het als iets dat past binnen onze snelle, moderne levens. Iets waar we iets mee kunnen en zo niet, dan stoppen we het weer weg. Levens, waarvan wij vinden, dat wij het zélf aan het vormgeven zijn. Zoals de moderne Europeaan dat doet. Gaan en staan waar men wilt, doen en laten wat men wilt. Wat dan ook geld voor het geestelijke leven. De filosofieën en religies nemen waar je iets mee kan, alles door elkaar husselen, vrijheid !

In Azië hebben de boeddhisten ( correct me if im wrong ) zoiets van, het is alles of niets. Hier dien je voor te sterven. Dit is létterlijk heilig. Dit is niet een of ander cosmetic product, voor je welzijn.


Ik vraag mij af, in hoeverre staat men écht open voor andere meningen, binnen het Aziatische boeddhisme ? Men zegt wel, dit is geen probleem. Maar ik heb daar af en toe mijn twijfels bij.


Kortom, mijn vraag is, hoe tolerant is het Aziatische boeddhisme ten opzichte van een geïndividualiseerde benadering van het boeddhisme ?

Heeft het zin om Dharma centra te bezoeken, als je toch wel afwijkende meningen hebt ? Zal men dit niet irritant vinden ? Men zegt van niet, maar meent men dit ?

Ik kan met 60 procent wat de boeddha zegt, daar kan ik iets mee. Is dat genoeg, om je binnen het boeddhisme te bewegen ? Of is het een kwestie van 'alles of niets' ?


Dit alles knaagt aan mij


je beste vriend, een rond opgerold, harig bolletje ( een soort wuppie, maar zonder ogen en nóg liever )

[Bodhiboom]

Mijn kennis is maar beperkt op dit vlak, ik ken niet zo heel veel Aziatische boeddhisten. Maar ik kan wel wat zeggen over de Tibetaanse tempel waar ik mijn cursussen deed. Daar was men zo dat men je weinig oplegde, je kon de cursussen doen zonder dat je hoefde te zeggen waar je wel of niet in geloofde. Maar het werd wel gepresenteerd als een geheel, en als je de geavanceerdere cursussen deed dan werd er ook wel van je verwacht dat je er voor alle lessen zou zijn.

Voorbij een bepaald niveau zou het wel als een probleem worden opgevat als je zou zeggen, ik geloof niet in wedergeboorte. Men vatte het op als een teken van onrijpheid, dat je nog niet de juiste visie kon bereiken. Maar, je moet ergens beginnen, en ze zouden je zeker niet de deur wijzen. Echter je kan wel verwachten dat je bij een beginnersklas word ingedeeld, als ze zoiets hebben.

[bolletje]

Ik geloof niet in zoiets als 'de juiste visie'. Dat vind ik een autoritair grondbeginsel. Deze visie is 'de juiste' en dat is dan gewoon maar zo.

Eigenlijk zegt men dan : Ik heb de waarheid in pacht.

Dit is wáár. Alleen mensen met oogkleppen op, zouden zoiets zeggen. Wij dénken dat dit de juiste visie is. Niet, dit ís de juiste visie. Dat laatste vind ik een beetje hoogmoedig

Ook vind ik het idee van 'beginners en gevorderden' een beetje raar, in een spirituele context. Alsof het tennis is. Ik zit in beginnersklasje verlichting. Snap je wat ik bedoel, dat klinkt toch raar. Ik ben een beginner en jij zit op niveau zes. Op niveau tien ben je ineens verlicht. Dan gaat het lichtje aan.

Je snapt mijn punten wel, toch, hiermee.

Je moet in wedergeboorte geloven ? En wat is ik nou niet kán geloven in wedergeboorte ? Ben ik dan niet een goede boeddhist ? Stel, dat iemand twintig jaar boeddhisme bestudeerd, naar zo'n tempel klasje gaat. Maar deze persoon gelooft niet in reïncarnati. Dan zou het toch raar zijn om te zeggen : jij hebt niet het juiste inzicht, de juiste visie. Wij wel.

Nee, nee, zo heeft de boeddha het natuurlijk niet gewild allemaal. Zijn leer is honderdduizend keer dieper dan dit.

[Ujukarin]

Bij ons is vrij veel vrijheid in wat je van boeddhisme oppakt en wat niet.

MITS je de dingen die je niet oppakt wel geprobeerd heb, voldoende diepgaand, en niet tevoren verwerpt. Vertrouwen (sraddha) is essentieel binnen boeddhisme.

https://boeddhistischdagblad.nl/achtergronden/141122-wijs-en-onwijs-reflecties-over-de-kalama-sutta/

With folded palms,

<Ujukarin>

[bolletje]

Daar kan ik wat mee. Dankje

Als je het maar wel geprobeerd hebt/onderzocht hebt. Tja, sommige dingen kan je niet proberen en sommige dingen kan je zoveel onderzoeken als je wilt, het blijft een raadsel. Reïncarnatie en karma, dat kan je niet proberen. Dat zoiets bestaat, is een aanname. Ik zeg niet dat het per definitie een verkeerde aanname is, maar het is wel een aanname. Beweren dat het 'het juiste inzicht' is, vind ik dus een beetje hoogmoedig. Als je een werkelijk filosofische instelling hebt, dan zeg je : ik weet het niet zeker, maar ik denk het wel. Een wereld van verschil. Zeker bij zoiets als reïncarnatie, dat is helemaal niet met zekerheid vast te stellen.

Bij reïncarnatie zegt men dan : hoe weet je zeker dat het niet zo is. Ja, dat is dus een klassieke drogredenering. De bewijslast ligt namelijk bij jou. Jij zegt, dit is het juiste inzicht, dan dien jij dat te onderbouwen. Kan je het niet onderbouwen, dan is het een beetje praten in het luchtledige. Dit is zo, want het is zo. Geen gefundeerde stellingname.

Wel heb je gelijk dat je op zijn minst open moet staan voor nieuwe kennis, nieuwe inzichten.  Uiteraard doe ik dat, altijd. Maar ik hou er niet van als mensen hun boeddhisme gaan opdringen, als dé absolute, onwrikbare, totale waarheid. Dit is wáár en als jij dat niet vind, dan heb jij dus ongelijk. Beetje platvloerse instelling hé.



sraddha, vertrouwen, kan ook mis gaan. Ik vertrouw iets, omdat een rinpochee dat zegt ? Dat zou een zeer domme instelling zijn, van mijn kant. Een autoritaire drogredenering. Stalin heeft gelijk, want het is Stalin. Boeddha heeft gelijk, want het is Boeddha. Alleen simplistische mensen denken zo.

Kijk, er is interesse, dan is er onderzoek, afweging en dan pas is er vertrouwen.

Over vertrouwen in het boeddhisme. Van wat ik van het boeddhisme gelezen heb, daarvan kan ik zeggen, ja, ik geloof dat men een gevoelige snaar raakt. Ik geloof dat men interresant gebied betreed. Ik heb in grote lijnen vertrouwen in de methodes van de Boeddah.  Maar dat wil niet zeggen dat ik per definitie een inherent vertrouwen in alle aspecten van de Dharma heb, of een leraar, of wat dan ook. Ik ben immers geen schaap en/of sektelid. Ik heb niet een eed afgezworen.

Heb ik vertrouwen in de Dharma ? Ja, in grote lijnen wel. En dat is voor mij al heel wat. Ik ben een nogal nihilistisch persoon, ik geloof bijna nergens in. Dat ik in grote lijnen wél in de Dharma geloof, is dus al een soort wonder eigenlijk. Zo kan je het ook bekijken.


Mijn strubbeling is, ik heb het gevoel hé, mensen zeggen wel dat ze dit van mij accepteren. Toch vind ik het boeddhistische wereldje ( voor zover ik het ken ) best wel orthodox en heb ik mijn twijfels daarbij.

In boeddhisme is vertrouwen goed ? In de filosofie is de twijfel juist weer heilig

Kijk, het feit dát ik überhaupt op deze blog schrijf bijvoorbeeld. Dat geeft al weer dat ik enig vertrouwen heb in de Dharma en de Sangha. Maar het is niet een inherent, onwrikbaar, ziedend vertrouwen. Dan wordt het namelijk een vorm van fanatisme en dat past dan weer niet bij mij en wat mij betreft ook niet bij de Dhamma

[gouden middenweg & de wilde natuur]

In boeddhisme is vertrouwen goed ? In de filosofie is de twijfel juist weer heilig

Mij heeft het boeddhisme juist aangespoord om te blijven onderzoeken en te twijfelen en tegelijkertijd staat dit het spirituele "vertrouwen hebben " totaal niet in de weg. Ook bij onderzoek en twijfel heb je vertrouwen nodig, het moet niet escaleren in wanhoop.


Voor mij is het spirituele "vertrouwen" geen blindheid, maar juist een bijdrage aan het helder zien.
Het is niet een vertrouwen hebben in een ideologie als "absolute waarheid".  Maar wel vertrouwen als een spirituele kracht die doorheen de levensmoeilijkheden een rustpunt is om terug te kunnen keren naar een helderheid van geest  of het bewaren van de helderheid.


Ik spreek ook liever over vertrouwen in het onbekende of de  waarheid of de Dharma dan in boeddhisme. Omdat boeddhisme ook als een ideologie en een orthodoxie kan begrepen worden. En in die betekenis zie ik het niet.

[bolletje]

   Ujukarin

Mag ik btw vragen wat je bedoelt bij, bij 'ons'  ?

Welke stroming volg je ?

[bolletje]

Ja, gouden middenweg. Als je ideologieën en religies gaat onderzoeken, dan heb je er vertrouwen in of niet. Het vonkje is er, of niet. Als met een liefdesrelatie.

Als ik christendom onderzoek, dan denk ik ja, dit spreekt me gewoon niet aan. Het vonkje is er niet. Het raakt geen snaar.

Het gaat niet zozeer om vertrouwen hebben in, maar meer om....Ja, om dat vonkje. Het moment dat je denkt, ja, dit is wat, hier gebeurt wat. Dat had ik wel bij boeddhisme, toen ik mijn eerste documentaire erover keek. Toen had ik zoiets van, ja, ik geloof deze mensen wel. Dit zijn geen aanstellers, deze mensen maken het allemaal niet mooier dan het is.

[Ujukarin]

Hoi Bolletje,

Afhankelijk ontstaan in dit leven is prima door ervaring te toetsen, al zijn de complexere relaties tussen oorzaken en gevolgen niet makkelijk te vinden. Dat er ook iets over levensgrenzen heen zou bestaan blijft altijd vertrouwen ja, maar is evenmin te bewijzen als de tegenpool van het nnihilisme die stelt dat er niets is. Op boeddhistisch dagblad vind je ook genoeg info over karma.

En in mijn profielen staat steeds wat 'ons' is... 

https://www.triratna.nl/

With folded palms,

<Ujukarin>

[Bodhiboom]

Ook vind ik het idee van 'beginners en gevorderden' een beetje raar, in een spirituele context. Alsof het tennis is. Ik zit in beginnersklasje verlichting. Snap je wat ik bedoel, dat klinkt toch raar. Ik ben een beginner en jij zit op niveau zes. Op niveau tien ben je ineens verlicht. Dan gaat het lichtje aan.

Je snapt mijn punten wel, toch, hiermee.

Zo zat het niet in mekaar... het waren cursussen die bedoeld waren basisbegrippen bij te brengen aan mensen, het feit dat er een beginners cursus was en een gevorderde cursus was alleen omdat het een op het andere voortbouwde.

Maar ik denk dat je in verschillende centra wel verschillende aanpakken zult vinden. Er is best wel begrip voor mensen die stukken van de leer die met ze resoneert uitkiezen om te leren. Per slot van rekening is het proces van het vinden van een soort boeddhisme dat past bij westerse mensen nog niet zo heel lang gaande.

Ik begrijp Ujukarin’s punt over vertrouwen, sraddha, wel. Het is lastig maar wel essentieel... ik heb de verlichting nog nooit ervaren, maar ik neem aan dat hij wel bestaat. Ik heb vertrouwen in die mensen die mij hebben verteld dat het bestaat en mogelijk is. En daarom ben ik bereid tijd en moeite te nemen om het boeddhisme verder te onderzoeken.

[bolletje]

Ik ben gewoon heel kritisch ingesteld. Soms haast een beetje paranoïde.

Of je nou de verlichting bereikt op niet. Je kan wel lichter worden, op zijn minst. Nog niet vérlicht. Wat andere zeggen over verlichting, daar kan ik niet over oordelen. Ik ben hen niet




Ik denk wel dat ik spiritueel vertrouwen heb in de Dhamma. Ik ben alleen een beetje bang voor sektarisme. Snap je wat ik bedoel ? Ik heb wel sektarische dingen meegemaakt, in het verleden,vandaar. Vrienden die geen vrienden meer zijn, zodra je over één ding anders dacht.

Daarnaast, sektarisme komt overal voor. Daar wil je niet langzaamaan in terecht komen.


Nihilimse of vertrouwen? Allebei tasten we in het donker. Allebei zeggen we maar wat.Dus dan kunnen we het er net zo goed niet over hebben

[bolletje]

Wel zit er natuurlijk wel iets in het karma verhaal

Maar niet zoals sommige Lama's het dan brengen. Het is natuurlijk een heel abstract gegeven.

Het is niet van : ik schop de buurman, in het volgende leven word ik dan heel arm, als straf. Zo platvloers is het natuurlijk niet.

Ik ben nu heel arm en ik word uitgebuit, maarja, in mijn vorige leven heb ik mijn dochter mishandeld, dus ja, eigen schuld.

Zo'n interpretatie van karma leent zich natuurlijk voor misbruik en onderdrukking. Jullie slaven zijn niet voor niets slaaf ! Ja, dat wilt de slavenhandelaar je wel doen geloven


Maar de meer wetenschappelijke/fysische interpretatie van de karma, daar kan ik wél wat mee. Als ik nu ga schelden en tieren, dan is mijn hele dag verpest en de dag van andere ook. Dat is al karma. Ik doe iets kuts, dan heeft dat kut effecten. Zo simpel en reëel kan het zijn.

[Ujukarin]

Ja hoor, we zijn 't een heel eind eens.

Karma in dit leven staat o.a. hier

https://boeddhistischdagblad.nl/boeddhisme/dharma-en-filosofie/65823-lot-eigen-handen-karma-praktijk/

Als ik het goed heb is deel 2 van dit tweeluik, met wedergeboorte enzo (en ook de uitleg hoe ver de betreffende Tibetaanse lama's die je aanhaalt de plank missslaan), enkele tijd terug per ongeluk van de BD site verdwenen. Indien interesse kan ik hem wel vanuit het eigen archief hier ergens, in een draadje 'Teksten', plaatsen en ernaar verwijzen.

With folded palms,

<Ujukarin>

[Dorje]

Ik geloof niet in zoiets als 'de juiste visie'. Dat vind ik een autoritair grondbeginsel. Deze visie is 'de juiste' en dat is dan gewoon maar zo.

Juiste visie in boeddhistische zin slaat eerder op het inzien dat geen enkele visie de juiste is. Een zienswijze is altijd beperkt. Dit zien bevrijdt je uit die beperktheid. Dit zien is dus juiste visie in de zin van bevrijdde visie, niet juiste visie in de zin van dat het zo is en niet anders, dat is gevangen zijn in één visie (beperktheid).

In die zin bevrijdt juiste visie je ook uit de beperking te geloven dat jij het juist ziet.

[Bodhiboom]

Het zit namelijk zo. Bij 'mijn' dharma centra, zegt men : je mag de Dharma zelf invullen. Neem ervan wat je kan gebruiken, stop de rest weg. Cherry picking.

Ik heb gehoord, dat vroeger in de tijd van de Boeddha een lekenvolgeling het moest doen met één soetra voor zijn hele leven. Als zo iemand de Boeddha maar een keer zag, en dan een vraag stelde en een soetra meekreeg, dan was hij al gelukkig.

Dus dat wij nu rustig een tijdje de Dhamma bestuderen, misschien een vijftigtal soetras lezen en eruit een paar favorieten kiezen, is luxe. Maar misschien is het zo slecht nog niet. Je hebt iets dat met je resoneert, misschien was het niet precies jouw vraag, maar het betekent wel iets voor je.

[bolletje]

Juiste visie in boeddhistische zin slaat eerder op het inzien dat geen enkele visie de juiste is. Een zienswijze is altijd beperkt. Dit zien bevrijdt je uit die beperktheid. Dit zien is dus juiste visie in de zin van bevrijdde visie, niet juiste visie in de zin van dat het zo is en niet anders, dat is gevangen zijn in één visie (beperktheid).

In die zin bevrijdt juiste visie je ook uit de beperking te geloven dat jij het juist ziet.

De juiste visie, is dus het niet hebben van een juiste visie.

[gouden middenweg & de wilde natuur]

Ik ben gewoon heel kritisch ingesteld. Soms haast een beetje paranoïde.

Mij lijkt dat heel kritisch zijn ook  te maken heeft met honger naar informatie. Ieder antwoord op een vraag roept alweer nieuwe vragen op.  en gaat men op zoek naar nieuwe info, dat ook alweer nieuwe vragen oproept . En zo blijft dat verder gaan.


Blind vertrouwen lijkt me verbonden met zelfbedrog, zich conformeren omwille van de anderen, de vrienden, de ouders, de collega's, de club. De wijze man/vrouw, de autoriteit, de macht der gewoonte, sociale druk. enz.


Het boeddhistische verhaal schetst de mens die (traumatische) moeilijkheden in zijn leven ontmoet, en naar aanleiding hiervan een innerlijke reis maakt en uiteindelijk die trauma's overwint en een nieuwe wending geeft aan zijn leven.
 De spirituele overwinning is gewoonlijk een verhaal van oprechtheid en waarachtigheid zodoende is het niet verenigbaar met zelfbedrog. het is ook een verhaal waarbij de mens geen genoegen neemt met alle voorgekauwde antwoorden maar zelf op ontdekking gaat naar de antwoorden.
Het is ook het verhaal van de mens die nauwgezet alle regels volgt maar hierdoor niet tot "zichzelf" komt .
Ook in het boeddhisme ziet men de neiging om een perfecte handleiding te zijn, maar hoe zou er een perfecte handleiding kunnen bestaan voor elk mens en dan is er nog de kwestie dat juist  het grote voorbeeld  een eigen weg ging.


Je eigen weg gaan wil niet zeggen dat het een aangename prettige weg is. Of dat je vertrouwen moet hebben dat het ooit een aangename prettige weg zal zijn. Niet iedereen wil een eindeloze spirituele reis maken op weg naar nergens, zonder garanties op succes. Er zijn mensen die gewoonweg niet anders kunnen dan de reis gaan maken.

[bolletje]

Dus dat wij nu rustig een tijdje de Dhamma bestuderen, misschien een vijftigtal soetras lezen en eruit een paar favorieten kiezen, is luxe

Ja, maar het past ook wel bij de tijd. De Dhamma zou toch overal anders aarden. In een andere gedaante opstaan.Misschien wel vermomd !

Hyper Individualisme en een tijd van informatie, dat past bij deze tijd. Op die ondergrond, zal de Dhamma heel anders opbloeien. of hoe je dat ook zegt. In dat soort water, groeit een ander soort lotus bloem.

[bolletje]

Als ik het goed heb is deel 2 van dit tweeluik, met wedergeboorte enzo (en ook de uitleg hoe ver de betreffende Tibetaanse lama's die je aanhaalt de plank missslaan), enkele tijd terug per ongeluk van de BD site verdwenen. Indien interesse kan ik hem wel vanuit het eigen archief hier ergens, in een draadje 'Teksten', plaatsen en ernaar verwijzen.

Interessant, dankje. Ja, wat mij betreft zitten die lama's er ook naast. Maarja, vergeet niet hé, ze zijn vaak letterlijk 96. Honderd jaar geleden keek men zo naar de wereld, in Tibet. Maar is dat wel compatibel met de 21ste eeuw ? Wat mij betreft niet álles van wat de lama's zeggen. Uiteraard hebben ze kwaliteiten, uiteraard hebben ze veel gestudeerd. Maar dat maakt niet dat ik alles van ze klakkeloos ga overnemen, als een soort domme gans.

Die benadering van karma van hen, is erg mythisch. Allemaal prima, maar eigenlijk dus niet helemaal. Want het kan makkelijk misbruikt worden. Ja, je bent rijk, goed gedaan, dat komt door je vorige leven. En dan vergeten we nu even hoe je rijk bent geworden, over wiens ruggen ook alweer...

Je kan je verantwoording ermee afschuiven en je kan je erachter verschuilen. Het kan je ook passief maken.

Maarja, dat zal ik wel niet mogen zeggen, want het is een lama, dus dan heb je altijd gelijk natuurlijk.

[gouden middenweg & de wilde natuur]

Juiste visie in boeddhistische zin slaat eerder op het inzien dat geen enkele visie de juiste is. Een zienswijze is altijd beperkt. Dit zien bevrijdt je uit die beperktheid. Dit zien is dus juiste visie in de zin van bevrijdde visie, niet juiste visie in de zin van dat het zo is en niet anders, dat is gevangen zijn in één visie (beperktheid).

In die zin bevrijdt juiste visie je ook uit de beperking te geloven dat jij het juist ziet.

De juiste visie, is dus het niet hebben van een juiste visie.

klinkt een beetje raar.


Filosofisch kom je altijd in een cirkelredenering terecht.


Je kunt voor jezelf beseffen dat er misschien wel een juiste visie is, en ook dat je kunt open staan voor de juiste visie, dat je op zoek gaat naar de juiste visie hoewel je het misschien nooit zult vinden of nooit in zijn geheel kunt vatten.
En dan kan de andere zeggen : oh, is dat dan de juiste visie.


Maar dan komt men in een woordspelletje terecht. Een poging om het op een perfecte manier in de taal te vatten of te formuleren. Terwijl taal tekortschiet om het te vatten.


Toch kan ik voor mezelf zien dat sommige zaken een bepaald resultaat geven. Wil dat dan zeggen dat ik op alle mogelijke wijzen "weet" ?  Neen dat niet, maar ik kan er wel verder op bouwen.
Op tv zie je vaak reclame hoe je zonder inspanningen een getraind en gezond lichaam kunt hebben. Dat is een verkeerde visie. Als je iets wil bereiken in het leven met je oefenen. Dat is juiste visie. en toch kun je daar eindeloos over debatteren.


Als je erg kritisch bent dan heeft dat zijn voordelen, maar ook zijn beperkingen, omdat de woorden " juiste visie" iets triggeren om het dan in  taal te formuleren . Terwijl als je dat loslaat zonder perfecte omschrijving je toch kunt oefenen.

[bolletje]

Ik vind het niet zo raar klinken.

De juiste visie, is het niet hebben van een juiste visie

Klinkt een beetje als scepticism/scepticisme in de filosofie

Je moet aan alles twijfelen en zelfs daaraan moet je twijfelen.

Vele mensen zullen dit niet aan kunnen. Maar het is wel een goede instelling, om te leren,als je wilt leren. Als je gaat onderzoeken



Toch kan ik voor mezelf zien dat sommige zaken een bepaald resultaat geven. Wil dat dan zeggen dat ik op alle mogelijke wijzen "weet" ?  Neen dat niet, maar ik kan er wel verder op bouwen.

Daar geef ik je een  punt


Ik hou gewoon niet zo ervan als  men zegt, dit is dé juiste visie. Dat komt een beetje arrogant over.

Stel nou dat ik ineens dat ga zeggen tegen mensen. Hoi, ik heb de juiste visie, ik heb de waarheid in pacht. zijn er nog vragen?. Beetje dom komt dat over hé


Is de Dhamma dé juiste visie  ?

Voor mij is het persoonlijk een juiste visie. Voor een ander is het dat weer niet.

Het is een nuanceverschil, maar het komt wat meer bescheiden over.



Kritisch zijn is een fundament. Mensen die niet kritisch zijn, komen steeds in de problemen

Vroeger was ik niet kritisch, toen kwam ik in de problemen. Als je niet kritisch bent, kom je soms in sektes terecht, of gaan mensen een loopje met je nemen.


Waarmee ik niet wil zeggen dat ik de Dhamma afkeur. Nee, maar ik ben iemand uit de 21ste eeuw, living in late capitalism. Living in the age of information. Ik zoek een manier om de Dhamma in een vorm te kneden, die bij mij past

Mijn vraag is alleen, in hoeverre accepteert men dat? Hoe orthodox zijn boeddhisten nog ? Daar kom ik nooit zo goed achter,

[Bodhiboom]

Je moet aan alles twijfelen en zelfs daaraan moet je twijfelen.

Mijn ervaring is dat twijfel niet altijd een goede zaak is. Het leidt niet naar vrede of rust, je moet selectief zijn in hoe je je twijfel toepast. Vertrouwen is iets dat ook wel een plaats heeft.

Is de Dhamma dé juiste visie  ?
Voor mij is het persoonlijk een juiste visie. Voor een ander is het dat weer niet.

Sommige boeddhisten zeggen dat de dhamma de juiste visie is. Maar dat is in connectie met het nobele achtvoudige pad, waar de juiste visie een van de factoren is. Dus misschien is dat iets dat meer voor monniken is.

Kritisch zijn is een fundament. Mensen die niet kritisch zijn, komen steeds in de problemen
Vroeger was ik niet kritisch, toen kwam ik in de problemen. Als je niet kritisch bent, kom je soms in sektes terecht, of gaan mensen een loopje met je nemen.

Mijn ervaring is anders, je kan te kritisch zijn, vaak ben ik mensen tegen gekomen die zit bezig houden met het leegprikken van de argumenten van anderen. Helderheid is belangrijker dan kritisch zijn.

Ik zoek een manier om de Dhamma in een vorm te kneden, die bij mij past

De dhamma is een veelzijdige verschijning. Je kijkt ernaar en je blijft leren, en je komt uiteindelijk tot de conclusie dat elke zijde iets heeft om bij te dragen. Het is maar of je rijp genoeg bent om het te accepteren.

Maar ik denk dat wel veel mensen in het westen bezig zijn om zo een tussenvorm te vinden, een soort boeddhisme die beter past bij de wetenschappelijk denkende en nieuwsgierige mens.

[Dorje]

De juiste visie, is dus het niet hebben van een juiste visie.

Ik zou het eerder formuleren als: de juiste visie is zien dat geen enkele visie juist is.

Dit wordt misschien als een filosofische cirkelredenering opgevat, maar voor mij is het gewoon een paradox. En paradoxen zijn zo van die taalkundigheidjes die je juist uit de cirkel van taal kunnen krijgen waar je met taal alleen nooit uitgeraakt.

Het is gelijkaardig aan de paradox: van de Tathāgata kan je niet zeggen dat hij bestaat, noch dat hij niet bestaat. Hij is buiten categorie.

Net zo is het juiste zien buiten categorie van juist en fout.

Je zou kunnen zeggen dat het fout is dat de Tathāgata nog bestaat en dat het fout is dat hij niet meer bestaat. Maar je zou ook kunnen zeggen dat ze beiden fout zijn als ze op zichzelf (eenzijdig) bekeken worden. Of ... dat het juist is als je kan zien dat beiden zienswijzen fout zijn of beiden juist zijn op een bepaalde beperkte manier, maar fout als je er in vast zit als enige juiste manier van zien.

Juiste, of misschien beter bevrijdde, visie is dan jezelf te bevrijden van deze beperktheid. Het is dan bevrijdend te zien dat beiden op zichzelf onjuist zijn, maar nog bevrijdender als geen van beiden verworpen moeten worden, want ze hebben beiden in hun specifieke context ook hun geldigheid. De bevrijding zit er dan in om verschillende zienswijzen tegelijk te kunnen houden. Je bevrijdt je zelf dan van het verwerpen (afstoten) van het ene of beiden en bewierroken (trekken) van het andere, of beiden. Je bent dan vrij om te zien wat er op dat moment het best in de context past.

Een voorbeeld. Je kan de visie ontwikkelen dat alles goed is zoals het is, in absolute zin is dit een juiste visie, maar als dat jou enige visie is, dan ben je hard, kil, onmenselijk, dan heb je geen mededogen. Dan zit je vast in één visie en dan zit je echt wel vast, hoewel deze visie een bevrijding lijkt op de eerdere visie dat je alles wat gebeurde niet kon accepteren zoals het nu eenmaal gebeurt. Ook kan je de visie ontwikkelen dat we lijden en dat dit lijden kan opgeheven worden (niet zomaar moet gehouden worden als wat nu eenmaal zo is), en ook dat is, in relatieve zin dan juiste visie. Het motiveert je om jezelf en anderen te bevrijden van dit lijden, maar als dat jou enige visie is, is het naïef, dan heb je geen wijsheid. Dan zit je vast in één visie en dan zit je echt wel vast, hoewel deze visie wel zijn nut heeft en zelfs noodzakelijk is, anders kom je niet in beweging.

De juiste of bevrijdende visie is de beperktheid van beiden zien en jezelf er van te bevrijden (niet vast te blijven hangen in één van de twee) of nog bevrijdender de rijkdom van beiden te zien, die maar rijk worden als ze beiden tegelijk gehouden kunnen worden. Dat en pas dat is bevrijdend.

Er is dus juiste visie, maar dat is de visie dat geen enkele visie op zichzelf juist is of maar juist is binnen zijn context, en dus maar juist is als ze beiden kunnen samen gehouden worden. Dit kan dus nooit leiden naar uitspraken als "dit is de enige juiste visie", maar bevrijdt je juist uit zulke uitspraken en geeft je de vrijheid om nu eens wijsheid naar voor te schuiven als het meest juiste voor de ene situatie en mededogen naar voor te schuiven als het meest juiste voor een andere situatie en zit je niet meer vast in één van de twee, zoals die ene waarover onlangs geschreven werd dat hij ontdekt had dat hij vastzat in mededogen ontwikkelen alleen, maar nog niet doorheeft dat hij vervolgens vast is komen te zitten in het nut hiervan te verwerpen en vast te zitten in wijsheid alleen.

Paradoxale groeten,

Dorje.

[bolletje]

Bedankt voor deze lange respons

Ik ga even de tijd nemen om het een paar keer te lezen, zodat ik begrijp wat je bedoelt

Daarna respondeer ik.

[Dorje]

Responderen is niet nodig, maar mag natuurlijk wel. Om begrijpen gaat het echter niet, dat is hetgeen waar we ons juist van kunnen bevrijden. Dat is de functie van de paradox: het begrijpen de pas afsnijden.

Maar ik heb toch steeds de neiging om het weer begrijpbaar te maken, en dat bederft natuurlijk weer het effect.

Zie het dan eerder als een hint naar dat er achter zulke paradoxen gewoon meer schuilgaat dan woorden en begrijpen zomaar vatten kan. En een hint om daar in het vervolg gewoon wat langer bij te blijven, toe te laten, op te merken wat het met je doet, en daar dan bij te blijven, in plaats van er te snel op te reageren.

Maar ook dat is maar een hint en misschien van geen enkele waarde voor jou. Reageer dan toch maar.

Prettige avond!

[bolletje]

Ik geloof dat ik je punt snapt

Katholicisme had het ook vaak over paradoxen . De paradox van christus die uit een maagd geboren wordt. Dat is onmogelijk, maar het gebeurt toch. Dat is dan God die zich laat zien, voor een fractie van een seconde. Het wonder. Dat verhaal, die theorie heeft wel zo zijn charme vind ik.

Je zegt, het valt niet in woorden te vangen. Ja, het is inderdaad geen praktische overweging.

Je stuurde me alleen een lange reactie en ik weet niet of ik precies begrijp wat je bedoelt erin

maar toch bedankt

jij ook, fijne avond

[gouden middenweg & de wilde natuur]

Ik hou gewoon niet zo ervan als  men zegt, dit is dé juiste visie. Dat komt een beetje arrogant over.

Stel nou dat ik ineens dat ga zeggen tegen mensen. Hoi, ik heb de juiste visie, ik heb de waarheid in pacht. zijn er nog vragen?. Beetje dom komt dat over hé


Is de Dhamma dé juiste visie  ?

Voor mij is het persoonlijk een juiste visie. Voor een ander is het dat weer niet.

Het is een nuanceverschil, maar het komt wat meer bescheiden over.

Een juiste visie in een spiritueel/ religieuze context is niet louter een mening. Ik heb mijn mening, jij hebt jou mening. Jij denkt dat jou mening juist is, ik denk dat mijn mening juist is.


Hoe staat het met de relatie met jezelf ?
Hoe staat het met de relatie met de anderen ?
Hoe staat het met de relatie met de werkelijkheid, het universum.


Wanneer ik met mijn partner ruzie heb, dan hebben we beide onze meningen. we roepen onze meningen tegen elkaar. Zij begrijpt mij niet, ik begrijp haar niet. Ik zeg zaken en voel me er niet goed bij, zij zegt zaken en zij voelt zich er niet goed bij.


Wanneer we in vrede met elkaar praten, dan hebben we beide onze meningen, maar onze meningen beginnen te groeien.  Er komt inzicht bij, er komt begrip bij, er komen zaken bij die ik voorheen niet zag en nu opeens duidelijker is geworden. OH, nu begrijp ik wat je wil zeggen. Sorry, dat ik zo ruw sprak .Opeens heb je een verkwikkend gesprek, goh, dat heeft me deugd gedaan.


Dat is religie. Dat zijn de zaken die een mens doet groeien, het geeft je een innerlijke kracht, het maakt je een beter mens. je komt tot rust, je komt tot jezelf.


Je kunt deelnemen aan dit forum, en het geeft je niets. Of het maakt je overstuur, of je maakt je kwaad op die anderen met hun meningen. Maar je kunt ook aan dit forum op zo'n wijze deelnemen dat je groeit.


Juiste visie in een spiritueel/religieuze context is niet louter een mening, maar verbonden met de  ingesteldheid.


Als ik en mijn vrouw de juiste ingesteldheid hebben , maar verschillende meningen dat kunnen we toch tot een verkwikkend gesprek komen. Maar met de verkeerde ingesteldheid niet.
Kom ik naar dit forum met de juiste ingesteldheid dan kan ik kracht ontvangen van mijn deelname, en met de verkeerde krijg ik conflict.


Spiritualiteit/religie zijn de zaken die een mens innerlijke kracht geven, en inderdaad dat kan voor iedereen verschillen. En langs de andere kant verschillen mensen nu ook alweer niet zoveel van elkaar, vaak zijn het dan ook gelijkaardige zaken. We kunnen er ruzie over maken maar we kunnen ook samen groeien.

[gouden middenweg & de wilde natuur]

Waarmee ik niet wil zeggen dat ik de Dhamma afkeur. Nee, maar ik ben iemand uit de 21ste eeuw, living in late capitalism. Living in the age of information. Ik zoek een manier om de Dhamma in een vorm te kneden, die bij mij past

Mijn vraag is alleen, in hoeverre accepteert men dat? Hoe orthodox zijn boeddhisten nog ? Daar kom ik nooit zo goed achter,

Misschien dat traditioneel boeddhisme geen discussieforum is waar je je mening kwijt kunt, omdat al die meningen uiteindelijk maar vluchtig zijn, en  meer iets is om los te laten. Misschien dat ze denken dat het loslaten van je meningen als innerlijke krachtbron nog wel gaat komen. Dat ze ruimte willen geven zodat je de fase waar je in zit kunt ontgroeien, zonder in conflict met je te willen gaan. Omdat ze het van zichzelf herkennen hoe het was.


Is het zo dat een mens echt alles moet vinden op één plek. Soms kan je op één plek iets vinden dat nu bij je past, maar andere zaken kun je misschien niet daar vinden maar wel ergens anders . Soms moet je ook een langere tijd wachten vooraleer er dingen verschijnen in je leven.

[bolletje]

meningen als innerlijke krachtbron  ?

wat bedoel je precies ?

Wel is het zo, dat ik niet de meest 'mindfull' persoon ooit ben. Meditatie gaat mij niet makkelijk af. Ik theoretiseer veel, voornamelijk.

[Bodhiboom]

Er is dus juiste visie, maar dat is de visie dat geen enkele visie op zichzelf juist is of maar juist is binnen zijn context, en dus maar juist is als ze beiden kunnen samen gehouden worden. Dit kan dus nooit leiden naar uitspraken als "dit is de enige juiste visie"

Misschien is het hierom dat je bijna nooit uitspraken ziet in boeddhistische kringen over de juiste visie, ik ben ze in ieder geval maar een paar keer tegen gekomen.

Maar dit dwaalt een beetje af van bolletje’s hoofdvraag, die van acceptatie van afwijkende visie’s in boeddhistische gemeenschappen in de lage landen. Als mensen daar nog iets over te zeggen hebben hoor ik het ook graag, want net zoals bolletje heb ik ook wel wat afwijkende gedachten.

[bolletje]

Ja precies

Bodhiboom heeft dezelfde issues


Uhmm, ja. Kijk, ik denk toen bijvoorbeeld de Tibetanen in de jaren zestig naar New York kwamen, om de hippies onderricht te geven. Ik denk dat er toen al sprake was van wat miscommunicatie tussen mensen.

Jij en ik, wij westerse hippies ( haha) wij gaan de Dhamma onderzoeken en wij  benaderen het vanuit onze perceptie. Namelijk, neem ervan, voor je eigen leven, voor jezelf. Dat zelf is in de Europese geschiedenis heel belangrijk geworden, vanaf het liberalisme en de verlichting etc

Zo'n lama komt hier en die denkt, ohh, al deze mensen willen mee participeren in het bouwwerk genaamd de Dhamma. Om te zorgen dat ze goed reïncarneren. Nou, dan gaan ze opgenomen worden in deze structuur.

Zo zijn de mensen dus langs elkaar heen aan het praten. De hippies nemen ervan voor hun levensstijl en de lama's verwachten complete overgaven en de acceptatie van de gehele leer, om de bevrijding te bereiken. In hun cultuur is er geen sprake van 'een beetje Dhamma doen'. 

Ik wil geen baksteen in de muur zijn, van een religie. Die perceptie zal in Azië niet overal begrepen worden. Het is alles of niets. Wat wij doen, zij zien dat niet eens als boeddhisme, in veel gevallen

Dus ja, een soort interculturele communicatie, zou wel prettig zijn. Anders ontstaat er dus miscommunicatie. Een soort vertolker, van elkaars ideeën, om uiteindelijk tot een compromis te komen, een consensus. Niet alleen een vertolker in taal, maar een culturele tolk.

[bolletje]

Een juiste visie in een spiritueel/ religieuze context is niet louter een mening. Ik heb mijn mening, jij hebt jou mening. Jij denkt dat jou mening juist is, ik denk dat mijn mening juist is.


Hoe staat het met de relatie met jezelf ?
Hoe staat het met de relatie met de anderen ?
Hoe staat het met de relatie met de werkelijkheid, het universum.


Wanneer ik met mijn partner ruzie heb, dan hebben we beide onze meningen. we roepen onze meningen tegen elkaar. Zij begrijpt mij niet, ik begrijp haar niet. Ik zeg zaken en voel me er niet goed bij, zij zegt zaken en zij voelt zich er niet goed bij.


Wanneer we in vrede met elkaar praten, dan hebben we beide onze meningen, maar onze meningen beginnen te groeien.  Er komt inzicht bij, er komt begrip bij, er komen zaken bij die ik voorheen niet zag en nu opeens duidelijker is geworden. OH, nu begrijp ik wat je wil zeggen. Sorry, dat ik zo ruw sprak .Opeens heb je een verkwikkend gesprek, goh, dat heeft me deugd gedaan.


Dat is religie. Dat zijn de zaken die een mens doet groeien, het geeft je een innerlijke kracht, het maakt je een beter mens. je komt tot rust, je komt tot jezelf.


Je kunt deelnemen aan dit forum, en het geeft je niets. Of het maakt je overstuur, of je maakt je kwaad op die anderen met hun meningen. Maar je kunt ook aan dit forum op zo'n wijze deelnemen dat je groeit.


Juiste visie in een spiritueel/religieuze context is niet louter een mening, maar verbonden met de  ingesteldheid.


Als ik en mijn vrouw de juiste ingesteldheid hebben , maar verschillende meningen dat kunnen we toch tot een verkwikkend gesprek komen. Maar met de verkeerde ingesteldheid niet.
Kom ik naar dit forum met de juiste ingesteldheid dan kan ik kracht ontvangen van mijn deelname, en met de verkeerde krijg ik conflict.


Spiritualiteit/religie zijn de zaken die een mens innerlijke kracht geven, en inderdaad dat kan voor iedereen verschillen. En langs de andere kant verschillen mensen nu ook alweer niet zoveel van elkaar, vaak zijn het dan ook gelijkaardige zaken. We kunnen er ruzie over maken maar we kunnen ook samen groeien.

Dus voor jou is de juiste visie, de juiste ingesteldheid ? Het wíllen ontwikkelen ?

Ik snap wel wat je bedoelt. Neem je het serieus, ga je uit van wisselwerking, op een constructieve manier.

[Ujukarin]

Ja precies

Bodhiboom heeft dezelfde issues


Uhmm, ja. Kijk, ik denk toen bijvoorbeeld de Tibetanen in de jaren zestig naar New York kwamen, om de hippies onderricht te geven. Ik denk dat er toen al sprake was van wat miscommunicatie tussen mensen.

Jij en ik, wij westerse hippies ( haha) wij gaan de Dhamma onderzoeken en wij  benaderen het vanuit onze perceptie. Namelijk, neem ervan, voor je eigen leven, voor jezelf. Dat zelf is in de Europese geschiedenis heel belangrijk geworden, vanaf het liberalisme en de verlichting etc

Zo'n lama komt hier en die denkt, ohh, al deze mensen willen mee participeren in het bouwwerk genaamd de Dhamma. Om te zorgen dat ze goed reïncarneren. Nou, dan gaan ze opgenomen worden in deze structuur.

Zo zijn de mensen dus langs elkaar heen aan het praten. De hippies nemen ervan voor hun levensstijl en de lama's verwachten complete overgaven en de acceptatie van de gehele leer, om de bevrijding te bereiken. In hun cultuur is er geen sprake van 'een beetje Dhamma doen'. 

Ik wil geen baksteen in de muur zijn, van een religie. Die perceptie zal in Azië niet overal begrepen worden. Het is alles of niets. Wat wij doen, zij zien dat niet eens als boeddhisme, in veel gevallen

Dus ja, een soort interculturele communicatie, zou wel prettig zijn. Anders ontstaat er dus miscommunicatie. Een soort vertolker, van elkaars ideeën, om uiteindelijk tot een compromis te komen, een consensus. Niet alleen een vertolker in taal, maar een culturele tolk.

Dat raakt een andere dimensie. Vorig jaar hier ook al gepost

Het zou kunnen. Het grote risico van teveel aanpassen aan de westerse cultuur is het kind met het badwater weggooien, en vanuit momenteel populaire misverstanden proberen de essentie van de Dharma zelf aan te passen. Dodelijk.
Het verschil tussen Westers boeddhisten en Tibetaans/Zen/Vipassana boeddhisten in het Westen wordt door David Loy mooi beschreven: 'Stel dat je een bananenboom vanuit Azie naar de Cote d'Azur brengt en hem daar wil laten bloeien. Neem je dan een gigantische pot Aziatische grond en bemesting mee waarna je slechts zeer langzaam Franse grond gaat mengen, of begin je direct met de best geschikte Franse grond te gebruiken om de boom in te herplanten?'
De Westers-boeddhistische benadering is de tweede, met altijd het debat wat nu de beste uitdrukkingswijzen/technieken voor het Westen zijn (en welk deel van de traditie Aziatisch-culturele danwel verouderde bagage is die je moet achterlaten). En de traditionele benadering is de eerste; men begint met sterk Tibetaans/Japans etc. vormen van lesgeven en experimenteert langzaam met aanpassingen.

Welke in principe de beste is - als Westers boeddhistisch leraar durf ik dat niet te zeggen ;-)

De kunst voor ons als Westers boeddhisten is om uit wat de Tibetanen zeggen de essentieele dingen te filteren. Aangezien onze oprichter, in 2018 overleden, 6 Tibetaanse leraren had (en 1 Zenleraar en 1 Theravadin) was hij in ieder geval in een positie om daar iets van op te pakken...

With folded palms,

<Ujukarin>

[gouden middenweg & de wilde natuur]

Waarmee ik niet wil zeggen dat ik de Dhamma afkeur. Nee, maar ik ben iemand uit de 21ste eeuw, living in late capitalism. Living in the age of information. Ik zoek een manier om de Dhamma in een vorm te kneden, die bij mij past

Mijn vraag is alleen, in hoeverre accepteert men dat? Hoe orthodox zijn boeddhisten nog ? Daar kom ik nooit zo goed achter,

Zijn de boeddhisten waar je het over hebt, verlicht of niet ?
Als ze verlicht zijn,  dan zullen ze wel een opening vinden en zich ook aan jou aanpassen en als jij ook een zekere welwillendheid hebt ...

Als ze niet verlicht zijn, dan doet het er ook niet toe, wat ze al dan niet accepteren.
ik ben in mijn leven tot nu toe enkel mensen tegen gekomen.


----------------------------------------------------
Wanneer ik echter tussen de lijntjes lees, dan zie ik iets anders. Een fundamenteel gegeven waar ieder mens mee worstelt. We zoeken allemaal erkenning en aanvaarding in een groep. We willen deel uitmaken van een groep. En tegelijkertijd willen we ons in de groep manifesteren om die erkenning en aanvaarding te krijgen En hier botst en knelt het.
Welke groep een mens ook tegenkomt, altijd is er dat spanningsveld.


Voor de meeste mensen is het zo dat deel nemen aan de groep een mens verheft. Maar dat krijgt men juist door zich minder "zelf" te manifesteren. Door het loslaten van het eigenbelang en te geven en niet door te willen krijgen of nemen.
Erkenning en aanvaarding moet men op de eerste plaats van zichzelf krijgen, dat hoeven de anderen niet te schenken, want zij willen ook erkenning en aanvaarding van jou.

[bolletje]

Zijn de boeddhisten waar je het over hebt, verlicht of niet ?
Als ze verlicht zijn,  dan zullen ze wel een opening vinden en zich ook aan jou aanpassen en als jij ook een zekere welwillendheid hebt ...

Als ze niet verlicht zijn, dan doet het er ook niet toe, wat ze al dan niet accepteren.
ik ben in mijn leven tot nu toe enkel mensen tegen gekomen.


----------------------------------------------------
Wanneer ik echter tussen de lijntjes lees, dan zie ik iets anders. Een fundamenteel gegeven waar ieder mens mee worstelt. We zoeken allemaal erkenning en aanvaarding in een groep. We willen deel uitmaken van een groep. En tegelijkertijd willen we ons in de groep manifesteren om die erkenning en aanvaarding te krijgen En hier botst en knelt het.
Welke groep een mens ook tegenkomt, altijd is er dat spanningsveld.


Voor de meeste mensen is het zo dat deel nemen aan de groep een mens verheft. Maar dat krijgt men juist door zich minder "zelf" te manifesteren. Door het loslaten van het eigenbelang en te geven en niet door te willen krijgen of nemen.
Erkenning en aanvaarding moet men op de eerste plaats van zichzelf krijgen, dat hoeven de anderen niet te schenken, want zij willen ook erkenning en aanvaarding van jou.

Hhmm, hmm, ok

Ik.  geloof dat ik begrijp wat je bedoelt. Het is zoals Shopenhauer het zei hé. Menselijk contact is als twee egeltjes, die zich eenzaam voelen en elkaar opzoeken. Maar zodra ze bij elkaar komen, dan gaan ze elkaar per ongeluk steken met hun stekels en dan gaan ze weer uit elkaar. Maar dan zijn ze weer eenzaam

its the story of my live, son

Als ik alleen ben, voel ik me alleen. Als ik mensen om me heen heb, wil ik alleen zijn. Zo ben ik op een of andere manier geworden

Ik snap wat je bedoelt, je moet een beetje verdwijnen in de groep. Maar daar gaat het wel ook vaak mis. Je snapt wat ik bedoel. Mensen die oplossen in een groep en die groep bleek dan achteraf een sekte te zijn. Ook een beetje door de laatste tijd en door wat ik meegemaakt heb, ben ik daar bang voor

Kijk, je wilt niet de zeikerd zijn die overal tegen aan loopt te pissen, alleen maar om tégen te zijn. Die neigingen heb ik ook in mij. En ja, dat is wel irritant, maar ook wel een prettige manier van leven. Lekker even punk zijn. Toch is het gelimiteerd

Ik denk niet dat je je zelf moet opgeven helemaal, maar dat zelf is niet per se je beste vriend.

Als ik deelneem aan een groep, heb ik mijn trots en denk ik : denk maar niet dat ik jullie nodig heb

Als ik niet deelneem aan een groep, voel ik mij eenzaam

De problemen van een menswezen

In de psychologie zullen ze er vast allemaal termen voor klaar hebben.

Er is een enorme paradox tussen gemeenschap en individu. Althans, bij mij dan. De groep slokt mijn autonomie op, valt mijn autonomie aan. Maar een mens kan tegelijkertijd niet zonder de groep.


Zijn de mensen verlicht ? Ik weet niet wanneer iemand verlicht is. Kan je dat meten ? Wel denk ik dat een écht heel wijze boeddhist die soort zaken zou kunnen incalculeren. Hij/zij zou dit doorzien en er met mededogen op reageren. Hij/zij zou er doorheen kijken en het accepteren voor wat het is 

[marcel]

[knip]