Dat over de ijzeren discipline, dat ben ik ook wel eens tegen gekomen. Je hoort verhalen over de monniken en wat die al wel niet allemaal doen om motivatie op de wekken. Maar ergens hoeft het ook niet moeilijk te zijn, je hebt de gedachten, de geest, en je hebt de niet-geest. Als je je gedachten voorbij kunt gaan en je niet zo identificeert met al de dingen die in je geest verschijnen, dan kan je rust en vrede vinden.
Er zijn je waarnemingen, alles dat via de zintuigen naar binnen komt, en die dingen fungeren als triggers voor je gedachten, die je ook weer waarneemt. Gedachten fungeren dan ook weer als triggers voor verdere gedachten, het is een rondcirkelend process. Daardoor kan het ook zijn dat de pure waarneming, van dingen in het echt, word weggespoeld door vele gedachten die ook weer worden waargenomen. Deze dingen vechten als het ware voor onze attentie.
Als je je verlost van je impulsen en dus de tendens om gedachten te genereren, de attentie losjes vasthoud en gewoon observeert, dan komt er een minimum aan gedachten naar binnen. Dat is een soort meditatie, een rustige staat waarin het makkelijk word om een beetje afstand te nemen.