Beste allen,
Ik ben laatst vreselijk tegen de lamp gelopen. Ik zat naar een Terence McKenna lecture te luisteren op YouTube over de vreemdste dingen die hij heeft meegemaakt, en ik kwam erachter dat hij gelooft in een wereld waar wonderbaarlijke, onverklaarbare dingen met enige regelmaat gebeuren. Ze mogen dan wel klein zijn maar ze gebeuren wel.
Toen ben ik toch gaan denken, wie ben ik om te denken dat ik de wereld zo goed begrijp, dat dat soort dingen niet gebeuren? Ik kwam erachter dat ik ze automatisch poe-poe’de, wegstopte en ze niet voor waar aannam. Ik had een zekere superieure houding aangenomen, alsof ik zoveel beter wist dan zij. Maar uiteindelijk ben ik toch ook maar een niet-zelf, en weet ik niks.
Dus ik zou beter moeten weten, en daarbij heb ik dus ook mijn geloof in de materiële wetenschappelijke wereld weggelegd. Er gebeuren best veel toevallen, onverwachte gebeurtenissen, kleine wonderen. Ik ben dus weer een stukje van mijn materialistische, wetenschappelijke denkpatroon kwijtgeraakt, en het lijkt mij dat dit een hele goede zaak is, want eigenlijk is de wetenschap en de zekerheid een destructief en doodstil pad.
Met duistere nacht-groet,
Bodhiboom
Ik ervaar de boodschap, of ik lees de boodschap niet als : , je moet dit of je moet dat geloven. Maar eerder, loop niet blind achter die zogenaamde hoogste spirituele doelstellingen achter na.
Laat het vrij, laat het open. ontdek voor jezelf.
Totdat je de radicale totale bevrijding hebt gevonden. (whatever it is)
Ik denk dat iedereen met regelmaat van klok wel zaken ontdekt, inziet dat men bepaalde illusies die men koestert dient los te laten. En dan op een bepaalde manier de werkelijkheid onder ogen ziet zoals ze is. Is dat de totale radicale bevrijding ?
Ik ben altijd blij wanneer een nieuw inzicht me treft. Tegelijkertijd ook een teleurstelling in mezelf dat ik het niet eerder had gezien. Ik kan niet op een bewuste wijze het nieuwe inzicht dat ik morgen zal ontmoeten sturen. En dat maakt me ook bedroeft.
Zal ik ooit op een radicale wijze geen illusies meer koesteren ?
Of moet ik juist aanvaarden dat ik in zekere zin getuige ben van een procesmatig gebeuren, dat er inderdaad bewustheid aanwezig is in dat procesmatig gebeuren, maar dat ik het toch niet en nimmer kan sturen.
Stel dat ik geloof dat ik het niet kan sturen, maar morgen ontmoet ik het bewijs dat het wel kan.
Of stel ik geloof dat wel mogelijk is, maar dat het eigenlijk niet mogelijk is, en ik dus nooit het bewijs zal ontmoeten, behalve mijn geloof.
Is mijn geloof over de werkelijkheid relevant hoe de werkelijkheid eigenlijk is ? En zit ik niet altijd met mijn hoofd in een onjuist beeld omtrent de werkelijkheid.
Ik zie dat ik soms dingen ontdek, een verkeerde visie, een verkeerd inzicht. En ik laat het los.
Maar ik zie ook dat het ervaren van de werkelijkheid eigenlijk niet zoveel anders is. Niet ervoor en niet erna.
Ja, het is waar, ik ben tijdelijk blij met de ontdekking die ik heb gemaakt.
Na een dag ben ik het alweer vergeten en ben ik terug bezig met de zaken die in mijn hoofd verschijnen.
Maakt het iets uit of nu wel of niet geloof in een totale radicale bevrijding ?
zelfs als ik geloof in een totale bevrijding, zal ik nu niet weten wat dat precies is .
Ik leef en ik zal dus altijd de verkeerde dingen geloven, doen, zeggen, denken, schrijven.
Religie geeft een mens richting, sturing.
Maar religie geeft een mens ook onnodig veel stress.
Genoeg stress is goed, teveel stress is teveel.
Stel dat het nog 1000000 levens zal duren vooraleer ik zal op een totale radicale wijze zal bevrijdt zijn ?
Moet ik echt 1000000 levens gebukt gaan onder onnoemelijke stress ? Is de boodschap dan niet, rustig aan, ga met een menselijke vorm van innerlijke vrede op weg.
daarna zal je wel zien wat totale bevrijding is ?
Of kan je totale bevrijding enkel ondervinden wanneer je 1000000 levens in onnoemelijke stress hebt geleefd ?