Een kleine reflectie…
Twee weken geleden stond ik voor de open kist van mijn overleden oom Henk. Hij zag er bleek en een klein beetje vertrokken uit, en ik voelde even aan zijn handen, die koud en levenloos waren. Het was een gekoelde kist, die een goede vijf dagen daar open kon staan in de woonkamer van zijn woning. Een week daarvoor was hij nog bij mij langsgeweest, hij woonde niet ver weg en kwam vaak voor een kopje groene thee. Hij was ook sterk geïnteresseerd in het Zen boeddhisme en in de Tao.
Op dat moment, toen ik daar stond, kreeg ik een sterke indruk van zijn glimlach, en een impressie van een soort lichtende disk in een benevelde open ruimte. Alsof zijn aanwezigheid nog daar was, bij zijn lichaam. Het was niet zijn intelligentie, denk ik, maar wel zijn wijsheid die uitdrukking had gevonden buiten zijn lichaam.
Dat is niet de eerste keer dat ik zo een teken heb ontvangen bij het lichaam van een goede bekende die net was overleden. En dat maakt mij er dus intuïtief zeker van dat de dood niet het einde is, dat wij een voortbestaan hebben in het hiernamaals.
